Anthony
quinn
Een kabouter met een staart
Als het voorjaar komt.
ervaren filmacteur
thans als regisseur
ZATERDAG 7 MAART WEKELIJKS BIJVOEGSEL PAGINA 2
Een kapitaal debuut f
Verhaal voor de kleintjes
Gladiolen voor uw tuin
Elegante, gracieuze Claire
Bloom werd schreeuwerige
Bonnie Brown
De „nieuwe" Claire Bloom
Op een dag kwam er een kabouter
bet bos ingewandeld. Op het eerste ge
zicht zou Je denken dat het een gewone
kabouter was, maar als je hem beter
bekeek, zag Je dat hij een staart had.
Een bruingrijze staart met aan het
eind een kwastje, het leek wel iets op
een ezelstaart. De kabouter kwam uit
een bos. waar alle kabouters een staart
hadden en daar was zo'n staart dus
niets bijzonders. Tenslotte is iets, waar.
aan je gewend bent, nooit bijzonder.
Maar in dit nieuwe bos, waar de ka
bouter met de staart graag wilde wo
nen, omdat er zoveel beuken groeiden,
had niemand een staart.
Het begon er mee dat is overal
hetzelfde dat de kabouters in het
beukebos hem nakeken, of aanstaar
den. Het verbaasde de kabouter met de
staart nauwelijks: hij dacht dat ze
naar hem keken, omdat ze hem niet
kenden.
Dus zei hij wie hij was: „Ik ben
Plommer", zei hy, en de kabouters te
gen wie hi) dat zei, giechelden alsof
Plommer iets heel geks had gezegd.
Daarom zei Plommer nog eens: „Ik
ben Plommer" want misschien had
den ze hem niet verstaan en dan
liepen de kabouters weg, zonder Iets te
zeggen.
Dat begreep Plommer niet. Hoe kon
hy ook weten, dat kabouters vaak on
vriendelijk zijn tegen iemand die
anders is dan zijzelf?
Nee, Plommer wist het niet. Hij
ging opgewekt in een holle beuk wo
nen en dacht: „Nu ga ik een paar aar
dige vriendjes zoeken."
Plommer zag natuurlijk best, dat de
kabouters in dit bos geen staart had
den. en hij dacht wel even: „Wat raar:
kabouters zonder staartMaar ver.
der dacht hij daar niet bij na.
Toen hij, de eerste morgen dat hij in
zijn nieuwe huisje woonde, een wande
ling ging maken, hoorde hij hoe een
paar kaboutermeisjes hem nariepen:
„Een kabouter met een staart, ha, ha,
een kabouter met een staart
Maar kleine kaboutermeisjes roepen
wel eens vaker vreemde dingen en
Plommer trok zich er niets van aan.
Bij de Grote Beuk ontmoette hij een
kabouter die er uitzag alsof hij even
oud was als Plommer, en Plommer
dacht, „dat lijkt me een leuk vriend-
Je!"
Hij groette de kabouter en vroeg:
„Zullen we vriendjes worden? Ik ben
Plommer en hij wachtte tot de
ander iets zeggen zou. Maar de andere
kabouter zei niets, die keek met ver
schrikte ogen naar Plommer en
liep hard weg.
„Nou vraag ik je", zei Plommer, en
hij dacht, „misschien is die kabouter
wel doof, wat naar voor hem
Maar die kabouter was helemaal
niet doof, die kabouter rende zo vlug
konijn uit, „konijnen horen nu een
maal een staart te hebben, en hazen
ook, en eekhoorns en uilen, of nee:
uilen niet, maar vossen wel en muizen
ook. Maar jij, eefi kabouter" en het
konijn schudde verbaasd zijn kop.
„Wat moet een kabouter nu met een
staart?"
„O, heel veel", zei Plommer. „Ik was
er mijn gezicht mee en ik veeg er mijn
straatje mee aan, en ik spoel er mijn
bordje mee om, en ik stof er de tafel
mee af, o, het is zo gemakkelijk om een
staart te hebben
.Juist", zei het konijn, en het ver
spreidde Plommer's woorden als een
lopend vuurtje door het bos, en de
kaboutervrouwtjes die 'het hoorden,
vonden dat zo'n staart blijkbaar toch
zo gek niet was een enkele werd
zelfs wat jaloers!
als hij kon naar de andere kabouters
en vertelde wat hem overkomen was.
En alle kabouters besloten, om zich
niet te bemoeien met Plommer, want
je kunt je foch niet bemoeien met een
kabouter die een staart heeft, stel je
voor
Het was heel akelig voor Plommer.
Hij klaagde zijn nood bij een aardig
konijn. „Jij hebt ook een staart", zei
Plommer, „en tegen jou zijn ze niet on.
vriendelijk
„Dat k heel iets anders", legde het
van aie aag af werd Plommer door
alle kabouters hartelijk uitgenodigd
om op bezoek te komen. Waarom? Om.
dat die kabouters zo nieuwsgierig wa
ren om te zien, wat Plommer met zijn
staart kon doen. En toen ontdekten ze
allemaal en stuk voor stuk. dat Plom
mer een buitengewoon blijde en gulle
kabouter was, ook al had-ie dan een
staart, en ze schaamden zich dat ze
eerst zo onaardig tegen hem waren
geweest.
M. K» B.
Het is waarlijk niet nodig de
talenten van Anthony Quinn als
filmacteur nog eens opnieuw te
bewieroken.
In zijn trofeeënkastje kan hij
twee Oscars aanwijzen, die dui
delijke taal spreken over de be
kwaamheid van deze Ameri
kaanse acteur.
Deze onderscheidingen werden
hem terecht toegekend voor zijn
uitnemende spelprestaties in
„Viva Zapata" en „Lust for
Life".
Nu heeft Anthony Quinn zich
op nieuwe paden gewaagd.
Hij is een weg ingeslagen, die
aan vele van zijn collega's reeds
bekend is, omdat zij hem al eer
der bewandeld hebben. Quinn
heeft er zich nu voor het eerst op
gewaagd. Ook hij is nu als regis
seur opgetreden. En men zal
moeilijk kunnen zeggen, dat hij
als zodanig klein begonnen is.
Integendeel
Men kent immers Paramount^
grootste prod uk tie „De Tien Geboden".
Totnutoe ook wel de grootste onder
neming. Het was de befaamde Cecil B.
DeMille. die er zijn dure handtekening
onder plaatste. Deze onlangs overleden
filmroutinier hield zich by voorkeur
niet op met kleine dingetjes. Het had
er veei van weg. dat hy alleen nog
maar de overtreffende trap wilde
erkennen.
Men kon er dus van overtuigd zijn,
dat hy op een dollartje meer of min
der niet behoefde te kijken, toen hij de
supervisie voor de opnamen van „The
Buccaneer" op zich nam. Er was in
derdaad een griezelig hoog bedrag voor
uitgetrokken. Bovendien had men een
groepje klinkende namen toegevoegd
aan de lange lijst van medewerkenden:
Yul Brynner, Charlton Heston, Claire
Bloom en Charles Boyer.
Paramount moet dus wel vertrouwen
gehad hebben in de capaciteiten, maar
ook in de persoon van Anthony Quinn,
toen hem de regie in handen gelegd
werd van deze kapitale produktie.
Avontuur
Want de vraag bleef open hoe die
ervaren acteurs zouden reageren op
zo'n beginneling-regisseur. Zeker, men
had diep respect voor de artistieke
talenten van de acteur Quinn, maar
zou men hem ook willen accepteren
als regisseur? Het was een avontuur.
Althans, dat leek het. Maar Paramount
wist, wat voor vlees zij in de kuip had.
De maatschappij kende de serieuze
werken, die Anthony Quinn is. En zij
wist bij voorbaat, dat de enorme er
varing hem langs de vele moeilijke
klippen zou kunnen loodsen.
Het is van hier uit uiteraard niet te
zeggen, hoe het resultaat van Quinns
debuut als regisseur is uitgevallen. In
gewijden, die hem als zodanig bezig
hebben gezien, beweren, dat hij uit
het goede hout gesneden is. Een ouwe
rot heeft hem zelfs als een genie be
stempeld. Er worden al toespelingen
gemaakt opj een nieuwe Oscar, maar
nu als regisseur.
Dergelijke geruchten en praatjes
passen echter maar al te vaak goed in
het ^propagandastraatje van de film
maatschappijen. Wij zullen, wat dat
betreft, er dus de voorkeur aan geven
rustig af te wachten tot deze film vol
avontuur en romantiek in Nederland
te zien is en dan de artistieke waarde
van Quinn in zijn nieuwe functie be
palen. Het is echter wel aan te nemen,
dat het goede bloed zich nimmer ver
loochent.
Belevenis
Was deze film dus een debuut voor
een ervaren kraoht als Anthony Quinn
ook voor Claire Bloom was zij een zeer
bijzondere belevenis. Een drastische
omschakeling. Want wie zou ooit aan
deze elegante Britse actrice bejubeld
als een van de vooraanstaande Shake-
spearevertolksters gedacht hebben
voor de rauwe dynamische rol van een
schreeuwerige piratendochter, een
ware helleveeg? En toch speelt ze als
zodanig in „The Buccaneer".
Totnutoe was Claire Bloom bij het
publiek niet anders bekend dan als de
altijd elegant geklede, ietwat roman
tische en zeer evenwichtige jongedame.
Om het piratenmeisje Bonnie Brown
te kunnen uitbeelden moest zij een
complete gedaanteverwisseling onder
gaan. Zij moest haar beschaving, haar
natuurlijke charme, haar aantrekke
lijke gratie en haar opvallend vrouwe
lijke allure van zich afschudden. Bon
nie immers werd geboren en groeide
op in het ruwe, bandeloze zeerovers
leven. Zij werd geacht te denken, te
handelen en zich te kleden als een
man. En kat met zeebenen", noemde
regisseur Anthony Quinn haar.
Claire Bloom werd die zeevaardige
kat. Na een maand martelen was de
statige verschijning van toneel, televi
sie en film omgetoverd in Spittfire
Bonnie, de vreemde ongecultiveerde
feeks, die een geheime liefde koesterde
voor een berucht zeerover (Yul Bryn-
ner).
Zo langzamerhand is het voor
jaar op komst en men dient in
de tuin hiermee rekening te
houden. Het is nog veel te vroeg
voor het poten van Uw dahlia's,
doch andere bol- en knolgewas
sen kunnen inmiddels al wel in
de grond gestopt worden, al
moet men het weer wel een
beetje mee hebben. Gladiolen of
zwaardlelies zijn algemeen be
kend; ideale snijbloemen, die al
gesneden worden als de eerste
onderste bloemknoppen open
komen en die je zo gemakkelijk
kunt vervoeren en waarvan alle
bloemknoppen op water open
komen. Doch dan moet u niet
vergeten chrysal in het water op
te lossen, een soort kunstmest
voor snijbloemen.
Niet alleen gladiolen, doch ook
andere bolgewasjes kunnen in
het vroege voorjaar gepoot wor
den. Werk is er in deze tijd
van het jaar genoeg. Als er ver
anderingen in uw border aange
bracht moeten worden, is het
daarvoor nu de goede tijd. Vele
vaste of overblijvende planten
worden op de duur veel te groot
en gaan te veel ruimte innemen.
En dan vinden ze het wel pret
tig. als ze opgenomen worden:
deel die grote pollen in stukken
en elk deel kan opnieuw opge
plant worden. Zet ze dan echter
niet op dezelfde plaats; veran
dering van spijs doet eten en
dat geldt ook voor uw planten.
Het is prettig, als ze weer eens
ergens anders groeien en bloei
en, doch ze doen het ook beter,
indien ze een plekje krijgen
waar voorheen andere planten
groeiden.
Ligustrumhagen kunnen nu
nog gepoot worden. Toch raakt
die er hoe langer hoe meer uit;
het kost ook zo veel tijd en
moeite die goed strak te houden.
U kunt ook andere gewassen
voor haagbeplanting gebruiken;
de Symphoricarpus chenaulti
een soort radijsstruikje met
rode besjes wordt niet zo hoog
en zo breed en die is er ideaal
voor. Zeker, die moeten ook wel
geknipt worden, doch het is niet
nodig ze zo strak te houden.
Hier en daar knipt men maar
wat takjes weg als ze te breed of
te hoog dreigen op te groeien.
Rosa rugosa kan men ook voor
haagbeplanting gebruiken, doch
niet in een kleine tuin. Daar
worden de struiken op de duur
veel te hoog en te breed voor.
Lavendel is wel aardig voor de
kleine tuin: ze groeien wel eens
wat uit elkaar, doch dat kan
men herstellen door ze vroeg in
het voorjaar wat terug te snoei
en. Nu kan men dat wel doen.
Hulst wordt ook wel voor haag
beplanting gebruikt en vanzelf
sprekend coniferen; dat is ech
ter een prijzige haag, doch als
de middelen er zijn. gaat er
niets boven zo'n groenblijvende
afscheiding
t G. KROMDTJK
Hier is de bekende Shakespearevertolkster nauwelijks herken-
baar. Het is een scene uit "The BuccaneerDe „nieuwe"
Claire Bloom is een feeksdie vuur kan spuwen en zich kan
gedragen als tijgerin. Ze wordt in een stevige greep vastge
houden door een collega-zeeroverDat is Charles Boyer. die
vreemd genoeg nu eens in een film verschijnt zonder de liefde
Slechts eenmaal kreeg Claire Bloom (links) in "The Bucca
neer" de kans om zich te tonen, zoals zij in zoveel stukken en
films is verschenen. In een zeer elegante jurk. Toch was deze
ballscene de moeilijkste voor haar. Want deze deftige kledij
is hoogst ongemakkelijk voor het zeeroversmeisje, dat er aan
gewend is, rond te lopen in gescheurde ongewassen lorren.
Daarom moest Claire, die zulke gracieuze kleding met flair kan
dragen, suggereren alsof ie de grootste moeite had met deze
lange japon en de goed passende schoenenHet viel haar
heus niet mee.
Oefeningen
Om deze metamorfose te ondergaan
moest de actrice zich iedere dag on
derwerpen aan drie uur gymnastische
capriolen en zoveel andere oefeningen,
waardoor het kon lijken, dat het meis
je dat tevoren het verschil niet wist
tussen een mes en een geweer met
messen naar mannen kon gooien alsof
zy nooit anders gedaan had, alsof zy
er geen been in zag een of andere
stoere kerel met een gebroken fles te
lijf te gaan en of zij er het grootste
plezier in had ruzie te schoppen met
een steil keiharde havenarbeiders.
Nu is Claire Bloom van nature niet
zo erg atletisch en derhalve was ze in
niet 20 bUster enthousiast
by het idee te moeten vechten. Maar
toen zij eenmaal de eerste hap van
deze zuur schijnende appel haa afge
beten bleek, dat zij er wel van hield.
Ze realiseerde zich opnieuw, dat de
filmmakers de „sterren" alles kunnen
laten doen. „Ik heb dingen geleerd,
waarvan ik nooit gedroomd heb, laat
staan, dat ik er aan gedacht, heb. dat
ik ze ooit zou doen", gaf de aantrek
kelijke Claire toe, een beetje verbijs
terd over haar eigen talenten".
Dit is Claire Bloom, zoals het grote publiek haar kent.
Charmant en elegant. Zoals ze dus was. vóór ze besloot de rol
van Bonnie Brown te spelen in "The Buccaneer"Daarvoor
moest ze een complete metamorfose ondergaan, ze moest de
bandelozewat smoezelige robbedoes worden, die deel uit
maakte van deb emanning van Jean Lafitte, een berucht zee
rover. die later de held van de slag bij New Orleans werd en
daardoor de loop van de oorlog van 1812 geheel veranderde.
