Aardnotenboeren weten wal krokodillen ziin
Jachtbuit van ruim 30.000.— is normaal jaarres
AMERIKANEN VERGROEIEN
LANGZAAM MET HUN AUTO
AANGESCHOTEN MONSTERS
ZIJN LEVENSGEVAARLIJK
Opgericht 1 maart 1860
Zaterdag 17 oktober 1959
Derde blad no. 29875
Zondagsjagers moeten
niet op de krokodillen-
jaoht gaan, want zij zet
ten hun leven op het spel
en brengen de krokodillen
zó in verwarring, dat
echte jagers er beslist
schade van ondervinden.
Dit vertelde ons een er
varen krokodillenjager in
Australië's „Outback" of
in het Nederlands in
de Australische Achter
hoek.
Levensgevaar
aan
weerszfdenJ
De buit
wordt
binnenboord
gehaald
„En ik vertoon het je ook niet", voegde
hij er aan toe. „want dan zou ik tijdens
de jacht op je moeten passen als op
een klein kind. Zo'n kaaiman is heel
erg gehaaid en heel erg vlug, broeder!"
Een andere bekende jager, Bob
Cutler, geeft de voorkeur aan een ge
vaarlijker methode. Trouwens, als oor
logsvlieger leerde hij zich verzoenen
met gevaarlijke situaties. Bob werkt
met een soort lichtbak, zoals in Neder
land de konijnenstropers gebruiken.
Dat is de doeltreffendste en winstge-
vendste manier van jagen, verzekerde
Bob mij. En, vertelde hij, dat gaat als
volgt:
Ik stap in een bootje en ga wat
spelevaren na zonsondergang. Op mijn
voorhoofd bevestig ik een soort lamp,
die wel iets weg heeft van een mijn
lamp. Die lamp werpt een lichtstraal
over het donkere water. Zelf ga ik op
de voorplecht van het schuitje staan.
Achter mij staat een harpoenier, een
inboorling. Deze man moet trefzeker
zyn! Achter in de boot zitten twee
mannen, die de peddels hanteren.
Langzaam schuift mijn boot over het
water. Dank zij de lichtstraal kan ik
de krokodillen ontdekken, want in het
schijnsel gloeien de ogen van zo'n
reptiel als kooltjes vuur. Behoedzaam
en zo geruisloos mogelijk peddelen
de roeiers het bootje tot dicht bij de
kop van het monster. Op een paar voet
afstand van het dier beduid ik mijn
helpers met een handgebaar om stil
te blijven liggen. Dan schiet ik! Ik
moet het dier treffen op een bepaald
plekje, dat maar een paar vierkante
centimeters groot is. Tref ik het beest
elders, dan schiet ik het niet dood.
Onmiddellijk na het schot doe ik een
stap opzij. Dan krijgt de harpoenier
zijn kans. Hij werpt dan de harpoen
weg met de kracht en de behendigheid
van iemand, die van zijn prille jeugd
af sparen heeft geworpen. .De harpoen
dringt door in het lichaam van het
dier. De harpoenlijn zorgt er voor. dat
de dode krokodil niet zinkt en dat wij
onze buit op de wal kunnen brengen.
Het gevaarlijkste ogenblik ver
volgde Bob Cutler is dat van het
schot. Als de jager namelijk het mon
ster niet dodelijk treft, dus het alleen
maar verwondt breekt de hel los. De
razend geworden krokodil gebruikt dan
zijn kaken, staart en klauwen om de
jagers te attaqueren. Dan is er nog
maar één middel om het vege lijf te
redden: Zo snel mogelijk naar de kant.
Eens probeerde zo'n aangeschoten
krokje in mijn boot te klauteren. Met
zijn vieren stapten wij toen uit en
baanden we ons een weg naar de kant
door het ondiepe water. Gelukkig
waren we tamelijk onder de wal. Daar
om kostte het avontuur ons alleen
maar onze boot! Wij kwamen, zoals dat
in de krant heet, met de schrik vrij.
Diversen
DE beroepskrokodillenijagers gebrui
ken sedert de laatste oorlog
vrachtauto's, die speciaal zijn ge
bouwd voor gebruik in de Outback.
Met deze wagens trekken zij langs de
krokodillenparadijsjes. Hebben zij een
aantal reptielen verschalkt, dan bren
gen zij de (gezouten) huiden naar Port
Darwin.. Daar worden zy terstond ver
kocht aan de vertegenwoordigers van
leerlooierijen en leerwarenfabrikanten.
Een gulden of vijftig voor een flinke
huid is op het ogenblik geen uitzonde
ring.
In vroeger jaren was er vrijwel uit
sluitend vraag naar de huiden van
grote krokodillen (Crocodilius perosus)
dus van reptielen, die even graag vis
als paarden, koeien, honden of men
sen verslinden. De laatste tijd echter
zijn ook de huiden der kleinere soort
((Crocodilius johnsoni) zeer in trek. Zij
zijn zelden langer dan 1.80 meter. Vis
is hun hoofdvoedsel. Menseneters zijn
zij niet.
In het, ongeveer vier maanden du
rende, natte seizoen zijn de wegen in
het Australische krokodillenland zo
moeilijk begaanbaar, dat de krokodil-
lenjagers thuis blijven. Velen hunner
hebben een boerenbedrijf en oefenen
naast het gevaarlijke beroep van kro
kodillenjager het vreedzame beroep
van aardnotenboer uit. De krokodil is
een lucratief dier. De aardnoot is een
lucratief gewas. Geen wonder dus, dat
de krokodillenjagers-aardnotènboeren
gewoonlijk goed in hun geld zitten.
Toen ik dit tegen Bob Cutler zei,
antwoordde hij grinnikend. „Maar zo
gemakkelijk als jy heb ik mijn geld
nooit verdiend met de krokodillen.
Want jij schrijft over die ondieren.,
en ik moet jacht op ze maken mei
levensgevaar!"
(NIVANO Nadruk verboden)
Meer en meer drive-in-bedrijven
Zelfs bij kerkdiensten blijft men in de auto
(Van onze Amerikaanse correspondent)
Van iedere drie dollars, die er da
gelijks in Amerikaanse restaurants
worden uitgegeven, wordt er één ge
spendeerd in een „drive-in", dat ivil
zeggen, in een restaurant, waar men
in de eigen auto kan "blijven zitten,
wanneer men eet. Drie van iedere
vijf nieuwe restaurants zijn drive-
ins! Deze gegevens zijn ontleend aan
het blad „American Motorist", een
uitgave van de A.A.A., de grote Ame
rikaanse automobilistenvereniging.
Deze feiten wijzen op een neiging
van de Amerikaanse autobezitter om
zo weinig mogelijk uit zijn auto te
komen.
Hij kan nu al eten, brieven posten,
de was wegbrengen en halen, de
apotheek bezoeken, alles zonder zijn
auto te verlaten. Ook kan hij natuur
lijk benzine nemen op die manier, maar
voor Nederland is het toch nog onge
woon, dat men ook bij bioscoop en kerk
bezoek in de auto kan blijven zitten en
achter het stuur bankzaken kan afhan
delen. Is luiheid de oorzaak van dit
alles? Stellig niet alleen. Parkeren is
zulk een probleem geworden, dat ieder
heel dankbaar is, wanneer hy allerlei
kan afdoen zonder uit te stappen.
Dertigduizend
Er zy'n nu al dertigduizend drive-in-
restaurants in de Verenigde Staten. Als
men bedenkt, dat er 57 miljoen automo
bilisten in Amerika zijn, wordt het dui
delijk, dat zij goede zaken kunnen doen.
Wie in zijn auto wil eten, rijdt zulk een
restaurant binnen. Als regel stopt men
onder een afdak en naast de wagen ziet
men dan aan een paal een duidelijk
menu, plus een telefoon. Wanneer men
zijn keus heeft bepaald telefoneert men
de bestelling naar de keuken en spoedig
daarna komt er een bedienster met
evenveel dienbladen als er eters in de
auto zijn. Die kleine dienbladen met
voedsel erop kunnen op een eenvoudige
manier in de raamopening worden be
vestigd en de familie kan gaan eten.
Geen gekook thuis, geen etenslucht, geen
afwas en toch blijft men onder elkaar,
in de eigen auto. Men behoeft niet
,ssst" te roepen als de kinderen wat
luidruchtig zyn. Men is om zo te zeggen
„thuis".
Dat uw correspondent niet met groter
enthousiasme over deze nieuwigheid
schrijven kan, moet ge wijten aan zijn
conservatieve inslag.. De Amerikanen
zijn volgens de cijfers kennelijk inge
nomen met deze manier van eten. Langs
de weg ziet men steeds meer van deze
voederplaatsen.
Lange „slurf"
De kostbare krokodillenhuid wordt voorzichtig afgestroopt.
Heel handig zijn de brievenbussen, die
zulk een lange „slurf" hebben, dat men
niet behoeft uit te stappen wanneer
men een brief post. Och en het is ook
niet zulk een slecht idee om de auto te
laten wassen, terwijl men er in blijft
zitten. Natuurlijk moet men even de
ramen goed sluiten wanneer de slang
erop wordt gezet, maar de hele operatie
duurt slechts een paar minuten. Dat is
wel uit te houden.
Over het voor en tegen van kerkdien
sten, waarbij de mensen in de auto
blijven zitten is men het in Amerika
niet eens. Veel opgang maken deze nog
niet. In het algemeen worden zy alleen
gebruikt door mensen, die op zondag
ochtend op weg zijn naar het strand of
voor toeristen, die ver van huis zijn en
die wanneer zij in de auto blijven
zich niet op zijn mooiste behoeven aan
te kleden voor kerkbezoek. Want. hoe
onformeel de Amerikanen ook vaak zyn.
by het bezoek aan normale kerken is
iedereen op zyn „zondags".
Voor de spieren kan het beslist niet
goed zyn, dat men zo met de auto ver
groeit. Mensen in vroeger tijd, die „een
met hun paard" waren, hadden een heel
wat gezonder leven I
(Bijzondere medewerking)
Het zijn jonge, sterke, dappere kerels, die in de met bloeiende
lelies omzoomde tropische moerassen en rivieren van Australië's
Noordelijk Territorium (de „Outback") het even gevaarlijke als
winstgevende beroep van krokodillenjager uitoefenen. Ouderen en
onervaren jagers proberen ook wel eens „op de krokodil" te gaan,
maar van velen hunner hoort men nooit meer iets. „Verslonden door
het moeras of door de krokodillen" zeggen zij, die de „Outback"
kennen.
Nog is de tijd goed voor de krokodillenjagers. Nog, want er zijn
tekenen, die er op wijzen, dat het aantal krokodillen afneemt. Deze
geschubde monsters zijn blijkbaar niet opgewassen tegen de voort
durende jachtpartijen. Over enige jaren zal de vangst minder groot
zijn dan nu nog het geval is, luidt de voorspelling. De jagers vinden
dat niet zo heel erg, want zij weten, dat dan de prijzen van kroko
dillenleer zullen stijgen, zodat zij toch wel aan hun trekken zullen
komen.
Toch is het aantal beroepsjagers niet
groot. Een juar of tien geleden waren
het er zes of zeven. Toen bleek, welke
winsten de jacht opleverde, trokken
jagers uit andere delen van Australië
eveneens naar het krokodillenparadys
Zij* hadden geen spijt van hun lange,
lange tocht dwars door het Vyfde
Werelddeel, want ook zij maakten heel
wat huiden buit. Zowel de blanke
jagers als hun inheemse helpers koes
teren diepe minachting voor de zon
dagsjagers. Deze halzen, zeggen zy,
brengen de krokodillen maar in ver
warring en spelen bovendien met him
eigen leven. Amateurisme en krokodil
len jacht gaan nu eenmaal niet samen!
De vangst
Krokodillen zijn heel moeilijk
te verschalken. Toch slaagde de
mens er in, een paar methoden
te vinden om de krokjes buit te maken.
Ted Morey vond zelfs een eigen
methode. Wie Ted Morey is? Een man,
die de Australische wildernis kent als
zijn vestzak. Vroeger behoorde hij tot
de Bereden Politie. Tienduizenden
kilometers te paard heeft hij er op zit
ten. Eens, het was in 1938, lokten in
boorlingen zyn patrouille in een hin
derlaag. Alle politiemannen vonden de
dood behalve Ted. Hoe ontsnapte hy
aan de dood? Ik vroeg het Ted eens
„Boy" zei hy „doodeenvoudig.
Omdat ik zo rustig bleef!"
Nu, aan rust en vernuft ontbreekt
het Ted beslist niet. Hij bedacht een
methode om met behulp van aas en
touwen de krokodillen onschadelijk te
OVER de waarde van de jachtbuit
moogt U beslist niet gering den
ken.. Want een Australische
krokodillenjager vangt jaarlijks onge
veer tweemaal zoveel geld bij elkaar
als het salaris van een Nederlandse
hoogleraar bedraagt. Een bedrag van
f. 35.000 is waarlijk geen te versmaden
„moerasbuit" Als U weet, dat de
meeste krokodijlenjagers nog andere
inkomsten hebben bovendien uit de
buffeljacht of het boerenbedrijf dan
begrijpt U, dat zy een zeer hoog jaar
inkomen hebben.
maken. Heeft hij zo'n monster gevan
gen. dan is een enkele goed gerichte
kogel voldoende om het uit zijn lijden
te helpen. Hóe zijn systeem precies in
elkaar zit, wilde Ted mij niet vertellen.
