Wimpie werd bedolven onder een
stroom van cadeaus en brieven
Opgericht 1 maart 1860
Dinsdag 3 maart 1959
Derde blad no. 29685
^SÖê>^P§D£>^P93g>£>SDe>p93geHP§Öê>p£ÖêS^OSÖê>JO§3ê>$^ <©03öK803oK®0^K3K^<XKf>QS<)H3^<>r<£)0ïï<><*Xa5oK>bGSo^
Het huis in het bos van Ottawa, dat de eerste ver
blijfplaats van het Prinselijk gezin in het verre
verbanningsoord werd. De bewoners doopten het
zelf „N ooit gedacht"
bereikten alle terreinen van het leven in het vaderland
gingen bestrijken en toen ze geregeld binnenkwamen,
werd dit eindelijk mogelijk. Na enige tijd werden deze
berichten aangevuld door de mededelingen van hen, die
uit het bezet gebied waren overgekomen: de Engeland
vaarders. Dank zij hun inlichtingen ging wat gemeld
werd eerst recht voor ons leven. De Engelandvaarders
kwamen uit de verschillende kringen en delen van ons
land en brachten ieder hun plaatselijke indrukken mee.
Zij maakten deel uit van verschillende verzetsgroepen en
hierdoor werd het ons mogelijk een algemeen beeld to
krijgen van het verzet dat werd geboden en van de alge
mene toestand thuis. Ik zag dan ook reikhalzend uit naar
iedere enkeling of groep, die naar mij op komst was.
Er werd op gewerkt dat ze, onmiddellijk nadat aan de
toelatingseisen binnen het Verenigd Koninkrijk was vol
daan, bij mij kwamen, opdat ik zo vers mogelijke indruk
ken kreeg van de toestand. Ik liet ze uitvoerig hun lot
gevallen vertellen, alles wat ze gedaan en naar lichaam
en geest hadden doorstaan, en volgde met mijn volle be
langstelling wat zij nog zouden ondervinden en door
maken na hun aankomst te Londen. In hen had ik niet
alleen een actueel en echt deel van Nederland voor me,
maar ook de ware verzetsgeest. Vanaf het ogenblik, dat
de Engelandvaarders begonnen aan te komen, was het
onderhouden van contacten met hen voor mij een zeer
belangrijke eigen taak en roeping, die mijn ziel en denk
wereld geheel in beslag namen.
Zowel voor de pas overgestoken Engelandvaarders als
voor hen die al enige tijd geleden waren overgekomen,
en voor onze dienstplichtigen, is van regeringswege en
van particuliere zijde allerlei gedaan om de huisvesting te
regelen en gezelligheid en hulp te verschaffen. Toen ech
ter hun aantal groot-werd, bleken de bescheiden pogingen
al spoedig ontoereikend te zijn. Steeds sterker deed de
behoefte aan een eigen centrum zich gelden, een centrum
waar deze Nederlanders zich thuis zouden voelen en waar
ze voorlichting konden krijgen op de meest uiteenlopende
gebieden. Zulk een centrum was ook voor mij van be
tekenis, omdat dit het mij zou vergemakkelijken om con
tact met hen te onderhouden en omdat ik door deze
centrale ontmoetingsplaats steeds direct op de hoogte kon
zi^n van hun gedachtenwex-eld en al wat in hen omging.
Met vereende krachten werd gespeurd naar een pand
waar dit centrum kon worden gevestigd en gelukkig met
goed gevolg. Ik mocht de vreugde smaken hen dit op 2
juni 1942 in tegenwoordigheid van enkele hoge auto
riteiten aan te bieden.
Het was toen de eerste maal dat ik mij met de margriet
getooid had. De voorgeschiedenis hiervan is de volgende.
Naarmate de berichten van thuis benauwender werden,
ging ik steeds schrijnender de tegenstelling voelen tussen
ons in Engeland, die in vryheid leefden, en onze landge
noten, die verdrukt werden en geestelijk en lichamelijk
zoveel moesten lijden. Steeds scherper ging ik voelen, dat
wij Nederlanders ons daar eigenlijk niet konden vertonen
als de Britten, dat het ons betaamde om een zichtbaar
teken te dragen, dat heenwees naar het grote leed thuis.
Het mocht geen teken zijn dat gewaagde van doffe
rouw in ons hart, geen teken dat slechts sprak van ge
slagenheid bij zoveel onverdiende ellende. Helder
brandde immers in ons hart en in de harten thuis de
vlam van hoop en Godsvertrouwen; vervuld waren wij
toch van de stralende zekerheid, dat er nieuwe tijden
zouden dagen, tijden van vrijheid en vernieuwing. Lang
zocht ik naar een zinnebeeld van onze bekommernis,
dat telgelijk zou zeggen, dat wy een lichte opening zagen
in het grauwe wolkendek dat zich boven ons vaderland
had samengetrokken. Ik zag duidelijk, dat ons teken
smetteloos wit moest zijn, gewagend van smart en ver
wachting en dat het binnen het bereik van een ieder
moest zijn. En toen ineens vond ik het. Ik zag het park
van mijn geliefde thuis voor me met zijn prachtige
velden blanke margrieten, die ik vroeger elke dag over
nieuw hun hart zag keren naar de zon. En hetzelfde
ogenblik wist ik het: de margriet, die Nederlandse bloem
bij uitnemendheid, die zal het embleem zijn. Die zal
gewagen van onze vereenzelviging met het leed thuis
en van ons aller geloof in de herrijzenis.
Het was dan. als gezegd, bij de opening van het tehuis
voor de Engelandvaarders en onze andere strijders de
bewoners besloten het Oranjehaven te noemen dat ik
voor het eerst de margriet droeg. Het was er een met een
wit hart. Ik stelde voor, dat wij allen deze zouden gaan
dx-agen als teken van ons Nederlanderschap en van ons
verzet tegen de overweldiger. Het duurde maar even of
mijn irxitiatief was ovex-genomen en tal van knoopsgaten
waren met de margriet getooid. Alleen met dit verschil,
dat men die ging dragen zoals deze in de natuur voor
komt, dus met een gouden hart. Waar deze wijziging van
de Engelandvaarders afkomstig was, aanvaardde ik deze
van heler harte.
Gelijk velen thuis bleef ik de
hele oox-log door optimist, omdat
alles tè vreselijk was om niet van
voorbijgaande aard te zijn. Ik wist
mij één met allen in het vaderland
in het vertrouwen op die onzien
lijke en soms onwaarneembare Leiding in wier hand toch
het lot der volken besloten ligt en waaruit het zelfs door
een gewetenloze overweldiger niet kan worden gerukt. Dit
kon dus de toekomst niet zijn. Mijn optimisme vloeide
verder voort uit mijn visie op ons volkskarakter. Ik wist,
dat de rampen prachtige eigenschappen tevoorschijn zou
den x-oepen: vx-ijheidsliefde, onbuigzaamheid, stoerheid,
moed, durf, taaie volharding. Dat de wil zichzelf te zijn
en te blijven zich zou laten gelden, zonder ook maar een
ogenblik te verlammen en dat ons volk alles daarvoor
over zou hebben.
Onze geschiedenis leert, dat wij na korte tijd altijd
weer vrij werden. Dat overheersers geen plezier zouden
beleven van een overwonnen Nederland dank zij boven
genoemde eigenschappen, daarvan was ik van jongsaf aan
overtuigd en ook, dat die overheersers vroeg of laat niet
anders zouden kunnen dan ons volk de vrijheid te her
geven.
By de reeds vroeger genoemde gesprekken tussen
mijn moeder en mjj over de historie was dit belangrijke
punt vaak ter sprake gekomen en wij waren het hier
over volkomen eens geweest. Wie zou zich tóén hebben
kunnen voorstellen, dat dit psychologisch inzicht een
maal de kurk zou zyn, die mijn vertrouwen in de toe
komst drijvende zou houden, temidden van zoveel
onheil en tegenslagen.
Koningin Wilhelmina en Prins Bevnhard bij de ontroerende herdenking van de Duitse invasie, welke op 10 mei 1941 bij
de ruines van de Nederlandse Kerk in Londen werd gehou den. Eerst jaren na de oorlog zou deze kerk hersteld worden.
taak met tact en veel voox-tvarendheid. Deze werkkring
bracht hem in blijvend en nauw contact met de strijd
krachten en hun bevelvoex*ing.
De vliegerij trok hem bijzonder aan erx hij verzocht om
voor piloot te worden opgeleid. Dit geschiedde te Hat
field op een vliegerschool van de R.A.F. Hij behaalde zijn
brevet, het eerste van een reeks. Durf en avontuur trok
ken hem zo zeer aan, dat het moeilijk was hem ervan te
weerhouden deel te nemen aan de bombax-dementen op
Duitsland. Ik zou er dan ook niet voor durven instaan,
dat hij deze niet heeft meegemaakt.
Ook voor hem was het leven moeilijk. Het gescheiden
zijn van vrouw en kinderen drukte hem zeer en ook de
onmogelijkheid contact met zyn moeder te onderhou-
den. Buitendien was het voor zijn voortvarende geest
moeilijk te wennen aan de gedachte niet effectief mee
te strijden, terwijl zovele kameraden aan de gevechts
fronten vochten. Zijn taak, die de gehele dag in beslag
nam, leek hem van minder betekenis dan die van de
mannen aan het front.
Ik besloot daarom naar Eaton Square terug te keren,
waar hij was. Het was toen midden augustus.
Spoedig zou de luchtslag om Loxiden beginnen. Steeds
vaker werd ik door een gedienstige gemaand met het oog
op de luchtaanvallen mijn balkon te verlaten bij het gaan
Eaton Square werd door de regering voor de Engeland
vaarders genomen en ons pied-a-terre werd een huis in
Chester Square één Squai-e verder dan Eaton waar
zowel Bernhard als ik een werkkamer hadden en voorts
onze bureaus, adjudanten, enzovoort gevestigd waren.
Ook de heer Van 't Sant had daar zijn bureau.
De eex'ste Militaire Willemsorde reikte ik uit in Stub-
bings; dat was aan Schaper. Ik was toen, kx-achtens de
grondwet Grootmeester der Nederlandse Orden, de enige
die bevoegd was de ridderslag te geven. Maar spoedig
kwamen er ridders bij, die met mij deze betekenisvolle
handeling konden verrichten.
Groot was mijn voldoening en vreugde over de bewijzen
van medeleven met Nederland, die wij mochten ontvan
gen nadat de tijding van de overval op ons land tot in
alle uithoeken van de wereld was doorgedrongen. Deze
tekenen van verbondenheid kwamen zowel van de over
de aardbol verspreide Nederlanders, als uit alle geledin
gen der bevolking van Nederland Ovex-zee en voorts ook
van vele buitenlanders. Uit Zuid-Afrika kregen wij vele
aanbiedingen voor vrijwillige dienstneming, ja, sommigen
verkochten met het oog daarop reeds hun boerenbedrijf.
Het geheel afgesneden zijn van Nederland heeft enkele
maanden geduurd. Daarna sijpelden enkele berichten
door, eerst sporadisch en daarna meer geregeld. Lange
tijd bleef het onmogelijk zich een duidelijk beeld te vor
men van de toestand. Eerst toen de ixxlichtingen die ons
Alvorens de beschrijving van mijn wedex*waardigheden
voort te zetten, zou ik nu eerst enkele algemene opmer
kingen wxllen maken over mijn Londense jaren. Daaraan
vooraf ga de verklax-ing, dat ik mij zoveel mogelijk zal
bepei-ken tot het weei-geven van mijn persoonlijke inzich
ten en denkbeelden met betrekking tot Nedex-land. Hier
toe werd ik ook gebracht door het feit, dat het tijdperk
dat ik thans behandel reeds door verscheiden pennen is
beschreven.
Deze pei'soonlijke denkbeelden vox-mden zich aan de
hand van de mededelingen die uit het vaderland overge
komen personen mij deden, van de ondex-grondse pers en
van de verdere schx-iftelijke berichtgeving die mij langs
verschillende wegen bereikte. Deze alle te zamen onder
hielden in de moeilijke jaren van scheiding de verbinding
tussen Nedex-land en mij, en maakten die tot een levend
persoonlijk contact.
Ik heb het in Engeland als mijn eerste plicht beschouwd
zoveel in myn vermogen lag de in Nederland levende
wensen te verwezenlijken en steeds in de geest van Ne
derland te spreken en te handelen. Naar mijn oordeel
moest het beleid van de regering verankerd zyn en blij
ven in Nederland. Zij was immers de uitvoerster van de
wil van Nederland. Vandaar dat het belangrijk voor mij
was nauwkeux-ig op de hoogte te zijn van de gevoelens
en de gedachten die in het vaderland leefden.
Bij mijn aankomst in Londen trof ik onder onze land
genoten aldaar een hevige ontsteltenis aan over de ver
raderlijke overval op ons vadex-land en grote deernis met
het lot van allen thuis. Op den duur bleek mij, dat onder
Nederlanders die niet uit bezet gebied afkomstig waren
minder juiste denkbeelden heex-sten over het vaderland,
zowel wat de situatie van het ogenblik betrof als omtrent
de toekomst.
De afsluiting van Nederland was een feit. Daarmede
was echter zijn recht over eigen lot te beschikken niet
vervallen. Het bleek voor sommige moeilijk te zijn dit
zuiver te zien en de juiste gevolgtrekking eruit te ma
ken. Vooral toen de bezetting van lange duur werd,
kwam by sommigen de neiging op naar eigen goeddun
ken te handelen, los van Nederland; dit op zeer uiteen
lopend gebied. Gelukkig waren deze mensen slechts
uitzonderingen en tenslotte waren allen van goeden
wille. Weinigen was het gegeven de steeds ingewikkel
der situatie juist te zien.
Voor ons, die van Nederland afgesloten waren, was het
soms moeilijk de jxxiste grens te vinden tixssen wat nood
zakelijk moest gebeuren en waarover dus in Londen be
slist moest worden en datgene wat
kon worden uitgesteld tot Neder
land weer zelf over eigen lot, op
elk terrein, beslissen kon, dus dat
gebied waar beslissingen een voor
uitlopen zouden zijn. Dit vereiste
een vèx-ziende blik en helder inzicht
in het vraagstuk dat aan de orde
was, onverschillig of dit verband
hield met politiek of zakenleven of
wat ook. Niet optx-eden zou in som
mige gevallen noodlottig geweest
zijn. In andere gevallen zou optre
den Nedex-land nodeloos de pas
hebben afgesneden voor een vx-ije
beslissing en voor vryheid van han
delen.
De aanvankelijk sterk geslonken
regeertaak in engere zin nam wel-
dx-a toe. Er moesten voorzieningen
worden getroffen van allex-lei aard,
voorts vex-gden de contacten met
onze bondgenoten en de verzorging
der vx-iendschappelijke betrekkin
gen met hun aandacht, zorg en tijd.
Voor mij kwam dit in het bijzonder
neer op het ondex-houden en ver
sterken van de vriendschapsbanden
tussen de verschillende staatshoof
den en mij.
Hoeveel bedrijvigheid ook ont
wikkeld werd, mijn leven in Lon
den stond ten laatste niet in het
teken van de actie, maar van een
eindeloos afwachten; van het toe
leven naar de dag dat het volk in
Nederland, van de vijandelijke
machthebber verlost, zijn lot weer
in eigen hand zou nemen. Dat was
de zin van mijn bestaan, aldus
voelde ik het, dat ik die dag ex-
mocht zijn om die enkele handle-
greep te verrichten, die de normale
Nederlandse staatsmachine weer op
gang zou brengen.
Men kan zich indenken dat dit
leven in een houding van afwach
ten, zich gereed houden, jaren
achtereen, niet gemakkelijk was.
Daarbij kwam nog, dat ik xxiteraard
geen kennis dx-oeg van de militaire
geheimen en dus de ontwikkeling
naar deze grote dag slechts op een
afstand volgen kon.
Door
H.K.H.
Prinses
Wilhelmina
Fragmenten uit
■M
Overtuigd als xk was van de noodzaak onder alle om
standigheden het hoofd koel te houden, dwong ik mijzelf
tot kalmte en uiterlijke onbewogendheid. Maar onder
tussen stormden achter deze rust mijn innerlijke x-eacties
op wat gebeurde heftig op mijn geloofsleven in. Dit was
een niet te onderschatten kx-achtmeting, die de gehele
oox-log voortgeduurd heeft. Steeds vaster en onwrikbaar
der was mijn wil om mij vast te klemmen aan mijn geloof
en daarin te volharden, dwars door alle beproevingen
heexx. Mij daaraan vast te klemmen gelijk een schipbreu
keling zich met zijn uiterste krachtsinspanning vast
klampt aan de rots, die zich boven de woedende golven
verheft.
Geen ogenblik stond ik mijzelf toe mij een voorstelling
te maken van wat er aan noodlottigs zou gebeuren, in
dien twijfel of ongeloof mijn hart zouden binnensluipen.
Die eerste tyd merkte men niet veel van de oorlog,
slechte nu en dan luchtalarm en luchtafweergeschut dat
in actie kwam. Maar dit betrekkelijke dorado zou niet
van lange duur zijn.
Bernhard, eenmaal teruggekeerd in Engeland na de
verloren slag om Frankrijk, verstond de kunst zich door
zijn kennis op verschillend gebied verdienstelijk te maken
voor de geallieerde oorlogvoering en won daardoor ge
leidelijk het vertrouwen van de geallieerden. Vrij spoedig
benoemde de Koning hem tot liaison-officier tussen zijn
hoofdkwartier en onze sti'ijdkrachten. Hij vervulde deze
der six-enes en alsmaar moest ik met mijn stukken ver
huizen naar mijn donkere kamer. Of het luchtalarm
klonk, terwijl ik in Hyde Park wandelde en dan moesten
wij onze toevlucht zoeken in de schuilkelder. Wij noem
den die wandeling op het laatst „musical chairs" spelen.
Het loonde de moeite niet in het Park te wandelen, wij
draaiden aldoor om de schuilkelder heen om, als de
sirenes gingen, er zó in te zijn.
Het „basement" van Eaton Square werd tot schuilkelder
ingericht. Terwijl dit gebeui-de, tx-okken wij elke dag vóór
het avondeten met een koffertje naar Claridge's en ver
bleven daar de nacht in de grote schuilkelder met vele
anderen om 'smox-gens na het ontbijt naar onze woning
terug te keren.
In september begon het bombarderen uit de lucht met
volle kracht. Men at vroeg, half zeven reeds, toegerust
voor de keldex-, ging met zijn werk er heen en verbleef er
tot vijf of zeven urn- 's morgens. Het gehele leven veran
derde. Als bekend, is het Londens gebx-uik dat zaken vaak
worden afgedaan onder het eten, hetzij onder het noen
maal, hetzij onder de avondmaaltijd. Dit gebrxxik was nu
niet langer vol te houden. Achtereenvolgens hielden de
zakenmaaltijden 's avonds en op het middaguur op. Veel
mensen gingen 's avonds met hun auto buiten de stad en
brachten de nacht in dit voertuig door.
Toen de luchtoox-log steeds intensiever wex-d, besloten
Bernhard en ik een behuizing buiten Londen te betrek
ken, waar het wat rustiger was in de lucht. Wij vestigden
ons in Stubbings, een buitenplaats dicht bij Maidenhead,
een uur per auto van Londen.
Medelijden in gehele land
(Van onze correspondent)
Wimpie, het Rotterdamse jongetje,
dat in het nieuws kwam door de treu
rige mishandelingen, die zijn ouders hem
heten ondergaan ,is door meelijdende
mensen bedolven onder een stroom van
geschenken en brieven. Bij de Rotter
damse kinderpolitie is zoveel speelgoed
binnengekomen, dat men er met gemak
een winkel zou kunnen beginnen. Een
driewielertje, speelgoedbeertjes, een kooi
met ti-opische vogels, vliegtxxigjes en
honderden andere stukken speelgoed
staan er op een grote tafel uitgestald.
Het is teveel voor Wimpie en zijn zusje,
dat inmiddels ook voorlopig onder de
hoede van de x-aad voor de kinderbe
scherming is gesteld.
Ontroerend
Deze geschenkenstroom is indrukwek
kend .werkelijk ontroerend is de inhoud
van de brieven en kaarten, die binnen
kwamen toen het bericht over het lot
van de kleuter in de kranten verscheexi.
Uit het gehele land hebben tientallen
mensen in vaak aangrijpende brieven
gevraagd of zij de jongen niet konden
adopteren. Niet alleen mensen, wier
huwelijk kinderloos was gebleven,, ook
ouders van grote gezinnen voeren in
him brieven zoveel mogelijk argumen
ten aan om voor adoptie van Wimpie
in aanmerking te komen. Voorlopig kan
daarover nog niet worden beslist. Voor
dat de rechter zich definitief over het
lot van de jongen heeft uitgesproken kan
er natuux-lijk geen enkel besluit worden
genomen. Niet minder sprekend dan de
brieven van deze mensen zijn de prent
briefkaarten van kinderen, die van hun
zakgeld lekkers of speelgoed kochten
voor de jongen en die hem nu per kaart
beterschap toewensen.
Honderden
Honderden van dergelijke reacties
kwamen uit alle hoeken van Nederland.
De kinderpolitie zal er voor zorgen, dat
al hét geld dat binnen kwam onge
veer 150 gulden aan Wimpie ten
goede komt. Uit het speelgoed zal hij
een ruime keus kunnen maken. De rest
gaat naar andere kinderen, die een
sprankje blijdschap in hun korte leven
zeker evenzeer hebben moeten missen
als dit ongelukkige knaapje.
Met Wimpie gaat het intussen goed.
Kerkelijk Lever»
NED. HERV. KERK
Beroepen te Genève (Zwitserland) A.
Deutz te Zeist. Aangenomen naar Goe
dereede J. H. Vlijm,.kand. te Lunteren, die
bedankte voor Schelluinen en voor Wil-
lige-Langerak. Benoemd tot hulppredi
ker te Hoogmade J. H. de Vree, emeritus
predikant te Rijnsaterwoude, die deze be
noeming ook aannam.
GEREF. KERKEN
Beroepen te Avereest W. Dekker te IJlst
te Ten Post (Gron.) G. Brouwer, kand.
te Leidschendam te IJsselmonde P. van
Het kind zal volledig kunnen hei-stellen
van de opgelopen verwondingen. Het
kind knapt zienderogen op en wordt
door iedereen in het kindertehuis, waar
het samen met zijn jongere zusje ver
blijft een bijzondgr aardig ventje ge
vonden.
Het jongetje, dat nog geen enkele keer
naar zijn ouders of zijn vroegere tehuis
heeft gevraagd, blijkt volkomen zinde
lijk. Dit laatste punt is voor de recht
zaak tegen de ouders van groot belang.
De vader heeft immers, als verklaring
voor zijn gedrag aangevoerd, dat Wim
pie niet zindelijk was en daarom slaag
moest hebben. De ouders verblijven nog
steeds in voorlopige hechtenis. De zaak
tegen hen zal pas over geruime tijd
kunnen beginnen, omdat het voox-onder-
zoek vrij omvangrijk is. Er hebben zich
reeds getuigen gemeld, die nog niét ver
hoord zijn.
der Spek te De Lier. Bedankt voor Aal
ten (vac. J. van Wijngaarden) L. Schuur
man te Glessenburg voor Bergum (2de
pred. pl.) H. R. Zijlstra te Koudekerk a. d.
Rijn. Dr. Js. van der Linden, a.s. em.
miss. predikant van Utrecht, ontving een
benoeming tot hulpprediker te Maartens
dijk, die hij heeft aangenomen waarom
hij voor een benoeming van Vreeland
heeft bedankt.
CHR. GEREF. KERKEN
Aangenomen naar Zaandam J. W. de
Bruin te Zwaagwesteinde. Beroepen te
Deventer J. M. Visser te Dokkum. Be
dankt voor Haarlem-Noord H. Toorman te
's-Gravenhage-West.
VRIJE EVANG. GEMEENTEN
Bedankt voor Groningen P. J. Mletes te
Amsterdam. Beroepen te Apeldoorn
(als president met bijzondere opdracht)
voor de geestelijke verzorging der gedeti
neerden in Noord-Brabant) I. L. Uyter-
schout, kand. te Helvoirt, die dit beroep
ook aannam. Benoemd tot geestelijk
verzorger in algemene dienst van de Ver
eniging „Het Hoogeland" met standplaats
Beekbergen ds. M. F. Dekkers te Oude-
Pekela, die deze benoeming ook heeft
aangenomen
GEREF. KERKEN (Vrijgemaakt)
Aangenomen naar Fergus-Guelph (On
tario, Canada) (Can. Ref. Church) P
Kingma te Noordbergum.
GEREF. GEMEENTEN
Beroepen te Zaandam H. Rfyksen te
.aardingen.
GEREF. GEMEENTEN IN NEDERLAND
Beroepen te Rijssen Chr. van de Woes-
tijne te Barneveld.
Barneveld breekt illegale
noodwoningen af
Het jeugdige echtpaar BrouwerVan
Harskamp aan de Bijschoterweg in
Barneveld heeft gisteren de onpleizie-
rige gevolgen ondervonden van het
besluit van het Barneveldse gemeen
tebestuur, de illegale bouw van nood
woningen niet meer te tolereren. Tot
grote consternatie van de familie en
de buren togen gemeentewerklieden
onder politietoezicht met breekijzers,
hamers, zagen en ander gereedschap
aan het werk, om de noodwoning terug
te brengen tot het bouwwerk waarvoor
aanvankelijk vergunning was ver
leend: een bergplaats op het erf van
de vader van de 24-jarige timmerman
W. Brouwer.
De gemeentelijke maatregel wei-d ge
nomen om last met de provinciale over
heid te vermijden. Het is namelijk niet
onmogelijk, dat het aantal noodwonin
gen wordt verrekend in het toe te wyzen
bouwvolume. Om dit te voorkomen heeft
het gemeentebestuur besloten de nood
woningen zelf af te breken, indien de
illegale bouwers in gebreke blijven.
De 21-jarige mevrouw Brouwer vertelde
gistermiddag, dat haar man tot twee
maal toe een gemeen tewoning heeft
geweigerd wegens de hoge huurprijs.
Haar man had in vrije uren de opslag
plaats zelf omgebouwd tot een comfor
tabele woning, waarin het jonge gezin
sinds vijf weken woonde. Het afbreken
levert een schadepost op van ongeveer
f. 4500.
Geen overheidsdienst voor
weginformaties
De ministers Van Aartsen en Struycken
hebben op schriftelijk gestelde vragen
van het Tweede Kam ex-lid, de heer
Posthumus verklaard, waarom afwijzend
is beschikt op de suggestie van een
verkeersbond voor overheidsmedewer-
king bij de organisatie van een wegen
inlichtingendienst.
Aangezien het aan gerede twijfel
onderhevig werd geacht of het organi
seren van een weginformatiedienst wel
tot de taak van de ovex-heid behoort, is
aan deze verkeersbond onderhands te
kennen gegeven, dat de instelling van
deze dienst beter zelf door hem over
wogen kon worden. De vorm waarin de
bond thans een weginformatiedienst
heeft gesticht, wordt door de ministers
beter geacht dan een dienst, die van
overheidswege zou zijn geox-ganiseerd.
De ministers voeren bovendien aan,
dat de eisen die bijzondere weex-somstan-
digheden aan de ambtenaren van Rijks-
waterstaat en het kox-ps Rijkspolitie
stellen, het niet mogelijk en niet ver
antwoord maken, dat deze ambtenaren
ook nog zouden worden belast met het
verstrekken van telefonische inlichtin
gen aan een weginformatiedienst, of dat
op deze wijze van overheidswege aan
een dergelijke dienst zou kunnen worden
meegewerkt.
