Australische levensgewoonten eisen
aanpassingsvermogen van immigrant
Dienstplichtigen kunnen in dienst
aan hun toekomst bliiven bouwen
blip
Een serie experimenten wordt op
vliegbasis Eindhoven voortgezet
Recht op naamsverandering zeer
populair onder de Nederlanders
Thomas Manns Buddenbrooks ging
in gekalmeerd Llibeck in première
Eenzaamste vrouw van Amerika
voelt zieli gelukkig in blokhut
VRIJDAG 20 NOVEMBER 1959
VAKOPLEIDING IN UNIFORM
In de toekomst zal een groot deel van de Nederlandse mannelijke
jeugd, die als militair haar dienstplicht moet vervullen, in de gelegen
heid zijn een vakopleiding te beginnen of voort te zetten binnen de
muren van kazerne of legerplaats. Tenminste, als de experimenten,
waarmee men thans nog druk bezig is, na verloop van enkele jaren als
geslaagd zullen mogen worden beschouwd.
Van de belangstelling der dienstplichtigen in de beide „proef
stations" de legerplaats 't Harde van de Koninklijke Landmacht
waar men reeds drie jaar bezig is, en de vliegbasis Eindhoven, waar
het eerste lesgebouw voor burgervakopleiding gisteren geopend
werd zal het dan ook voor een groot deel afhangen of deze
proefnemingen binnen afzienbare tijd voor uitbreiding in aanmerking
zullen komen.
eerste plaats opgericht zün de hand
vaardigheid te vergroten. Lassers, me
taal- of houtbewerkers, zij kunnen in
't Harde terecht. Twee uur per week (zo
mogelijk) „in de tijd van de baas", i.e.
de dienst, wanneer er op zijn minst twee
uur van de eigen vrije tijd eveneens in
het leslokaal wordt doorgebracht.
Er is nog een cursus „algemene auto
mobielkennis" en in de zomermaanden
een opleiding handmelken. Dit laatste
natuurlijk uitsluitend voor het agra
risch georiënteerde deel van de leger
plaatsbevolking. Op de vliegbasis Eind
hoven zal dit scala nog worden uitge
breid met een opleiding in radiotech
niek.
Voor de ongeschoolde soldaat, die niet
weet wat hü wil, is er gelegenheid een
gratis beroepskeuze-advies te kr-gen, al
vorens hjj een bepaalde cursus gaat
volgen.
Aan het hoofd van de burgervakop
leidingen in t Harde staat een coördi
nator, een burgerfunctionaris in dienst
van het ministerie van Defensie. Vol
gens majoor v. d. Broek moet men op
deze plaats het bekende „schaap met
vijf poten" hebben, want het is de taak
van de coördinator tezamen met de
militaire commandanten de mogelijk
heden te scheppen en daarna met zijn
jongens te benutten, die het dienstroos-
j ter min of meer openlaat. Ook dient hü
de soldaten van advies bij de keuze en
I het volgen van een opleiding, eventueel
als aanvulling op het officiëleë beroeps
keuze-advies. Hij wordt bijgestaan zo
wel door militaire- als burgerinstruc
teurs.
Aangepast
Met proefnemingen
zijn tonnen gemoeid
„De burgervakopleidingen voor dienst
plichtigen zijn in de eerste plaats na
tuurlijk van belang voor de betrokken
jongemannen zélf. Maar daarna toch
zeker ook voor de ouders, het bedrijfs
leven en niet te vergeten het militaire
apparaat. De soldaat ziet de achter
stand op zijn leeftijdgenoten, die niet
werden opgeroepen, binnen redelijke
grenzen blijven, zodat hij zich over zijn
plaats, later in de burgermaatschappij,
minder zorgen hoeft te maken. Voor de
ouders der militairen liggen de zaken
niet veel anders, daar zij weten dat hun
kind zijn tijd nu nuttig kan besteden.
Wat het leger betreft: een soldaat, die
niet piekert, is natuurlijk beter geschikt
voor zijn taak als militair. En tenslot
te: het bedrijfsleven krijgt na afloop van
de eerste oefening mensen terug, die op
het punt van hun vakopleiding niet zijn
blijven stilstaan".
Met deze uitgebreide toelichting van
de achtergronden der burgervakoplei
dingen voor dienstplichtige militairen
begon majoor H. v. d. Broek, hoofd van
de sectie ontwikkeling van het departe
ment van Defensie, tegenover ons zijn
verhaal. Aan de witte muren van zijn
rechthoekige, strakke kamer hingen als
symbool van de taakopvatting van deze
grijzende, vriendelijke officier der Lim
burgse Jagers, twee afbeeldingen: sol
daten op mars, het geweer in de hand,
daarnaast een sprookjesachtige ballet
scène, vertolkt door ragfijne danseresjes.
Cultureel en sociaal denken is geen mo
nopolie van de burgermaatschappij
Dienst voorop
.De dienst komt natuurlijk op de eer
ste plaats, maar wij moeten alles doen
om de jongens op hun gemak te stellen.
Daartoe kan een gelegenheid tot voort
zetting van een vakopleiding of de mo
gelijkheid daarmee een begin te maken,
belangrijk bijdragen, ook initiatieven
voor de culturele ontwikkeling van de
soldaat zijn een deel van de verplich
ting, die we ten opzichte van deze jon
geren voelen. Zoals de Rembrandt- en
Van Gogh-tentoonstellingen, waarmee
we in het verleden de kazernes zijn af
gereisd, en de filmexpositie die we vol
gend jaar hopen te organiseren. Het is
de laatste kans om hun een stimulans
te geven, want na de diensttijd zijn zij
voor dergelijke dingen vaak ongrijpbaar
geworden", zegt de majoor ernstig.
De militair, die thans in de leger
plaats 't Harde wordt gedetacheerd, is
dus om meer dan een reden een geluks
vogel. Hij kan er immers zijn vakken
nis vergroten of, in het geval hij nog
geen vak heeft gekozen, met een der be
staande opleidingen beginnen. Hij bijt
de spits af voor generaties van dienst
plichtigen na hem! In feite rust er dus
nog een extra zware verantwoording op
zijn toch al door militaire zaken zo be
laste schouders.
Hielpen de militairen bij de vee
voedertransporten, toen de droogte
de nood tot ongekende hoogte op
joeg, de soldaten leren nu ook waar
de boer de melk vandaan haalt
Keuze maken
Ongeschoolden, geoefenden en ge
schoolden, z\j allen kunnen een keus
maken uit de cursussen, die er in de
De cursussen zijn het werd met na
druk gezegd geheel gericht op de
eisen en voorwaarden, zoals die in de
burgermaatschappij gelden. Er had dan
ook tevoren het nodige overleg plaats
en momenteel zet men dat voort met
de diverse stichtingen, die zich in de
verschillende bedrijfstakken met de
zorg van de vakopleiding hebben belast.
In sommige gevallen volgen de soldaten
normaal de cursus, zoals die voor een
bestaand diploma is ingericht. Voor het
aanvullende theoretische studie mate
riaal kunnen zij zich wenden tot de
Dienst Welzijnszorg. De figuur is dus
zo, dat een bepaalde jongeman zijn vak
studie in dienst kan voortzetten op* het
punt, waar hij deze bij het verlaten van
de burgermaatschappij heeft moeten
loslaten. Gaat het evenwel om cursus
sen, waaraan geen officieel diploma
verbonden is, dan krijgt de soldaat bij
het „afzwaaien" een getuigschrift mee,
ondertekend door de minister van De
fensie en een gedelegeerde van de Stich
ting Vakopleiding uit de betrokken be
drijfstak.
In de drie jaren, welke het experi
ment in 't Harde thans is ondernomen",
zijn 323 militairen tijdens hun diensttijd
in het bezit gekomen van vakdiploma
of getuigschrift. Hoevelen er dankzij
hun doorzettingsvermogen in militaire
dienst na hun terugkeer in de burger
maatschappij nog geslaagd zijn, is niet
bekend.
De klad erin
Gemiddeld komen de jongens, die de
vakopleidingen volgen, aan 100 150
lesuren in circa tien maanden. Tot aan
de afgelopen zomer bedroeg het aantal
militairen, dat met belangstelling de
lessen volgde, een 120 tot 150 man. Het
is aan de grote oefeningen in La Cour-
tine te wijten, dat er momenteel ern
stig de klad in is gekomen, maar de
legerleiding vertrouwt dat deze ongeluk
kige situatie in de wintermaanden een
wending ten goede zal krijgen. Na .Eind
hoven" zal nog een derde „proefstation"
in het leven moeten worden geroepen
in de loop van volgend jaar, zo wordt
verwacht alvorens de door de minis
ter van Defensie ingestelde werkcom-
missie een rapport zal en kan uitbren
gen. Is men in 't Harde namelijk uit
gegaan van het principe: er is niets, dus
moeten wij de gelegenheid zélf scheppen,
op de vliegbasis Eindhoven zal men
kunnen werken met aanwezige werk
ruimte, materiaal en instructeurs. Bij
het derde experiment zal worden nage
gaan of het mogelijk is bestaande les
ruimte en mogelijkheden in de burger
maatschappij lees: in een nabijgele
gen stad bij de vakontwikkeling der
militairen in te schakelen. Hoewel thans
reeds vaststaat dat met iedere proefne
ming tonnen zijn gemoeid, is het na ver
loop van misschien nog enkele jaren
eerst opportuun om uit te maken welke
aanpak in welke situatie de efficienste
mag worden genoemd.
Maar voorlopig is het vooral belang
rijk, dat de militairen zélf in de betrok
ken legerplaatsen hun belangstelling
Na een zware velddienst is de
draaibank of de machine een vorm
van ontspanning, zeker als je daar
je toekomst op wil bouwen
voor de experimenten tonen. (Totnogtoe
bestaat er bij de plattelanders het mees
te animo). „Ouders en commandanten
zouden hierbij heel veel kunnen doen.
En niet te vergeten het bedrijfsleven,
dat er toch ook veel belang bij heeft
zijn toekomstige werkkrachten zo ge
schoold mogelijk uit Hare Majesteits
wapenrok te zien komen. „Belangstel
ling voor hun prestaties is voor deze
knapen de beste stimulans
VOORSCHOTEN
BURGERLIJKE STAND
Geboren: Antonie, zn v. N. Adema en
M. van Egmond; Marion, dr v. H. J. van
der Clngel en M. van der Does; Mirjam F.,
dr v. p "van Leeuwen en Q. B. M. van der
Sooij; Nicolaas Th. J., zn v. Th. J. Over-
devest en G. J. Vergeer; Ronaldus G. M.,
zn v. c. G. Kriek en A. A. Appel; Hans, zn
v D. van de Wijngaard en J. Hermsen;
Johannes M. C., zn v. J. van Leeuwen en
J. A. van der Eist; Jannetje C. en Agatha
M. drs v. P. Bregman en M. A. Eskes.
Ondertrouwd; R. B'löte. 28 Jr en E. H.
Krouwers. 22 Jr; W. C. van Riemsdijk, 50
Jr en M. A. van der Burg, 35 jaar; A. W.
Jan Santen, 23 jr en A. M. van der Voort.
21 Jaar; J. van der Klaauw, 26 Jaar en C.
Beekema. 25 Jaar.
Overleden; H Henneveld. 85 Jaar. wedn
tan j. w Schram; A. Schuit, 75 jr, echt-
gen. van E. A. Silberg; G. J. M. van Steen.
23 Jr, echtgen. v. W. J. Meijer.
De echtgenoot van Brigitte Bardot,
deques Oharrier, die wegens een nerveu-
neerslachtigheid in een hospitaal ls
°Pgenomen, kreeg gisteren een nieuwe
schok toen de filmproducent van Brigitte,
Baoul Levy, bekendmaakte dat hij niet
®eer met naar zal samenwerken Volgens
•pris-presse" zou hij verklaard hebben
dat Brigitte Bardot wat haar toekomst
«treft, verkeerde opvattingen heeft. Hij
«1 dat de tijd was gekomen voorzichtig
,e zijn met de rollen die zij koos.
(Van onze correspondent in Sydney)
Niet algemeen wordt bij emigratie beseft, dat, als men eenmaal is
neergestreken in het nieuwe land, een geheel andere maatschappij zich
voor de immigrant ontplooit. Ook al is er in grote lijnen in Australië,
oppervlakkig gezien, weinig verschil met Nederlandse levensgewoon
ten, de Australische maatschappij wordt geregeld door wetten, die op
andere beginselen rusten dan die, waarmee men in eigen land ver
trouwd was. Elke immigrant komt in zijn nieuwe vaderland te eniger-
tijd in omstandigheden te verkeren, waarin zal blijken, dat er zich een
volledige ommekeer in zijn maatschappelijke status heeft voltrokken,
waarvan hij zich aanvankelijk geheel niet bewust was, ook al leerde
hij dagelijks, dat het Australische leven belangrijk verschilt van dat in
Nederland. Andere levensgewoonten en andere levensopvattingen
weerspiegelen zich in de wetten des lands. De maatschappelijke orde
in Australië is in wezen dan ook anders dan die in Nederland.
Buitenleven speelt Geen 9eïe"'9e schemertijd
een grote rol
In Australië speelt het „buitenleven"
als gevolg van het klimaat een grotere
rol dan in Nederland en als gevolg
daarvan besteedt de Australiër meestal
minder aandacht aan het interieur van
zijn huis dan zijn tegenvoeter. Hij rnertijd werd in de oorlogsjaren ingevoerd
hpfht mppr HpI inoct-ollinc» aan ri a at-t-ri-_ij 1o t-»a..~
De Nederlandse emigrant, die in de
zomer in Australië aankomt, merkt deze
en dergelijke dingen spoedig op, maar
voelt als bij intuïtie, dat er nog iets an
ders is, dat hij mist, tot het hem plot
seling daagt, dat de avonden „zo kort"
zijn (om zeven uur, half acht is het
donker) en dan dringt het tot hem door,
dat Australië geen zomertijd kent. Zo-
hecht meer belangstelling aan de attri
buten. die aan het „buitenleven" zijn
verbonden, zoals uitrusting voor net
strand, ..bush-walking" (woudlopen),
barbecue (braden van vlees in de open
lucht), openlucht-sport, kamperen,
auto's en caravans, enz. Hoewel net
links houden van het verkeer weinig
uitstaande heeft met het klimaat, be
tekent het voor de Nederlandse immi
grant toch een punt van „aanpassing",
evenals het feit. dat de auto's voorzien
zijn van een rechts inplaats van een
links stuur (de invoer van auto's met
links stuur is verboden). Zelfs als wan
delaar moet hij er aan wennen links te
houden op de trottoirs.
De „luifels" boven de winkels, zo
dat de winkelstraten als het ivare
een lange winkelgalerij vormen, ge
ven hem een soort beschermd gevoel
tegen felle zon en regen, dat hem
vreemd was in het oude vaderland.
Het duurt echter lang eer hij ge
wend raakt aan het gemis van een
behoorlijke nummering der huizen
en dikwijls ook van de aanduiding
der straatnamenivaardoor met het
zoeken naar een adres veel tijd ver
loren gaat, ook al omdat geen Aus
traliër er aan denkt een naam
bordje op deur of tuinhek aan te
brengen. De straten in de woonwij
ken van Australische dorpen en ste
den zijn weliswaar niet altijd naam-
en nummerloos, maar naambordjes
zijn er zeer beslist ongekende weel
de. De Australiër is als individu ver-
l loren in de massa.
minderjarigen wel vereist, maar het is
heel gemakkelijk om een beetje met de
leeftijd te manoeuvreren, want huwelij
ken behoeven niet speciaal voor de amb
tenaar van de burgerlijke stand gesloten
te worden. Ook een huwelijk ten over
staan vaneen geestelijke is rechtsgeldig.
Men heeft de keus.
Waar huwelijken zijn, zijn echtschei
dingen, maar terwijl men in bijvoorbeeld
Nieuw Zuid-Wales echtscheiding kan
verkrijgen op bepaalde gronden, is dit
onmogelijk in bijv. Victoria, of omge
keerd.
De centrale regering heeft thans een
wetsontwerp ingediend, dat centralisa
tie beoogt en voert daarbij tegelijkertijd
de echtscheiding bij onderlinge toe
stemming in, nadat een der partijen de
andere heeft verlaten en gedurende vijf
jaren afwezig is geweest. Aan echtschei
dingsprocessen worden in Nieuw Zuid-
Wales uitvoerige verslagen gewijd in de
pers, maar in Victoria is dit verboden.
Nederlandse echtparen in Nieuw Zuid-
Wales hebben tot hun onaangename
verrassing moeten ervaren, dat de pers
op dit gebied geen blad voor de mond
neemt, met naam en toenaam! Hoe
groot Australië ook is, men leeft in een
glazen huis. Aan de andere kant is het
In zes jaar van niets tot 380
schelen in de woestijn
In zes jaar tijd hebben de UNRWA, de
hulporganisatie van de V.N. voor de
Arabische Vluchtelingen en de UNESCO
380 scholen opgericht voor 125.000 leer
lingen.
„School" is wellicht een wat wijdse be
titeling voor de lokaliteiten waarin het
onderwijs wordt gegeven bij gebrek aan
beter: in kleine huizen, hutten en zelfs
in tenten in de openlucht ontvangen de
Arabische kinderen onderwijs.
In totaal zijn er nu 3265 onderwijzers
om ze te onderwijzen, die in overgrote
meerderheid uit de rijen van de Arabi
sche vluchtelingen zelf zijn gerekruteerd
en opgeleid
Hoe moeilijk dit werk van opvoedkun
dige aard in de woestijn is, blijkt uit het
feit, dat de twee-jarige kweekschool voor
onderwijzers thans bij gebrek aan geld
middelen gestopt is met de opleiding.
Onderwijskrachten moeten nu worden
gehaald uit de rijen van hen die een
middelbare school hebben afgelopen.
Behalve aan het onderwijs geeft de
UNRWA nog financiële steun aan 50.000
jongens en meisjes die naar openbare
en particuliere scholen gaan in Jordanië
Libanon, Syrië en de Verenigde Ara
bische Republiek.
Daarnaast worden ieder jaar 3i5 Ara
bische vluchtelingen door een studie
beurs in staat gesteld te studeren aan
een universiteit
Nieuwe ambassadeur
in Peru
Binnenkort is de benoeming te ver
wachten van mr. C. W. A. baron van
Haersholte, ambtenaar van de buiten
landse dienst der tweede klasse, tot am
bassadeur te Lima in Peru.
Voor de roman haalde de trotse Hanzestad
in 1901 zeer hoog de neus op
Film werd een lieel
vrije bewerking
(Van onze correspondent in Bonn)
In de oude Hanzestad Lübeck ging
dezer dagen de première van de
film „Buddenbrooks", „vrij naar
Thomas Mann". Op Holly ivoodach-
tige wijze, met reeksen vooraan
staande gasten en honderd journa
listen, met dure diners en een groot
se ontvangst, heeft men deze eerste
voorstelling een bijzonder cachet
gegeven, Lübeck stond op z'n kop!
Het kon niet op, verzuchtten de
filmcritici na afloop, waarna zij een
gepeperde kritiek over de film
schreven, die volgens hen maar ma
gertjes aan de hooggestelde doel
einden beantwoordt.
De in 1955 overleden schrijver Thomas
Mann is van geboorte Lübecker (6 aug.
1875). Met zijn roman „Die Budden
brooks, Verfall einer Familie" bracht hij
in 1901 de ganse stad in opspraak. Tal
rijke prominente burgers van de stad
herkenden zich in 't boek en waren wild-
verontwaardigd omdat ze er in de ro
man zo bekaaid afkwamen. De op het
tijdstip van de publikatie van de roman
pas 26-jarige schrijver verliet zün stad
dan ook en vestigde zich in München.
Toen Mann in 1929 de Nobelprijs voor
literatuur kreeg haalde men nog altyd
in het trotse Lübeck de neus voor „de
artiest" op. En toen men er dan toch
eindeiyk toe wilde overgaan (in 1955)
om Mann het ereburgerschap van Lü
beck te geven, ontstonden er, 54 jaar na
publikatie van de roman, felle en een
kan leven, er een bankrekening op na
kan houden, kan trouwen - zonder de
rechter te vrezen, als men maar geen
bigamie pleegt.
Als er één „recht" is, waarvan Neder
landse immigranten graag gebruik ma
ken, dan is het naamsverandering, zon
der moeite en zonder kosten. Talloze Ne
derlanders herkent men nog in hun
nieuwe naam, anderen hebben elk spoor
van vaderlandse bodem weggewist:
Greenwood Groenewoud)Mcwood
(Van Hout), Owen (Ouwerkerk), Light-
foot (Ligtvoet) mogen de sporen van
het verleden hebben bewaard, anderen
hebben de voorkeur gegeven aan volle-
land zo groot, dat als het wat te licht j dige verduistering! En wat voornamen
wordt, geruisloze verdwijning naar el- betreft, de Jannen. Klazen en Kezen he-
ders gemakkelijk verloopt, temeer om- I ten nu John, Ted en Bob. U kent ze
dat men hier onder een andere naam niet meer terug!
beetje onwaardige debatten in het stede
lijk parlement. Want het oude zeer
werkte nog altyd Mann werd des
ondanks ereburger.
Er is veel veranderd
En bij de première van de film „Vrij
naar Thomas Mann" leek al het leed
vergeten te zün. Tenslotte is het nieuwe
Lübeck niet meer het Lübeck van de
negentiende eeuw. Er hangt langs de
Marienkirche en het oude raadhuis nog
wel iets van de oude Oostzee-sfeer,
maar de 90.000 vluchtelingen, de indus
trieën. de nieuwe generatie zü allen
kennen de Buddenbrooks van toen nog
slechts als overleden grootheden. In het
stadsarchief kan men overigens nog wel
een romanexemplaar vinden met de
echte namen van de Lübeckers, die
Mann voor zijn boek gebruikte! Maar
ook dat zegt de mensen van nu nog
maar weinig. Het Lübeck van thans is
niet het Lübeck van de Buddenbrooks.
van een artistocratische burgerü, die
him stad, vol Hanse en gothiek, trots
regeerden.
In de film, welke de lieve som van
drie miljoen mark heeft gekost, wordt
een poging gedaan het negentiende
eeuwse Lübeck te laten herleven. Men
heeft üverig in oude wüken van de stad
gefilmd. Het herstelde patriciërshuis van
de familie Mann kreeg een bijzondere
plaats. Maar een kroniek van een Noord
duitse koopmansfamilie, die de roman in
feite is, kwam er niet uit tevoorschijn.
Men spreekt eerder van een volksuit
gave-in-celluloid van de roman.
Niet het ware leven
Op het eerste deel van de film in het
bijzonder is veel kritiek uitgeoefend.
Voorts moet de hoofdrolspeel
ster Liselotte Pulver het ontgelden, die
van Tony Buddenbrook weinig heeft ge
maakt. Zü heeft, aldus de kritiek, niets
begrepen van het niet-begrüpen, dat dit
wezentje uit Manns roman vóór alles
aankleeft. De atmosfeer van de film
brengt het voorts volgens de kenners niet
verder dan de reproduktie van een mu
seum, niet van het ware leven van het
oude Lübeck, hoewel er over het tweede
deel van de film toch wel goede dingen
worden gezegd. Maar van Thomas Mann
de romancier, merkt men in de film,
ondanks de adviezen die zün dochter
Erika Mann heeft gegeven, weinig of
niets. De spelers komen er over het al
gemeen toch wel genadig af: de onbe
kende Hanns Lothar als Christian, Ro
bert Graf als Grünlich Nadja Tiller als
Gerda, Hansjorg Felmy als Thomas, zü
allen hebben het goed gedaan. Maar een
Mann-film werd het niet. wel een gezel
lig geheel met veel cliché's. Zoals een
spotter zei: „vrü naar en bevrüd van
Thomas Mann!"
en daarna direct afgeschaft. Daar Aus
tralië dicht onder de evenaar ligt (van
10 tot 38 graden), valt de schemering
snel en duurt zü heel kort. De „gezellige
schemertijd" in Nederland behoort hier
tot 't verleden en is voor de immigrant
van de lage landen aan de Noordzee een
aangename, maar vervagende herinne
ring.
Hoe langer men hier vertoeft, hoe
meer men aan zulke uiterlijkheden ge
wend raakt, maar als de immigrant dan
denkt dat hij is „geassimileerd" of „aan
gepast", komen andere maatschappeiyke
verschünselen plotseling hun aandeel In
dit aanpassingsproces eisen. Dan pas
blijkt welk een grote verandering er zich
in de status van de Immigrant als bur
ger van een nieuwe maatschappü heeft
voltrokken, zonder dat hy zich er be
wust van was. Hy begint zich te reali
seren, dat emigreren nog iets anders be
tekent dan alleen een verhuizing naar
een nieuw land. Niet altyd kan de Ne
derlandse immigrant zün gevoelens
overeen brengen met de rechten en
plichten die de nieuwe maatschappelijke
orde hem opleggen. Vandaar dat er zich
dikwüls complicaties voordoen, vooral in
gezinnen met opgroeiende en huwbare
kinderen.
Huwelijksgrenzen lager
In tegenstelling tot de Nederlandse
wet, die voor een huweiyk eist, dat de
jongen tenminste 18 en „ene jonge
dochter" (zoals de wet luidt» minstens
16 jaar is, zijn in Australië de leeftüds-
grenzen veel lager, nameiyk 14 voor de
jongen en 12 voor het meisje. Ouderiyke
Dorothy Molter geeft voorkeur aan beren
en wolven boven de massa's in grote stad
In tie zomer lioudt
zij een winkeltje
Huilende wolven op besneeuwde
heuvelhellingen, herten in het bos
en zwarte beren die naar voedsel
zoeken zijn de buren van „de een
zaamste vrouw in Amerika". Men
sen ziet zij doorgaans de hele lange
winter van acht maanden niet.
Deze „eenzame vrouwwoont op
een eiland in Minnesota's „kano-ge-
bied", de afgelegen, bosrijke streek
langs de grens van deze noordelijke
Amerikaanse staat en Canada. Zij
heet Dorothy Molter en zij is 52 jaar
oud. Al twee-en-twintig jaar woont
zij in de wildernis en zij zou niet
terug willen naar de bewoonde we
reld. In Chicago, waar zij vandaan
komt, is zij verpleegster geweest. Zij
heeft al haar examens gedaan. Eens
toestemming voor het huwelijk is voor in de paar jaar hernieuwt Mij haar
kennis in een cursus van twee weken
in Chicago.
In 1937 kreeg Dorothy genoeg van de
stad en zij trok toen naar dit afgelegen
oord, dat alleen in de korte zomer vrij
druk wordt bezocht door trekkers uit
Canada en Amerika, die per kano
tochten maken langs de meren en stro
men. Dorothy's eiland, in Knife Lake, is
alleen per kano en 's winters op de
sneeuwschoenen bereikbaar.
Het buitenleven heeft Dorothy's huid
gebruind en getaand, zodat men haar
soms voor een Indiaanse houdt. Zü heeft
sneeuwwit haar en is sterker dan me
nige man. Zij gaat vrijwel altyd het
zelfde gekleed: in blauwe broek
hemd.
In de zomer drijft Dorothy Molter een
soort winkeltje. Zij heeft gedroogde
levensmiddelen, suiker, bier, vlees-in
blik, zout, bloem, kano-pagaaien er.
byien, en andere dingen die in de bos
sen te pas kunnen komen, in voorraad.
Haar beste klanten zün gewooniyk die
trekkers wier kano's zün omgeslagen en
die al hun kampeervoorraden zün kwüt
geraakt. Verc r treedt zy op als de
„Florence Nightingale van de noorde-
ïyke wouden". Haar verpleegsterkennis
komt haar te pas, als zij mensen die
zich gewond hebben aan scherpe rotsen,
aan byien of messen, moet verbinden.
In heel ernstige gevallen peddelt zij de
patiënt een kleine 25 kilometer stroom
afwaarts naar de Canadese douanepost
aan het Basswood meer. Daar laat men
dan een vliegtuigje komen om de ge
wonde verder te vervoeren.
Hier is mijn huis
Begin oktober begint het stil te wor
den. De laatste toeristen zijn verdwe
nen, Het wordt dan tyd voor Dorothy
om zich op de winter voor te bereiden.
Drie of vier lange kanotochten naar de
naastbijzynde plaats, Ely (altyd nog een
afstand van een kleine 60 kilometer
heen en terug, die Dorothy in een dag
aflegt, hoewel de meesten er twee of
drie dagen voor nodig hebben) zün vol
doende om de wintervoorraad binnen te
brengen. Vlees slaat zü niet in: dat
leveren de herten in de buurt wel.
Na de proviandering komt het hout
hakken, en dan gaat de lange winter in.
Al gauw maakt het üs kanovaren on-
mogeiyk. Dorothy bindt dan de sneeuw
schoenen onder om tochten in de om
geving te maken, te vissen te Jagen of
films te maken, 's Avonds zit zü in haar
eens door houthakkers gebouwde blok
hut en tekent (meestal tekeningen van
vogels of dieren) of leest.
Voelt zy zich eenzaam in dat stille
land van sneeuw en pünbomen? „Ik ben
nooit eenzaam. Er is veel te doen, en als
het moet, kan ik altyd nog op de
sneeuwschoenen naar Ely. ik trek er
graag op uit om de zon te zien onder
gaan van een heuveltop, of om de wol
ven en herten gade te slaan".
Dorothy geeft de voorkeur aan do
wolven en de beren boven de mensen
menigten in de stad De grote gebou
wen kunnen de vergelijking met ha:
hoge pijnbomen niet doorstaan. Zü z
dan ook niet terug gaan. „Hier is mii
huis. Ik denk dat ik hier ook zal stw
ven", zegt zy.
