ROMANTISCH GEKEUVEL GEEFT
VERKEERD BEELD VAN ITALIË
Oostenrijkse wijnoogst
belooft goed te worden
Krupp duldt geen enkel
Kruppje naast zich.
Oost-Duitsland leeft in de toekomst
Irmoede is niet schilderachtigen arbeiders
in landbouivers niet produktiefste ter wereld
)njuiste denkbeelden over een
land, dat echter nog vele
tekortkomingen heeft....
hooi
Wachau-streek presenteert een
nieuwe wijnfles om speciale
eigen bouquet te accentueren
Kleingeestige dreigementen met
processen tegen naamgenoten
Waarom de Kerk geen functie
heeft
meer
Opgericht 1 maart 1860
Donderdag 20 oktober 1960
Zesde blad no. 30181
(Van onze Romeinse correspondent)
Van tijd tot tijd lezen wij in Nederlandse bladen, dat een of andere
jo of meer deskundige ten aanzien van Italië, een causerie heeft ge
oden over dit land. Zo lazen wij dezer dagen, dat een bekend spreker
de conclusie was gekomen, dat men „in het historische Venetië
at is dat: het „historische" Venetië, een Venetië, dat tot de ge-
liedenis behoort en dus niet meer bestaat?) op een „wonderbaarlijke
ie" de „economische rijkdom tot artistieke uitdrukking wist te bren-
Wij vinden, dat een diepzinnige opmerking, maar het leek ons
ih, dat we wel eens meer gehoord hebben (was het niet Aristoteles,
het al vertelde?), dat economische bloei vaak culturele bloei met
h brengt. En wat hier over Venetië gezegd wordt, geldt precies zo
ir Siena, of Lucca, of Florence, of Brugge of Amsterdam, of noemt
maar op. De volgende zin luidt als volgt: „Verder stelde spreker
it, dat de armoede der bevolking nu eenmaal voorwaarde moet zijn
de meest schilderachtige plekjes". Als wij het dus goed begrepen
iben brengt welstand hogere kunstuitingen mee en zou „schilder-
itigheid" niet zonder armoede bestaan.
iedere dag enkele uren overwerk gedaan
en de vakantie moest worden uitgesteld.
Na afloop vroeg een deputatie van het
personeel aan de directie voor allen en
kele extra vakantiedagen en een bij
zonder honorarium voor de overuren.
Antwoord: dit jaar in het geheel geen
vakantie en wat de overuren betreft, die
worden volgens het gewone loonpeil be
taald, daar aangenomen wordt dat het
hele personeel wel extra-fooitjes zal heb
ben ontvangen! Alleen een Zwitser, aan
andere methoden gewend, protesteerde
en werd op staande voet ontslagen. Daar
alle luxueuze hotels eigendom zijn van
één grote maatschappij, blyft deze man
niets over dan in een lagere categorie
te gaan werken.
eel vaak gebrek
an sociaal begrip
r eenmaal rijke Venetië was dus
:e dagen kennelijk niet „schilder-
l". Dat is het pas later geworden
het danig verarmde. Helaas is deze
stelling" van de spreker niet juist,
reten niet goed, wat „schilderachtig"
ent, vinden het alleen maar een
woord. Waarschijnlijk bedoelt de
er een landschap of een oud stads-
door geen smakeloze toevoegsels
ven. Als hij dit meent, dan was
ie oorlog niets in Italië meer „schil-
htig" dan de oude stadskern van
Nu de oorlog helaas die stad
heeft beschadigd, menen wij dat
;tad van Bergamo wel het meest
iden en dus „schilderachtige"
van Italië zal zijn. Maar Berga-
de rijkste stad van het land.
iua is in die zin bijzonder „schil-
S" en ook alweer heel ryk.
itegen kunnen wij met de beste
schilderachtigs zien in de „bl-
i", waaraan de buitenwijken van
zo rijk zijn. „De armoede der
heeft dus niets te maken
meest schilderachtige plekjes",
men zieke, vervuilde kinderen
de open riolen spelen en mensen,
nen met muildieren, kippen en
in een vensterloos vertrek hui-
Iderachtig" wil vinden en dus
te genieten van de ellende van
lemens. Het is ons dan ook een
dat iemand in een gids voor
net ongebreidelde geestdrift kan
over de „schilderachtigheid"
t, een der allerarmste steden
een oord dat iedere Italiaan
i een nationale schande en dat
gelukkig voor het overgrote deel
[laatste jaren werd gesloopt. Wij
fhet vele, vele Jaren geleden be-
zijn nooit helemaal van die
~*e bekomen!
Produktie vaak laag
jrgd, dat de toerist een verkeerde
[mee naar huis zal nemen zal de
i zaken even recht zetten. Hy
[dan: „Zo is de Italiaanse arbeider
.eel de produktiefste ter wereld
Wt zijn sociale wetgeving door
luider land benaderd". Helaas
[men zich zo iets op de mouw
spelden. Hoe kan iemand be-
dat de Italiaanse arbeider de
liefste ter wereld is? Dan zou
a allerlei takken van landbouw
frheid moeten gaan vergelyken,
arbeider in Italië en wat een
ika, in Frankrijk, in Duitsland,
Pland, in Rusland produceert,
behoeft Italië niet eens te hebben
[om te begrypen, dat dit land,
er de bevolking ook is, bij zulk
dyking onmogelijk op de eerste
|kan komen. Wat de landbouw
'j vooral in het zuiden de pro-
Iper man miniem en daar-
Iniet geringe werklust schuld
gesteldheid van de bodem, de
Tijjke versnippering van de grond
*~r ondoelmatige levenswijze der
'ders.
I'onen niet in alleenstaande hui-
[dorpen, maar in grote agglome-
«e, wanneer ze behoorlijke be-
riolering enz. hadden, aan-
Jouden kunnen maken op de
tden. De boer trekt er om drie
l«ur 's morgens op uit, legt, op
|tje gezeten, twintig, dertig ki-
I af voor hij een stukje land
|w groot als een zakdoek, waar
Tgaat werken. Na een uurtje
1 naar een ander stukje grond
Vroeg in de namiddag keert hy
far „de stad" om daar op de
fte gaan staan praten. Deze man
[de beste wil ter wereld nooit
F „produktiefzijn. In de fa-
Ijindt men (niet overal, maar
p) verouderde machines, waar-
fte veel gevraagd wordt, evenals
Ikbeiders. Een industrie, opge
ver een ijzeren gordijn van
iisme is nooit bijzonder pro-
Op papier is het in orde
ftociale wetgeving betreft, is er
wel het een en ander, dat
«dwingt en er zijn categorieën
«en, bankpersoneel en nog en-
peen grote mate van bescher
men. Met de arbeiders is het
s gesteld. Wy raden bovenbe-
sprekers, aan by een volgend
Italië wat minder onder
te zitten en bijv. eens te
met arbeiders in Turijn,
vooruitstrevende stad en die
[toestanden het best zijn. Hij
psschien tot ander inzicht ko-
I willen hier *een paar recente
l'an sociaal begrip vertellen.
*de Olympische Spelen heeft,
plf spreekt, het personeel in
een bijzonder drukke tijd
grootste en meest luxueuze
a Rome heeft het personeel
Arbeiders machteloos
Tweede voorbeeld. In een fabriek te
Scandiano bij Reggio Emilia werd de
volgende „oekase" uitgevaardigd: „Deze
bedrijfsleiding heeft reeds meermalen
de werklieden doen waarschuwen, dat
tijdens de werkuren het spreken ver
boden is. Dit besluit berust op het feit,
dat geen werkman enige reden kan
hebben om tot iemand anders te spre
ken dat tot de opzichter van zyn af
deling. Wie na tweemaal te zyn ge
waarschuwd nogmaals dit verbod over
treedt, zal zonder meer worden ontsla
gen". In deze gezellige fabriek worden
geen precisie-instrumenten vervaardigd,
maar dóódsimpele vloerplavuizen.
De arbeiders staan machteloos tegen
over deze willekeur, omdat er volgens
het ministerie van Arbeid ongeveer
700.000, volgens de arbeidsbeurzen
1.600.000 werklozen zijn. Ook het feit,
dat men op een miljoen nauwkeurig
niet kan zeggen hoe groot de werkloos
heid is, bewijst wel, dat in de prak
tijk de sociale wetgeving te wensen laat.
En wie aan de jongens, soms nog geen
14 jaar oud, die de espresso-machines
bedienen, eens vraagt wat hun werk
uren zijn, is het antwoord niet acht,
maar veertien of zestien. Er is heus
nog heel wat te doen!!
Enorme huren
Een summum van dwaasheid zijn
„de ruime flats in de nieuwe stadsdelen
met een huurprijs van slechtstwin
tig gulden per maand". Voor veertig
gulden wordt men zelfs „na veertig jaar"
Advertentie
GISPEN MEUBELEN BIJ:
DEMMENIE
Haarlemmerstr. 167-171
(Van onze Weense correspondent)
Dezer dagen is men in Oostenrijk met de wijnoogst begonnen. Dat
is aanzienlijk later dan een twintig jaar geleden, omdat men tegen
woordig de druiven langer in de zon laat hangen, waardoor het suiker
gehalte groter en het aroma sterker wordt, ook al neemt de hoeveelheid
wijn daardoor wel iets af. In de Wachau, de wijnstreek langs de Donau
tussen de stadjes Dürnstein en Krems, wordt een gedeelte van de
druiven zelfs nog later geoogst, namelijk in de eerste weken van
november. Dat wordt dan een wijn, die een bijzonder zoete smaak en
een hoog alcohol-gehalte heeft en die de naam „Spatlese" krijgt.
Louwes-herdenking
iu landbouwschap
De voorzitter van het Landbouwschap,
de heer A. W. Biewenga, heeft gisteren
bij de aanvang der bestuursvergadering
een korte rede uitgesproken ter herden
king van de overleden oud-voorzitter, de
heer H. D. Louwes.
De heer Louwes is de eerste voorzitter
van dit publiekrechtelijke orgaan ge
weest en zijn inzioht en zijn onvermoeid
ijveren hebben er veel toe bijgedragen
dat dit orgaan van samenwerking in de
landbouw tot stand is gekomen, zo zei
de heer Biewenga. Een der eersten is hij
geweest, die de noodzaak inzag, dat de
landbouw zich in deze veranderende we
reld moest bezinnen op zijn plaats in de
samenleving, en zich zodanig moest uit
rusten, dat hij zijn plaats als volwaardig
deelgenoot naast de andere takken vaü
het economische en maatschappelijke le
ven kon handhaven.
Van hem is de idee van samenwerking
in de landbouw afkomstig. Toen die sa
menwerking in 1954 een publiekrechte
lijke status kreeg in het Landbouwschap,
was een zijner idealen hiermee bereikt.
Als Louwes dacht en sprak over de
landbouw, had hy niet alleen het oog
op het bedrijf. Het gezin van boer en
arbeider ging hem evenzeer ter harte.
Voor het maatschappelijk aanzien van
de agrariërs en het agrarische gezin was
hy evenzeer bezorgd. Dit kwam voort
uit zijn grote menselijke bewogenheid
met het leven van anderen.
In grote dankbaarheid, zo besloot de
heer Biewenga, zullen wy zyn persoon
en arbeid blijven gedenken. Het Land
bouwschap wil gaarne bevorderen, dat
deze ook voor de toekomst, door de uit
gifte van een boekwerk, in meer blijven
de vorm wordt vastgesteld.
eigenaar van de ruime flat. Myn werk
ster, die heus doodarm is, woont met
haar zuster in een heel klein flatje
(een echte kamer en een keukenkamer
met douche) en betaalt 25.000 lire, dat
is honderdvijftig gulden per maand. De
allergoedkoopste krotten in Rome kos
ten toch nooit minder dan 20.000. Er
staan in Rome duizenden woningen te
huur, in alle wyken, maar dat zijn
woningen die ten minste een 60.000 lire
(fl 370.moeten opbrengen. De huizen
in de nieuwe wyken zyn bar slecht
gebouwd, uit het goedkoopste materiaal
(ook al ligt er een dun schijfje marmer
op de trappen en al zien ze er op het
eerste gezicht heel redelijk uit) en ver
zakkingen, zelfs instortingen, komen her
haaldelijk voor.
Wat de cijfers zeggen
Dat Milaan wolkenkrabbers heeft, valt
niet te loochenen, maar dat ze hoger
zijn dan die in New York is weer een
van de onbegrijpelijke overdryvingen.
En het is volkomen dwaasheid, dat
Italië met zijn nationale inkomen
Frankrijk reeds voorbystreeft en En
geland benadert. Hier zijn de officiële
cijfers, ontleend aan het „Compendio
Statistico Italiano" van 1959: Engeland:
21.920 miljard lire, Frankrijk 20.960
miljard lire, Italië: 15.857 miljard lire,
waarby men er rekening mee dient
te houden, dat Italië zes miljoen in
woners meer heeft dan Frankrijk! Bo
vendien is het ergste euvel van Italië
niet, dat het nationale inkomen te laag
zou zyn, maar dat het verschil tussen
schatryk en straatarm zo ontstellend
groot is en helaas eer toe- dan af
neemt,
Uit het bovenstaande (voorbeelden,
die met ontelbare te vermeerderen zijn)
blijkt wel, dat het nodig is, dat iemand,
die over zijn „oude liefde" spreekt (Ita
lië is overigens ook onze oude liefde)
er verstandig aan doet zijn gegevens
te controleren. Anders ontstaan er vol
strekt onjuiste denkbeelden ten aan
zien van een land, dat bij al zijn
schoonheid ontelbare tekortkomingen
bezit.
Advertentie
GISPEN MEUBELEN
SCHEPPEN IN UW
KANTOOR EEN
SFEER VAN STIJL
EFFICIENCY EN
SOLIDITEIT DIE
INDRUK MAAKT
OP UW BEZOEKERS
UW PERSONEEL
BINDT EN HET
WERK STIMULEERT
inlichtingen worden U gaarne verstrekt door de plaatselijke GISPENdeale'#
CULEMBORG
(Van onze correspondent in Bonn)
De machtige Kruppfabrieken te Essen (110.000 arbeiders, omzet 3.5 miljard
mark) hebben de afgelopen jaren tot drie maa Itoe op succesvolle wijze een hoogst
eigenaardige stryd gevoerd tegen naamgenoten van de machtige enige aandeel
houder van dit gigantische bedryf, Alfried Krupp von Bohlen und Halbach. In
alle drie gevallen waren de eigenaars van heel wat kleinere bedrijven dan het
concern van Alfried Krupp gedwongen de naam van hun onderneminkje te
veranderen.
Het was het bepaald niet van sensa-
tielust gespeende weekblad Der Spiegel,
dat onlangs in een dorpje in de deel
staat Rijnland-Palts de 36-jarige pot
tenbakker Alfred Krupp ontmoette.
Pottenbakker Krupp heeft sinds 1948
in Hillscheid een bedrijfje, firmanaam
tot voor kort „Alfred J. Krupp". Maar op
een kwade dag begon het mammoetbe-
dryf uit Essen een offensief tegen zijn
naamgenoot uit Hillscheid dat vier
maanden duurde. De juristen van
Krupp-Essen betoogden hardnekkig dat
de mogelijkheid van een naamsverwisse
ling met Krupp-Hillscheid best mogelijk
was .hetgeen tot onaangename dingen
zou kunnen leiden. Ja, zij suggereerden
dat Krupp-Hillscheid - 14 man perso
neel, produkten: vazen, potten en bak
stenen - wel eens zou kunnen profite
ren van zijn „goede" naam bij de afzet
van zyn spullenZij eisten kort en
goed: verandering van de firmanaam en
verandering van het postpapier van het
kleine firma'tje uit Hillscheid en een
wijziging van de aankondiging per tele
foon van: „Hier is Krupp" in „Hier is
nummer 550". Zo niet, dan hing het pot
ten- en steenbakkertje een peperduur en
lang proces boven het hoofd, waarvan
de inzet 100.000 mark zou bedragen.
Krupp-Hillscheid capituleerde voor dit
dreigement
De snoepgoed-importeur...
Want de juristen van Krupp-Essen
konden het kleine Kruppje uit Hillscheid
het verloop van een proces laten zien,
dat zij om precies dezelfde reden na de
oorlog tegen een machinefabrikant Al
fred Krupp uit Hilden bij Düsseldorf
wél hadden gevoerd. De machinefabri
kant was eerst niet voor de Juristen uit
Essen door de knieën gegaan. Hij ging
voor het gerecht en vocht als een leeuw,
maar verloor wegens de mogelijkheid
van oneerlijke concurrentie, welke vol
gens de rechters in zyn firmanaam
stakHij moest de naam van zijn
firma wijzigen van Alfred Krupp in
August Alfred Krupp, en een bedrag van
vyf cijfers aan proceskosten neertellen!
Pottenbakker Krupp uit Hillscheid
noemt zich nu dan maar „Akru - Klin
ker - Keramik Josef Alfred Krupp" en
meldt zich aan de telefoon met „Hier is
550"
Prompt meldde zich dezer dagen in
een ingezonden stuk Kruppje nummer
drie. Het was de importeur van snoep
goed Josef Krupp uit Miilheim. Ook hy
berichtte, dat de grote Krupp uit Essen
hem niet zo lang geleden gedwongen had
zyn firmanaam te veranderen van „Jo
sef Krupp, import, Essen-Stadtwald" in
„Josef Krupp en Rudolf Liell, in snoep
goed". Want, zo schreef hy sarcastisch
én verdrietig, ik ben een kleine snoep
goedhandelaar en de mammoetfirma
Krupp in Essen vreesde, dat zy door
myn naam aanzien zou verliezen. Ik ben
zelfs gevlucht naar een andere stad, ook
al omdat men eiste dat na myn dood, de
naam Krupp niet meer in myn firma
zou worden gebruikt
Ofschoon men met het oog op het
vochtige weer van de laatste maanden
aanvankelijk op een minder goede oogst
had gerekend, belooft het wijnjaar 1960
toch beter te worden dan was ver
wacht, want de warme zonnedagen van
de laatste weken zijn gunstig geweest
voor de kwaliteit van de betere soorten.
De prijs zal hoogstwaarschijnlyk ge
lijk blyven, omdat de wijnboeren, de
coöperaties en de zelfstandige wijn
handelaren voorraden genoeg hebben
van de laatste jaren, zodat het even
wicht tussen vraag en aanbod gehand
haafd en daarmee de prijs gelijk blijft.
In de Wachau is men bovendien met
een nouveauté voor de dag gekomen.
Nadat men totnu toe in geheel Oos
tenrijk voor witte wynen de in Duits-
De nieuwe fles voor de Wachau-
wijn.
land gebruikelijke flesvorm had over
genomen, is men er nu toe overge
gaan om voor de Wachau-wijn een
afzonderlijke flesvorm te ontwerpen, die
nu in de handel is gekomen. Deze fles
onderscheidt zich van de Duitse door
een kleine verdikking van de hals in
de vorm van een ring. Daardoor wordt
niet alleen het breken voorkomen, maar
bovendien wil men op deze manier voor
namelijk in het buitenland propagan
da maken voor de speciale Oosten
rijkse wijn, die een geheel eigen smaak
en bouquet heeft en daarom in een
aparte fles wordt gepresenteerd.
De Kerk in de DDR (I)
(Van een bijzondere medewerker)
Een van de meest boeiende, maar door buitenlanders weinig bezochte steden
in Europa is Berlijn, brandpunt tussen Oost en West, tussen twee economische
en politieke blokken, tussen twee wereldbeschouwingen. Waar ter wereld heeft
men de gelegenheid zó achter het ijzeren gordijn te gluren als in deze stad? Waar
ziet men zó scherp de grens tussen de twee blokken, waarin de wereld van vandaag
verdeeld schynt te zyn? In dat Berlyn met zijn 3.5 miljoen inwoners proeft de
westelijke mens iets van hetgeen de heersers van oostelyke landen beweegt op
te treden zoals zy dat doen. Gaat men iets ervaren van hetgeen achter tal van
moeilijkhedenveroorzakende maatregelen verborgen ligt.
Berlijn stad tussen
twee werelden
Berlijn mag momenteel dan geen
mooie stad zyn, zij heeft in ieder geval
alle charmes van een wereldstad en be
zit daarnaast de sfeer van een grens
plaats tussen twee machten, die nu al
jarenlang het wereldbeeld beheersen.
Twee machten, die elk in BerRjn een
etalage hebben gebouwd, waarin ze
tegen elkaar opbieden, van waaruit ze
elkaar naar beneden proberen te druk
ken.
Wie in West-Berlijn rondloopt, ziet
overal speciale vitrines, waarin hy kan
zien hoe in het betreffende stadsdeel nog
zal worden gebouwd. Hy kan er een ten
toonstellingsruimte binnenstappen om
er te leren, dat na de oorlog al zo'n 80
kilometer ondergrondse spoorbaan is
aangelegd, een afstand, die nog zal
groeien tot 200 kilometer. Hy leest er,
dat de stad wordt verlicht door 74.500
straatlantaarns, waarvan 46.500 zyn uit
gerust met gaslampen!en leest er meer
interessante cyfers, byvoorbeeld, dat de
stad uit een twaalftal zelfstandige ge
meenten bestaat, ieder met een eigen
gemeenteraad en een burgemeester. Aan
het hoofd staat de senaat met de rege
rende-burgemeester, Willy Brandt. De
binnenstad van West-Berlijn is zeer mo
dem met hoge gebouwen in een styl, die
men overal in het westen tegenkomt. Er
zyn byzonder veel winkels en kantoren
gebouwd. De propagandaborden vertel
len, dat van alle vyf Berlyners er één
in een nieuw huis woont. De architec
tuur is nu eens strak, zakelyk, dan weer
speels. Het verkeer is er byzonder druk,
op mooie dagen zyn de (verwarmde)
terrasjes druk bezet, er zyn vele uit-
gaansmogelykheden. En in de avond
uren flitsen de lichtreclames uit en aan,
komt het drukke leven ook 's-nachts
nauwelyks tot rust. Ook dan ryden de
trams en bussen. Kortom, West-Berlyn
is een levendige, zich vernieuwende stad.
Oostelijke etalage
De oostelyke wereld is geheel anders.
Wat daar het eerst opvalt, zyn de vele,
vele ruïnes. Stratenlang. Overal inge
storte gebouwen, holle vensters, waar
door de boomtakken soms naar buiten
steken. Tot Oost-Berlijn behoort name
lijk ook het oude stadscentrum, dat in
de oorlog voor 85 werd verwoest.
Waarom dat puin niet is opgeruimd?
De Oostberlyner, althans hy, die met
het nieuwe regime sympathiseert, zal u
met trots vertellen, dat zyn regering het
eerst heeft gedacht aan het bouwen van
woningen voor arbeiders. Sinds 1949 zyn
er 224.500 nieuw gebouwd of gerestau
reerd. Een respectabel aantal! Hy zal
u voorts meteen naar de Stalinallee
brengen, de oostelyke etalage. Een nieu
we, brede straat met grote hoekige ge
bouwen. geheel in Moskovitische stijl.
Een straat, die nog verder doorgetrok
ken zal worden, die vele honderden mo
derne woningen met beneden staats
winkels omvat. Een straat met de allure
een wereldstad waardig.
Maar het leven, zoals wy dat in het
westen kennen, het drukke verkeer, de
lichtreclames, de terrasjes, ontbreken.
Toekomstdroom
Alles gebeurt er in grote ernst. Alles
is gericht op de wereld van morgen,
zoals de marxist zich die voorstelt. Hy
streeft naar een klasseloze maatschappy,
waarin alle mensen gelijk zyn. Waarin
ze zyn teruggekeerd tot de oerstaat, toen
de ene mens zich nog niet boven de
ander had geplaatst, toen de mens nog
vry was. Tot die oermaatschappy moet
de mens terug. Niet alleen economisch,
maar ook geestelyk. Hy moet weer vry
worden van alles, ook van de godsdienst.
Eens zal hy zich vrywillig schikken
naar de belangen van het geheel. Die
weg moet de wereld niet gaan langs
de weg van de evolutie, maar langs de
weg van de revolutie. Misschien niet
meer zo bloederig als in 1917 in Rus
land, maar toch wel met geweld. De
laatste hinderpalen moeten krachtdadig
worden opgeruimd. Eén van die hin
derpalen is de godsdienst. Die maakt
de mensen onderworpen, afhankelyk.
De kerk is een instelling van het ka
pitalisme.
Om het volk voor te bereiden op die
toekomst ,moet het heropgevoed worden.
Vandaar de leuzen langs de weg, de
spandoeken, de luidsprekers op het Rode
Plein van Oost-Berlyn. Die propaganda
vindt men in iedere krant, in de radio,
de bioscoop de televisie, ja zelfs in het
programmaboekje van de schouwburg.
Ja, die regering van de Duitse De
mocratische Republiek heeft het druk.
Die moet een verwoest land herbouwen,
een volk heropvoeden, een nieuwe gene
ratie de juiste wereld- en maatschappy-
beschouwing bybrengen.
Positie van d» Kerk
Op de weg, die het Oostduitse volk
moet gaan, is de kerk, zoals gezegd,
een hinderpaal. Die draagt, evenals het
kapitalisme, weliswaar een dodelijke kiem
in zich, maar dat proces van uitsterven
moet versneld worden. Daarom wordt
de kerk veel verboden: geen eigen pers,
geen mogelykheden voor radio of te
levisie, geen gedrukte convocaties, na
genoeg geen herstel van verwoeste ge
bouwen
Van deze ontwikkeling zyn de kerken
geschrokken. Vele tientallen jaren zyn
ze, althans voor ons gevoel, in de wat
ten gelegd. De overheid inde de by-
dragen. zorgde voor veel materiële za
ken. Uit traditie was by na iedereen
lid. Zo'n 85 van de bevolking was
protestant. Het was vanzelfsprekend, dat
men werd gedoopt, dat men na de lagere
school lid werd, dat men in de kerk
trouwde, dat de dominee voor de be
grafenis zorgde.
Men was echter het zicht op het
werkelijk gemeente-van-Christus-zyn
min of meer kwyt geraakt. De kerk
was voor velen slechts een decoratie voor
hoogtydagen geworden.
Deze situatie wreekt zich thans. De
overheid heeft heel handig Ingehaakt
op de „religieuze behoeften" van velen.
Men kent in Oost-Duitsland thans de
socialistische naamgeving (in plaats van
de doop), de „Jugendwelhe" in plaats
van de beiydenis, men kent een so
cialistische huweiykssluiting en zelfs een
socialistische begrafenis. De overheid
schiep als het ware een nieuwe religie.
Voor de kerken betekent dit alles ener-
zyds een geweldig functieverlies en een
vermindering van leden. Ook al omdat
het in de D.D.R. zo langzamerhand een
waagstuk gaat worden lid van de kerk
te zijn. Maar er is ook een winstpunt.
Zij, die bleven, gaan namelyk meer en
meer de waarde van hun geloof ervaren.
De kwaliteit van de leden wordt om
te zeggen beter.
Daarnaast zoekt de kerk naar nieuwe
mogelykheden in een stork veranderde
situatie. Maar daarover ln een slotar
tikel meer.........
