Gene Tierney thans verpleegd in
c
Jeugd-
herkenning
C
3
Bondskanselier Adenauer komt voor
krachtproef in carrière te staan
D
ZaxERDAG 15 FEBRUARI
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 4
krankzinnigengesticht in Amerika
Breuk met Aly Khan was teveel j Tiemey niet zelf aan het apparaat
Steekproeven bij onze Oosterburen (VI en slot)
Denkt hij in nieuwe richting of heeft hij
alleen openbare mening willen kalmeren?
Politieke zwenking vice versa
Het drama van een mooie, jonge vrouw
De filmmakers wilden het niet opgeven.Steeds weer draaiden zij haar
telefoonnummer te Beverly Hills: CL 95.488. Maar onveranderd was het altijd
een meisjesstem, die antwoordde: „Mammie is nooit thuis. Zij telefoneert wel
tweemaal per week. Maar zij zegt dan alleen, dat zij zo moe is.Het was voor
de filmmensen om moedeloos te
■n 1 ïf i rri i a worden. Hoe qraaq hadden zij Gene
gekregen om haar een voorstel
voor een of andere filmrol te doen. Maar altijd weer waren het haar dochtertjes,
die antwoord gaven
Het begon eens als
een mooi sprookje..
In „Het laatste nieuws van Brus
sel" lezen wij. dat dit raadsel thans
is opgelost. En tevens is een drama
openbaar geworden, dat sprekend is
voor het leed. dat vaak schuil gaat
achter de valse schijn van de film
wereld. Het staat vast, dat Gene
Tierney, die mooie jonge vrouw, die
op het eerste oog voor het geluk ge
boren leek, verblijft in een inrich
ting van geesteszieken in de Ameri
kaanse staat Kansas. De breuk met
Aly Khan, naast wie zij veel gezien
werd na zijn echtscheiding met Rita
Hayworth. heeft Gene te zwaar ge
troffen en haar geest volledig on
dermijnd.
Elsa Maxwell had reeds vroeger ont
huld, dat Gene geestesziek zou zijn,
maar de vrienden van de jonge ster
hadden verklaard niet het minste ge
loof te hechten aan deze bewering van
deze journaliste, die zich bij voorkeur
met sensationele berichten en schan
daaltjes uit de filmwereld bezig houdt.
Zij beweerden, dat Gene lijdende was
aan een slepende ziekte. Helaas heb
ben zij hun stelling niet kunnen hand
haven. Er bestaat geen twijfel meer
over het feit, dat Gene Tierney wordt
verpleegd in de Menninger Foundation
te Topeka. En een ieder weet, dat deze
Foundation een krankzinnigengesticht
is
door, waarbij zij later veel steun on
dervond van haar vader, die haar toen
zelfs aanmoedigde.
Opvallende schoonheid
Haar talenten had zij reeds eerder
getoond, toen zij op twaalfjarige leef
tijd een gedicht schreef „Ode aan de
nacht", dat werd opgenomen in het
schoolblad.
In 1938 Gene was toen dus 13
jaar stond zij voor het eerst op de
planken in een toneelstuk op Broad
way. Het stuk viel als een baksteen.
De critici hadden er geen goed woord
Sprookje
Een triest een bitter einde van een
carrière, die in het begin leek op een
sprookje. Gene Tierney werd op 20
november 1920 te Brooklyn geboren
als dochter van een belangrijke verze
keringsmakelaar van Wallstreet. Haar
familie was zeer welgesteld en op de
maatschappelijke ladder stond zij zeer
hoog aangeschreven. Gene genoot dan
ook een uitstekende opvoeding. Zij be
zocht enkele van de vooraanstaande
Amerikaanse onderwijsinstellingen en
studeerde nog een paar jaar in een
kostschool, dat in Zwitserland nabij
Lausanne is ondergebracht in het
kasteel van Brillantmont. Het laat
gemakkelijk begrijpen, dat het als
een donderslag bij heldere hemel was,
toen Gene aan haar ouders verklaarde,
•Lat zü toneelspeelster wilde worden.
Haar moeder vooral had heel andere
plannen met haar. Maar Gene zette
GENE TIERNEY
Het begon als een sprookje
ALLES vloeit, alles verandert
„Zou dat werkelijk wéér
zijn?", dacht ik tijdens een
etentje met goede vrienden uit
prille jongensjaren, bfjeen-geor-
ganiseerd op verzoek van een
hunner.
Dat was de man, die indertijd
als onze captain fungeerde.
Hü moet een wonderbaarlijk
geheugen hebben, want hij
trommelde, na véél zoeken, alle
leden by elkaar, wist hun adres
sen in binnen- en buitenland
nog op te speuren!
En ze kwamen, na zóveel
jaren, van hèr en vér!
Er waren er by met een buik
je. met grys haar of zonder
haar.
Mannen met een „carrière" en
mannen, die het kalmer aange
daan hadden.
Al die barrières vielen als op
slag weg, toen we elkaar zégen
en aan tafel, één voor één
ieder had daartoe drie minuten
onze levensloop vertelden.
OUDE herinneringen wer
den opgehaald.
Een gordyn ging voor my
open! Voor my. uit hoofde van
m'n beroep volkomen in de
„actualiteit" levend, waarin van
dag tot dag de ene indruk de
andere vervaagt.
Het jeugdtoneel herleefde: dat
van onze voetbalpartytjes als
kleine jongens, 's middags na
schooltyd. Of als 't ernstig werd
de „grote" wedstrijden tegen 't
zo- en zoveelste elftal van een
erkende eersteklas club. In onze
onbezorgde jeugd waren die er
nog niet in zulk een overweldi
gend aantal als nü. met allerlei
divisies, met betaalde en onbe
taalde krachten, waaruit een
simpel mens nauwelijks weg
meer weet
Die tyd van toén was prach
tig! We wonnen zelfs van het
zesde van H.V.V. met 74: een
enorme, een glorieuze overwin
ning!
Niemand was trotser op onze
grootse prestatie dan onze cap
tain zélf, die nu z'n eigen elftal
weer bij elkaar had gefloten!
Hy had al onze prestaties,
waarvan we zelfs dikwijls niets
meer wisten, nog haarfijn in 't
hoofd.
Hoe wés 't mogeiyk. dat
iemand dat allemaal nog wist!..
pen, voor anderen in gevangen
schap onder de Duitsers, nu
allen hereend by een goed glas
Beaujolais, by een met zorg uit
gekozen menu en een geurige
mocca toe.
Dit alles zal U vermoedeiyk
matig interesseren.
Ach kóm: iedereen wordt op
rypere leeftyd éénmaal met
dergeiyke zaken geconfronteerd.
Déérom vertel ik U ervan.
Eenmaal wordt elkeen ge
plaatst voor de al- of niet her
kenning van eigen jeugd en
komt dan tot de conclusie, al
thans zo is myn ervaring, dat
ware vriendsohappen slechts in
héél jonge jaren ontstaan, dat
zij. hóe gescheiden men ook
lang geleefd heeft, by een ver
nieuwd samenzyn plotseling
weer openbreken tussen mannen
met rimpels op het voorhoofd
en zorgen in het hoofd
Dét is de winst van zulk een
ontmoeting: dat ge voor één
avond weer héél jong bent, de
gecompliceerdheden van het
leven vergeet en beseft, hóe
goed het destijds was en hoe ge,
ondanks élles, in sommige op
zichten geheel dezelfde bent ge
bleven.
Er gaat een grote warmte van
zo'n oude vriendschap uit!
Zy overbrugt in een oogwenk
een héél mensenleven, met al
z'n ups en downs,
ZO concludeert ge dan, dat
ondanks alle verandering
van en in de tyd, één on
veranderlijkheid blijft: datgene,
wat in uw prille jeugd wortel-
schoot en zijn onuitroeibaar
stempel legde op al hetgeen
daarna over en tot U kwam en
U tot „volgroeide" mannen
maakte.
Deze merkwaardige constate
ring was de kern van deze sin
guliere avond, waarin wij ons
weer één voelden als in de tyd,
toen wij, blij als kleine kinderen
achter het fascinerende bruine
monster aanzwoegden en gilden
van opwinding, wanneer dat
monster zich inderdaad tussen
de palen boorde.
Dat was tóen de triomf van
ons bestaan
NA afloop scheidden zich
onze wegen.
Ieder ging naar z'n eigen
wereld, zijn eigen lief en leed.
Maar over tien, twintig, des
noods dertig jaar zullen wy er
wéér zyn, als de captain op z'n
fluitje blaast!
Dat hebben we beloofd!
Wéér als kinderen, wéér even
biyen zorgeloos.
Dat weten we allen nu héél
zeker!
Mits.... de tyd en de om
standigheden mèt ons zyn.
Een elftal blyft immers niet
altyd een „elftal"?
FANTASIO.
op.
AAR zóten we dan. met
onze nieuwe lichamen aan
en onze nieuwe gezichten
Als je héél goed keek, zag je
de oude gezichten en de oude
lichaampjes ineens scherp voor
je.
Je kon eenvoudig niet begrij-
pen. dat er een gans leven tus
sen lag.
Een leven, voor sommigen met
een periode in de Jtppenkam-
Zcals wij indertijd speelden
yoor over. Maar zy hadden wel de
exotische schoonheid opgemerkt voor
die jeugdige nieuwelinge
Een volgend stuk had al even wei
nig succes, maar weer hadden de
critici Gene Tierney opgemerkt en
dit was het steuntje, dat zy nodig
had om een belangryke rol te be
machtigen. Het was een hoofdrol in
„The male animal" van James Thur-
ber, een stuk, dat wel byval vond
en de triomfen van Gene waren
groot. En meteen waren de talenten-
jagers van Hollywood in de weer
om deze mooie vrouw voor de film
te winnen.
Lange verbintenis
In 1940 capituleerde zy voor deaan-
lokkelyke aanbiedingen. Zy onderte
kende een verbintenis op lange termijn
met een der belangrykste filmfirma's.
In haar contract stond nadrukkelijk
vermeld, dat zij in geen geval iets
aan haar voorkomen zou mogen wij
zigen. Onmiddeliyk ging zy aan het
werk en onder leiding van de be
kende Duitse regisseur Fritz Lang
kwam haar eerste rolprent tot stand:
„De terugkeer van Frank James". Het
werd het begin van een lange rij. Hoe
wel het Amerikaanse spotblaadje „The
Harvard Lampoon" haar had bestem
peld als de slechtste ontdekking van
1941, bleef zy onverminderd aan de
gang. In 1944 volgde de bekroning op
haar intensieve arbeid met de merk
waardige en uitmuntende politiefilm
„Laura" van Otto Preminger, waarin
zy optrad met Clifton Webb en Dana
Andrews.
Uitheems type
Gene had veel werk en was een ge
vierd actrice, maar haar huwelijk
ALY KHAN
Afscheid van hem was te veel
in 1941 gesloten met de Russische
graaf Oleg Cassini was niet byzon-
der gelukkig, al schonk Gene het leven
aan twee dochtertjes, Daria in 1947
en Christina in 1948. Maar het film
werk ging door. Gewoonlijk kreeg zy
de rol van uitheemse vrouwen te ver
vullen. Zo was zij in de beginjaren
achtereenvolgens een Polynesische,
een Arabische, een Chinese, een Ita
liaanse en een uitzonderlijke Engelse.
Zy was een zeer nauwgezet actrice. De
betreurde Ernst Lubitsch, onder wiens
leiding zy werkte in „Heaven can
wait" was verbaasd over haar buiten
gewoon geheugen. Toen hij haar vroeg,
hoe zy er in slaagde lange teksten op
byzonder korte tijd uit hét hoofd te
leren, vernam hy tot zyn verbazing,
dat Gene steeds haar volledige rol
leerde en de dag voor.de opnamen de
gedeelten herhaalde, die zy de vol
gende dag moest opzeggen. Zy kon
zich niet indenken, dat anderen
dat niet deden. Een van haar
laatste produkties was „De zwarte
spin", waarin de handeling ging over
een groep toneelspelers, die in sommige
dramatische gebeurtenissen gewikkeld
raakten.
Idealen
Gene, die vloeiend Frans spreekt,
had er steeds van gedroomd een Frans-
Amerikaanse samenwerking op film
gebied tot stand te brengen. Zij bracht
vele jaren in Europa door en zo kwam
het, dat zy samen met Irene Dunne
de grote figuur was van het beroemde
bal, dat de Braziliaanse markies Car
los de Bestegui te Venetië gaf in 1951.
Enkele jaren later, toen het huwelijk
van Aly Khan met Rita Hayworth
was gestrand, zag men Gene —die in
middels was gescheiden van de mode
koning Cassini steeds in gezelschap
van Aly. Iedereen dacht aan een hu
welyk.
Haar foto nam steeds de plaats
in van Rita, tot zy plotseling ver
dween en Aly een nieuwe romance
begon met de gevierde mannequin
Bettina. Het doek viel toen over het
leven van Tierney. Vergeefs draaiden
de filmmakers haar nummer in Be
verly Hills. Tot dezer dagen het doek
werd opengetrokken en het drama
openbaar werd van de jonge, eens
zo diep bewonderde ster en van haar
twee kinderen, die vergeefs op hun
moeder wachten.
(Van onze reisredacteur)
„Wat bezielt Adenauer?" zei de Amerikaanse correspondent, „wat gaat er in
de man om? wil hy soms ook al als vredesstichter de geschiedenis ingaan?
Probeert hy alleen de Duitse openbare mening te kalmeren of wil hy
werkelyk
De lelyke woorden: „het met de Russen op een akkoordje gooien" wilden
niet over zyn lippen komen, maar hy vertolkte duidelijk de argwanende schrik
van de Amerikanen in Duitsland. Eerst hadden zij tot hun ergenis gezien, dat
de serie voordrachten voor de BBC (waarin George Kennan, voormalig
Amerikaans ambassadeur in Moskou, de verstarring van de Westelijke politiek
had blootgelegd en het begin van een militaire uitdunning van een Midden-
europese zone had aanbevolen als voorloper van een ontspanning tussen Oost
en West) een onverwacht grote byval in West-Duitsland had gekregen. En,
zulks mede, omdat Kennan een zo onverdachte figuur is, dat hij gedachten in
deze richting plotseling bevrijdde van de smadelyke kenschetsing „neutra
lisme". Luttele dagen later zagen de Amerikanen tot hun verbijstering hoever
deze gedachten al wortel hadden geschoten toen op de NAVO-top-conferentie
in Parijs, die in eerste instantie een manifestatie van hechte verdedigingswil
had zullen zyn, plotseling ook de gesprekswensen doorsijpelden en zelfs hun
weg vonden naar het slotcommuniqué. Tot hun algemene ontzetting ervoeren
de Amerikanen, dat juist Konrad Adenauer, de Europeaan, die zy boven alle
anderen vertrouwden en die door zijn vijanden een lakei van Dulles werd
genoemd, de deur opende voor hen die met Moskou wilden praten.
van een gesprek met Moskou) zal toch
niet tegen Adenauers wensen zyn uit.
gesproken.
Zelfs al zou Adenauers solo-party in
Parijs slechts een tactische manoeuvre
zijn geweest, dan nog was de reactie in
West-Duitsland veelbetekenend. Men
bespeurde allerwege een ondertoon van
triomf over dit eerste onafhankelijke
politieke optreden van de Bondsrepu
bliek, gepaard met enig leedvermaak
over het feit, dat men juist de Ameri
kanen op de tenen had getrapt. Geen
verstandige reactie overigens, want
Adenauer had ten hoogste enige rente
opgenomen van het grote politieke ka
pitaal, dat hij in de Ver. Staten had
vergaard. Er was een gevoel van „als
wij het maar doen. komt het wel in
orde", de lust tot herhalingen van het
solo-optreden was zeker aangewak
kerd. By Krupp hoorde ik zelfs verlui
den: „Als wij maar met de Russen
praten, is de zaak in een oogwenk ge
regeld". Het heeft de Duitsers wel de
gelijk gestoken, dat zij de laatste jaren
economisch Europa's nummer één wa
ren. maar politiek slechts getolereerd
werden
„Als wij maar met de
Russen praten
De Amerikaanse schrikreactie was
misschien verklaarbaar omdat Ade
nauer de spil was, waarom hun beleid
in Duitsland en in Europa draaide. Die
keuze was minder slim dan zij leek.
Want al zou Adenauer volharden in
het beleid, waarmee hij West-Duits
land in ongelofelijk korte tijd terug
bracht in de rij der onafhankelijke
naties, dan nog blijven de grote pro
blemen van Oost-Duitsland en de
Oder-Neisse-grens, die een groot Duits
gebied onder Pools beheer laat, onver
minderd bestaan. Hoe goed Adenauer
zyn beleid ook „verkocht", het was niet
aannemelijk, dat de Duitsers eeuwig
ten onrechte zouden blijven geloven,
dat dit beleid werkelijk tot de hereni
ging van Duitsland zou leiden. De vage
gedachten, die hieromtrent door de
Duitse achterhoofden speelden, kregen
extra-relief, toen de Spoetnik-raket
ten enige geduchte deuken maakten in
het Amerikaanse militaire overwicht,
dat in het denken van Dulles en
Adenauer zo'n grote rol speelde. De
Duitse aarzelingen kristalliseerden zich
om een schynbaar onbelangrijk punt:
de voorgenomen stationering van ra
ketten van gemiddelde draagwijdte in
West-Duitsland, die de afschietplaat-
sen zouden kunnen bereiken van de
Russische intercontinentale raketten
welke Amerika bedreigen. De Duitsers
redeneerden, dat die lanceerplaatsen
onmiddeliyk een doel voor Russische
raketten zouden zijn. Zij voelden daar
weinig voor en in verrassend korte tijd.
enkele weken slechts, voltrok zich bij
hen een veel verder gaand gewetens
onderzoek naar het ganse samenstel
van de westelijke politiek. Dat onder
zoek werd gevoed door de woorden van
Kennan, de min of meer gelijkluiden
de voorstellen van de Poolse minister
van Buitenlandse Zaken, Rapacki, en
de brievenlawine met postmerk Mos
kou.
Alleen maar ter kalmering?
Heeft Adenauer met zijn als verras.
rend ondervonden optreden in Parys,
waar hy in feite niet veel anders heeft
gedaan dan een aantal deuren open
zetten, zich slechts opnieuw aan het
hoofd van de Duitse openbare mening
willen plaatsen om die te kalmeren en
later weer zyn eigen oude weg te gaan.
of begint hy zelf ook in een nieuwe
richting te denken? Men doorgrondt
niet zo gemakkelijk de gedachten, die
achter het onbeweeglijk Sioux-masker
van de oude Bondskanselier spelen.
Zyn jongste radio-rede, waarin hy de
Rapacki-voorstellen tot militaire neu.
tralisering van een Middeneuropese
zone op de bruutst mogelijke wijze
verwierp en zich slechts nors tot een
gesprek-op-condities met de Rassen
bereid verklaarde, zou haast doen ver
onderstellen, dat hy zyn openbare me.
ning alweer voldoende gekalmeerd acht
om de weg terug te gaan. Men heeft
deze rede een officieuze regeringsver
klaring genoemd. Maar de nieuwjaars
reden van bondspresident Heuss, waar
in deze Kennan prees en geheime di
plomatie aanbeval (ter voorbereiding
Nieuwe wegen
Is er thans een werkelijke 'wijziging
van Adenauers koers te verwachten?
De bovengeschetste gevoelens van twij
fel en ongeduld hebben zich in West-
Duitsland duidelijk gemanifesteerd. Het
is mogelijk, dat zij alweer inslapen of
dat alsnog zullen doen; dat verschijn
sel heeft zich ook elders in Europa op
dit. stuk voorgedaan: eerst tijdelijke
ongerustheid, dan „berusting in het
onvermijdelijke", een lichtelijk fatalis
tische passiviteit, die niet het opwek-
kendste aspect van de Westelijke be
leidsvorming is, Het zou mij echter
allerminst verbazen, wanneer juist in
het verdeelde Duitsland de lust om
eens nieuwe wegen in te slaan, zou
blijven opduiken en uiteindelijk de
sterkste zal blijken. Met Adenauer of
zonder Adenauer. En dat weet de
Bondskanselier op zijn leeftyd uiter
aard ook.
Of Adenauer er nu veel zin in heeft
of niet een peilen van het standpunt
der Russen lijkt onontkoombaar. Er
zullen daarbij veel stekelige problemen
ter tafel komen en wel ondanks wes
telijke tegenzin: die van de neutrale
Middeneuropese zone, en ondanks
adenauers afkeer, die van de status van
Oost-Duitsland. Een onmiddellijke op
lossing is uitgesloten, het Duitse pro
bleem is in al zijn aspecten zo on
overzienbaar, dat men het slechts be
hoedzaam met de tegenstander af kan
tasten. Maar men ontkomt in Duits
land niet aan de indruk, dat het uur
daarvoor gaat élaan.
Dat Adenauer in velerlei opzicht
zonder twyfel Duitslands geschiktste
representant zou zyn, staat buiten kijf.
Maar één beslissend twyfelpunt- blijft.
Wanneer men slechts met de Sovjet
russen aan tafel gaat zitten om de
eigen openbare mening te kalmeren,
halsstarrig aan eigen standpunt vast
houdt en tenslotte rechtschapen ver
ontwaardiging voorwendt, omdat de
wederparty daar niet mee wil instem
men. dan luidt het antwoord op de
eeuwige vraag: „heeft het werkelijk
zin met de Russen te praten?" alleen
maar „neen". Men kan slechts hopen,
dat Konrad Adenauer het grote
staatsmanschap, dat hy in andere pro
blemen aan de dag heeft gelegd, ook
zal aanwenden in het vraagstuk, dat
het beslissende woord over zyn grote
carrière zal spreken.
Duitsers van morgenvluchtelingenkinderen uit Oost-Duitsland.
