honderd gulden
Twee
°g FEESTHOMMEL
NACHT VOOR EEN HOTELKAMER
PER
Tien jaar geleden stierf Paul Poirej
in armoede en vergetelheid
WEKELIJKS BIJVOEGSEL VAN HET LEIDSCH DAGBLAD - ZATERDAG 11 SEPTEMBER - PAGINA 2
om na zonsondergang alleen rond te
lopen over de lichtelijk verwaarloosde
asfaltwegen van Cap d'Antlbes. Dit
vooral met het oog op rondsluipende
Algerijnen, van wie ge er Inderdaad
duizenden met onprettige gezichten
door de Rlvièra ziet dwalen. Kenne
lijk niet-werkend en loerend op een
buitenkansje ln criminele zin.
Maar ook zonder de sombere post
bode zou dit schiereiland met zijn
leegstaande fantasieloze villa's van de
Aga Khan en andere gefortuneerde
wereldburgers en zyn met heggen en
hagen begrensde wegen me terneer
gedrukt hebben.
De staatshoofden, olleheersers en
filmdiva's kunnen Inderdaad in Sella's
hotel desgewenst een niet-openbaar-
natuurleven leiden, maar wanneer zU
toch behoefte hebben aan contact met
de wat gewonere toerist ls het een
voudig. dat te vinden ln het zwembad
van het aangrenzende paviljoen Eden-
Roe. Er ls daar de zee en ook nog een
speciaal ln de rotsen gehouwen bas
sin. Alles vrij luxueus, lang niet on
gezellig en toch wel weer te betalen
voor hen. die in het zelfde water wil
len vertoeven als Rita, Papagos, Adlal
of Mariene.
Hollanders zijn zeldzame verschij
ningen in dit duurste hotel van de
Rivièra, dat het vroeger van de win
ter moest hebben, maar dat nu slechts
van Pasen tot einde September ge
opend is. Monsieur Sella kon slechts
twee redenen voor die afwezigheid der
Hollanders bedenken: „Of de prijzen
zijn een bezwaar voor uw landgenoten
óf ze houden meer van een wat ru
moeriger, bombastischer omgeving".
Het kan ook goedkoper!
In deie en voorgaande Impressies
heb ik geschermd met hoge prijzen,
maar denk daardoor vooral niet le
zer. dat bungalows of tenten de
enige mogelijkheid zijn om voor een
redelijke prijs aan de Rlvièra te ver
toeven. Vooral ln het voorseizoen ls
het geen kunst een hotelletje (niet
aan de boulevard!) te vinden, dat
vijf gulden per nacht vraagt of een
eethuisje, dat voor een gulden of
vier een diner offreert met hors
d'oeuvTes, vis, vlees en dessert. En
wanneer ge dan voor ontbijt en
lunch wat van die heerlijke Franse
broodjes koopt met wat smeerkaas,
sinaasappelen en een flesje wijn,
dan ls het leven schoon en gezond
voor een vijftien gulden per dag.
H. A.
(Van een bijzondere medewerker)
X.
Een middag lang ben ik in het duurste hotel van de Rivièra
geweest: Hotel du Cap d'Antibes, op de zuidkaap van het gelijk
namige tussen Cannes en Nice gelegen schiereiland. Voor de
luxueuze suites wordt een tweehonderd gulden per nacht
betaald (zonder ontbijt) en om in een in dit kader eenvoudige
eenpersoonskamer uw hoofd ter ruste te mogen leggen, moet
ge al vlug een vijftig gulden op tafel leggen.
Illustere gasten
André Sella, de directeur-eigenaar
van dit fameuze hotel, heeft me een
blik gegund in zijn gastenboek van het
vorige seizoen. Ik zag de namen en de
foto's van (een willekeurige greep): de
Belgische koninklijke familie, de vrouw-
van de sjah van Perzië, de zoon van
de Mikado, de Griekse premier Papa
gos, Adlai Stevenson, de president van
de Standard Oil (die met een eigen
watervliegtuig in het zwembad landde)
en dan nog een reeks filmsterren als
Humphrey Bogart, Merle Oberon. Alan
Ladd. Simone Simon en zo kan ik ver
der gaan. Als ik er dan nog aan toe
voeg. dat de hertog van Windsor het
Hotel du Cap d'Antibes in 1937 voor
zijn huwelijksreis koos en dat Elsenho
wer de eerste na-oorlogse gast was. dan
voelt u wel zo ongeveer het niveau van
dit etablissement aan.
Het is deftig, het is exclusief, maar
ik moet monsieur Sella nageven, dat
zijn hotel wat inrichting en entourage
betreft niet snobistisch van allure is.
Het stijve witte gebouw heeft sinds het
in 1870 met veel festiviteiten werd ge
opend, niet veel uiterlijke wijzigingen
ondergaan en de meubilering van de
85 kamers (waarlijk niet veel) ls kost
baar en getuigt van een goede hoewel
wat conservatieve smaak.
Sella ls trots op zijn onderneming.
Zijn vader was de stichter ervan en hij
zelf werd geboren in de kamer, welke
nu zijn kantoor is. Die voor een goed
deel gerechtvaardigde trots deed hem
zeggen; „Ik heb me vaak afgevraagd
waarom mijn hotel op deze Cap d'An
tibes steeds weer de groten der aarde
tot zich lokt. Nadat ik twee jaar gele
den Amerika heb bezocht, is het me
wat duidelijker geworden: ik weet nu,
dat er misschien nergens ln de wereld
iets te vinden is als hier. Een hotel met
volmaakte service en comfort, meteen
onbedorven natuurpark, dat rustig
buitenleven mogelijk maakt, met een
heerlijk zwembad in de kristalheldere
zee. met de casino's en het mondaine
leven van Juan les Pins. Nice en Can
nes vlak bij de hand en met daarach
ter een berglandschap plus oude stad
jes waar het leven eeuwen lang heeft
stilgestaan".
Er was geen onwaar woord in deze
lofzang, maar ter wille van het objec
tieve beeld voeg ik er toch aan toe, dat
het schiereiland, op het uiterste puntje
waarvan Sella's hotel is gebouwd, op
mij een trieste, zelfs wat lugubere in
druk maakte. Misschien werd dat wel
in de hand gewerkt door de medede
ling van een postbode, dat er enkele
dagen voor mijn visite drie moorden
waren gepleegd en dat het niet raad
zaam was, zeker niet voor een vrouw,
Het zwembad van „Eden Roc" trefplaats van de exclusieve gas'u
van Hotel Cap d'Antibes en de „gewone man".
Grondlegger van de Haute Couture
nvn 4 vitd 1
i Parljse correspondent)
Nu het alles weer mode „snijboonsilhouet, busty en flat-
line", is dat door de Parijse klok geslagen wordt, is 't misschien
wel eens aardig - en ook rechtvaardig - enige aandacht te
vestigen op de man, die men de „grondlegger van de Franse
haute couture" mag noemen. Vooral omdat de herinnering aan
deze tamelijk uitzonderlijke figuur door zijn opvolgers en erfge
namen, als Dior, Fath, Schiapparelli en anderen, wel bijna
geheel schijnt te worden uitgevlakt en weggevaagd.
Die schepper van de moderne Franse mode heette Paul
Poiret en in het begin van deze eeuw was hij de ongekroonde
koning van heel Parijs, in welke kwaliteit hij ook een fabel
achtig vermogen had verworven.
BEVRIJDER VAN CORSET...
Een man met veelzijdige artistieke
gaven schilder, tekenaar, dichter,
schrijver die zich daarnaast een
zeldzaam groot en slim zakenman
toonde. Poiret heeft niet alleen de
vrouw bevrild uit haar kluisters of
wel haar corset maar hil had boven
dien de durf haar in geheel nieuwe
veel fellere en rijkere kleuren aan te
kleden.
Terecht heeft men daarom wel van
hem gezegd, dat Poiret het palet
leende van moderne schilders als Ma
tisse. Piccasso en Dufy. om zo de
wenmode een volledig ander aanzien
te kunnen geven. Die originaliteit wist
Poiret. als gezegd, ook vernuftig te
exploiteren. Hij organiseerde grandioze
feesten, waarvoor hij de ganse beau
monde van de toenmalige Oude en
Nieuwe Wereld inviteerde, en ieder be
schouwde het als een bijzondere on
derscheiding door hem te worden uit
genodigd. Poiret was eveneens de
eerste mode-ontwerper, die zijn eigen
parfums ln de handel zou brengen.
En ook de zo belangrijke „presenta
tion". de flacons waarin die reukwa
tertjes werden gegoten, was een denk
beeld. dat aan zijn rijke brein ont
sproten is.
Door die flesjes en doosjes even
eens zelf te gaan fabriceren liep hij
al weer vooruit op de weg. die zijn
opvolgers tot hun weergaloze roem en
welvaart zou brengen.
HOE POIRET WERD ONTDEKT
Het verhaal gaat. dat Poiret. die later
zelf vele beroemde artlsten als La
Mome Molneau en Josephine Baker
zou lanceren, persoonlijk werd ontdekt
bij de toenmalige couturier Doucet.
De illustere cométdlenne Réjane
kwam op een dag binnenstappen bij
Doucet voor een robe. die ze ln een
nieuw toneelstuk wilde dragen. De
opdracht werd aanvaard. Maar in de
gangen van het modepaleis kwam
Réjane een jonge tekenaar tegen, die
haar een paar schetsen wilde tonen.
Réjane vond die zó geslaagd, dat ze
die jonge man op slag verzocht het
kleed te ontwerpen, dat ze zo juist
bij zijn leermeester had besteld.
En zo maakte Poiret zijn beslissende
entrée in de Parijse wereld, die al
heel spoedig aan zUn voeten zou liggen.
Er gaan wel meer verhalen over Poi
ret. die natuurlijk later ook zijn eigen
gedenkschriften zou publiceren. HU
was niet alleen een vermetel artist,
maar ln de dagelijkse omgang ook een
vermetel man, die geen blad voor zijr.
mond placht te nemen. Eens had hU
de baronesse De Rothschild op bezoek,
die tot zijn meest vermogende klanten
behoorde. De baronesse veroorloofde
zich, tijdens het passen, een minder
gelukkige uitdrukking tegenover een
mldinette. Poiret. die dat toevallig
had gehoord, verzocht de voorname
dame onmiddellijk en met meer klem
dan hoffelijkheid zijn atelier te ver
laten. 's Avonds belde hem haar echt
genoot, baron Rothschild, in per
soon op.
Heeft u het gedurfd mijn vrouw
bulten de deur te zetten?
Zeker baron, luidde het koele
antwoord.
Eh bien, dan bezit u meer moed
dan ik
En daarmee was het gesprek gedaan!
ONDANKBAAR PAUIJ!
Het is nu juist tien jaar geleden,
deze grondvester van de haute cou
gestorven is. Parijs toont zich wel me
wat ondankbaar jegens de eigen er"
zonen en dat is ook met hem weer
gebleken. Pou-et was op het ho:
punt van zijn roem de Parijse ln:
tene, die de meeste belasting into:
Hij wist de franken royaal te
rollen en toen. bij het bi .-in v
vorige oorlog zijn artistieke ader
leek te verdrogen, raakte hii al
dig in slechte doen om ten-lo'
armoede weg te kwijnen. Zun i
levensjaren liep de erote mees; -J
dat ln de volksmond heeft, zelfs
steun.
Wanneer Frankrijk liem nu i
gevcer vergeten schijnt te zijn
heeft Amerika, waar Poiret e;(
eens veel werkte, het geheugen
zijn landgenoten weer eens even
kunnen frissen. In Los Angelos h
men namelijk niet geaarzeld
herdenking van zijn 10-jarige st(
dag een Poiret-tentoonstclling in
County-museum in te richten:
ere van de man. die de vroun
vrijdde en de basis legde vow
moderne haute couture.
n Zweed wil bouwmethode!
radicaal fi veranderer
Huizen, die de vorm van een
tent hebben
De Zweedse architect Sten Ramel
heeft een huls ontworpen, dat de
vorm heeft van een pyramlde. Muren
zijn er niet zou men kunnen zeggen,
er ls alleen maar een dak Het geheel
doet denken aan een grote tent of een
belangrijk vergrote kota der Lappen.
Hoe vreemd het Idee ook Is er zul
len voorlopig toch zeven huizen op
proef worden gebouwd.
Waarom moeten onze hulzen er als
blokken uitzien, vraagt architect Ra
mel, die twee jaar lang over zijn py
ramlde zat gebogen cn de Zweden er
thans van wil overtuigen, dat zijn
methode per vierkante meter M 1
cent goedkoper ls.
Ook binnenshuis heeft de
enige veranderingen aangebracn-
De huiskamer is naar de eers'.<
dieping overgeplaatst.
Als de huiskamer ln de buud
de gelijkvloers gelegen keuken.
-of slaapkamer zou liggen.
een er doorheen lopen en taa 3
nooit netjes kunnen uitzien.
Het belangrijkste, aldus ce oaj
per. ls niet de tekening geweest
het overwinnen van het conse-'
me. Een huis is in Zweden nog
een symbool van een sociaal P,
en daarom houdt men nog P"-*.
aan het oude. Ondanks dit
de proef worden genomenI O?1
land Gotland zullen de cerSlJ,l
pyramldehuizen worden gebouw*
tafeltje neer. naast die van de bewe
gende gladiolen.
OP dat ogenblik werd het geheim
ontsluierd. Om de rand van een
karmijnrood getint kroonblad
kwam een zwartglimmende insecten
poot te voorschijn. Nog even en daar
verscheen nummer twee tot en met
zes en toen was er geen raadsel meer.
Onder de genodigden op het feest
bleek zich namelijk een verstekeling
te bevinden, een dikke aardhommel,
clandestien meegekomen van de bloem
kwekerij. waar hU in de koele binnen
kamer van een der koninklUke bloe
men beschutting had gevonden tegen
jiet voor Insecten wel zeer ongunstig?
zomerweer.
Nu was het wat moellUk voor me
geworden. Ik zat midden in een aan
dachtig luisterend gezelschap en on
gelukkig dicht bij het Jubileumbrand
punt. Men zou het me vast en zeker
hebben kwalUk genomen, als lk me
omstandig met andermans bloemen
was gaan bemoeien.
Want een nieuwe spreker was al
weer gestart, die de aandacht ten volle
waard was. Het was een genot, naar
hem te luisteren en te zien. hoe an
deren naar hem luisterden. Maar lk
voelde me weer als het Jongetje van
negen Jaar, dat in de Zondagsschool
maar niet kon luisteren en al maar
moest kijken naar een groene vlieg,
die zoemend tegen het zonnige kerk
raam botste.
Ha! hU haalde het! De spreker? Ja.
die ook. Je kunt altijd het einde van
een spreker horen aankomen. Maar
ik bedoel die aardhommel. Hij redde
het. Na duizend en een domme maai-
beweglng met zUn zes behaarde be
nen. stond hij rechtop tegen de in
gang van de bloemtunnel, die zich bo
ven hem welfde. Wat een prachtig
dier. Zwart en bruin geringd met een
witte aohterUJfspunt. Hij was blijk
baar wat over zUn krachten geraakt
door zUn geforceerde spartelpartij.
Mogelijk ook volgde hU de kunstig ln
elkaar gevlochten beelden waarvan
de redenaar zich bediende, want hU
(de hommel) stond doodstil, het hoofd
naar de tafel gebogen. Zijn geknakte
sprieten trilden iets. Toen pluisde hij
met twee poten wat over zijn rug en
over de verregende vliezige vleugels.
HOMMELS heb lk altud aardige
dieren gevonden. Trouwens, ze
staan in het algemeen wel ln de
pas bU het publiek. Ze hebben ln hun
manier van doen iets gemoedelijks, ze
zijn nooit agressief, wat van bUen niet
altUd kan worden gezegd, om van
wespen maar te zwijgen.
Ze zijn nooit lastig, want hun klei
ne nesten onder de grond herbergen
meest kleine volken. DaaxbU zijn ze
mooi. zoals ze zich rustig tussen de
planten bewegen, op zoek naar honing
en stuifmeel uit de bloemen. Gezellige
tuingasten dus. waar geen weldenkend
mens iets kwaads van kan zeggen.
Dit overdacht ik tijdens het af en
aanvloeien van de vele vrlendelUke
woorden. Zonde zou het zUn en jam
mer voor het diertje, als het hier een
ontijdig einde zou vinden. Dus werkte
lk een krijgsplan uit. TerwUl ik aan
de lippen van de spreker hing, from
melde mUn vinger ln het lucifersdoos
je in mijn zak. wipten de stokjes er
uitals dat beest zich nu maar
koest hield en netjes het laatste woord
afwachtte.
Daar kwam het!Zodat lk ge
loof. dames en heren, namens u allen
te spreken, wanneer ik zeg Ap
plaus. gelach en gepraat, koffie en
sigaren en hup! daar ging dc hom
melman tegenspartelend en wel het
doosje ln.
TOEN hu 's avonds, door drie paai
poten, drooggestreken en ge
poetst. zwaar brommend :n een
glas rondkroop heb ik hem op m'n
gemak bekeken en getekend. De re
gen was over en het radiobericht gun
stig. Dus ging hU met groot verlof de
tuin ln, waar hij na een vluchtige
groet aan enkele druipnatte bloemen
(zocht hU een gladiool?) langs een
kaarsreohte Hjn in de avondlucht ver
dween.
S. VAN DER ZEE.
Kijkjes in (le natuur
EN daarom hebben wU gemeend,
onze gelukwensen te doen verge
zellen van deze bloemenhulde..!"
De feestredenaar had de finish be
reikt. HU transpireerde een beetje,
maar lachte glunder en voldaan en
schudde het voorwerp van zijn toe
spraak energiek de hand. Toen deed
hU een greep achter de rug van zijn
buurman en toverde een prachtig
bouquet bloemen te voorschijn. De
aanwezigen klapten in de handen,
iedereen was opgewekt en alles was
gezellig en gemoedelijk.
De jubilaris nam de bloemen in
ontvangst, stelde zich verdekt op ach
ter de leuning van zijn stoel, strekte
de rug en kuchte, als waarschuwing
voor het feestelijk geroezemoes om
hem heen. Toen het stemmengegons
verstomde kuchte hij nog eens. keek
peinzend ln de bloemenhulde, die hij
aan zUn borst had gedrukt, en legde,
als bij ingeving, plotseling de heie
vracht op het tafeltje naast zich.
met de woordenstroom en bleven toen
cirkelen boven mijn tafeltje waar tus
sen en over koppen en schotels en
volle asbakken de prachtige bloemen
lagen, natbedauwde. frisse kelken, gla
diolen ln de mooiste, de teerste tinten
rose en wit en het brandendste geel
en scharlaken rood. De fecstbloemen
voor de jubilaris. Vreemde vochtig
blanke wezens uit een koele, stille om
geving plotseling overgeplant in het
kleine wereldje van feestende mensen.
Maarzag ik goed? Bewoog er
niet iets tussen een paar wijdopen
bloemkelken? Wriemelde er niet een
of ander dier tussen de slippen van
een rode gladiool en probeerde zich
daar uit zyn belemmering te verlos
sen?
De spreker sprak. hU deed het zelfs
mooi, maar ik hoorde hem maar half,
want de bewegende bloem boeide me
veel meer. Daar werden de sluizen der
welsprekendheid met een forse klap
Aldus bevrijd plantte hij zich moe
dig voor zUn minzaam afwachtend ge
hoor en nam, na een aarzelend aan
loopje. meteen een duik in een zeer
bloemrUke ouverture.
Het zaaltje was warm. de rook
walmde blauw om de hoofden, de re
gen gutste (het was immers midden-
zomer 1954) tegen de ruiten. Mijn ge
dachten dreven een poosje mee op
sprekers woorden, toen bogen ze af
langs de neuzen en de sigaren ln de
luisterend opgeheven gezichten (die
ken lk. die ken ik niet, wie is dat toch
ook weer....) ze tipten langs de be
traande ramen, kabbelden weer mee
gesloten, het applaus klaterde op. de
sigaren dampten, de obers deelden hun
gaven uit.
Mijn buurman begon een gesprek, lk
ging erop In. maar hield het oog ge
richt op het verborgen geheim van de
bewegende bloem.
Een volgend spreker was een vak-
man-redenaar. HU maakte het zeer
kort en wist met een paar welgemik
te zinnen zich te bevrijden van wat
op de bodem van zijn hart lag Dit ls
een sympathiek soort mensen op een
feest.
Met het applaus daalde echter te
vens een tweede bloemenrulker op ons
