Sneltrein naar Zwolle
H. J. MANDERSLOOT
z°s
E
M
B
W'
i, Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Zaterdag 1 December 1951
Derde Blad No. 27472
nooit gebeurd zijn als Jurgen voor de grote luchtvaartmaatschappij een
Rijven werken. Daar, op dat reusachtig kantoor,
ertrok. toen zette hij koers naar
..Voel jij niets voor het boerenbe
drijf?" Informeerde Smulders. „Dat zou
toch eigenlijk de beste oplossing zijn,
als Jij daar in trok. Eigen Ls toch altijd
nog wat anders dan vreemd, nietwaar?"
„En dan trouwt hij met zijn nichtje",
viel Jetje Beuk bij.
Jurgen zweeg en zocht naarstig naar
een hotel met twee sterren.
„Hij bloost ervan'" plaagde Jetje Beuk.
„Ja. ja", zei Smulders, „dat wordt wel
wat, met dat nichtje daar, letten jullie
op mijn woorden. We mogen wel alvast
beginnen te sparen voor een cadeau".
En het zou allemaal niet zijn gebeurd
als hij daar niet had gesolliciteerd. Of
als hij zich, na de demobilisatie, had la
ten bepraten door die kapitein van de
herscholing, die hem bankwerker had
EN nu was het dan Sinterklaasdag. I
Een heel gewone, miezerige Decern-
berochtend, met glimmende stra
ten en veel te volle trams. Maar toch ook
weer gèèn gewone ochtend, want ieder
een keek zo glunder.
„Ik heb je kaartje voor Zwolle al
klaar liggen,", zei Jetje Beuk, toen zij
op kantoor kwam. „Hier is het". Hij stak
het In zijn vestjeszak.
„Heb je je bagage niet bij je?"
Die staat al aan het station", loog hij.
„Zijn de verzen goed geworden?"
„Nou! En of! Prachtig".
„Jammer dat ik ze niet te zien krijg."
„Ze is nog jaloers op je nichtje ook",
plaagde Smulders.
Jetje Beuk had het opeens verschrik
kelijk druk met de telefoon en je kon
(Ingez. Med.-adv.)
Donkersteeg 14
Gouden
Verlovingsringen
i j zou stelliq niemand qevraaqd hebben: „en waar qa iii iets meer over zij:
W lende, daar y y y y men. Gek, dat hij zioh daar
acantie naar toe? Want daar was het allemaal mee begc-
|e vraag op het kleine reisbureau, waar hij sinds Februari werkte en
km geheel onverwacht, in October nog een week vacantie werd ge-
r, nd had Jurgen nog ooit een dergelijke vraag gesteld. In het wees-
vaar hij was opgevoed, daar was het al een heel evenement als ze alle-
,n veertien dagen naar de vacantiekolonie mochten. Tweemaal was
ebeurd tweemaal, in al die lange jaren dat voor Jurgen het weeshuis
as geweest.
j-ima toen hij op eigen benen i nooit gebeurd zijn als hij dat niet had
van het heel kleine weekloon gedaanMaar hij hid het gedaan en
sn lastgeld kon betalen, toen was wat meer was. hij had die baan gekre-
imaal geen sprake van vacantie gen: veel prettiger werk. iets betere be-
i daarna was hij onder dienst I taling, veel meer afwisseling en bovcn-
j®1'gat was voor Jurgen eigenlijk 1 al: gezelliger, menselijker collega's. Bin-
■ii'iste tijd van zijn leven geweest, nen een maand tijd was hij een van hen,
Laande de vele ontberingen en «ciioHic
ieven' in Indonesië. Hij was
er was, nu wilde hij toch ook
familie te weten ko-
zioh daar vroeger
met nooit over bekommerd had
In het kleine Stiohtse stadje, met de
zware wallen en poorten en het statige
stadhuis en de veel te grote kerk. zat
hij een hele stralende Octobermiddag in
de secretarie, maar toen hij '3 avonds
in het enige hotelletje zijn soep lepelde,
toen had hij. keurig opgeschreven oP een
vel napier met het stadswapen, de na
men en voornamen van zijn ouders, met
hup geboorteplaatsen en data en daar
uit b'eek dat zijn moeder inderdaad uit
Overijssel stamde.
...Hen laten worden, of lasser. Nee, dan -, -■
zou het nooit zijn gebeurd Maar aan alle I merken, dat zij die opmerking van
grapjes komt een eind, ook aan dit. Het Smulders niet had gehoord,
werd druk op kantoor voor de eerste j „Zeg," begon ze 's middags om drie uur,
wintersport-enthousiasten en niemand „zeg. Jurgen, je mag wel voortmaken,
vroeg meer naar het nichtje van „De anders haal je die trein niet, hoor!"
Witte Hoeve". I En Jurgen was niet zo goed of-hij borg j
Ons St. Nicolaasverhaal door
ELKA SCHRIJVER
kwam het, dat Jurgen er niet
meer over dacht om naar Limburg
;e gaan, maar. dwars over de Ve
naar het geboortedorp van zijn
HET werd November, half Novem- I zijn boeken op, trok langzaam zijn Jas
ber. eind November. Er kwamen aan. wenste ledereen een prei tige avond
liep, met een verschrikkelijk brok
I zijn keel het kantoor uit.
Eerst liep hij de richting uit wan het
itimannenmaat-
die vroeg naar verleden noch
Hij. de stille, gesloten jongen
r<e*aardeerd om zijn rust en zijn
l om de manier waarop hij alles
idde, het goede en het slechte,
3 moed en zvjn doorzettlngsvermo-
i om de eerlijke kameraadschap.
Lit iemand vergeefs een beroep
d»fdaan. En omdat hij nooit, iets
Hhielt verteld had er was ook
s niets over zichzelf te vertellen
d niemand er ooit naar gevraagd.
«Si»t gekomen, dat hij hoe langer
isr een goed toehoorder was ge-
n, Iemand die met grote aandacht
nzstelling naar de verhalen van
i luisterde, maar geen van die
„rs heeft ooit vermoed hoe en
i Jurgen zo aandachtig luisterde.
t»m v.aien al die verhalen, ver
ore: thuis, over moeder en de
en zusjes, verhalen over ruzie en
i, verhalen over zorgen en geld en
i over verlovingen en trouwen,
feite en beterschap, voor hem wa-
fdie verhalen een soort sprookjes-
er, Uit al die verhalen had hij
arenlang voor de geest trachten
^nhoe een mens was, dat in een
pin was opgegroeid, hoe een jon-
n dacht en handelde, die op de
rgrond een levende vader en moe-
ad, ot althans een eigen herinne-
un levende ouders, aan broers en
p_ En nooit was het bij hem opge-
D, dat ook jongens uit een gewoon,
sal gezin, angst en twijfel kenden,
nk die zich soms inwendig schaam-
wreen of ander tekort, dat al hun
en opschepperij vaak niet anders
i een poging om de innerlijke
:eid te maskeren. Nooit was het
m opgekomen, dat hij, met zfjn
en evenwichtige weeshuisop-
g, zeker niet minder slecht was
I voor het moeilijke leven van
sene, dan tal van zijn kamera-
o zo vrolijk konden vertellen
.thuis" en de pret die ze vroeger
n gehad.
Iwas hij teruggekomen uit de
nog altijd een stille, rustige
er-gen. maar gerijpt door de erva-
ia diensttijd, gesterkt door de we-
tsp. dat hij bepaalde, moeilijke
tóten kon uitvoeren, dat hij ver-
ordelijkheid kon dragen, dat hij
fehap kon verwerven en respect
toonaamheid wist af te dwingen,
otenheid echter was gebleven, hij
si eenmaal niet Iemand, waarmee
pavol gemakkelijk familiair werd
Kiging, nooit iets over zichzelf te
tea. was hem tot een tweede na-
geworden.
het ook geïnteresseerd
I dat hij elke avond zat te
ahorscholingscursus. in zijn bur
i" met uitmuntende gctulg-
3n z|Jn superieuren, had hij
8a"w een baantje gekregen
'wsagebureau van de luchtvaart-
«Lt aen een Jaar.lang had hij
fei i'i f on°Pgemerkt, een van
er 's morgens en 's avonds
^passeerden, een naam op de
liw'stveen v"endeHJk mens in
rustig zÜn werk deed
ti-i gugmg' die er fteen vrien-
fc jsLtl met seen van de
i sat i Nienmnd had ooit ge-
's avonds deed en
eed-,, cn z°ndag,' niemand
b cm|edacht hem dat te vra-
Cjn nr^?der zou het ooit bij Jur-
ft daar zelf, onge-
9k vertellen. Wie zou
hebben, dat hij
or?h 5 ken °P zÜn vreem-
Mrm wndelscon'espondentie en
gESfin i,e zou Rl' belang in heb-
m blJ> het ene "voor. het
i u^mens oHegde? De
Koeten ït nalVe- belanB in zou
ha.j Pr H de personeels-
it„ vee' belangstelling
«StoT? ervan op de
~w«rHi„ia h|j nu diploma zus
oEff»"» in zijn zak had.
"iaties' o?n V00r cen j°nKeman
Poot en ,,'ar:n daar nu eenmaal
P® "r"'00'-
volledig opgenomen in de intimiteit van mi
een kleine groep mensen, die prettig j weinig voor het archief, dat al zoveel
samenwerken. jaren op de zolder rustte, te benaderen.
I loppe had schreven, waar dat adres
op stond. Hei kaartje naar Zwolle brand
de in zijn vestjeszak.
„Wat moet ik nou?"' kreunde Jurgen.
„Wat moet. ik nou met al die cadeau
tjes? En met die verzen?"
A Sinterklaasèlalages en Sinterklaas
advertenties. Sinterklaas. Nee. een echt.
een gewoon, echt Sinterklaasfeest had
z Jurgen natuurlijk nog nooit meegemaakt, station, maar midden on" het Damrak
mMnLrlm ipbf^n de weetTti ko Wèl heu. gr£te fe£s,1 ln het Weesbuis- Ve.1 bleef hij opeens staan. „Wat moet ik
moeilijker o,n iets aan de weet te ko- een echte Sinterklaas en een echte Piet, nou?" vroeg hij zichzelf hardOD HU
vant de secretaris, voelde er bitter me, liedjes en strooien en voor allemaal draaide oSi. liep terug! slenterde de
een klein cadeautje Het zou erg on- Kalverstraat m en herinnerde zich op-
dankbaar zijn om nu la beweren dat da eens. heel toevallig, dat Jetie Beuk ln
hm, nif woi,"au'!:, d' Volkerakstraat woonde, liummer 23
huis. Dal wel. maar een gewone Sinter- H„, loevalUg. omdat hij een van de
en met broert]^ en"zuijMIn e^n g'e- I ™.voor haar broertje' „p een enve-
woon huis, dat is toch anders. Heel
ders.
„Jij gaat met Sinterklaas zeker r
Overijssel, hè?" had Jetje Beuk gezegd,
op 1 December. „Met die nieuwe snel
treinen kun je het mooi halen. Als je
hier iets vroeger weg mag, en dat vindt
de baas altijd goed voor wie ver weg
wonen, dan kun je al om zes uur in
Zwolle zijn".
„Ach", zei Jurgen. „dat vind ik zo naar.
hij heeft me nou al die week vacantie breestraat. Zonder dat hij er iets aan
gegeven om weer om iets extra's te vra- kon doen- hep hy er een warenhuis
gen. nee', dat doe ik niet Ik wacht wel binnen. Hij moest nog een paar kleinig-
tot Kerst" heden hebben: wat chocoladeletters, een
Jetje Beuk zei niets, maar toen ze een doos sigaretten, parfum. Toen hij buiten
uurtje later terug kwam uit de kamer i stond, was het al bijna donker. Overal
van de baas, waar zij brieven had opge- j waien de lichten aan. ook in de ogen
nomen, zei ze, zo langs haar neus weg: j van de mensen Nu gin? alles helemaal
„Zeg, Jurgen, 't is in orde hoor, van je
Sinterklaas".
Jurgen keek haar verwezen aan.
„Ik heb het voor je gevraagd", lichtte
Jetje Beuk toe. „Heb je al een cadeautje
gekocht voor je nichtje?"
„Nee", stamelde Jurgen ..Nee. Ach...
dat had je niet moeten doen. reuze-
N toen was het gebeurd, in October, i /-///' n-as niet ZO goed of Maandag
hij gedwee met Jetje Beuk
dat Smulders hem vroeg: en
Waesmans, waar ga je nou heen
voor je vacantie?" Een doodgewone
vraag. Een zó gewone vraag, dat Jurgen
er niets anders op wist te antwoorden
dan: „OhUhgewoonnaar
huis".
„Maar je ouders leven toch niet
meer?" vroeg Smulders, die de perso
neelsadministratie voerde cn zich zoiets
meende te herinneren.
Daar had je het nou: als je eenmaal
één leugen vertelde, dan moest je direct
verder liegen. Hoe dikwijls had de Vader
van het Weeshuis hun dat vroeger niet
voorgehouden? Daar had je het nou. En
eer Jurgen wist wat hij zei. hoorde hij
de woorden, die hij uitsprak, helemaal
zonder dat hij er iets aan doen kon:
„Neebij Oom en Tante, waar ik
als kind aan huis was
„Zo", viel Van de Wal toen in met
een goed bedoeld grapje, „zo, als je daar
in je vacantie naar toe gaat, dan zal
daar ook wel een aardig nichtje zijn,
wat?"
Jurgen had maar zowat gegrijnsd en
net op het ogenblik was er een klant
aan de balie gekomen en dat had een
einde gemaakt aan het gesprek. Maar
niet aan de storm van gedachten in
Jurgen's hoofd. Die hele middag en
avond had hij eraan moeten denken.
Hoe in hemelsnaam was hij er toe ge
komen zo iets te vertellen? Dat moest
toch uitkomen, dat hij gelogen had, na
tuurlijk kwam dat uit. Als ze er weer
over begonnen, zou hij wel opbiechten,
dat het maar een grapje was geweest en
dat hij er die ene week heel gewoon met
de fiets op uit trok, de jeugdherbergen
langs, door Gelderland, naar Limburg,
een vast plan had hfj nog niet. Ja. dat
zou hfj doen.
mee..
Minimum loonregelign voor
musici en artisten?
In zijn Memorie van Antwoord deelt
de minister van Sociale Zaken mede,
dat zijn gedachten uitgaan naar een
minimum loonregeling voor musici en
artisten. Hierbij kan tevens de opstel
ling van een modelcontract voor amuse-
mentsmusici worden overwogen, waar
omtrent door partijen in het raam van
de Stichting van de Arbeid besprekingen
worden gevoerd, welke nog niet zijn be
ëindigd.
Werktijden Winkelpersoneel
J De minister van Sociale Zaken ver
klaart in zijn Memorie van Antwoord,
t dat hij het niet mogelijk acht in het
werktijdenbesluit voor winkels een vrije
middag voor het winkelpersoneel be
schikbaar te stellen.
Met betrekking tot de werktijdverkor
ting voor winkelpersoneel kan de minis
ter mededelen, dat hij zal overwegen,
of het gewenst is te bevorderen, dat
het thans geldende weekmaximum voor
winkels van 53 uur wordt terug ge
bracht tot 48 uur.
Een wijziging van het werktijdenbe
sluit voor kantoren, met de strekking
de loongrens te verhogen. Is in een ver
gevorderd stadium van voorbereiding.
IJ DE MUNT liet hfj zich meesleu
ren in de stroom voetgangers, die
wilde oversteken naar de Reguliers-
lief
i je.
„Wij vieren het toch allemaal gezellig
hier thuis, en dan zou jij die avond he
lemaal alleen moeten zitten, en je nichtje
daar alleen? Nee, da's toch niks gedaan.
Wat wil ze graag hebben?"
Jurgen haalde met een waarlijk wan
hopig gebaar zijn schouders op.
..Heb je dat nou niet eens uitgevist?
Jullie mannen zijn toch allemaal even
stompzinnig. Nou. ik zal je wel helpen,
hoor. van de week gaan we samen bood
schappen doen, tussen de middag".
„Ach", dacht Jurgen. „was ik maar
bankwerker geworden, dan was dit nooit
gebeurd...." Hij kreunde er bijna van,
van de last van al die leugens.
ictie ge- n r
oeken w
s was J-v-l-
AAR hij was niet zo goed. of Maan
dag ging hij gedwee niet Jetje
Beuk mee en hij liet haar uitkiezen
voor nichtje Geesje: 'n heel mooie, zuiver
zijden sjaal, van lichtblauw met cen heel
fijn flessin van wijnrood en loodgrijs:
en een marsepeinen hart met rode ro
zen en een strik; en een speculaasvrijer
en. alleen maar voor de grap, een wor-
I teltje van marsepein en een stuk zeep
de vorm van een plakje kaas.
„En voor je tante", zei Jetje Beuk,
I „moet je tante ook niet iets hebben? 't Is
J sneu voor haar. 't is toch al
dag voor haar, zonder man en
En alweer tot zfjn eigen stomme ver
bazing hoorde Jurgen zlohzelf zeggen,
dat het toch wel heel belangrijk was.
want dat het misschien om een grote
erfenis ging.
Daarop was de secretaris ln actie ge'
komen en na anderhalve dag zoeken
en drie borrels met de secretaris
Jurgen de wetenschap rijk. dat de jong
ste zuster van zijn moeder anno 1920
getrouwd was met. Willem Brauw. van
,De Witte Hoeve", onder Zevenheuvel
Daarna was het weer omgeslagen en de
gufsende regens hadden alle romantiek
uit Jurgeris brein verdreven Toen hij
druipnat op het station in Zwolle stond,
toen was opeens alle lust tot verdere
onderzoekingen verdwenen. Hii geloofde gliders
het we'.. Wat had het ook eigenlijk voor een nare
zin? Al die onzin! Die familie, als die j jongens
neg bestond, had zich immers nooit iets
- "7 m» ColoBn? mïole ver-
wel mal zun a's hi daar nou opeens ,d doos .De\,erzen maak je toch
kwam aanzetten om te zien of ze werke- /elf wel?„ informeerde Jetje Beuk een
lijk bestonden. Ze zouden nog denken beetje twijfelend. Maar Jurgen verze-
dat hij iets van ze nodig had! Dat kwam i kerde haar, dat hij de verzen heus zelf
er van als je vacantie had en niets be- kon maken.
ters te doen dan hersenschimmen na te j,„
jas». ril» fiets OP ie ÏÏi helpc"ik"SS, 'r
trein en reisje ten» n» Amsterdam, j 'iets VIn als ,c|en-
waar hij de laatste dagen van zijn va- prestatie voor de hulp bij het bood-
cantie doorbraent. in bibliotheken, mu- schappen doen kon Jurgen wel niets an-
sea en de bioscoop. ders doen dan verzen maken voor Jetje
Beuk. bij een -zakmes voor haar jongste
broertje, bij een naai-etuitje voor haar
zusjes, bij een boek over televisie voor
de oudste broer, bij cen zelf gebreide
sjaal voor Paps en bij een geborduurd
tafelkleed voor Moes.
vanzelf. Het was, dacht Jurgen, alsof
de straten met een helling naar be
neden Hepen, zó vanzelf ging het. Er
stond een tram stil en hij werd er ln
geduwd. De tram reed en langzaam aan
werd hij naar voren geduwd en bij
een bepaalde halte er uit geduwd. Nu
stond hij in een veel stillere straat, maar
op de hoek, daar was het heel licht. Het
was een gewoon huls. maar in de bel-
étage was een soortement winkel. In het
raam stond een Sinterklaaskop, com
pleet met pruik en baard, uitgestald
op een rode tabberd en een staf en
mijter, glanzend verguld, prijkten in d?
hoek. Hoewel het een stoep was. ging
het toch met de helling mee naar be
neden toen Jurgen er naar binnen
stapte en een Sinterklazenpak paste. Hij
had niet genoeg geld b|J zich, maar hij
sprak af dat hij tegen acht uur terug
zou komen, dan zouden die meneer en
mevrouw hem meteen helpen met de
pruik en de baard.
N'
U WAS HET vijf uur en tot acht
er niet veel tijd. Hij moest
nog eten en verzen maken. En
pakjes inpakken. En adressen schrijven.
Beladen met pakpapier en touw en lak
kwam hij thuis. Onder het eten werkte
hij door. Om halfacht pakte hij alles in 1
Zorgwekkende toestand
Ziekenfondswezen
De toestand van het Ziekenfonds-
wezen is zorgwekkend en de totstand
koming van een Ziekenfondswet zeer
urgent, aldus de minister van Sociale
Zaken in zijn Memorie van Antwoord.
Het ligt in het voornemen reeds vóór
1952 zij het voorlopig die maat
regelen te nemen, welke een sluitend
beheer mogelijk zullen maken. De
daartoe ontvangen voorstellen van de
Ziekenfondsraad zijn om advies aan
de Sociaal-Economische Raad voorge
legd.
Het ontwerp van wet op de genees
middelenvoorziening is ln behandeling
bij de Ministerraad. De minister hoopt,
dat de indiening bij de Tweede Kamer
binnenkort zal kunnen geschieden.
40-JARIG JUBILEUM H. H. J. v. d. POL
President-directeur A.N.P.
De president-directeur van het Alge
meen Nederlands Persbureau, de heer
H. H. J. v. d. Pol, herdenkt heden het
feit, dat hij 40 jaar geleden zijn intrede
in de wereld van de Nederlandse dag
bladpers deed.
Voor de organisatie van het AJ4.P.
heeft hij zich grote verdiensten verwor
ven. Dat het A.N.P. internationaal een
uitnemende roep heeft, dat het in de
wereld der persbureaux een vooraan
staande plaats inneemt. Is wel voorna
melijk te danken aan zijn president
directeur.
De hear Van de Pol is bestuurslid ge
weest van journalistieke organisaties, lid
van de commissie door de Ned. Journa
listen Kring, ingesteld tot het bereiken
van verbetering in de opleiding van
journalisten en thans nog curator van
het Internationale Persmuseum, in Den
Haag gevestigd.
AAR hij echter heleimaal niet op
gerekend had. dat was op de be
langstelling en de vragen Maan
dagochtend op kantoor.
.Prettige vacantie geh^d?" vroeg de
baas „ik heb gehoord je bent ln Over
ijssel geweest lang niet gek uitgezocht
in deze tijd van het jaar".
Jurgen had Iets gemompeld en was in
zijn werk gedoken, maar ook de anderen
waren met vragen gekomen over zijn
'vacantie. En omdat het allemaal zo goed
bedoeld was en zo hartelijk, had Jurgen
er maar wat omheen gefantaseerd en
•as „De Witte hoeve" onder Zeven-
's Avonds thuis, in de stille, saaie
pensionkamer, zat Jurgen met alle
cadeautjes voor z.ich uitgestald. Nu moest
hij verzen maken, verzen voor nichlj'e
Geesje. Dat had Jetje Beuk gezegd. Jetje
Beuk had ook gezegd, dat hij zulke
mooie verzen maakte. Haar grote bruine
ogen hadden gestraald van bewondering.
AAR die nacht droomde hij. Heel
vreemd. Hij droomde van een
grote, lage, witte boerderij, die
tussen zware bomen lag middenin de
onafzienbare korenvelden. En hij zat er
aan een grote tafel met de boer en de
boerin en een allerliefst, schuchter blond
meisje, en hij zei: „Ja. Oom", en „Dank
U. Tante" en „Alsjeblieft nicht Geesje".
De volgende dag bezon hij zich op die
droom. Was het werkelijk alleen maar
een droom? Of was het een herinnering,
lang, heel lang begraven in zijn onder
bewustzijn, die door het gebeurde van de
vorige dag was bovengekomen? Had hij
inderdaad niet een oom en tante gehad,
die op een boerderij woonden, ergens in
Overijssel? Was hij er niet eens geweest,
als heel kleine jongen?
Dagen lang liep hij er mee rond.
Toen de Zaterdag van zijn vacantie ernstige b'auwe ogen in een smal ge-1
aanbrak, had hij het raadsel neg niet zichtje. Hij zag het. hij zag het ge- de Rjviei-enbuuri oo eefibovenhuis waar i -
opgelost, en in plaats van direct over! woonze fuimtete kortkwamen Jetje Beuk 8 uur belde h'J aan nun,rner 23
de Veleuwe in de richting van Arnhem De volgende dag toen Jetje Beuk. die |'iad gezegd dat hlj verzen moest maken. Volkerakstraat.
te fietsen, zoals zyn plan was geweest, al hun brieven tikte, informeerde hoe dus jurgen maakte de verzenJetje
zette hij koers naar het Weeshu.s. zijn nichtje er eigenlijk uitzag, toen was Beuk had gezegd, dat ze de verzen wil-
De Vaderen Moeder, die hij er altijd het voor Jurgeu de eenvoudigste zaak de z.ien. maar dat'had Jurgen geweigerd,
had gekend, waren er niet meer, maar van de weeld daar een tamelijk accu-resoluut geweigerd. Nee, het is helemaal
de nieuwe administrateur stond hem rate beschrijving van te geven En Oom j verkeerd om te zeggen, dat Jurgen de
heel vriendelijk te woord, hij werd op was dood. hesl gewoon, die had in de verzen maakte, de verzen maakten zich-
de koffie genood de nieuwe Moeder lietcor'ng een hartverlamming gehad, van zelf Die kwamen zomaar cn Jurgen
hem 's middags alles zien alles dat eerst schrik toen de moffen kwamen vooreen, deed niets anders dan ze opschrijven. En
t was geweest door een bomin- onderduiker die op de hooizolder zat. \'an dat ogenblik af gebeurden cr
heuvel, langzamerhand voor hem een Jetje Beuk, die „het" vierde met Paps
levend begr.p geworden j en Moes en een grote en een kleine
Toen hij 's avonds naar hul sging. zag j broer en een jonger zusjes. Jetje Beuk.
Toen hij 's avonds naar huls ging. zag j die hem veel plezier had gewenst. Jetje
hij de grote lage, witte boerderij tus- Beuk, die had gezegd: „ik ben toch zó
tige Octoberavond. Hij zag de deel. hij benieuwd wat nichtje Geesje voor jou
zag het vee en de kippen en de grote heeft". Jetje Beuk. die donkere krullen
hofhond en. het ergst van al hij zag„w.jv.
nicht Geesje tenger en blond, met grotei \,dle hele™aal n|et tenger was of
schuchter "n 'T"> mnn n» Wittp
Hoeve'
i een rode. lachende
Jetje
een grote reistas en pikte een taxi op
en reed naar de stille straat. De meneer
en mevrouw hielpen hem in het Sinter-
klaaspak. en met de pruik en de baard.
Zij zetten zijn mijter op en gaven hem
- r-, ,i, de staf ln de hand. Toen belden ze een
h°Pi v w ,axl voor hem op en ze zetten de zware
aar ee p\ nnn in tas keur|g naas(, hem neer. Precies om
do
slag. en nu vernieuwd, verbeterd, ge
moderniseerd. En ten slotte voldeed de
administrateur aan zijn verzoek en be
vestigde. uit een dik boek. dat hij spe
ciaal uit het archief had opgediept, dat
Jurgen een oom en tante had. althans
gehad had die op een boerderij ln de
buurt van Ommen woonden, althans
:ewoond hadden. En dat hij daai
had ji,?l?1sen Senoeg te krijgen- -
f!<hwnpn op een i?0Rdc dag de een dag op bezoek was geweest, gehaald
ed oD aanRetrokken en gesol- len gebracht door een destijds ongehuw-
baij u advertentie van een de tante waarvan hij zioh niets herin-
üetfKi ÏÏ5 dan eigenlijk nerde. Die nacht slieip Jurgen in het
„Ach" zei Jetje Beuk meewarig, „wat da" vreemde dingen, 's Avonds laat. in
afschuwelijk voor je tante. En moet die' bed- 'n het donker, had Jurgen een lang
deriinr^r'jenl0htJC die *rote b0Cr" j maa^èenTtlit zyiTV zei Sinterklaas heel
.Hebben zc dan geen zoons'" vroegI nou'h^maïbe.h^èn bSa^r?"
„Ja. Sinterklaas. Natuurlijk. Sinter-
„Sin terklaas!"
Boven werd het opeens stil.
.Kom eens even helpen, jongeman.
Jurgen Piet had het zó druk. die moest er al-
- leen op uit. straks doen we het weer
samen verder".
R6H>pct u eigenigiw uerue. uie naom suoy uuiftii ju utu uanr ut
5t" Het zou allemaal I Weeshuis en toen hij de volgende mor- hoord".
Smulders.
„Gehad", antwoordde Jurgen zonder' k]aas Heus. Sinterklaas, heus, ik zal het
van ziin hote gids op te kijken .Een j doen Nee, ik zal het nooit meer doen.
is er als kind verdronken bil het zwem- ja Sinterklaas Nee, Sinterklaas",
men" het was het eerste dat hom m i Nee. het was beslist gèèn prettig ge-
zijn hoofd opkwam, .en de andere, -Je sprek geweest, dat onderhoud met Sin-
jongste is bij een razzia opgepikt cn I terklaas. Hoewel „ik zal je wel helpen",
daar hebben ze nooit meer lets van ge- had Sinterklaas beloofd, „maar dan moet
2-—het uit zijn met dat gelieg".
Een Jongen van een jaar of veertien,
met net zulke ondeugende bruine ogen
als Jetje Beuk, kwam grlnnekend de
trap af, pakte de reistas op en zeulde
die achter Sinterklaas naar boven.
„Wie is daar toch?" Het was de stem
van Jetje Beuk zelf.
Ze schrok toch even toen ze Sinter
klaas daar in levende lüve voor zich
zag staan. „Oh",zei ze onthutst, „Oh!
UI Bent U.... bent U niet verkeerd?
We verwachten U niet, ziet U....
Voordat Jetje begreep wat er ge
beurde. had Sinterklaas haar in zijn
armen.
Voordat Jetje Beuk begreep wat er
gebeurde, had Sinterklaas haar in zijn
armen en wat hy zei, was helemaal
niet wat Sinterklazen plegen te zeg
gen:
„Ik heb geen tante en geen nichtje
Geesjeof liever, ik weet helemaal
niet of ze nog bestaanen ik ben
er helemaal niet geweest van de
zomercn ik wil helemaal geen
boer worden cn ik wil helemaal niet
met nichtje Geesje trouwenOh,
Jetje. Jetje!"
Toen Jetje weer spreken kon cn toen
Sint hopeloze pogingen deed om zijn
baard en snor weer recht te schui
ven, toen stonden ze nog altüd in die
halfdonkere gang en Jetje Beuk zei,
met een veel ondeugender uitdruk
king in haar bruine ogen dan Jurgen
er ooit in had gezien: „Dacht je soms,
dat ik, dat niet direct heb door ge
had?!"
