Dirkje en de tomaten
IN ZOMERMAANDEN WORDEN
VELE AMERIKANEN NOMADEN
Geen „aap" aan het stuur....
ZATERDAG 25 OKTOBER
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 4
Per auto door de Nieuwe Wereld (VIII)
Voor menigeen is Disneyland een heerlijke oase
Eén maaml per jaar is men kleinbehuisd
Verhaal voor de kleintjes
Dirkje holde zo vlug als hij hollen kon, en nog vlugger.
ZELF géén automobilist, heb
ik grote bewondering voor
hen die dat wèl zijn.
Zij moeten als 't góed is!
de stuurmanskunst volledig ver
staan, beschikken over flitsende
tegenwoordigheid van geest,
over formidabele verkeers- en
technisch inzicht en bovendien,
gezien de huidige krankzinnige
drukte, van minuut tot minuut
op het ergste voorbereid zijn.
Ze moeten zich verder op ge
zellige avondjes, absoluut van
alcoholica onthouden, want de
agent ruikt al op een kilometer
afstand, wanneer er op''dit ge
bied iets aan de hand is
Bovenal moeten ze er echter
voor zorgen, dat htm wagen
prima in orde is, de remmen
behoorlijk functioneren, de
motor doorgesmeerd is, er altijd
voldoende benzine in de tank
en Klaas Vaak niet in de ogen
zit, enfin, duizenden dingen
zijn er, waar de automobilist
aan denken moet, wil-ie niet
op de bon geslingerd worden of
een ongeluk vermijden..
DAT moet, van dag tot dag,
van uur tot uur een zor
genvol bestaan zijn!
Nu vindt ge natuurlijk geluk
kig velen, voor wie Al die voor
waarden om tot de fatsoenlijke
wegberijders en niet tot de
wegpiraten te behoren, een
feest op zichzelf betekenen!
Zij houden ervan de auto op
te poetsen, totdat hij fonkel
nieuw in de zon glanst, zij zijn
niet gelukkiger, dan wanneer
zij onder de wagen kunnen
kruipen om daar alle moertjes
en boutjes vast te zetten, die
weer eens los sprongen, zij ver
troetelen hun wagen als een
schoothond en zijn dieponge
lukkig, wanneer er een spatje
of krasje op te ontdekken valt.
Roerend is hun trouw en
liefde: zij verdienen in het
zonnetje gezet, want hun ge
drag op de weg zal zich door
éénzelfde bedachtzaamheid on
derscheiden.
Aan hen zal het ontstellende
aantal verkeersongelukken zeker
niet te wijten zijn!
DAN zijn er de anderen: de
roekelozen.
Zij, die hun wagen 't liefst
in weer en wind laten staan,
met alle gevolgen van dien
Meer en meer wordt het ge
woonte ook al bij gebrek aan
garages, of omdat men ze te
„duur" vindt de auto des
nachts voor het huis te parke
ren: het is immers zo gemak
kelijk hem vlak bij de hand te
hebben
Daarin schuilt een gevaar,
ook al zijn sommige auto's
totaal „vriesvrij". De roefcelo-
Van onze Amerikaanse correspondent)
In Zuid-Californië worden dromen tot tastbare werkelijkheid, dank zij
de fantasie van Walt Disney en dank zij drie en twintig miljoen dollar,
ook van Walt Disney. Kinderen, die dromen van Sneeuwwitje en van het
kasteel der schone slaapster - zij betreden dit sprookjesdomein 40 kilome
ter ten zuiden van Los Angeles. Maar ook jongens, die reeds andere
idealen hebben - ontdekkingstochten langs tropische rivieren, een raket-
vlucht naar de maan - ook zij kunnen hun hart ophalen in Disneyland.
En de ouden van dagen, zij wier dromen meer en meer terug beginnen te
gaan naar hun kindertijd, naar het goede, oude stadje waar zij opgroeiden,
zij eveneens zien hun mijmeringen tot realiteit worden. Opnieuw wandelen
zij door die oude hoofdstraat, ivaar de paardetram rijdt, waar men kaar
sen verkoopt en waar - hoe modern - de bioscoop is (maar natuurlijk al
leen met zwijgende films).
lading snoepgoed en dan: vooruit maar,
van Boston naar Omaha, van Oak
Ridge naar Seattle. De Ford of Chevro
let 1954 kan die afstand nog wel halen
en „pops" en „moms" werken bij toer
beurt: als de een rijdt, houdt de ander
de kinderen zoet.. Of althans zo zoet
mogelijk.
Zeebenen
Herhaaldelijk heb ik op mijn tocht,
kris-kras door Amerika, kinderen ach
terin de auto's zien stoeien en vechten.
Kennelijk lieten de ouders hen maar
begaan: ze moeten toch wat hebben, die
kinderen. Baby's, wier ouders het al tot
een ruimere station-wagon" gebracht
hebben, zijn natuurlijk beter af. Wat
een luxe, om, staande in een babybox,
600 km per dag af te leggen! Dat wor
den kinderen met zeebenen....
De restaurants en motels langs de
weg zijn geheel op dit kinderverkeer
ingesteld. Overal kan men zuigf lesjes
warmen, de grotere kinderen vinden er
een schommel of een wip en zelfs zag
ik ergens een kleine, automatische
draaimolen, waar A raison van een
dubbeltje twee kleuters in konden
ronddraaien, begeleid door vrolijke mu
ziek.
Maar ondanks de spelletjes, het
snoepgoed en het vermaak langs de weg
zullen vele ouders toch herhaaldelijk te
horen krijgen: „wanneer zijn we nou in
Disneyland?
Familieverhuizing
Gedurende één maand van het jaar
zijn vele Amerikanen heel klein be
huisd. Dan wonen zij met z'n vieren
of vijven in een hokje van ongeveer
twee by twee meter: de auto.
Honderdduizenden jonge gezinnen
brengen een groot deel van hun
vakantie radende door en de ouders
(vaak niet ouder dan 24 jaar) vinden
het heel gewoon om baby's en kleu
ters mee te nemen op een tocht, die
dagen en dagen duurt en waarby een
afstand als Den HaagMoskou voor
hen ongeveer net zo imponerend is
als Den HaagMeppel voor Neder
landers.
Europeanen zullen het misschien als
een grote luxe beschouwen, dat jonge
Amerikanen al in staat zijn met hun
hele gezin een autotocht te maken door
een land, dat in feite zo groot is als een
werelddeel. En die „bewegingsvrijheid"
heeft ook zeker haar aantrekkelijke en
luxueuze kanten.
Maar men moet toch ook niet verge
ten. dat velen zulk een expeditie onder
nemen. omdat dit een betrekkelijk
goedkope manier is om er eens hele
maal uit te zyn, terwijl men vaak alleen
op deze wijze de kans heeft om de kin
deren te vertonen aan de grootouders.
Veel minder dan vroeger blijven jonge
echtparen wonen in de buurt van hun
ouderlijk huis. Het Amerikaanse volk is
geweldig „in beweging". Overal in het
land zijn nieuwe industrieën gekomen,
overal hebben jonge mensen nieuwe
banen gevonden. Maar op die manier
kwamen zy ver af te wonen van ouders
en schoonouders. De familieband is
echter sterk. Vandaar dat vrijwel iedere
zomer de auto wordt volgeladen met
kinderen, een babybox, spelletjes,
„comic-books", een lading luiers en een
dollar op zak, maar met een hoofd vol
fantasie. Hy was geboren in Chicago in
1901 en heel passend voor zulk een
kindervriend: op 5 december!
De tekenfilms van Mickey Mouse
maakten hem al spoedig beroemd, maar
Disney bleek allerminst eenzijdig: in
1937 had zyn film Sneeuwwitje groot
succes. Andere sprookjesfilms volgden,
maar ook nam hij het initiatief tot een
heel nieuw genre: wondermooie natuur
films zoals „De levende woestijn" en
„De verdwijnende prairie". In juli 1955
ging eindelijk de droom in vervulling,
die hem sedert 1932 had beziggehouden:
Disneyland werd werkelykheid.
Mede dank zy Walt Disneys broer
Roy, die een groot zakentalent schijnt
te hebben, werd de onderneming ook
financieel een succes. De 23 miljoen
dollar, die men er in gestoken heeft,
lijken goed belegd. Deze artistieke ker
mis is namelijk in enkele jaren een van
de populairste attracties geworden in
Amerika. In de vakantietyd komen er
dagelijks dertigduizend bezoekers. Zelf
was ik er in het najaar. Het was er toen
heerlijk rustig: ik was er maar met
negenduizend anderen.
Het is mooi.
Artistieke kermis
Walt Disney, de geestelyke vader van
Mickey Mouse, van Sneeuwwitje, van
Peter Pan, heeft meer dan twintig jaar
met het plan rondgelopen een ontspan
ningspark te stichten voor jong en oud.
In 1923 was deze Disney naar Holly
wood gekomen met slechts veertig
Dat klinkt ironisch, maar het is niet
zo bedoeld. Disney is er in geslaagd om
dit vermaakscentrum, dat in vele op
zichten toch aan een kermis doet den
ken, ruim te houden en feestelijk. Op
vele van dergelijke vermaaksterreinen
moet het publiek kilometers slenteren.
Hier vindt men overal treintjes, busjes
en zweefbanen. En wat vooral zo wel
dadig aandoet: overal bespeurt men de
hand van de kunstenaar. Wanneer men
met Peter Pan boven nachtelyk Londen
vliegt, dan is dat maar niet een ordi
naire sensatie, het is mooi. En die tocht
per boot over een oerwoudrivier, zeker
dat is een vermakelijk uitstapje, maar
tegelijk vaart men door een prachtige,
grotendeels échte natuur. Honderden
tropische planten hpeft men hierheen
overgebracht, om het oerwoud zo reëel
mogelijk te maken.
De kinderen raken op zulk een tocht
geheel in de sfeer. Zy móeten haast
wel geloven, dat die bewegende kro
kodillen en nijlpaarden echt zijn. En
niet alleen de kinderen krygt Disney
in zijn greep: toen onze bootsman de
raad giaf, dat de vrouwen beter hun
oorbellen af konden doen, omdat de
inboorlingen daar nogal tuk op waren
werd die raad door sommige dames
inderdaad opgevolgd. En deze artike
lenreeks zou niet worden voortgezet,
indien diezelfde bootsman, niet op het
laatste moment met een revolverschot
een nijlpaard onschadelijk had ge
maakt, dat juist een verwoede aanval
op ons scheepje wilde doen
Het kasteel van de schone slaapster
Er zyn vast wel duizend verhaaltjes
geschreven over jongetjes of meis
jes die droomden dat er iets leuks,
iets gezelligs gebeurde en net als dat
leuke avontuur op z'n allerleukst en
op z'n aller-avontuurlykst was, wer
den ze wakker en dan was de droom
uit. Jij kent ze vast ook wel, de ver
haaltjes over jongetjes die op zwane-
ruggen vliegen alsof het niets is, en
meisjes die aan de hand van mooie
feeën door een heerlijk wonderland
lopen. Het zijn fijne verhalen om te
lezen. Maar droom jij ook wel eens zo?
Ik weet dat niet meer, het is al zo
lang geleden dat ik een klein meisje
was maar ik weet wel van Dirkje.
Dirkje is een jongetje dat in sep
tember voor het eerst naar de grote
school is gegaan.
Dirkje droomt nooit. En Dirkje WIL
zo graag dromen. Hy wil dromen dat
hy de dappere piloot is van een heel
snelle straaljager, of dat hij een be
roemd generaal is die al zijn vijanden
in de hele wereld binnen tien dagen
verslaat maar hy droomt dat nooit.
Vader vertelt hem soms verhalen
over ridders en minstreels en dan
denkt Dirkje: „Stel je voor als ik eens
zo'n ridder wasmaar hy is zo'n
ridder niet als je droomt ben je
w e 1 een ridder, of een straaljagerpi
loot, of een generaal. Dromen is dus
plezieriger dan denken.
Elke avond of bijna elke avond,
want soms is 1hy zo moe dat hy di
rect in slaap valt zegt Dirkje tegen
of hy misschien nog tomatenvoetjes
hoorde hy hoorde niets.
Het was donker, het was nog nacht
en Dirkje moest slapen „maar als
ik slaap", dacht hij, „komen misschien
de tomaten weer terug".
Hoe moest dat nu? Dirkje woelde
van z'n linker op z'n rechterzy en na
dat hij tien minuten had gewoeld en
gedacht, kreeg hy een plan: hy sloop
behoedzaam zijn bed uit. en de trap
af, naar beneden. In de huiskamer
deed hij het licht aan en ja. daar
stond de grote fruitschaal vol tomaten.
En weet je, wat Dirkje deed? Hij at
alle tomaten op. Ja. De één na de
ander.
Hij dacht: „Als ik die tomaten op
gegeten heb, kunnen ze my niet meer
plagen".
zichzelf als hij in bed ligt: „Nu wil
ik dromen dat ik een koning ben
Maar Dirkje droomt niet. Helemaal
nooit.
Het is vervelend voor Dirkje en het
is ook vervelend voor moeder, want
nu zegt Dirkje 'savonds: „Waarom
zou ik naar bed gaan, ik droom im
mers toch nieten dan zingt hij
het liedje van verlangen totdat moeder
boos wordt. En dan komt vader en
gaat Dirkje toch maar naar bed,
droom of geen droom.
Maar nu eindelijk heeft Dirkje ge
droomd. Niet dat hy een veldheer of
een koning of een held was o nee.
Wat heeft Dirkje dan gedroomd? Ik
zal het je vertellen.
Dirkje liep in een heel groot bos.
Tenminste, dat dacht hij. Maar het
was niet zo. nee: Dirkje liep gewoon
in het stadstuinje achter het huis. En
hy was zo klein als een muis er zyn
wel meer jongetjes die dat hebben ge
droomd. dat is niets nieuws. En de
bomen van het bos waren heel gewoon
de stengels van de bloemen die nu
plotseling reusachtig groot leken.
Dirkje beklom een grote berg dat
was de drempel van de openstaande
tuindeur en toen stond hij in een
zandvlakte, een woestyn. Dat was,
misschien begrijp je het al, het beige
kleed op de vloer.
Terwijl hij daar zo wat rondliep, zag
plotseling één van de tomaten hem,
een kleine tomaat die op de rand van
de volle fruitschaal lag er lagen wel
twintig tomaten op die fruitschaal.
De tomaat keek aandachtig naar dat
muize-kleine kereltje, daar op dat
kleed, en riep: „Daar gaat Dirkje, hij
is zo klein als wy nu zullen wij
hem!"
Dat was niet aardig van die tomaat,
maar je moet weten dat Dirkje niet
van tomaten hield, en altyd akelige
dingen over tomaten zei.
Als moeder zei: „Dirkje, tomaten
zijn zo gezond" dan zei Dirkje: „to
maten zijn vies" En die tomaten von
den dat. je begrijpt het. helemaal niet
aardig van Dirkje en helemaal niet
prettig.
Wat deden nu die tomaten toen zij
hoorden dat Dirkje plotseling zo klein
was als een muis? Ze lieten zich één
voor één van de fruitschaal rollen op
de vloer waar Dirkje liep en ze
renden op hem af. Och, och wat
schrok dat Dirkje!
Hy holde zo vlug als hy hollen kon,
en nog vlugger, hy hygde en hy riep
om z'n moeder en intussen hoorde
hy die boze tomaten.
„Zo dadelijk zullen ze me pakken",
dacht Dirkje „en dan?"
Hij gaf een gil van angst en werd
wakker, zo gaat dat altyd. Maar z'n
angst ging niet dadelijk voorbij. Hy
rolde zich op in z'n bed en hy luisterde
En het gekke was, dat hy die toma
ten nog lekker vond ook! Toen hy alle
twintig tomaten opgegeten had, ging
hy voldaan en tevreden naar zyn
bedje terug en hij sliep binnen drie
minuten.
De volgende morgen zei moedert
„Hè! Wat is er met de tomaten ge
beurd?" en Dirkje vertelde haar alles.
En was moeder boos? Niets er van.
Dirkje wilde voortaan wel tomaten
eten maar van dromen had hy zyn
bekomst!
M. F. B.
zen, die nauwelyks naar hun
viervoeter uitkyken, zullen óók
wel roekeloos op de weg zyn;
zij verhogen het cyfer der
ongevallenstatistiek.
De mannen van de autory-
school hebben hen indertyd
zorgvuldig geïnstrueerd alle zor
geloosheid te vermyden, maar
zij waren als dit aapje, dat het
;el prachtig vindt aan het
stuur te zitten, maar zich ver
der aan generlei aanwyzingen
stoort, omdat het de hersens
niet heeft, om ze te begrypen.
Hollende „ster"
Maurice Denhams speelt in de Rank-
film „The captain's table", welke thans
in de Pinewoodstudio's te Londen wordt
opgenomen. Maurice had het in één
scene van dat vrolijke filmpje nogal
te kwaad. Met drie truien aan moest
hij aan boord van een passagiersschip
het dek verscheidene malen op en neer
hollen.
De scene werd gerepeteerd, nog eens
doorgenomen-en toen nog eens
Eindelijk was het goed. De camera
snorde en Maurice holde. Toen volgde
een andere camera-instelling en daarop
nog eenToen het zo'n beetje op het
eind liep was Maurice bèk-af. Hy had
heel wat kilometertjes afgehold.
„Probeer het maar eens met drie
truien aan", nodigde Maurice uit.
„Ik had twee pond aan gewicht ver
loren, toen die dag om was. Maar des
ondanks, het heeft me geen kwaad ge
daan. Het kon eraf....".
1 lEN mens is echter géén
J- aap!
Daarom rust op hem de
dure plicht, naast de uiterste
verzorging van zyn auto, de
uiterste zorg aan zyn rykunst
te besteden, opdat er niet nóg
méér slachtoffers van het ver
keer te betreuren zullen zijn
dan nu al het geval is.
Dit aapje mag het prettig
vinden aan het stuur te para
deren: verantwoordelykheidsge-
voel ontbreekt hem verder.
Nog te velen zijn als hy: ze
geven blyk de lessen van de
instructuur nooit geleerd te
hebben.
Ze denken alleen aan de
„pret" en niet aan de „last", die
iedere automobilist in het be
lang der maatschappy te torsen
heeft.
Zorg ervoor, dat U zich niet
aan het stuur gedraagt als hy.
Onnoemelyk velen zyn van
zulk een mentaliteit al de dupe
geworden
FANTASIO.
