-9
GRENZENLOOS
Tien dagen per auto door het Groene Eire
ERSE rVMPRESSIES
Prettige kennismaking met land en volk
Mi
i note. Zij was de weduwi
ZATERDAG 1 AUGUSTUS 19.53 -
Pagina 1
(i)
jJiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiii^
WOORD VAN BEZINNING
WISSELEND IN ASPECT
EN STEMMING,
MAAR STEEDS BOEIEND
Wanneer ge zo gelukkig waart te zijn meegenomen op een tiendaagse
autotocht door „Het Groene Eire", langs de zilveren kust van de Ierse
Zee en de blauwe baaien en fjorden van de Atlantische Oceaan, dwars door
het boeiende, nog volkomen onbedorven land, met zijn wisselende aspecten
van bodem, vegetatie en levenswijze, langs imposante getuigenissen van
Keltische en vroeg-Chrislelijke beschaving, keert ge huiswaarts met de illusie,
dat ge niet één, doch meerdere onbekende landen hebt bereisd. Voor het
vastleggen van deze overdaad van indrukken vraagt Uw palet om telkens
andere kleur en lijn: want Ierland heeft vele facetten. Het is lief lij k-mild-
zonnig; doch ook melancholisch-woest-onherbergzaam. Het is beide.
Ierland ls als toerlstenlnnd hier
nauwelijks ln trek Wie dit eiland
kortere of langere tyd bezocht,
getuigt enthousiast, dat deze on
bemindheid dan wel moet voort
spruiten uit onbekendheid, want
land en volk bezitten vele kwali
teiten. die „Het groene Eire" tot
een hoogst aantrekkelijk vacantle-
verblijf stempelen.
De dichteres-schrijfster Elisabeth
van Maasdijk schreef er voor ons
Blad een drietal artikelen over
waarvan wij het eerste hierbij
afdrukken.
ZO zet ge u aan het schrijven. Ge
maakt een schema. Wij willen de
kustlijn volgen naar het Zuiden,
naar County Wicklow. waar de zon
heden heerschappij voert. Weest ver-
siandig: neemt een wollen jasje mee.
En een regenmantel. Het weer in Ier
land is even wisselend als de natuur.
Geheel onverwacht kan hel omslaan
van „Himmelhoch jauchzend" tot „zum
Tode betrubl". Doch vandaag schijnt
de zon. Dus hoofdtoon: blauw! Voor
lucht, water en de omtrekken der ber
gen. En rood, paars, geel, wit! Voor
duizenden bloemen over en tussen de
muien langs de wegen. Rhododen
drons. brem, kamperfoelie, vinger
hoedskruid, wilde rozen. Veel groen!
Voor varens tegen glooiingen en in
j..trotseerde tien eeuwen..
vond een vriendin zijn legerplaats en
dong naar zijn gunst De vrome Kevin
wist hiervoor een afdoend middel: Hij
stootte haar pardoes in het meer, waar
in zij verdronk. In die tijd vond men
dat oen kranig stukje werk. Op zijn
graf stichtte men een kerk.
Een gezegende streek is de provincie
Wicklow. De huizen van dorpen en
steden zien er smaakvol en gezellig
uil. De voordeur is meestal diep inge
bouwd. zodat een soort portaaltje
wordt vrijgelaten. Bij mild weer blijft
de deur open. Dan houdt een linnen
gordijn stof en tocht tegen. Tuinen vol
bloemen. Goedgeklede mensen. Wel
varend vee. Het lijkt op het onze. De
schapen zijn sierlijk en kittig. Ze dar
telen over bergen en heuvels als bal
letjes witte wol. Ze hebben pikzwarte
gezichten en roetzwarte poten. In
havens en baaien van de Ierse zee
dobberen luxe jachten. Wicklow heeft
vele gezondheids- en vacantieoorden.
Het leven is er goed.
ONS plan is: zo snel mogelijk naar
het Westen te rijden; naar de
stranden van de onmetelijke
Atlantische Oceaan met zijn grillige
inhammen en diepe fjorden; met zijn
eilanden en klippen van steeds wisse
lende kleur. We willen bergpassen
overtrekken; langs dromende meren
gaan en het woeste, eenzame bergland
van Connemara tot ons door laten
dringen.
Angstig letten we op de met grijze
wolkenvelden overdekte lucht. We
denken aan het bij ons zo gevreesde
bericht: „Uit Ierland nadert een
depressie". Wat zo'n Ierse depressie
zeggen wil. zijn we maar al te wel in
die week gewaar geworden.
O;
de dalen. Grijs-groen, voor de puntige
palmen, die met witbepluimde hoof-
oen over de bloeiende hagen gluren.
Want ge bevindt u in subtropisch kli
maat, temidden van subtropische plan
tengroei.
Even houden we stil in Dalkey voor
een kop koffie. Onze gastheer vertelt
ons, dat hij met Kerstmis buiten heeft
or.ibeten. Sneeuw en vorst kent men
hier met. Zijn tuin loopt terrasgewijs
feil naar beneden tot aan zee. Langs
steenachtige paden en brokkelige mu
ren hangen geraniums als vlamrode en
belroze watervallen. Op de zeewind,
die bitter-zoet is van het aroma van
kamperfoelie, linde-bloesem en krui-
Idcn. wiegelen aronskelken, rozen,
riddersporen en wat al meer. Beneden,
lar.js de oever, kruipt een speelgoed-
acniig treintje. Het puft roet en stoom
naar de tuinen omhoog.
Bouwsel van 1000 jaar oud
volkomen intact
De weg naar Glendalough, beroemd
nm de ruines van abdijen en kerken,
windt zich door valleien van varens
en bossen van geweldig zwaar hout.
Daar zag ik voor het eerst een
•.Round Tower" nog bgna volko
men intact na meer dan tien eeuwen.
Hij is 103 voet hoog en 48 voet breed.
Onder het spitse dak zijn vier sple
ten aangebracht, die uitzien naar de
vier windstreken. Daarachter hield
men wacht en luidde bij gevaar een
handbel. Ge begrijpt niet hoe men
dit machtig, maar voor het oog toch
ranke stapclvrcrk van stenen, heeft
kunnen optrekken. Het interieur
beslaat uit verscheidene verdiepin
gen. Géén trap. Met een ladder klom
men van vloer tot vloer, waarna men
de ladder telkens ophaalde. Zo be-
"hermde men de mensen In tijden
van overval en plundering (meest
van Denen). Onder de ingang tien
voet boxen de grond was plaats
voor vee en voorraden.
De legende van Kevin
GLENDALOUGH is vol herinne
ringen aan St. Kevin, een prins
uit het Huis van Lenster. die
«r als kluizenaar leefde en later een
JMiJ slichtte Hij stierf in 618 In een
•jol De"»10- m<tcr hleuw h,J z,ch een
Vee als verkeersobstakel
k P de weg loert men mens en
dier en de gebruiken van een
land het beste kennen. Vooral
wanneer men gelegenheid heeft om
goed uit te kgken. Zo schraal bevolkt
is het Ierse land! Zo verlaten zijn de
wegen! Men zou er met suizende vaart
overheen kunnen razen, ware er niet..
het vee. dat overal Recht-van-grazen
heeft. Zonder de grootste voorzichtig-
Silbouet von Iers vrouwtje
heid, zou men plotseling terecht kun
nen komen in een gezelschap koeien
of schapen, of aanbotsen tegen een
ondernemende geit of ezeltje, dat on
beheerd en dood gemoedelijk al gra
zende langs de heirxveg kuiert om zich
de maag te vullen. Soms zijn ze in
groepjes, soms heel alleen. Verder en
voller bewegen zg zich hoe langer hoe
meer van honk. Hoe de boer dit eigen
gereide vee uiteindelijk veilig en wel
xveer binnen krijgt, is mij tol op heden
een raadsel. Zo zeer zijn de dieren zich
bewust van dit Recht der wegen, dat
ze vaak niet eens op zij gaan voor Uw
auto en gemoedereerd het pad blijven
\-ersperren. Een slapende hond mid
den op de autobaan is een heel gewoon
verschijnsel; „Wie doet ons wat?" den
ken ze. „Men dient rekening met ons
te houden!En dat doet men terdege.
Men njdt voorzichtig; kijkt goed uit.
Men stopt zo nodig om de gastcn-der-
xvegen kop en poten niet te laten ver
liezen. Nergens op onze lange omzwer
vingen hebben we een overreden dier
aangetroffen. Mocht er onverhoeds en
onverhoopt een viervoeter tussen Uw
wielen geraken, dan wordt vanzelf
sprekend aangenomen dat ge dit ten
spoedigste aan de eerstvolgende plaats
meldt en ge de schade vergoedt.
Het Recht om langs de wegen te gra
zen. is inderdaad noodzakelijk, omdat
op vele plaatsen de steenachtige bodem
te schraal en te onvruchtbaar is om
Van de mensen.
het vee te voeden Langs en onder de
overdadig begroeide stenen xvallen der
wegen, die het zaad dat de zoele win
den meevoeren tussen hun voegen
vangen en verzamelen zaad dat
kiemt en wortel schiet is altijd een
maal voor de beesten te vinden.
En het oog van de mens verzadigt
zich aan kleurenpracht; Aan kilome
ters lange fuchsiabouquetten die uit
het grove kantxx'erk van steen schijnen
te spuiten en de grond er onder be
zaaien met confettie van rood en
blauw. Aan onafzienbare Rhododen
dron valleien, zodat het U paars voor
de ogen schemert; goudgele brembe
schoeiingen en overal gekrulde varens,
hei. gras en mos. die zoet moeten zijn
op de tong van het dier.
ENSEN komt men weinig tegen
een oud vrouwtje soms. dat xvcl
een kleine kegel lijkt. Lijf en
hoofd zijn gehuld in een zxvartxvollen
omslagdoek, die tegelijk als mantel cn
hoofdbedekking dienst doet. Alleen
het gerimpeld gezichtje en een knoko-
lig handje, dat de doek onder de kin
bijeen houdt, komen tevoorschijn.
Langs alle xvegen, in alle dorpen en
alle steden komt men deze kegelach
tige figuurtjes tegen.
Meisjes cn jongere vrouwen doen
niel mee aan de dracht van de wollen
omslagshawl. Zij zien er aardig, fris
en onopgemaakt uit; hebben meest
zwartkrullend haar, scherp getekende
wenkbrauwen en helblauxve ogen.
Haar gezichten zijn bruin met fijn ge
vormde neus en volle lippen. Ze zijn
goed gebouwd; niet slank, niet dik; ze
staan stevig op de voelen. Hier en daar
komt men een type tegen met dat ver
leidelijke vlamrode haar waardoor de
Ieren beroemd zijn.
De mannen zijn fors gebouxvd fbe-
halve in de grote steden' Zij maken
de indruk van kracht; hebben ook
meestal zwart krullend haar. blauwe
ogen, regelmatige gelaatstrekken, witte
tanden en een gebruinde huid Een
prettig uiterlijk hebben de Ieren.
Kinderen maken de indruk van
onbezorgd en gelukkig te zijn. Men
komt ze vaak in groepjes tegen op de
eindeloze wegen vóór of na schooltijd.
Ze hebben uren te gaan om kennis te
xerzamelen. Doch ze zijn daaraan ge
wend. Het schijnt hun geen kwaad te
doen. Op de kloosterscholen leren
meisjes zowel als jongens goede ma
nieren. Jcugdbaldadigheid vindt men
niet of zelden in dit land Des Zondags,
buiten kerktijd ziet ge slechts mannen.
Oude mannen jonge mannen op
straat. Ze staan te keuvelen voor de
huizen, op de bruggen, of zitten in de
pub herberg". In een pub word je als
vrouw niet toegelaten. Toen xvij, van
de prins geen kwaad wetende, een
café binnen gingen en een biertje be
stelden, werd ons een aparte kamer
aangewezen met de vriendelijke op
merking: „dat xve daar graag en goed
bediend zouden xx-orden". Waar blijven
de vrouwen dan toch op Zondag?
txxeede plaats en doet dit met die- f|
nende liefde, tot eenmaal ook zg aan
de beurt komt om het heft in handen B
te nemen. Ik zou dit verhaal niet H
voor xvaar aanvaard hebben, had ik B
het niet met eigen ogen gestaafd
gezien:
postbode die de brieven per zeilboot
naar de omliggende eilanden placht
rond te brengen. Mijn vriendin xxas
dikxx ijls met hem mee gevaren gedu-
rende haar vacantie. vijf en twintig
jaar geleden. Zij xvilde het van ouds-
bekende huis hoog in de bergen nog
eenmaal weerzien. We vonden er de
twee en tachtig-jarige weduwe nog
helder van hoofd. Haar zoon met zijn
jonge vrouw en drie kinderen woon-
den bij haar in. Toen we binnen kwa-
men xxas de familie voltallig aanxvezig.
We xverden hartelijk welkom geheten.
Men herkende mijn vriendin dadelijk.
De oude moeder zat op de enige ge-
makkelijke stoel voor een vriendelijk
turfvuurtje. Zij deed het woord. Haar
schoondochter ging door met haar
huiselijke plichten, bediende ons met
grote toewijding en kwam later luiste-
rend op een houten krukje er bij zitten.
Men bemerkte, dat. zij gexx-oon was de
txveedc viool te spelen; zij vond dit
vanzelfsprekend en deed het met op-
rechte vriendelijkheid. Bij het vinden
De tuinen in onze buurt zijn zorg
vuldig omgeven door muren of
schuttingen.
Zo leven wjj, vrijwel geheel ge
scheiden. leder in zijn eigen wereld
Dat is ook billijk en vanzelfspre
kend Een mens stelt nu eenmaal
prijs op een stukje persoonlijke
vrijheid, binnen een afgebakend
terrein.
Het zou niet goed zijn alle schut
tingen weg te breken. Ruimte is
een noodzakelijke cis om te leven,
maar verwarring en chaos mogen
onder geen voorwaarde over óns
worden losgelaten.
Voor onze jongens aan deze kant
van de schutting en voor hun leef
tijdgenoten bij de buren blijkt overi
gens de zorgvuldig uitgemeten
afscheiding eenvoudig niet te be
staan. In ieder geval is het bouw
sel van planken en balken voor hen
geen onoverkomelijke hindernis
Telkens sta je veibaasd hoe snel
zelfs de jongsten zich over de om
heining weten heen te werken. Het
is een bewijs hoe onweerstaanbaar
zij naar hun speelmakkers aan de
andere zijde xvorden getrokken.
Blijkbaar is ieder van hen het liefst
op het terrein van de ander Daar
wordt, ln hun „eigen" taal gerede
neerd en gedebatteerd. In een
boeiend spel xvorden zij een hechte
gemeenschap Nu en dan ontstaat
een heftige ruzie, waarbij hoge.
schelle stemmen door mekaar klin
ken. Met schrik zie je, dat stenen
en stokken gebruikt worden om
elkaar te lijf te gaan. Maar spoedig
keert de rust weer en een ogenblik
later zit de gehele troep xTeedzaam
bij elkaar.
Ondanks alle verschillen en af
scheidingen zit ook deze kleinen
het zoeken naar gemeenschap diep
in het bloed.
Hetzelfde verlangen toont de
jeugd van een tiental jaren ouder.
In de ruime aal van „Oud Poel
geest" van hieruit heb je een
goed uitzicht op de slotgracht, het
gladgeschoren gias en het statige
geboomte aan de overzijde tus
sen een groepje jongeren uit Zwit-
seiland. Berlijn, Engeland en We
nen, komt namelijk het beeld van
onze schuttingen en de klauterende
jeugd mij weer in de gedachten.
Het contact-zoeken op deze Euro
pees-Oecumenische jongeren-con
ferentie, vraagt immers óók. dat
verschillende hindernissen „geno
men" worden. Dit gebeurt met
dezelfde hardnekkigheid en behen
digheid waarmee onze jongens
thuis over de schutting van de
buren klimmen.
Zo sta je. hier op Oud-Poelgeest,
verbaasd hoeveel moeite men doet
om zich voor elkaar verstaanbaar
te maken Het vraagt inspanning
vooral van hen. die geduldig en
nauwgezet zin voor zin uit het
Duits of Frans in het Engels of
zelfs in het Spaans vertalen, en
omgekeerd maar het is een
dankbaar werk Want de gemeen
schap groeit bij het uur.
Ook voor deze zeventig jongeren
uit twaalf verschillende landen is
het blijkbaar zeer aantrekkelijk op
het terrein van de ander te ver
keren. Het is hier voortdurend een
boeiend bedrijf' diepgaande dis
cussie, sport, bijbelstudie. Telkens
ontlokken de rake xTagen. antwoor
den en opmerkingen een internatio
naal gelach Evenmin ontbreken
kritiek en meningsverschil.
Vergeet niet: dit congres is een
trefpunt voor Jeugd uit Europa,
maar vooral een ontmoeting van
Christenjongeren. De deelnemers
hier vertegenwoordigen talloze an
deren. die thuis moesten blijveen.
Juist bij dezen heerst een verlan
gen. een heimwee contact te mogen
hebben met leeftijdgenoten over de
XTagen en feiten, die duizenden en
millioenen over de gehele wereld in
spanning houden Voor hun toe
komst zijn wij medeverantwoorde
lijk!
Hier op „Oud-Poelgeest" hebben
wij het voorrecht één volle weck
het Ideaal van een verenigd Euro
pa en één zichtbare kerk in prak
tijk te brengen. Weerspiegelt zich
in deze miniatuur-gemeenschap
niet de stellige belofte en ver
wachting van een volledig her
stelde aarde, niet onder de vlag
van één overheersend rijk of we
relddeel, maar overstraald door
het rijzende licht van Gods Rijk,
dat ALLE mensen wil cmvatten?
De nationaliteiten en ook de ver
schillende kerken of groeperingen
der Christenen ZIJN er. Maar deze
gebieden hebben geen onoverkome
lijke grenzen. Zeker niet voor de
jonge generatie!
De vastbesloten wil tot eenheid
de bereidheid elkaar te dienen
terwille van Christus de ene Heer
van allen, is de stuwkracht om elke
omheining of hindernis te „nemen".
Tegen de middag fiets ik terug
naar Leiden. De oude straten met
hun vele historische gebouwen en
monumentale kerken samen
vormen zij een stukje Europese ge
schiedenis van vele generaties en
eeuwen, een eigen omsloten wereld
met rechtmatige grenzen zijn
een belemmering voor het snelver
keer.
Maar het hindert mij deze keer
niet te moeten wachten voor een
stoplicht. Want de verse herinne
ring aan de belevenissen op „Oud-
Poelgeest" hebben het beeld van
mijn schuttingen beklimmende jon
gens. die geen hindernissen of af
scheidingen kénnen, versterkt: de
wereld van mensen, volken en ker
ken IS in wezen GRENZENLOOS.
P. L. SCHOONHEIM.
Predikant voor het Bijzonder
kerkwerk van de Hervormde
Gemeente te Lelden. Hoge
Rijndijk 14a.
r~
lerlond is rijk aan eiels, viervoetige wel te verstoon
van hun huisje en het bestijgen van de
steile berg hadden wij weer eens een
staaltje ontvangen van Ierse hulpvaar
digheid.
God bless you
Vrouwen voor donker thuis!
Zij koken een extra goed maal voor
de mannen cn maker, het zich binnen
gezellig. Vóór zonsondergang behoort
een meisje zich niet op straat te ver
tonen. Het is een uitzondering wan
neer men een jonge man met een jong
meisje ziet fietsen of wandelen. Het
verkeer der sexen is lang niet zo vrij
moedig als bij ons. Sean O Faolain
heeft hieraan meerdere artikelen ge
wijd. Hij beschouwt dit gescheiden
houden van man cn meisje als een
van de redenen xx-aarom men zo laat
trouwt en xvaardoor het geboortecijfer
achteruit gaat.
Bij Moeders pappot
De jongeman heeft liet bg moeder
thuis veel te goed. Hij xvordt op zün
xx enken bediend. Wederzijds is hij
zeer aan zijn moeder verbonden. Hij
maakt geen haast met trouxven en
verkiest het gemakkelijk leventje
bij haar. boven de strgd om het
bestaan met een gezin. Als hij ein
delijk goed en wel gehuwd is zo
tussen de veertig cn vijftig jaar
trekt het gezin veelal bjj moeder in.
die evenals bg de Chinese families
de lakens blijft uitgeven. Schoon
dochter houdt zich bescheiden opdc
Toen xve de auto geparkeerd hadden
op een landxveg. zagen xve een jonge
boer aankomen We noemden de naam
van de familie die we wensten te be
zoeken; vroegen naar bijzonderheden
en naar de xveg tot de xvoning Nadat
hg ons de richting had aangeduid, xx'ou
hij toch lievci zekerheid hebben dat
xve goed terecht zouden komen. Hij
ging helemaal met ons mee naar boven,
ruimde alle versperringen die voor het
vee waren aangebracht uit de xveg
Toen xve na txvintig minuten gaans bij
het huisje xxaren aangeland en hem
wilden bedanken, xvou hij hiervan
niets xvetcn. ..You are very welcome"
„God bless you!" xvaren de woorden
xx'aarmee hij met een armzwaai af
scheid nam.
Plattelandsbevolking is behulp
zaam en praatgraag
DE eenvoudige landman is lang
niet dom Integendeel' Hij ge
bruikt zijn opmerkingsvermogen
en zijn verstand. Hij heeft een bgzon-
der goed geheugen cn een gave om de
dingen helder uit te duiden. Nooit xverd
ons door de man-in-thc-street of de
man-on-the-road een foutieve weg of
richting aangewezen. Slechts het bepa
len van het aantal mijlen xvas er wel
eens naast. Maar tijd speelt geen rol in
Ierland en of je nu een beetje vroeger
of later aankomt maakt niets uit. Een
auto op een landelijke xveg is nog
altijd iets xvaarnaar belangstelling uit
gaat Txvee onderncmcr.de vrouxven
en nog wel buitenlandse kunnen
rekenen op ridderlijke hulp. Het wordt
zelfs moeilijk om een eenmaal aange
vangen praatje te beëindigen. Men
houdt van een babbeltje en wil graag
Honderden ezeltjesl
Een van de grootste charmes van de
Ierse wegen, zijn de honderden ezeltjes
die men tegenkomt. Hoe dieper men
het land indringt, hoe verder naar het
Zuiden, Westen en Noorden, hoe veel-
vuldiger het beeld van der mensen
trouxxc makkci het vlijtige grauxvtje.
In hel rijke Oosten zijn ze donker xan
huid. bruin, staalgrijs. Hoe armelijker
de streek, hoe meer verschoten de
huid van t ezeltje, hoe doffer zijn vel.
hoe dieper ingevallen zgn flanken. De
kleur varieert dan van xuil-beige tot
grauw-xvit. Ze worden gespannen voor
een tweexx-ielig wagentje, of dragen
hun last aan xxeerskantvn van de rug
in txvee primitief gevlochten manden
die aan een soort zadel zijn vastge
maakt Ik zou een gedicht willen
schrijven over al die ezeltjes op de
w'egen en in de turfafgravingen 'bogs'.
Ze schommelen U zo vreedzaam tege
moet. Ze zetten de benen pretentieus
en voorzichtig voor elkaar: stapje voor
stapje Met een haa«t onmerkbaar
schuddebollen van het hoofd, xan links
naar rechts; van rechts naar links, in
ononderbroken cadans; „Neen neen
zo een koppig cn geduldig ras als
wij zijn, krijgt niemand er onder"
schijnen ze te xvillcn beduiden.
Als we wakker worden regent het.
Er is een gure wind opgestoken. De
temperatuur is gedaald. We zitten
midden in de gex reesdc depressie
Na een stevig ontbijt, er. onze ther
mosflessen met thee gevuld te hebber,
zetten xve koers naar Salt-lull aan de
Galway baai.
ELISABETH VAN MAASDIJK.
Poes lust wel ratten,
geen vogeltjes
De rattenbestrijding in een
dierentuin is een moeilijke kwes
tie; slechts met de allergrootste
voorzichtigheid kan men probe
ren de macht van het uitge
breide rattenheir te beknotten.
Men moet namelijk terdege re
kening houden met de andere
dieren, die eveneens gevoelig
voor vergiften e d. kunnen zgn.
In nauwe samenwerking met de
gemeente Amsterdam is men in
Artis thans met een groot
scheepse actie bezig, waarbij de
bestrijdingsmethoden voor elk
verblijf afzonderlijk bekeken
moeten worden. In het ene zal
men de holen moeten uitroken,
terwijl in het andere bepaalde
soorten vergif kunnen worden
gebruikt, die niet schadelijk zijn
voor de vaste bewoners
De oppasser van de Vogelzaal
heeft echter reeds lang een eigen
ïattenvangenjtje in gebruik, be
staande uit twee katten. En, wat
men niet zo heel xeel bij onze
geciviliseerde, mm of meer op
hun gemak gestelde poesjes aan
treft zij zun fel gebrand op rat
ten Er gaat bijna geen nacht
voorbij of ze krijgen er een paar
te pakken. Vei der gaat hun
jachtlust niet. Want, tot schrik
vaak van het publiek, brengen
ze hun dagen grotendeels door
in ..de vogelkooien Daar zit
ten ze broederlijk op stok met
papegaaien, kraaien of zelfs
kroonduiven En 's nachts .or
den ze meestal opgesloten in
een van de kleinere volières,
waarin allerlei kleine vozelties
huizen. De ratten, die daarin
willen komen huishouden, wacht
een zeer onplezierig onthaal: de
vogelt les w ordt evenwel geen
veertje gekrenkt.
J
MALLE GEVALLEN
In Amerika moest een automobilist
voor de rechtbank verschijnen op be
schuldiging van het Inreden van een
straat, waar dat verboden was „Me
neer. u moet uw hersens gebruiken
en uw gedachten bg 't autorgden
houden", zei de rechter. Het excuus
van de automobilist was, dat het bord
xvaarop aangegeven staat, dat inrij
den verboden is. bij die straat niet
te zien is. „Mijnheer, ik zal u een»
laten zien hoc u auto moet rijden",
zei de rechter. Ze reden naar de be
wuste straat, waar de rechter het
x-erkeersbord aan de overtreder
toonde. „Ziet u nu wel?", zei hij op
wijze vaderlijke toon. Op weg terug
naar de rechtzaal werd de rechter
door een agent van politie aange
houden. Hij was namelijk een straat
.ngereden. waar dat verboden was!
Gelaten betaalden de beide overtre
ders later hun boete. Ze deden het
samen en gaxen elkaar begrupend
zwijgend een hand..—
