ROND CAMERA'S EN VOETLICHT
SERING,
„Ben-Hur" beheerst het denken
EEN SCHONE BLOEM
ZATERDAG 19 DECEMBER
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 2
Schrijver-zanger Pat Boone
richtte zich tot de jeugd!
Film met geurtjes
„Leren heeft twee voordelen.
Ten eerste verzamelt men er
kennis en bekwaamheid door.
Maar bovendien leert men erdoor
denken.
Totdat we kunnen denken
maar dan ook werkelijk denken
zijn we tweederangs mensen.
Echo's. Na-apers, die ons eigen
kostbare intellect en onze eigen
geestelijke vermogens niet ge
bruiken".
Deze wijsheden hebben wij
niet van onszelf. Wij hebben ze
gevonden in een boekje, dat ons
dezer dagen werd toegestuurd.
Op de omslag staat een grote
foto van de auteur.
Nogal ongebruikelijk. Maar
heel begrijpelijk, als men weet,
dat de schrijver van het boekje
Pat Boone heet. Een jongeman
dus, die heel veel geld heeft ver
diend met zingen en filmen.
Pat Boone is maar net 25 jaar. Hij
is getrouwd met zijn jeugdliefde Shir
ley Foley en vader van vier meisjes.
Het heeft even geduurd voor men zijn
stem „ontdekt" had, maar toen het
eenmaal zover was, ging het enorm
hard.
Miljoenen grammofoonplaten zijn
inmiddels van hem verkocht. Pat Boo
ne heeft zijn studie aan de Columbia
Universiteit - hij wilde leraar Engels
worden - moeten opgeven, daar zijn
zingerij en filmerii alle tijd opeiste.
Daarbij heeft hij uiteraard de ge
bruikelijke tol voor de populariteit
moeten betalen n.l. een massa publici
teit. Hij is er niet zo bijster enthou
siast over, temeer daar hem steeds
hetzelfde gevraagd wordt. Telkens
weer wilde men zijn opinie weten over
dit of dat probleem, de jeugd betref
fende. Hij gaf gewillig zijn mening,
maar het verdroot hem toch wel, dat
er wel veel over die jeugd, maar zo
weinig voor die jeugd geschreven werd.
Dus heeft Pat Boone zelf de pen ge
pakt en een aantal vaderlijke lessen
bijeengegaard in een boekje, dat hij
zelf de titel meegaf „Tussen twaalf en
twintig". Ondertitel: „Gesprekken met
jonge mensen".
PAT BOONE
vaderlijke lessen
Eigen ervaringen, eigen meningen
en uitspraken van anderen heeft Pat
Boone vrij naief dooreen gemengd,
wanneer hij keuvelt over hartszaken
als liefde, vriendschap en verhouding
jeugd-ouderen.
Erg diepgaand is het niet. Het is
nogal simpel van stijl, maar zonder
twijfel heel eerlijk gemeend en wel
licht sprekend tot Pats bewonderaars
en niet te vergeten: zijn bewonderaar
sters
GEURTJES-FILM
Hoe gekker hoe mooier.
Een theater in New York heeft nu de
luchtjes-film geïntroduceerd.
In het De Milletheater ging „Achter
de grote muur" in première. Voor het
eerst in de geschiedenis van de cine
matografie werd er van geurtjes ge
bruik gemaakt. Een restaurant in
Hongkong op het witte doek - het rook
in de zaal als in een Chinees restau
rant.
Men zag wierook branden - men
rook het ook.
Een boerenerf vol ganzen - in de
zaal hing een lucht als rond de boer
derij.
Hoe dat allemaal in zijn werk ging?
Nogal eenvoudig.
De luchtverversingsinstallatie speelde
er een grote rol bij. Via deze appara
tuur werden op elektronische „com
mando's" van de filmband, chemische
reukstoffen de zaal binnengeblazen.
Vochtige grond, bloemen, eten en wat
er verder aan riekende zaken op het
witte doek te zien waren, ze kregen zo
hun aromatische echo.
Overigens, er waren opvallende bij
komstigheden. De ouvreuses raakten
deze avond geen zakje popcorn kwijt,
anders zo'n geliefde knabbellekkernij
in de bioscoop.
Maar de Chinese restaurants in de
omgeving deden na afloop beste za
ken. De reukjes schenen in die richting
stimulerend gewerkt te hebben.
GESCHOKTE KERST
De Stanley Kramer-film „On the
beach" is deze week in vele plaatsen
ter wereld in première gegaan. Te Ber
lijn, Caracas, Chicago, Johannesburg,
Lima, Londen, Los Angeles, Melbourne,
New York, Parijs, Rome. Stockholm,
Tokio, Toronto, Washington, Ziirich,
Little America op Antartica en ook in
Moskou.
Maar niet in Amsterdam
Hoewel het aanvankelijk ook de be
doeling was de Nederlandse hoofdstad
in de première te laten delen.
Men heeft de voorstelling echter
maar uitgesteld tot februari.
Het werd niet juist geacht de kerst
sfeer te schokken met de confrontatie
van de verschrikkelijke gevolgen van
een oorlog met kernwapens.
Stanley Kramer heeft nl. het gelijk
namige boek van Nevil Shute verfilmd.
Uitgangspunt van dit boek - en dus
ook de film - is. dat het grootste deel
van de wereld tengevolge van een oor
log met kobaltbommen is herschapen
in een reusachtig kerkhof en dat de
weinige overlevenden een zekere dood
wacht door de radio-actieve straling.
De Bescherming Bevolking heeft een
waarschuwing doen uitgaan tegen deze
film. Men vreest, dat door de verto
ning by het terzake uiteraard niet
deskundige publiek nieuw voedsel zal
worden gegeven aan de by velen reeds
heersende fatalistische opvatting: „Je
kunt er toch niets aan doen, want we
gaan er allemaal aan".
De B B. bestrijdt dit standpunt hard
nekkig. Boek en film, zo stelt men,
moeten worden ondergebracht in de
categorie griezelverhalen, zoals die in
het algemeen grote aftrek vinden. We
tenschappelijke details zijn dikwijls
volkomen onjuist. Aldus de B.B., maar
ook de argumenten van deze organi
satie schijnen weer aanvechtbaar te
zijn. De geleerden zijn het over deze
onderwerpen bepaald nog niet eens.
Over de filmische waarde van Stan
ley Kramers produkt heeft men zich
uit de aard der zaak nog geen oordeel
kunnen aanmeten.
VERKEERDE ANNA
Anna May Wong heet ze. In China
geboren, in Singapore woonachtig. Ze
droeg een beroemde naam, maar het
bleek een blok aan het been.
Waar of wanneer ze ook maar pro
beerde een baantje bij het toneel of
bij de film te krijgen, haar naam
vormde een onoverkomenlijke hinder
nis.
Oh ja, wanneer ze schriftelijk solli
citeerde, dan kreeg ze direct antwoord.
Een briefje per kerende post, een tele
gram of een telefoontje. En steeds de
kreet: „Kom onmiddellijk".
Maar ook steeds hetzelfde antwoord
als ze eenmaal was binnengestapt. Een
enkele blik was voldoende: „Sorry,
you're the wrong Wong" („U bent de
verkeerde Wong").
Aanvankelijk dacht Anna uit Sin
gapore, dat het wel aardig was de
zelfde naam te dragen als de even
eens in China geboren Anna May
Wong, die in Hollywood grote furore
maakte, toen de Anna uit Singapore
nog in haar Chinese wiegje lag te
kraaien. Maar met het verstrijken van
de tijd, toen het ene baantje na het
andere aan de jonge Anna's neus voor
bij ging, kreeg Anna meer en meer het
gevoel, dat haar naam een last was
inplaats van een gemak.
Maar vrienden haalden haar toch
over naar Engeland te komen. In
ieder geval zal je naam tot in de di
rectie- en producerskamers doordrin
gen", redeneerden zij heel logisch.
Anna zong in een nachtclub. Maar
haar aspiraties gingen naar het witte
doek uit. Dus schreef zij een briefje
naar Nicholas Ray, toen deze mede
werkers zocht voor de film „The sa-
vage innocents", die - zoals bekend -
in het land van de Eskimo's speelt.
Natuurlijk dacht Nicholas als alle
anderen voor hem, dat DE Anna May
Wong naar de film terugkeerde en het
via zijn rolprent wilde proberen. Maar
toen hij ontdekte, dat het een heel
wat jongere editie was, besloot hij in
tegenstelling met zyn voorgangers niet
het meisje zonder meer voor de neus te
stoten. Hij gaf haar een kans in zijn
film. Hij heefter geen spijt van gehad.
En de jonge Anna is gelukkig, dat zij
er eindelijk in geslaagd is het te win
nen van haar schaduw.
ANNA MAY WONG
(uit Singapore)
Bij Metro Goldwyn Mayer kan men
deze dagen bijna nog maar over één
onderwerp praten, de nieuwe film
„Ben-Hur"
Deze kapitale film beheerst het ge
hele denken. Geen wonder, men heeft
zestig miljoen gulden geïnvesteerd in
deze grote troef, waarop alle hoop is
gevestigd. En die investeringen moe
ten er toch weer uitkomen.
Gelukkig, de Amerikaanse pers heeft
deze enorme produktie bijzonder ent
housiast ontvangen. En prompt dui
kelde er een bloemlezing van de
mooiste volzinnen uit de Newyorkse
bladen op ons bureau.
We doen een greep.
„De meest ontroerende en waar
digste van alle op religieuze geschie
denissen gebaseerde films".
„Zowel de spectaculaire gedeelten
als de intieme verhoudingen tussen de
hoofdfiguren zijn kundig aangepakt
„Ben-Hur is machtig en toch
hartstochtelijk. De film is overdonde
rend, maar tezélfder tijd een plechtig
pleidooi voor vrede".
„De strijdwagenrace, waarin Ben-
Hur en Messala elkaar trachten te
verslaan en vernietigen, is een der op
windendste races ooit op de film vast
gelegd".
„Er is nog nimmer een film ge
weest met een schouwspel van zulk
een overtuigingskracht"
En zo kan men nog even doorgaan.
Vooral de boeiende en gespannen strijd
wagenrace heeft geïmponeerd.
Een filmvakblad schreef: „De som
van 60 miljoen gulden, die M.G.M.-
directeur Joseph R. Vogel en zijn staf
inzetten op een strijdwagenrace, moet
het grootste financiële succes worden
in de geschiedenis van de filmindustrie.
Ben-Hur is een majesteitelijke presta
tie, die een voortreffelijk voorbeeld is
van filmkunst door meesterlijk vak
manschap. Gone with the Wind, Metro's
eigen kassakampioen, moet misschien
tenslotte met een lagere plaats genoe
gen nemen".
Deze week is Ben-Hur (duur S uur
S7 minuten, hoofdrollen Charlton Hes
ton, Haya Harareet, Stephen Boyd,
Hugh Griffith en Martha Scottzijn
wereldtocht begonnen. In het London
Empire Theatre, dat voor dit doel een
ingrijpende verbouwing onderging. Het
aantal zitplaatsen werd van 2S00
teruggebracht tot 1500, waardoor iedere
bezoeker de film zeker goed zal kun
nen zien. Een nieuw doek vijftien
meter breed projectie-apparaten
voor 70 mm. film en een zeskanalen
magnetisch geluidssysteem werden
aangebracht.
Het theater is er maandenlang voor
gesloten geweest. Men heeft er dus
kennelijk vertrouwen in gehad. De
film zal minstens één jaar in het
Empire Theater worden getoond
Hoogtepunt in de film is onge
twijfeld het machtige strijdwagen-
duel op leven en dood tussen Ben-
Hur (rechts) en Messala, terwijl
de Romeinen juichend toekijken.
De opnamen van deze race, die
In de film 10 minuten duurt, namen
drie maanden in beslag, in welke
tyd de deelnemers ca. 1600 km.
aflegden. Vyf, op verschillende
punten opgestelde camera's leg
den deze indrukwekkende scène
op het kostbare technicolor 65 mm.
filmmateriaal vast. De in Cinecittè
gebouwde arena, het grootste
filmdecor ooit gemaakt, besloeg,
een oppervlakte van ca. 7 ha. De
lengte van de baan ,rond de mid
dentribune, bedroeg ruim 450 me
ter. Op de middentribune waren
vier enorme beelden opgesteld, elk
reikend tot een hoogte van meer
dan tien meter. De bouw van de
arena vergde 11.200 m3 .hout, ruim
500.000 kg. gips en een totale lengte
van 400 km. zware metalen buizen
voor het bouwen van de tribunes,
waarop 15.000 figuranten als toe
schouwers fungeerden. De arena
bereikte een hoogte, gelyk aan een
huis van 5 verdiepingen. Uit Joego
slavië kwamen 78 paarden en uit
Hollywood een ploeg stuntmannen
en cowboys, die 4 maanden met
deze paarden trainden, alvorens
de opnamen begonnen. De figu
ranten, allemaal Italianen, waren
zo enthousiast als by een echte
race en hadden geen regisseur
nodig om hen tot gejuich aan te
zetten.
Londense impressies
Van ontroering geen sprake
Onze Londense correspondent, Nol
Lissauer, heeft William Wylers
gigantische produktie deze week in
de Britse hoofdstad gezien. Hij
meent, dat de bewogenheid van de
menselijke ziel, welke een belang
rijk element vormt in het tachtig
jaar geleden door Lew Wallace
geschreven boek, in de nieuwe
filmversie van „Ben-Hur" nauwe
lijks een kans krijgt. Ook niet in
intieme close-ups, omdat men neg
met de ogen knippert, alsof men
uit het felle zonlicht plotseling in
het duister wordt gehuld.
Maar in zijn soort is Ben-Hur wel
licht de beste van de tot nu toe ver
vaardigde op massaregie berus
tende films, met inbegrip van die
van Cecil B. de Mille, omdat het
publiek, dat toch al zoveel te ver
werken krijgt, niet met volkomen
overbodige sensaties wordt overval
len, al gaat men met sommige
wreedheden wel wat al te ver, zo
als bij Messala's (een pracht crea
tie van de Ier Stephan Boyd) dier
lijke dood.
Dankzij de fijnzinnige Engelse toneel
schrijver Christopher Fry, die de
eindtekst dirigeerde, geen sprake
van gezwollen taal. Integendeel hij
schrompelde de tekst ineen tot heel
simpele lagere school-themazin-
netjes, waardoor weinig gelegenheid
wordt geboden tot wat dieper gaand
spel, hetgeen kennelijk ook niet de
bedoeling was.
Er zyn scènes om nooit te vergeten,
zoals de adembenemende moor
dende race van de vierspannen in
de reusachtige arena van (het Ita
liaanse) Jerusalem. Ook de zeeslag
en het vreselijke lot der galeislaven
is meesterlijk in beeld gebracht.
Aangrijpend is voorts de kruisgang,
waarbij Ben-Hur (feilloos gespeeld
door Charles Heston) de strompe
lende bloedende man een dronk
aanbiedt, zoals Christus als jonge
ling eens de uitgeputte slaaf Ben-
Hur eenzelfde liefdesdienst had be
wezen.
Maar over het algemeen kan men
toch zeggen, dat „Ben-Hur" ver
baast en verwondert, doch niet of
nauwelijks ontroert, omdat de toe
schouwer teveel wordt afgeleid en
daardoor innerlijk onaangeraakt
blijft. „Ben-Hur" is niet veel meer
dan een plaatjes-album op gigan
tische schaal. Urenlang slaan we
de bladzijden om van het te lange,
weinig flitsende verhaal, totdat wy
slaperig het boek sluiten, aldus
onze Londense correspondent.
De eerste bloeiende seringen zijn er
weer. Het heeft de Aalsmeerse kweker
heel wat moeite en brandstoffen ge
kost om het zo ver te brengen; die
stijfgesloten bloemknoppen zijn alleen
maar met hoge temperaturen en een
vochtige atmosfeer open te krijgen.
Voor de eerste seringen heeft men
wel temperaturen van honderd graden
en meer nodig. Het is dus gemakke
lijk te begrijpen, dat zulke bloemen
beslist niet goedkoop kunnen zijn. Bo
vendien kan zo'n seringenstruik ook
niet elk jaar in volle bloei gekweekt
worden en moet die knotwilgachtige
terug gesnoeide struik eerst weer een
jaar op de kwekerij uitgepoot worden.
Deze tere en schone bloemen zal
men echter goed moeten verzorgen.
Dat is men niet alleen tegenover de
mooie bloemen verplicht, doch zeker
tegenover de milde gevers. Zet ze in
een normaal verwarmde kamer. Ook
in een matig verwarmde kamer voelen
ze zich wel op hun gemak, doch ver
mijdt ze vlak by een warmtebron te
plaatsen. Dus niet vlak bij de radia
toren of vlak bij de elektrische kachel.
Daar kunnen de bloemen beslist niet
tegen, want plaatselijk is de lucht daar
veel te droog en U weet: ze zijn uit
vochtige kassen gekomen. Bovendien
moet U ze 's nachts niet in een met
rook bezwangerde kamer laten staan.
De bloemen hebben een frisse atmos
feer nodig, zet ze dus liever tijdelijk
in de frisse keuken of in de kelder. De
houtige stengels van de seringen zui
gen het water ook niet gemakkelijk op.
U zult die dus met een scherp mesje
van onderen een eindje open moeten
splijten. Dat is veel beter dan de sten
gels van onderen met een hamer tot
moes slaan; dat is niet best voor ze.
Bovendien moet u dan nog wat chry-
sal in het water oplossen. Per liter
water kunt u één pakje chrysal oplos
sen; elke bloemwinkelier kan u er aan
helpen. Deze snybloemenmest houdt
het water schoon; het gaat dus niet
onaangenaam ruiken en de levensduur
van uw bloemen wordt er aanmerke
lijk door verlengd. Speciaal op bloe
men met houtige stengels heeft dit
middel een zeer gunstige invloed.
Seringen kan men ook in eigen tuin
kweken. Het is nu niet de goede tyd
ze te poten; dat kan men beter eind
februari, dus na de winter doen. Poot
dan stevige struiken, die zullen snel
doorgroeien en binnen enkele jaren
kan men dan volop bloemen uit eigen
tuin snyden. Seringen moeten een
zonnige en liefst wat beschutte stand
plaats hebben.
G. KROMDIJK.
Een arm vol geurende seringen
