Donna's
sprookje
IN KAMER en TUIN j v OP DE bc
EN Huiselijk tafereel in filmstudio
VOETLICHT
ROND
ZATERDAG 19 MAART
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 2
Ook Hollywood
verandert
BOEKENMARKT
„Ciro's Nigüitchub" is niet meer. wat
■het was
Het is nu een keurig en degelijk eta
blissement. Vroeger was diait bepaald
andiers. Toen kwam heel Hollywood in
deze d'oar bijzonder uitgelaten feestjes
'beroemd of misschien beter: be
rucht geworden gelegenheid.
Nu staat er een stoere portier voor
de deur. Een in maarsdhalkkostuum
gestoken Hercules. Gasten, die vechten
worden door deze beschaafde kracht
patser meestal beleefd .maar in ieder
geval onweerstaanbaar, de deur uitge
werkt.
Het is nog niet zo lang geleden, dat
•het beslist anders was. In de dagen,
dat acteur en actrices veel meer dan
tegenwoordig him best deden om „ka
rakters" te zijn en veel minder tijd be
steedden met het ploeteren met cijfers
en gesprekken met accountants. Toen
bestond er een regel in dit huis, dat
een klant driemaal mocht vechten
voor hii er werd uitgesmeten.
De directeur, Herman Hover, liet in
1944 een boksring bouwen, compleet
met scheidsrechter voor het exclusief
gebruik van zijn gasten, die in een
vechtlustige stemming verkeerden. Het
besluit was ongetwijfeld economisch
verantwoord, want het meubilair en
glaswerk behoefde aanzienlijk minder
snel te worden vernield.
In deze boksring vochten de snel be
ledigde Frank Sinatra en een journa
list uit New York een stevig robbertje.
Tussen die touwen stonden o.a. de
TERRY MOORE
in badpak in Ciro's
twaargebouwde aot-eur Howard Duff
en de ietwat tengere modetekenaar
Oleg Oassini op de planken.
In Ciro's zelf verscheen Terry Moo
ie in een klein badpakje van herme
lijnbont en deed de „grote" Daryll Za-
nuck toeren aan de trapeze. Er was al
tijd wel iets te beleven. Aly Khan ver
overde er Rita Haywortih en La na Tur
ner heeft er menigmaal in een rustig
hoekje gezeten. Maar dat behoort nu
allemaal tot de verleden tijd. „Ciro's"
is niet meer, wat het was. Het is een
keurige gelegenheid geworden en bui
tenissigheden worden er niet meer ge
tolereerd
Houdt u van sprookjes
Achwie houdt er eigenlijk niet
van? Alleen lijkt het of onze zo koel
zakelijke en jachtend-dynamische tijd
geen plaats meer wil vrijmaken voor
zo'n verrukkelijk lief geschiedenis je.
„Er was eens
Altijd weer in het verleden. Asse
poester lijkt niet te passen in een
sfeer van rock 'n roll, kernexplosies
en ruimtevaart. Zij was het char
mante, naïeve wezentje van een zoet,
onwezenlijk verleden.
Maar de schijn bedriegt weer.
Zelfs door het pantser van nuch
terheid, waarin onze huidige maat
schappij gevangen zit, kan de warmte
van zo'n sprookje nog doordringen.
Assepoester leeft nog steeds al is ze
moderner geworden. Ze draagt nu
naaldhakjes inplaats van glazen muil
tjes en haar prins is een zakenman
in een grote glanzende auto. Maar de
kern van het verhaal blijft hetzelfde.
Het meisje, dat niets verwacht en veel
krygt.
Zo af en toe duikt ze weer op. En
we zouden haast zeggen vanzelfspre
kend meestal in de filmwereld, waar
carrières soms makkelijk gemaakt -
maar ook gekraakt! - worden.
Ditmaal heet ze Donna Douglas.
EEN „MISS"
Misschien heeft ze eens of meerma
len van een filmloopbaan gedroomd.
Wellicht een enkele keer over gedacht,
maar nooit over gesproken en zeker
niets voor gedaan.
Ze werkte bij de commerciële tele
visie en werd op een goede dag uitge
kozen om een van die ontelbare miss-
titels te dragen.
Prompt maakten de tv-mensen daar
gebruik van om haar voor de camera
te slepen. Ze maakte vriendelijk
lachend een buiging voor het kijkend
publiek en verdween.
Maar niet voor lang. Reeds de vol
gende dag rinkelde de telefoon. Een
van de filmmensen had de uitzending
gezien. Of mej. Douglas geen zin had
naar Hollywood te vliegen en daar een
filmtest te maken. Dus stapte Donna
korte tijd later uit het toestel op het
vliegveld, waar de KLM niet mag ko
men op weg naar de Amerikaanse
filmhoofdstad.
En zoals het in een behoorlijk
sprookje betaamt: het onbekende meis
je kreeg meteen een flink contract
aangeboden en op de bezettingslijst ge
plaatst voor de Paramount-produktie
„Career" naast Dean Martin, Anthony
Francioza, Shirley MacLaine en Ca
rolyn Jones.
NOOIT GEACTEERD
En waar blyven nu de ellenlange
theorieën van gedegen opleiding en
langdurige voorbereiding, welke steeds
populairder worden in de filmwereld?
Want Donna Douglas had nooit te
voren ook maar iets aan acteren ge
daan om maar niet te praten van een
beroep als actrice.
De dag, waarop de opnamen voor
„Career" begonnen, op diezelfde dag
maakte zij haar acteeraebuut.
Wie kan het haar kwalyk nemen,
dat ze op was van de zenuwen? „Ik
was die eerste dag doodsbang" erkent
ze eerlijk. „En ik kon bovendien maar
niet geloven, dat dit met mij gebeur
de".
Maar Donna is nuchter genoeg om
te beseffen, dat ze er nu wel moeiteloos
ingerold is, maar er niet zo gemakke
lijk in kan blyven. Daarom is ze on
middellijk acteerlessen gaan volgen,
naast spraak- en danslessen.
„Ik ben ervan overtuigd, dat ik er
goed aan doe zoveel mogelijk te leren.
Want al had ik het niet nodig om in
Hollywood te komen, ik zou het wel
eens nodig kunnen hebben om er te
mogen blyven".
Zoiets kan natuurlijk gebeuren,
wanneer de gehele familie aan filmen
doet.
Pupa Basil Dearden regisseert in
de Pinewood Studio's te Londen de
film „The league of gentlemen"
Zijn vrouw, Melissa Stribbling, ver
tolkt een rol in deze voor het overige
zo ovenvegend mannelijke geschiede
nis van een enorme bankoverval.
Maar wat te doen met de baby, die
nog niet zolang geleden het gezin
Dearden tot vier kwam vergroten?
Het is in Engeland al net als overal
elders, „baby-sitters" zijn niet zo erg
gemakkelijk te vinden, vooral niet
overdag. Dus nam Melissa de baby
maar mee als haar aamoezigheid in
de studio's vereist werd. En papa
Dearden toonde zich niet voor een
kleintje vervaard. Hij regisseerde
rustig met de kleine Torquil op
schoot. Tijdens een adempauze, ter
wijl de make-up van mama Dearden
door de grimeur wat werd gerestau
reerd, zat liaar man zijn twee zonen,
Torquil en James, het draaiboek te
tonen.
Het verhaal wil, dat de baby heel
spoedig gewend was aan deze
vreemde en veelal rumoerige omge
ving. In ieder geval zit hij er op de
foto erg kalm bij. Maar ze hebben
ons ook proberen wijs te maken, dat
hij met kraaien ophoudt als er voor
de opnamen stilte vereist wordt. En
dat lijkt ons nu net iets teveel van
het goede. Zelfs voor zo'n filmbaby
als Torquil.
Het verhaal van de film draait
om acht man, die tezamen een bank
willen overvallen om een miljoen
pond rijker te worden.
Een mannenclubje dus, maar op
de achtergrond staan de vrouwen.
Lia Timmermans. „Verloren
Zomerdag". P. N. van Kam
pen en Zoon N.V.
Amsterdam z.j.
Lia Timmermans is de dochter van
de eenmaal zo beroemde Vlaamse
schrijver Felix Timmermans. Pallieter
,19i6), zijn uitbundige roman van het
goede aardse leven is jarenlang versle
ten voor een toonbeeld van Vlaams
heid. Dat dit ten onrechte was, be
hoeft nauwelijks gezegd. Toch is het
boek, als fantasie beschouwd, niet te
verwerpen, want het is zeker niet ge
speend van een volkse dichterlijkheid.
De dichterlijkheid van Lia, de doch
ter, is niet volks, doch zeker ook niet
het tegenovergestelde daarvan: literair.
Haar beschrijving van de zomer van
het meisje Claudia, dat nog bijna een
kind is, maar haar laatste kinderlijk
heid verliest door haar zuiver roman
tische liefde voor een jonge ingenieur,
die tijdelijk in haar stille dorp komt
wonen, is inderdaad zeer poëtisch. Te
vens echter is zy in haar nauwkeurig
volgen van Claudia's emoties in al hun
fijne genuanceerdheid, zeer reëel. Het
nog verbonden zyn met de geluiden en
de geuren van het landschap, het nog
volkomen los zijn van iedere maat
schappelijke gewaarwording, het drij
ven op de gevoelsstroom, zoals men dat
alleen in zyn prille jeugd kan, dit alles
heeft de schrijfster zeer goed weerge
geven.
Tegenover Claudia staat het nichtje
Marianne. Dit meisje is zich wel de
gelijk bewust van wat liefde tussen
man en vrouw in de maatschappij
betekent. Dat deze kleine verleidster
zich verdrinkt als zij de man op wie
zij haar jeugdige zinnen gezet had niet
krijgt, is weinig aanvaardbaar. Behal
ve door de reeds genoemde ingenieur,
wordt de achtergrond van deze meisjes
gevormd door de vreemde juffrouw
Amalia, die pianoles geeft en naakte
mannen beeldhouwt - uit een boek
overigens - en door een oude zee-ka
pitein, Vader Fonteyn. Deze laatste is
e/eneens een zeer fantastisch persoon,
die evenwel niet vies is van een slokje
van het een of ander. De ontijdige
dood van Marianne haalt het gezel
schap uit zijn romantische droom.
Amalia, bekogeld door de dorpsjeugd,
trekt de wereld ln. Fonteyn verliest
zijn vrolijkheid en drinkt meer whisky
dan ooit. Claudia weet ook dat voor
haar het leven veranderd is: „De blin
de kinderogen, die niet de werkelijke
dingen zien. maar hun weerkaatsing
op een lichtend scherm, waren opge
broken".
Jan van Ryssel. „Mensen in
Nood". Kosmos. Amsterdam
1959.
Dit is nu typisch de roman, die men
het onderschrift „De goede bedoeling"
Voor haar plegen de mannen die
misdaad. De een wil zijn dochter
laten sturen, de tweede houdt er een
duur vriendinnetje op na, weer een
ander hoopt zijn geliefde met bont
en juwelen te kunnen veroveren en
een vierde ziet als hoogste ideaal
zich onafhankelijk te weten van zijn
rijke, wrede echtgenote.
En zo'n vrouw op de achtergrond
is Melissa Stribbling, die in haar film
carrière al heel wat met mannen te
doen heeft gehad. Haar eerste film
heette heel toepasselijk: The first
gentleman"Later speelde ze in
Wide Boyen weer later ontmoette
ze een ander soort „heer", die „Drar
cula" genoemd werd.
De ziel van de inbraak in The
league of gentlemenis Jack Haw
kins, die o.a. wordt gesecondeerd
door Nigel Patrick, Richard Attenbo-
rough en Terence Alexander.
zou kunnen geven. De schrijver heeft
zyn boek opgezet met het goede doel
aan te tonen hoe mensen door ongeluk
hun ware aard tonen, ten goede of ten
kwade. Het decor van de roman wordt
gevormd door de overstroming van
1953 in Zeeland en tegen de achter
grond van deze ramp staan zijn in
(dubbele) nood verkerenden. Temid
den van de ellende voltrekken zich de
drama's in het leven van het echtpaar
Van Gorssel en van de gemeente-amb
tenaar Van Steenderen. Deze opzet is
reëel genoeg en men zou zich kunnen
voorstellen, dat dit alles zo gelopen is.
Aan het gegeven ligt het dus niet. Dat
het boek bij lezing toch niet bevredigt,
komt omdat de schrijver zijn mensen
niet heeft kunnen losmaken van zijn
goede doel. Zij leven niet. Zy spreken
en gedragen zich te cliché-achtig. Hier
van zouden voorbeelden te over aan te
halen zijn, maar dat heeft geen zin,
want dit tekort vormt tevens het te
kort van het hele verhaal.
H. G. Cannegieter. „Vier
schoten voor een vrouw". De
Arbeiderspers. Amsterdam
1959.
Aan het euvel van de cliché-achtig-
heid lydt dit „Vier schoten voor een
vrouw" in veel erger mate, want hier
zit het cliché niet in de vorm, maar
in de inhoud. H. G. Cannegieter heeft
duidelijk iets op touw gezet. Geen en
kele gemeenplaats heeft hij ongebruikt
gelaten in deze levensgeschiedenis van
de zoveelste zielige moordenaar. Ane
Polstra is een „onecht" kind opge
groeid in „het" armhuis. Natuurlijk
slaat de vader van deze instelling erop
los en is iedereen volkomen vervuild.
„De" burgermeesterskinderen en „de"
veldwachter lachen Ane uit. Als Ane
na zyn diensttijd - hij is gebleken een
scherpschutter te zyn, want dat heb
ben we straks nodig om hem in het ge
vang te krijgen - alleen gaat wonen in
een keet in de polder, vraagt ieder ver
standig mens zich natuurlyk af waar
om hij niet ergens anders heen gaat
dan precies naar dat dorp, waar hy zo
ongelukkig geweest is. En als in de ge
strande woonschuit de anarchistische
harmonikaspeler en zyn vrouw Ymkje
zyn naaste buren zyn, dan zien we
het onheil al van verre aankomen.
Want Noach wordt al spoedig naar
Veenhuizen gesleept en Ymkje zoekt
heul by Ane. Maar dan verschynt de
sterke arm. omdat deze Ymkje haar
vyf kinders in de steek heeft gelaten
zonder eten. drinken of wat ook.
Ymkje vlucht naar de vliering en Ane
schiet iedereen morsdood. Op de dag
van zyn ongewenste vryiating is Ane
zo handig op onverklaarbare en dus
onverklaarde wyze de laatste adem in
zyn cel uit te blazen. Nu vraag ik U..
CLARA EGGINK
i!JIIIIIIIIIIII!llllllllllllllllllllllllllllllllll!lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllll!llllllllllll!lllllllllllllllll lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllü
Er zyn allerlei soorten vio
len: groot- en kleinbloemige.
Bekend zyn vooral de heerlijk
geurende maartse viooltjes, die
door de bloemist ook wel onder
glas gekweekt worden. Die
maartse viooltjes Viola odo-
rata kan men ln verschil
lende soorten bestellen; ze
groeien prima en u moet ze als
overbiyvende planten beschou
wen. Als ze een goed plekje
krygen, kunt u er jarenlang
plezier van hebben. Wat dat
goede plekje is? Liefst zo dat
ze op het heetst van de dag in
de schaduw staan; vroeg in het
voorjaar vinden ze de volle zon
wel prettig. Ze moeten dus by
voorkeur aan de voet van een
niet te dichte heester staan;
als de viooltjes bloeien, is de
struik nog zonder blad en als
ze de volle zon niet graag meer
hebben, beschermt het blad van
die heester hen voldoende.
Behalve het sterk geurende
maartse viooltje, zyn er ook
andere overblijvende soorten;
soorten waarvan de bloemen
ook min of meer geuren. Zy
verlangen ook een plekje, dat
ze 's zomers tegen de felle zon
beschermt. Die overbiyvende
soorten verlangen een goed
vochtopgevende grondsoort en
ook veel voedsel. Het is dus
nuttig wat oude koemest onder
te spitten: verse mest kan men
beter niet gebruiken. Indien de
grond voldoende humusrijk is.
kan men ook heel goede resul
taten bereiken met de bekende
tuin- en gazonkorrelmest. Per
vierkante meter heeft men
hiervan ongeveer dertig gram
nodig. Men zal dan later in het
voorjaar nog enkele malen een
lichte bemesting moeten geven.
De overbiyvende soorten zijn
ook volkomen winterhard. Het
is dus niet nodig ze tegen de
winter te beschermen. Overi
gens kan het niets geen kwaad,
indien er een groene sparretak
overheen gelegd wordt.
Tweejarige, grootbloemige
violen komen nu ook te kust
en te keur. Vraag er de bloe
mist of de bloemenman maar
eens naar; die zal al wel kis
ten vol bloeiende planten heb
ben. Weet u wel dat ze zo mooi
zUn om er uw lege bloembak
ken mee te beplanten? Doch
verwijder dan eerst die oude
uitgemergelde grond van ver
leden jaar en zorg voor goede
bloemistengrond. Ook goed be
meste tuingrond kan er voor
Violen in de bloembak.
gebruikt worden. Het staat wel
aardig als zo'n bak beplant
wordt met allerlei kleuren,
doch vooral geel en blauw doen
het samen goed.
G. KROMDIJK.
