Studies van Sierk Schroder in
Lakenhal: tekeningen aquarellen
FILMS
Studententoneel voor
Studentensociëteit
Twee interessante exposities
Oefeningen van portretschilder
tverden tot volmaakte composities
HrI
VAN DEZE WEEK:
Officiële puhlikaties
Opgericht 1 maart 1860
Zaterdag 19 december 1959
Tweede blad no. 29929
Aspecten hedendaagse Amerikaanse grafiek
Sierk Schroder
Men kent hein als een superieur, algemeen gezocht „naturalistisch" por
tretschilder. Zijn olieverven hebben sinds lang allerwegen de gerechtvaardigde
aandacht getrokken. Er is nauwelijks één schilder, die met onbetwistbaar vak
manschap zo sprekend getrouw de menselijke figuur, waartoe hij zich bij uit
stek aangetrokken voelt, weet te treffen.
Tóch voelde Sierk Schrüder de zwakte, die de vlotheid nu eenmaal onher
roepelijk met zich mee kan brengen. De daaraan verbonden gevaren zijn
velerlei.
Daarom ging hij over tot een gedegen herstudie.
Wdt geven immers alle opdrachten van grote mannen en vrouwen uit
binnen- en buitenland ,als een kunstenaar in de grond niet tevreden over
zichzelf is?
Sierk Schroder wilde vóór alles tot een verbetering van de vorm komen.
Hij maakte daartoe gedegen studies, wijdde zich aan het tekenen op de
cursussen van het Leidse „Ars Aemula Naturae", stelde zich onder het toe
zicht van de voortreffelijke tekenaar Frederic Reitman.
Er behoort ongetwijfeld véél moed toe, om op rijpere leeftijd tot zulk een
besluit te komen wanneer men reeds geheel en al arrivéis.
Zo zijn dan de vruchten van zijn
teken- en de daarop volgende aquarel-
studies om tot een verrijking van de
kleur te komen zichtbaar op de spe
ciale Sierk Sohrödertentoonstelling in de
„Lakenhal". Donkere kleuren, geïnspi
reerd op oude meesters als Hals en
Velasquez, hadden tot nu toe veelal de
voorkeur gehad.
Thans komen ook de lichtere tot haar
recht.
Directeur Van Wessem meende er
goed aan te doen, deze uitermate be
langrijke periode in Schröders' leven te
belichten. Deze fase is inderdaad be
langrijk. Zij zal niet nalaten haar ster
ke invloed uit te oefenen om de nog
komende olieverven van zijn hand. Dat
daarom deze expositie hoogst actueel is,
spreekt vanzelf. Schröders' werkkracht
is formidabel. Ieder vrij uur spendeerde
hij aan zijn „studie".
De resultaten zijn velerlei en uiteen
lopend en toch maken deze 66 voorbeel
den slechts een fractie uit van al het
geen hij in hoofdzaak in 1959 schiep
Men kan zich afvragen, of dit eigen
lijk nog wel „studies" zijn. Vele dragen
reeds het „voldragene" in zich, zo van
zelfsprekend en natuurlijk zijn zij neer
gezet.
Daar zijn de tekeningen „rommel-
schetsen", zoals hij zelf zegt waar
onder toch vele van sublieme kwaliteit,
zoals bijv. de nummers 61 en 62, twee
portretstudies, met grote snelheid ver
vaardigd. Volgens hem het beste, wat.
hij uitdrukken en bereiken kon.
Daar zijn de talrijke naaktstudies, in
rood en bruin krijt, de portretstudies,
alle „ongewassen" aquarellen het
„wassen" doet immers de vorm ver
vagen waarin de contrastrijke kleu
ren toch harmonisch in elkaar opgaan.
Steeds met distinctie toegepast. Hier is
sprake van een luchtig „spelen met
vorm en kleur", waarbij het verheugende
is, dat Schroder steeds zichzelf getrouw
blijft, niet meedoet aan mode tendensen,
onberoerd blijft door de afgunst van
anderen. Al dit werk is uitermate knap
en de vrucht van een groot en benij-
AANKOOP PERCEEL
MEDUSASTRAAT 28
B. en W. wensen aan te kopen het
woonhuis met erf, staande en gelegen
aan de Medusastraat no. 28 voor een
bedrag van f. 8050.
BURGERLIJKE STAND
VAN LEIDEN
GEBOREN:
Cornelia, dr. v. J. Goudkuil en L.
Klein; Joseph Eugenio Franciscus, zn.
v. H. J. J. Mentink en J. M. van der
Klaauw; Patricia Johanna Petronella,
dr. v. D. Vlieland en J .B. van der
Meij; Cornelia Pieternella, dr. v. P. C.
van der Sleet en P. J. M. Flaman; Ro-
bertus Frederik Gerardus, zn. v. G. M.
Albers en C. M. Hop; Johanna, dr. v.
A. van Hove en J. van der MeijGeer-
truy, dr. v. P. Ligtvoet en Z. Lepelaar;
René Clemens Maria, zn. v. T. Ver
schoor en M. E. van Noord.
ONDERTROUWD
G. van Hal en S. T. Hamalainen; F.
H. Chamalaun en T. Epskamp; H. M.
van der Smissen en J. Kuisen; C. J.
van Es en A. Kop; L. Zitman en F.
Bisschop; V. H. Riethoven en I. T.
Bosman; D. J. H. den Haan en E. E.
van 't Hoft; A. D. A. Guleij en A. de
Klerk; W. A. Linschooten en J. F.
Hulswit; C. Vintges en T. M. G. de
Bruijn; D. F. Boeff en J. Mark; F. H.
Koens en O. H. Joosten.
GETROUWD
P. D. Jungerius en I. M. Hilarius.
OVERLEDEN:
C. G. Borst, 37 j., man.
denswaardig talent, dat. daarvan zijn
wij overtuigd, zijn doorwerking zal vin
den in het toekomstige, waarvan pen
verdieping en veiHevendiiging al t
voorbaat vaststaan.
Men ga zich daarvan overtuigen I
Deze tentoonstelling is ingeleid door
de heer Van Wessem, die in een van
uitstekend begrip voor Schröders kunst
gehouden betoog de aandacht heeft ge
vestigd op zijn meesterschap.
Daarbij wees hij er op, dat deze pe
riode slechts een schakel betekent in de
ontwikkeling van de kunstenaar. Dat hq
met zijn kunst anderen gelukkiger kan
maken, is zijn hoogste voldoening. Deze
tekeningen en aquarellen zijn meer dan
„oefeningen", zij zijn volmaakt gecom
poneerde beelden, de verworven aqua
reltechniek opent nieuwe mogelijkhe
den voor een „levende" portretkunst.
Schroder is „oprecht in zichzelf" en hij
zal dat altijd blijven, aldus de heer Van
Wessem.
Burgemeester jhr. mr. F. H. van Kin
schot heeft hierop met een treffend per
soonlijk woord van grote waardering
voor Schröders kunst, de expositie ge
opend.
Tevens heeft de burgemeester, na een
korte inleiding van de heer Van Wessem
geopend de expositie „Aspecten van de
hedendaagse Amerikaanse grafiek",
waarin werken van een groep kunste
naars uit Manhattan een sprekend beeld
geven van hetgeen thans onder hen
leeft. Men lette wel: hier worden slechts
Advent, ook voor de
vluchtelingen in het
Jammerdal (IV)
Het wordt de laatste Adventsweek:
de week, waarin ik naar Oostenrijk
hoop te reizen om daar de kerstweek
door te brengen bij de vluchtelingen,
die nu hun vijftiende kerstfeest in ba
rakken moeten vieren.
Er is deze week veel voor hen bin
nengekomen, waarvoor wij zeer dank
baar zijn. Een woord van dank ook
voor de talrijke N.N. gevers.
Wij stellen ons voor om aan de aller-
zieksten een deken te verschaffen; de
anderen krijgen een warmwaterzak;
voorzover die niet in natura aanwezig
zijn te bekostigen uit de ruim twaalf
honderd gulden, die zijn binnenge
komen.
En verder trachten wij daar een
vreugdevol kerstfeest aan te richten.
Na onze terugkeer hopen wij U, die
dit alles mede mogelijk maakte, iets
te vertellen over het kerstfeest van de
vluchtelingen in het Jammerdal.
E. A. FRANKEN—DUPARC.
Lammenschansweg 71, Leiden.
Giro 285812.
dealer voor Leiden en omstreken i
Rooyakker's
Automobielbedrijf
Leidschestraatweg 1
Oegstgeest - Telefoon 0.1710-22855
VAN DE DUISTERNIS
TOT HET LICHT
De Interkerkelijke Contactcommissie
voor evangelisatiewerk houdt maandag
in de Zuiderkerk aan de Lammen
schansweg een adventsavond. Na een
inleidend woord van dr. P- Schoonheim
zal ds. C. v. d. Weele. chr. geref. predi
kant spreken over „Van de duisternis
tot het Licht". Medewerking aan deze
avond verlenen „Ex Animo", Frans van
der Reijden (orgel) en P. Plomp (ba-
I zuin)
enkele aspecten getoond. Doch zij zijn
ruimschoots voldoende om een indruk
te geven van een sterke, rijk-expressie
ve, in hoofdzaak non-figuratieve, doch
toch niet ultra-extreme kunst, waaruit,
naast een opmerkelijk origineel crêatlef
vermogen, technisch deskundige per
fectie spreekt.
Het zou ons te ver voeren hier na
der op in te gaan: het zij genoeg mel
ding te maken van een in grafisch
opzicht belangwekkend overzicht, dat
de tegenwoordig bijzonder hoge stand
van deze kunst veelal in felle kleu
ren duideliik demonstreert.
Dat de Amerikaanse kunstenaars
ook op dit gebied naast de schil
ders, litteratoren en cineasten, om
maar enkele te noemen een inspi
rerende invloed op het oude Europa
uitoefenen, staat buiten kijf.
Men make ook met deze expositie
grondig kennis, om het typische we
zen van deze merkwaardige kunst
mogelijkerwijs te leren begrijpen!
Beide tentoonstellingen duren tot
18 januari.
De belangstelling voor beide ten
toonstellingen was gisteravond reeds
verheugend!
H.
llillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllUlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
lllllllllllllllllllllllllllllllll
„Rio Bravo
Klinkende namen in
muzikale Western
Lido „Rio Bravo" werd destijds door
Warner Bros ingestuurd voor het film
festival te Arnhem. Men zou dit als een
bewijs kunnen zien, dat zij boven het
normale pief-paf-poef-gemiddelde van
de gewone cowboyverhalen uitsteekt.
Het gegeven is vrij simpel door een vak
man goed uitgewerkt. De sheriff van
het kleine stadje Rio Bravo arresteert
een man wegens een koelbloedige moord
op een ongewapende tegenstander. De
broer van de moordenaar bezit macht
en geld en gebruikt deze middelen om
te voorkomen, dat de sheriff zijn arres
tant aan de officier van Justitie kan
overgeven. Het stadje wordt volkomen
van de buitenwereld afgesneden. Binnen
die omsingeling zijn de mensen wel ge
dwongen met elkaar op te trekken en
elkaar hulp te bieden in de strijd tegen
de brute omsingelaars. Een notoire
dronkaard (Dean Martin), een char
mante gestrande passagiere van de post
koets (Angie Dickinson) en een rustige
bewaker van enkele wagens met brand
stoffen en dynamiet (Ricky Nelson», zij
staan zij aan zij met de sheriff (John
Wayne). Dat het tenslotte best voor
elkaar komt laat zich bij voorbaat be
grijpen, maar het gaat er nogal warm
aan toe, met af en toe een rustpauze
om Dean Martin en Ricky Nelson gele
genheid te geven enkele pittige liedjes
ten gehore te brengen. De produktie en
regie van deze Warner-troef op het ge
bied van de Westerns was in handen
van Howard Hawks.
Some like it hot
Kolderieke nonsens
Trianon: "Some like it hot
Degenen, die inderdaad van iets pit-
werkt bepaald niet kalmerend op de ge
moedsrust van de beide pseudo-vrouwen.
Maar toch, Sugars opzet lijkt te slagen.
Ze vangt een miljonair. Maar ja, die
miljonair blijkt weer geen miljonair te
zijn. En
Neen, laten wy er verder maar mee
ophouden, het is nauwelijks na te ver
tellen. Het hangt van onzinnigheden
aan elkaar. Dwaze scenes, dolle situa
ties. pikante momenten, kolderachtige
dialogen, volslagen nonsens, het is alle
maal tot een levendige, maar ongerijmde
film aaneengeregen.
Men kan zich voorstellen, dat men bij
deze avonturen van Marilyn en haar
twee mannelijke partners (Tony Curtis
en Jack Lemmoni geen geest of fijne
humor moet verwachten. Het is uitbun
dige vrolijkheid, ongerijmde nonsens,
kolderieke leutigheid en voor alles con
sequent doorgevoerde dwaasheid, waarin
de figuur van "good-old' Joe E. Brown
voortreffelijk past.
De trots en de harstocht
Reprise van een knap
filmwerk
Casino Het is nog niet zo erg lang
geleden, dat wij in deze kolommen de
loftrompet staken van Stanley Kramers
filmwerk „De trots en de hartstocht".
Groots van opzet, sterk van rolbezetting
en knap van uitwerking.
De gehele geschiedenis draait om een
kanon. Een gigantisch kanon, dat in
het Spanje van 1810 zowel voor de Na
poleontische troepen als voor de Spaan
se guerrillastrijders grote waarde had,
als het bruikbaar ergens ingezet kon
worden. Maar het ligt ergens vernield
in een ravijn. De enige, die het kan ver
plaatsen is een Engelse officier, daar
toe in staat gesteld door zijn regering.
Zonder Spaanse hulp kan hij echter de
kolos niet naar de haven krijgen. En die
Spanjaarden eisen als tegenprestatie
tigs, iets gepeperd houden, kunnen in I weer het gebruik van het kanon op een
het theater aan de Breestraat best te- voor hen belangrijk punt Ze kunnen
recht. Het is allemaal verschrikkelijk dol niet buiten elkaar, de partijen moeten
en verschrikkelijk dwaas, wat er op het elkaar vinden. Daar gaan ze dan: twee
witte doek gezet wordt.
Dat is vanzelfsprekend op de eerste
plaats de schuld van Billy Wilder. Hij
tekende niet alleen voor produktie en
regie van deze film, hij had ook nog
mannen, een vrouw en het kanon. Een
barre tocht over een afstand van meer
dan duizend mijl. Tegenslag op tegen
slag. Telkens lijkt het kanon verloren
en lijkt het door de omstandigheden
Burgemeester en Wethouders van Leiden
brengen ter openbare kennis, dat de
Nieuwe Rijn, voorzover gelegen tussen de
Middelstegracht, en de westelijke hoek van
de Hooigracht, alsmede de Gansoord-
brug, met ingang van 21 december 1959
voor den duur der werkzaamheden ter ver
beteringen van de Hooigracht zullen zijn
afgesloten voor het verkeer met alle voer
tuigen. rij- en trekdieren en vee, in beide
richtingen.
OPENING BRUGGEN.
Burgemeester en Wethouders van Leiden
brengen ter opbenbare kennis, dat de van
gemeentewege bediende bruggen op 24 en
31 december 1959 na 19.00 uur niet meer
geopend zullen worden.
WIJZIGING MARKTDAGEN.
Burgemeester en Wethouders van Leiden
brengen ter openbare kennis, dat de al
gemene dagmarkt van zaterdag, 26 de
cember 1959 zal worden gehouden op
24 december 1959 en dat het sluitingsuur
van die markt is bepaald op 16.00 uur. In
verband met de televisleuitzending van de
traditionele kerstzangdlenst op het Stad
huisplein. De vee- en kaasmarkten van
vrijdag 25 december 1959 en vrijdag 1 Ja-
fcuari 1960 zullen worden gehouden res
pectievelijk op woensdag 23 december en
- I IV 1 i CX1 "ci uuui ue onii>i.aiiuii.riicueri
een niet te verwaarlozen aandeel in het noodzakelijk het achter te laten. Maar
schryven van die onmogelyke geschiede- ze willen nlet van opgeven weten Muedi
Een geschiedenis, die z.ch afspeelt in ??^ng^SeT™^enU!igend^:
het woelige Amerika van de jaren twin- yermo*en vecnien yerotten te^en wan
hoop, moedeloosheid en vermoeidheid
Liefde, hartstocht en trots gaan mee als
gezelschap op deze avontuurlijke tocht.
Op uiterst geraffineerde wijze heeft
Kramer het menselijk relief gegeven
tegen een materiële achtergrond. Boei
ende massale scenes naast ontroering
door persoonlijke strijd. In de hoofd
rollen Sophia Loren een van haar
Gary
tig. Een onmogelijke geschiedenis, omdat
het om te beginnen nauwelijks denkbaar
is, dat twee berooide musici er getuige
van zijn, wanneer de ene bende gang
sters de andere afmaakt en dan nog de
gelegenheid krijgt om de benen te
nemen. Maar goed, men is daarmede nu
eenmaal in het onmogelijke beland en
dan nagaan de schrijvers door met het
stapelen van de ene onmogelijkheid op i eerste Amerikaanse films
de andere. Want om de dodelijke straf Grant en Frank Sinatra,
te ontgaan, die staat op hun onvrijwil
lige getuigenis, hullen onze musici zich
in vrouwenkleren en vinden als zodanig
nog een baantje bij een vrouwenorkestje.
De overige leden van het bandje ont
dekken vanzelfsprekend deze travesti
niet en dan is voor de scenarioschrijvers
de weg open voor een bonte opeenvol
ging van louter kolderieke situaties. Te
meer, omdat daar nog even de enig ech
te Marilyn Monrie wordt bijgesleept.
Een huis vol herrie
Dienstbodenperikelen
Studio De heer L. van Praag heeft
wij schreven er gisteren reeds uit
voerig over voor een vrolijk begin ge
zorgd in zijn nieuwe theatertje in de
voormalige foyer van Lido. De lande
lijke première van de Rankproduktie
Heftig loopt zij als het weinig intelli-j-.Een huis vol herrie". Een ko.-telijk
gente zangeresje Sugar met haar niet filmpje, waarin op ironische wijze de
al te overdadig bedekte weelderige vor- spot wordt gedreven met het dienstbo-
men te pronken. Ze wil zo een of andere I denprobleem. De sympathieke Michael
miljonair aan de haak slaan, maar ze Craig en de knappe Anne Heywood. vor
men het jonge paar, dat al de perikelen
't hoofd moeten bieden. In 'n rij van zeer
uiteenlopende gedienstigen, die zich
komen aanbieden, zien wij het donkere
Italiaanse sterretje Claudia Cardinale
en als laatste, maar zeer zeker niet als
minste, de blonde, levendige Frangaise
Mylène Demongeot. Zij zorgt in dit vro
lijke, gezellige verhaaltje voor een
zacht weemoedig tintje.
Gij zult niet begeren
Imposante verfilming van
toneelstuk van O'Neill
Luxor Een van de knapste stukken,
welke de Amerikaanse toneelschrijver
Eugene O'Neill op zijn naam heeft staan,
is „Desire under the elms", waarmee hij
in 1924 grote naam verwierf. Regisseur
Delbert Mann maakte er in de studio's
van Hollywood dez»e imposante film van,
een werk in zwartwit, dat juist door het
ontbreken van (nogal eens afleidende)
kiemen de volle aandacht vestigt op het
spel van Sophia, Laren, Anthony Perkins
en Burl Ives.
Het is de vraag of het dramatisch
hoogtepunt in de film (over het toneel
stuk kunnen wij niet oordelen» wel vol
ledig tot zijn recht is gekomen. In het
kort is het verhaal als volgt: de oude,
levenskrachtige boer Ephraim Cabot,
reeds tweemaal getrouwd unaar zijn
vrouwen werkten zioh letterlijk dood)
huwt voor de derde maal, ditmaal met
een knappe jong>e Italiaanse, Anna, die
na een hard leven meent, dat nu ein
delijk het geluk ook voor haar gekomen
is. Haar ambitie eenmaal de eigenares
van de boerderij te worden wekt het
wantrouwen van Eben. een zoon uit
Ephraims tweede huwelijk, wiens moeder
dit bezit als jonge vrouw had meege
bracht. Toch vinden de 2 jonge men
sen elkaar en Anna verwacht een baby
van Eben, terwijl de 76-jarige Ephraim
in de veronderstelling leeft, dat het kind
van hem is. De dramatische ontwikke
ling begint eerst goed, als Eben op de
dug van de geboorte van het kind, van
zijn vader hoort wat Anna haar echt
genoot op die mouw gespeld heeft, name
lijk dat Eben haar eer belaagd zou heb
ben. Als dat waar is, concludeert Eben,
dan heeft zij mij nooit lief gehad, maar
alleen een kind willen hebben om mij
te onterven en op die manier in het
bezit van de boerderij te komen. Anna
is wanhopig als zij Ebens wantrouwen
naar het hoofd geslingerd krijgt. In haar
vrees de jonge man, die zij hartstochte
lijk lief heeft, te zullen verliezen, ver
grijpt zij zich aan het kind. dat immers
het einde betekende van hun intieme
verhouding. Met ontzetting luistert Eben
naar de mededeling van Anna over haar
walgelijke daad. Aanvankelijk denkt hij
nog. dat zij Ephraim vermoord heeft,
maar als de werkelijkheid tot hem door
dringt. haast hij zich naar de sheriff om
haar aan te geven. Op de weg terug
komt hij evenwel tot ander inzicht: hij
gevoelt zich medeplichtig en Ephraim,
die nu alles verliest, ziet niet alleen zyn
vrouw, maar ook zijn zoon door de ge
rechtsdienaren wegleiden..
Een uiterst zwak punt in dit overigens
diep-menselyke verhaal van begeerte en
hartstocht is de moord op de pasge
borene. Hoe is het ter wereld mogelijk,
dat een vrouw en dan nog wel een
Italiaanse, die zojuist moeder Is gewor
den van een kind, dat niet van haar
bejaarde echtgenoot is maar van diens
zoon, zich vergrijpt, aan het leven van
j een wicht, dat juist uit liefde zou zijn
geboren! O'Neill heeft dit - cd trachten
te praten meteen vlaag van
waanzin", maar in de film komt die
waanzin op geen enkele manier uit de
verf. Toch heben wij bewondering voor
het spel «van Sophia Loren, die hiear toch
Een der vele prachtige naaktstudies
van de hand van Sierk Schroder
wel iets meer blijkt te zijn dan een jonge
vrouw met opvallende curven. Haar
tegenspelers: Anthony Perkins als Eben
en vooral Burl Ives als Ephraim her
schiepen dit verfilmde toneelstuk tot een
film van grote dramatische kracht.
„De gebochelde"
Spannend ridderstuk vol
verrassende wendingen
Rex Dit is weer een van die weer
galoze verhalen uit. de tijd, toen edellie
den zich hoofdzakelijk bezighielden met
intrigeren, rijden en rossen, en natuur
lijk met gevechten-op-de-degen. Men
moet wel van hout zijn als men zich door
dergelijke verhalen op het filmdoek niet
eens heerlijk uit de sleur van alledag
kan laten meenemen naar een tijd. die
althans voor een zeer klein gedeelte van
de toenmalige mensheid bijzonder
boeiend was. Deze geschiedenis speelt
aan het eind van de zeventiende eeuw
Lezers schrijven
Groenperikelen
Zo is dan eindelijk het preadvies ver
schenen over het adres van een groep
bewoners van de 122 flatwoningen aan
en nabij de Vijf Meilaan van de wo
ningbouwvereniging „De Goede Woning"
inzake de betaling van een bijdrage in
de kosten van het woninggroen. Met be
langstelling is kennis genomen van de
motivering, die Burgemeester en Wet
houders hebben gegeven inzake de
rechtsgrond om deze bijdrage van de
bewoners te doen heffen. Na een over
zicht van de bestaande toestand, geeft
het preadvies verder aan, dat bij de
huidige ruimere groenvoorziening, de
kositen van aanleg en onderhoud te
hoog zouden worden om deze door de
bewoners te laten betalen. Na overwe
ging heeft het College van B. en W. het
besluit genomen de kosten van aanleg
in de bouwsom op te nemen, terwijl in
de kosten voor onderhoud f 0.25 per be
woner per week wordt gevorderd. Van
deze regeling zijn uitgesloten de bewo
ners van eengezinswoningen, beneden
en bovenwoningen en bejaardenwonin
gen.
De vraag rijst: heeft het Gemeente
bestuur het recht om deze bijdrage te
heffen? Zo eenvoudig als het wordt ge
steld In het preadvies, ligt de zaak niet.
Er wordt o.m. opgemerkt, dat de bewo
ners betalen voor andere voorzieningen
zoals geiser, glasverzekering en centrale
antenne. Deze voorzieningen kan men
niet zonder meer met elkaar vergelijken.
Immers deze uitgebreide groenvoorzie
ning is mede een gevolg van de veran
derde opvatting inzake de aanleg van
nieuwe stadswijken. Als hiermede het
aanzien van de stad wordt verbeterd,
dienen deze meerdere kosten door de
gehele gemeente te worden gedragen. Zij
kunnen niet worden afgewenteld op een
groep bewoners, die de nieuwe stads
wijken bevolken. Daarbij rijst nog deze
vraag: heeft het Gemeentebestuur het
reoht om voor de beplanting op de
grond, die is verkocht aan de woning
bouwverenigingen, nog eens een extra
bijdrage te vragen? Deze vraag wordt
onzerzijds ontkennend beantwoord. Dat
de aanleg, in de bouwkosten opgenomen,
door alle bewoners wordt betaald, is
nog maar nauwelijks te aanvaarden. Er
is geen rechtsgrond aan te voeren om
deze bijdrage te heffen. Bovendien gren
zen alle in het geding zijnde tuinen aan
de openbare straat. Zonder meer wordt
in het preadvies gesteld: dit groen be
hoort desondanks te worden aangemerkt
als woninggroen. Daarmede is dan uit
gemaakt. dat deze tuinen bij de wonin
gen behoren en de bewoners verplicht
zijn bij te dragen ln de kosten voor on
derhoud. Dit is het einde van alle te
genspraak. Het draait dus om de vraag:
zijn deze tuinen aan te merken als wo
ninggroen of openbaar groen? Nog even
wordt teruggekomen op het feit, dat er
een andere opvatting inzake stadsuit
breiding is gegroeid. Dan dient men
als Gemeente ook de volledige conse
quentie te aanvaarden en geen verhaal
van kosten toe passen op enkele groe
pen.
A. J. SOHONEVELD
Vooraitter Federatie van te Leiden
en Omstreken gevestigde Woning
bouwverenigingen.
Advertenitie
tenp. Wikneriok Muller N.V., A'<
in het Frankrijk van Lodewijk XIV. De
Prins van Gonzague ontdekt bij toeval,
dat zijn vriend De Nevers in het geheim
met een dame uit een zeer rijke familie
gehuwd is en hij besluit die vriend in
een hinderlaag te lokken, te doden en
met de weduwe te huwen. Dat laatste
zal hem wel gelukken, want met de
vader van de dame is hij zeer bevriend.
Bovendien kan hij de goudstukken van
de familie De Cauylus bijzonder goed
gebruiken. Men begrijpt, dat dit pas het
begin van de onvervalst-romantische
intrige is en dat er daarna nog heel wat
gaat gebeuren, met allerlei zeer verras
sende wendingen, zoals in dit genre
films gebruikelijk. Een bijzondere attrac
tie is de vermaarde Ridder Henri de
Lagardère, die voor geen enkel avontuur
terugschrikt. Jean Delannoy heeft van
dit verhaal een zeer verdienstelijk brok
romantische film weten te maken, dat
ten volle tegemoetkomt aan de behoefte
naar daden van bravour en ridderlijk
heid
Zoldertheaterbracht één-acters
Onder auspiciën van het Leids Academisch Kunstcentrum gaf een groep Leidse
studenten onder de naam „Zoldertheater" gisteravond in de Schouwburg een
voorstelling waarvan de recette geheel ten goede komt aan de wederopbouw van
„Minerva". Het snel genomen initiatief is te loven en het is daarom te meer te
betreuren dat de Schouwburg niet uitverkocht was.
Het Zoldertoneel had uit zijn reper
toire vier éénacters gekozen, die, hoewel
zij één ding gemeen hadden, „het be
lichten van de liefde van vier kanten",
qua spel nogal uiteenliepen.
De avond werd geopend met „De
schaduw van het dal" van de Ier John
M. Singe. Ondanks de goedbedoelde po
gingen van de regisseur Pedro van Hoek
slaagden de spelers er niet in de druk
kende .sombere sfeer op te roepen, die
deze eenacter vereist. De vagebond, ge
speeld door Rob ter Wiel wist de figuur
nog het meest te benaderen.
Aan „Het noodlot ondervraagd" van
Arthur Schnitzler werd enkele weken
geleden een uitgebreide bespreking ge
wijd, zodat wij ons ontslagen mogen ach
ten van de taak hierop thans verder in
te gaan.
„De beer", klucht van Tsjechof werd
onder regie van Gerard Soeteman door
Rob Danz als Smirnow, de in de liefde
teleurgestelde landeigenaar, en Cora
Stoop air de jeugdige weduwe van Po-
powa, met vaart en grote ambitie ge
speeld. Deze eigenschappen vormden een
vergoeding voor het tekort aan spel
techniek. De oude knecht Loeka leek ons
minder aanvaardbaar.
Het „Zoldertheater" had wyselyk be
sloten het beste voor het slot te bewa
ren. Zo zagen wU „Le médecin malgré
lui" (Comedie van Molière), door Peter
Verstegen vertaald in: „Dokter worden
is niet moeilijk", en die deze Molière wel
in uiterst modern Nederlands verklank
te, na de pauze als het glanspunt van de
avond. Weliswaar werkten de vertaler
en regisseur Gerard Soeteman eendrach
tig samen om deze komedie naar de
klucht te dry ven, maar dit aanvaardend
was er veel te waarderen. Het tempo
was vlot, er was meermalen levendig sa
menspel en hier staken alle spelers in
hun topvorm. Gerard Soeteman speelde
de hoofdrol, Sganarelle, en stak met zyn
gemakkelijke, losse speeltrant, zyn droge
humor afgewisseld met goed geplaatste
grappen, boven zyn medespelers uit, op
de voet gevolgd door Mart Nisp als
Jacqueline, Willem Mooyman als Gé-
ronte en Cor Stoop als Lucinde. Van de
andere spelers bleef niemand onder de
maat. By deze, in vier taferelen onder
verdeelde éénacter kwam het publiek
pas goed los: er is veel en harteiyk ge
lachen. De fraaie kostuums waren door
het Rotterdams Toneel belangeloos ter
beschikking gesteld, een werkelyk sym
pathiek gebaar!
Tydens een levendig applaus werden
aan de dames bloemen aangeboden.
B. H.
