camera s
BETTY E. BOX
„Koffie!"
ODE AAN DE ZEE VAN AEGEUS
De dagelijkse kreet:
ROND
EN
VOETLICHT
ZATERDAG 26 NOVEMBER
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 4
ENGELANDS ENIGE
VROUWELIJKE
FILMPRODUCER
Geen BRIT, maar IER
HOE WERKT HET?
ONS KORT VERHAAL
kompasroos
volgring
VOOR SCHEPEN EN VLIEGTUIGEN
rotor
Het gyrokompas aan
boord van schepen en
vliegtuigen wijst het
noorden aan doormid
del van een sneldraai-
ende gyroscoop of tol.
rotor hu is
I horizontale
tap
stator 1
Bijgaand verhaal van de hand
van de heer P. Dorhout is weder
om een artikel in het kader van de
actie „Herstel Sociëteit Minerva",
waarbij wij de leden van het Leid-
sche Studentencorps de gelegenheid
hebben geboden om door het leve
ren van een literaire bijdrage te
voldoen aan hun verplichting tot
persoonlijke financiële steunverle
ning. Het honorarium voor deze ar
tikelen wordt door ons namelijk ten
name van de auteurs gestort in de
kas van het bovengenoemde comité.
Meerdere bijdragen worden nog
gaarne ingewacht.
verzinken in prevelende gebeden, in
een overgave, die voor ons niet is weg
gelegd. Daarna verdwijnen ze weer,
kwebbelend, zoals ze gekomen zijn. Hun
levensdraad loopt door de kerk, niet er
omheen.
De buitenkant van Mukonos is een
totaal andere wereld. Genoeglijk, ge- j
zellig en frivool: Jonge Franse vrou-
welijke studenten in zeer korte shorts
flaneren over de primitieve „boule-
vard" van Mukonos, een welkome af
leiding voor de hardwerkende dorps
bewoners. Hun netten knopend of hun
oude sloepen weer opkalefaterend, kij
ken de jongelieden uit het dorp ge
boeid naar zoveel vertoning van
schoonheid en dromen hun onvervul-
bare dromen. Ze weten heus wel, dat
het onbereikbaar is en zijn daar niet
verbitterd over. Ondanks hun beschei
den wereld zijn van een wijsheid, die
ook de onze niet is. Mukonos is een
schoon oord. Ik verlang er naar terug
nu ik hier weer terug in Piraeus ben,
meer nog misschien dan naar het his
torisch veel interessantere Delos. Vlak
bij gelegen, konden we de verleiding
niet weerstaan ons in te schepen naar
dit wondere eiland, vol van herinne
ringen aan een groots verleden. De
tocht er naar toe was alleen al een
feest. Een stoere Griekse visserssloep
lag onrustig te spartelen aan de kade
met driftig draaiende motor, toen wij
er aan kwamen. Na eindeloos wachten
Grieken hebben nooit haast
maakten we eindelyk los. Onrustig
slingerend in de haven, kreeg hij in
volle zee zijn soepele gang. Gebouwd
op deze golslag pareerde hij moeite
loos de stugge aanvallen van de on
stuimige zee. Ondertussen hesen de
matrozen het vierkante zeil. Op één
oor in de galven gedrukt, stoven we I i
schuimend op Delos af. met volle wind
achter. Een onvergetelijk moment.
Die dag zwommen we voor het eerst
in de Aegeïsche Zee, doorkruisten het
eiland, en ontdekten de resten vaneen i
lang vergane wereldstad. Onbegrij
pelijk, dat dit nu zo dorre eiland eens 1
het centrum was van handeldrijvend
Griekenland. Prachtig zijn de stenen
honden, levensgroot, gehurkt op een
rij naar een onzichtbaar verleden sta- 1
rend. Een oude tempel, gewijd aan
Poseidon, verbergt tussen zijn ver-
brokkelde zuilen nog een paar mo
zaïeken. die praktisch gaaf zijn. Om j
de oude kleuren weer op te roepen,
goot ik er wat water uit mijn veld- I
fles overheen. De doffe kleuren gloei
den weer op en geboeid keken we naar
de spartelende dolfijnen en de oude
motieven, als door een mystieke han-
deling weer tot leven gebracht. Een
triest kijkende gids verstoorde ons spel
en verweet ons ons gedrag op hoffe
lijke wijze.
Hij legde ons uit, dat al zovele mo-
zaïeken op deze wijze waren verbrok- I
keld. Beschaamd kwamen we tot in
keer en verontschuldigden ons voor
onze barbaarse handelwijze. We voer
den een aardig gesprek met deze oude
Griek en vertelden dat we geen Duit
sers waren. „Ah, Ollandia, zeedijk, ja,
ja!" en zijn oude oogjes glommen ver
rukt. Dat Hollands roem zó ver ver
spreid was, hadden we geen ogenblik
verwacht.
Diezelfde dag hadden we nog een
vreemde ontmoeting. Lopend langs het
strand van de luidklotseden, wennkleu-
rige zee vonden we een eenzaam
hoopje kleren in het zand en geen
zwemmer te zien.
Verschrikt om ons heenkijkend za
gen we de waarschijnlijke eigenaar (of i
eigenaresse?) in zeer natuurlijke staat
in het gras liggen, genietend van de
Griekse zon en haar milde warmte. We t
hadden nog willen vragen hoe laat
het was. maar wat doet dat er eigenlijk
toe op zo'n stralende dag. 1
Mijn vriend maakt mij wakker uit
mijn gepeins. De tijd drijft ons voort,
tijd om het gebeuren te laten bezin
ken wordt ons pas na de terugkeer in
„Ollandia" gegund. Spijtig, maar on
vermijdelijk bij iedere reis.
i
P. DORHOUT
Daarom wordt hij voorzien van een
kwikbalans bestaande uit twee met
kwik gevulde vaten verbonden door een I
buisje communicerende vaten
Statig deinend draagt de „Koloko-
tronis" zijn rumoerige en zeezieke have
over de diepblauwe Aegeïsche Zee. Lui
genesteld in een rol kabeltouw lig ik
aan dek en kijk net over de reling
naar de wazige einder van het Griek
se land. We zijn op weg naar Piraeus,
de haven van Athene. Het is vijf uur
in de morgen. Aan boord is de ergste
zeeziekte voorbij. Het is voor velen een
barre nacht geweest. Ronddwalend over
het schip daalde ik af in steeds die
pere ruimen, waar een grauw en goor
schijnsel hing in de benauwde ver
trekken onderdeks. Overal lagen uit
geputte mensen temidden van hun be
smeurde bagage. Grieken kunnen zee
ziek zijn als geen ander. Volkomen
overtuigd dat hun laatste dag is aan
gebroken, lopen ze dan stuurloos over
het deinende dek, vergeefs de heilige
moeder Gods aanroepend, smekend om
hier een einde aan te maken. Is de
haven in zicht, dan is de ellende ver
geten en lachen ze vrolijk om het
doorgestane leed.
Mijn goede vriend en reisgezel heeft
niets vermoedend tot nu toe diep ge
slapen. Geïrriteerd kijkt hij mij aan:
Op haar visitekaartje staat:
Betty E. Box - filmproducer".
Wie is de vrouw, die dit kaartje
overhandigt?
Wie is die producer, die zich
reeds zo lang en zo goed heeft
staande gehouden in een beroep zo
zwaar, dat het vrijwel altijd voor
mannen is voorbestemd gebleven?
Toch is er niets mannelijks aan
de verschijning van Betty Box. Wel
getuigen de trekken in het door
blonde krullen omspoelde gelaat
van vastberadenheid. En verraden
haar heldere ogen waakzaamheid
en intelligentie.
Maar deze vriendelijke vrouw is
uitgerust met een aantal hoeda
nigheden, die haar in staat hebben
gesteld vele artistiek verantwoorde
kasstukken te fabriceren: een
zeldzame combinatie van vrouwe
lijke intuïtie, van weten en kun
nen en van, bereidheid tot hard
heel hard werken.
BETTY E. BOX
producer
Want wellicht behoort Betty Box tot
de werkzaamste vrouwen van Europa.
Ze heeft in haar carrière meer films
geproduceerd dan de meeste Britse
mannelijke collega's. Ze werkt n.l. met
een gemiddelde van vijf films in twee
jaar.
En ze smijt daarbij niet met geld.
De kosten van haar films variëren
tussen de twee en drie miljoen gulden.
En dat is beslist niet hoog als men de
fabelachtige begrotingen ziet, waar
mede de moderne Amerikaanse film-
produktie van start gaat.
Het recept
Wat Is nu eigenlijk het recept van
haar succes? Wat zijn de maatstaven,
die zij aanlegt, om zo'n rolprent niet
alleen artistiek .rnaar ook financiëel
acceptabel te maken? Wanneer iemand
haar dat hevig geinteresseerd zou vra
gen. zou hij een pijnlijke teleurstelling
te incasseren krijgen. Want Betty Box
houdt er zo'n recept niet op na. Ze
vaart gewoon op eigen kompas. „Ik
maak de films, die ikzelf graag wil
zien: Ik voel mijzelf nergens boven
verheven. Ik zoek altijd naar een le
vendig goed verhaaltje met veel ge
legenheid tot een bevrijdende lach, met
een overvloed aan zo mogelijk gezel
lige, anders in ieder geval logische si
tuaties en vooral een goede rolbezet
ting. Maar boven alles, er gaat niets
boven hard werken Betty Box werkt
tenminste twaalf uur per dag. Ze is
altijd in de buurt, ook wanneer er
geen opnamen plaats hebben en ze
heeft altijd tijd voor iedereen, niet
alleen voor duurbetaalde acteurs en
actrices, maar ook voor de (heel wat
lager gesalariëerde) vaklieden. Want
ze weet maar al te goed, dat een film
alleen kan slagen als een ieder, van
hoog tot laag, zijn uiterste krachten
geeft. En tussen dat alles door nog de
geregelde controle en de administratie.
Wanneer er tijdens de produktie iets
scheef gaat en geen film ontkomt
daar aan de persoon, die het minst
in de war lijkt is zij, die de grootste
verantwoording draagtBetty Box.
Want haar fijn afgestemd intuïtie ver
telde haar al heel lang geleden, dat
niets zich zo snel kan verspreiden als
paniek.
RALPH THOMAS
ivqisseui
Onderscheidingsvermogen
Langdurige samenwerking met film
mensen en filmzaken heeft haar een
scherp onderscheidingsvermogen gege
ven. Ze kan haar medewerkers snel
peilen. En het zou bepaald niet juist
zijn te beweren, dat ze met iedereen
even gemakkelijk kan opschieten. Ze
is nogal kort aangebonden als het gaat
om mensen, die nogal traag van be
grip zijn of gebrek aan humor aan
de dag leggen. Originaliteit en vin
dingrijkheid zijn belangrijke factoren
bij het maken van een film en wat dat
betreft komt Bettv Box zelf zeer be
hoorlijk voor de dag.
Dat blijkt bijvoorbeeld wel uit de
titels van haar laatste film. „Upstairs
en downstairs" werd zo origineel ge
acht, dat krantenschrijvers er zelfs
artikelen aan hebben gewijd.
Het feit, dat zij de enige vrouwe
lijke producer in Engeland is. bete
kent voor haarzelf niets. „Het gaat
de bioscoopbezoeker niets aan. Hij wil
waarde voor zijn geld. En het intere-
seert hem werkelijk niet of een vrouw
of een man die film gemaakt heeft".
Broers invloed
Betty Box. die werd geboren te Bec-
kenham in Kent. begon haar loopbaan
bij Verity Films in 1942. Ze werkte
daar mede aan de voorbereiding van
meer dan 200 films, waaronder be
roemdheden als „De zevende sluier".
Toen kwam zij in dienst by Gainsbo
rough Studios als producer. Daar
maakte zij o.a. ..Dear murderer",
„When the bough breaks", het grote
succes met Glynis Johns „Miranda"
(onlangs nog voor de Nederlandse te
levisie) en „The blind goddess".
Haar broer Sydney Box heeft een
grote invloed gehad op haar carrière,
want zij heeft een grote bewondering
voor hem en toen hij filmproducer
werd wilde zij het ook worden. Tot
haar verdere succes behoren ook de
produkten uit die vrolijke Doctor-serie.
Maar tussen al haar activiteiten door
heeft zij toch tijd gevonden om te
trouwen. Haar echtgenoot is ook pro
ducer. Hij Peter Rogers heeft
vooral naam gemaakt met komedies,
zoals de „Carry-on"-serie.
Filmduo
Maar als men tegenwoordig Betty
Box zegt. voegt men daarbij in één adem
de naam van regisseur Ralph Thomas.
Sinds zij bij de vervaardiging van
„Miranda" met elkaar in contact kwa
men. hebben zij tezamen achttien
films gemaakt. De werkwijze van de
rustige, bijna ongecompliceerde film
maker past voortreffelijk bij de stijl
van Betty Box. El1 zijti instelling te
genover de films heeft ook veel ge
meen met die van zijn cheffin: „De
meeste mensen houder ervan te la
chen, als zij gelukkig zijn. Als zij moei
lijkheden hebben, willen zij een echt
drama zien met veel actie. Het is onze
taak om te weten, wanneer de mensen
gelukkig zijn en wanneer zij zich el
lendig voelen en daarnaar te hande
len"!
Het geheim van het succes van dit
team is dan ook, dat zij geven, wat
de mensen willen, zonder aan een ver
afgoding van de publieke smaak ten
prooi te vallen. Hetgeen overigens niet
wil zeggen, dat Betty en Ralph het
in alle opzichten met elkaar eens zijn.
Ralphs harte wens is nog eens een mu
sical te regisseren, maar Betty voelt
er nog steeds niets voor. Hij heeft
haar niet kunnen overreden.
Nog een laatste vraag, tot de vrouw
die in ieder geval een opmerkelijke
vrouw is: „Mevr. Box, hoe voelt u
zich, wanneer u per jaar zo'n 7 Vi mil
joen gulden moet investeren in te ma
ken films?". Het antwoord van Betty
Box: „Op school was ik heel aardig
in wiskunde, maar ik haat cijfertjes.
Ze zijn zo dood. En toch heeft zij nu
al bijna 35 jaar met die cijfertjes
moeten optrekken. Want voor alles
we betoogden het al eens meer
filmmaken is ook een kwestie van geld
Tenslotte, wat zegt regisseur Ralph
Thomas over zijn producer gedurende
vele jaren: „Ik ga liever met haar
dineren dan met iedere andere pro
ducer, die ik ken".
Vorige week vertelden wij hier van.
een onbekend Brits acteur, die de
hoofdrol zou gaan vertolken in een
nieuwe film van het vooral door „Brug
over de Kwai" bekend geworden duo
producer Sam Spiegel-regisseur David
Lean. Terwille van hem zouden ster
ren als Gary Grant. Kirk Douglas,
Horst Buchholz en anderen naar het
tweede plan verschoven worden. We
noemden de naam Albert Finney. Of
het nu is, dat de heer Finney tenslotte
toch niet met de filmmensen kon op
schieten of andersom, dat de filmmen
sen te elfder ure toch maar niet met
Albert Finney in zee wilden gaan. we
ten we echt niet. Een feit is echter,
dat de heer Finney weer in de verge
telheid althans buiten Engeland
is teruggedoken en in zijn plaats
wordt nu de 27-jarige Ier Peter
Toole gepousseerd als hoofdrolver
tolker in de op stapel staande „Law
rence of Arabia". En vanzelfsprekend
hebben de filmmensen weer allerlei
lovende dingen in petto. De theater
critici van Londen zouden hem heb
ben ingehaald als „een stralend nieuw
talent voor heroïsche uitbeeldingen".
Hij zou een prijs als „beste acteur va,i
het jaar' verworven hebben.
Een uitzonderlijk succes dus voor
een jongeman, die als jongste bedien
de op een krant is begonnen, later ver
slaggever werd. als matroos in de
Britse Marine heeft gediend en daar
na zich op het toneelspelen heeft toe
gelegd. De jonge acteur, die nu bij de
film zijn kans krijgt, is getrouwd met
een toneelstuk broer en zuster had
den gespeeld. Het echtpaar heeft een
dochtertje van negen maanden.
zijn hoogblonde haar heeft een grote
aantrekkingskracht vooral op de Griek
se vrouwen. Ook nu weer zit een don
ker klein mensje hem gebiologeerd aan
te staren. Meestal trekt hij er zich
niets van aan, maar nu is zijn och
tendhumeur er niet tegen bestand. Drif
tig rukt hij de bril van zijn neus en
kijkt het arme vrouwtje doordringend
aan. Dodelijk verschrikt slaat ze haas
tig een kruis en wendt zich schielijk
af: moge Satan zijn boze oog weer
van haar afwenden. Verwijtend kijk ik
Satan aan, maar zijn wrevelige blik
verraadt geen spoor van vroeging.
Piraeus slaapt nog als we binnen
glijden en het schip ratelend zijn an
kerkettingen in het water smijt. Twee
boomsterke kerels houden met moeite
de ketting om de bolders. Krabbend
zoekt het anker houvast op de rots
bodem en trekt met een ruk plotseling
de schalmen strak. De „Kolokotronis"
zwaait nu langzaam om en loopt ach
teruit de haven binnen. Het is zaak
om zo snel mogelijk van boord te
komen. Nu wil iedereen dat aan dek,
zodat het even duurt voordat we, be
vrijd uit het gedrang van mensen, kip
pen en varkens, op de kade staan. Op
zoek naar een rustplaats vinden we
een vroeg geopend caféterras aan de
haven met Turkse koffie en verse
maanzaadbroodjes. Eindelijk rust en
koelte en weer wat smaak in je mond
na deze lange nacht.
Voorzichtig de gloeiende Koffie slur
pend, geniet ik van het uitzicht op de
haven, hoe lelijk die ook eigenlijk
moge zijn. Het enige werkelijk mooie
is de kleur van het water, dat in zijn
turkooizen schoonheid royaal en on
bekommerd een plaats biedt aan roes
tige karonjes van vrachtschepen. In
lange rij liggen ze stil en zwijgend
naast elkaar, wachtend op de slopers
hamer. Oude schoeners, lelijk hoog op
gebouwd en onttakeld, keren be
schaamd hun morsige achtersteven
naar de kade. Een triest gezicht, deze
eens zo snelle zeilers zo verminkt te
zien liggen.
Mijn gedachten gaan terug naar Mu
konos, het witte eiland, dat we giste
ren verlieten. Het lijkt zo kort geleden
dat we er aan kwamen, midden in de
nacht. Het woei hard en de „Despoi-
na", waarmee we aankwamen, deinde
hevig, hoewel het toch een vrij robuust
schip was. Een brede trap was opzij
neergelaten. Door het slingeren van
het-schip verdwenen de onderste tre
den telkens in de golven. Enkele kleine
sloepen dobberden ergens onder in de
diepte aan het einde van de trap. De
„Despoina" was een te diep geladen
schip om aan de kade te meren, dus
moest het wel op deze manier. Met
ware doodsverachting daalden de men
sen af in het duister, beladen met ba
gage, kinderen en jammerende huis
dieren. Door meesterlijk vangwerk van
de sloepbemanningen kwam iedereen
tenslotte van boord. Nadat alles vak
kundig gestouwd was, voeren we tot de
boorden geladen en zwaar stampend de
haven van Mukonos binnen. Het was
diep in de nacht, maar toch was het
hele dorp uitgelopen om vrienden en
kennissen af te halen. Een vriendelijke
Griekse vrouw bood ons in haar huis
een kamer aan. We verlieten de haven
kant, die met zijn vele uitbundig ver
lichte café's een levendig nachtleven
bood. en doken het duistere Mukonos
in. Het was nog een flink eind lopen
door een doolhof van straatjes, einde
loos kronkelend, kerend en wendend
tussen witte wanden van huizen en
kerken, slapend in de nacht. De witte
muren, die 's nachts heerlijk koel zijn,
houden het schaarse nachtelijke licht
van maan en sterren nog vast.
Het wordt ooit helemaal donker
in de nauwe stegen en sloppen. Over
dag alleen slaan ze het felle zonlicht
zo schel terug in de blauwe ruimte,
dat de zon er geen vat op heeft en het
binnenshuis heerlijk koel blijft. Het
voortdurende, generaties lang, altijd
opnieuw weer gewitte.dorp heeft geen
enkele scherpe afgrenzing meer van
vlakken. Alle vormen lopen in elkaar
over, nergens is een scheiding te zien.
De witkwast heeft alle vormen afge-
ond. Het geheel maakt een onwezen
lijke indruk, misschien ook wel dooi
de ontelbaar vele kerken en kapellen,
die door de open deuren altijd en voor
iedereen toegankelijk zijn. De sfeer in
de kapellen is mystiek door het kaars
licht en door het onaardse zingen dei-
priesters. Vrouwen komen kwebbelend
binnen, kussen de heilige ikonen en
IK vraag me soms af,
waar het met onze bevol
king héén zou gaan als die
koffie er niet was.
Iedere ochtend dat kopje met
een koekje, iedere zondagoch
tend na de kerkgang het kopje
met een stuk koek en 's avonds
(Foto Will Elselin, Rijswijk)
Wat ik dan ook niet ben of
zijn wil, al zóu U misschien het
tegendeel dénken.
Maar heus, ik krijg er geen
énkele cent méér voor, alsU van
vandaag af twee kopjes inplaats
van één gaat drinken
FANTASIO
Het tolhuis hangt met
twee horizontale asjes
(tappen) in een verticale
ring die aan een stalen
draad draaibaar in een
tweede ring (volgring)
hangt. Deze volgring
volgt de koerswijziging
van het schip, zodat
beide ringen ten opzichte
van elkaar draaien.
In een tolhuis binnen in het schip is een
zware tol (rotor) licht draaibaar geschoven
over de wikkelingen van de aan het huis
bevestigde stator. Wanneer draaistroom
door de wikkelingen wordt gevoerd zal het
draaiend veld dat ontstaat de rotor meene
men.
De draaiing stuurt een stroom door
een hulpmotor die de volgring weer
- in hetzelfde vlak draait als de verticale
ring. Daardoor wordt de roos evenveel
versteld als de koers was gewijzigd.
Op de brug en in het stuurhuis bevin-
den zich rozen, die door dezelfde stroom
gedreven de beweging nauwkeurig vol-
gen (dochterkbmpassen).
Een gyroscoop vertoont twee kenmerkende
eigenschappen onder invloed van de tolwetten:
1° wetDe as van een vrij draaiende tol behoudt
zijn stand in de ruimte inertie of traagheid).
2°wet: Werkt op de as van een draaiende tol een
koppel of moment, dan zal de as een draai
ing vertonen loodrecht op het vlak van het
koppel (precessie).
Een gewone gyroscoop zal dus wanneer hij in
een andere stand gebracht wordt niet terugke
ren inde oorspronkelijke stand: hij wijst dus
niet het noorden aan.
Het kwikoppervlak zal steeds horizontaal
boven het aardoppervlak blijven en op die
wiize met de wenteling meedraaien. De
tolas niet, hij behoudt zijn eigen stand.
Daardoor zal het kwik \ran de ene zijde
naar de andere stromen zodat het ene
vat zwaarder wordt dan het andere en
het tolhuis„om wil vallen". Het kwikge
wicht drukt dus verticaal op de tol die
horizontaal gaat draaien tengevolge van
de precessie: hij richt zich naar het
noorden (indien de draairichting goed is)-
DE koffie is bruin!
Véélgehoorde uitdrukking,
die onmiddellijk tallozen
in het geweer brengt!
Wie houdt er nu zonder
reclame te willen maken niet
van dit stimulerende vocht?
's Morgens héél vroeg, pik lk
op weg naar m'n werk, al een
kopje op en ze doen met tien
tallen met me mee.
Er worden in het tentje, zo
onder de opwekkende invloed,
zakelyke, politieke, sportieve en
oneindig veel andere problemen
besproken, die niet zo'n dave
rend scherpzinnige inslag zou
den hebben, als de koffie niet
haar woord meesprak!
voor hen, die er tegen kunnen
en er niet slapeloos van worden,
alwéér een kopje, desnoods twee
of drie
We zijn zó koffieminnend ge
worden, dat er geen reclame
schrijver aan te pas hoeft te
komen om het gebruik op te
voeren.
HAAST geen mens ter wereld
ontkomt er aan, want in
hoeveel huisgezinnen, ca
fé's of bedrijven wordt in de
loop van de morgen niet een
kopje koffie geserveerd, wat een
gezelligheidsmoment mag heten
in de ononderbroken stroom der
dagelijkse bezigheden?
Men kijkt er allang van te
voren naar uit. Wanneer dan
het „koffievrouwtje" binnen
komt, gaat er een daverend ge
juich op: zij is tot de meest be
gerenswaardige persoonlijkheid
van de dag gepromoveerd.
Men zou het zonder haar en
zonder wat ze dampend binnen
brengt eenvoudig niet künnen
stellen
t ANGS de weg is de service
prima
Duizenden vrachtrijders,
verkleumd en vermoeid van de
rit, zien hevig verlangend in
hun verbeelding de dampende
ketel staan. En als ze binnen
komen, klinkt er slechts één
kreet van opwinding: „koffie!"
Onverzadigbaar is die ketel,
zij verzwelgt ontelbare koffie
bonen en liters heet water. Eén
slok van de kostelijke drank en
de conversatie komt onmiddellijk
weer op peil. de slaap is, na dat
éne kopje, als op slag verdwe
nen!
