vestigingen
ROTTERDAMSCHE BANK
QEMMENIE
G. J. van Leeuwen nam afscheid
van Dienst van Gemeentewerken
FILMS
'H ET
Verloop werkloosheid in Leiden
overeenkomstig landelijke beeld
Opgericht 1 maart 1860
Zaterdag 7 maart 1959
Tweede blad no. 29653
Laatste Kunstkringconcert
ar l^assadlo JiandJIiaai (die zijn
reputatie van een groot cellist
Puur wonder tot besluit! Bachs Adagio
De Spaanse meester-cellist Gaspar Cassado, indertijd door ons een „coryfee"
genoemd, heeft ook nu een triomfaal succes geboekt, een succes, dat in de laatste
zqner toegiften: een Adagio van Joh. Seb. Bach zijn bekroning vond.
Hier brak het pure wonder open!
Als zodanig werd het onder doodse stilte, welke na de beëindiging nog even
voortduurde, door alle aanwezigen ondergaan.
Ook op deze avond betoonde Gaspar Cassado. reeds eerder door de Kunstkring
(1956) geëngageerd en daarvóór met het Residentie Orkest in het Schumann-
concert gehoord, zich een der grootste cellisten van zijn tijd.
Dit in een programma, dat ondanks de beperkte mogelijkheden van zyn instru
ment, toch de veelzijdigheid van zijn begaafdheden onomstotelijk demonstreerde.
Er is, naast de formidabele techniek
en de prachtige toon, zyn door-en-door
warme muzikaliteit, geschraagd door een
geestelijke rijpheid, die dit spel tot een
voortdurende verrukking maken.
Tenminsite: dóór waar de composities
hem de gelegenheid geven zijn ware
aard te,tonen. Zeker niet in de weer
barstig klinkende Hindemith, wiens solo
cellosonate op. 25 No. 3 in de composi
torisch knap gevonden geconcentreerde
vorm generlei ruimte laat voor de wel
dadige zangerigheid, waarvan de vlak
daarop volgende Elogie van Gabriel
Fauré zo sterk getuigt.
En met verbazing vraagt ge U af, hoe
iemand als Cassadó dit „tanden-knar-
sen" verdragen kan, iets, wat de muzi
kale ontwikkeling gelukkig reeds lang
achter zich gelaten heeft. Een kenner
van het instrument tot in détail is
Hindemith echter zeker. Maar daarmee
maakt men nog geen „muziek".
Het concert is ingezet met de Sonate
In D gr. t. van Joh. Chr. Bach (de
Londense). Deze toont hierin toch wel
aan, dat diens belangrijke positie inder
tijd gevechtvaardigd is geweest.
Het vederlichte, even wei niet altijd
zuiver klinkende „Allegro giusto" was
een gewaagd begin, waarin van enige
nadrukkelijkheid met een lichte scherp
te in de toongeving. die zich in Hin
demith openbaarde, geen sprake was.
Integendeel: de luchtigheid en uiterst
verfijnde pianissimi waren hier bewon
derenswaardig.
In de zeven variaties op een thema van
Mozart (uit diens Zauberflöte-duet „Bei
Mannern, welche Liebe fühlen") van
Beethovens onvergetelijke hand en in de
Brahmssonate in F. gr. t. op. 99 waren
resp. gratie en stuwende inspiratie aan
het woord. Voortreffelijke reprodukties.
de laatste meeslepend ook, Cassado's
reputatie volkomen waardig.
Met het warmbloedige „Requiebros"
van eigen hand, besloot Cassadó het
programma, waarmee hij zijn superieure
naam opnieuw alle eer bewees.
Advertentie
'JJ'Ü
2^00
NAAMSTEMPELS
CIJFERS TEMPELS
DATUMSTEMPELS
pmr*E*lSTFMF'rT
Haarlemmerstraat 169
Veertig-jarig bestaan Cnr.
Geref. Zondagsschool
herdacht
Ter gelegenheidd van het 40-jarig
bestaan van de Chr. Geref. Zondags
school „Het Mosterdzaadje" werd gis
teren in de Chr. Geref. kerk aan het
Steenschuur een feestelijke herden-
kinsavond gehouden. Ds. C. v. d. Weele
sprak de herdenkingsrede uit naar
aanleiding van het voorgelezen ge
deelte uit Marcus 10 13-16.
Jezus zegt tegen Zijn discipelen: „Laat de
kinderkens tot Mij komen en verhindert
ze niet, want zodanigen is het Konink
rijk der Hemelen". Wij zijn maar slechte
opvoeders, aldus ds. Van der Weele, want
wy staan maar al te vaak de kinderen
In de weg. Het past ons dus op een
avond als deze het boetekleed aan te
trekken. De godsdienstige opvoeding be
rust in de eerste plaats bij de ouders,
maar wij kunnen dankbaar zijn, dat de
zondagsschool een steun wil zijn bij deze
moeilijke taak.
De moeders vroegen Jezus testijds
haar kinderen aan te raken, doch Hij
omarmde hen: Hij geeft meer dan wij
vragen. Hij brengt de kinderen naar
Zijn Koninkrijk.
De heer Spaanderman verhaalde ver
volgens in dichtvorm de geschiedenis
van „Het Mosterdzaadje". Verder werk
ten aan deze avond mee Dirk Jansz.
Zwart, die enkele koraalbewerkingen op
het orgel speelde, de trompetist, de heer
Houweling, het Chr. Geref. Zangkoor
„Alles ter ere Gods" en het kinderkoor.
Het slotwoord werd gesproken door de
voorzitter van „Het Mosterdzaadje", de
heer H. A. van Ingen Schenau.
BURGERLIJKE STAND
VAN LEIDEN
GEBOREN
Hendrlkus Johannes, zn van L. G. Zet-
hof en W. F. M. G. van Haaster. Koen-
raad Simon, zn van A. W. Bijl en J. van
Zandwijk, Lucas Bastiaan. zn van H. Stolk
en G. A. J. Verbeek. Pieternella, dr van
J. Greeven en A. G. Vet, Jacobus Nlcolaas
Jacob, zn van D. van Egmond en J. P.
Heemskerk. Gerda Helena, dr van G. van
Duijn en L. van Delft, Wilhelmlna Mari
na, dr van C. A. Stam en W. M. Westdorp,
Gertrude Adeline, dr van A. Smorenburg
en A. L. van der Panne, Stefanla. dr van
J. Pazola en, P. J. Geilings, Anna Martina
Maria, dr van N. P. van Bohemen en H. J.
Opdam.
ONDERTROUWD
J. Koree en D. Bonthuls, J. H. Schlag-
wein en M. van der Lans. J. W. H. de Neef
en J. M. Relzevoort, L. H. Drlessen en H.
T. Steenbergen, G. F. Sloothaak en L. A.
R. A. A. M. Allard, P. H. Harmse en T.
Hartevelt. B. den Os en W. Lardé. W. van
Zonneveld en L. van der Meer. H. Hama
ker en M. E. Klein, I. Teegelaar en J. J-
W. V. Jongman. H. Hoekstra en P. S.
Klefjn. J. D. van der Laan en G. Rlemers-
m&.
OVERLEDEN
G. van Muiden. 53 Jaar, vrouw, C. H.
Warmerdam, 27 Jaar vrouw, J. F. A. van
Bruggen, ©6 Jaar, man.
Het geestdriftige applaus had van de
zijde van deze in zijn oprechte eenvoud
zo sympathieke cellist een Allegro van
Schubert, Ravels „Habanera" en Rimsky
Korsakoff voor de cello bewerkt „De
vlucht van de hommel" tot superieur
gevolg. Men moet immers ieder het zijne
geven en ook in het gemakkelijk aan
sprekende kunnen juweeltjes verborgen
liggen!
Als beslissend hoogtepunt en definitief
einde de Leidenaars worden het
luisteren nooit moe! de reeds gesig
naleerde Bach: bezonken, doorwrocht,
ernstig, wonderbaarlijk van toon. Een
weergave, zoals zij slechts past bij een
„groot" kunstenaar, die zich vereenzel
vigd weet met het genie.
Dat deze Bach zulk een sterke indruk
maakte, prouveert voor de smaak van
het gehoor.
De samenwerking met de fijnzinnige
pianist Lowell Farr was niet in alle op
zichten even gelukkig. Deze hield zich
veelvuldig te bescheiden op de achter
grond, op zichzelf een lofwaardige eigen
schap, maar zij leek dikwijls te ver
doorgevoerd. Wij vrezen, dat hij achter
in de zaal soms nauwelijks of niet ge
hoord is. Zijn fraai toucher bezit weinig
diepte, waardoor de samenwerking niet
zó harmonisch uitviel, als wij gedacht en
gehoopt hadden.
Wellicht zou deze met openstaande
vleugel anders geweest zijn.
Dit verhinderde intussen niet, dat
Cassadó hem telkenmale in de grootse
hulde betrok. De onderlinge muzikale
visie liet dan ook weinig of niets te
wensen; Farr had zich aan Cassadó
geheel ondergeschikt gemaakt, wat op
zichzelf bijzonder belangrijk is.
Node heeft men afscheid genomen!
H.
ALUMINIUM JALOEZIEËN
Toonkamer en inlichtingen
D. LADAN, off. dealer
Molensteeg 27 bij Doezastraat - Leiden
Telefoon 21375
De bazaar ten bate van het orgel
fonds der Evang. Luth. Gemeente al
hier heeft bruto f. 1250.opgebracht.
Bovendien heeft een voor dit doel ge
houden verloting nog eens f. 750.op
gebracht, zodat deze actie in totaal bij
na f.2000.— opleverde. Voor de dames-
kransen, welke voor dit doel veel werk
hebben verzet, een prachtig resultaat!
Na ruim veertig jaar
Na een diensttijd van ruim 40 jaar heeft de heer G. I. van Leeuwen
hoofd van de boekhouding en chef van personeelszaken, gisteren
officieel afscheid genomen van de Leidse Dienst van Gemeentewerken.
In de wachtkamer van de trouwzaal aan het Stadhuisplein was daar
toe een bijeenkomst belegd, waar talrijke collega's de scheidende
functionaris de hand ten afscheid hebben gedrukt.
Als eerste spreker voerde wethouder
A. J. Jotigeleen het woord. Hy herinner,
de er aan dat de heer Van Leeuwen zijn
veertig jarig jubileum in gemeentedienst
ongemerkt voorbij heeft laten gaan.
maar hij was blij dat tijdens dit offi-
Advertentle.
Waar U ook woont of werkt,
de Rotterdamsche Bank is altijd binnen Uw bereik.
„GIGI"
Liefde, spot en
ondeugendheid
Trianon. Gebaseerd op een
novelle van de bekende Franse
romanschrijfster Colette, verplaatst
de muzikale comedie ,,Gigi" U in
het Parijs van de eeuwwisseling,
zo omtrent de tijd van de beroem
de schilder Toulouse Lautrec.
De jeugdige miljonair Gaston
Lachaille (Louis Jourdan) leeft er
in gezelschap van zijn reeds grijze
oom Honoré Lachaille (Maurice
Chevallier) een leven vol liefdes
avonturen: de eerste staat er nog
midden in, de laatste heeft ze
eigenlijk al achter de rug, wat hij
wel rustig vindt, al laat dat leven
hem anderzijds niet los.
Gaston's liefdesavonturen lopen voort
durend op liefdesschandalen uit, zoals
dat gaat, wanneer iemand teveel geld
heeft en de verkeerde vrouwen uitzoekt.
Totdat hij de nog jonge, onschuldige
en blije Gigi ontmoet, hij, de gebla-
seerde, die van alles wat het leven
geeft, genoeg heeft.
Men voelt nu wel, waar het heen zal
gaan. Zo gauw als U denkt, gaat 't
evenwel niet!
VAIN DEZE WEEK
•lillllllllllllllllllllllllillllllillllllllllllllllllllllllllll!
Illllllllilllii
llllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Wanneer Gaston ontdekt, hoezeer hij
op nieuwe reizen Gigi, met wie hij pret
tig babbelen en kaartspelen kon, gemist
heeft, tracht hij met haar hetzelfde
spelletje te spelen als met andere vrou
wen, maarGigi denkt er beslist
anders over.
Gigi gaat op Gaston's mooiste proposi
ties niet in hoewel ze van hem houdt -
want het voorbeeld van haar voorgang
sters staat haar voor ogenTot ze
eindelijk toegeeft, maar da nis 't Gaston
die niet wil: hij acht haar te goed voor
dót, wat hij zich van hun verhouding
voorstelde.
Na „dramatische" gebeurtenissen komt
hij met de propositie, die voor hem zo
wel als voor haar de enige uitweg is;
een huwelijk!
Gigi is natuurlijk dolgelukkig, alle
anderen zijn vanzelfsprekend stom ver
baasd.
Wie had ooit zó iets van Gaston ver
wacht
Het wordt een huwelijk, waarvoor
zelfs de ouwe rot Honoré dankbaar is.
Deze vrolijke geschiedenis wordt om
lijst door de charmante muziek van Fre
derick Loewe en Alan Lay Lerner, de
zelfde componisten als van „My fair lady".
De sfeer van 1900 in het luxieuse en
frivole Parijs wordt volkomen opgeroe
pen, met de uit de film „Lily" zo be-
kennde Leslie Caron als Gigi in het
centrum. Zij zegde het dansen vaarwel
en maakte van deze Gigi een perfecte
creatie.
Ge verbaast U verder vooral over de
vitaliteit van de nu zo ongeveer 70-ja-
rige Maurice Chevalier, zingend en zelfs
- na vele jaren - in een film weer dan
send! Als doorgewinterde bon vivant ge
niet hij van alles nog intens
Leslie Caron als „Gigi"
Louis Journdan is de jonge richard,
die na al zijn wilde escapades getroffen
wordt door de onschuld. Gigi schenkt
hem de vreugde terug. Innnemend spel,
aardige liedjes en een fleurige, kleurige
entourage, waarmee de sfeer van wel
eer voor U openbloeit, maken deze film
tot een, waarnaar U graag zult kijken,
wanneer U aan ontspanning toe bent.
Vincente Minnelli regisseerde het ge
noeglijke verhaal met bijzondere kennis
van zaken.
Het is, alles by elkaar, een vrolijk
feest voor oog en oor, met van ólles wat:
liefde, spot enwat ondeugendheid!
„Gigi" staat op de nominatie voor
een „Oscar", Chevalier kreeg, gelijk gis
teren gemeld, zo juist de DeMilleprys en
Minnelli een „Gouden Aardbol" als on
derscheiding voor de regie van „Gigi".
Dat alles wil toch wèl wat zeggen!
Paspoort der schande
Stoere avonturen
Lido „Eddie Constantine, zoals U
hem nog niet kent!" Zo wordt deze film
terecht aangekondigd. Want in de
eerste plaats zijn we niet gewend deze
krachtpatser van het witte doek in de
Britse hoofdstad tegen te komen.. Mees
tal blijft hij in Frankrijk of op andere
plaatsen, waar Frans gesproken wordt.
Maar nog minder hadden wij verwacht
hem getrouwd te zien. Totnutoe was hy
altijd de stoere man, die heel veel vrou
wen op zijn avontuurlijk pad tegen
kwam. Hij ging ze nooit uit de weg,
maar geraakte nimmer gestrikt in haar
netten. En nu komt hij dan ineens in
het huwelijksbootje terecht
Nu gaat het op een nogal zonderlinge
wijze. Eddie speelt de rol van een Lon
dense taxichauffeur. De man kent maar
één grote wens: eindelijk een eigen taxi
te bezitten en zo de basis te kunnen
leggen voor een eigen bedrijfje. Voor die
eerste taxi moet hij echt-er het geld
lenen. Daarbij valt hij in handen van
een bende zonder scrupules. Zij dwingen
hem dan een schijnhuwelijk te sluiten
met een Frans meisje, dat zo een Brits
paspoort krijgt. Dan kan zij ongestoord
door de laaghartige kerels geëxploiteerd
worden.
De rest laat zich gemakkelijk raden.
Eddie komt achter deze oogmerken. De
strijder voor eerlijkheid en recht, de
ridder van de onschald en de verdediger
van de zwakken, die hij steeds is, komt
dan weer in hem boven. Hij bindt de
strijd aan met de niets ontziende bende.
Geen middel is deze mannen te dol.
Maar Eddie krijgt de steun van zijn vele
collega-taxichauffeurs en niet te verge
ten ook van Diane Dors, een van de
meisjes, die het Londense plaveisel be
volken. Tezamen worden zij de bende de
baas. kunnen het in de val gelokt meisje
(Odile Versoils) bevrijden en aan het
slot worden dan twee gelukkige paartjes
geformeerd.
Het is allemaal erg doorzichtig en
verschrikkelijk stoer. Eddie is naar onze
smaak wat tè dapper. Diane wat tè ver
leidelijk en Odile wat tè zoetig, maar dat
schijnt nu eenmaal bij dergelijke avon
tuurlijke verhalen te horen. Het moet er
dik opgelegd worden. En dat is het.
Paris Holiday
Kostelijke kolder
Casino Of de producer van deze
fi'lm reeds de besohikking had over Bob
Hope en Fernandel en hun toen een
verhaaltje op het lijf heeft geschreven
óf dat hy de dwaze geschiedenis al op
papier had staan en daarna voor de
hoofdrollen deze komieken heeft gecon
tracteerd, het is ons niet bekend. We
weten alleen, dat de man er met behulp
van regisseur Gerd Oswald is ge
slaagd een kostelijk filmpje te produce
ren, dat ongetwijfeld ook vele Leidenaars
een uiterst vrolijke avond zal kunnen
bezorgen. De spil in het dolle verhaaltje
is Bob Hope. Om heel lang onbegrijpe
lijke en daarna ook nog niet geheel
heldere redenen wordt hy door een
groepje bijna nog mysterieuzere perso
nen naar het leven gestaan. Met behulp
van zijn collega-humorist, de heer Fer
nandel, en zijn lieve vriendinnetje (Mar
tha Hyer- doorstaat hij al die gevaarlijke
aanslagen op lichaam en geest. Zelfs de
drieste avances van de verleidelijke
ciele afscheid gesproken kon worden van
de waardering voor de persoon en het
werk van de heer Van Leeuwen. Het
moet U tot voldoening strekken, aldus
de wethouder, dat de taak, die U vervuld
hebt in de administratie van de dienst
overgenomen zal worden door twee op
volgers! De dienst van gemeentewerken
Is in de loop van de jaren uitgebreid tot
een zeer groot bedrijf. En als alles uit
gevoerd wordt wat op stapel staat dan
zal zowel de technische als de admini
stratieve staf aanzienlijk groter worden.
Namens het college van B. en W. sprak
wethouder Jongeleen zijn grote waarde
ring uit voor 'het werk van de heer Van
Leeuwen en wenste hem nog vele ge
zonde jaren toe.
De directeur van gemeentewerken, ir.
D. Y. Lem, sprak er zijn waardering over
uit dat de heer Van Leeuwen nooit had
gekeken naar de officiële diensturen. Hij
werkte tot zijn werk af was. Als hoofd
van de boekhouding heeft hij deze zien
uitgroeien van een zeer elementaire
tot een moderne boekhouding. In de
boekhouding kan men het. geloof ik, al_
dus spreker, met een flink stel hersens
ver brengen. Maar als öhef van perso
neelszaken, wat de heer Van Leeuwen
eveneens was. ligt dat anders. Daarvoor
moet je sociaal gevoel hebben. Spreker
memoreerde dat de heer Van Leeuwen
op 17 juli 1916 in dienst der gemeente
Leiden trad, in 1922 werd bevorderd tot
boekhouder terwijl hij in 1957 de rang
van referendaris A kreeg. Op 1 augustus
vorig jaar ging de heer Van Leeuwen
officieel met pensioen om de volgende
dag op arbeids-overeenkomst het stad-
Advertentle,
Ceta-Bever Velpon - Cetalac plastlcverf
Gupa kneedbaar hout - Snelfix snellijm
Cetaflex koud lijm - Nedo-Mex - Buitenbijts etc
huis weer binnen te stappen. Wij betreu
ren het, aldus de heer Lem, dat U ons nu
definitief gaat verlaten. Als blijk van
waardering bood hij een kleurets aan.
De heer M. H. Noteboom, als voorzit
ter van de personeelsvereniging, dankte
voor het prettig contact dat er steeds is
geweest en bood enkele boeken aan.
Hetzelfde deed de heer J- H. Schüller,
die het woord voerde namens de Alg.
Bond van Ambtenaren. Tenslotte richt
te de heer Backx zich tot zijn voorgan
ger, hem dankend voor de prettige wijze
waarop deze hem had ingewerkt.
Tenslotte was het woord aan de heer
Van Leeuwen zelf. Hij wees erop gevleid
te zijn door de aanwezigheid van zo-
velen, terwijl er tevens weemoedige ge
dachten door zijn hoofd gaan. Het speet
hem dat hij de komende stadsuitbrei
dingen niet meer van nabij mag mee
maken en er niet meer aan kan helpen.
Na gememoreerd te hebben dat hij on
der vier directeuren had gewerkt en de
heer Lem bedankt te hebben voor het
prettige contact, wenste de heer Van
Leeuwen zijn opvolgers toe dat zij met
evenveel plezier zouden mogen werken,
als hij altijd heeft gedaan.
Hierna maakten velen van de gelegen,
heid gebruik met een persoonlijke hand
druk afscheid van de heer Van Leeu
wen te nemen.
Het beeld, dat het Gewestelijk Arbeids
bureau ons schetste aan de hand van de
werkloosheidscijfers in het rayon Lei
den dat de gemeenten Leiden, Alke
made, Leiderdorp, Oegstgeest, Voorscho
ten, Warmond en Zoeterwoude omvat
wijkt in nagenoeg niets af van het zeer
gunstige landelijke beeld, dat de maand
februari te zien gaf.
Ook in het rayon Leiden is de gere
gistreerde arbeidsreserve weer verder
gedaald. Vorig jaar ging deze reserve
in februari met 50 man naar beneden.
Ditmaal met meer dan het dubbele. Om
precies te zyn: met 109 tot een totaal
van 918.
Beter weer
Deze grote vermindering was voor een
belangrijk deel toe te schrijven aan de
verbetering van het weer in de laatste
weken van de maand, waardoor de
werkgelegenheid vooral in de bouwnij
verheid en in de andere seizoenge-
voelige bedrijf skiassen snel toenam.
Wy zien zelfs, dat het aantal werkloze
bouwvakarbeiders afnam met 38. Ook
in de land- en tuinbouw werd hier en
daar reeds een begin gemaakt met de
voorjaarswerkzaamheden.
De drie grote pylers, waarop de werk
gelegenheid in het Leidse rayon voor
een stevig deel rust zijn de metaal
industrie, de textielindustrie en de bouw
nijverheid. In de bouwnijverheid was
dus een flinke opleving te bespeuren.
Ook de werkgelegenheid in de metaal
sector blijft zich geleidelijk verbeteren.
In februari nam het aantal werkloze
metaalbewerkers met 21 af. hetgeen
vooral te danken was aan een gunstiger
positie, waarin de constructiebedrijven
kwamen te verkeren.
Grote activiteit
In de textielindustrie aldus het
G.A.B. is nog steeds sprake van een
grote activiteit. In sommige bedrijven
daar zijn tekorten aan arbeidskrachten
te constateren, al betreft dat in hoofd
zaak vrouwelijke krachten.
Het aanbod van vrouwen daalde van
112 tot 104. De vraag overtreft hier nog
steeds het aanbod zeer belangrijk. Voor
al dus in textiel- en confectie-industrie.
Tenslotte nog enkele cijfers, die het
gunstige verloop duidelijk tonen. Tot en
met november lagen de werkloosheids -
getallen Iedere maand nog hoger dan
die van de overeenkomstige maand van
het vorig jaar. In december 1958 kwam
de keer ten goede.
Toen stonden er in Leiden al ongeveer
honderd minder ingeschreven, in janu
ari liep dat op tot tweehonderd en
februari sloot men dus af met 918 werk
lozen tegen 1182 vorig jaar. Hierbij steekt
Leiden gunstig af bij de landelijke tota
len, die in februari voor het eerst sinds
lange tijd weer eens gunstiger voor de
dag kwamen, vergeleken bij dezelfde
maand in het vorige jaar.
W. v. d. STAAIJ VEERTIG JAAR
BIJ VAN NELLE
De heer W. van der Staay, Van de
Sande Bakhuyzenlaan 2, herdenkt dins
dag het feit, dat hy veertig jaar gele
den in dienst trad by de Erven de wed.
J. van Nelle. Na eerst 13 jaar op kan
toor te hebben doorgebracht, werd hij
in 1932 aangesteld als vertegenwoordi
ger in het rayon Leiden.
Anita Ekberg kan hij zij het niet
zonder moeite weerstaan. Al maken
zij de situatie niet altijd overzichtelijker.
Het is ook niet nodig. Hoe ingewikkel
der, hoe mooier. Wij zullen niet trachten
het verhaaltje op de voet te volgen. Het
is haast niet doenlijk. En zo dat mogelijk
was, wij zouden het niet willen doen.
Het zou de charme van deze kostelijke
kolder niet ten goede komen als men
alles vooruit wist.
Op heerlijk humorisisdhe wijze drijven
deze twee „koningen van de lach" de spot
met hun persoon en hun werk, zij schro
men daarbij niet erg ver te gaan. Heel
luchtigjes ironiseren zij voorts de
bureaucratie met al haar uitwassen.
Gezellig nemen zij ook de officiële in
stanties er tussen en wandelen niet
altijd even rustig langs vreemde taal
problemen en vreemdsoortige situaties.
Het is gezellige geestigheid, aansteke
lijke humor, probleemloos plezier, direct
afgestemd op een bevrijdende lach,
welke ongetwijfeld vele malen in 'het
theater aan de Hogewoerd Zal klinken.
De incidentele overdrijving en de plaat
selijke gerektheid zal men dan wel voor
lief nemen.
Wapensmokkel naar Cuba
En „De twaalf gezworenen"
Rex Voor deze week staan er voor
het theater aan de Haarlemmerstraat
twee films op het programma. Vandaag
en morgen spelen Audie Murphey, Eddie
Albert, Patricia Owens en Everett Sloane
nog de hoofdrollen in „Wapensmokkel
naar Cuba", een vakkundig in elkaar
gezette avonturenfilm. Dat het verhaal
van voortreffelijke kwaliteit is, daar
staat de naam van de schrijver borg
voor: Ernest Hemingway.
Heel anders is de sfeer en de uitwer
king van de film, die vanaf maandag
vertoond wordt: „De twaalf gezworenen"
Hiermede is een jury bedoeld, die moet
oordelen over leven of dood voor een
zestien-jarige jongen, die zijn vader met
een mes zou hebben doodgestoken. De
reputatie van de knaap is verre van
gunstig, de aanwijzingen tegen hem
stapelen zich meer en meer op Is hij
schuldig? Deze vraag hangt loodzwaar
in de zaal, waar wij de jury na de
rechtzitting byeen zien om recht te
spreken. Bijna valt het „schuldig", maar
een van de twaalf vers»-* zich en dan
zien wij langzaam het drama zich ont
rollen, zoals het zich heeft afgespeeld.
Beklemmend, hard, realistisch, maar
fascinerend en boeiend.
De Vlieg
Griezelfilm binnen
de perken van de
goede smaak
Luxor Eindelijk eens een griezel
film, die niet in smakeloosheid vervalt.
Want dat is het bezwaar tegen verreweg
de meeste films in dit genre, dat zy de
toeschouwers op een uiterst platvloerse
wijze tot huiveren trachten te brengen.
Welnu, deze Amerikaanse produktie,
naar een scenario van James Clavell,
steekt een heel stuk boven het gemid
delde niveau uit, al geven een man met
de kop van een vlieg en een vlieg met
het hoofd van een mens vanzelfspre
kend volop aanleiding om eens „lekker
te rillen", zoals trouwens de bedoeling
is. Maar de achtergrond is die van
.science fiction", wetenschappelijke fan
tasie en daardoor stijgt het niveau van
deze film als vanzelf. Een van de ge
broeders Delambre is er namelijk in ge
slaagd in de kelder van zijn fraaie huis
voorwerpen in een kastje te laten des
integreren en ze dan een eind verder,
in een ander kastje, te laten re-integre
ren, met andere woorden: laten verdwij
nen en elders verschijnen. Aanvankelijk
gaat alles goed, zelfs met levende we
zens, maar als Francois een proef met
zichzelf neemt, veroorzaakt een vlieg
zulke grote moeilijkheden, datmaar
neen, dat verzwijgen we, want de span
ning willen we bij voorbaat niet weg
nemen. Laten we nog wel verklappen,
dat de echtgenote van Frangois (in deze
film de buitengewoon knappe en ele
gante Patricia Owens) verdacht wordt
van moord op haar man en dat het zelfs
zover komt, dat er een bevel tot inhech
tenisneming tegen haar wordt uitge
vaardigdWat deze film bijzonder
aantrekkelijk maakt, zyn niet alleen de
kleur en het brede doek of zelfs het
charmante figuurtje van Patricia, alias
Helène, maar vooral het intelligente
verhaal, dat wel laat ijzen, maar dat
doet op een wijze, die de perken van de
goede smaak niet te buiten gaat.
