t>Bnuneni£ Haring en wittebrood voor bijna tienduizend personen Koraalmuziek: zinvolle tradit e aan begin van 3 oktoberfeest Wielrenners en windhonden op het Levendaal in actie HUTSPOT MET KLAPSTUK VRIJDAG 4 OKTOBER 1957 van burgemeester Van der Werf zou hechten. Mevrouw Van Kinschot ont ving namens de zangers een boeket bloe men het tweede van die dag, daar zij er, zoals gebruikelijk, ook reeds één had ontvangen van het ebstuur van de 3 Oc tober Vereeniging. Nadat burgemeester Van Kinschot de krans had gehesen, werd de ko- raal-muziek gesloten met twee cou- pletten van het Wilhelmus. De commissaris van politie, de heer J. Dreeuws, woonde de koraalmuziek nog bij, hoewel de griep ook hem ernstig belaagde. Later is hij naar huis gegaan, zodat hij o.a. niet in de optocht mee kon rijden. In het voorste rijtuig reden nu hoofd-inspecteur J. C. Hofstede en inspecteur J. L. Arbouw. Advertentie KANTOORMEUBELEN Haarlemmerstraat 184 Telef. 21400 De tijden zijn gelukkig ver anderd, doch de zin voor traditie Is gebleven. Men heeft daarvoor althans bij de uitreiking van haring en witte brood nog meer begrip getoond dan vorig Jaar. Deelden toen 7640 ingezete nen in deze feestgave, thans waren dit er bijna 10.000. Een aantal, dat ook ln dit jaar in het zo fraai gerestaureerde Waaggebouw grote bedrijvigheid te zien gaf. Twee uur lang hebben jongeren en ouderen, vaders en moeders, broertjes en zusjes hun aandeel in deze feestgave in ontvangst genomen. Een alleraardigst moment was het toen Gemma en Rita (3 jaar) en Nolleke en Anneke (2 jaar) van Paridon aan de hand van vader en moeder haar portie kwamen opeisen. En dat niet alleen, zowel Rita als Anneke deden direct een aanval op het brood, dat toen geen 800 gram meer woog.... Had dit viertal maar een korte reis het woont op de Haagweg af te leg gen, geheel anders was dit voor de gep. Dit viertal maakte de grootste furore bij de uitdeling van haring en wittebrood. Het lijkt niet alleen een viertal maar ook een vierling, maar dat is de bedriegende schijn Het zijn de twee tweelingen van 2 en 3 jaar van de familie Van Pari don. Film, fotografen, radiojournaal alles kwam er aan te pas om op een of andere wijze dit unieke stel kleu ters te vereeuwigen. kapitein der Infanterie Van Kaathovei die reeds 21 jaar in Duitsland woont er wiens vader indertijd nog de Leidst schutterij in het Waaggebouw geoefenc heeft. In 1906 was hij voor het laatst ir de gelegenheid geweest om haring ei wittebrood te halen, thans nu hfj ir Leiden was deed hjj dit weer. Dat men ook op hoge leeftijd nog be grip kan krijgen voor de zinvolle bete kenis van deze traditie, toonde dez« dag een 85-jarige dame, die voor hel eerst haar brood en haring kwam ha lenVolgend jaar hoopte zjj terug t( komen. Om circa negen uur arriveerden ooi de burgemeester, jhr. mr. F. H. var Kinschot, en diens echtgenote in d< Waag, om nog een ogenblik zelf aan d< uitdeling deel te nemen. Bovendien ga ven ook vele autoriteiten deze ochtenc van hun belangstelling voor deze uitrei king blijk. Ruim half tien waren de ko lossale stapels brood vrijwel weg en d< tonnen haringen het waren er ruin 17.000 leeg. Voor een vriendelijke attentie, ooi ditmaal aangeboden door het Leids Stu denten Corps, zorgde de praeses-collegii de heer A. E. du Perron: aan de dames die met het uitdelen van de haringei waren belast, reikte hij een fles eau d< cologne uit. Om de haringlucht te ver drijven Zinvolle traditie Een van de traditionele hoogtepunten van de viering van de derde oktober: de koraalmuziek in het Van der W erf park. ditmaal een vrij natte belevenis, waarvan de sfeer echter niets afweek van die van andere jaren. Drie oktober is rijk aan tradities. Er zijn er echter maar twee, welke hun zin volle inhoud ontlenen aan de dag, waarop Leiden in 1574 werd ontzet. Het zjjr de herdenking in de Pieterskerk, waar nu 383 jaar geleden een dankbaai voorgeslacht samenkwam om God te danken voor de uitkomst, die Hij gaf, er de uitdeling van haring en wittebrood, waarmede de gedachte levendig wordi gehouden aan de geuzenvloot, welke in 1574 dit toen zo begeerde voedsel binnen Leidens wallen bracht. ir ie mee ivil zingen moet ook repeteren ,,'k Zal eeuwig zingen van Gods goedertierenheen". Met deze woorden uit psalm 89 begon de koraal-muziek in het Van der Werf- park en men zou deze woorden tevens het thema kunnen noemen van deze traditievolle inzet van het 3-oktoberfeest. De koraal-muziek is immers een moment van bezinning voor men zich in het feestgedruis begeeft. Op historische grond, rond het standbeeld van Van der Werf denkt men een ogenblik aan de dapperheid van de Leidenaars uit 1574 en aan de wonderlijke goddelijke uitredding uit de benauwdheid. overgenomen van de heer H. W. de Nie, die nog wel lid is van de commissie. Het is een verheffende gedachte, aldus spre ker, dat wij hier bijeen zijn op histori sche grond om de moedige vaderen te gedenken en God dank te brengen voor zijn daden. Het standbeeld van burge meester Van der Werf staat hier als uiting van de dank aan al die dapperen uit 1574 en als herinnering voor het na geslacht, dat telkenjare deze dag zal vieren. Daarna bood hij burgemeester Van Kinschot namens de zangers de krans aan met het verzoek deze te wil len hechten aan het standbeeld van Van der Werf, een van de bekendste voor gangers van de huidige burgemeester, en de heer Kwaadgras eindigde zijn toe spraak met de bede uit gezang 293 „O God, die droeg ons voorgeslacht in nacht en stormgebruis, bewijs ook ons Uw trouw en macht, wees eeuwig ons te huis!" H. P. Kwaadgras bood krans aan Honderden mensen waren in het anders zo stille park bijeen gekomen om te zingen of te luisteren. Men had dit keer een scherpe scheiding gemaakt tus sen hen, die de repetitie hadden bijge woond en hen, die dat niet hadden ge daan. Herman Stenz, die zijn sporen op het gebied van de volkszang reeds heeft verdiend, achtte dit nodig om een har monisch geheel te krijgen. Dit „koor-voor-één-dag" bleek een goed gedisciplineerde eenheid te zijn, die zich stipt hield aan de aanwijzin gen van de dirigent. Dit kwam vooral tot uitdrukking by het lied „Neerlands huis en tuin", een nieuw nummer op het programma, dat zeker niet zo maar ineens te zingen was geweest, indien men de repetitie niet had bijgewoond. burgemeester jhr., mr. F. H. van Kinschot, de krans aan, die om de arm van het standbeeld van burge meester Van der Werf gehangen moest worden. De heer Kwaadgras wees er daarbij op dat hij de functie van woordvoerder had Tweede boeket Burgemeester Van Kinschot zeide zeer getroffen te zijn door de persoonlijke woorden van de heer Kwaadgras en dankte in hem alle zangers voor deze krans, die hij gaarne aan het standbeeld Feest van de snelheid Reinier Riethoven won zonder moeite Autoriteiten Behalve de vele zangers en belang stellenden waren er weer vele autori teiten, onder wie burgemeester en me vrouw Van Kinschot, de rector magni ficus, prof. dr. S. E. de Jongh, het Col legium van het Leidsch Studenten Corps, het bestuur van de Vereniging van Vrou welijke Studenten te Leiden, de brigade generaal G. Dijkstra en tal van ande ren, die wij later op de dag bij de ver schillende festiviteiten nog vaak zouden zien. Aanbieding krans Nadat de Hymne „Lof zij den hel dengezongen was bood de heer H. P. Kwaadgras, als voorzitter van de commissie kransaanbieding, aan Het was een genoegen om te zien hoe kunstig en kundig Kunst en Genoegen een aandeel nam in de muzikale omlijsting van de sprook jesoptocht. (Van onze sportredacteur) Eén was er gistermorgen op het Levendaal die zich in ieder geval machtig geamuseerd heeft. Dat was een zwarte kees uit de Rijnstraat, die in elke serie van de windhondenrennen gillend van plezier achter zijn razendsnelle viervoetige collega's rende. Dat enthousiaste keesje verwekte steeds opnieuw grote hilariteit bij de duizenden toeschou wers, die ongetwijfeld deze windhondenrennen wel aardig zullen heb ben gevonden, ook al ging het er een beetje rommelig aan toe op de geïmproviseerde baan op het Levendaal. Tweemaal hebben wij gisteren deze Greyhounds en Whippets gezien. Eerst bij de start, waar zij zenuwachtig kef fend en trillend van strijdlust op hun beurt stonden te wachten, volkomen toegespitst op de wedstrijd -. enkele uren later tijdens de prijsuitreiking in Royal, toen zij óf in koninklijke hou ding aan de voeten van hun eigenaars lagen óf met de rustige tred van de ge vierde sportman door de zaal stapten. Grappig, deze mooie, op snelheid ge bouwde honden, die de races zo leep lopen. Want in vrijwel alle races zagen we gisteren, dat zo'n grote Greyhound of zo'n kleine Whippet op hetzelfde mo ment dat hij zag in de strijd om „het haas" - de witte lap welke door een over een fietswiel lopend koord met hoge snelheid wordt voortgetrokken - kansloos was. de wedstrijd doodeenvou dig staakte De windhondenrensport is overigens ook voor de eigenaren een inspannende bezigheid, want het was knap rennen over het Levendaal om de honden na afloop van de wedstrijd weer op te van gen. Men mag de leden van de Zuidhol landse Windhondenrenverening, waar van er vele voor dag en dauw uit hun bed waren gekomen om 'n steentje bij te dragen aan de viering van Leidens ont zet, dan ook wel erkentelijk zijn. De ra ces waren, ook al begreep niet iedereen er het fijne van en al correspondeerde het programma niet met datgene wat in de Feestwijzer was afgedrukt, beslist interessant. Het ging eenmaal bij de Greyhounds zo snel, dat de man aan het fietswiel het niet bij kon houden en de honden de prooi, in casu de witte lap, voorbijschoten. Zo'n vijftig, zestig kilo meter per uur komt er wel uit die ge spierde. slanke poten De uitslagen luiden: Greyhounds, klasse B: 1. Norton's Constable, eig. Smits (Nigtevecht). 2. Shaddy van de Grev Manor eig. Laging (Rotterdam). 3. Butterfly, eig. 4. Am ber of Birthday, eig. J. v. d. Velde (Bos koop). Whippets A-klasse: 1. Mosquito, eig. De Vries jr. (Den Haag). 2. Bellatrix, eig. Hilling (Delft), 3. Memory, eig. De Vries jr. Whippets B-klasse: 1. Arras, eig. me vrouw Lodeweges (Den Haag), 2. Per haps, eig. Zuiderhoek (A'dam). WIELRENNEN Na de windhonden kwamen de wiel renners in de baan, leden van de Leidse vereniging Swift, die sprint - wedstrijden reden over 300 meter met staande start. Deze wedstrijden werden in zeer vlot tempo afgewekt. werden duidelijk ge annonceerd en het was goed te mer ken, dat de heren Veldhuizen c.s. hun renners prima voorbereid naar het Levendaal hadden gestuurd. Er werden vier series gereden waar van de winnaars in de demi-finales kwamen. Dat waren: Bertus Zoet. Rei nier Riethoven, A. v. d. Kaay en Jan Riethoven. De verliezers mochten het nog een keer proberen in twee herkan singen en hieruit plaatsten zich Gom- mans en Nico Kooien. In de tweede herkansing deed zich een valpartij voor. toen winnaar Nico Kolen op de eindstreep in botsing kwam met Kasteel en beiden tegen het plaveisel smakten. Kasteel kwam geluk kig terecht, maar Nico Kooien, die over de kop was geslagen, bleef, tot grote schrik van dé toeschouwers, liggen. De mannen van de EHBO snelden toe, er werd een brancard aangedragen en Nico Kolen leek rijp voor het zieken huis. waar U en wij na zo'n smak on getwijfeld naar toe zouden zijn ge bracht. Maar deze wielrenners zijn schijnbaar van ijzer gemaakt, want een minuut of vijf later stapte Kolen weer vrolijk .op zijn fiets, zij het dat hij rij kelijk met pleisters was versierd. Hij reed lustig mee in de demi-finales, die werden gewonnen door Reinier Rietho ven en diens achterneef Jan Riethoven. Deze twee gingen dus over naar de fi nale waarvoor zich na een herkansing ook nog Bertus Zoet plaatste. Evenals zijn serie en de halve finale won de 15- jarige Reinier Riethoven de eindstrijd met groot machtsvertoon vóór de 14-ja- rige Bertus Zoet en Jan Riethoven. Het was Reiniers achttiende overwinning van dit jaar. Na afloop ontvingen de drie finalisten in Royal fraaie bekers uit handen van de heer M. de Marcas. bestuurslid van de 3 Octobervereeniging. De heer De Marcas dankte in het bijzonder de be stuursleden van Swift voor hun be reidwilligheid de 3 October-Vereeniging uit de brand te willen helpen, toen bleek dat de wedstrijd van versierde antopeds geen doorgang kon vinden. Cabaretavond in Stadsgehoorzaal Na alle vermoeienissen van de dag was het goed een ogenblik rust te vinden in de Stadsgehoorzaal, waar traditie getrouw een cabaret-avond werd ge geven. De titel was dit jaar „Hutspot met klapstuk", die werd opgediend door Willy Vervoort en zijn medewer kers. Willy Vervoort toonde zich weer een uitstekend conferencier, die tal van aar dige grappen ten beste gaf. Zijn praatjes vielen bijzonder in de smaak van het talrijke publiek. Niet minder waardering had men voor de charmante „bloem van Sumatra" Tonny Boucher, die enkele aardige liedjes bracht en daarbij uitste kend imiteerde hoe zij op 4-jarige leef tijd een liedje voor het publiek bracht. Ook Cor van Veen bracht verscheidene liedjes, maar dan op zijn accordeon of de piano. Vooral de potpourie van be kende liedjes werd een succes, en er werd hartelijk meegezongen. „The Munahiki Stars" moesten verstek laten gaan, omdat het ensemble ten gevolge van de griep niet volledig was. In hun plaats kwamen de Larri- sons, de bekende mondaccordeonlsten, die buitengewoon goed thuis bleken op hun grote instrumenten. Hier bleek weer eens dat mondaccordeon spelen en mondaccordeon spelen twee is! Scott en Black verrichtten fabelach tige acrobatische toeren; men stond er versteld van hoeveel een mens kan ver dragen. Wat zou U er van denken als er plotseling iemand op uw buik sprong of op uw gezicht ging staan, of uw hoofd zo hard op de tafel bonsde, dat het achterin de Stadsgehoorzaal zeer duide lijk te horen was? Scott en Black scheen dit alles niet te deren. Het hoogtepunt van de avond viel evenals dat bij circussen gewoonlijk het geval is, vlak voor de pauze: het was het optreden van de goochelaar Crochet, die iedereen figuurlijk bij de neus nam. Vooral zijn show aan het einde, waarbij het toneel werd her schapen in een bloementuin, dwong ieders bewondering af. Jammer, dat deze cabaretavond weer betrekkelijk vroeg geëindigd moest zijn om ieder in de gelegenheid te stellen naar het vuurwerk te gaan kijken. Graag had men nog een uurtje onder de voortreffelijke leiding van Willy Ver voort bijeen gebleven! ^Jllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllli Er was eens Er was eenseen vieze stad. Tienduizenden mensen hadden de gehele dag de straten en stoepen volgesmeten met drui ven- en bananenschillen, flarden papier en palingvellen, zodat je haast geen stap kon verzetten zon- der uit te glijden en temidden van de rommel terecht te komen. Het was zó'n vieze boel, dat de direc teur van de dienst, die deze stad weer moest schoonmaken, er bijna bij stond te huilen en eigenlijk niet goed wist waar hij moest beginnen. Hij wachtte tot alle mensen naar bed waren en toen riep hij veertig goed-uit-de-kluiten gewassen ka bouters bij zich en zei: „Nu moeten jullie deze stad weer netjes schoon maken, zó schoon dat morgen niemand meer kan zien hoe vuil het welgewee st is. Of de kabouters dit een erg leuk karweitje hebben gevonden, weet ik niet, maar ze hebben het in ieder geval gedaan. Voortrèffelijk gedaan. Zo voortreffelijk dat ze de volgende morgen om half zeven met het werk klaar waren en je bijna weer van de straten kon eten. Natuurlijk was de directeur erg bljj en ik denk, dat hij zijn veertig i flinke kabouters wel een kleine be- loning zal hebben gegeven. Maar dat hebben ze dan ook i dubbel en dwars verdiend. Vinden jullie ook niet??? Illlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll!! de gemechaniseerde mens. Een beeld van een van de sprin ten. In de ochtenduren werden op het Levendaal wielerwedstrijden gehou den nadat windhonden hadden ge toond dat ze nog sneller waren dan

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1957 | | pagina 4