Meer kansen die slecht wil zijn...
PLANTEN VOOR DROGE TUINEN
Het meisje met de rode hoed
VOOR GEKLEURDE ACTEURS
ZATERDAG 29 AUGUSTUS
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 2
Ons kort verhaal
door Norali C. James
„Waarom altijd met ogen
rollende zonderlingen"
Spoetniks waren er reeds
tweeduizend jaar geleden
Sempervivum of huislook
kend; zelfs op het droogste en ze uitstekend voldoen en zelfs in
zonnigste plekje zullen ze nog en bovenop een muurtje zullen
prima groeien en ze bloeien er ze nog groeien,
ook nog. Huislook noemt men ze Er zijn ook vele Sedumsoorten,
over het algemeen. Eén van de die van een dróge grond hou-
bekendste soorten, is de Semper- denSedum acre uit de duinflora
vivum tectorum, die voorheen is er een sprekend voorbeeld
veel op de daken van oude boer- van. Die bloeit in meijuni
derijen groeiden; zij zouden de met een weelde van gele bloemp-
boerdery tegen blikseminslag be- jes en gaat nooit dood, al
hoeden. Tegenwoordig weet men is het nog zo droog. In de rots-
wel beter en toch ziet men ze tuin komt dit plantje goed tot
nog veel op de daken in het zui- zijn recht. Men zal het wel een
den van ons land. Er zijn vele beetje in toom moeten houden,
soorten; tientallen soorten en want elk klein stukje dat loslaat,
het is mogelijk hiervan een aar- zal verder groeien. Men dient dus
dige collectie aan te leggen. wel eens opruiming te houden.
Vooral in een rots tuint je zullen De witte akker hoornbloem groeit
ook in de duinen; die voldoet
ook uitstekend op de voorgrond
in de border. In mei geeft ze een
weelde van witte bloempjes.
Vooral de Cerastium tomento-
sum moet genoemd worden; een
akkerhoornbloem die zeer rijk
kan bloeien. Het mes zal er wel
eens aan te pas moeten komen,
want als ze het naar haar zin
heeft, zou ze alle andere planten
overgroeien en dat mag ze niet
doen. Bovendien moet men na
de bloei de planten kort terug-
snijden; doet men dat niet, dan
gaat het verdorren en dat staat
minder prettig.
G. KROMDIJK.
In droge -tuintjes bent u aan
bepaalde mogelijkheden gebon
den: met planten, die een voch
tige grondsoort verlangen, zult
u niet veel succes bereiken. Er
zal te veel gesproeid en gegoten
moeten worden; de grond slaat
te veel dicht en het gewas heeft
het kennelijk niet naar zijn zin.
In die droge tuin kunnen ech
ter vele planten gepoot worden,
die het er wèl .naar hun zin heb
ben. Nu is het nog niet de goede
tijd om dat te doen, doch wel
om eens te overwegen welke
mogelijkheden er dan voor u
weggelegd zijn.
Sempervivum doet het uitste-
Frontier" b.v. is een ruime plaats be
schikbaar gesteld aan I. S. Johar,
nummer één onder de acteurs en
regisseurs van India. En in de roman
tische komedie „The heart of a man"
speelt de in Trinidad geboren acteur
Frank Singuineau de rol van 'n band
leider in een nachtclub.
Vurig ijveraar
Vooral deze laatste is een vurig
ijveraar voor meer kansen voor ge
kleurde acteurs.
„Waarom moeten deze zich toch
altijd aanstellen als zonderlingen?
Waarom kunnen deze acteurs niet
normaal in het verhaal geplaatst wor
den? Waarom moet het scenario steeds
een salto mortale maken om de man
of vrouw met een donkerder huids
kleur aan bod te laten komen?",
vraagt hij niet zonder verbittering.
Voor zichzelf behoeft Frank niet te
pleiten. Hij heeft het druk genoeg. Zo
druk zelfs, dat hij zijn tijd zorgvuldig
moet verdelen tussen toneel, film,
radio, televisie ende Londense
scholen, waarop hij les geeft in sociaal
werk.
Frank zelf is een voorbeeld van
vriendelijkheid en bescheidenheid. Des
te meer verwondert het, wanneer
men hem hoort zeggen: „Ik wil slecht
zijnZeer slecht zelfs
Niet letterlijk
1. S. Johar tijdens een kameeltochtje in Jaipur op een middag, dat
er niet gefilmd werd voor „North West Frontier".
De rassendiscriminatie is de
wereld (nog) niet uit.
We zouden bijna zeggen: nog
lang niet. En we denken hierbij
aan de apartheidspolitiek in Zuid-
Afrika, aan Little Rock in Ame
rika en aan de recente gerucht
makende rassenrelletjes in Lon
den. Maar tochZijn we te
optimistisch als we deze ver
schijnselen zien als stuiptrekkin
gen? Als stuiptrekkingen van een
schrijnend kwaad, dat wel heel
langzaam, maar toch zeker aan
het verminderen is?
Het zal ongetwijfeld nog lang, héél
lang duren eer deze tegenstellingen
zijn uitgeroeid. Het is een proces, dat
wel te bevorderen, doch niet te vol
tooien is met wetten en maatregelen.
De integratie zal van binnenuit moe
ten komen. In de mens zelf zullen de
vaak eeuwenoude, van geslacht op ge
slacht overgedragen vooroordelen en
inzichten moeten verdwijnen. En dat
vordert tact, geduld, maar bovenal
tijd.
Maar tochLittle Rock heeft
het rassenprobleem in Amerika de
laatste jaren veel kwalijke publiciteit
bezorgd. Maar laten we toch goed
realiseren, dat de Verenigde Staten
niet enkel uit Little Rocks bestaan.
Geluidloos
Ondanks het verzet van hélaas
nog talrijke heethoofden heeft de
gelijkschakeling van blank en bruin
op de meeste plaatsen in Amerika
vrijwel geluidloos zijn beslag gekregen
en vindt de integratie traag maar ge
staag voortgang; verovert de neger de
plaats in de maatschappij, waar hij
als evenwaardig mens recht op heeft.
We kunnen een bewijs daarvan
terugvinden in de wereld van het witte
doek, welke zo vaak en niet ten
onrechte pretendeert een afspiege
ling te zijn van het normale leven.
Nog onlangs wezen wij hier op het
toenemende succes van negeracteurs
en -actrices in Hollywood. De tijd ligt
nog niet zover achter ons. dat een
neger of negerin zich louter en alleen
door vocale of instrumentale presta
ties een belangrijke plaats op het
filmscherm kon veroveren. En nog
heden ten dage is er voor de kleurling
maar al te vaak enkel ruimte als een
met de donkere ogen rollende, hése
zinnen uitstotende zonderling, als een
notoire misdadiger of als een gedege
neerde Imbeciel.
Ook anders
Maar gelukkig, het kan en gebeurt
ook anders.. Bijvoorbeeld een film als
„Ketenen van haat". Bijna had de
negeracteur Sidney Poitier voor zijn
gave creatie daarin een Oscar gekre
gen.. Zover kwam het helaas
niet, maar velen zullen met genoegen
en bewondering terugdenken aan zijn
gevoelige vertolking van het donkere
deel van een ketenen aan elkaar ge
smeed duo ontsnapte gevangenen
Tony Curtis was zijn blanke tegen
speler, die qua karakter een voorbeeld
kon nemen aan zijn donkere lotgenoot
En deze film kwam toch ook uit het
land, waarin Little Rock ligt....
En zo zouden er in filmland meer
voorbeelden aan te halen zijn. Trou
wens, ook in de Britse filmwereld
wordt de kleurling meer en meer op
genomen in het produktieproces als
een volkomen gelijkwaardige partner.
In enkele nieuwe Rank-films komen
donkere acteurs voor. In „North West
Nu weten we wel, dat men dit niet
letterlijk moet opvatten. Dit brute ge
zegde slaat niet op zijn particuliere
leven, maar op zijn carrière als acteur.
Hij spreekt over de filmmisdaad. Maar
ook dan nog lijkt zo'n opmerking in
lijnrechte tegenspraak met zijn hard
nekkig streven naar meer erkenning
en beter passende rollen voor gekleur
de acteurs.
Frank Singuineau gelooft echter, dat
het kwaad in de film goed kan zijn
voor een acteur. Niet alleen goed voor
zijn portemonnaie, maar ook goed als
oefening
Frank kan er over meepraten. Zijn
grootste film- en toneelsuccessen heeft
hij totnutoe behaald in schurkenrol
len. Als de fanatieke Mau Mau-volge-
ling in „Simba", als de doortrapte
oplichter Pyles in het toneelstuk „The
petrified forest" en nog onlangs als
een bezeten inboorling, die een ver
pleegster vermoordt in „The nun's
story", waarin de hoofdrollen vertolkt
worden door Audry Hepburn en Peter
Finch.
„De Spoetniks origineel? Hoe komt
men daarbij Zij zijn zeker al zo'n
tweeduizend Jaar oud
Frank Singuineau, zoals men hem
kon zien in „Simba".
Deze wonderlijke onthulling hoor
den de filmmensen, die in Pinewood
hun best deden om „North West
Frontier" in elkaar te zetten, uit de
mond van de heer I. S. Johar uit
India, die een belangrijke rol vertolkt
in dit kleurenkijkspel op breed doek.
Johar heeft namelijk een hoorspel
geschreven, dat „De Indiase Spoetnik"
heet. Dit radiostuk is geïnspireerd op
het hogere wezen Ganesh, dat volgens
de eeuwenoude mythologie zo'n twee
duizend jaar geleden door een man
naar de hemel werd geworpen. Als
half-mens, half-olifant zou hij nu nog
rond de maan cirkelen
Johar heeft in zijn stuk deze mythe
naar de hedendaagse tijd overge
bracht. „Ik wilde mijn hoorspel uiter
aard graag uitgezonden hebben", zo
vertelt hij: „Maar de Radio India
weigerde het".
„Het is een satire over een wezen
van een andere planeet, die de Ver
enigde Naties in de grootste opschud
ding brengt. Alle staten gaan onmid
dellijk door de knieën en sloven zich
uit tot het uiterste voor die vreemde
bezoekertot zij zijn ware Identiteit
ontdekken. Maar dan begint de op
winding eigenlijk pas goed
Boodschap
Johar zoekt nu iemand, die de moed
kan opbrengen zijn spectaculair spel
uit te zenden. Hij gelooft in zijn stuk.
Volgens hem houdt zijn verhaal een
boodschap in aan alle mensen: ver
draagzaamheid voor alles is de enige
hoop op redding voor de wereld
I. S. Johar heeft als regisseur zes
Indiase films op zijn naam staan. Als
de Stewart Granger oerwoudfilm
Harry Black". Voor zijn spel in deze
rolprent kwam hij ook op de nominatie
te staan voor de prijs van de Britsh
Film Academy voor de beste manne
lijke bijrol in 1958. Voorts schreef hij
verscheidene hoorspelen en toneel
stukken en is bovendien vaste mede
werker aan een van de belangrijke
filmtijdschriften in India.
Veel en graag
Deze man uit India is iemand, die
in alles behalve haat de humor
kan ontdekken. Hij praat graag en
veel, waarbij hij herhaaldelijk strui-
Philip Turner telde de lange rij
cijfers in het kasboek voor de tweede
keer op, toen Ronald Brown met een
onbeheerst gebaar de hoorn op het
telefoontoestel smakte en begon te
vloeken. Philip kon zich daardoor niet
meer concentreren, zodat hij opnieuw
met tellen kon beginnen. Hij verwen
ste zijn collega.
Ronald ging intussen onverdroten
verder met het uitschelden van hun
baas. Tenslotte zei hij nogal geïrri
teerd:
„Jij moet nu in hemelsnaam met
Jill uitgaan en het haar zeggen,
Philip. Er zit niets anders op."
„Wie moet ik wat vertellen?", vroeg
Philip.
,,Je moet mijn meisje uitleggen
waarom ik niet met haar kan lun
chen".
„Ik begrijp niet waar je het over
hebt."
„Als je me nu even laat uitspreken,
zal ik het je vertellen", zei Ronald.
Zijn verhaal kwam er op neer, dat
hij zich halsoverkop had verloofd met
Jill Manders en dat zij vandaag
samen zouden lunchen en daarna
ringen zouden kopen.
„Dat laatste gaat nu natuurlijk niet
door, maar jij moet wel met haar
gaan eten en haar uitleggen waarom
ik me niet aan de afspraak kon
houden, Philip."
„Maar waarom?"
..Omdat de baas heeft gezegd, dat
ik moet wachten op dat vermaledijde
telefoontje uit Parijs. Jill is nu niet
meer thuis, zodat ik haar niet kan
bereiken. Begrijp je het nu?"
Philip streek zenuwachtig door zijn
donkere, slordige haar en sprong op.
,,'t Spijt me kerel, maar ik kan 'f
niet doen. Heus, ik kan dat niet doen."
„Maar je moet 't doen. Ik geef je
vijf tientjes, zodat je behoorlijk kunt
gaan lunchen. Geld speelt geen rol. Ik
zou haar om één uur voor Swan and
Edgar's ontmoeten. Je kunt haar niet
mislopen. Het is een heel mooi meisje,
met blond haar en lichtblauwe ogen.
Ze heeft vast en zeker haar nieuwe
rode hoedje op en als corsage waar
schijnlijk een rode anjer. Vanmorgen
kelt over het Engels. Het kan hem
niets schelen. Zijn woordenstroom
gaat onverminderd voort en door zijn
naïeve fouten davert zijn omgeving
telkens van het lachen.
Het verhaal doet in de studio's de
ronde, dat Johar kortgeleden met een
zeer beteuterd gezicht terugkeerde
van de windhondenrennen.
„Wat is er? Heeft het je teleurge
steld? Vond je het niet aardig?", vroeg
een vriend hem.
„Neen, ik vond er niets aan. Er
waren geen jockeys. Ik miste het men
selijke elementwas het verras
sende commentaar.
Want de mens zelf is Johars dier
baarste object. Toen de filmgroep uit
Spanje terugkwam na enkele weken
opnamen daar vroeg men Johar,
wat hij dacht van het land. „Oh, een
heerlijk land", was het enthousiaste
bescheid. Maar wat verbitterd liet hij
er op volgen: „Met negentig procent
analfabeten.
heb ik haar een bos gestuurd. Maar
schiet nu op. Ze zal spinnijdig worden
als je haar laat wachten."
Tegenstribbelend nam Philip de vijf
briefjes van tien aan en vertrok
daarop. Van nature was hij nogal ver
legen en hij voelde zich nooit op zijn
gemak als hij zich met mensen moest
onderhouden, die hij niet kende.
Hij nam een taxi en mopperde nog
wat na. Het was een taak, vond hij,
om een meisje te ontmoeten van wie
hij vijf minuten geleden nog nooit
had gehoord. Hij had zich er toch
maar in laten praten!
De taxi reed Piccadilly Circus op.
Hij herkende haar direct. Jill Man
ders had inderdaad lichtblauwe ogen
en blond haar. terwijl ze een rood
hoedje op had. De rode anjer ontbrak
echter.
Snel liep hU op haar af.
„Het spijt me ontzettend, dat ik
kom in plaats van Ronald", zei hij
stotterend, terwijl hij zijn hoed af
nam.
De Saffier-blauwe ogen keken hem
nogal koel aan.
„Ik ben bang, dat ik U niet begrijp",
zei ze.
Hij legde uit, waarom hij was af
gevaardigd om met haar te gaan
lunchen.
„Ronald is er helemaal van in de
war, juffrouw Manders. Wérkelijk!
Ehdat begrijpt U toch wel?"
Ze begon plotseling te glimlachen.
„Ja, dat kan ik me wel begrijpen. U
bent uitgesproken het type, dat voor
zulk soort boodschappen wordt uit
gekozen. Het hoogst betrouwbare
type
Ze liet zich naar een restaurant in
Soho begeleiden, waar volgens hem
het eten uitstekend was.
Halverwege de maaltijd zei hij:
,,'t Is erg vriendelijk van U, dat U
met mij wilde gaan eten. Ronald zou
't me nooit vergeven hebben, als ik
alles in 't honderd zou hebben laten
lopen."
„Maak je maar geen zorgen, hoor",
zei ze met zachte stem, „je bent heel
galant."
„Daar ben ik blij omJill. Dat
mag ik toch wel zeggen?"
„Natuurlijk mag dat, Philip."
Langzaam maar zeker ging Philip
Ronald Brown steeds meer benijden.
Jill was een meisje uit duizenden! Hij
zou haar onstuimig het hof hebben
gemaakt, als ze nog vroj zou zijn ge-
Een beetje plagend en uitdagend
keek ze hem aan.
„Ik zou wel eens willen weten, wat
Je meisje er van zou zeggen, als ze
ons hier zo zag zitten."
„O, ik heb er geen. Geen speciaal
meisje tenminste."
„Dat spijt me voor Je. Maar als je
nu eens een meisje had gehad, hoe
zou ze er dan volgens Jou uitgezien
moeten hebben?"
Hij boog zich naar haar over en
gaf enthousiast een beschrijving van
een meisje, dat wel Jill's dubbelgang
ster kon zijn. Toen hij eindelijk uit
gesproken was, trok ze haar wenk
brauwen vragend op, terwijl Philip,
die op dat moment eigenlijk pas goed
besefte wat hij gezegd had, tot achter
zijn oren begon te blozen.
Jill deed alsof ze zijn verlegenheid
niet opmerkte en zei, dat ze moest
opstappen. Haar moeder was invalide,
legde ze uit, zodat ze haar niet lang
alleen kon laten.
„Wat vind ik dat ellendig voor je",
zei hij. „Ik mag je toch wel met een
taxi wegbrengen?"
Nu. daar had ze geen enkel bezwaar
tegen en even later reden ze in de
richting van Charing Cross. Toen ze
vlak bij het station waren, liep een
voetganger plotseling de rijweg op,
zodat de chauffeur een ruk aan het
stuur moest geven. Jill viel bij deze
manoeuvre half over Philip. Bescher
mend sloeg hij zijn armen om haar
heen. Een gevoel van geluk begon
hem te doorstralen en hij vond het
moeilijk haar weer los te laten.
„Dat was op 't nippertje", zei hij
tenslotte.
Tijdens de rest van de rit zwegen ze.
„Zie ik je nog eens?, vroeg hij toen
ze afscheid namen.
Ze schudde haar hoofd en er ver
scheen een droevige uitdrukking op
haar gezicht. Hij protesteerde niet. Ja,
het was beter elkaar maar niet meer
te ontmoeten. Hij keek haar na totdat
ze in de drukte voor het station ver
dwenen was.
Toen hij op kantoor verscheen, be
gon Ronald te mopperen.
„Je hebt 't er ook van genomen!
Waarom ben Je zo lang weggebleven?"
,.Dat zul je zelf toch wel weten!"
Geïrriteerd zei Ronald: „Nu, geef
mijn geld maar terug."
„Ik ben bang, dat ik niet veel meer
over heb. De lunch heeft vijf en dertig
gulden gekost en dan heb ik nog een
paar taxi's betaald. Jill heeft het, ge
loof ik, erg gezellig gevonden."
.Hou nu maar op met die grapjes",
antwoordde Ronald. ,.Vijf minuten
nadat jij bent weggegaan, belde Jill
op om te vertellen, dat ze griep heeft
gekregen, zodat ze niet kon komen."
Philip staarde hem verbaasd aan en
toen verscheen er een gelukzalige
glimlach op zijn gezicht. Nu het meis
je, waar hij mee geluncht had, niet
Jill Manders kon zijn geweest, dan.,
wel, hij zou haar op een of andere
manier wel weten te vinden. Hij
móést haar weer ontmoeten.
Ronald keek hem nogal verbaasd
aan.
„Ik weet niet waarom je zo hemels
kijkt, maar ik zou graag mijn geld
terug willen hebben en doe verder
alsjeblieft niet zo gek."
Alhoewöl zijn gedachten kennelijk
nog elders waren, greep hij naar zijn
binnenzak.
,.Ja natuurlijk", mompelde hij.
Iedere cent, die hij voor de lunch
met het meisje van zijn dromen had
uitgegeven, was het waard geweest.
Zijn dromerige uitdrukking veran
derde plotseling in opperste verbazing.
„Verhip! M'n portefeuille is ver
dwenen!"
Toen werd hem opeens alles duide
lijk.
„Verduiveld! Ze moet m'n porte
feuille gerold hebben toen de taxi die
zwieper maakte en zij tegen me aan
viel.... Wat een gemene streek!
En ik dacht nog wel dat ze zo op mij
gesteld was
Ronald was langzamerhand boos ge
worden.
„Ik heb er geen notie van over wie
je 't hebt."
„Het meisje, waar ik mee ben gaan
lunchen en dat niet jouw Jill Manders
is geweestantwoordde Philip
nijdig. „En dan te bedenken, dat ik
haar echte naam niet eens ken...."
