Haanstra's hoofdrol vertolkt door beroemd Brussels manneke (M.P.)
La TERDAG 21 MEI
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 2
Nieuwe Nederlandse speelfilm in de maak
EINDELIJK EENS „VRIJ" MAN!
AllezAppieje doet het goed
jor het -monument van het man'
He moest Albert Mol de bur ge-
■meester van de Belgische hoofdstad
gespeeld door de Antwerpse acteur
Jan Commonsbedanken voor het
gesc.tcim ander couvert en de vele
vriendelijke woorden. Het had heel
wat voeten in de aarde, eer dat sim
pele scènetje goed op de celluloid-
band stond.
WIE z'n leven in deze tijd
stipt op orde wil hou
den wordt door duizen
derlei zorgen en zorgjes ge
kweld.
Niet alleen de zaken ook
de „gewone" man.
Er is altijd zó wanhopig veel
te verzorgen, dat U er soms
moedeloos onder wordt. Aan
deze Sisyfusarbeid lijkt nooit
een eind te komen
Ik benijd de „mannen van
de dag": zij, die dagelijks élles
afdoen, wat hun hand vindt dm
te doen. Zij, wier schrijftafel
aan het eind van een druk et
maal geen enkele achterstallig-
heid aanwijst, volkomen schoon
geveegd is.
Voor wie het woord „uitstel"
eenvoudig niet bestóót.
Behoort tot die gelukki
gen?
IN een „overgeorganiseerde"
maatschappij zijn er tallo
zen, die nauwelijks de tijd
vinden, alles bij-te-benen.
Zij kijken iedere dag angstig
in de brievenbus naar nieuwe
paperassen die zijn komen fin
nen vallen waaronder de
belastingaanslagen, die aansla
gen op hun leven betekenen!
zij hollen van de ene ver
gadering naar de andere, zij
moeten op de hoogte blijven
van dit en van dèt, zij willen
bovendien „cultureel" bij zijn
en bezoeken dus concert, toneel
en lilm en blazen de overschie
tende avonden amechtig uit
voor de leievisie, 0111 nóg meer
op de hoogte te blijven dan ze
het uit 't spellen van de cou
ranten al kunnen zün.
Zo wordt het ganse leven een
aaneenschakeling van jachtige
bezigheden, waardoor de ene
na de andere week vervliegt,
tot men tot de ontstellende
conclusie komt, dat 't alweer
haast zomer wordt, terwijl men
zich nog midden in de lente
waant.
In een minimum van tijd
staan herfst en winter alweer
voor de deur: de tijd is door
Uw vingers weggeglipt
NU moet U niet denken, dat
deze meneer voor de ge
zelligheid een tukje doet!
Hij is namelijk een van de
meneren, die als hierboven
geschetst elke dag van het
één naar het ander vliegen en
nauwelijks de tijd vinden om
op adem te komen.
Die vindt hij alléén als-ie
er de gelegenheid toe krijgt!
tussen de vier wielen, al
wéér op weg naar een congres,
een vergadering, een bijeen
komst.
Hij is namelijk één van de
mensen, die op èlle uren van
de dag slapen kunnen om
nieuwe kracht voor nuttige
ofnutteloze bezigheden
op te doen.
Een van die mensen, die, als
ze dat niét doen, op een zeker
moment een hartaanval krij
gen en dan van de dokter de
goede raad krijgen het wat
rustiger aan te doen, omdat ze
zichzelf anders de das om
doen
STRAKS is deze tijdens
zijn dutje doodgewone
man, weer het „heertje"!
Fiks uitgeslapen als hij voor
een ogenblik is, presenteert hij
zich ter vergadering als een
der meest energieke voorgan
gers, die de nu nog in zijn
dikke aktentas veilig opgebor
gen toespraak met volle over
tuigingskracht voordraagt en
er de grootste bewondering van
zijn toehoorders mee afdwingt.
„Wat was hij weer uitgesla
pen!" denkt dan de goedge-
meente en ze heeft inderdaad
gelijk óók: want zonder dat ge
zapige middagslaapje in de
trein, zou zijn stem niet zó fors
en zijn woord niet zó briljant
geklonken hebben.
Tot hij naar huis toe rijdt en
wéér in zyn dromen weg
zinkt
Dromen, die hem vér weg
leiden van het gareel van
iedere dag, met al zijn diepe
zorgen n kleine zorgjes
Dromen, die hem eindelijk
tot „vrü" man maken!
FANTASIO.
lia de Gruyter), wier schuchtere neef
Camille (Albert Mol» dingt naar de
hand van een pittig blond meiske (In-
grid Valerius». Maar haar papa, de
Vlaamse oudstrijder Philidor (Ko van
Dijk) koestert bepaald weinig sympa
thie voor dat verlegen jongmens. Om
papa een groot man in de vereni
ging tot bescherming van Brusselse
manneke te imponeren, steelt de
jongeman het beeldje om het daarna
als een held te kunnen terugbezorgen.
Die opzet lukt, maar eerst na tal
van wederwaardigheden. Er wordt ook
nog een monument van het jongetje-
met-de-vinger-in-de-djjk gestolen.
Maar aan het slot wordt Camille ge
huldigd. Voor een grote menigte op
het pleintje door de burgemeester van
Brussel. En dan moet hij bedanken.
Daar was het, dat Albert Mol even
stokte. Voor een ogenblik de draad
geheel kwijtraakte.
fare", die in het westen, oosten en het
noorden van het land uitstekend heeft
gedraaid. Maar merkwaardig genoeg,
hoe zuidelijker, hoe slechter. In Bra
bant en Limburg met geen mogelijk
heid aan de man te brengen.
Schetsboek
Hoe dat komt?
Rudi Meyer haalt de brede schou
ders op. Hij weet het niet. Aan de
regisseur ligt het volgens hem zeker
niet.
„Een bijzondere regisseur", noemt hij
Haanstra. „Alles staat bij hem tevoren
op papier'.
Met een tevreden lach laat hij twee
lijvige boekwerken zien, waarin Haan-
stra scène voor scène, opname voor
opname simpel, maar duidelijk heeft
getekend met daarnaast een schema
voor de camera-instelling. „Haanslra
beweert, dat Alexander Mackendrick
(Wiskey galore) ook zo werkt, maar ik
heb het nog nooit gezien. Het is heer
lijk zo. Het spaart heel wat tijd met
de opnamen".
Gereed
Men is gereed op het pleintje. De
camera's hebben geregistreerd, hoe
enkele begijntjes uit het raam keken.
,Een beetje ontroerd .alstublieft, dames
vergeet niet. dat uw neef nu een een
held is". Julia de Gruyter pinkt be
scheiden een traan weg. Het pleintje
heeft zijn taak gedaan. Nu even de
rushes van de gemaakte opnamen be
kijken. Als alles goed is, kan die ver
gankelijke glorie van board, kartonen
hout weer worden afgebroken.
Wij verhuizen naar de kleine stu
dio's. En met ons een legertje filmers,
technici en wat er al niet meer voor
figuren rondlopen. Stapels kabels,
machtige lampen en kapitale camera's
worden meegesjouwd. Alles gaat naar
het inmiddels opgeti-okken kamertje
van de begijnen. Een bijzonder vroom
hokje. Het wemelt er van de heiligen
plaatjes en -beeldjes. De heilige sfeer
wordt danig geweld aangedaan door
de luidruchtige massa, die erin is
neerges treken. Midden in het gewoel
staat een onverstoorbare scriptgirl. Zij
noteert rustig alle beeldjes en schil
derijtjes. Want Henny moet er voor
waken, dat ze bij een volgende op
name daar ook hangen of staan.
„Koffier
Julia de Gruyter en haar mede-be
gijn Germaine Loosveld gaan in dit
kamertje een „bakske koffie" drinken.
En Julia vertelt, dat ze „vandaag zo'n
slaap heeft". Het duurt meer dan een
uur eer decor, camera's en belichting
in orde zijn gebracht. HaanStra be
gint met de beide dames de scène door
te nemen, terwijl buiten het kamertje
Ko van Dijk als de Vlaamse oud
strijder Philidor en beschermer van
het beroemde Brusselse manneke.
een Jonge Belgische acteur stil de
woorden repeteert, die hij aanstonds
zal moeten gaan zeggen. Haanstra laat
de actrices enkele malen oefenen. Ze
kennen haar vak. Al spoedig zit het
er goed in.
.Prachtig, we kunnen met de op
namen beginnen. Alles klaar", zegt de
altijd beheerste Haanstra.
Alles wordt nog even gecontroleerd.
„De koffie, waar is de koffie?".
„Requisieten, koffie". Een potje kof
fie wordt aangedragen.
,Dat is niet heet genoeg, het moet
dampen. Dat wist je toch". Iemand
holt naar de kantine. Rudi Meyer
kijkt weer lelijk. Alles en iedereen
wacht. Enkele minuten.
Dan staat de hete, dampende koffie
op de oeroude potkachel. Een elektri
sche kookplaat wordt heet gemaakt
om eventueel de koffie weer te kun
nen warmen.
Het blijkt niet nodig. Driemaal glijdt
de koffie tijdens een sappig Vlaams
dialoog in de koppen en is dan nog
heet genoeg om te dampen. Haanstra
is tevreden: „Volgende instelling
- Rudi Meyer, overal en steeds tegen I Zij houden de financiële en economi-
woordig, in gesprek met een van zijn sche touwtjes van de onderneming
assistenten, Jos van Weeren (rechts). I vast in handen.
(Van een onzer redacteuren)
Abrupt brak Albert Mol de
zin af.
Hij maakte een moedeloos ge
baar. De wanhoop was hem aan
te zien. Het zweet brak hem uit
„Sorry Bert, het gaat heus
niet
Van huis uit balletdanser en
bij gelegenheid komisch acteur,
stond hij nu voor zijn tweede
speelfilm oog in oog met de
camera.
Ondanks het afmattende werk
van de voorgaande dagen was
alles tot dan toe goed gegaan.
Maar toen kwamen die enkele
zinnen. Net zo'n paar regeltjes,
waar Albert over struikelde. Niets
lukte meer. Intonatie niet. Mimiek
niet. Houding niet.
Eenmaal tweemaal twaalf
maal probeerde men het opnieuw.
„Stilte „Geluid
„Loopt„Actie
Telkens vergeefse moeite.
Bert Haanstra deed het weer voor.
Hij smeekte om rust. Hij bulderde.
Allez Appie, je doet het wel goed.
Niet zenuwachtig", moedigde de Bel
gische actrice Julia de Gruyter aan
vanuit het schemer achter de ca
mera. Maar in het volle licht van de
felle lampen kon Albert Mol de juiste
toon niet treffen.
„Geef me even rust", drong hij
aan.
Eindelijk gaf Haanstra toe: Voor
uit dan maar!"
Met grote stappen beende Albert
Mol van het plein af.
En terwijl de filmers een andere
opname voltooiden, zocht hij rust en
een kop koffie. Het hielp.
Een half uur later kon Haanstra
met een volledig geconcentreerde Mol
de scène geheel naar wens voltooien.
Een klein filmdrama?
Neen, een gewoon verschijnsel in een
studio.
Een dag tevoren had de jonge ac
trice Ingrid Valerius op een gegeven
moment de spanning niet meer kun
nen verdragen. Een hevige huilbui gaf
de nodige opluchting. En enkele dagen
daarvoor moest zelfs een kei als Ko
van Dijk na een tiental mislukkingen
even respijt vragen.
Filmen betekent ingespannen arbeid.
Temidden van veel roezemoezig ka
baal moet de acteur elkens weer vol
ledige concentratie kunnen opbrengen.
Juichen en hossen
De vorige dag was men van 's och
tends heel vroeg tot bij minddernacht
in touw geweest. In het gloeiende
lamplicht stond Albert Mol toen uren
lang tussen zo'n dikke tweehonderd
figuranten. Hij vormde het middel
punt van een juichende en hossende
menigte op de grote keien van een
Brussels pleintje. Een figurantje ver
stuikte haar enkel. Terwijl zij thuis
met een dikke voet in alle rust kon
nadenken over de keerzijde van film
figuratie, brak Rudi Meyer zich het
hoofd over de financiële consequen
ties van dit ongevalletje. Dat behoort
tot de taak van deze algemene leider,
ook nu weer een niet voorbij te ziene
figuur op het pleintje.
Een merkwaardig pleintje, dat zo'n
belangrijke rol speelt in Bert Haan
stra's nieuwe speelfilm „De zaak M.P.".
Achter deze initialen gaat het be
roemde manneke schuil dat water
staat te geven op een Brussels plein
tje.
Dat jleintje had men gekopiëerd in
de Cinetone Studio's aan de Duiven-
drechtsekade te Amsterdam. Aan de
hand van talloze foto's natuurgetrouw
„Nog een bakske?", vraagt Ger
maine Loosveld (bij de stokoude pot
kachel) aan haar mede-begijn Julia
de Gruyter. De camera is voor dit
huiselijk tafereeltje diep in 't vrome
begijnenkamertje binnengedrongen.
Bij de opnamen van „De zaak M.P."
is Pros Dekeukeleire chef-camera
man. Henk Haselaar zit aan de
camera.
nagemaakt. Bedrieglijk echt. Vrucht
van tweeënhalve maand ingespannen
arbeid. Het grootste en wellicht ook
duurste decor ooit in een Nederlandse
studio gebouwd.
In dolle bui
De Edamse kunstschilder Aad Roos
fabriceerde het bekende monument.
„In een dolle bui nam ik het op mij.
Ik wist niet, wat het betekende. Maar
Ik beloofde het en dus moest het goed
worden. Het kostte mij de paasdagen,
vrijwel alle zondagen in de laatste
maanden en talloze uren nachtrust".
Maar het uit hout, board-en gips ver
vaardigde gevaarte leek dan ook zelfs
van zeer dichtbij een volkomen echt
verweerd monument, waarin het man
neke in al zijn natuurlijke schoonheid
hevig stond te glanzen. Rondom het
monument stonden een levensechte
taverne, een kantwinkeltje, souvenir-
winkelt j és en wat men verder ook
maar op dat pleintje in de Belgische
hoofdstad kan vinden. Opgebouwd
door de bouwei*s van Cinetone en aan
gekleed door „Serve-all N.V.". Een
vreemd bedrijf, opgericht door drie
mannen: Jos van Weeren, Jan André
en Frans Houtman. Zij hebben hun
zaak in de Hartestraat te Amsterdam.
Daar kunnen filmers, televisiemensen,
fotografen of wie dan ook, alles krij
gen, wat zij aan requisieten kunnen
verlangen. Voor de dolste opdrachten
gaat men niet uit dè weg. Ditmaal
was een medewerker urenlang op
sjouw geweest om rozenkransen te zoe
ken voor begijnen.
Nog juist arriveerde de medewerker
met de vereiste attributen.
Het verhaal
Wat die begijnen in het verhaal
doen?
Een van haar is tante Leontine (Ju-
Dit is de enige Nederlandse cineast,
die een Oscar in zijn prijzenkast heeft
staan. Deze verdiende Bert Haanstra
met zijn wonderlijk mooie documen
taire „Glas". Maar nu is Haanstra
aan zijn tweede speelfilm bezig. Weer
een vrolijke, luchtige komedie net
als „Fanfare". Rustig en beheerst,
vriendelijk en vóórkomend leidt deze
filmer mensen en-materiaal langs de
tevoren door hem zeer nauwkeurig
uitgestippelde weg. Slechts eenmaal
zagen wij hem heftig uitvallen. Maar
dan nog om een atceur het zelfver
trouwen terug te geven
Oponthoud
Gevolg: oponthoud. En dat was
Rudi Meyer (veertig jaar in het vak)
niet welkom. Hij houdt de touwtjes
in handen van de onderneming, waar
mee zo'n 4 Vè ton gemoeid zijn. Ten
minste, als er niet teveel tegenslagen
komen. Maar daar waakt hij wel voor.
„Ik jaag ze op zonder dat ze het
merken", vertrouwt hij ons toe.
Hij heeft ook voor .Fanfare" samen
gewerkt met Bei't Haanstra. Waarom
nu weer een komedie? „Een samen
loop van omstandigheden", zegt Haan
stra zelf. „We hadden eerst een oor
logsdrama onder handen. Maar we
hebben toch aan dit luchtige verhaal
tje de voorkeur gegeven. Een heerlijk
verhaaltje".
In zijn oorsprong is het van Haan
stra zelf afkomstig. Met Jef van der
Heyden maakte hij het scenario. Het
grondidee toont wel wat gelijkenis
met .Fanfare". Daar veel lawaai i-ond
de diefstal van een korpsvaandel, hier
nog meer stampij om de diefstal van
een beeldje. Maar dat deert niemand.
Ook Rudi Meyer niet. Hij is vooral ge-
interesseerd in de financiële aspecten
van het pi'Oject. En wat dat betreft
heeft hij wel vertrouwen. Misschien
gaat het zelfs beter dan met ,Fan-
