MAGDALENA-EILANDEN
Kreeften, schapen en vis houden de nu
veer toenemende inwoners in leven
De moderne tijd doet zijn intrede op de
Auto verdringt
paard - en- rij tuig
(Van een bijzondere medewerker)
In de eerste helft van deze eeuw
vertoonde het zielental der bevolking
van de Magdalena-eilanden een da
lende tendens: de jongelui van deze
eilanden, gelegen In de Golf van St.-
Laurens, halverwege tussen New
Foundland en Prins Edward eiland,
De moderne tijd bonkt op de deuren der
visserswoningen op de Magdalena-Eilan-
den. Lang weigerden de bewoners om
hem binnen te laten. Doch thans beginnen
2ij de voordelen van de moderne techniek
en het moderne transport te waarderen.
Zo ziet het land
schap er uit op
de Magdalena-
eilanden in de
Golf van St.-
Laurens: de
schapen vreten
even vlijtig als
de bewoners
werken.
allen van Franse herkomst en spreken
nagenoeg allemaal Frans. Zij hebben
zich ln de loop van lange jaren inge
past in het kader van hun eilanden,
een kader dat tamelijk ruw en hard
is en dat danig verschilt van de mees
te streken van „la douce France". Be
houdend zijn die vissers van de Mag-
dalena-Eilanden tevens, zeer behou
dend zelfs: ouderwetser mensen vindt
men nergens in Canada, zei een Ame
rikaanse journalist tot ons.
Jongelui blijven
Zoals wij reeds schreven, gingen tot
voor kort veel jonge eilandbewoners
naar het vasteland. De elektrische
centrale riep hun een „halt" toe. want
zij maakte de vestiging van nieuwe
bedrijven (diepvriesinstallatie, viscon-
servenfabriek i mogelijk. Bovendien
werden de eilanden uit hun isolement
verlost doordat er thans geregelde
vlieg- en bootdiensten zijn op „de rest
van Canada", Quebec en Montreal bijv.
De visserij werd een veel lonender be
drijf, omdat er (dank zij financiële
steun van de overheid) nieuwe vissers
boten in de vaart kwamen. Vroeger
was er louter sprake van kustvisserij,
maar thans kunnen de vissers in volle
zee hun bedrijf uitoefenen en drie tot
vier dagen buitengaats blijven. Toch
zijner nog van die stoere vissers, die
beslist weigeren om met zo'n modern
vóór Franse kolonisten zich op de
eilandjes vestigden, waren deze met
dichte bossen bedekt. De kolonisten
hadden hout nodig voor de bouw van
woningen en vissersboten zowel als
voor verwarming en om te koken. ZU
haalden het dicht bU huls en kapten
de eilanden vrijwel kaal. Thans zou
den wij die „bosbehandeling" onver
antwoordelijk noemen, maar vroeger
keek men niet op een boompje. Het
gevolg is, dat men nu vergeefs naar
geboomte zoekt, de eilandbewoners
moeten alle benodigde hout en brand
stof van het Canadese vasteland laten
komen.
Schilderachtig, pittoresk, dat 2ijn de
eilandjes stellig. Nóg pittoresker is hun
bevolking. Stoer en rustig gaan de
mensen huns weegs. ZU zUn vrUwel
Bij stormweer hebben de kusten
van de Magdalena-eilanden het
zwaar te verduren, zoals blijkt
uit deze foto, opgenomen bij
Etang du Nord.
scheepje te varen! Zij houden zich bij
het oude type boot. Vraagt men hun:
waarom?, dan luidt het antwoord:
„Omdat we ons wel bevinden bij het
oude".
Eén ding is er echter, dat zowel mo
dern is als aantrekkelUk voor de be
woners der Magdalena-Ellanden. Dat
is de auto. Er zijn bruikbare wegen op
de eilandjes en het aantal nieuwe
auto's is er verrassend groot. Toch ziet
men ook nog veel ouderwetse gespan
nen, dus paarden-en-rljtuigjes. De eni
ge duivel, waarvoor de mensen op die
eilandjes ooit bezweken, is de snel
heidsduivel
Kreeftvissers van de Magdalena-
eilanden laden hun vangst uit te
South Beach, op het eilandje
Grindstone. Op de voorgrond de
„vangkooien", waarin men de
kreeften verschalkt.
Ook het landbouwbedrijf vindt een
aantal beoefenaren op die eilandjes.
Een derde deel van de grond is bruik
baar als bouwland De schapenteelt
wordt erop bescheiden schaal bedre
ven. En de jaarlijkse hooi-oogst is
stellig de moeite waard. Evenals de
vissers zijn de boeren op die eilandjes
ouderwets, in de goede zin van dit zo
vaak misprUzend gebruikte woord.
De vissers vangen voornamelijk ma
kreel, kabeljauw en kreeft. Zij verko
pen hun vangst naar het Canadese
vasteland, de Ver. Staten en de West-
indische eilanden Nu de vangsten een
stUgende lijn vertonen, neemt ook de
omvang van de export toe. Merkwaar
digerwijs heeft de visserij-coöperatie
op de Magdalena-Ellanden een goed
debuut gemaakt.
Kreeften zijn eigenaardige dieren.
Men vangt ze meestal nabij de kust
met behulp van speciaal geconstrueer
de vangkooien En sommige kreeften
vissers zijn heel merkwaardige figuren,
misschien nog ouderwetser dan de ge
middelde bewoner der eilanden!
(NIVANO - Nadruk verboden)
Vissers van de Magdalena-eilan
den maken makreel schoon op het
eilandje Grindstone.
vertrokken namelUk naar het Canade
se vasteland, omdat zU daar lonender
arbeid en een betere toekomst konden
vinden. Pas in de laatste jaren stijgt
het bevolkingscijfer weer. Zozeer zelfs,
dat er thans meer mensen op die
eilandjes wonen dan ooit tevoren, te
weten bijna 12.000. De oorzaak van
deze verandering? Een elektrische cen
trale, die in december 1953 ln gebruik
werd genomen en die de „nieuwe tUd"
inluidde. Tot 1954 was de petroleum
lamp alom op deze eilandjes de enige
bron van licht. Hij moest echter de
vlag strUken voor de elektrische peer.
Overal? Neen, nog zUn er een paar
eilandbewoners, die halsstarrig vast
houden aan de beproefde petroleum
verlichting. Hoe lang nog? Hun aan
tal wordt van maand tot maand klei
ner. En tijdens de gesprekken der
eilandbewoners rijst steeds de vraag:
wie zal de laatste zijn, die de petro
leumlamp brandende houdt?
Groot zUn de Magdalena-Eilanden
niet, verre vandien zelfs. Zij beslaan
tesamen een landoppervlak van ruim
220 km2. dat is dus ongeveer evenveel
als een tiende deel van het oppervlak
van de (Nederlandse) provincie Lim
burg. Maar deze eilanden zijn wel
merkwaardigschilderachtig, vlak,
zandig en windig. In vroeger eeuwen,
