Gastvrijheid is een heilige
Italiaanse wet
ONS ZORGENKItf
Waar kan men in Parijs nu eens
gezellig en voor weinig geld eten?
?h
WEKELIJKS BIJVOEGSEL VAN IIET LEIDSCII DAGBLAD - ZATERDAG 17 JULI 195A - PAGIM
ITALIAANSE RHAPSODIE
In de „milliardairs-sloppen" kost een flat
800 a 1000 gulden per maand
(Van onze Romeinse correspondent)
In Rome ziet men weer, schaars als de eerste lammetjes in
het vroege voorjaar, bordjes aan de deuren met de toverspreuk:
„te huur". Er zijn heel wat jongere mensen, voor wie dit iets
volkomen onbekends is: men moet bijna vijltien jaren terug
gaan in de herinnering wil men diezelfde bordjes terugvinden.
Destijds hechtte men er geen waarde aan
Wat te huur is, zijn zeker geen eenvoudige flatjes voor een
bescheiden beurs. Het gaat om wat men hier noemt „signorile
appartementen", dus huizen voor welgestelden. Dat daarvan
plotseling een overvloed is, komt doordat men in de afgelopen
jaren er wel heil in zag dure huizen te bouwen, waarvan de
huurdwaarde in een jaar of vier de bouwkosten dekt, maar
niemand er voor voelde de kleine middenstand aan een niet al
te duur onderdak te helpen. Het is n.l. in de eerste plaats de
grond, die de bouwkosten hoog maakt, en een flatgebouw voor
middenstandswoningen neemt evenveel plaats in als een met
marmer (of imitatie-marmer), veel „nikkel" in de badkamers
(in een duur flat zijn er twee of drie) en een indrukwekkend
trappenhuis.
iarin de „luxe"
et overige wo
nen milliardairs er. kleine ambtenaar
tjes gelijkelijk in enorme blokken van
tien. twaalf verdiepingen. De luxe-
wijk bij uitnemendheid. „Parioli", „is
zelfs dermate dicht bebouwd ieder
een wil in die deftige buurt wonen en
voornaam zijn dat een geestig archi
tect heeft gesproken over de milliar-
dairssloppen".
Al zouden wij nooit ln een van die
moderne flats van Parioli willen wo
nen, ook al zouden wij de achthonderd
a duizend gulden per maand kunnen
opbrengen, die men daar voor vier ka
mers durft te vragen, toch gaan wij
wel eens kijken hoe de te huur gebo
den woningen er uit zien Wat ons dan
altijd treft, is hoe aan de mooie schijn
K:r. degelijke afwerking beantwoordt.
„marmeren" vloeren blijken mar-
mersstuci. de vensters en deuren slui
ten slecnt en voor alles: het hele
cementblok werkt als een klankkast
en men hoort op de achtste verdieping
de generaal van drie-hoog zijn neus
snuiten.
Iets aparts zijn in die moderne hui
zen de kamertjes voor het personeel.
In Italië heeft men nog personeel,
uiterst werkzame, eerlijke, toegewijde
dienstmeisjes, die met het gezin mee
leven en voor een laag loontje schoon
maken. poetsen, wassen, koken en wat
al niet meer De Italiaanse mevrouw
gaat heel eigenaardig met haar gedien
stige om. Soms wordt zij behandeld
met de vertrouwelijkheid, die we ken
ner. uit de comedies van Molière en
Goldoni er. op andere ogenblikken als
een huisdier, door iemand die geen
dierenvriend is.
De bouwers van de nieuwe flats
zijn het personeel beslist niet goed
gezind. De meest zonderlingen over
geschoten hoekjes van het huis,
ergens onder een trap of afgeschoten
van een rommelkamer, worden tot
„salottino" voor het dienstmeisje uit
geroepen. Waar dat arme wicht moet
slapen, is ons meestal een raadsel,
tenzij de architecten van oordeel zijn
dat dienstbare zielen, evenals kraan
vogels, staande slapen met één been
In de lucht.
Van boezeroen en
„Engels hemd"
Toch is in vele dingen Italië beslist
democratischer dan Nederland Het
standsverschil, bij ons een ingeroest
begrip, komt hier in het dagelijks leven
vrijwel niet haar voren.
Natuurlijk is iedere getrouwde vrouw
een „mevrouw" en iedere ongetrouw
de een „signorina". Wal kleding be
treft. zijn de jonge meisjes, die in win
kels of fabrieken werken, op straat
nauwelijks te onderscheiden van juf
fertjes uit veel hoger kringen.
Die laatsten dragen de creaties van
de vermaarde Romeinse modehuizen,
maar het meisje-uit-het-volk heeft
vaardigheid en goede smaak genoeg
om eigenhandig iets te maken, dat zeer
wel naast deze vermaarde scheppingen
gezien mag worden. En menige volks
jongen is. dank zij talloze „kleine',
maar bekwame kleermakertjes, even
elegant gekleed als een ministerszoon.
Zoals er in Italië geen café's be
staan, die niet door alle rangen en
standen bezocht worden (het kopje
koffie aan de toonbank, dè consump
tie bU uitnemendheid, kost in alle
zaken evenveel), zo kan ook een
ieder alles dragen.
Ik weet wel, dat ook in Nederland
deze opvatting steeds algemener
wordt, maar er is bij ons toch nog
altijd een groot verschil, ook in kle
ding. tussen eer. dame en een volks
vrouw, in haar beste plunje.
Vroeger was dat stellig heel wat
erger Jongere lezers komt het mis
schien zelfs vreemd voor te horen.dat
er een tijd geweest is. waarin het
standsverschil zelfs in het taalgebruik
naar voren kwam en wel bij de aan
duiding van de meest simpele dingen
Bij het begin der eeuw droeg een heer
van stand een „Engels hemd", waar
van men verwachten mocht, dat het
naar lavendel zou geuren. Een nog al
tijd deftig heer met wat minder be
trekkingen tot het buitenland, noemde
hetzelfde kledingstuk een overhemd.
De wat sportievere jongere heer sprak
van een „shirt", en de kleine burger
van eer. hemd.
De „werkende stand" daarentegen
moest het stellen met een „boezeroen",
waarmee een meestal blauwgestreept
hemd (niet wit. dat wordt te gauw
vuil) werd aangeduid, om alleen op
Zon- en algemeen erkende christelijke
feestdagen uiting te geven aan verlan
gens ook tot een hogere stand op te
klimmen, verlangens die niet verder
reikten dan een „half hemdje" of een
„frontje" tdaar zaten niet van die ver
velende knoopjes aan).
Zo iets typeert een ganse samenle
ving en wanneer, wat ik vermoed en
hoop. vele lezers niet meer zullen we
ten. wat „boezeroen" en „frontjes"
zijn, dan is dat een belangrijke stap op
weg naar een „democratie in de om
gang", die het Zuiden reeds eeuwen
kent
Maarnatuurlijk gaat met deze
opvatting ook vervlakking gepaard en
het is kenmerkend, dat men in Italië
reeds sedert lang vrijwel geen natio
nale drachten meer kent.
Door en door Romeins
Er is een ernstig verkeersongeluk
gebeurd in de hoofdstraat van Traste-
vere, de Romeinse volkswijk bij uit
nemendheid. Een jonge man is geslipt
met zijn motorfiets, vlak achter hem
kwam een gemeentelijke autobus. In
één seconde was de ongelukkige dood,
zijn hoofd volkomen verbrijzeld onder
eer. wiel van de zware wagen. Het
publiek van Trastevere was diep ver
ontwaardigd toen na enige tijd de
politie het lijk, dat in de heel drukke
straat alle verkeer onmogelijk maakte,
naar de zijkant van de weg sleepte
Het protesteerde nog meer, toen het
lijk met een grof stuk linnen werd be
dekt, en onmiddellijk kwam eer. der
buurtvrouwtjes met haar beste bedde-
sprei aandragen. Dezelfde avond reeds
was de boom. onder welks schaduw
het ongeluk was gebeurd, omringd
door bloempotten met geraniums en
andere bloeiende planten.
De volgende dag hing er aan die
boom gebonden een opschrift: „Moge
de Allerheiligste maagd je onder de
bescherming van haar mantel nemer."
Naicf zult u zeggen Hoe stellen zich
die mensen zo iets voor: een hemel
waar de maagd Maria een wijde man
tel draagt, waaronder ongelukkigen
bescherming zoeken.
Naief, ja, maar hoe mooi en hoe
door-en-door-Romeins! Het Is nu een
week geleden en de stam van dc
boom is onzichtbaar, bedekt met bid
prentjes, prentbriefkaarten mei Ma
donna's, inscripties, waaronder
enkele goede gedichten, die betrek
king hebben op het voorval.
Op de avond van het ongeluk wa
ren in Trastevere alle couranten uit
verkocht. Wat niet is voorgekomen,
toen Pius X werd heilig verklaard
en evenmin gebeurt wanneer Togll-
attl een rede houdt.
Een verdwenen kurk
Kunt u zich voorstellen dat iemand
de stop van een fles steelt? Dat is in
Rome gebeurd. Het was nu wel niet
eer. doodgewone kurk, waarmee u de
azijnfles afsluit en ook niet de glazen
stop van een alledaags waterkaraf.
Maar op die laatste leek hij toch
heel veel.
Het was een glazen stop, niet bijzon
der van vorm en te groot om voor een
normale waterkaraf te kunnen dienen.
Het bekroonde een heel bijzondere
fles. een kunstwerk, als men wil, uit
Venetiaans glas gemaakt te Murano,
naar een tekening van Picasso. Ver
maarde kunstenaars uit alle landen ter
wereld en daaronder Picasso, Braque,
le Corbusier, de Chirico, enz. hebben
ontwerpen gemaakt voor de glasbla
zers van Murano en de vaak meer
eigenaardige dan mooie producten van
deze samenwerking tussen kunst en
kunsthandwerk, zijn te Rome tentoon
gesteld. Bij de openingsplechtigheid,
dus in tegenwoordigheid van de presi
dent van de Republiek, van de minis
ter van Onderwijs en allerlei hoge
heren, onder wie het hoofd der politic,
is de stop van Picasso's fles verdwe
nen En dan te bedenken dat degene,
die dit voorwerp heeft meegenomen,
enkele jaren gevangenisstraf riskeerde,
daar diefstal nu eenmaal diefstal is.
Zijn buit zal hij nooit met trots kun
nen vertonen, daargelaten of een gla
zen stop mooier is wanneer de glas
blazer een tekening van Picasso voor
ogen heeft gehad dan wanneer het
maar een eenvoudige werktekening
van een vakman is geweest.
Gastvrijheid
een heilige wet
Van diefstal gesproken. Toen de
Kijkjes in de Nah
BK
grote Franse toneelspeelster Edwlge
Feuillère te Napels vertoefde, is zü
bestolen van al haar kleren en al
haar toneelcostumes en haar volle
dige bagage, met uitzondering van
een persoonlijk koffertje.
Even leek het of de voorstelling
te Rome niet zou kunnen doorgaan
of althans zou moeten worden uitge
steld tot nieuwe costuums uit Parijs
zouden zijn gestuurd. Er kwam een
oproep in alle Napolitaanse bladen,
een oproep van Vittorio de Sica, de
Zuid-Italiaanse filmregisseur. „Nie
mand kan willen, dat een grote, een
heel grote kunstenares naar haar
verre vaderland een zo slechte her
innering aan Italië, aan ons mooie
Napels, meeneemt. Het Is niet moge
lijk dat zulk een schande onze zoete
grond zal bevlekken, waar de gast
vrijheid een eeuwenoude, heilige
wet is
Twee dagen later was Edwigc Feuil
lère in het bezit van al haar costuums
en kleren met een verontschuldigend
briefje van de dief. En te Rome vond
zij in haar hotel drie uitnodigingen
van de voornaamste drie modehui
zen der stad om uit hun collectie zo
veel costuums te komen uitzoeken
als zij slechts wilde, aangezien zij in
Napels bestolen was geworden.
Edwige Feuillère, zelf van Itali
aanse afkomst, was nog meer getrof
fen door de laatste twee episodes dan
door de diefstal.
HET WORDT een beetje moeilijk.
Ik kan geen vriend, geen kennis,
geen collega tegenkomen, of ze noodzakelijk,
vragen me: „Enhoe is 't met de
zeehond?"
wil het ln leven blijven, dan 5 d
overgaanin deskundige hande:' 1
ds
En als ze het niet vragen, staat de
vraag in ieder geval op hun gezicht te
lezen. Opvallend is daarbij, dat ze alle
maal een tikje geamuseerd zijn, als ze
zo belangstellend informeren naar de
gezondheid van onze vreemdsoortige
huisgenoot!
Ik moet toegeven, dat deze zeehon-
den-hlstore tot de malle gevallen be
hoort. hoewel ze. goed beschouwd,
toch allerminst amusant Is.
Niet. dat we onaangename ervarin
gen hebben met dit dier. verre van
dat. Maar om een dergelijk dier te
kunnen houden, moet je gepension-
neerd zijn of vacantie hebben. In het
laatste geval betekent het. dat Je van
eventuele reisplannen moet afzien,
want erger handenbinder dan een jong
zeehondje kan ik me niet voorstellen.
We beschouwen zijn verblijf dan ook
als van tijdelijke aard. We hopen na
melijk. dat een diertuln zich op korte
termijn er zich over zal ontfermen,
neen, we vertrouwen er vast op! Want
Speurtocht langs eethuisjes
Bij Roger moeten maag (en oor) heel
wat kunnen verdragen
(Van onze correspondent te Parijs)
We
e hebben nog een belolte in te lossen. Een week of wat geleden
meenden we onze lezers, die met vacantieplannen voor Parijs rond
liepen, er mogelijk een dienst mee te kunnen bewijzen door hun enige
algemene richtlijnen te verstrekken voor het kiezen van een hotel ot
restaurant. Namen hebben we toen niet genoemd, maar wel beloofd.
En omdat de vacanties nu heel dicht voor de deur staan - zo ze de
drempel al niet hebben overschreden - mogen v/e geen minuut meer
verliezen om onze toezegging gestand te doen
Eethuisje
We hebben U dus vriendelijk aangeraden Uw geluk vooral maar te
zoeken in die kleinere eethuisjes, waar 't genoeglijk toeven is, waar de
vreemdeling nog niet zo domineert, waar ge doorgaans niet tot het
hemd wordt uitgekleed en waar ge tenslotte vooral met betrekking tot
de Franse nationale keuken iets wijzer zou kunnen worden. Wij zijn
er niet geheel en al zeker van, ol de liefde van de man altijd via de
maag gaat, maar we v/eten héél stellig, dat men een volk pas werkelijk
leert kennen, wanneer men zich eerst met vertrouwen aan zijn
nationale dis heeft gezet.
We hadden u er óók nog op gewezen
we vervallen in herhalingen, maar
dat heb je er van wanneer je Je be
loften zo op de lange baan schuift
dat ge er wel goed aan deed uw be
langstelling niet tot de wijken der
beroemde monumenten te beperken,
omdat u buiten die buurten minder
vreemdelingen aan zult treffen en
daardoor een gunstiger kans hebt óók
noe eens een Fransman tegen het lijf
te lopen.
En nu gaan we dus maar op stap.
Mogen we dicht bij huis, in ons eigen
quartier. beginnen, dat we tenslotte
toch wel het beste kennen? We zijn
dan in Montparnasse, gelegen op de
„rlve gauche", oftewel de linker Seine-
oever Wanneer ge met het gezicht
staat naar het station Montparnasse,
dat niet zo moeilijk is te vinden, dan
heeft u rechts een stuk boulevard
waar ge. tot de kruising van de Rue
Vauglrard, bijna huis aan huls restau
rants ziet. die niet duur zUn en voor
het merendeel bijzonder goed. Pro
beert u eens de „Relais Montparnasse".
een gelegenheid, waar u direct bij het
binnenkomen al een blik kunt werpen
in de keuken, wat altijd een vertrou-
wendwekkend teken is. Men eet hier
goed en degelijk en voor weinig geld
Voor een vier honderd francs helpt
de gérant u graag om een ander
en beter mens te worden. En nu we
hier dan tóch zijn en ge mogelók nog
niet voor de nacht onder de pannen
bent: Vraag even aan de overkant in
het „Hotel de l'Quest" of er bij geval
nog een kamer vrij Is. Aardige mensen
zijn 't daar. dip hun gasten het vel
niet over de om stropen. Voor drie
honderd francs hebben we daar eens
een berooide vriend aan een zindelijk
bed geholpen.
ENKELE ADRESJES
TER KEUZE
U kent. althans van naam natuur
lijk. het café „Le Döme", dat een paar
honderd meter aan gene zijde van de
Gare Montparnasse is gelegen en dat
nog altijd een geliefde pleisterplaats is
van schilders van merendeel buiten
landse (Amerikaanse» afkomst. Daar
naast ligt het eethuisje van Père
Acquis, een Auvergnaat met fraaie
draaiknevel. die hier de scepter zwaait
over een tweetal zonen en even zovele
schoondochters, die gezamenlijk en
om beurten koken en serveren.
Zijn tentje staat onder onze vrien
den bekend als „de trog" en in de
MtoheKne-gdds zal zija etablissement
zo 't al vermeld wordt vermoe
delijk met weinig vorkjes en mesjes
zijn begiftigd. De bediening is. laat
ons zeggen, huislijk en ge eet van
marmeren tafeltjes, waarop de papie
ren servetjes op de spitsuren niette
min zo veel mogelijk worden verwis
seld. Het eten is niet slecht en men
schenkt er voor degeen, die 't weet en
wat aandringt, een sympathiek wijntje
„du pays" en dat is hier dus Auvergne.
En als ge van historie houdt, en spe
ciaal van de ..petite hlstoire". dan
dient ge te weten, dat Lenin en
Trotsky in hun emigranten-tijd hier
tot de dagelijkse clientèle behoorden.
Ook Garry Davis kwam hier In de
hoogtijdagen van zijn roem voor luttele
francs de inwendige wereldburger ver
sterken
In de Rue Campagne première, die
een paar straten verder uitkomt op
dezelfde Boulevard Montparnasse.
mogen we u het adres niet onthouden
van Rosalie. Ook een eenmnnsonder-
neminkje, waar veel schilders komen,
die getuige de overvloedige wandver
sieringen, hun consumptje nog wel
eens in natura plegen te voldoen
Evenmin kostbaar en toch alleszins
recommandabel.
Wanneer u nog Iets verder Mont
parnasse indringt tot aan de grenzen
van het Quartier Latin, de studenten
wijk. dan kunnen we u heel warm
aanbevelen het restaurant „Chez
Berthe" Een restaurant annex tea
room en patisserie, waar men zijn
netste vrienden mee kan nemen (zon
der nochtans op heel hoge kosten te
worden gejaagd).
KIKKERBILLETJES
Bent u evenwel op wat meer lokale
kleur gesteld, dan moet ge uw passen
maar eens richten naar no. 26 van
de Rue des Grands Auguslins, waar
messire Roger gevestigd is. die daar
het eethuis „La Grenouille" drijft.
Vroeger was 't daar misschien nóg
aardiger, omdat nu wat al te veel
mensen er de lucht van hebben
gekregen. Roger is een speelse guit
in het zeer Gallische genre, en hij
neemt geen blad voor cle mond. Het
Interieur, met veel antiek en oud
ijzer aan de zoldering, is op de
Apachen-atmosfeer afgestemd en de
taal van Roger is even hartig en
gekruid als het merendeel zijner
spijzen. Ge dient als gast hier niet
timide te zijn en uw maag moet ook
wat kunnen verdragen. Kikkerbil
letjes behoren, mei het oog op de
naam. natuurlijk tol de attracties
van het menu.
CULINAIRE WERELDREIS
Men zou in Parijs een culinaire tocht
om de wereld kurmen maken, want alle
landen zijn hier met hun nationale
keukens vertegenwoordigd, om van de
Franse regionale eethuisjes dan nog
maar te zwijgen. Voor 't geval U iets
langer in Parijs kunt blijven, is er
natuurlijk niets op tegen zo ook even
een gastronomisch voetje over de
Franse grenzen te wagen, en daarom
geef ik u eveneens nog maar een paar
internationale adresjes. Chinezen kunt
u in Holland ook. en over het algemeen
goedkoper dan in Parijs. Voor Rus
sische malen kunt ge ook al weer in
Montparnasse terecht, onder meer in
de Rue Bréa, een zijstraat van de
Boulevard Raspail tegenover de Dóme
het heet ..Dominique" en alle verruk
kingen van de oud-Russische keuken
worden u hier door chef Skopine te
midden zijner Moskovitische wand
schilderingen voorgeschoteld. Gezouten
Hollandse haring zelfs incluis. Maar
gaat u er er alleen heen. indien u op
het einde van uw bezoek noc wat
franken te verteren heeft! Want in
de goedkope prijsklasse Is „Dominique"
niet gelegen.
Uitermate billijk is daarentegen het
Griekse restaurant „Orestias" in de
Rue Saint Grégoire de la Tom. een
smalle zijstraat van de Boulevard
Saint-Germain, aan gene zijde van
het Odéon.
Er heerst hier een wat studentikoze
ambiance en men zit aan lange talels,
maar op de spijzen valt niets af te
dingen. En op de rekening evenmin.
Voor een driehonderd franc kan men
hier al terecht vin a discretion. En
als ge u aan dit avontuur wilt wagen,
doet u dan onze allerbeste groeten aan
kellner Yanko, wiens wieg ln Joego
slavië heeft gestaan. Tussen twee
haakjes, u bent hier nu vlak in de
buurt van d; Rue Saint Andcé des Arts,
waar u eventueel een aardig hotelletje
van diezelfde naam kunt vinden voor
mensen met smallere beurzen, die met
een wat bescheidener comfort tevre
den zijn. U zit dan tevens ln het hartje
van een van Parijs „oudste en aan-
biddelijkste buurten en toch nog net
ver genoeg van de existentialisten
verwijderd om 's nachts ook nog een
oogje te kunnen luiken.
En zo kunnen we natuurlijk nog
best een paar kolommen doorgaan,
maar dan zouden we te veel toeristen
bureau spelen en dat zijn we tenslotte
niet
Indien ge bjj geval enig vertrouwen
in ons stelt, doet u dan maar eens
een steekproefje. Ge knipt dit lijstje
dan maar uit om 't bij uw vertrek
naar Parijs al of niet te vergeten.
En als 't warme avonturicrsbloed
door uw aderen klopt en stroomt,
dan hebt ge ons niet eens nodig,
want dan trekt ge er zelf wel op uit.
In al die drie gevallen wensen we
u een verblijf 'n Parijs toe. dat u
In de beste zin des woords zal heu
gen. Maar nogmaals, opdat daar
tenminste geen misverstand over zal
ontstaan: de adresjes voornoemd
blijven onder ons. want nietwaar
de afspraak was dat wij wat en
familie zouden blijven.
In afwachting daarvan heburd
echter ruimschoots geleger.. ie
merkwaardige zeeroofdier te fcste
nen. Ik schrijf met opzet „ut
want dat is het ln wezen, h:-h I
zijn gedragingen nu letterlijk ati
aan te wijzen, dat ook maar eelai
Hjkt op iets verscheurends, i»i<ch:
voor je op je hoede zou moeit: »a a
Een volwassen zeehondJ,te
als zijn grote neef de >he
een roofdier, dat in zjjn tv:e
scherpe puntkiezen een practm
speclaliseerd gebit heeft. ag
geschikt om de glibberige vis ley
Vis en nog eens vis, dat is hei»t.
voedsel van deze buitengewon» p»i
mer-duiker. die zijn prooi _aa
vaart weet te bemachtigen, v
Dat ons kleintje alleen r. *5
melk krijgt, komt omdat he
jong is (we hebben hem nu 2_,
dus schat ik zijn leeftijd op d
ken) en omdat hij beslist alle j V
voedsel weigert. En dit geel! rö,
juist zorg. Want hij mag dan :.ce
gewekt zijn en heel normaal d 'ar
neemt niet weg, dat hij te ka-
komen, al onze goede zorgen
Een troost: ook in de na:.,
het een zeehondje aanvank?
moeite, vis te leren eten. V -
is een beter woord! De vis
niet gekauwd, maar nagenor
geheel doorgeslikt.. In de diere: P'
kunt u zich. wat de zeeleeini1"
treft, daar zelf van overtuigt:
Afgezien van alle bijkome nd
alle bezwaren, alle kosten (himi
duur in de menage!» behoort va
dieren op jeugdige leeftijd. r_
wel tot de zachtmoedigste en
kelijkste, die we kennen.
Altijd even vriendelijk, alt(—
kerend om aangehaald te
'sMorgens vroeg kondigt hij"
aan met een klaaglijk ro
blijft voortduren tot hij zi;:
snoet in de melk dompelt. V
voeding moeten we een half
nen. want al sabbelt en br.'
wel met veel misbaar op de
onmisbare hand, er gaat maa:__
b(J iedere teug naar binnen >e
Tijdens dat drinken doet
denken aan een baby.
Dat driftige zoeken en da:
en weer gladtrekken van di
hoofdhuid, en dat rondzien
weeglijke grote ogen. die tycc
drinken zo verwonderd omho::
nen blikken, als er in de stilte
verwacht geluid klinkt. Er i;
een merkwaardig verschil EiS
hondenbaby stopt zijn snoet cfti
tot de ogen in de melk en
klaar, met de neusgaten c:J|
melkspiegel te blijven, zonder jg
iets bemerkt van uitademen, u
Om de tijd te korten, zit ik 'fl
te tellen en kom dan soms to'K
conden. Heft hij dan zijn w
gezicht op. dat gaan de ut:
een paar maal wijd open en d.
proest eens flink en neemt eer.gi
duik. X"
Verwonderen hoeft ons di'
lijk niet: het is bekend d:.
zoogdieren, die 't grootste c:
ven. dank zij hun hermetisch y
tende neusgaten en oorklepjes. J
n-r
V
■id
j wijze tg 1
1 is", ka: i
laamsbcMIu
•1—i het gebied van kamer"
t'ek. is eenvoudig verbluffend -
daarbij met alle wetten en v
ten der gezondheidsleer.
na het eten. als hij bij v
ken „tot z'n dasje vol i
merkwaardigste llchaamsbewjb
maken. HU gaat op z'n buik IA
heft kop en achterpoten hoo?'^
grond, draalt de eerste naar bv-
de laatste naar rechts, op
zoals we een dweil uitwring® ia
dweilen gesproken, ik heb vstirw
leven noe niet zo energiek -J.
als de afgelopen twee weker.' in
het. zonnetje, dan rolt hij r-
haaglijk op een zij. of hele" t
zijn rug en dan kan hU met i
hooggestoken achtervinnen
m!ekst heen en weer wapper®!
Zo liggen ze dan ook ln vr i
gezellige troepen bij elkaar op j
of op een zandplaat ver acht:.'I
rustige branding en daar lat \A
als echte badgasten heerliiS
en droogwaalen door de wind 4
het zijn echte levensgenieter H
tevreden luiaards. X
En dat is onze glimmende vn
ook. Als hij niet wordt pestw'ffl
hoort het geringste geluid!1 tl;
uren achtereen liggen sap''
ziin fluwelig huidje eruit ziel
wit bont. f
Maar vindt hij, dat het r-j
wordt voor een maaltje, dan
z'n snoet omhoog als een bak:
de zeeleeuw, draait zijn kop
bezwaar 80 graden achten"
hobbelt zeer onbevallig ach te' -.c
-
V
Klaar voor onder..
melk
