Pina Pellker
In KAMER en TUIN
ZATERDAG 7 FERRUARI
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 2
Tot filmactrice
„gebom ba rdeerd
Hollywoods niemve „Assepoester"
JONGSTE ONTDEKKING
VAN PARIJSE CHANSON
Snelle carrière van een voormalige
ingenieur van weg en werken
In dit cafeetje begon Guy Béart
zijn zangerscarrière
„Ik ben ydel", zegt hy met een toe
gevend lachje.
En om het te illustreren maakt hij
al zijn wereldbestormende plannen
bekend: een musical schryven, een
film helemaal zelfstandig regisseren
en nog veel meer. Voorlopig moet zyn
publiek het echter met het verrukke
lijke liedje „L'eau vive" doen, het mu
zikaal Leitmotiv van de gelijknamige
film, die binnenkort in roulatie komt
in Nederland.
Simpele wijsjes
Béart is een geslaagd zanger gewor
den. Met een wat weemoedige terug
houdendheid vertelt hij kleine spiri
tuele geschiedenissen op heel simpele
wijsjes, die snel aanslaan en toch niet
gauw vervelen.
Patachou zingt zijn werk (Bal chez
Temporel), Gréco zingt zyn werk,
Philippe Clay en Edith Piaf brengen
het en bovenal hijzelf zingt het. Be
langstellend informeerde Béart naar
Jetty Pearls Nederlandse versie van
„Le quidam", „Zo maar een mijnheer".
Er is nog veel te verwachten van de
chansonnier, die door Brassens aanbe
volen is aan hen, die hun vakantie op
de maan willen doorbrengen en uit de
sleur willen worden verlost.
Met Marlon Brando in diens
eerste Western
Pina Pellicer
Een charmant, aantrekkelijk
meisje, 22 jaar met grote, spre
kende, donkere ogen. Ze lacht
een beetje schuchter, wanneer
iemand haar gekscherend „Seno-
rita Cinderella" (Assepoester)
noemt.
Dat slaat dan op de overrom
pelende wijze, waarop zij bij de
film is gekomen. Assepoester?
Misschien is het wel waar",
merkt zij op in goed verzorgd,
maar grappig Engels met een
zwaar Spaans accent: „Het klinkt
echter zo vreemd!".
Pina is voor de eerste maal in
haar nog korte leven buiten de
stad Mexico om in Hollywood de
vrouwelijke partner te zijn van
Marlon Brando in dienst eerste
Western „One-eyed Jack".
Ze zit in de studiokleedkamer in
een hoekje. Haastig slaat zij een
boterhammetje naar binnen. Ze
heeft niet veel tijd, ze moet nog
passen en nog naar haar dagelijk
se Engelse les.
„Ik voel me nog net als een baby.
Ik kan niet precies vertellen, wat
ik wil. Maar dat zal nu wel spoedig
beter gaan. Als ik wat meer Engels
ken", zo zegt zij niet zonder moeite
In „One-eyed Jack" maakt Pina
haar filmdebuut. Ze speelt dan
Karl Maidens zeer aantrekkelijke
dochter, die een diepe indruk
maakt op de bandeloze cowboy, die
door Marlon Brando op het witte
doek gebracht wordt.
Het is best mogelijk, dat deze eerste
rol de naam van Pina Pellicer reeds
met enige faam zal bekleden. Het zou
niet de eerste maal zijn, dat een de
buut een jong onbekend meisje tot
„ster" bombardeerde. Maar Pina zegt
nu, dat het haar niet zo erg interes-
Beert. „Voor my is het alleen maar be
langrijk of ik werkelijk kan acteren.
Het „ster-zijn" gaat het niet om. Ik
wil een actrice worden. En als my dat
niet gelukt, nu, dan ga ik weer. Lukt
het wel, dan blijf ik".
Dapper, maar
Dappere woorden, maar het ls niet
de eerste maal, dat een beginnelinge
zoiets zegt. Ze menen het meestal
goed, maar al zyn hun talenten niet
toereikend, als de roem - ook al is die
louter en alleen gebaseerd op uiterlijk
heden - voor de deur staat, wordt toch
maar open gedaan. Het is zo moeilijk
dit zonnetje, waarin men zich zo pret
tig kan koesteren, vrijwillig buiten te
sluiten.
Het valt niet mee zo"n zuiver prin
cipieel besluit te nemen. Men staat er
bovendien helemaal alleen voor. Het
aantal werkelijke vrienden is in die
wereld van schijn en klatergoud niet
dik gezaaid. Het vreemde eendje in de
filmbyt moet zonder hulp zwemmen
Pina heeft in Hollywood nog geen goe
de vriend gevonden. Ze geeft het grif
MARLON BRANDO
naar het westen, jongeman
toe, ze voelt zich ellendig eenzaam.
Maar ze voegt er onmiddellijk aan toe.
„Niet alleen hier. Ik ben van nature
nogal schuchter. Ik maak niet gemak
kelijk vrienden. En zeker geen intieme
vrienden. Ook in Mexico City niet".
En hoe denkt Hollywood na de eer
ste kennismaking over Pina Pellicer?
Iemand bracht het als volgt onder
woorden: „In sommige opzichten doet
zy mij denken aan Marlon Brando,
toen die hier voor de eerste keer
kwam".
Zou Pina's filmloopbaan ook verder
parallel lopen aan die van Marlon
Brando, dan behoeft zy zich waarlijk
over de toekomst geen zorgen te ma
ken. Hollywood houdt de ogen op het
jonge meisje uit Mexico gericht. Vo!
belangstelling kijkt de filmwereld toe.
niet altijd vrij van afgunst. Want de
zelfde toverstaf, die Vivian Leigh in
Scarlett O'Hara omtoverde en die
Lana Turner haar onverwachte kans
gaf. is weer aan het werk geweest. Het
stafje heeft nu Pina aangeraakt en
haar de bijnaam „Assepoester" be
zorgd. Want evenals in de speurtocht
naar Scarlett O'Hara werd de lieftal
lige Pina ontdekt na een intensieve
talentenjacht.
En dat juist op een moment, dat de
jagers dachten zonder prooi naar huis
te moeten. Voor de zoveelste maal
hadden zij een lange dag gesproken
met en gekeken naar mogelijke kandi
daten. Ditmaal was het in Mexico City
Weer vergeefs. Doodmoe keerde produ
cer Prank P. Rosenberg naar zijn ho
telkamer terug. Beu en boos op zich
zelf. Weer was het hem niet gelukt.
Hy verfriste zich en ging dineren.
Daarna draaide hij de knop van het
televisietoestel aan.
Weinig geïnteresseerd keek hy naar
het programma tot Pina Pellicer In
het beeld kwam. Zij speelde een rolle
tje in een toneelstuk. In die momen
ten eindigde het zoeken naar de onbe
kende actrice, die tegenover Marlon
Brando zou moeten staan. De volgen
de dag werd een filmtest gemaakt, die
positief uitviel. Pina kreeg de rol. Vol
komen onverwacht werd zy tot film-
actrice bevorderd.
Vele voorgangers
Zy drukte daarmede de voetstappen
van vele andere .sterren". Kim No-
vak werd gezien door een filmagent en
prompt kreeg zy een contract. De
knappe Tina Louise werd „ontdekt"
in een klein toneelspelletje, Dina Mer
rill had aan acht minuten voor de te
levisiecamera genoeg Jerry Lewis tot
een contract te bewegen.
Maar het zyn niet alleen vrouwen,
ook mannen kunnen van de ene op de
andere dag „ster" worden. WU den
ken byv. aan John Wayne, die by de
decors werd ontdekt door regisseur
John Ford. Burt Lancaster bediende de
lift. toen hy zyn eerste filmrol aange
boden kreeg. Zelfs Marlon Brando
deed al jaren zyn best een kans te
krijgen, waarvoor hy tenslotte niet
meer dan vyf minuten bleek nodig te
hebben. Want al had hy dan in „The
Men" al op het witte doek gestaan,
een grote filmrol moest hy nog ver
werven. Het was Elia Kazan, die hem
die gaf. De regisseur belde op of hy
een rol kwam lezen. Twee bladzyden
waren voldoende, Marlon Brando
speelde in „A streetcar named De
sire", waarmede hy zyn naam voor
goed kon vestigen. Later heeft hy nog
enkele malen gelegenheid gehad om
te bewyzen, dat Kazans keuze gerecht
vaardigd was.
Naar het westen
Maar nog steeds doet Horace Gree
ley's vriendelyke raad „Naar het wes
ten, Jongeman!" opgeld in Hollywood.
Een topster, die geen Western ge
maakt heeft, wordt eigenlyk niet ge
heel voor vol aangezien. En nu is ook
Marlon Brando eraan begonnen. Zyn
Western-debuut is „One-eyed Jack"
Behalve door Karl Melden en Pina
Pellicer wordt Brando op zyn tochten
door de uitgestrekte prairies ook ver
gezeld door Katy Jurado. zy komen
dan op een terrein, waar vele be
roemd heden hen zyn voorgegaan.
Gregory Peck, Gary Cooper, Alan
Ladd, Montgomery Clift, John Wayne,
Burt Lancaster, Kirk Douglas, Robert
Taylor, ja zelfs figuren als Bop Hope
Frank Sinatra, Dean Martin en Elvis
Presley hebben de filmrichtingaanwy-
zers gevolgd, die naar het westen we
zen.
Het was dan ook slechts een kwes
tie van tyd of ook Marlon Brando zou
de grote stetson opzetten en de gordel
omhangen. Het was in zijn twaalfde
film, dat het gebeurde. Marlon Bran
do speelt nooit tweemaal eenzelfde
soort rol. Maar zijn repertoire zou niet
kompleet geweest zyn zonder een
cowboy-karakter. Vandaar nu die
„One-eyed Jack".
Pina AssepoesterPellicer
- -
(Van een bijzondere medewerker)
„Kinderen van tien jaar moeten
mijn liedjes begrijpen, kinderen
van drie jaar moeten ze meezingen
en baby's van zes maanden laat ik
erop wiegen". Guy Béart, de jong
ste grote ontdekking van allure in
de Parijse chansonwereld legt ons
in Parijs in een smoezelige bistro
ergens achter Wagram uit, wat de
enige goede manier is om te zien
of een liedje deugt. Als de kleuters
er het zwijgen toe doen, gaat de
nieuwe compositie zo de prulle-
mand in. Haal over dit systeem
niet de schouders op, Béart heeft
er in enkele maanden de top mee
bereikt!
Het is niet eenvoudig de jonge zan
ger ergens in de Franse hoofdstad te
pakken te krijgen. Snelle achtervol
gingen helpen weinig, maar op een
late namiddag zien we hem van de re-
gelkamer van een radio-studio uit door
een glaswand heen: een manneke met
donkere trui, een beetje traag, een gi
taar losjes in de hand.
„Dat kon best wat vrolyker", roept
de opnameleider hem door een luid
spreker toe. Béart antwoordt, maar wij
horen hem niet. Vlak voor de ruit
steekt hy ironisch zyn vingers in de
wangen om het begrip lachen uit te
beelden. De bedoeling is duidelyk: ik
ben niet vrolyk op commando! Nieuwe
poging, de bassist zet zich in bewe
ging en Béart zingt. Zyn hand gaat
verzaligd over de snaren en zyn ogen
dromen weg naar verre horizonnen
Hy zingt het lied nog driemaal met
steeds weer dezelfde gelukzaligheid, hy
is nog lang niet moe van de andere
sekse, die het onderwerp vormt. Dan
komt het radiointerview, een nogal
merkwaardig praatje, want de speelse
Béart neemt de ondervrager steeds op
de hak. Die laat het maar zo, in de
wetenschap, dat er met een schaar nog
veel weg valt te knippen.
De ex-ingenieur van weg en wer
ken der stad Parys heeft wel 'n kwar
tiertje over voor een praatje. En we
schuiven achter hem aan de allersim
pelste vorm van een café binnen, twee
„Zingen moet een plezier blij
ven", zegt hij wijsgerig. Hij is kin
derlijk, ongecompliceerd en logisch.
„Ik ben geen optimist en geen pes
simist", verzekert hij. „Uw liedjes
zijn simpel en ironisch, U trapt er
open deuren mee in?", trachten wij
in het Frans te omschrijven. „C'est
ga", bevestigt hij met een goed
keurende betoogvinger.
Béart slaagt er met talent in zyn le
ven tot een vroiyk gebeuren te maken.
De zon heeft zyn grote liefde. Op pan
toffels lopen is het prettigst wat hy
bedenken kan. Dan komt de muziek
en dan de wiskunde.
De muziek pas op de tweede plaats,
willen wy weten? Ah, U is niet am
bitieus of ydel?
De naam Cryptanthus zonatus
zegt U niet veel, doch als lk U
vertel, dat ze tot de familie van
de bromelia-achtigen behoort,
bent U al een eind verder.
Bromelia's zyn over het alge
meen niet zo geschikt om in de
smalle vensterbank geplaatst te
worden- Ze nemen er met hun
dikwijls scherp gezaagde blad
randen te veel ruimte in beslag,
doch deze Cryptanthus vormt
nu de prettige uitzondering. Die
heeft niet veeü ruimte nodig,
biyft laag en groeit niet zo
breed uit. Deze welhaast sten-
felloze plant wordt door de
loemist veel gebruikt als
schaalvulling en daar leent het
plantje zich uitstekend voor.
Het is niet alleen stengelloo6,
doch ook vrywel wortel loos; het
heeft een zeer oppervlakkig
wortelgestel en daarmee moet
U wel terdege rekening houden.
Als ze uit de schaal genomen
wordit. en men wenst haar af
zonderlijk te kweken en dat
gaat uitstekend moet U met
dat minimale wortelgestel toch
echt rekening houden. In een
diepe geraniumpot is er met
zo'n plantje beslist niets te
bereiken; U dient zeer ondiepe
potten te gebruiken. De bloe
mist noemt dat halve potten of
pannetjes en die kan U er wel
aan helpen. Ook al worden die
lage bloempotten gebruikt, U
dient ze nog flink te draineren
met potscherven; zeker voor een
derde deel. Als er geen ondiepe
potten zyn en men is aangewe
zen op de bekende, diepe pot
ten, zal men ze zeker voor twee
derde deel moeten draineren
met potscherven.
Dit is een van de weinige
bromelia's, die de felle zon ook
kan verdragen, doch men dient
haar natuuriyk wel geleidelijk
te wennen en die tyd komt nu
aan.
Indien verpot moet worden
doch dat behoeft men niet el<k
voorjaar te doen dient men
ook gebruik te maken van een
speciaal grondmengsel. In de
anders zo goede bloemisten-
grond zal men geen goede resul
taten bereiken; die dient men
eerst te mengen met wat veen-
mos. Dan zal het beter gaan.
Dit uit Brazilië afkomstige
plantje heeft wel een normaal
verwarmde kamer nodig. In de
wintermaanden zal wel wat
verloren gaan van de fraaie
bladtekening, doch zodra het
zonnetje meer kracht krijgt,
komt die mooie kleur wel terug.
Het is echit een geeellig plantje,
waarvan verschillende soorten
voorkomen en waarvan U veel
plezier kunt hebben.
G. KROMDIJK.
banken bieden enige zitgelegenheid.
De koffie wordt over een lange tafel
toegeschoven. Verstrooid geeft hij ant
woord op de gewone routinevragen.
Eerst roert hij speels door de koffie,
daarna vindt hij een asbak, die hy le
nig om een vinger laat draaien.
Het moet plezier blijven
Geboren in Cairo. «Song eigen liedjes
in een cafeetje vlak achter de Notre
Dame, waar zyn vrienden 's avonds
een ongeordend refreinkoortje vorm
den. Zizi Jeanmaire kwam er eens wat
eten en was spontaan enthousiast.
Vier van zijn liedjes bracht zij in een
muslchall. Béarts succes als tekstdich
ter en componist was gemaakt, zyn
ongeëmotioneerde, niet soepele stem
zou hem nooit tot een gevierd zanger
stemmen. Maar wat Brassens klaar
speelde in enkele jaren, lukte Béart in
een paar maanden: zelf optreden. En
nu heeft hy zijn lngenieursbaan er
aan gegeven.
Hij is één van de trekpleisters
van Canetti in diens cabaret Les
trois baudets". Toen wij hem spra
ken ivas hij er juist weg. Met ru
zie. Canetti had hem duidelijk ge
maakt, dat hij de nummers van
het programma moest zingen,
maar Béart gaf de voorkeur aan
de ene avond dit en de andere
avond dat.
Cryptanthus zonatust een bromelia
