In huidig Rusland geen beroepseer
of sterke traditie van vakmanschap
KOKEN
ZATERDAG 2 JULI
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 3
Amerikaanse journaliste in de Sovjet-Unie (II)
Vandaar dat Moskou's nieuwste en protserigste
hotel (Oekraine) bij brand een enorme val is
Materieel tal van gebreken, maar
liet personeel is zeer vriendelijk
Heeft U een speurneus
EEN TWEE-MINUTEN MYSTERIE UIT HET
ARCHIEF VAN INSPECTEUR S. HERLOK
^foncUxU
METUQ JOKE
WONDEREN DER NATUUR
Het hotel Oekraine in Moskou was een schok, waarop ik niet was
voorbereid. Het is het nieuwste en meest protserige hotel in de Sovjet-
Unie. De bouw duurde vier jaar, de opening vond plaats in 1957, en
het zou me niet verwonderen, als het volgende week instortte.
Een Deense aannemers gaf de volkende verklaring: de Russen zijn
dol op grafieken. Alles moet opwaarts gaan. Kroesjtsjef heeft een
enorm bouwprogramma bevolen. Het kan ze niet schelen hoe het er
uit ziet, als de stenen maar op elkaar liggen en als het maar kolos
saal is.
Een Amerikaanse ingenieur beschreef het hotel Oekraine als het
prulligste bouwwerk, dat hij ooit had gezien. „Er bestaat geen
beroepseer, geen traditie van vakmanschap in Rusland", verklaarde
hij. „Het kan de arbeiders geen cent schelen als ze hun uren maar
vol maken."
Kamermeisje gaf een
politieke les....
Voor de argeloze voorbijganger is
hotel Oekraïne een indrukwekkend
gebouw. Het heeft 1026 verblijven,
waaronder zes-kamer suites De ka
mers werden ontworpen zonder reke
ning te houden met comfort of prak
tisch nut. Bijna elke suite omvat een
werkamer, zitkamer, eetkamer (kom
pleet met kristallen kroonluchter),
twee slaapkamers, twee badkamers en
en een piano. Er staan honderd pia
no's in dit hotel, maar er is geen en
kele prullenmand of een vel schrijfpa
pier is vinden.
Het personeel, 700 in getal bestaat
Inspecteur Herlok tastte koortsachtig in zyn broekzakken en knorde
tevreden toen hij eindelijk op een verkreukeld couvert stuitte. „De huwe
lijksaankondiging van mijn vriend Donald," mompelde hij, zijn assistent
Harjans het drukwerkje toewerpend. Dokter Hompink uitte bittere kritiek
op de gedragslijn van de enige kelner, die de dorpsherberg rijk was, een
bejaarde, aan de leestafel in slaap gevallen dikzak. „Onze trein gaat pas
over anderhalf uur," hernam Herlok. „Nu ik tóch in dit gat ben, zou ik
Donald eigenlijk best eens in zijn bungalow op kunnen zoekenJongens
tegen de tijd dat jullie er in geslaagd zijn koffie te bestellen, ben ik wel
weer terug. Tot straks!"
Herlok wist, dat de componist Donald Wildblaf, die er vaste gewoonten
op na hield waar hij zelden van af week, altijd even onderworpen als
een klerk aan het werk was tussen 9 en 1 uur en tussen 2 en 5.
Toen de inspecteur omstreeks half 12 de bungalow naderde, viel het
hem op, dat zijn oren niet, zoals gewoonlijk, door verwarde pianoklanken
getroffen werden. „Hij zal toch niet ziek zijn, of op ries," mompelde
Herlok, verbaasd zijn horloge raadplegend. Hij duwde de deur open en
beklom de steile trap naar het vertrek, dat Donald de .muzikale kraam
kamer noemde. De componist was thuis.
„O, bent U het," sprak hij opgelucht. „Ik dacht dat het Dolly was
Hoe maakt U het? Gaat U zitten! Wat wilt U gebruiken?" Hij ratelde zo
maar door. Herlok, die Donald kende als een kalm, in zichzelf gekeerd
kunstenaar, zette zy'n bril af en liet deze als een loep over het ongerepte
muziekpapier gaan, dat op de piano stond. Hij onderbrak deze bezigheid
ten slotte om een sigaret op te steken.
„Moet Je geen Romance in Fis Dur componeren of zo? Het feit, dat Je
volgende week met t mooiste èn rijkste meisje van t land getrouwd bent,
schijnt niet erg inspirerend te zyn!"
Windblaf antwoordde niet. maar wierp met een bruusk gebaar een
vakantiekiekje op tafel. „Bekijk dét maar eens," prevelde hij. Op de
achterzijde van de foto stond het volgende te lezen:
Geachte Heer W., vorige week bezocht U een charmant badplaatsje,
nietwaar? De autoriteiten hadden U uitgenodigd een muzikaal evenement
bij te wonen. Uw verloofde Dolly D. ging niet met U mee. Zij vergezelt U
altijd, maar dit keer liet U haar thuis. Waarom, meneer W.? Het
antwoord op deze onbescheiden vraag gaat hierbij: een foto, die wy zo
vrij waren op het strand te maken. Helaas staat de juffrouw nogal slecht
aangeschreven. Iedereen kent haar als Vlotte Veertje. Hoe zou U het
vinden als wij af druk j es van deze foto aan uw verloofde èn haar ouders
stuurden? Een ramp, nietwaar? Wij voor ons geloven, dat uw huwelijk
alleen door zal kunnen gaan als U a.s. woensdagavond om 10 uur een
enveloppe met 10.000 gulden deponeert onder de met een wit kruis ge
merkte steen vóór de ingang van het kerkhof
Herlok mompelde geamuseerd: „ChantageJa, Donald, slippertjes
kosten geld, neem dat van mij aan. Maar dit is wel. een buitensporig
bedragje, hèhoe kon je overigens zo dom zijn je met dezeeh
dame af te geven
Vóór Donald driftig lucht kon geven aan zijn verontwaardiging, zei
Herlok: „Stil maar, ik weet wat Je zeggen wilt. Je hebt die Vlotte Veertje
nóóit ontmoet, natuurlijk niet! Dit prentje is, kortom, een héél knappe
fotomontage. Maar Je kimt deze foto gerust aan Dolly laten zien en
er samen om lachen, want
Vraag: WAARAAN ZAG HERLOK, DAT DE FOTO VERVALST WAS?
'81)01 IDCldÖ )3l(
)$iu jnot 'ufiz u3)dow JDnqjqotz dfHOlH uva V«up/» sjpoi
U33 }8iuoduioo dp uva siodudwodJ. dpuvuqdö dp do noz
'>[3301d)uoooid6 3Z3P uva puvx;s }3U do 'Udaoidö udop pen
0)0 j Qp HOlldB 'fru 81V '('qfDJ&WPdJL 91Z) UU.VA3HUII dp UW
&6opon8iód uCiz iTtlQPPM )Swxp uasudui ejsddiu dp spjoz :puooai)uy
Paspoorten worden bij aankomst
in het hotel afgegeven: De manier
waarop deze worden teruggegeven is
niet te gedoven. Elke dag worden hon
derden passen op de toonbank gegooid
en elke gast moet zijn eigen pas uit
zoeken. Verveelde toeristen hebben
zich soms uren geamuseerd met het
lezen van de leeftijd, naam, adres en
geboorteplaats van alle gasten!
Mijn verblijf, raison van 35 dollar
per dag, gaf me de beschikking over
een kamer met bad, drie maaltijden
per dag, een auto met chauffeur en
een tolk. Bewassing en chemisch rei-
ningen moest extra betaald worden,
voor 90% uit vrouwen. De directrice
van het hotel is een prettige, schran
dere vrouw, maar in haar bedrukt-ka
toenen huisjurk zag ze er niet uit als
een van Moskou's top-functionarissen.
Ze vertelde mij met zichtbare trots,
dat het hotel voor 100% bezet is, on
geacht het jaargetijde. .Arbeiders
schrijven maanden vooruit om reser
vering", verklaarde ze. ,»Ze komen uit
alle delen van de Sovjet-Unie hierheen
voor vakantie".
De lobby is een kwart mijl lang en
uitgevoerd in koud wit marmer. Er
staat een spuwbak in elke hoek. Aan
het einde van de lobby is de receptie,
waar vier vrouwen werkzaam zijn en
van wie drie geen woord Engels
spreken. De meeste toeristen betalen
vooruit, teneinde taalmoeilijkheden
bij het vertrek te vermijden.
„U hebt hangers", was het antwoord.
„Drie maar..."
.Hoeveel heeft één persoon er dan
nodig?", snauwde ze.
„Ik zou er graag tien willen hebben".
„Geld bederft de mensen", ant
woordde ze autoritair.
Ik vond het toen mooi genoeg. „Be
spaart u mij die politieke les en haal
de hangers". Binnen drie minuten
had ik tien hangers.
Zuur meisje: uitzondering
Dit zure meisje was een uitzonde
ring en ik vermeed haar nadien. De
andere meisjes van de verdieping wa
ren vrolijk en moederlijk. Irena liet
me foto's zien van haar familie en
bracht me vers brood, dat ze zelf ge
bakken had. Milla poetste ongevraagd
mijn schoenen en waste mijn kousen.
Mijn kamer werd netjes schoon ge
houden en ik vond de verzorging uit
stekend.
Ik was verbaasd te ontdekken, dat in
dit 36 etages hoge gebouw, met meer
dan 1500 gasten, slechts zes liften
waren, waarvan er twee ,.njet rabóta-
jet" waren. Er waren geen branduit-
gangen. Ik controleerde vier keer de
trappenhuizen. Ze waren aldoor af
gesloten. En dan was er het mysterie
van de 12de verdieping. Op de twaalfde
verdieping mocht geen gast uitstap
pen. deze verdieping stond niet eens
aangegeven op het liftsysteem. De
maar lokale telefoongesprekken (als
dat tenminste lukte) waren gratis.
Verouderde stijl
Mijn kamer was even groot als een
kamer in een eerste klas Amerikaans
hotel. Er lagen groene kunstzijden
spreien op de bedden, van het soort
dat mijn moeder over de tuinmeubels
gooide als ze werden opgeborgen. De
bedden waren geriefelijk en kregen
dagelijks schone lakens.
De kamer had een groot raam. dat
ik niet openkreeg. Gelukkig was er
nog een klein bovenraampje, dat
openstond toen ik aankwam, dus had
ik altijd frisse lucht, terwijl het er
ook door naar binnen regende. De
vitrages leken op die, welke mijn
moeder 40 jaar geleden uit Rusland
meenam naar Amerika.
Een minuscuul kleedje lag op de
houten vloer. Ik kreeg verscheidene
splinters in mijn voetten, voordat ik
leerde, geen stap te doen zonder pan
toffels. De vloeren waren een toon
beeld van gebrek aan vakmanschap.
De planken sloten niet aaneen en wa
ren ongelijk. Er zat een groot gat in
bfj de deur en de eerste dag brak ik
al de hak van mijn schoen.
Onder de glasplaat van het schrijf
bureau lag een papier met totaal nut
teloze instructies. Alles was veranderd
in de twee jaren die intussen waren
verlopen.
Het werkt niet
Het schrijfbureau had vijf laden en
drie sleutels. De laden sloten niet en
de sloten waren stuk. De eerste Rus
sische zin die ik er bij leerde was
„Njet rabótajet" hetgeen betekent:
„het werkt niet". Dit gold voor de ra
men, sloten, laden, telefoon, lift, lees-
lamp en soms ook voor het sanitair.
De indoop-pen bij de receptie was ook
,-,njet rabótajet". Een soort vuilnisem
mer stond in de hoek van de kamer.
Op het nachtkastje stond een radio
met één knop. Er was maar één sta
tion op te krijgen. De telefoon op het
kastje diende alleen maar als deco
ratie. Er was géén telefooncentrale in
dit hotel Telefoongidsen zijn er niet
in Russsohe hotels. Dat is echter geen
groot gemis, want de laatste uitgave
dateert van 1951, tewijl in 1957 alle
nummers werden gewijzigd. Dus waar
voor zou een schakelbord nodig zijn?
De badkamer was wit betegeld en
het bad een genot. Het was ruim en
er was altijd genoeg heet water. De
douche was boven het bad, met bo
vendien nog een handsproeier, waar
van ik het nut niet inzag. De hand
doeken waren goor en versleten.
Er was geen toilet: wel was de ka
mer een grote kleerkast rijk, met drie
houten hangers.
Daar ik niet wist, hoe ik een kamer
meisje moest bellen, vroeg ik aan een
meisje op de gang in mijn beste Ber-
litz-Russisch. „Mag ik een paar kleer
hangers, alstublieft?"
Amerikanen in het hotel fluisterden,
dat het verbindingscentrum op de 12e
verdieping was en dat alle kamers
afgeluisterd werden. Ik geloofde het
niet en doe dit ook nog niet.
Maar die afgesloten trappenhuizen
maakten brand tot een vreselijk ge.
vaar, en Ik besloot er met de directrice
over te spreken. „De trappenhuizen
zijn altijd afgesloten", z«l ik tegen
haar, „en er zijn maar vier liften die
werken in dit enorme hotel. Wat zou
er gebeuren in geval van brand?"
Haar antwoord was een parel van
rode-propaganda: „Er ZIJN^ geen
branden in een plan-economie!"
VARIA
Vinder van zeeprik nu zelf
in aquarium
U moet zich door het opschrift van dit
bericht niet gaan voorstellen dat de man
uit de gemeente Maurik (Gld.), die on
langs in de Ryn een zogenaamde zee-
prik vond en deze onderbracht in het
aquarium van Ouwehands Dierenpark,
daar nu zelf achter het glas te kijk is
gesteld. En toch heeft diezelfde prikaal,
die intussen volgens de natuurwetten
moest sterven, een zeer belangrijke rol
gespeeld in het leven van de vinder, de
40-Jarige A. Arisse, wonende Lindelaan
2 te Maurik. Het dier heeft een totale
ommekeer teweeg gebracht voor deze
Mauriker. Het heeft ervoor gezorgd, dat
hij van zijn hobby zijn beroep kon ma
ken. Arisse was grondwerker. Al zijn vrije
tijd besteedde hij echter aan de ver
zorging van een prachtig aquarium. HU
bezit bovendien een mooie volière. Ver
schillend!; mede-inwoners van het Be-
tuwse dorp aan de Rijn schonk hij aqua
ria, om zijn liefhebberij op hen over te
brengen en daardoor over zijn hobby
wat meer met anderen te kunnen pra
ten. Toen hij door het vinden van de
zeeprik contact kreeg met de directie
van Ouwehands Dierenpark sprak hij
ook daar over zijn intense liefhebberij en
ziedaar, toen bleek dat men wel een
verzorger voor het uitgebreide park
aquarium kon gebruiken en de direc
tie voorstelde de heer Arisse als zodanig
in dienst te nemen, accepteerde hij dit
aanbod met beide handen. Hij hing
voorgoed de schop aan de willigen en is
Inmiddels dagelijks te vinden tussen de
vissen en reptielen. Zijn naaste vrien
den zeggen: „Dat met die prik heeft
allemaal zo moeten zijn!"
Dronken aan de teugel
(Van onze correspondent in Bonn)
In München moest onlangs een recht
bank een heel bijzonder geval van dron
kenschap in het verkeer behandelen. Er
was een paardrijdster, die bij een brui
loft drie glazen champagne had gedron
ken. Zij steeg desondanks op haar ros en
kreeg prompt een verkeersongeluk, waar
bij zij zelf zwaar werd gewond. Paard
en amazone waren in botsing gekomen
met een vrachtwagen, die op een voor-
rangsweg reed.
Het gerecht stond voor een moeilijk
probleem. De officier van Justitie meen
de, dat de amazone door het drinken
van drie glazen champagne niet meer in
staat was geweest haar paard op de juis
te wijze te mennen. Hij legde dezelfde
maatstaf aan die geldt voor autorijders:
een hoeveelheid alcohol in het bloed van
1.5 promille is voldoende voor een ver
oordeling. Maar de amazone wees op
motorrijders en fietsers, voor wie een
andere hoeveelheid geldt. Desondanks
stedelijke werc* Zij tot een lichte straf veroordeeld.
J Er was sprake van dronkenschap aan de
is even strafbaar als
aan het stuur van een
auto, een motor, een fiets of een brom
fiets!
Ann Landers in gesprek met
een lid van Moskou's
SChoonmaakbrigade (stratenveeg- teugel, en dat is even strafbaar als
x dronkenschap aan het stuur van een
sters).
(Advertentie)
Eett gezonde huid is uw mooiste bezit...
Vertrouw de
schoonheid van uw huid toe
aan de wetenschap
Nieuwe Endocil
huidverzorgingspreparaten
bieden u volledige,
wetenschappelijk verantwoorde
schoonheidsverzorging
elke dag, in enkele minuten.
huidverzorgings
preparaten schenken schoonheid door gezondheid
Prod. van ORGANON Laboratoria
Vtfkoopkantoor voor Nederland: Kinnemer Handrl-MöAmsterdam
BOTERHAMSMEERSEL
Voor de boterham gaan we de boter
wat pittiger maken. Lijkt het jullie
ook lekker? Hier staat alles klaar:
2 gekookte eieren, 1 ons boter, 1 ci
troen of schyfje ervan, half bosje
peterselie en selderie, 1 ui, iets zout,
aroma en peper en 5 boterhammetjes
zonder korst.
Wie zal de boter tot room roeren?
Kok steekt zijn vinger al op! Vul je
dan eerst een kommetje met goed
heet water en giet je het na 1 minuut
weer leeg en droogt het af? Nu de
boter erin en zie je wel, dat het met
roeren veel gemakkelijker zacht en
licht van kleur wordt?
Jan ls Ijverig bezig de ui op een
fijne rasp te raspen, maar een heel
klein beetje hoor, anders proef je
het te erg. Is de boter zacht dan de
ui, de gehakte peterselie en selderie,
heel weinig zout, aroma, peper en
een klein beetje uitgeperste citroen
sap erbij, 10 druppels ongeveerI
Kokkie heeft de eieren gepeld en
in mooie plakjes gesneden, we pak
ken nu allemaal een bordje met een
boterhammetje erop en besmeren dat
goed met de boter. Dan voorzichtig
een plakje el erop, nog een stipje sla
saus, peterselie en dan maar gauw
proeven!
Als we langs stille rietplanten gaan om naar het water
leven te kijken, worden wy ongemerkt soms door een
vogel bespied. In de rietkraag staat nl onbeweeglijk de
vogel, die velen van naam kennen maar slechts weinigen
gezien hebben: de roerdomp. Bij onze nadering kan hij
zichzelf zo perfect camoufleren, dat het lijkt, alsof hij de
toverformule uit het sprookje kent om onzichtbaar te wor
den. Zyn uiterlijk, dat al een rietkleur heeft, weet hij op
efficiënte manier uit te buiten. Hy keert ons steeds zijn
hals en borst toe, omdat dat patroon een treffende gelijke
nis met het omringende riet vertoont. Bovendien strekt hij
zich zo lang mogelijk uit, waardoor zijn contouren heel
onvogelachtig worden. (Kunt U hem v' iden op het eerste
plaatje?). Als er wind is, wiegt de roerdomp met het riet
heen en weer; als we om hem heen lopen, draait hij
onmerkbaar met ons mee, zodat we hem steeds van zijn
„beste" kant zien. Maar als we te dichtbij komen, neemt
hij zijn toevlucht tot een heel ander tactiek: hij zakt in
eens door zijn poten, trekt zijn kop tussen zijn schouders en
zet zijn veren zo wijd mogelijk uit. Het lukt nu een veel
grotere vogel, kennelijk wil de roerdomp ons hiermee
imponeren. Geen angstig verweer in het wilde weg: hij
wacht gespannen het juiste ogenblik af. Pas op het moment
dat we binnen het bereik van zijn scherpe snavel zijn ge
komen, stoot hij, zorgvuldig mikkend, als een zwaardvechter
toe. In de eerste plaats heeft de roerdomp deze verdedi-
gings-manoeuvres voor dieren opgesteld: het hoeft dus geen
betoog, da* vetadff «oeffdompen aan roofdieren ten offer
vallen.
