ZOU OOM JOHAN DITMAAL KOMEN?...
DONDERDAG 24 DECEMBER
KERSTNUMMER
PAGINA 2
„kérstmïs
in Soho
-£or\di
et\
NACHTWAKE:
'H het h
""t/ev'an
(Van onze correspondent in Londen)
TT ET Engelse Kerstfeest is rijk aan religieuze ontroering, dank zij
de talrijke kathedralen, welke in het hele land verrijzen en de
ontelbare intieme antieke kerkjes, welke overal, ook in het har-
de, zakelijke Londen, lijken te zijn rondgestrooid. De ere-dienst van de
Anglicaanse kerk is stijlvol en kleurrijk. In kersttijd heerst er dank zij
de eeuwenoude tradities een waarlijk poëtische sfeer, mede door de
enorme schat aan oude kerstliederen, welke zowel binnen en buiten
de kerkmuren in de mistige avonden opklinken. De schone historische
gewaden van de koorknapen, die vaak bij het schijnsel van een kaars-
lantaarn hun gezangen uitvoeren, verlenen een bijzonder cachet aan
de verheven kerststemming. De liturgische handelingen en gebruiken,
welke van innigheid getuigen, vormen tevens de indrukwekkende
achtergrond voor het overigens wel zeer -wereldse aspect van het
Angelsaksische Kerstgebeuren. Want Engeland, dat het meent zonder
Sinterklaasviering te moeten stellen uiterst sobere Santa Claus is
maar een armzalige figuur vergeleken bij onze van zovele attributen
voorziene Goedheiligman beschouwt Kerstmis tevens als een soort
carnaval, ingetogen weliswaar, maar voor de gereserveerde Britse
levenstrant toch een uitspatting, speciaal wat betreft eten en drinken!
Maatschappelijke en puriteinse invloeden leidden ertoe, dat culinaire
genietingen slechts door een minderheid worden gewaardeerd. De
Engelsman eet omdat hij nu eenmaal moet leven, maar hij ziet neer op
volkendie schijnen te leven met het doel om de smakelijkste spijs en
de strelendste drank tot zich te nemen
IN de kersttijd echter zet ook de
meest verstokte Engelsman de
bloemetjes buiten. Wekenlang
wordt de traditionele kerstmaaltijd
voorbereid met de gebraden kalkoen
en de in rum gedrenkte kerstpud
ding als heerlijkste hoogtepunten.
Deze blijven de rotsvaste kern van
elke Engelse kerstmaaltijd, doch hoe
langer en hoe meer doet het Euro
pese vasteland zyn invloed op de En
gelse keuken gelden! Het is opmer
kelijk hoevele continentale delicates
senzaken er de laatste jaren zijn op
geschoten, die enorm in trek zyn.
Daar wordt de nog iets schichtige
Engelse huisvrouw geconfronteerd
met een overvloed va nlekkernijen.
Het lykt in deze winkels, waarin zich
vroeger alleen excentrieken waagden,
alsof de hele wereld meehelpt de
Britse kersttafel te dekken!
Het Mekka van de gastronomen is
en blijft echter de wirwar van smalle
straatjes en steegjes, welke de ma
gische naam van Soho draagt, vlak
by het hart van het Britse wereld
rijk Piccadilly Circus, waar de
levensenergie dag en nacht bruist
rond het ranke gevleugelde Eros-
beeld, hoog boven de ronde fontein.
Soho is het gebied, waar de „vyfde
colonne" van het eetlustige buiten
land, al opereert sinds de Hugeno
ten er zich een paar honderd jaar ge
leden vestigden. Turken, Grieken,
Italianen, Cyprioten, Maltezen, Span
jaarden, Hongaren en Chinezen voel
den zich er ook al gauw thuis.
HET werd een vluchtheuvel voor
de tienduizenden vreemdelin
gen, die zich, om welke reden
dan ook, door het gastvrije Engeland
lieten omarmen. Indien het heimwee
gelijkelijk gedeeld door Hindoes en
Hollanders, Scandinaviërs en Russen,
Polen en Brazilianen hen te mach
tig wordt, is er altijd een romantisch
Soho om het leed van een vaak een
vormig en strak Brits bestaan te
vergeten.
Vooral in de kersttijd, wanneer
Soho in de uitbundigheid der uitstal
lingen zichzelf nog overtreft, is het
de bedevaartplaats van allen, die
hunkeren naar kleur en geur. Hier
bengelen gedroogde inktvissen in de
wind, hier aanschouwt men stillevens,
welke nog geen schilder heeft vast
gelegd. Turkse baklava, Nederlandse
ontbijtkoek, Parmese hammen, Ita
liaanse pastas in honderden vormen,
Spaans choritzos, opwekkende mar-
jioram, tarragon en pistacchio om
maar enkele uitheemse kruiderijen
en specerijen te noemen. De hier op
geslagen wijnsoorten zijn voldoende
om rivieren te voeden: Maraschino,
Sassolino, Sliwowitsj en Japanse
Saki, Chinese elixer
Wat het Brits Museum aan kunst
schatten herbergt, bezit Soho aan eet-
en drinkschatten. De rode Edammers
vrijen er met Caciocavallo, stokoude
en steenharde Stravecchio, Pecorino,
Provolette, Roblechon en niet te ver
geten de peervormige Mozzarella,
een onontbeerlijk ingrediënt van
Pizza, het Italiaanse modegerecht.
Er is werkelijk geen landaard,
welke hier niet op eigen wijze ver
getelheid kan zoeken in de droom
van maaltijden, welke aan het ver
leden herinneren. Het verheugende is
echter, dat Soho het toch in de eerste
plaats van zijn onvervalste Engelse
klanten moet hebben. .Negentig pro
cent van onze afnemers zijn Engel
sen", verzekert ons de energieke heer
Parmigiani, eigenaar van een der
bekendste Italiaanse eetwinkels, door
zijn grootvader gesticht. Hij is een
kaas-, worst-, macaroni- en wijn-spe
cialist en leverancier van vele eerste
klas hotels. Vol trots schuift hij een
lade open vol met vaderlandse bruine
bonen en spliterwten, die hier als
ware delicatessen gelden!
Pe kleine levensmiddelen-winkeltjes
van Soho zijn volkomen volgepakt
met allerlei heerlijkheden. Enorme
worsten met zilverpapier omkleed en
van kleurige labels voorzien, hangen
in trossen van de oude zolderjngen,
afgewisseld door flessen en vierkante
dozen, welke de beroemde Panettone,
de lichte Italiaanse vruchtencake om
hullen. Voor de kopers is er slechts
een smalle gleuf opengelaten.
Italianen plegen elkaar met Kerst
mis op likeur-bonbons te trakteren,
verpakt in kostbaar porselein. In
Soho kan men de smulgewoonten van
de hele mensheid bewonderen.
I'N kersttyd zijn aantrekkelijker dan
ooit de beide pittoreske dagelykse
fruit- en groentemarktjes, welke
Rupert en Berwick-street de laat
ste maar iets wyder dan een steeg
volkomen opvullen. Zoals altyd hier
is het fruit op venterskarren in
enorme verscheidenheid keurig ge
rangschikt, zoals gardesoldaten op
parade. Het Middellandsezee-gebied
is in de kerstdagen naar Londen ver
huisd. Gele advocados liggen er naast
Fruit- en mistletoe-stalletje op het groentemarktje van Rupert Street.
Eert kerstverhaal door P. WFRANSE
TEDER jaar tegen Kerstmis komt oom Johan over. Hij raast in zijn snelle
Mercedes door het Zweedse land, vaart met de veerboot over de Sontt
slaapt een paar uur in Hamburg en arriveert tegen de avond, luid claxone
rend, aan ons huis. Mijn vrouw hoeft de kinderen nooit te waarschuwen.
Ze weten precies wie daar de straat inkomt! Ze rennen juichend naar buiten,
ze hangen om oom Johans hals. Dan haalt oom Johan de grote koffers uit
de bagageruimte, sluit zijn wagen goed af en ploft met een zucht van
tevredenheid in de grote stoel, die we al dicht bij de haard hebben gescho
ven om hem wat op verhaal te laten komen. Die avond eten we later dan
gewoonlijk. Oom Johan vertelt hoe hard hij heeft gereden en of het hem
mee zat of tegen. Hij brengt de kinderen zelf naar bed. Ze laten zich lekker
door hem instoppen.
Hij zegt: „Jongens, wat zou ik nu
ook graag onder de wol kruipen!"
„Waarom doet U dat dan niet, oom
Johan?"Tja jullie ca
deautjes moeten nog aan de kerst
boom!"
Twee blozende gezichten worden
naar oom Johan opgeheven. Twee
paar ogen schitteren. Oom Johan
drukt een kus op de blozende wan
gen en verlaat de kamer. Beneden
helpt hij met de afwas. Hij is onver
moeibaar, hij wil er niet van weten
dat hij nu in een stoel moet zitten,
een sigaar roken, lekker lui zijn.
„Eerst de boel aan kant en de
boom optuigen", zegt hij. We halen
de boom binnen hij heeft de hele
dag in de tuin gestaan en verspreidt
de frisheid van de oostenwind en de
vrieskou. Thea, mijn vrouw, komt
met dozen vol versiersels. Ik slinger
de lampjes om de takken van de
zachtjes weerstrevende boom. Dan
is hij klaar. We gaan proefbranden.
Kijk de lichtjes nu pinkelen, het en
gelenhaar fraai om de belletjes zwe
ven! Daar opent oom Johan de groot
ste koffer en haalt er de cadeautjes
uit. De boom buigt bijna onder het
gewicht. Voldaan nemen we plaats in
onze fauteuils. De radio speelt kerst-
muziek. De kamer wordt gevuld met
de verkwikkende geur van goede
sigaren. „Fijn om weer bij jullie te
zijn", zegt Johan. En daarna: „Een
mooi feest toch, KerstmisHij
vertelt hoe men in Zweden Kerstmis
viert. Hij vertelt van Zweden zoals
het leeft. Om elf uur breken we op.
De sterren stralen helder in de nacht.
Het is koud. Mijn vrouw vraagt of
Johan er nog een deken bij wil, maar
hij is best tevreden met wat hij heeft.
„Ik slaap binnen vijf minuten", zegt
hij. Wij zijn ook moe. We kijken nog
even bij de kinderen en haastten ons
dan naar bed. We zullen wel door de
klokken van de kerstnacht heen-
slapen
ZO gaat het ieder jaar.
Oom Johan komt gereden uit
het verre Noorden en we ont
vangen hem blij en tevreden. Alleen
met Kerstmis komt hij. Dan wordt
het verlangen naar onze kinderen,
naar zijn zuster en zwager hem te
machtig en stapt hij in zijn Merce
des: gauw, gauw naar Nederland,
thuis ztin! Hy doet goede zaken in
Zweden. Hij heeft niet veel gelegen
heid om met zijn gedachten bij ons
te zijn. Maar aan zijn heimwee, als
het komt, geeft hij toe. Hij heeft ook
dit jaar weer getelegrafeerd: ik kom!
Wij rekenen op hem. Een machtige
fazant staat op het fornuis te sudde
ren. Een groot konijn is ter verster
king aangerukt. De avond valt, de
schemering bedekt de dag. In de tuin
heb ik de kerstboom met een zeil af
gedekt. Er ligt sneeuw en De Bilt
verwacht nog meer. We krijgen dit
jaar een witte Kerstmis! Ik kijk op
de klok. Vijf uur! Meestal komt om
deze tijd oom Johan de straat binnen
rijden. Bij de haard, met tekenboek
en kleurkrijt, spelen de kinderen. Ze
gaan zo op in hun werk, dat ze ver
geten naar de klok te kijken, ze den
ken nog niet aan het hun zo welkome
bezoek. Halfzes. Mijn vrouw en ik
zijn in stilte met oom Johan bezig.
Hij moet nu maar komen, vinden wij.
We praten nu over oom Johan.
„Waarom is oom er nog niet" vra
gen de kinderen.
Wanneer het zes uur is, krijgen ze
vast hun boterham vooruit. Ze eten
mokkend, ze vinden dat ze het recht
hebben om op oom Johan te wach
ten. Maar wanneer hij er om zeven
uur nog niet is en hun opgewonden
gepraat ons lichtelijk irriteert je
maakt je toch ongerust, er mocht
oom Johan eens iets zijn overkomen
besluit hun moeder dat ze naar
bed moeten en dat lokt een regen van
protesten uit. Het is inmiddels gaan
sneeuwen: ze willen buiten spelen,
het is nu juist zo leuk in het donker.
„Niets daarvan", zeg ik een beetje
te streng. Nu beginnen ze te huilen,
ze jammeren, ze gaan tekeer. „Maar
pappa is niet boostroost hun
moeder hen. Ze vinden hun pappa
wel boos, ze verwijten mijn vrouw
dat ze ook nooit iets mogen. Eerst
moet oom Johan komen. „Maar oom
Johan komt later", zeggen wij. Dan
zullen ze wachten, ze hebben nog
helemaal geen slaap.
On\ acht uur worden ze toch naar
bed gebracht, hun betraande gezich
ten spreken boekdelen. Ook wij zijn
teleurgesteld. We ruimen hun speel
goed aan kant en maken alles voor
de kerstversiering gereed. Ik haal de
boom binnen. Het zeil is bedekt met
sneeuw. Het is niet eens gemakkelijk
om het van de kerstboom af te halen.
Voor ik de kamer inga, moet ik hard
stampen om de sneeuw van mijn
schoenen te krijgen. We versieren.
We tuigen de kerstboom op.
„Zeg, zou er iets zijn met het veer
over de Sont?".Welnee, dat
vaart altijd, daar kan het niet aan
liggen",Maar de sneeuw
„Ja, de sneeuw! De sneeuw is de
oorzaak van Johans vertraging. Maar
alles goed en wel, van sneeuw trekt
hij zich niet veel aan. Hij is dat in
Zweden wel gewend. Hij legt een ket
ting om de banden en hij rijdt toch.
„Maar veel langzamer „Nu
ja, daar houdt hij toch rekening
mee!"
We zijn klaar met de kerstboom,
alleen de cadeautjes ontbreken. Zon
der Johans bijdragen buigt de boom
lang zo diep niet door
„Hoe laat hebben we het eigen
lijk?" „Tien uur". „Waarom belt
hij niet als hij panne heeft?" „Maar
misschien staat hij wel ergens op een
Autobahn en is er geen mens in de
buurt. Er zal heus niet zoveel wor
den gereden op kerstavond. „Weet
je wat, ga koffie zetten. Als hij direct
komt zal hij heus wel behoefte heb
ben aan iets warms".
Dat doet mijn vrouw. De tijd gaat
verder. We hebben de radio afgezet.
We zijn niet in de stemming om nu
naar muziek te luisteren.
ELF UUR! „Ik maak mij echt on
gerust", zegt mijn vrouw.
„Wat kunnen we doen? De po
litie bellen?" vraag ik.
Maar we weten niet eens het num
mer van Johans wagen. En misschien
gedragen we ons wel als die over
dreven ongeruste ouders, die, als hun
zoon een half uurtje uitblijft, een heel
opsporingsapparaat in werking stel
len. Maar ondertussen is het al bijna
middernacht. Het is heus niet zo gek
dat we ongerust zijn.
„Je hoeft niet meteen aan het erg
ste te denken".
„Johan weet anders wel van hard
#rijden".
„Maar hij heeft de wagen helemaal
in zijn macht. Ik ben nooit bang als
hij achter het stuur zit".
„Heb je al zin om naar bed te
gaan?"
„Nee, jij?"
„Ik blyf op. En jij?"
„Ja".
„Anders ga jij maar vast naar
bed".
„Nee. Ik kan toch niet slapen. En
misschien wil hy wel wat eten als
hij komt".
„Daar kan ik toch ook voor zor
gen. Heus. Ga jy nu maar naar bed.
De kinderen komen morgen alweer
vroeg op".
„Nee, ik blijf op".
En we blijven beiden op. Het wordt
nu heel stil. In een stoel teruggezon
ken geven we ons over aan onze ge
dachten. We worden ons langzaam
bewust van het wonderlijke van deze
situatie, dat we in de nacht, die er
een is van heiligheid en vrede, ver
keren in onrust en gemelijkheid, als
of het niet Kerstmis wordt. We zijn
een beetje verstoord, dat we niet naar
bed kunnen en van de andere kant:
wat mooi om deze nacht wakend door
te brengen Toch is het niet zo
mooi als we bedenken door welke
reden we tot deze nachtwake worden
gedwongen. We weten niet wat we
aan ons zelf hebben. We zijn in de
war met ons zelf. We praten wel met
elkaar, maar we zeggen eigenlijk pre
cies hetzelfde: de een vertelt wat er
in de ander omgaat. Het moest, zo
denken wij, in deze kerstnacht niet
mogelijk zijn, dat Johan een ongeluk
kreeg. Als het nu werkelijk vrede
wordt op aarde ,laat dan de vreugde
van Kerstmis niet door een droef be
richt worden verstoord. Laat het
Kind, dat vannacht wordt geboren,
de behoeder zijn van het leven, ook
van zyn leven. Laten wij Johan heel
huids terug mogen zien. Dat hem
niets is overkomen. Dat hij in goede
welstand aankomt!
We geven er ons geen rekenschap
van, maar wat we eigenlijk doen met
onze gedachten is: hidden. We zijn
bezig God dingen te vragen, waarin
we erkennen, dat we ons lot niet in
onze hand hebben. Ik ben er mij van
bewust, dat ik morgen in de kerk
nooit zo nauw met God verbonden
zal zijn als thans. Dat brengt mij op
een nieuwe gedachte: als God dan
wil ,dat ik morgen even overtuigd
met Hem bezig ben als nu, laat Hij
dan Johan veilig laten arriveren. Des
te vuriger zal morgen mijn dankge
bed zijn.' Meteen besef ik het twee
slachtige van deze gedachte. Met al
mijn overwegingen ben ik bezig God
iets af te dwingen. Ik ben niet eerlijk.
Ik geef mij niet over aan wat Hij
over ons heeft beschikt. Beter kon
ik bidden om vertrouwen. Beter was
het mij aan Hem te onderwerpen.
Maar meteen kom ik in opstand. Ten
slotte is ons aan Johans wélzijn veel
gelegen, we willen hem zo graag
levend terugzien. Een nieuwe ge
dachte flitst door mijn hoofd. Als
Johan nu eens iets is overkomen vóór
deze kerstnacht. Als het hem ge
beurd is, lang ervoorf Wat baat dan
mijn gebedWat voor zin heeft het
dan het op het kerstgebeuren te be
trekken? En wie zegt dat niet dade
lijk een auto voor ons huis zal stil
houden en de doodgewaande zelf uit
stapt, doodmoe, maar dood nee.
Ik moet innerlijk lachen om deze
woordspeling. Ik voel mijn gezicht
vertrékken, ik hoop dat Thea het niet
heeft gemerkt. Hoe zou ik het haar
kunnen uitleggen? Eigenlijk weet ik
maar één ding: we houden de wacht
in de kerstnacht. We vinden het erg
dat het moet en toch is het voor ons
een troost dat het juist de kerst
nacht is. Nooit geloof ik, zijn we ons
zo van het feest van Kerstmis bewust
geweest. We stellen ons vertrouwen
in een pas geboren kind. Ootmoedi
ger kan het niet. En als dat nu eens
de bedoeling van God is met ons in
deze nacht
OM twee uur stopt een auto voor
ons huis. We zijn al buiten! Jo
han stapt uit. „Ik wis het wel",
zegt hij, die blijven op! „Fijn van
jullie!"
„Wat heb ik in angst gezeten",
zegt mijn vrouw.
„Maar Thea", zegt Johan. Hij pakt
haar stevig. „Weet je", zegt hij, „ik
ben in een van die beroerde polders
van jullie blijven steken. Een lekke
band. En nergens hulp. Alleen in een
cafeetje, een uur lopen, schat ik. Ik
ben in dat cafeetje in slaap gevallen.
Ik was doodmoe. Een paar uur gele
den werd ik wakker. Ze hadden me
niet eerder wakker willen maken. Ze
hadden medelijden met met
„Mijn vrouw en ik kijken elkaar
aan.
„Echt", zegt Johan. „Jullie moeten
niet denken dat ik het expres heb ge
daan. Ik heb nog nooit zo'n r reis
gehad als dit keer".
Hij sluit zijn wagen af. Hij opent de
bagageruimte. Hij haalt zijn koffen
te voorschijn.
„Je hebt v&st wel iets warms", zegt
hy tegen mijn vrouw. We gaan naar
binnen. We drinken koffie. Johan ver
telt. Als hy klaar is strijkt mijn
vrouw hem over zijn haar en com
mandeert hem naar bed. Maar voor
hij dat doet pakt hij eerst nog de
cadeautjes uit zijn koffer en hangt
ze aan de kerstboom. We kijken ver
genoegd. De boom buigt weer door
onder het gewicht.
paarse aubergines, artisjokken en
ananas, druiven en tangerines. De
duurste snybonen in gevlochten
mandjes en het witste lof zyn als
onaanraakbare kunstvoorwerpen. Hier
koopt men de mistletoe, die de kan
toormeisjes boven hun schrijfmachine
ophangen
Alsof dit alles' nog niet genoeg is,
rijen zich huis aan huis de exotische
restaurants, haast elke plek op de
Europese landkaart is er te vinden.
Elke stap, welke men hier zet, wekt
de eetlust steeds meer op! Men kan
er de beste Hongaarse goulash vin
den of voedzame Griekse Moesaka,
pikante Italiaanse lazagna, Russische
Sjasjlik of Turkse Sjisjkebab. Elk
buitenlands restaurant is gespeciali
seerd in de nationale gerechten van
het land van herkomst, maar er is
er ook één, „Chez Auguste", geleid
door een Turkse Cyprioot, dat onder
één dak schotels uit twaalf landen
aanbiedt. Wie van Soho wil genieten
eigenlijk is het daar het hele jaar
door Kerstmis! moet echter aan
kenners van deze twijfelachtige buurt
raad vragen, want de neonreclames
en exotische namen der eetgelegen-
heden zijn niet altijd waarborg, dat
men er ook goed eet. Soho heeft de
naam, maar niet altijd de daad!
Gourmets hebben allang ontdekt, dat
vaak de kleine restaurants, welke
weinig aan de weg timmeren, het
verreweg winnen van degenen, die
zoveel tamtam maken.
Terecht bezit ,,1'Escargot bienvenu"
een uitstekende reputatie. Het beste
Italiaanse restaurant verre van
luxueus dat wij kennen is Luigi.
Een Portugese sfeer heerst er in
„Braganza", „Isala Bella" is aanbe
velenswaardig, evenals „Versailles",
„Petit Coin de France" en ,,Le Pe
tit Savoyard". Uitstekend is ook Leo-
ni's „Quo Vadis". Verreweg het beste
Chinese restaurant in dit kwartier is
„Choys". Voor Spaans voedsel dient
men aan te kloppen bij „Casa Pepe"
of „Martinez". De eigenaar Pepe
Solsona vertoont vaak en zeker met
Kerstmis het kunststuk om de wijn
langs voorhoofd en neus naar zijn
mond te gieten.
NATUURLIJK komen de Engelse
restaurants in Soho in de ver
drukking, hetgeen niet wil zeg
gen, dat sommigen ook daar hun spo
ren hebben verdiend. Een kerstmaal
bij het visrestaurant van Wheelers is
geenszins te versmaden.
Kettbers opgericht door de chef
kok van Napoleon III, wiens naam
het draagt doet geen pogingen om
klanten door muziek of klatergoud
te lokken, maar wijnen en spijzen zijn
er uitmuntend. Schotse biefstuk ver
schaft een van de Angus Steak
Houses.
Studenten, meestal platzak, vinden
alles van hun gading in een verbor
gen kelder-restaurant „Jimmy's" in
Frithstreet, waar men interessante
typen ontmoet en geen menu onbe
kend is. Men bereikt het langs een
doolhof van lugubere gangetjes
Soho, vlak bij de studentenwijk, her
bergt naast minder gewenste, geluk
kig ook deugdelijke clubs, verzamel
punten van de intellectuele jeugd, die
eveneens een onderkomen vindt in
koffiebars, zoals La Roca, een Ita
liaans keldertje, waar een Griekse
gitarist Spaanse muziek tokkelt! Een
fascinerende studentenclub is „Whis
ky A'gogo", waar allerlei wedstrijden
worden gedaan en films vertoond. In
„Flamingo" luisteren de jongeren
naar moderne jazz, evenals in de
„Nucleus", welke tot vyf uur in de
ochtend open is. Trouwens in „The
House of Sandwiches" in Berwick-
street kan men tot halfzes 's mor
gens terecht. In de kersttyd is Soho
nog vitaler dan gewoonlijk al het ge
val is. Verenigingen en kantoren ple
gen er hun jaarlijkse kerstdiners te
houden, meestal in de aan Kerstmis
voorafgaande weken. Kerstdag zelf is
alles gesloten, maar de tweede dag,
welke Boxin Day heet (niets te ma
ken met boksen, maar wel de boxes,
Pepe. de eigenaar van het beroemde Spaanse restaurant in
Soho, Casa Pepe. Hij toont zijn gasten een hoogst originele
manier om wijn te drinkenI
of wel de collectebussen van weleer)
is een algemene uitgaansdag. Dan
brandt het van leven en vertier in
en rond Soho.
Een vermaakcentrum, dat sinds
enkele jaren enorme opgang doet is
de „Talk of the Town" (gesprek van
de stad), het in het oude Hippodrome-
theater door Charles Forte, de „ko
ning" van Piccadilly, die daar zovele
restaurants bezit, gestichte enige
„Theater-festaurant" van Europa.
Men kan hier in unieke omgeving
dineren, dansen en van twee dans
en variété-shows genieten, terwijl
men eet. Vroeger was op deze plaats
de Londense Follies Bergeres, waar
Chevalier ook vaak optrad, maar aan
dit schouwspel is thans blijkbaar min
der behoefte. Misschien komt het om
dat het Windmill Theater, waar men
het vrouwelijk schoon sinds jaar en
dag volop bewonderen kan, de aan
gewezen plek voor dit soort amuse
ment is, terwijl een onnoemelijk aan
tal Strip Tease-theater-clubs ook al
tracht in deze lijn iets te presteren.
In de zaal van „Talk of the Town"
wordt dit jaar het traditionele kinder
feest voor Soho's kinderen gehouden,
die twintig nationaliteiten vertegen
woordigen en door skiffle en vele be
kende artiesten vermaakt worden.
Bij al dit feestgedruis is er zélfs in
Soho tijdens de kersttijd nog tijd voor
innerlijke aandacht. Er is o.a. St.-
Anne Soho's parochiekerk, na het
bombardement niet veel meer dan
een ruïne, welke een grote rol speelt
in Soho's sociale leven. Ook de Eglise
Protestante en de indrukwekkende
moderne „Notre Dame", zorgen er
voor, dat ook in deze buurt het kerst
feest niet hélemaal vervlakt
