Datis'm
Zijne genade doet alles om
geld te verdienen!
59.7
Onrust in Verenigde Staten over tie
nationalisatie in Latijns Amerika
Dertiende hertog van Bedford
is een goed zakenman
Honderd parlementsleden in Bonn
eisen oprichting van pensioenkas
Verontrustende symptomendie
wijziging van de Amerikaanse
politiek noodzakelijk maken
Ere-doctoraat voor mijnwerker
met hobby voor de geologie....
VRIJDAG 4 DECEMBER 1959
Zijn er nog echte hertogen in Engeland? Ongetwijfeld, ondanks
drukkende belastingen. En de beste van die hertogen weten nog
altijd het hoofd boven water te houden. Om de erfrechten en andere
belastingen op zijn domein te kunnen betalen, is de hertog van
Bedford bij voorbeeld bereid alles te doen, wat men wil. Het kan hem
niet schelen wat zijn landgenoten ervan zeggen, zolang het geld
opbrengt. Zijne Genade John Robert Russell, de dertiende hertog van
Bedford, is de meest onmogelijke hertog, die Engeland ooit heeft
gehad. Hij is tweeënveertig jaar en in elk opzicht een zeer sym
pathiek mens, met een adeldom, welke dateert uit het jaar 1555. Maar
voor iemand van zulke oude adel gedraagt hij zich wel anders dan
andere edellieden. Hij heeft bij voorbeeld een radioprogramma met
de titel „De grammofoonplaten van de hertog" en de platen, die hij
draait, zijn zijn keuze, zolang de grammofoonplatenfabriek voldoende
betaalt. Hij komt voor de televisiecamera als doelwit voor cockney-
grappen en weet het juiste antwoord te geven in de beste conserva
tieve stijl. Het verkopen van glansverf, deurkrukken, behangselpapier
en dergelijke voor de Britse commerciële televisie doet hij met dezelfde
glimlach, die hij in Buckingham Palace reserveert voor de kinderen
van de Koningin.
Hij noemt zich zelf de Rock en
RoII-versie van een hertog en heeft
het niet beneden zich geacht om op
gezellige en soms wel wat tè popu
laire wijze over zyn voorouders te
praten voor de televisie. „Sommigen
van mjjn voorouders waren ietwat
te excentriek", zegt hij dan ver
ontschuldigend met een perfect
Oxford-accent.
Hij is het enige lid van het Hoger
huis, dat ooit een koe meenam op een
cocktailparty in Londens Westend.
Zijn grootste bezit is Woburn Abbey,
zijn vaderhuis sedert 1626, een van de
meest majestueuze verblijven in Enge
land; zestig met damast beklede ver
trekken en vier miljoen pond sterling
aan oude meesters, zilver, Chinees
porselein en andere kostbaarheden. Nu
al vijf jaar lang laat de hertog bezoe
kers toe tot zijn domein. Daarin staat
hij niet alleen; vele Engelse edellieden
hebben zich verplicht bezoekers toe te
laten tot hun verblijven om te ontkO'
men aan de zware belastingdruk, die
Labour instelde en die de conservatie
ven niet hebben opgeheven. Zelfs
Blenheim Castle, waar Sir Winston
Churchill werd geboren, ontkomt hier
niet aan. Maar Woburn Abbey is het
pronkstuk van de driehonderd kaste
len en buitenverblijven, die voor het
publiek zijn opengesteld.
Waardigheid naar
bank van lening
Tot heden hebben naar schatting
twee miljoen mensen hun halve kroon
betaald om het kasteel te mogen zien.
Daarmee komt dit kasteel vlak na de
Tower van Londen, die een miljoen
mensen per jaar trekt. Op de lijst van
kastelen staat Woburn Abbey verreweg
bovenaan, met viel maal meer bezoe
kers dan Chatsworth van de hertog
van Devonshire. Misschien is dat suc
ces niet voor een gering deel te dan
ken aan de kwaliteiten van de hertog
van Bedford, diè wijlen Barnum nabij
kwamen. „Nergens meer te zien dan
hier" adverteert hij, „voor alle leef
tijden, naar ieders smaak, reductie
voor groepen boven de honderd per
sonenHet is trouwens een feit,
dat geen landgoed meer variatie biedt
dan het voorvaderlijk kasteel van de
hertog van Bedford.
HU heeft niet alleen een half do-
z«n Rembrandts, een boekerü met
kostbare uitgaven en een bed, waar
in Dickens, zowel als Koningin
Victoria geslapen hebben, maar ook
drie jukeboxes(!) en een ouderwetse
bioscoop met „trilbeelden" uit het
oudste verleden, een hertenpark met
lama's en tweeduizend herten. Op
de veertien vyvers kan men water
sport beoefenen met kano's, zeil
boten, motorboten en elektrische
bootjes.
In het park vindt met limonade ten
ten en biertenten, men kan er „hot-
dogs" en patates frites kopen. Er zijn
een theetuin en een restaurant, alles
geëxploiteerd door de hertog en bij het
vertrek kan men souvenirs kopen ge
stempeld met het hertogelijk wapen
van de Bedfords. Natuurlijk hebben
andere hertogen en vooral hertoginnen
hem aangevallen en gesproken van
„waardigheid". ,3reng die waardigheid
naar de bank van lening", zegt de der
tiende hertog van Bedford, „en zie wat
je ervoor kunt krijgen!"
Het begon ermee, dat deze adellijke
telg een erfenis kreeg ter waarde van
zes miljoen pond sterling; de successie
rechten op dit alles bedroegen maar
even vier miljoen pond, als er geen
maatregelen werden genomen. De der
tiende hertog verkocht hele stukken
Devonshire en Dorsetshire, maar des
ondanks dreigde het gevaar dat hij,
lady Lydia en hun vijf kinderen het
dak boven hun hoofd zouden verliezen.
HU kon de catastrofe maar op één
manier voorkomen: door zUn bezit
open te stellen en er geld mee te
verdienen. „Wat heb je aan een her-
togstitel als je geen kasteel hebt?"
zei de dertiende hertog van Bedford,
„ik kan geld verdienen als ik wil!"
Vorig jaar verdiende hij met zyn
kasteel en attracties de kleinigheid
van honderdduizend pond sterling,
een bewijs, dat deze hertog ook
zakenman is!
De pers hielp
Hij zou dit niet hebben kunnen doen
als de pers hem niet een handje ge
holpen had. De Britse pers noemde
hem Showman-Duke, de Duke of
Barnum en de Democratische hertog.
Zijn collega van Marlborough, een
broer van Churchill zei bitter: „Ze
moesten vermakelijkheidsbelasting van
hem heffen!" De hertog trekt zich
niets van deze kritiek aan. „Een
enquête heeft uitgewezen, dat alle be
zoekers niets liever willen dan mjj te
zien", zegt hy, „ik ben de grootste
attractie; andere hertogen verbergen
zich voor het publiek op bezoekdagen,
maar ik ben er en geef handjes, zoals
het publiek graag wil!"
De hertog doet meer dan handjes
geven. Hij heeft een „wasbordorkest"
georganiseerd, waarin hy zelf mee
zingt en als hij goede zin heeft, danst
hy rock en roll met zyn bezoeksters.
Het succesnummer is echter de per-
sooniyke rondleiding; die bewaart hy
voor byzondere gelegenheden. „De
eerste hertog van Bedford", zegt hy
dan by een schilderij, „verdiende zyn
geld met smokkelen; de meesten van
myn voorouders trouwden ryke erf
dochters, een makkelijker manier om
ryk te worden dan werken. Dat is de
tweede hertog, de lelykste man van
zyn tyd, als U my vraagt
By Amerikaanse toeristen is hy
uitermate populair, vooral in zijn be
schavingen van de staatsie-logeer
kamer. Hy probeerde Marilyn Monroe
ook zover te krijgen, dat zU er 'n nacht
sliep, maar Marilyn weigerde. Hy laat
nooit na zyn rondleidingen vergezeld
te doen gaan van klachten over zyn
onkosten. „Het dak moet gerepareerd
worden en de kolenrekening is nog
niet betaald", zegt hy. Een dame uit
Manchester frommelde hem na zo een
peroratie een pondbiljet in zyn hand
als hulp; de hertog stak het zonder
blikken of blozen in zijn zak. Hy laat
niets na om de aandacht te trekken.
Als hy zyn stamboekkoe Ethylene
meeneemt naar het Savoyhotel, laat
hy zich eerst by Lloyds tegen alle
schade verzekeren, vertelt de directeur,
dat hy had gedacht dat er ook vee
houders zouden komen en heeft de
pers op zyn hand.
Zyn optreden voor radio, film en
televisie is altyd een succes, onver
schillig om welk produkt het ook gaat,
maar hy laat zich goed betalen. De
eerste hertog van Bedford was een
smokkelaar, die de gunsten van Hen
drik VIII verwierf en ambassadeur in
Spanje werd. De vierde hertog bouw
de Woburn om aan de pest te ont
vluchten. De huidige hertog is de dra
ger van vele onderscheidingen; zyn
vrouw is een oorlogsweduwe en was
moeder van twee kinderen toen hy
met haar in het huwelyk trad. En
passant is zyn vrouw ook een tante
van de huidige Aga KhanDe her
tog heeft het voorouderiyk kasteel
nieuwe glorie verleend. Toen hy het
overnam was het verwaarloosd en de
tuinen waren een woestenij. Hy begon
met zelf voor tuinman te spelen en zijn
eigen overhemden te strijken. Tegen
woordig brandt hij van nieuwe ideeën
om zyn kasteel tot een amusements
park te maken met zich zelf als de
grootste attractie. Zyn nieuwste stunt
is een boekje (twee shilling) met als
titel „De weg naar succes" dat grif
verkocht wordt, maar alléén aan be
zoekersUw voorouders zullen zich
in hun graf omdraaien", zei een Ame
rikaanse dame eens voorzichtig. „Laat
ze draaien, zolang het maar geld in
brengt!" was het nuchtere antwoord
van de dertiende hertog.
Beraad landarbeidersionen
wordt voortgezet
In de vergadering van de hoofdafde
ling Sociale Zaken van het Landbouw
schap is gisteren gesproken over de
landarbeidersionen. Zoals bekend was
van de zUde der drie landarbeidersorga-
nisaties een loonsverhoging in de C.A.O.
voorgesteld, terwyi de werkgevers 2%
loonsverhoging plus verwerking van de
huurcompensatie wilden geven. De
hoofdafdeling is gisteren niet tot het
vaststellen van een advies gekomen. Het
beraad zal op 17 december as... worden
voortgezet.
Na de vaststelling van een advies door
de hoofdafdeling zal het bestuur van het
Landbouwschap over dit advies moten
oordelen, waarna de C.A.O.'s per provin
cie worden afgesloten tussen de werk
gevers- en werknemersorganisaties.
Kritiek op voorstel is niet uitgebleven
Voorziening voor
gezinsleden
((Van onze correspondent in Bonn)
Meer dan honderd leden van de West-
duitse Tweede Kamer, de Bondsdag te
Bonn, hebben na lange voorbesprekin
gen in fracties besloten een voorstel in
te dienen om een pensioenkas voor de
parlementsleden op te richten. In de
Westduitse politieke opinie is dit be
sluit, dat neerkomt op een verzoek om
pensioen voor de parlementariërs, be
paald niet overal in goede aarde geval
len. Wat de indieners van het voorstel
wensen is geen verplichte ouderdoms
voorziening voor alle parlementsleden,
maar een vrijwillige regeling. De ver
plichte voorziening zou op moeilykheden
stuiten omdat daartoe de grondwet zou
moeten worden gewUzigd. Thans houdt
het plan in dat iedere afgevaardigde
van de Bondsdag 15 procent van zUn
maandeiykse belastingvrye parlemen
taire inkomsten (1100 Duitse marken
daarbij komen dan nog daggelden tot
een maximum van 500 mark per maand
en toeslagen voor het houden van een
bureau van 600 mark per maand, plus
nog verscheidene reiskostentoeslagen),
dat is 165, in een pensioenkas zal storten.
Na een parlementaire werkzaamheid
van acht jaar, maar pas op dat mo
ment dat de afgevaardigde 65 jaar oud
is geworden, heeft de parlementariër
recht op een pensioen van 40 procent
van zyn gewone parlementaire verdien
sten, dat is 440 Duitse marken per
maand.
Na een twaalfjarige parlementaire
activiteit kan de afgevaardigde 550 Duit
se marken als pensioen krijgen en dat
is dan ook het maximum.
De staat moet helpen
Het doel van deze voorziening moet
zyn de gezinsleden van de afgevaar
digde, die plotseling overlydt tenminste
een basis te geven om zonder al te veel
moeilijkheden verder te kunnen leven,
want in dat geval' krijgt de weduwe vol
gens het ontwerp direct het pensioen
waarop haar man recht zou hebben ge
had. Maar toch ook bedoelt men met
het voorstel om de parlementariër in
het. algemeen die om der wille van het
politieke leven in de staat afziet van
een groot deel van zyn particuliere le
ven en zyn gezin vaak alleen laat, die
buitendien zyn beroep min of meer moet
verwaarlozen gedurende de vyf of zes
maanden dat zyn aanwezigheid te Bonn
strikt vereist is, een schadevergoeding
te geven. Daar, zo redeneert men voorts,
de ministers op 55-jarige leeftyd en
reeds na vier jaar het hoge ambt be
kleed te hebben, een enorm pensioen
krijgen en dus de top van het uitvoe
rende apparaat in de staat geholpen
wordt, zou dat ook moeten geschieden
met de top van het wetgevende lichaam.
De kritiek is niet uitgebleven. Aller
eerst zal het onvermijdelijk zijn dat de
Westduitse staat mettertijd een groot
deel van de financiële kant van deze
zaak op zich zal moeten nemen. Een
collectieve verzekering op basis van het
voorstel van de 100 parlementsleden
wordt nameiyk onmogelyk geacht. Dat
zal betekenen dat de parlementariërs
pensioen zullen krygen in de vorm van
een staatssubsidie hetgeen zeer onge
wenst geacht moet worden. Voorts zeg
gen de critici, dat het parlementariër-
zyn „beroep" zowel als „roeping" in zich
houdt. Dat wil zeggen, dat hij, die af
gevaardigde van de Bondsdag wordt,
daarvoor iets moet opofferen in zyn ge
zin, zijn beroep of anderszins. Men ge
looft voorts niet, dat vele mannen van
allure, die nuttig voor het parlemen
taire werk zouden kunnen zyn, door het
pensioen van hoogstens 550 mark per
maand zullen worden aangetrokken.
Onzekerheid
Het is helemaal niet zeker dat de
Bondsdag dit voorstel uit zijn midden
zal accepteren. Er zijn diverse parle
mentsleden die er niets van moeten
hebben, die menen dat men de afge
vaardigden maar naar een particuliere
verzekering moeten verwyzen. Maar in
een land als de Bondsrepubliek, waar
drie van vijf volwassenen het zelf ver
diend pensioen, een oorlogsuitkering of
een staatsoudex'domsvoorziening hebben,
lykt het by na vanzelfsprekend dat ook
de parlementariër er nog wat bij krijgt:
in negen van de tien gevallen heeft hy
natuurlyk al een eigen pensioen!
Maar waar gesproken wordt over de
dienst van de parlementariër voor het
algemeen belang, daar krijgt men straks
zelfs wel dat deel van de openbare me
ning klein, dat thans nog tegensputtert
en van een parlementslid geen soort
volksambtenaar wil maken, maar een
politieke figuur wil laten met alle goede
en kwade consequenties daarvan
Advertentie
Morgen loopt U als een vorst in Uw
sportieve, hypermoderne, geklede
winterjas. De prachtige stof met
mohair-effect, de onberispelijke^
coupe en afwerking maken deze jas
verrassend mooi.
Jarijs is y/.bü maar
eze jas tot Coster's
herfstsensatie, want één dag en
geen dag langer betaalt U voor
deze schitterende Winterjas, vol
gens de laatste mode in het gedis
tingeerde antracietgrijs, de sensa
tionele prijs van MB 75
Zolang de voorraad strekt.'
Telefonische of schriftelijke orders
kunnen niet worden uitgevoerd.
LEIDEN
Haarlemmerstraat 25
ROTTERDAM: Korte Hoogstraat 11 Meent
hk.Goudjeaingcl Katendr. Lagedijk hk.
Dorpsweg West-Kruiskade 35 y
Linkse relletjes met
gevaarlijk karakter
De meestbesproken Britse edelman van alle tijden is de hertog van
Bedford. Gebukt onder een zware schuld voor erfrechten. is deze her-
tog erin geslaagd om het voderlijk erfdeel goeddeels intact te houden
dank zij zijn Amerikaanse showmanschap.
Thans wetenschappelijk medewerker aan
universitair instituut in Miinclien
Veelbelovende
kleinzoon
(Van onze correspondent te Bonn)
De universiteit te München heeft de
zer dagen een ere-doctoraat verleend
aan de 62-jarige ex-mijnwerker Otto
Hölzl, uit Hausham in Beieren, wegens
zijn verdienste voor de geologische
wetenschap. Hölzl wist van een een
voudige hobby een wetenschappelijke
studie te maken en hij deed dat zo
voortreffelijk, dat hij tenslotte vijf we
tenschappelijke werken kon schrijven.'
Dertig jaar lang werkte Hölzl als
mUnwerker en wel tot 1949. Maar hy
wist altyd weer tyd te vinden om in
zUn vrye uren nogmaals in de mijnen
te kruipen voor zyn genoegen, om
zeldzame stenen te zoeken. Zakkenvol
haalde hij naar boven tydens meer
dan 700 excursies! Eenmaal ging hy
zelfs met 40 kg. per fiets over de Gross
Glockner Het begin van zyn
hobby was het mede-ontdekken als
jonge mUnwerker yan 22 jaar van een
laag schelpen. Hölzl was direct enthou
siast en begon een eigen verzameling
by elkaar te zoeken, die thans tot de
grootste van geheel Beieren behoort.
Van het zoeken naar oude stenen tot
de verzameling met wetenschappe-
lyke waarde, dat werd een proces,
waarin de mynwerker heel wat spaar
centen moest steken. Maar niet alleen
financiële moeilykheden had Hölzl, hy
ontdekte al vry snel, dat er ook nog
andere moeilykheden te overwinnen
waren: zuiver wetenschappeiykeDaar
toe leerde Hölzl, die alleen de lagere
school had doorlopen, Frans en Latijn,
Grieks en Italiaans.
Na tien jaar studie en verzamelen
kreeg Hölzl contact met het Palaeon-
tologische Instituut te München en
spoedig daarna ging hy zich speciali
seren op het z.g. tertiaire molasse van
Beieren. In 1948 verscheen zyn eerste
publikatie met als titel „Mollusken-
faunen der subalpinen Molasse, vor-
laufiger bericht", en dat geschiedde
op een moment waarop Hölzl nog altyd
iedere dag als mUnwerker zyn dage-
lyks brood verdiende! Iedere zondag
weer ging hy in die dagen met zyn
houweel naar beneden om „stenen" te
zoeken. Geen vakantie sloeg hU over,
(Van onze Amerikaanse
correspondent)
De kwalijke bejegening, die Ne
derland van Indonesische zijde
ondervonden heeft, bedreigt thans
ook de Verenigde Staten. Voor
Amerika komt de dreiging echter
niet zozeer van Soekarno als van
Castro en andere Latijns-Amerika
nen, die hun volken tot extreem
nationalisme weten op te zwepen
en tot toeëigening van wat Noord
amerikanen in deze staten hebben
geïnvesteerd.
Dat is heel wat: in Cuba schat
men het Amerikaanse bezit op 900
miljoen dollar en in geheel Latijns-
Amerika moeten particulieren uit
de Verenigde Staten geïnvesteerd
hebben tot een bedrag van elf
miljard.
Men zal zich herinneren, dat de Ame
rikaanse vice-president Richard Nixon,
toen hy in het voorjaar van 1958 een
bezoek bracht aan verscheidene staten
in Zuid-Amerika, in diverse hoofdste
den vry onvriendelyk door een deel van
de bevolking is ontvangen. In Caracas,
om zyn hobby in praktyk te brengen.
Op de fiets ging hy eens van Beieren
naar RUnland-Palts, 's nachts by boe
ren slapend en dat alles omdat zyn
wetenschappelijke stokpaardje hern
niet losliet. Hölzl had het grote geluk
met 'n vrouw getrouwd te zijn, die hem
in al deze dingen bepaald bijstond. Het
was hierom, dat hy een byzonder
fraaie, door hem ontdekte schelp naar
haar noemde: „Laevidarium Johanna".
Thans is dr. Otto Hölzl sinds enige
jaren wetenschappelijk medewerker
van het Instituut voor Historische Geo
logie en palaeontölogie te München.
Het vorige jaar verscheen nog van hem
een geschrift in een wetenschappelijke
serie, dat ook buiten Duitsland opzien
heeft gebaard. Maar het meeste ple
zier heeft Hölzl thans van zijn klein
zoon, een elfjarige met reeds thans
een meer dan normale belangstelling
en kennis van de verzamelingen van
zijn grootvader. ,,H\j zal het gemak
kelijker krijgen dan ik om, als hij er
voor blijft voelen, op de hoogte te
komen",, zei Hölzl dezer dagen.
de hoofdstad van Venezuela, namen de
relletjes, die linkse elementen op touw
hadden gezet, beslist een gevaarlyk ka
rakter aan. Deze demonstraties hebben
te Washington diepe indruk gemaakt.
Nixon zelf heeft uit zyn ervaringen de
verstandige conclusie getrokken, die
men ongeveer als volgt kan samenvat
ten.
De jongeren in Zuid-Amerika, met
name de luidruchtige studenten, zijn
kennelijk anti-dictatoriaal. Zij zullen
de toekomst van hun land bepalen en
hun politieke instelling zou men, in
✓ergelyking met een dictatoriaal stelsel,
links kunnen noemen. In het verleden
heeft Noord-Amerika in bepaalde ge
vallen steun verleend aan dictatoriale
regimes in Zuid-Amerika, eenvoudig
omdat die regeringen aan de macht
waren. Die steun aan dictators is ech
ter een van de redenen geweest van de
anti-Yankee gevoelens, die de jonge
ren in Latijns-Amerika thans aan de
dag leggen. Naar Nixons mening richt
ten de Amerikaanse diplomaten zich
nog te zeer tot de oudere generatie in
die zuidelijke staten; zij zouden de te
kenen des tijds beter moeten verstaan
en er de nadruk op moeten leggen, dat
men te Washington juist grote sympa
thie had voor het streven naar een
ware democratie.
Vage linkse sympathieën
Ook dr. Milton Eisenhower, de broer
van de president, die zich tot specialist
voor Zuid-Amerika heeft ontwikkeld, is
deze mening toegedaan en men kan
zeggen, dat de officiële politiek van
Washington distantiëring is gaan na
streven van dictatoriale elementen en
waardering aan de dag is gaan leggen
voor een democratische ontwikkeling.
Die politiek is stellig verstandig. Hoe
meer begrip men in Latyns-Amerika
ontwikkelt voor wat het Westen als de
mocratie beschouwt, des te geringer is
de kans, dat de Russen profiteren van
vage linkse sympathieën der jongeren.
Dat de Sovjet-Unie hier kansen ziet is
buiten kyf. Niet voor niets heeft Miko-
jan een bezoek aan Mexico gebracht en
niet voor niets heeft deze sluwe poli
tieke reiziger zich allerlei onvriende-
lyks over de Verenigde Staten laten
ontvallen!
In Cuba maken de Russen op het
ogenblik de beste kans. Daar is, na de
revolutie van Castro, een vry wilde
toestand ontstaan. Economisch gaat het
niet al te best en in zulke omstandighe
den is de verleiding groot om althans
tUdelyk voordeel in de wacht te sle
pen door nationalisatie van buitenlands
bezit. Dat men vagelyk een schadever
goeding in het vooruitzicht stelt hy
land-onteigening, stelt de beroofde
Noordamerikanen natuurlijk nauwelijks
gerust. Het is nog niet te zien hoe ver
men gaan zal in Cuba. Zal men na de
suikeroogst de suikerindustrie, die voor
een groot deed in Amerikaanse handen
is, gaan aanpakken? Er lopen geruch
ten dat men dit overweegt.
Maar niet alleen in Cuba, ook in Pa
nama, Venezuela, Brazilië, Argentinië en
Mexico heeft men verontrustende
symptomen waargenomen. Het ziet er
niet naar uit, dat Washington de poli
tiek, die N'ixon en Milton Eisenhower
hebben aanbevolen, zal wijzigen. Bevor
dering van democratie in Westerse zin
blijft de leus. Maar het gevaar is reëel,
dat een anti-dictatoriale, links gerichte
actie dóórslaat; dat het communisme
er vat op krijgt en dat een soort com-
munistisch-nationalisme tot nationali
satie of eenvoudigweg onteigening leidt.
Dat de Latijns-Amerikanen daarby de
kans kunnen verspelen op verdere steun
van hun noorderburen kan Moskou al
leen maar aangenaam zyn. Zulks zou
slechts ten goede kunnen komen aan de
economische en politieke relaties, die de
Sovjet-Unie met Latyns-Amerika pro
beert aan te knopen. Zo heel vreedzaam
is de vreedzame wed yver van de com
munisten nu ook weer niet.
Inbraak in Wassenaar werd
gevolgd door auto-ongeluk
(Van onze Haagse redactie)
ZU waren beiden 22 jaar, maar toch
hadden ze er al vele jaren gestichts- en
gevangenisstraf op zitten, de twee ma
chinebankwerkers uit Nymegen, die don
derdagmorgen voor de Haagse Recht
bank moesten verschijnen wegens een
inbraak in een woning te Wassenaar.
Voor dit object waren de twee jeug
dige zware jongens speciaal met de trein
uit Nijmegen naar Wassenaar gekomen.
De kraak was goed voorbereid, want
juist toen het tweetal arriveerde, ver
liet de bewoner het huis. De machine
bankwerkers klommen over een muur en
bereikten via de tuin de woning, waarin
een geldkist als welkome buit stond te
wachten. Even welkom was de grote
auto, die startklaar in de garage stond.
De jonge inbrekers stapten welgemoed
in, en reden weg in de richting van
Utrecht. Alles zou (voor de machine
bankwerkers tenminste) goed afgelopen
zijn, als een van hen niet in zyn ze
nuwen een verkeerde manoeuvre met de
snelle wagen had gemaakt. Nu gebeurde
er daardoor in de buurt van Utrecht een
verschrikkelyk ongeluk. De wagen vloog
met een snelheid van meer dan 100 kilo
meter tegen een huis. Een buitenmuur
werd geheel vernield, de auto werd
zwaar beschadigd. Beide inbrekers be
landden in het ziekenhuis.
„U moet wel rekening houden met de
schok die wy door dit ongeluk hebben
gekregen", zei de leider van het tweetal
vanmorgen tegen de President van de
Rechtbank. „Maar U had rekening moe
ten houden met de belangen van de
gene bü wie u inbrak en wiens auto u
vernielde. Wie betaalt de vernielde auto
en de schade aan het huis?" vroeg de
president.
De of/icier eiste tegen beide krakers
een verblyf in de jeugdgevangenis van
twee jaar. Uitspraak over veertien
dagen.
