t>Bnuneni£
Haring en wittebrood voor bijna
tienduizend personen
Koraalmuziek: zinvolle tradit e
aan begin van 3 oktoberfeest
Wielrenners en windhonden op
het Levendaal in actie
HUTSPOT MET
KLAPSTUK
VRIJDAG 4 OKTOBER 1957
van burgemeester Van der Werf zou
hechten. Mevrouw Van Kinschot ont
ving namens de zangers een boeket bloe
men het tweede van die dag, daar zij
er, zoals gebruikelijk, ook reeds één had
ontvangen van het ebstuur van de 3 Oc
tober Vereeniging.
Nadat burgemeester Van Kinschot
de krans had gehesen, werd de ko-
raal-muziek gesloten met twee cou-
pletten van het Wilhelmus.
De commissaris van politie, de heer J.
Dreeuws, woonde de koraalmuziek nog
bij, hoewel de griep ook hem ernstig
belaagde. Later is hij naar huis gegaan,
zodat hij o.a. niet in de optocht mee
kon rijden. In het voorste rijtuig reden
nu hoofd-inspecteur J. C. Hofstede en
inspecteur J. L. Arbouw.
Advertentie
KANTOORMEUBELEN
Haarlemmerstraat 184
Telef. 21400
De tijden zijn gelukkig ver
anderd, doch de zin voor traditie Is
gebleven. Men heeft daarvoor althans
bij de uitreiking van haring en witte
brood nog meer begrip getoond dan
vorig Jaar. Deelden toen 7640 ingezete
nen in deze feestgave, thans waren dit
er bijna 10.000. Een aantal, dat ook ln
dit jaar in het zo fraai gerestaureerde
Waaggebouw grote bedrijvigheid te zien
gaf. Twee uur lang hebben jongeren en
ouderen, vaders en moeders, broertjes
en zusjes hun aandeel in deze feestgave
in ontvangst genomen. Een alleraardigst
moment was het toen Gemma en Rita
(3 jaar) en Nolleke en Anneke (2 jaar)
van Paridon aan de hand van vader en
moeder haar portie kwamen opeisen. En
dat niet alleen, zowel Rita als Anneke
deden direct een aanval op het brood,
dat toen geen 800 gram meer woog....
Had dit viertal maar een korte reis
het woont op de Haagweg af te leg
gen, geheel anders was dit voor de gep.
Dit viertal maakte de grootste
furore bij de uitdeling van haring
en wittebrood. Het lijkt niet alleen
een viertal maar ook een vierling,
maar dat is de bedriegende schijn
Het zijn de twee tweelingen van 2
en 3 jaar van de familie Van Pari
don. Film, fotografen, radiojournaal
alles kwam er aan te pas om op een
of andere wijze dit unieke stel kleu
ters te vereeuwigen.
kapitein der Infanterie Van Kaathovei
die reeds 21 jaar in Duitsland woont er
wiens vader indertijd nog de Leidst
schutterij in het Waaggebouw geoefenc
heeft. In 1906 was hij voor het laatst ir
de gelegenheid geweest om haring ei
wittebrood te halen, thans nu hfj ir
Leiden was deed hjj dit weer.
Dat men ook op hoge leeftijd nog be
grip kan krijgen voor de zinvolle bete
kenis van deze traditie, toonde dez«
dag een 85-jarige dame, die voor hel
eerst haar brood en haring kwam ha
lenVolgend jaar hoopte zjj terug t(
komen.
Om circa negen uur arriveerden ooi
de burgemeester, jhr. mr. F. H. var
Kinschot, en diens echtgenote in d<
Waag, om nog een ogenblik zelf aan d<
uitdeling deel te nemen. Bovendien ga
ven ook vele autoriteiten deze ochtenc
van hun belangstelling voor deze uitrei
king blijk. Ruim half tien waren de ko
lossale stapels brood vrijwel weg en d<
tonnen haringen het waren er ruin
17.000 leeg.
Voor een vriendelijke attentie, ooi
ditmaal aangeboden door het Leids Stu
denten Corps, zorgde de praeses-collegii
de heer A. E. du Perron: aan de dames
die met het uitdelen van de haringei
waren belast, reikte hij een fles eau d<
cologne uit. Om de haringlucht te ver
drijven
Zinvolle traditie
Een van de
traditionele
hoogtepunten
van de viering
van de derde
oktober:
de koraalmuziek
in het Van der
W erf park.
ditmaal een vrij
natte belevenis,
waarvan de sfeer
echter niets
afweek van die
van andere jaren.
Drie oktober is rijk aan tradities. Er zijn er echter maar twee, welke hun zin
volle inhoud ontlenen aan de dag, waarop Leiden in 1574 werd ontzet. Het zjjr
de herdenking in de Pieterskerk, waar nu 383 jaar geleden een dankbaai
voorgeslacht samenkwam om God te danken voor de uitkomst, die Hij gaf, er
de uitdeling van haring en wittebrood, waarmede de gedachte levendig wordi
gehouden aan de geuzenvloot, welke in 1574 dit toen zo begeerde voedsel binnen
Leidens wallen bracht.
ir ie mee ivil zingen moet ook repeteren
,,'k Zal eeuwig zingen van Gods goedertierenheen". Met deze
woorden uit psalm 89 begon de koraal-muziek in het Van der Werf-
park en men zou deze woorden tevens het thema kunnen noemen van
deze traditievolle inzet van het 3-oktoberfeest. De koraal-muziek is
immers een moment van bezinning voor men zich in het feestgedruis
begeeft. Op historische grond, rond het standbeeld van Van der Werf
denkt men een ogenblik aan de dapperheid van de Leidenaars uit 1574
en aan de wonderlijke goddelijke uitredding uit de benauwdheid.
overgenomen van de heer H. W. de Nie,
die nog wel lid is van de commissie. Het
is een verheffende gedachte, aldus spre
ker, dat wij hier bijeen zijn op histori
sche grond om de moedige vaderen te
gedenken en God dank te brengen voor
zijn daden. Het standbeeld van burge
meester Van der Werf staat hier als
uiting van de dank aan al die dapperen
uit 1574 en als herinnering voor het na
geslacht, dat telkenjare deze dag zal
vieren. Daarna bood hij burgemeester
Van Kinschot namens de zangers de
krans aan met het verzoek deze te wil
len hechten aan het standbeeld van Van
der Werf, een van de bekendste voor
gangers van de huidige burgemeester,
en de heer Kwaadgras eindigde zijn toe
spraak met de bede uit gezang 293 „O
God, die droeg ons voorgeslacht in nacht
en stormgebruis, bewijs ook ons Uw
trouw en macht, wees eeuwig ons te
huis!"
H. P. Kwaadgras bood
krans aan
Honderden mensen waren in het
anders zo stille park bijeen gekomen om
te zingen of te luisteren. Men had dit
keer een scherpe scheiding gemaakt tus
sen hen, die de repetitie hadden bijge
woond en hen, die dat niet hadden ge
daan. Herman Stenz, die zijn sporen op
het gebied van de volkszang reeds heeft
verdiend, achtte dit nodig om een har
monisch geheel te krijgen.
Dit „koor-voor-één-dag" bleek een
goed gedisciplineerde eenheid te zijn,
die zich stipt hield aan de aanwijzin
gen van de dirigent. Dit kwam vooral
tot uitdrukking by het lied „Neerlands
huis en tuin", een nieuw nummer op
het programma, dat zeker niet zo maar
ineens te zingen was geweest, indien
men de repetitie niet had bijgewoond.
burgemeester jhr., mr. F. H. van
Kinschot, de krans aan, die om de
arm van het standbeeld van burge
meester Van der Werf gehangen moest
worden.
De heer Kwaadgras wees er daarbij op
dat hij de functie van woordvoerder had
Tweede boeket
Burgemeester Van Kinschot zeide zeer
getroffen te zijn door de persoonlijke
woorden van de heer Kwaadgras en
dankte in hem alle zangers voor deze
krans, die hij gaarne aan het standbeeld
Feest van de snelheid
Reinier Riethoven won zonder moeite
Autoriteiten
Behalve de vele zangers en belang
stellenden waren er weer vele autori
teiten, onder wie burgemeester en me
vrouw Van Kinschot, de rector magni
ficus, prof. dr. S. E. de Jongh, het Col
legium van het Leidsch Studenten Corps,
het bestuur van de Vereniging van Vrou
welijke Studenten te Leiden, de brigade
generaal G. Dijkstra en tal van ande
ren, die wij later op de dag bij de ver
schillende festiviteiten nog vaak zouden
zien.
Aanbieding krans
Nadat de Hymne „Lof zij den hel
dengezongen was bood de heer
H. P. Kwaadgras, als voorzitter van
de commissie kransaanbieding, aan
Het was een genoegen om te zien
hoe kunstig en kundig Kunst en
Genoegen een aandeel nam in de
muzikale omlijsting van de sprook
jesoptocht.
(Van onze sportredacteur)
Eén was er gistermorgen op het Levendaal die zich in ieder geval
machtig geamuseerd heeft. Dat was een zwarte kees uit de Rijnstraat,
die in elke serie van de windhondenrennen gillend van plezier achter
zijn razendsnelle viervoetige collega's rende. Dat enthousiaste keesje
verwekte steeds opnieuw grote hilariteit bij de duizenden toeschou
wers, die ongetwijfeld deze windhondenrennen wel aardig zullen heb
ben gevonden, ook al ging het er een beetje rommelig aan toe op de
geïmproviseerde baan op het Levendaal.
Tweemaal hebben wij gisteren deze
Greyhounds en Whippets gezien. Eerst
bij de start, waar zij zenuwachtig kef
fend en trillend van strijdlust op hun
beurt stonden te wachten, volkomen
toegespitst op de wedstrijd -. enkele
uren later tijdens de prijsuitreiking in
Royal, toen zij óf in koninklijke hou
ding aan de voeten van hun eigenaars
lagen óf met de rustige tred van de ge
vierde sportman door de zaal stapten.
Grappig, deze mooie, op snelheid ge
bouwde honden, die de races zo leep
lopen. Want in vrijwel alle races zagen
we gisteren, dat zo'n grote Greyhound
of zo'n kleine Whippet op hetzelfde mo
ment dat hij zag in de strijd om „het
haas" - de witte lap welke door een
over een fietswiel lopend koord met
hoge snelheid wordt voortgetrokken -
kansloos was. de wedstrijd doodeenvou
dig staakte
De windhondenrensport is overigens
ook voor de eigenaren een inspannende
bezigheid, want het was knap rennen
over het Levendaal om de honden na
afloop van de wedstrijd weer op te van
gen.
Men mag de leden van de Zuidhol
landse Windhondenrenverening, waar
van er vele voor dag en dauw uit hun
bed waren gekomen om 'n steentje bij te
dragen aan de viering van Leidens ont
zet, dan ook wel erkentelijk zijn. De ra
ces waren, ook al begreep niet iedereen
er het fijne van en al correspondeerde
het programma niet met datgene wat
in de Feestwijzer was afgedrukt, beslist
interessant. Het ging eenmaal bij de
Greyhounds zo snel, dat de man aan
het fietswiel het niet bij kon houden en
de honden de prooi, in casu de witte lap,
voorbijschoten. Zo'n vijftig, zestig kilo
meter per uur komt er wel uit die ge
spierde. slanke poten
De uitslagen luiden:
Greyhounds, klasse B: 1. Norton's
Constable, eig. Smits (Nigtevecht). 2.
Shaddy van de Grev Manor eig. Laging
(Rotterdam). 3. Butterfly, eig. 4. Am
ber of Birthday, eig. J. v. d. Velde (Bos
koop).
Whippets A-klasse: 1. Mosquito, eig.
De Vries jr. (Den Haag). 2. Bellatrix,
eig. Hilling (Delft), 3. Memory, eig. De
Vries jr.
Whippets B-klasse: 1. Arras, eig. me
vrouw Lodeweges (Den Haag), 2. Per
haps, eig. Zuiderhoek (A'dam).
WIELRENNEN
Na de windhonden kwamen de wiel
renners in de baan, leden van de
Leidse vereniging Swift, die sprint -
wedstrijden reden over 300 meter met
staande start.
Deze wedstrijden werden in zeer vlot
tempo afgewekt. werden duidelijk ge
annonceerd en het was goed te mer
ken, dat de heren Veldhuizen c.s. hun
renners prima voorbereid naar het
Levendaal hadden gestuurd.
Er werden vier series gereden waar
van de winnaars in de demi-finales
kwamen. Dat waren: Bertus Zoet. Rei
nier Riethoven, A. v. d. Kaay en Jan
Riethoven. De verliezers mochten het
nog een keer proberen in twee herkan
singen en hieruit plaatsten zich Gom-
mans en Nico Kooien.
In de tweede herkansing deed zich
een valpartij voor. toen winnaar
Nico Kolen op de eindstreep in botsing
kwam met Kasteel en beiden tegen het
plaveisel smakten. Kasteel kwam geluk
kig terecht, maar Nico Kooien, die over
de kop was geslagen, bleef, tot grote
schrik van dé toeschouwers, liggen.
De mannen van de EHBO snelden toe,
er werd een brancard aangedragen en
Nico Kolen leek rijp voor het zieken
huis. waar U en wij na zo'n smak on
getwijfeld naar toe zouden zijn ge
bracht. Maar deze wielrenners zijn
schijnbaar van ijzer gemaakt, want een
minuut of vijf later stapte Kolen weer
vrolijk .op zijn fiets, zij het dat hij rij
kelijk met pleisters was versierd. Hij
reed lustig mee in de demi-finales, die
werden gewonnen door Reinier Rietho
ven en diens achterneef Jan Riethoven.
Deze twee gingen dus over naar de fi
nale waarvoor zich na een herkansing
ook nog Bertus Zoet plaatste. Evenals
zijn serie en de halve finale won de 15-
jarige Reinier Riethoven de eindstrijd
met groot machtsvertoon vóór de 14-ja-
rige Bertus Zoet en Jan Riethoven. Het
was Reiniers achttiende overwinning
van dit jaar.
Na afloop ontvingen de drie finalisten
in Royal fraaie bekers uit handen van
de heer M. de Marcas. bestuurslid van
de 3 Octobervereeniging. De heer De
Marcas dankte in het bijzonder de be
stuursleden van Swift voor hun be
reidwilligheid de 3 October-Vereeniging
uit de brand te willen helpen, toen bleek
dat de wedstrijd van versierde antopeds
geen doorgang kon vinden.
Cabaretavond
in Stadsgehoorzaal
Na alle vermoeienissen van de dag was
het goed een ogenblik rust te vinden
in de Stadsgehoorzaal, waar traditie
getrouw een cabaret-avond werd ge
geven. De titel was dit jaar „Hutspot
met klapstuk", die werd opgediend
door Willy Vervoort en zijn medewer
kers.
Willy Vervoort toonde zich weer een
uitstekend conferencier, die tal van aar
dige grappen ten beste gaf. Zijn praatjes
vielen bijzonder in de smaak van het
talrijke publiek. Niet minder waardering
had men voor de charmante „bloem van
Sumatra" Tonny Boucher, die enkele
aardige liedjes bracht en daarbij uitste
kend imiteerde hoe zij op 4-jarige leef
tijd een liedje voor het publiek bracht.
Ook Cor van Veen bracht verscheidene
liedjes, maar dan op zijn accordeon of
de piano. Vooral de potpourie van be
kende liedjes werd een succes, en er
werd hartelijk meegezongen.
„The Munahiki Stars" moesten verstek
laten gaan, omdat het ensemble ten
gevolge van de griep niet volledig
was. In hun plaats kwamen de Larri-
sons, de bekende mondaccordeonlsten,
die buitengewoon goed thuis bleken op
hun grote instrumenten. Hier bleek weer
eens dat mondaccordeon spelen en
mondaccordeon spelen twee is!
Scott en Black verrichtten fabelach
tige acrobatische toeren; men stond er
versteld van hoeveel een mens kan ver
dragen. Wat zou U er van denken als er
plotseling iemand op uw buik sprong of
op uw gezicht ging staan, of uw hoofd
zo hard op de tafel bonsde, dat het
achterin de Stadsgehoorzaal zeer duide
lijk te horen was? Scott en Black scheen
dit alles niet te deren.
Het hoogtepunt van de avond viel
evenals dat bij circussen gewoonlijk
het geval is, vlak voor de pauze: het
was het optreden van de goochelaar
Crochet, die iedereen figuurlijk bij de
neus nam. Vooral zijn show aan het
einde, waarbij het toneel werd her
schapen in een bloementuin, dwong
ieders bewondering af.
Jammer, dat deze cabaretavond weer
betrekkelijk vroeg geëindigd moest zijn
om ieder in de gelegenheid te stellen
naar het vuurwerk te gaan kijken.
Graag had men nog een uurtje onder
de voortreffelijke leiding van Willy Ver
voort bijeen gebleven!
^Jllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllli
Er was eens
Er was eenseen
vieze stad. Tienduizenden mensen
hadden de gehele dag de straten
en stoepen volgesmeten met drui
ven- en bananenschillen, flarden
papier en palingvellen, zodat je
haast geen stap kon verzetten zon-
der uit te glijden en temidden van
de rommel terecht te komen. Het
was zó'n vieze boel, dat de direc
teur van de dienst, die deze stad
weer moest schoonmaken, er bijna
bij stond te huilen en eigenlijk niet
goed wist waar hij moest beginnen.
Hij wachtte tot alle mensen naar
bed waren en toen riep hij veertig
goed-uit-de-kluiten gewassen ka
bouters bij zich en zei: „Nu moeten
jullie deze stad weer netjes schoon
maken, zó schoon dat morgen
niemand meer kan zien hoe vuil
het welgewee st is.
Of de kabouters dit een erg leuk
karweitje hebben gevonden, weet
ik niet, maar ze hebben het in
ieder geval gedaan. Voortrèffelijk
gedaan. Zo voortreffelijk dat ze de
volgende morgen om half zeven
met het werk klaar waren en je
bijna weer van de straten kon eten.
Natuurlijk was de directeur erg
bljj en ik denk, dat hij zijn veertig i
flinke kabouters wel een kleine be-
loning zal hebben gegeven.
Maar dat hebben ze dan ook i
dubbel en dwars verdiend.
Vinden jullie ook niet???
Illlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll!!
de gemechaniseerde mens.
Een beeld van een van de sprin
ten.
In de ochtenduren werden op het
Levendaal wielerwedstrijden gehou
den nadat windhonden hadden ge
toond dat ze nog sneller waren dan