VISSEN VAN EEN PAAR HONDERD KILO
MET HENGEL EN SNOER GEVANGEN
JAARLIJKSE INTERNATIONALE SENSATIE
IN HENGELA ARS WERELD
ZATERDAG 25 FEBRUARI
WEKELIJKS BIJVOEGSEL
PAGINA 4
TONIJNEN CONTRA MILJONAIRS
President Roosevelt, Gene
Tunney en vele andere be
roemde mannen en vrouwen
kwamen of komen telken jare
naar Nova Scotia om daar voor
de kust van Wedgeport te ge
nieten van de grootste sensatie,
die de hengelsport kan bieden.
Uw armen zijn niet lang genoeg om uw vrienden en kennissen aan te duiden, hoè
groot de door U gevangen vis wel was. wanneer U erin zou slagen dit visje aan
de haak te slaan. Maar dit gebeurt natuurlijk weer in Amerika!
K
Waar zelfs snoekvissers stil worden
DOOR DOUGLAS HOW
Gewoonlijk heerst er grote orde in de keurige herberg, die de
naam draagt „The Fishermen's Rest.". Toen ik er binnenstapte was
mevrouw Pothier's kamer, de kamer van de herbergierster dus, echter
een chaos gelijk. Mevrouw Pothier keek mij hoofdschuddend aan. Op
de tafel hadden enige mannen, afkomstig uit vier verschillende landen
hun vistuig uitgespreid. Zij waren druk bezig met het in orde te
maken voor de grote vangst. Ze leken wel kwajongens, die vliegers
in elkaar zetten, zo ernstig en vol spanning waren zij aan de gang.
Snoeren en staaldraden lagen over de stoelen en op de grond. Grote
vishaken hingen tegen een der deuren. Enige snoeren waren vast
geknoopt aan de gordijnroeden van mevrouw Pothier. Een verweerde
hengelaar was bezig de snoeren met behulp van verfpot en kwast
zachte tinten te geven, opdat de vissen ze niet zouden kunnen zien.
J
.Ja", zei hij quasl-verontschuldlgend.
„we moeten nu eenmaal proberen om
tonijnen thuis te brengen".
„Als er ook maar één druppeltje verl
op mijn sofa valt", waarschuwde me
vrouw Pothier. ..zult U nog heel
anders thuis brengen dan alleen i
totijn. Dat verzeker lk U!"
Haar verontwaardiging was evenwe
geveinsd. Mevrouw Pothier was n:
lijk, evenals alle andere Inwoners van
het vissersdorpje Wedgeport (gelegen
in de Canadese provincie Nova Scotia),
in haar hart erg tevreden, dat ze ook
ditmaal weer deel had aan de jaar-
hjkse mengeling van Jachten op reu-
zenvis en gemoedelijke pret, die be
hoort tot de Jaarlijkse International
Tuna Oup Match. Deze strijd om de
Tonijn-Beker is een gebeurtenis in de
hengelaarswereld, die van de zelfde
orde is als wedstrijden om de Davis
Oup in de tenniswereld. En telkenjare.
als de deelnemers aan de wedstrijd ver
trokken zijn. is mevrouw Pothier. als
Miereen in Wedgeport. bedroefd, al
wordt die droefheid ook ten dele ge
neutraliseerd door de wetenschap, dat
tien twaalf maanden later de henge
laars en met hen vrolijkheid, bedrij
vigheid en geld weer zullen terug
keren naar Wedgeport.
Voorspelling kwam uit
TOEN er voor het eerst sprake was
van tonijnenhengelsport bU wed
geport. lachten de Wedgeporte-
naren zij dragen veelal Franse na
men als Pothier. Boudreau, Le Blanc,
en andere ongelovig. Dat was. toen
in de Jaren dertig van onze eeuw een
tweetal Amerikanen voorspelde, welk
een gTOte tonijn-toekomst Wedgeport
tegemoet ging. De bevolking lachte,
omdat zij eenvoudig niet kón geloven,
dat er mannen te vinden zouden zijn.
die bereid wraren om duizenden kilo
meters te reizen en duizenden dollars
uit te geven om zich, gewapend met
hengels, snoeren en haken, te storten
in een afmattend gevecht met reusach
tige vissen, die met een harpoen ge
makkelijker en ten koste van heel wat
minder inspanning gevangen kunnen
worden. Nóg minder wilde zij geloven,
dat uitgerekend Wedgeport het toneel
van die gevechten zou worden. Want
ons dorpje is aldus redeneerden de
mensen afgelegen en onaanzienlijk
en het telt nauwelijks 1500 inwoners.
De beide Amerikaanse profeten
echter wisten, wat ze voorspelden. Zü
behoorden tot die even kleine als
avontuurlijke groep mannen, die de
gehele wereld rondtrekken op zoek
naar grootwild-sensaties. Ze wisten
precies, wat ze zelden. Ze wisten, na
korte tyd in Wedgeport en op de
nabije zee te hebben vertoefd, dat daar
niet ver van de kust een 1600 meter
brede zone van zeer onstuimig water
lag. die een goudmijn voor Wedgeport
kon worden. De onstuimigheid van
het water vindt zijn oorzaak in een
onderzees plateau, waardoor de wer
king der getijden sterker is dan el
ders. Dat „Soldier's Rip" zo heet
die onstuimige zone is een geliefde
jachtplaats voor de tonijnen, die er
soms zelfs in zeer grote scholen te
vinden zijn om er haringen en ma
krelen te verorberen. Michael Lerner
en S. Kip Farrington Jr. zo heet
ten de twee Amerikanen kwamen
tot de conclusie, dat het Rip de beste
plaats ter wereld is om op tonijn te
vissen. Toen het jaar 1937 aanbrak,
waren zü er In geslaagd, de jaarlük-
-e Cup Matches te organiseren. Se-
iertdien is de profetie van Lerner en
Farrington elk jaar bewaarheid ge
worden
Miljonairs en beroemdheden
DRXE maanden lang, van juli tot
eind september, is Wedgeport het
Wimbledon van de tonijnenhen
gelsport. Het hoogtepunt van het sei
zoen zijn de internationale wedstrijden,
die in september plaatsvinden en drie
dagen duren. Miljonairs, bekende
sportslieden en andere beroemdheden
van beiderlei kunne komen dan uit alle
hoeken der aarde naar het kleine vis
sersdorpje Wedgeport. Zij brengen er
leven en bedryvigh=id. Dagelijks vloeit
dan een kleine f. 100.000 in de zakken
en op de bankrekeningen der dorpe
lingen. Geen wonder, dat de autoritei
ten van Wedgeport en van de provin
cie Nova Scotia ingenomen zijn met de
tonünen! De bevolking beschouwt het
Rip als een goudmijn. Want het Rip
en in mindere mate, ook de rivier
de Tusket brengen brood op de
plank, geld in de lade en internatio
nale faam. Gaat het eens wat minder
goed met de vangst, dan kijken alle
dorpelingen bezorgd. Zo was het in
1953. toen de wedstryddeelnemers
slechts vier tonijnen verschalkten. In
1954 glimlachten allen echter weer te
vreden. want toen sneuvelden twintig
tonijnen tijdens de internationale wed
strijden.
Uit alle werelddelen komen de be
roemdste en fanatiekste hengelaars
om deel te nemen aan de tonünen-
jachten. Zij stellen nationale ploegen
samen. De Fransen, de Cubanen, de
Britten, de Venezolanen. de Argen-
tünen, kortom, alle deelnemers vech
ten in nationaal verband. Iedere
ploeg geeft duizenden, vele duizenden
uit om in Wedgeport te komen en
eveneens vele duizenden tüdens het
verblüf aldaar. Er is geen internatio
nale sportgebeurtenis, waar zoveel
gelachen wordt en zoveel gezelligheid
heerst als tijdens de wedstrüden in
Wedgeport. De geest van sportiviteit
en goede kameraadschap, die er
heerst, is voorbeeldig.
Menige deelnemer reeds zeide: „Ik
vind het eigenlijk niet zo heel erg, niets
gevangen te hebben. Ik ben al erg blü
en tevreden, dat ik er by ben geweest"
Er zijn ook wel hengelaars, voor wie
de kosten erg hoog zyn, doch deze (be-
trekkeiyk) arme deelnemers worden
waarUjk niet met de nek aangezien
door de miljonairs, multi-miljonairs
en beroemdheden, die het merendeel
der hengelaars vormen.
Die geldmagnaten deert het niet. als
zü een paar honderd dollar in het col-
lecteeakje na de kerkdienst doen. Het
deert hen evenmin, als zy een uitrus
ting hebben, die f. 70.000 gekost heeft
Zy kyken niet op een paar honderd
gulden, als het er om gaat, de beman
ning van hun schip een extraatje te
geven of eer. der inwoners van Wedge
port een genoegen té doen. Doch te
midden van die rykaards is ook de (be
trekkelijk) arme man een geziene fi
guur, als hy sportief is en de spelre
gels in acht neemt. Maatsohappeiyke,
financiële en internationale verschil
len en tegenstellingen vallen weg dank
rij de gemeenschappelijke sensatie van
de stryd tegen de tonyn. Dit wordt ook
begrypelyk. als U weet, dat zo'n vis een
paar honderd kilogram kan wegen en
een zwemsnelheid kan bereiken van
byna 100 km. per uur.
Gevechten van meerdere
dagen
ZOALS gezegd nemen de ploegen in
nationaal verband deel aan de
wedstryden. Iedere ploeg mag uit
drie tot vyf hengelaars bestaan. De
ploeg, die in drie dagen tyds de meeste
tonyn (naar gewichti vangt, krijgt de
grote Tuna Cup, die werd geschonken
door een bekend jager en hengelaar uit
Boston. Alton B. Sharp geheten.
Vóór zonsopgang verlaten de boten
de haven van Wedgeport om tydig hun
positie te kunnen innemen by het be
gin van de wedstrijd. Dan komt het er
voor de tonynen op aan, te tonen, dat
zij hun mannetje staan! De hengelaars
zyn gezeten in een draaibare „vecht-
stoel", welkt zioh bevindt achterin de
boot van het Cape Island type die
zy in Wedgeport huren. Gewoonlyk
heeft zo'n boot twee hengelaars aan
boord, die worden bygestaan door een
bemanning van drie koppen. In de
keuze van vistuig en aas is iedere hen
gelaar geheel vrij. De hengels zyn zo
wat twee meter lang en natuurlijk
sterk. De snoeren zyn tot 500 meter
lang. Het aas bestaat gemeenlijk uit
varkensvlees of haring. De bemanning
mag helpen om de tonynen te lokken
en. zo zy zich laten vangen, om de
dieren aan boord te hysen. Maar tus
sen het lokken (met aas) en het aan
boord hysen kan heel wat tyd verlo
pen.
Soms duurt het gevecht tussen mil
jonair en tonün een half uur, soms
vele uren. Er zün gevallen bekend,
waarin zo'n strijd vier dagen vergde,
alvorens hü (door de mens) met suc
ces kon worden geëindigd.
Wedgeport profiteert
DIE gevechten met de tonynen be
tekenen voor de mens een grote
inspanning en hard werken. Doch
Wedgeport profiteert van de merk
waardige bereidheid van de hengelaars
om zich ter wille van de sport zo
grote inspanning te getroosten. Dank
zy de tonynen en de miljonairs heeft
het dorp thans een behoorlijk gepla
veide weg naar Yarmouth. Dank zy de
tonynen en de miljonairs konden de
dorpelingen hun huizen opknappen en
moderniseren, alsmede tal van auto's
kopen. De tonynen en de miljonairs
maakten de Cape Island boten gezocht,
zodat thans vier scheepsbouwers order
na order ontvangen.
Zeker, Wedgeport profiteert van Ler-
ner's en Farrington's ontdekking in de
jaren dertig. Toch wane men niet, dat
Wedgeport nu een ryk dorp is. De to
nyn heeft de armoede verdreven, dat
is waar, maar de kreeft betekent, eco
nomisch gezien, nog steeds veel meer
voor het dorp dan de tonyn. Kreeft en
haring zyn de twee fundamenten,
waarop de dorpshuishouding rust. De
tonyn bracht extra-zekerheid dank zy
de miljonairs, die hy lokt en die niet
karig zyn in hun uitgaven. Wedgeport's
economische basis is dus hechter dan
die van talloze andere vissersdorpen
van gelyke betekenis elders op aarde
Men verge te ook niet. dat niet ieder
een zich kan veroorloven, wat een
miljonair zich kan veroorloven. An
ders gezegd: De hoge kosten van de
tonünenjachten en de kolossale af
metingen van de tonijnen houden
vele hengelaars verre van Wedgeport.
E endag vissen op het Rip kost zowat
f.200.—, of f.150,— als U uw eigen
gerei meebrengt. Gaat men dus met
zün vieren vissen, dan bedragen de
kosten f. 37.50 a f.50.— per persoon
per dag, afgezien natuurlijk van de
verbiyfs- en reiskosten. Maar boei
end is uw vakantie dan zeker! Er zün
vrouwelüke tonünenjagers geweest,
die vissen vingen, welke zesmaal zo
veel wogen als zü zelf. En de grootste
tonijn, die ooit nabü Wedgeport werd
verschalkt, woog ruim 400 kg. De
man, die hem ving. had nog nooit
tevoren zün geluk op de tonün be
proefd!
Nuchtere, sceptische mensen begrij
pen niet, wat de attractie is, die Wed
geport en de tonünenvangst bieden.
Doch ik verzeker U. dat Gene Tunney
wiens leven toch ryk was aan op-
winnende gebeurtenissen gelijk had,
toen hü zei, dat de vangst van een to
nyn op het Rip by Wedgeport het op
windendste was, wat hij ooit mede-
maakte!
(NTVANO. NADRUK VERBODEN))
MALLE GEVALLEN
In Londen zyn de autobusbestuurders
niet voor een kleintje vervaard. Dat
ondervond een meisje van negentien
Jaar <en daarbij denken we meteen
aan „Rozen by dozynen"), die door
een conducteur over de knie werd
genomen en een pak slaag kreeg.
Gaat dat zo maar in Engeland? Wis
en warentig niet. Het meisje had
aanmerkingen gemaakt, toen hy had
geweigerd de autobus bij een stop
plaats even te laten wachten vooreen
jong echtpaar dat aan kwam hollen.
De conducteur kwam er met een
boete van dertig gulden af. Zoveel
hebben wij er niet voor over!
Op z'n tyd moet elke kamer een nieuw
behangetje hebben. Dat vond ook
een mevrouw ln het Engelse Be es ton.
Zij belde een behanger op. die er,
zoals een goed zakenman betaamt,
als de kippen by was om de kamer
op te knappen. Zy vroeg hem meteen
even het oude papier van de muur
te halen „Dat gaat in één moeite
door", voegde zy er nog aan toe. Dat
vond de behanger ook. Tot zyn grote
schrik bemerkte hy, dat er 28 lagen
behangselpapier op de muur waren
geplakt. Het karweitje duurde iets
langer dan gewoonlyk, maar de ka
mer werd er een stuk groter door.
Het zou Jammer zyn U de volgende
smakelijke en smaakvolle geschie
denis le onthouden. Bij mevrouw
Rosina Alessandn staat elke dag
verse vis op tafel. De leverancier
daarvan is haar kater. Dit „vernuf
tige" dier maakt er de laatste tyd
een gewoonte van. dagelyks een vis
thuis te brengen. Daar moest me
vrouw Alessandri het hare van heb
ben. Zij ontdekte, dat de kater een
wandeling maakte van twee en een
halve kilometer naar een meer. Daar
scharrelde hü een beetje langs de
oever, sloeg terloops even een vis
uit het water en ging dan weer met
zyn buit op de terugweg, zyn vrouw
tje houdt het meest van forellen. En
laat dat nu precies de soort vis zyn,
die de kater thuis bezorgt!
De ..Liga der Langen", een vereniging
waar alleen mannen van 1 meter
90 of langer en vrouwen van 1 meter
82 of gróter (en geen streepje min
der) lid van kunnen zyn, heeft dezer
dagen meegedeeld, dat lange mensen
meer eten dan soortgenoten van
meer middelmatige afmetingen. Hun
kosten van levensonderhoud zün
veel hoger dan die van .gewone
mensen" en daarom eisen zy be
lastingverlaging. Probeer dit week
einde niet langer te worden door aan
de rekstok te gaan hangen, want de
Liga is een Duitse club (Stuttgart)
en daar kunt U toch geen lid van
worden.
'n Dame en dan zo brutaal. Ze is 74
jaar en woont in Roswell. New Mexi
co. waar ze voor de rechter moest
verschijnen omdat ze met haar auto
te hard had gereden. Conform de eis
werd ze veroordeeld tot een geld
boete Toen ze de duiten had be
taald vroeg ze aan de edelachtbare:
„Is nu de zaak afgelopen, ik bedoel,
is uw uitspraak nu onherroepelyk?"
Op het bevestigend antwoord flapte
de dame eruit: „Nou, dan wil ik U
wel vertellen dat de agent, die mij
bekeurde, het mis had. Ik reed geen
tachtig, maar negentig kilometer.
Lekker!"
7 onijnen wegen soms wel 400 kilogram en verplaatsen zich met een snelheid van om
en nabij de honderd kilometer per uur.
