Exclusief en toch verantwoord
BARTOK EN LOUIS ARMSTRONG
KOKEN
ONS MENU
PAGINA 3
VAK1A
Aan alle boogschutters en steenbokken
matrassen V.g.g.V.
MET
JOKE
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
Spiegeltje, spiegeltje aan de wand
Parijs, december '59.
Soms als IX een modeblad doorkijkt om II op een nieuw
modelletje te bezinnen kunt II eens even dromen over een heel
apart model zoals er tegenwoordig vooral in het sportieve genre zo
veel zijn, zonder dat U er eigenlijk bij stilstaat dat een dergelijk model
best ook in Uw garderobe zou passen. Zonder het U te realiseren
verwerpt U het, beschouwt U het alleen maar als iets om naar te
kijken, want het is te apart, te modieus, te exclusief, te speciaal om
in Uw, niet zo héél erg omvangrijke uitzet doelmatig, of liever ver
antwoord te zijn. U zou het te weinig kunnen dragen om het, zoals
Uw daagse jurkjes en Uw rokken en truitjes, werkelijk rendabel te
maken. Dat leuke overgooierjak, over een pantalon en een trui met
capuchon vindt U best enig voor als het echt wintert, maar.een
luxe voor anderen. En net zo denkt U over de lange Italiaanse over-
gooier waar twee smalle broekspijpen onderuitkijken: leuk voor de
wintersport, denkt U, maar hoe vaak zou U het zelf kunnen dragen?
U draait dus de bladzijde van het modeblad om en kiest wat anders,
iets gewoners, iets conservatievers, iets dat U degelijker lijkt en vaker
draagbaar.
In principe heeft U natuurlijk ge
lijk, doch in feite niet altijd, want
onder die aparte, sportieve modedin-
gen zijn er meerdere, die niet uitslui
tend behoeven te worden gedragen op
de aparte manier waarop ze in het
blad worden gepresenteerd: ze kunnen
vaak genoeg bij een ander of als een
ander tenue dienen, ze hebben vaak
genoeg een tweede doel. En om dit
aan te tonen leggen we U drie van
dergelijke sportieve en hoogst aparte
modern! gheden voor, die U waar
schijnlijk op het eerste gezicht van de
hand zou wijzen omdat er na het da
gelijks werk maar zo weinig winter
weekeinden overblijven waarop U ze
soudt kunnen dragen. Doch wanneer
IJ ze een tweede blik waard gunt, zult
u zien dat ze, als het er op aankomt,
niet zo exclusief zijn als ze lijken en
dus zeker heel wat meer rendabel kun
nen worden gemaakt dan U ver
moedde.
B. Vervolgens is daar de vrij een
voudige overblouse, die niet zo exo
tisch lijkt als het voorgaande model.
Hij is van zwarte wollen jersey en
wordt gedragen over een blouse van
bedrukte natuurzijde met aangebouw
de sjaalcapuchon. Er hoort, in de hoge
mode, een fluwelen pantalon bij, be
drukt met hetzelfde dessin als de zijden
blouse. Een effen fluwelen of ripsflu-
welen pantalon doet het echter niet
minder goed en is in een oord, waar
niet aan wintersport wordt gedaan,
wat minder opzichtig. De overblouse
hoeft voorts niet alleen bij de broek te
dienen; hij kan ook overblouse zijn bij
A. Daar is bijvoorbeeld de moderne
overgooier, die een nauwe pantalon tot
onder de kniekap verbergt en van een
dikke trui mouwen en kraag laat zien.
Hij is van vrij dikke tweed, effen,
meerkleurig of zelfs met een pa
troontje, en op zichzelf is hij prak
tisch genoeg als deel van het après-skl
tenue, als origineel overkleed wanneer
het binnen koud of buiten niet te gum-
is en voor diegenen, die wel een pan
talon willen dragen, maar er niet het
allerbeste figuur voor hebben. De
reden waarom een dergelijke over
gooier ook voor kan komen in de be
perkte, doelmatige garderobe van men
sen, die niet naar de wintersport gaan,
is dat hij tevens als Japon, en nog wel
als modieuze japon, kan dienen. Die
japon kan zelfs op twee verschillende
manieren worden gedragen, zoals U
uit de schetsjes ziet. Het model heeft
een ruime ronde hals, brede schouders,
een knoopsluiting, die tot net onder de
taille reikt en laag geplaatste, opge
naaide zakken. Bovendien is het op de
rug gegarneerd met een geappliceerde
band, dwars en net onder de taille, die
niet alleen als garnering, maar ook als
schuif kan dienen. In dit laatste geval
wordt er een stoffen ceintuur doorge
regen, die de rug losjes ineenrimpelt
en aan de voorkant over elkaar wordt
geslagen, wanneer de overgooier als
japon fungeert. Wollen japonnen zon
der mouwen zijn deze winter dernier
cri.
een rok een rok van zwart fluweel,
van ripsfluweel of wol in een tint, die
bij de imprimé van de blouse past. En
tot slot kan dezelfde jersey overblouse
ook bij meer geklede gelegenheden op
de proppen komen, want hij doet het
eveneens uitstekend in (en bloesend op)
een rok van wit, goudbruin of groen
fluweel, om slechts enkele van de
meest modieuze mogelijkheden te noe
men. Hij wordt in dat geval niet over
een blouse gedragen en met een col
lier gecompleteerd.
Ons kort verhaal
door Anne Burnley
„Sterk gebreid"
Dat het breien gerekend kan worden
t de categorie der „koninklijke bezig
den", zijn wij te weten gekomen toen
ij lazen, dat enige tijd geleden een
positie is gehouden, waarop de brei-
nnen werden getoond, welke de Franse
lzerin Marie Antoinette gehanteerd
u hebben, toen zij in de gevangenis
i haar executie wachtte. Ook de echt-
note van Napoleon III, keizerin
igenie, schijnt een bijzondere voor-
ifde voor breien te hebben gehad. In
ar dagboek vinden wij tenminste tal
n breipatronen opgetekend.
Maar niet alleen vorstelijke vrouwen
bben in het verleden naar de brei-
nnen gegrepen (om een al dan niet
icabere tijdsruimte „door te komen"),
ok meer alledaagse stervelingen heb-
n de tijden door het breien aan
grepen om nare uren te overbruggen.
ii een voorbeeld te nemen: George
mard Shaw, de beroemde Engelse to-
elschrijver, had tijdens zijn leven de
leestal gewaardeerde) gewoonte zijn
sten te onderhouden met het vertellen
n spitse, door hemzelf verzonnen anek-
ites, die inmiddels historie hebben ge
lakt. Voor zover zijn vrouw bij deze
iteraire causerieën" aanwezig was
dat was meestal het geval viel het
dat zij dan immer met een breiwerkje
zig was. Gevraagd of zij zo graag
eidde, luidde dan haar stereotype ant-
oord: „O nee, maar breien is altijd nog
teressanter dan de „originele verha-
o" van mijn Beorge, die ik al duizend
«r heb aangehoord"
Overigens staat men er versteld van
et welke doeleinden vrouwen plegen te
eien. Zo is het nog niet zo heel lang
leden voorgekomen, dat een verliefde
Dorse vrouw het trouwkostuum voor
ar aanstande man breide
Men kan het breien ook uitoefenen
s een machtsmiddel. Dit leert ons de
rare) geschiedenis van een groepje
leuw-Zeelandse vrouwen, die fel gekant
iren tegen het feit, dat de Nieuw-Zee-
Qdse spoorwegen het stationnetje van
in woonplaats wilden opheffen. Toen
slopers kwamen, vonden deze de
ouwen op het dak, in de goot en in
ramen van het stationsgebouwtje:
elend! En ze bléven zitten en breien,
lis toen de eerste muren van dit
eine Jericho aan de sloophamers ten
Ier vielen.
slopers zagen zich genoodzaakt hun
irkzaamheden te staken.
Rest ons op grond van deze zaken het
Ivies aan de vrouwen die nog niet
eien: „Wendt U tot die Engelsegram-
ofoonplatenmaatschappij, die zo veel
ood in het breien ziet, dat zy nietmin-
r dan 100 platen met breilessen heeft
tgegeven".
Caroline begreep tenslotte, dat ze t
verkeerd had aangepakt. Ze probeerde
het dus opnieuw.
„Hadden ze het adagio eigenlyk niet
wat vlugger moeten spelen?", vroeg ze.
Roderick, die in het overvolle cafe
taria tegenover haar zat, keek verbaasd
op. Dat deed ook de man, die vlak
naast hem zat. Hij maakte een raar
geuid. Roderick stond ylings op.
„Hemeltje" .dacht Caroline „dat viel
ook al niet in goede aarde!"
Eigenlyk was alles die avond als mis
gelopen. Het was de eerste keer dat
Roderick haar had gevraagd om een
avond mee uit te gaan. Caroline had
het sombere voorgevoel, dat het met
een wel eens de laatste keer geweest
kon zyn.
Roderick woonde op de flat naast
die van haar. Hij deelde de woning met
een vriend, die Bill heette. Bill was
blond, fors gebouwd en leek op een
rugby-speler. Roderick was slank, had
donker haar en was van het type, dat
op een zolderkamertje honger hjdt. Ca
roline wist echter maar al te goed, dat
hy niet van honger stierf, want er
kropen altyd verrukkelyke etensgeuren
onder de deur van hun flat door. Ze
vermoedde, dat Bill de keukenprins
was.
Van het eerste ogenbilk af, dat ze
verhuisd was naar nummer 7 op Clare-
mont Place, was Caroline nieuwsgierig
geweest naar de buren. Al heel gauw
had ze zich ingeprent, dat Roderick
gevoelig en temperamentvol moest zyn.
Bill stond volgens haar, met beide be
nen stevig op de grond. Hy was een
realist.
Daar ze een goed gevoel voor humor
had, zag ze echter al gauw het dwaze
van haar karakter indeling in. Nee, ze
moest niet zo in cliché-vormen denken.
Een paar dagen later besefte ze ech
ter, dat haar vermoedens tóch niet zo
dwaas geweest waren. Op de flat naast
de hare werd piano gespeeld en wel zó
magnifiek, dat ze haar adem inhield.
Door de dunne muren heen golfde de
muziek haar kamer in. Caroline, die
nauwelyks de ene noot van de andere
kon onderscheiden .begreep echter wel,
dat er geen amateur aan het spelen
was, maar iemand met een perfecte
aanslag en groot technisch kunnen.
Ze was op dat moment, zo herinner
de ze zich nog, het plafond aan het
witten geweest en daar ze niet al te
lang was, had ze op de bovenste trede
van een trap staan balanceren. Die
houding vereiste de grootste concen
tratie. De muziek eveneens. Ladder,
potten verf en Caroline waren toen
naar beneden getuimeld, juist op het
moment dat de muzike haar climax
naderde. Deze werd echter niet be
reikt.
De voordeur van haar flatje, die ge
lukkig aan stond, vloog open en beide
jongens stormden naar binnen. Rode-
riek zette de trap weer overeind en
raapte de potten verf op, terwyl Bill
Caroline hielp opstaan.
Dat was het begin van alles geweest.
Ze hadden haar gevraagd, of ze soms
een glaasje cognac by hen wilde
komen drinken, maar ze had de in
vitatie afgeslagen omdat ze verder
wilde gaan met verven. Ze hadden toen
gezegd, dat ze jammer genoeg niet
konden helpen, omdat ze uit moesten.
Waarop zy weer geantwoord had, dat
ze het érg aardig had gevonden, dat
ze haar zo hadden geholpen.
Daarna had ze hen nog maar nu en
dan gezien. Bijna iedere ochtend hoor
de ze echter piano spelen en byna
iedere dag dacht ze smachtend aan
Roderick's veroverende glimlach. Ze
hield zichzelf echter ernstig voor, dat
als ze zyn vriendschap wilde winnen,
ze éérst iets aan haar muzikale op
voeding moest doen. Daar ze pas kort
geleden naar Londen was gekomen,
kende ze er nog niet veel mensen; al-
C. Tot slot de zevenachtste Jas zon
der mouwen, die een dik overkleed is
by skibroek of gewone pantalon en
dikke wintertrui. Deze mouwloze jas,
die door een leren ceintuur ineenge-
rimpeld wordt en een brede overslag
heeft, is van dikke, geruite wollen stof.
Zyn sluiting bestaat uit vier knopen,
waarvan er twee hoog bovenaan en
twee kort boven de zoom zyn geplaatst.
Een dergelyke moderne jas hoeft ech
ter niet alleen een aanvulling te zyn
van het sporttenue. Hy kan evengoed.
Advertentie
Let opi
Als uw eerste voornaam Olga is
en als u bovendien geboren bent
onder het tekei. van de boog
schutter of de steenbok, doch in
ieder geval in de maand decem
ber
schrijf dan nog heden aan
de N.V. LEIDSE
MAT RASSENFABRIEKEN
Afd. 1 Postbus 16. Leiden
en u krijgt een charmante ver-
jaardagssurprisel Opgeven per
briefkaart: naam. voornamen,
geboortedatum, adres.
en met even modieus resultaat, een
tailleur aanvullen, indien de stof zo
gekozen werd, dat hy zowel by de pan
talon als het mantelpak kleurt. By de
tailleur is deze jas een elegant straat
kleed, doch zelfs binnenshuis, als het
daar niet te warm is, kan hy worden
gedragen over een rechte rok en een
dun truitje. En in deze laatste versie
is hy uitermate praktisch. Niet alleen
is hy behaaglyk en comfortabel, maar
bovendien staat hy toe dat U van een
niet meer zo mooie rok en een niet
meer zo goed truitje nog wat langer
gebruik maakt dan U zonder deze
mouwloze jas zou hebben gedaan.
J. V.
Advertentie
Niet allemaal tegelijk...
Niet alle huisvrouwen over de gehele
wereld koken tegelyk. Maar één ding
hebben ze gemeen: voor het binden
van groenten, soepen en sausen
gebruiken zy Maizena Duryea - het
ideale bindmiddel.
VAN DE WEEK
Heeft U op Sinterklaas van Uw
maag toch wat teveel gevergd en zul
len we het deze week dan nog maar
eens rustig aan doen? Frisse en niet
te vette en liefst ook goedkope ge
rechten? Want in de maand december
met al die feestdagen wordt ons finan
cieel beleid wel aan de kaak gesteld en
moeten we na een week waarin we wel
over de schreef moesten gaan, de vol
gende week beslist zuiniger zyn!
MAANDAG:
rolpens, appelmoes, aardappelpuree
broodschoteltje.
DINSDAG:
stoofpot spitskool, tomaat en kaas;
griesmeelpudding.
WOENSDAG:
hachee, rode kool, aardappelen; ryst
met krenten.
DONDERDAG:
stamppot andyvie met spek; yoghurt.
VRIJDAG:
gekookte vis óf hard gekookt ei,
peterseliesaus, sla, aardappelen; cho
coladevla.
ZATERDAG:
risotto; fruit.
ZONDAG:
kop bouillon van blokje; hamrolletjes
met kaasragoüt, Brussels lof of
Brussels lof-sla, aardappelen; ge
pofte appelen.
leen haar collega's in het research-
laboratorium ,waar ze werkte. Caroline
was nameiyk laborante en ze meende
dat ze wel even praktisch ingesteld
zou zyn als Bill. Ze kocht dus een
paar Penguin boekjes over muziek, be
zocht enkele promenade-concerten en
droomde van lange, inspirerende ge
sprekken, die zy met Roderick over
zyn carrière had.
De werkelijkheid was echter, dat tot
nu toe de enige gesprekken, die ze met
hem of Bill had gevoerd, in de vroege
morgenuren hadden plaatsgevonden als
zij toevallig op hetzelfde moment de
melk hadden binnengehaald. Caroline
stak dan haar donkere krullekop om
de deur zei-: „Goedemorgen" als
het Bill was en vrij verlegen „Hallo!"
als het Roderick was.
Op zekere morgen liet Roderick het
niet bij het stereotiepe „Hallo!". Hij
vroeg haar of ze met hem uitwilde, de
volgende avond, en waar ze graag heen
wilde gaan. Caroline had meteen ge
antwoord en enigszins ademloos ge
zegd, dat ze heel graag met hem uit
wilde, dat morgenavond uitstekend
schikte en dat ze veel voor een con
cert voelde, omdat hij dat ongetwyfeld
óók wel prettig zou vinden.
Zo was het begonnen en zo kwam
het, dat ze tegenover hem zat en een
kopje koffie dronk. Maar ze voerden
geen lange, sprankelende gesprekken
over zyn carrière, over muziek of over
wat dan ook.
„Waarom ben ik ook zo dom", dacht
ze wanhopig.
Omdat ze het wilde doen voorkomen
alsof ze diep in gedachten verzonken
was, begon ze geconcentreerd naar het
schildery te staren, dat tegenover haar
hing. Roderick ging er toen óók naar
staren. De gedachte, dat ze zo samen
naar boven zaten te staren ,deed haar
even glimlachen. Ook op Roderick's
gezicht verscheen een glimlach. De
stilte, die tussen hen heerste, had nu
echter een andere betekenis gekregen,
een prettiger betekenis.
„Wil je soms nog wat koffie?", vroeg
Roderick tenslotte.
„Nee ,dank je wel" .antwoordde Ca
roline, ,,'t heeft me overigens uitstekend
gesmaakt".
„Ja, de koffie is hier goed, hè?"
De conversatie liep weer op niets uit.
Langs de Embankment liepen ze naar
huis. Het was een warme zomeravond
en aan de hemel schitterden ontelbare
sterren.
Het had allemaal zo prettig geweest
kunnen zyn, vond Caroline, en omdat
ze het vervelend vond dat alles mis
dreigde te lopen, deed ze nog een laat
ste en wanhopige poging om het ge
sprek weer op gang te brengen.
„Hoe vind je Barbirolli als dirigent?"
vroeg ze.
„Ach", zei hy en keek nogal ver
baasd.
Hy stak zyn handen in de zakken
van zyn jas.
„Heel goed", zei hy tenslotte.
Caroline trok haar blauwe jas dich
ter om zich heen. Alle hoop, die ze
nog gekoesterd had, was nu wel ver
vlogen.
Toen ze met de lift naar boven gin
gen, zeiden ze pas weer iets tegen el
kaar. Ze bedankten elkaar hartelijk
voor de prettige avond, maar deden dit
op een toon, waaruit bleek dat ze
beiden heel goed begrepen dat de avond
die zo goed en gezellig had kunnen
verlopen, een volkomen mislukking was
geweest.
Nauwelyks had ze de deur van haar
flatje dichtgetrokken of ze wierp zich
op bed. Ze nam zelfs niet eens de
moeite om haar jas uit te trekken. Wat
was er nu eigenlijk mis gegaan? Ze
wist heel goed, alhoewel ze het nog
nooit tegenover zichzelf had toegege
ven, dat alle romantische dromerijen
over haar en Roderick een kern van
waarheid hadden. Ze hield van zyn
begrijpende glimlach, de rustige wyze
waarop hy sprak&ls hy tenminste
sprak
Terwyl ze zich uitkleedde, las ze
zichzelf luidop de les, een typische ge
woonte, waar ze haar thuis vroeger
vaak mee geplaagd hadden.
„Het is volkomen belachelijk", zei ze,
„Je bent 23, je ziet er aantrekkeiyk uit
en Je bent nogal zeker van jezelf,
maar als je voor het eerst in Londen
door een man mee uit wordt gevraagd,
doe je alsof je een dom meisje van
buiten bent, dat nauwelyks weet hoe
ze zich moet gedragen".
Plotseling zweeg ze en er verscheen
een verontwaardigde blik in haar
blauwe ogen. Roderick was eigenlyk
óók niet erg spraakzaam geweest!
„Ach, misschien behoort hy wel tot
het zwijgzame type van de genieën",
zei ze, terwyl ze haar dikke haardos
krachtig borstelde. ,De moeiiykheid
met jou, meisje, is, dat je op
de verkeerde man verliefd ben ge
worden. Bill is veel meer Jouw type".
De volgende drie, vier dagen zag Ca
roline Roderick niet, en daar het
's ochtends vroeg, als de melkboer was
geweest .steeds Bill's gezicht was, dat
om de hoek van de deur verscheen, en
daar de geluiden, die haar kamer bin
nendrongen, aan Louis Armstrong en
Ella Fitzgerald deden denken en niet
aan Chopin, troostte ze zich enigszins
met de gedachte, dat Roderick weg zou
zyn.
En toen, vroeg op een avond, toen ze
op bed een boek lag te lezen, klopte er
iemand op de deur. Het was Roderick.
„Hallo", zei hij en hy glimlahcte.
„Ik heb een uitnodiging-op-'t-laatste-
nippertje voor je. Als je nog niet ge
geten hebt, vind Je t misschien wel
gezellig om bij ons wat te eten. Bill
heeft een prachtige kip gekregen, 't
Beest ligt al in de oven".
„Wat gezellig", riep Caroline ent
housiast.
Ze snoof de geuren op, die haar
flatje binnendrongen.
„Mmmmm! Ik ruik het al. heerlijk!"
,Js die geur al voldoende om je over
te halen?", vroeg Roderick lachend.
„Ik kom meteen", zei Caroline. „Over
vyf minuten, bedoel ik!"
Ze ging voor de toilettafel zitten en
verzorgde haar make-up.
,Ach, waar doe ik eigenlyk al die
moeite voor? Myn gezicht zit vol rim
pels". zei ze luidop, terwijl ze met kri
tische blik in de spiegel keek.
Bill liet haar binnen en bood haar
een glas wyn aan. Roderick viel ner
gens te ontwaren.
„Hij komt over een minuut terug",
zei Bill, die haar gedachten kennelyk
had gelezen.
Caroline had het afschuweiyke ge
voel, dat ze bloosde.
Even later verscheen Roderick,
zwaaiende met een pollepel.
„Je bent keurig op tyd", zei hy. „We
moeten jammer genoeg het praatje
voor het eten overslaan en meteen aan
tafel gaan. De jonge dame wil niet
wachten. Hy zwaaide met de pollepel
in de richting van de keuken, ,,'t is
een prachtig beest, Bill!"
't Wès inderdaad een prachtig beest
en de maaltijd verliep uitstekend.. Ze
praatten over koetjes en kalfjes en
toen ze aan de koffie toe waren, zei
Caroline enthousiast tot Bill:
.Je bent een voortreffeiyke kok. Alle
eer, hoor!"
Bill glom van genoegen, maar Ro
derick keek nogal teleurgesteld.
„Je mag my ook wel iets van die lof
toezwaaien", zei hy.
Caroline vroeg zich af of hy mis
schien jaloers was.
„Wat heb jy er dan aan gedaan?",
vroeg ze. ,,'t Beest soms in de oven
gezet?"
Bill brulde van het lachen. Hy stond
op en schoof de gordynen dicht.
„Pas op!", zei hy. .Roderick ver
geeft het je nooit als je hem niet wat
meer lof toezwaait".
Caroline begon te glimlachen.
„Dat wil ik best doen", zei ze. .Maar
ik mag jou er toch óók wel voor be
danken? 't Was een verrukkelyke
maaltyd."
Roderick scheen wederom enigszins
onaangenaam getroffen te zyn.
„Hemeltje", dacht Caroline, „ik kan
beter óók maar niet over koken pra
ten".
Recept: Stoofpot spitskool met kaas.
2 kg. aardappelen, 1 kg. spitskool,
kg. tomaten, eetlepel maizena,
80 g. boter, 250 g. belegen kaas,
zout, peper.
De aardappelen in stukjes gesneden
met een bodempje water gaar koken.
De spitskool in snippers snyden en met
de boter in de koekepan 10 min. licht
frulten. De gewassen en gesneden to
maten hieraan toevoegen en 5 min.
mee laten sudderen. De kool en toma
ten aan de aardappelen toevoegen, de
in blokjes gesneden kaas erby doen,
het vocht binden met de aangemengde
maizena en de stoofschotel op smaak
afmaken met zout en peper. Onmiri
del opdienen, daar de kaas anders uit
gaat smelten.
Recept: Risotto.
200 g. ryst, 200 g. kaas, 200 g. uien,
60 g. boter, zout 4 dl. water.
De ryst wassen en uit laten lekken.
De uien fyn snipperen en fruiten in
boter, hieraan kunnen ook nog stukjes
champignons toegevoegd worden. De
uitgelekte rijst erbij doen en meebak-
ken tot ze lichtgeel is. Met water en
wat zout gaar koken. De geraspte kaas
erdoor roeren. De risotto desgewenst
in een vuurvaste schotel, bestrooid met
wat geraspte kaas, een bruin korstje
geven.
Even later verontschuldigde Bill zich
omdat hy nog een brief wilde posten.
„Ik wil de laatste lichting halen",
zei hij.
Er viel een stilte in, toen hy was
verdwenen. Roderick liep naar de
pick-up.
„Zal ik soms een plaat opzetten",
vroeg hy.
Caroline slikte even
„Graag", antwoordde ze en dacht
aan Louis Armstrong en Ella Fitzge
rald.
„Iets van Bartok graag", zei ze.
„Weet je dat wel heel zeker?", vroeg
Roderick, terwyl hy een weerbarstige
haarlok naar achteren streek.
„Ja, heel zeker!", antwoordde ze
nogal stug. „Waarom niet? Meen je
soms dat ik niet van die muziek zou
houden? Ik weet heus wel enkele
goede dingen te waarderen!"
Het had als een soort grapje moeten
klinken, maar het klonk nogal sarcas
tisch.
„Allemachtig, wordt nu niet boos",
zei Roderick. „Ik bedoelde 't helemaal
niet zo! Ik dacht alleen dat je mis
schien iets luchtigers wilde horen".
„Nee", zei Caroline resoluut. „Ik hou
wérkelijk van Bartok".
„Ik ben er nog niet zo zeker van",
antwoordde Roderick, terwyl hy een
plaat opzette.
Hy keek haar op een grappige ma
nier aan.
„Je moet eigenlyk met Bill praten",
zei hy.
.Afschuweiyke kerel, mispunt, ellen
deling", dacht Caroline. „Je hoeft niet
zo uit de hoogte te doen!"
Bill kwam op dit moment terug.
.Bartok!", riep hy.
Hij knipoogde naar Caroline.
„Silenzio!", riep hy.
Allen zwegen.
Langzaam werd het donkerder; nie
mand zei iets. Het had eigenlyk een
prettige stilte moeten zyn, een rust
brengend zwijgen, maar Caroline voel
de nog de stekels van de woordenwis
seling, die bijna tussen haar en Ro
derick was uitgebroken. Toen de laat
ste akkoorden van de symfonie weer
klonken waren, voelde ze zich niet erg
op haar gemak en stond op.
,Dank jullie wel voor de heerhjke
avond", hoorde ze zichzelf nogal ver
legen zeggen. ,De kip was verrukke
lijk", zei ze tot Bill. „En Bartok was
prachtig".
Roderick bracht haar terug naar
haar flatje.
„Caroline", vroeg hy, „wat is er
eigenlyk aan de hand? Zit je soms iets
dwars?"
Caroline schudde energiek van neen,
maar ze kon haar tranen nauwelyks
bedwingen. Voor de zoveelste maal was
alles weer eens verkeerd gegaan. Ze
trachtte Roderick opzy te duwen om
binnen te gaan.
.Buister nu eens", zei hy. „Iedere
keer, dat ik jou zie, begint het altyd
uitstekend. Maar om een of andere
reden wordt je op een gegeven moment
prikkelbaar en gaat dan gekke dingen
zeggen, óf je zegt helemaal niets, óf je
gaat me koortsachtig ondervragen over
muziek, als was je een nakomelinge
van de Spaanse Inquisitie".
„Hoe durf je!", viel Caroline Uit, die
nog maar nauwelyks haar tranen kon
bedwingen. „Je doet afschuweiyk, ik
haét je! Omdat jy nu zo briljant bent,
hoef je nog niet zo zelfvoldaan te
doenzo verschrikkeUjk uit de
hoogte! En als je het weten wilt: ik
verafschuw Bartok, ik heb een hekel
aan Chopin, ik verveel me by prome
nade-concerten, ik kan die muziek niet
verdragen, ik
Ze zweeg plotseling. Iemand was
piano gaan spelen. Byna ontroerend
mooi. Op de flat naast die van haar!
„Wat is dat?", vroeg ze stomver
baasd „De grammofoon?"
,De grammofoon?", herhaalde Ro
derick luid lachend. „Doe toch niet zo
dom! Bill speelt. Hy studeert voor
concertpianist. Daarom heb ik Je ook
gezegd, dat je Je muzikale avondjes be
ter met hèm kunt doorbrengen".
Hy begon opnieuw te lachen.
.Dacht je nu wèrkelyk, dat ik een
muzikaal genie was?"
Hy haalde zyn zakdoek te voorschyn
en droogde voorzichtig haar ogen.
„Lieve kind", zei hij zachtjes, „ik
ben muzikaal zo doof als een kwar
tel
VRUCHTENDRANK
Nu gaan we een heeriyk en gezond
drankje maken. Mammie gaf ons van
allerlei vruchten, een peer, een appel,
een sinaasappel, een banaan en 2 prui
men. En nu aan het werk.
Kok en Dolf. hier ligt een mes om
de appel en de peer te schillen en in
heel kleine stukjes te snyden, maar
pas op je vingers!
Jan pelt de banaan wel even en wil
je die in dunne plakjes snyden? Dan
zal ik het velletje van de pruimen
halen en ze ontpitten. Ziezo, ook maar
in kleine stukjes.
Zal ik alles nu over 5 glazen ver
delen? Nog wat water en limonade er
by. maar niet morsen, hoorl Wat riet
het er verrukkeiyk uit.
