HET WONDERKIND UIT HOLLAND
Kleine psychische storing kan
dodelijk ongeluk veroorzaken
Een Zoeklicht
Amerikaanse deskundigen
verzamelden belangrijke gegevens
WOORD
VAN
BEZINNING
DE WERELD IS ANDERS GEWORDEN
Op 11-jarige leeftijd student
Zaterdag 23 april 1960
Automobilisten opgepast(I)
De Pacific Highway in Californië, waar ondanks de vier verkeersbanen vele verkeersongevallen
voorkomen
(Bijzondere medewerking)
Ook U kunt vandaag, morgen of volgende week een ver
keersongeluk veroorzaken. Zou dit, onverhoopt, gebeuren, dan is er
een kans van 80 dat de verklaring gevonden moet worden in
een kleine storing of ontsporing van Uw persoonlijkheid. Het be
hoeft maar een heel korte geestelijke inzinking te zijn, die in de regel
volstrekt ongevaarlijk is, maar die, als U achter het stuur zit, Uw
reactiesnelheid verminderen, Uw beoordelingsvermogen ongunstig
beïnvloeden of U blind maken kan voor de gevaren van de weg.
DE wereld is anders gewor
den. Een dergelijke op
merking zal weinig tegen
spraak ontmoeten, vooral bij
oudere mensen, die deze we
reld In korte tijd verbazingwek
kend zagen veranderen. De
wereld is kleiner geworden:
,,er zijn geen afstanden meer".
Binnen enkele minuten weten
we wat er aan de andere kant
van de wereld gebeurt. Er is
geen volk, dat kan leven zon
der rekening te houden met
andere volken. De wereld is
kleiner geworden en zelfs zo
klein, dat de mens zijn onder
zoekingen tot ver in het heelal
uitstrekt: deze aarde lijkt niet
interessant genoeg meer.
te ontkennen. Stelt u zich ech
ter voor, dat op een goede dag
de kranten verschenen met
grote koppen: de wereld is An-
ders geworden! U zoudt een
zucht van verlichting slaken:
eindelijk! Want we willen alle
maal deze wereld anders: be
ter, gaver, veiliger. We willen
allemaal graag leven in een
wereld zonder spanningen, zon
der rampen, zonder levensge-
maakt. Ook wordt niet bedoeld,
dat de mensen anders gewor
den zijn, beter of slechter.
Het gaat hierom: deze wereld
heeft niet meer het laatste
woord. De wereld, waarin wij
leven, is niet de laatste wer
kelijkheid. Hoevelen leven niet,
alsof deze wereld wel het laat
ste woord *heeft (en met de
donkere dreiging van de kern
wapens zal dat een onheils
woord zijn)
Over de afgelopen week lag
nog de glans van het Paas
feest. Het feest, waarop dat
vaststaande feit werd geprocla
meerd: deze wereld is anders
geworden, omdat er Iemand in
ons midden is geweest, voor
Maar de wereld is ook groter
geworden en dan met name in
de sfeer van de problemen, in
de sfeer van de spanningen, in
de sfeer van het geweld; die
zijn alle wereld-omvattend.
Daar zit duidelijk de groei in
naar een top (vandaar top-con-
ferenties?). En ongetwijfeld
was, wat vroeger in genoemde
sferen plaatsvond, een kinder
stadium vergeleken bij nu.
Zonder dat we zouden willen
beweren, dat de mensheid nu
in het stadium der volwassen
heid is aangeland (dan zou ze
wijzer, evenwichtiger moeten
zijn).
Maar goed, de wereld is an
ders geworden. Zoals boven
omschreven, valt het niet
vaar. Wat wordt er niet ge
daan om deze wereld anders
te maken.
We kunnen nooit zeggen, dat
het aan pogingen daartoe ont
breekt. Dat alles neemt niet
weg, dat de wereld toch niet
zó anders is geworden, als wij
in onze stoutste dromen hopen
en wensen. Vele pogingen blij
ven slechts pogingen en de
kranten kunnen ons nog niet
melden als resultaat van aller
inspanning: deze wereld is an
ders geworden.
Toch is er een dergelijk be
richt en het wordt als een vast
staand feit geproclameerd. En
daarbij wordt niet gedoeld op
de ontwikkeling, die de wereld
heeft doorgemaakt en nog door
Dit zijn zegt Michael Ja-
cot geen ijdele bespiegelin
gen van een studeerkamer
psycholoog, maar feiten,
geconstateerd door samenwer
kende verkeersdeskundigen en
psychiaters in Canada en de
Verenigde Staten tijdens hun
onderzoekingen naar de fun
damentele oorzaken van
verkeersongevallen. Aan de uit
komsten van die onderzoekin
gen wijdt Jacot deze beschou
wingen.
ter bleken anti-sociaal te zijn en alle
brokkenmakers waren impulsief en
onrijp. Onbewuste gevoelens van
minderwaardigheid en vijandigheid
probeert men vaak te compenseren
door de gaspedaal diep in te druk
ken", zei dr. E. J. Kelleher, direc
teur van een psychiatrisch instituut
in Chicago, waar verkeerszondaars
worden getest. Dr. Kelleher is van
oordeel, dat roekeloze automobilisten,
die de verkeersvoorschriften overtre
den, omdat zij dat prettig vinden,
zulks vaak doen om daardoor hun
emotionele spanningen geheel of ten
dele te doen verdwijnen.
Grote geestentoch mensen (VII)
Op het einde van de 15de en het begin van de 16de eeuw zwermen
Columbus, Vasco da Gama en andere koene ontdekkingsreizigers uit
over de oceanen op zoek naar nieuwe landen. Als zij, thuisgekomen
na hun ontdekkingen, vertellen over de onmetelijke rijkdommen, die
zij aantroffen in de onbekende gewesten, welke zij bezochten, ont
waken bij hun landslieden de winzucht en het verlangen naar
avontuur. Weldra ontstaat tussen de Europese volkeren een ware
wedloop om het eerste in de verre en rijke landen overzee voet aan
wal te zetten en koloniale rijken te stichten. Zoals het altijd gaat,
wanneer er geld op het spel staat, zo is het ook thans: de concurren
ten gunnen elkaar het licht in de ogen niet. Zij zien er niet tegen op
eikaars schepen te plunderen. Met de wapenen in de vuist bestrijden
zij elkander de pas ontdekte gebieden. Roof en ruzie zijn aan de orde
van de dag.
Zware gevallen
Deskundige onderzoekers in de
Canadese provincie Ontario kwamen
tot de slotsom, dat 80 van alle
auto-ongelukken die in Canada
jaarlijks aan drieduizend mensen het
leven kosten hun oorzaak vinden
in psychische storingen bij automo
bilisten. Meestal zyn het lichte sto
ringen, maar ook ernstige gevallen
komen voor. Zo stelden de deskundi
gen van een psychiatrisch instituut
in Chicago vast, dat 40 van de
verkeersovertreders in die stad een
zodanige psychische gesteldheid heb
ben, dat zij zich zouden moeten on
derwerpen aan een psychiatrische
behandeling.
Lichte gevallen
OOK .lichte gevallen" kunnen
echter fatale ongelukken ver
oorzaken. De experts wijzen er
met nadruk op, dat ieder mens
onderhevig is aan kleine geestelijke
of psychische storingen, die zeer ge
vaarlijk kunnen zijn in het verkeer,
vooral in het snelverkeer. ,,De ge
vaarlijkste automobilist", aldus in
specteur Witts (Ontario), ,,is de man,
die zichzelf een goede rijder vindt en
waant geen last te hebben van sto
ringen. Vooral deze mentaliteit kAn
ernstige gevolgen veroorzaken".
Dr. J. W. Lovett-Doust, verbonden
aan het Psychiatrisch Hospitaal te
Toronto, ,zei, dat men zich waarlijk
niet behoeft te schamen, als men
zich eens een beetje irrationeel ge
draagt. ,,Het bewijst alleen maar,
dat iemand menselijk is". Maar om
dat zelfs de meest begrijpelijke kleine
psychische storing kan leiden tot
doden en gewonden, als men achter
het stuur zit, ,,is het uiterst belang
rijk, zo'n storing zelf vast te stellen
en er ernstig rekening mee te hou
den als men rijdt!"
Hoewel het vaststaat, dat er een
nauw verband is tussen psychische
storingen en onverantwoordelijk rij
den. geven de psychologen en psy
chiaters niettemin toe. dat er nog
heel veel onderzoekingen nodig zullen
zijn alvorens zij alle antwoorden zul
len weten, die zij op den duur willen
en zullen moeten geven. ,,Er zullen
nog jaren nodig zijn om het nodige
materiaal bijeen te brengen", zei
kolonel Walter Reynolds, commissa
ris van verkeersveiligheid in Ontario,
„maar de feiten, die wij thans ken
nen", zijn reeds bezwarend genoeg".
Hoe bezwarend zij zijn, bleek bij
voorbeeld in de plaats Londen (On
tario). Dr. William Tillman onder
zocht daar eens 76 taxichauffeurs om
na te gaan of de .brokkenmakers"
onder hen onderling punten van over
eenkomst vertoonden. De chauffeurs,
die nooit een ongeluk hadden gehad,
kwamen bü de tests goed uit de bus.
der brokkenmakers ech-
Rulm 60
DAT lang niet alle verkeersonge
vallen het gevolg zijn van
lichte, dus van min of meer
normale. psychische storingen,
bleek duidelijk in Detroit. In de Kli
niek voor Verkeersveiligheid (een
soort Psychiatrische Rechtbank")
aldaar onderzocht men eens 832 ver
keerszondaars. Toen bleek, dat
slechts 79 hunner geen ernstige psy
chische problemen hadden. Negentig
anderen waren zwakzinnig of op de
rand van zwakzinnigheid, terwijl 154
automobilisten uit die groep van 832
een minder dan middelmatige intel
ligentie hadden. De overige 509 leden
aan ernstige storingen als, bij voor
beeld, alcoholisme, seniliteit, para
noia en schizophrenie.
Het meest alarmerende van deze
uitkomsten is, dat er dus zeer veel
mensen zijn, die een officiële ver
gunning hebben om een auto te be
sturen, maar wier potentieel zeer ge
vaarlijke afwijkingen niet onderkend
werden.
,,Wij hopen zover te komen", aldus
kolonel Reynolds, ,,dat wij iemand,
die als het ware voorbestemd is om
brokken te maken, kunnen ontdek
ken, als hij een rijbewijs aanvraagt.
Dan kunnen we misschien zorgen,
daht hij geen of een minder groot ge
vaar op de weg wordt".
In Ontario heeft men al enige stap
pen in die richting gedaan. Zowel de
aanvrager van een rijbewijs als een
verkeerszondaar kan daar gedwongen
worden een doktersverklaring over te
leggen, waarin de arts verzekert,
dat de man (of vrouw) geestelijk en
lichamelijk gezond is, dan wel defec
ten vertoont. Die attesten worden be
studeerd door een medische commis
sie, bestaande uit een psycholoog,
een psychiater en een huisarts. Deze
commissie kan aanbevelen, geen rij
bewijs uit te reiken of een bestaand
rijbewijs in te trekken, eventueel tot
dat de lichamelijke en geestelijke ge
steldheid van de aanvrager (houden
weer aan de noodzakelijke eisen za'
voldoen. De autoriteiten weten, da'
dit systeem nog verre van volmaak'
is en dat bij routine-onderzoekingen
de kans bestaat, dat een aantal po
tentieel gevaarlijke rijders niet ont
dekt worden. De voorstanders van
het systeem hebben hun hoop geves
tigd op ingrijpende verbeteringen, die
vermoedelijk mogelijk zullen zijn zo
dra de uitkomsten bekend zijn var
de onderzoekingen en studies, die ee>
speciale commissie thans doet.
In andere Canadese provincies
men minder ver dan in Ontario
maar ook daar is reeds de neiging
bespeurbaar om te komen tot een
verplicht psychologisch onderzoek
voor aanvragers van rijbewijzen.
(I.O.R. - Leldsch Dagbhid)
MAAR middenin deze strijd, mid
denin de tijd waarin een van
deze volkeren het. Neder
landse in het Verre Oosten een
geweldig koloniaal rijk grondvest, staat
er in zijn midden een man op, die tot
de dag van heden beroemd is geble
ven als de eerste, die aan ruzie en
roof een einde wilde maken door een
voor alle volkeren aanvaardbare
rechtsgemeenschap in de wereld te
vestigen. Die man is de beroemde Ne
derlandse grondlegger van het volken
recht: Huigh de Groot of met zijn
verlatynste naam Hugo Grotius.
Een kind overtroeft
oude rotten
GEBOREN te Delft in 1583 uit een
oud geslacht van regenten en
geleerden .geeft hij al heel jong
blijk van een uitzonderlijke begaafd
heid en een geweldige leergierigheid.
Op elfjarige leeftijd wordt hij stu
dent aan de Leidse Uiniversiteit. Een
jaar later verschijnen zijn eerste pu-
blikaties: een Latijns en een Grieks ge
dicht. Op zijn veertiende jaar verde
digt hij stellingen op rechtsgeleerd
heid, wijsgerig en wiskundig gebied.
In 1598 vergezelt hij de Nederlandse
landsadvocaat Jolian van Oldenbar-
nevelt op een diplomatieke zending
naar Frankrijk. Hier wordt hij
nauwelijks vijftien jaar oud aan
de Franse koning Hendrik IV voor
gesteld als „het wonderkind uit Hol
land!"
Teruggekeerd naar zijn vaderland
vestigt de jonge geleerde, die niets
liever zou doen dan zijn leven aan de
studie wijden, zich op aandrang van
zijn vader als advocaat te Den Haag.
Nog maar zestien jaar oud kruist hij
reeds
"1 de degen
Hugo de Groot maakt toebereidselen
voor zijn spectaculaire vlucht „per
boekenkist
met vergrijsde advocaten van de te
genpartij. Zijn cliënten kunnen ver
trouwen hebben in dit wonderkind,
want hij blijkt uiterst gevat en steekt
de oude rotten in het vak meermalen
de loef af.
In 1604 wordt De Groot door de twee
jaren eerder opgerichte Oost-Indische
Compagnie aangezocht als haar raads
man op te treden in een proces over
de rechtmatigheid van het in beslag
nemen van de „Santa Catarina", een
Portugees schip met een waarde van
meer dan drie miljoen gulden.
Nederlandse schepen hebben een
jaar te voren dit schip in de Straat
van Malakka buitgemaakt om daar
mee repressailles te nemen tegen de
Portugezen, die de Nederlandse be
langen in Oost-Indië op alle moge
lijke manieren trachtten afbreuk te
doen. Omdat weze inbeslagneming
wordt veroordeeld door vele Neder
landers, die niet op de hoogte zijn van
de Portugese intrigues in de kolo
niën, leidt zij tot een proces. De een
entwintigjarige Haagse jurist krijgt
de belangen der Oost-Indische Com
pagnie te verdedigen
In 1605 heeft De Groot zijn pleidooi
gereed. Hij somt de misdrijven der
Portugezen op en betoogt, dat Portu
gal geen uitsluitend recht bezit op de
Oostindische handel, zodat het in be
slag nemen van de „Santa Catarina"
als een rechtvaardige strafoefening
dient te worden beschouwd. Het plei
dooi wordt echter niet gepubliceerd,
omdat de openbare mening de gehele
kwestie al spoedig is vergeten, maar
wel verschijnt in 1609 één hoofdstuk
ervan, de beroemde verhandeling „De
vrije zee", waarin De Groot de vrij
heid der zee verdedigt en stelling
neemt tegen het Spaans-Portugese mo
nopolie van de vaart op Indië.
De Engelse verontwaardiging over
het door De Groot verdedigde stand
punt, dat de zee een „gemeenschap
pelijk goed' 'is, loopt zo hoog, dat Ko
ning Jacobus I door zyn gezant in de
Nederlanden in 1619 bij de Staten-
Generaal laat aandringen op bestraf
fing van de man, die het waagt de
vermeende Britse rechten aan te tas
ten. Maar de regeerders der Republiek
eggen dit dringende verzoek naast zich
neer.
In de eerste plaats achten zij zich
e hoog om zich door vreemde vorsten
de wet te laten voorschrijven. In de
tweede plaats bevindt De Groot zich
ten tüde van Jacobus' diplomatieke
stap al in gevangenschap, doordat hij
zich in de binnenlandse politieke strijd
heeft gemengd en aan het kortste
<?ind heeft getrokken
Droeve ballingschap
ALS De Groot tezamen met Ol
den barnevelt wordt gevangenge
nomen, komt er een plotseling
einde aan zijn prachtige loopbaan in
de Lage Landen. De man, die in „De
vrije zee" op de bres heeft gestaan
voor de verdediging van de rechten
van zijn zeevarend volk, wordt op
18 mei 1619 tot levenslange gevange
nisstraf veroordeeld en korte tijd la
ter overgebracht naar kasteel Loeve-
stein. Gedurende twee jaar schrijft of
ontwerpt hij daar een groot aantal
historische, rechtsgeleerde en literaire
werken. Geholpen door zijn vrouw,
Maria van Reigersberch, en het dienst
meisje Elsje van Houweningen, ont
snapt hij vervolgens in de boeken
kist. Hij gaat naar Gorcum, vanwaar
hij, als metselaar verkleed, eerst Ant
werpen en later Frankrijk weet te
bereiken.
In Parijs wordt De Groot aanvan
kelijk met open armen ontvangen,
maar als blijkt, dat hij geld noch
goed bezit en moet leven van de ge
ringe geldmiddelen van zijn vrouw,
staat de Franse regering hem mor
rend een beperkt jaargeld toe. Maar
de Franse schatkist is berooid, het be
loofde jaargeld wordt zeer onregel
matig uitbetaald en de familie De
Groot leeft weldra in stille armoede,
ver van het geliefde vaderland.
Wie dat laatste woord van de
wereld („sterven, dat is haar
laatste woord") niet het laat
ste is geweest. Hij verbrak de
boeien van de dood en toonde
daarmee zijn macht over de
dood. En daarom heeft Hü,
Jezus Christus, in deze wereld
het laatste woord. Zijn Ko
ninkrijk komt.
Zoals over de afgelopen week
de glans van het Paasfeest lag,
zo ligt over deze wereld de
glans van de toekomst van
Jezus Christus.
Daarom is deze wereld an
ders geworden: ze hóéft niet
zonder hoop te zijn. U ook niet.
E. H. KALKMAN,
hervormd predikant te
Waddinxveen.
DE GROOT zoekt in Parijs ver
getelheid in zijn arbeid. Hier
voleindigt hij zijn beroemde
hoofdwerk: „Over het recht van oor
log en vrede", waaraan hij al in Loe-
vestein is begonnen. Maar zijn leven
is geknakt. Als ook nog zijn meest ge
liefde dochter sterft, heeft het leven
alle aantrekkelijkheid voor hem ver
loren. Het inmiddels verworven ambt
van Zweeds gezant in Frankrijk wordt
hem een last. Op een terugreis van
Zweden in 1645 blaast hij in Rostock
de laatste adem uit.
Zo sterft in den vreemde een van
de beroemdste rechtsgeleerden van alle
tijden en alle volkeren, de schrijver
van het boek, dat Nederland tot „het
land van Grotius" zou maken en
waarin de grondslagen van het volken
recht voor eens en altijd zijn gelegd.
Als een wijs vermaan, ook voor onze
tijd, klinken de woorden, waarmee de
vader van het volkenrecht zijn hoofd
stuk besluit: „Hoe stipt men zich ook
gedurende de oorlog tegenover de
vijand houdt aan het gegeven woord,
men mag nimmer een gerust geweten
hebben, noch vol vertrouwen zijn in
de bescherming des hemels, indien
men niet bij alles, wat men in de
oorlog verricht, onafgebroken de vrede
voor ogen houdt".
De volgende keer:
Stoottroepers van de nieuwe tjjd.
OP DE BOEKENMARKT
Helma Wolf-Catz. „Diepzee". Uit
geverij Contact, Amsterdam 1960.
„Men moest moeite doen het leven
als een geheel te zien, niet elk deel als
een boek op zichzelf, dat voorgoed ge
sloten was en waarvan iets van het
bittere of het zoete was gebleven."
Deze zin trof mij op de eerste blad
zijde reeds van Helma Wolf-Catz' nieu
we roman „Diepzee", want hij is van
toepassing op haar werk. Duidelijk
toont dit nieuwe boek de continuïteit
daarvan. Continuïteit niet in de zin
van „hoe 'het verder ging met de figu
ren uit boek I", maar continuïteit in
het tijdgewricht. Zij geeft in ieder boek
een ander aspect van de zielstoestand
van de moderne mens. Ziel/toestanden
ik heb dit reeds eerder opgemerkt
die met grote hechtheid in de grond
van alle leven geworteld zitten.
Wanneer wij ons bepalen tot de
laatste drie boeken van deze schrijf
ster: „De Droomgestalte', „De vreemde
Drift" en dit nieuwe boek, dan treedt
de gang van het leven na de oorlog
daar duidelijk uit naar voren, echter
zonder dat de schrijfster zich bedient
van de verschijnende en snel weer ver
dwijnende elementen van een tijds
bestek. Zoals „De Droomgestalte" een
universele verzetsroman is en „De
Vreemde Drift" het universele pro
bleem van de rust zoekende mens af
tast, zo geeft „Diepzee" een staal van
jeugdleven. Hedendaags jeugdleven,
omdat de jonge mensen, die zij tekent,
meer dan ooit leven onder de dwang
van de impuls.
Een Franse studente ztf krijgt geen
naam, wat tekenend is voor 't univer
sele element in dit werk leeft in
Parijs. Haar buurjongen en jeugd
vriend. Alexi. is haar gevolgd. De jonge
mensen ontmoeten elkaar geregeld,
maar van enige emotionele 'band is
geen sprake. „Alexi zat, als een voor
wereldlijk tijdperk, in een kamer als
een pijpela", zegt de schrijfster. Op een
dag volgt haar op straat een man. Hie-
ronymus, de genius van het kwaad „in
staat de kwade gedachten, die eens ge
dacht waren, te volgen".
Pas wanneer wij geheel thuis zijn in
het milieu van deze jonge lieden, komt
de figuur Fernant voor het voetlicht,
een medische student, waar het meisje
verliefd op wordt en die het slacht
offer van haar moorddrang zal wor
den.
Wonderbaarlijk is de luciditeit, waar
mee de schrijfster voetje voor voetje
de emoties volgt, die zullen leiden tot
de moord. Dit is daarom zo buitenge
woon, omdat het meisje, dat de daad
plegen zal, van aanleg eigenlijk niet
misdadig is en omdat de reden, waar
om zij liaar minnaar vermoordt, ter
nauwernood voldoende is, redelijk be
schouwd. Dat men de gang van zaken
toch aanvaardt en zelfs ziet als onont
koombaar. komt geheel voor rekening
van het uitzonderlijke talent van de
schrijfster, die in deze roman toont
een zeer fijnzinnig psychologe op de
koop toe te zijn.
.Diepzee" de impuls tot de moord
ligt zo diep verscholen in de ziel van
het meisje, dat noch haar advocaat,
noch de rechter er eigenlijk iets van
begrijpen. Pas als zij levenslang opge
sloten is in de gevangenis, komt by
haar de bewustwording. Bij het lezen
van het woord „gratie" vormen haar
hersens het woord „dankbaar". „Als de
groene stekelige bast van de neerplof
fende kastanje barstte de schil van de
egocentriciteit", zegt Helma Wolf-Catz.
Door zo'n zin alleen al blijkt hoe diep
haar inzicht is in de moderne jonge
mens en tevens dat zy het welhaast
ondoorgrondelijke doorgrond heeft.
Inez van Dullemen. „De Schaduw
van de Regen". Querido, Amster
dam, 1960.
Drie schetsen heeft de jonge schrijfster
Inez van Dullemen, dochter van de ro
mancière Jo d© Wit, verzameld in de
bundel „De Schaduw van de Regen".
De drie verhalen hebben de overeen
komst „tranches de vie", moten leven
te zyn, want verhalen in de letterlijke
zin van het woord zjjn het eigenlyk
niet.
Het eerste ..De oude Man", is tame
lijk zwak. Niet zozeer van compositie,
want de schrijfster heeft bereikt wat
zij wilde. Zy heeft de gevoelsverschui-
ving duidelijk willen maken, welke
heeft plaats gevonden in een jonge
vrouw, die in haar prille Jeugd gefas
cineerd is geweest door een vriend van
haar moeder. Zwak is de tekening van
de man in kiwestie. een pantomine-
speler, en van zijn omgeving. Het twee
de verhaal „Eiland in de wind" is gaaf,
maar niet erg interessant. Ook hierin
is te veel bijwerk voor het kleine ge
geven. Het derde „De Reisgezellen" is
nog het beste. Alle drie schetsen ma
ken de indruk, dat de schrijfster haar
weg, gelegen tussen maatschappij en
vryheid, nog niet gevonden heeft.
CLARA EGG INK
