Het wonder tan Friar's Light
Een oudejaarsverhaal, verteld door een zeeman en
geschreven door JAN VAN MAASDORP
Pastorie-venster
„STERKTE, MIJN JONGEN"
89ste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD Zaterdag 30 December 1950
Vierde Blad No. 27190
Friar's Light is een klein, rotsig
eilandje in de Atlantische Oceaan bij de
Schotse kust, op tien mijl afstand van
de armoedige vissershaven Sandy Rocks.
Sandy Rocks. zand en rotsen. Veel
anders is daar niet op die plek, welks
bestaan aan de meeste mensen elders
vrijwel onbekend is.. Het bezit geen
strand, dat in de zomerdagen gasten
lokt, zoals in vele andere kustplaatsen,
en evenmin heeft het ook maar iets, dat
op historie of romantiek kan bogen.
Slechts enkele honderden gezinnen, van
welke de mannen door visvangst in het
levensonderhoud voorzien, bewonen deze
uitloper van het schone, woeste Schot
land hetwelk totaal vergeten schijnt te
zijn, dat Sandy Rocks deel uitmaakt van
het romantische land daarachter.
Neen, van alles het minst moet men
romantiek zoeken in Sandy Rocks, Het
is een somber, naargeestig stuk grauwe
grond, waarop de bewoners enkel door
familietraditie zijn gebleven en er al de
eeuwen door woonden rond de natuur
lijke, gevaarlijke haven, arm en immer
strijdend tegen de natuurelementen, die,
eveneens de eeuwen dóór, het er op
hebben gemunt, Sandy Rocks "met al
wat er op is, op een welgekozen kwade
Hij Sidy Rocks aan de Duivel had
overgaten. Friar's Light daar midden
in deJceaan geplaatst, waar de Duivel
niet )ii komen. Later bouwden wijze
men si op het rotsige eilandje een hoge
torer waarin zij een groot licht aan-
bracen om schepen, die 's nachts in
donlr en in storm op zee voeren, te
waacnuwen voor Sandy Rocks, waar
het evaar loerde van de Duivel.
Dirdoor, zo luidde het slot van de
zeeanslegende, had God getoond dat
Hijneer kan dan de Duivel, die voor
nie de poort naar zijn zondig Rijk had
geluwd cn nu door het licht van
Frr's Light verhinderd werd om de
zeieden in zijn demonische val te lok-
kc.'
ledurcnde bijna vijf jaren had Angus
M Laren zijn eentonige doch belang-
rce taak op het verlaten, eenzame
r-seiland reeds verricht. Vijf lange ja-
r.i van hopeloze, trieste afzondering
\n de wereld. Zoals de bemanning van
c kotter der kustwacht zeide: „verla-
n door de mensen en zelfs door God,
ïlijk Sandy Rocks".
Toen Mc Laren, nu vijf jaren geleden,
dac wee te vagen laar de post van torenwachter bij de
Doch hoewel de bewoners van Sandy Wstbeveihging solliciteerde had de in-
Rocks zich de duivelse toeleg van de Ipecteur, die hem kende, het hem eerlijk
immer loerende zee wel bewust waren, zooigehouden. T
hielden zij stand in vrome godsvrucht. J iJCi,(]0G Mc Laren
volhardend in stoere eenvoud, onbe- rYV.S daa!' Seen vrolijk leven op Friar s
vreesd voor dreiging en gevaar. Light en je kunt er met niemand spre-
De zeelieden efhtfr, die de haven welken- bent alleen me' de de
eens met de scheepssloepen moeten aan-
doen. vervloeken het hellegat zoals zij
het plegen te noemen. Van Sandy Rock:
gaat onder de zeelieden de legende, dal
het verlaten en eenzame oord ver
doemd is. En wanneer hun schip Sand;
Rocks passeert, verzuimen zij nooit di
jonge matrozen, die hun eerste reis ma
ken, die legende te vertellen:
„God schiep hemel en aarde en oo
het schone Schotland. Maar toen kwaï
de Duivel en die zei grmnekend: ,.t
mis een toegang tot mijn Rijk <S
moet ik hebben."
En toen schiep de Duivel Sany
Rocks, opdat de zondaars, die niet vqc-
bestemd waren in de hemel te woreh
opgenomen, door de poort van Sady
Rocks de hel konden bereiken'Y
En als de jongmaatjes wantrouwig
aan de oude matrozen vroegen waaidie
poort dan was, kregen zij steevastten
antwoord:
„Die poort heeft de Duivel late: af-
met hun motorkotter, kwam ooit van
Mc Laren te weten, hoe hij er toe was
gekomen om deze baan op die verlaten
rots te aanvaarden. Een nors ontwijken
van al hun hardnekkige pogingen, om
iets uit de vreemde, zwijgende man te
halen dat hun brandende nieuwsgierig
heid zou kunnen bevredigen, deed hen
ten leste het nutteloze van hun pogin
gen inzien. Angus Mc Laren was, daar
boven op die rots van Friar's Light,
voor hen een Sphynx, wiens raadsel
niemand wist .op te lossen.
Mc Laren had op zijn ontvangtoestel
de weerberichten beluisterd. „Waar
schuwing aan alle posten!" had de stem
gezegd. „Verwacht wordt harde, sterke
wind. later aanzwellend tot storm".
Arme drommels, die nu op zee zijn,
dacht Mc Laren. Hij had om zes uur het
licht ontstoken, dat in steeds terug
kerende regelmaat de woelige zee in de
felle stralenbundel opving. Geleid door
een vreemde drang, welke hem de
nauwe ruimte in de toren als een druk
deed voelen, had hij zijn oliejas aange
trokken, zijn benen in een paar rubber
laarzen gestoken en zich toen, moei
zaam, worstelend tegen de stormwind,
door de deur naar de ommegang ge
werkt. Daar stond hij, hoog op de vei
lige toren, turend over het kokende op
pervlak der zee, die wild bruisend te
pletter liep tegen Friar's Light. Zijn
handen om de reling van de ommegang
geklemd, starend in de lege oneindig
heid, trad Angus Mc Laren in zijn ge
dachten terug.
Precies een nacht als deze was het
geweest, bijna op hetzelfde uur als nu,
vijf jaren geleden op 30 December.
mend over het dek van de rollende en
stampende schuit schoven, de meester
in de machinekamer, die de steeds loze
wenteling van de schroef in de lucht
inplaats van in het water verwenste en
tenslotte ook de „ouwe", die met een
grimmig gezicht naast hem stond op de
brug, waar ze beiden- beschutting zoch
ten tegen het hoog opspattende boeg
water.
„Roer een beetje aan, jong," spoorde
Angus lachend de roerganger aan. die
met een gezicht als een oorwurm stond
te kijken.
„Kappie," had hij vrolijk tot de ouwe
gezegd, „morgen, uiterlijk zes uur
's avonds, ligt de schuit veilig en wel ge
meerd. En dan gaan We er een gezellige
ouwejaarsavond van maken met de
vrouw."
„Je bent gek." had de ouwe ge
bromd, „we mogen blij zijn als we de
schuit in de goeie richting kunnen hou
den."
.,Ik ben gek van de liefde," had Angus
gelachen, „maar toch, kappie. ligt de
schuit morgenavond aan de trossen.
Angus had gelijk gekregen. Op 31 De
cember, 's avonds om zes uur, lag het
schip veilig gemeerd in de haven. Vro
lijk de anderen bespottend om hun pes
simisme waar hij, Angus Mc Laren,
volkomen zeker van zijn zaak was ge
weest een goed zeeman moest altijd
zeker van zijn zaak zijn, meende hij
lachend was hij de wal op gegaan en
het treintje ingestapt, dat hem naar het
huis van Janet zou voeren.
In het rammelende lokaalspoortje zat
Angus zich bij voorbaat te verkneute
ren om het gezicht, dat zijn meisje zou
zetten. Met opzet had hij haar niets la
ten weten geen telegram, niets! Hij
kwam zichzelf aanmelden!
Janet's moeder, die de deur opende,
deed hem ontstellen door haar ver
schrikt gelaat en haar gebaar van wan
hoop, toen zij Angus plotseling voor zich
Een woord van bezinning op de Oudejaarsavond
Nooit zou hij die nacht vergeten, maar
nog minder de avond na die dag, die
rampzalige oudejaarsavond. Vijf jaar
geleden.... Acht en twintig jaar was
hij geweest en eerste stuurman bij de
Blue Cross Line. Als eenvoudige
scheepsjongen begonnen, door ijver en
bekwaamheid opgeklommen tot derde,
tweede en eerste stuurman. Nu had hij
de Kapiteinshui in zijn zak en met Gods
wil zou hij na deze reis overstappen op
een van de kleine schepen der kust
vaart en daar zijn scepter zwaaien als
Kapitein Angus Mc Laren. Wat Mc La
ren nog gelukkiger maakte dan zijn be
vordering was echter dat hij zijn ver
loofde, nog juist op de laatste dag van
gebroken, omdat die te deftig was/oor
zo'n armzalig oord, maar de gan; liet
hij, zoals hij die had aangelegd at is
die lange rotsige strook, die in ze-uit
loopt
Door de Oceaan omspoeld, is-Yiar's
Light niet meer dan een verzmeling
van wat kale rotsen, die bij eb en op
pervlakte van nauwelijks honder meter
in het vierkant telt. Bij vloed '<jn alle
rotsen onder de zeespiegel verwenen,
op één enkele na, die hoog boen de
andere uitsteekt.
Daar op Friar's Light is het og een
zamer en triester dan in Sand Rocks.
Bloeien er in de zomer in de chamele
tuintjes achter de armoedige visershut-
ten in Sandy Rocks nog anerónen en
viooltjes, op Friar's Light is de leven
vernietigd.
Maar de zeelieden mogen ikn veel
kwaad spreken van Sandy locks, zij
moeten eerlijk bekennen, cit Friar's
Light menig zeeman bij storiweer be
hoed heeft voor een ontijdig 5'raf in de
golven van de Grote Ocean. Want
daar boven op de hoogste ros. die alle
aanslagen van zee en orkanende eeuwen
door tartend weerstond, stat de vuur
toren. En al mocht die dan ook trillen
in al zijn stalen geledingen vanneer de
kokende golven, aangevuurddoor zware
Noordwesters, op Friar's Ljjht in beu
kende aanvallen hun cnoriie krachten
beproefden, zij hebben löh nimmer
kans gezien, ook niaar een centimeter
van het trotse Friar's Ligh>te bemach
tigen.
Neen, zeiden de zeeliedci met eerbie
dig ontzag, dit moest ge.egd worden:
al had de Duivel dan ook Sandy Rocks
gesticht om een toegang-tot de hel te
hebben, God had bewezei machtiger te
De hoge hoed ligt
klaar, met de zwarte
handschoenen, en sa-
ipen met de zakbijbel
van de dominee vor
men ze het bekende
stilleven- er is van
daag een begrafenis.
Daar kojnt de wijk-
oud'erling de tuin al
Instappen en even la
ter gaan ze samen op
'weg, dominee en ouder
ling. Iedere keer is
het weer een ander
huis, waar ze heen
gaan, een andere fa
milie, die op hun komst
zit te wachten, andere
mensen waarmee ge
lezen en gebeden
wordt, en waar het
Evangelie gebracht
wordt, juist in hün
omstandigheden, die
toch altijd weer anders
zijn, al is de dood het
steeds aanwezige en
onveranderlijke ele
ment-.
Maar dan, op 't Kerk
hof, wordt die groep
mensen altijd weer
aangevuld door een
andere, die steeds de
zelfde is: de vaste
klanten van iedere be
grafenis! „Kijk" denkt
de dominee, „daar heb
je ze weer. Die missen
nooit-. Hoe zouden ze
er eigenlijk altijd ma er
de tijd voor hebben?!"
En 'merkwaardig
als hij op oudejaars
avond de Kansel be
klimt cn de natuurlijk
stampvolle kerk rond
kijkt, denkt hij iets
dergelijks: „daar zit
ten ze weer". Zij, die
alleen, of vrijwel al
leen. oudejaarsavond-
preken horenvoor
wie die preek hetzelf
de betekent als de
schaal oliebollen: die
eet ge' toch meestal
ook niet in Augustus
en evenjnin ga je zo
maar in 't wilde weg
midden in de zomer
naar de kerk!
Maar op 31 December
zou je ze geen van bei
den graag missen, de
oliebollen niet èn de
kerkdienst niet-. Beide
zijn ze onmisbaar voor
de gewenste sfeer.
De dominee ziet ze
zitten, en even denkt
hij aan zijn bcgrafe-
nisklanten. Deze oude
jaarsavond-stamgas
ten zijn niet precies
dezelfde personen. Al
lerminst! De laatsten
zijn over bet algemeen
bepaald dèf tiger, maar
wat hebben ze veel
met elkaar gemeen!
En is 't niet iets.
wat eigenlijk zelfs in
leder mens verborgen
zit, maar wat zich bij
de een anders uit dan
bij de andere? Of je
nu beslist iets wilt mee
beleven van de dood
van een mens, of dc
officiële plechtige ter
aardebestelling van
het oudejaar niet wilt
missen, is er niet- in
beide gevallen een
vaag gevoel van onbe
hagen en onrust over
de kortheid en broos
heid van het leven en,
vooral op ouderjaars-
avond, over het feit
dat het in eigen leven
weer niet zo heel best
in orde is geweest?
„Merkwaardig" denkt,
de dominee weer, ter
wijl hij gaat staan,
want de gemeente is
toe aan de laatste
woorden van „Uren,
dagen,- maanden, ja
rencn hij gaat
zijn preek beginnen
zouden ze nu nooit in
de gaten krijgen, dat
wat ze toch altijd weer
te horen krijgen, bij
die gelegenheden, juist
die onrust en vage
angst zou moeten weg
nemen, omdat het rust
en blijheid en zeker
heid wil geven. Als ze
dat zouden gaan zien,
gingen ze misschien
wel nooit meer naar
begrafenissen, en kwa
men ze het hele jaar
door in de kerk!
rotsen en de vuurtoren. Menigeen vóór
jou gaf het na enkele maanden reeds
op."
Doch de goedgemeende raadgevingen
van de inspecteur, die een man als
Angus Mc Laren eigenlijk te goed
achtte voor de post van torenwachter op
Friar's Light, sloegen uiteen tegen de
stoere, onwrikbare gestalte van Mc La
ren. die, zoals de inspecteur later ver
telde. daar voor hem stond als Friar's
Light zelf een rots, waartegen zijn
waarschuwingen, als de golven van de
Oceaan uiteenvlogen tot bruisend
schuim. Niemand in Sandy Rocks, noch
de mannen van de kustwacht, die Mc
Laren op geregelde tijdén van priviand
dan de~Duïvei/"want Hij had, "nadat en wat hij meer nodig had, voorzagen
het jaar zou kunnen omhelzen. Hij zou
Angus Mc Laren had het zich in zijn
hoofd gezet en wat hij zich voornam
dééd hij ook nadat ze de laatste oude
jaarsdag als verloofden zouden hebben
gevierd, op de dag na Nieuwjaarsdag
Janet naar het gemeentehuis vergezel
len, zodat hij, vóór hij als kapitein op
zijn nieuwe schip zou overstappen, haar
zijn vrouw kon noemen.
Vijf jaren geleden.... het was toen
precies hetzelfde hondenweer als van
avond. Dc bemann-ing had gruwelijk
lopen vloeken omdat ze geen van allen
konden geloven dat het schip de thuis
haven vóór Jiet Nieuwe Jaar zou berei
ken. Maar Mc Laren had ze allemaal
uitgelachen de matrozen, die grom-
(Foto L.D.'Van Vliet)
zag staan. „Angusbracht zij er met
moeite uit. „O, AngusDaarna
Daarna barstte de vrouw uit in een
jammerlijk schreien.
Toen hij, bijna ruw de vrouw terzijde
schuivend, de kamer binnentrad, zag
hij het mei§je bij de tafel staan, doods
bleek en zwijgend, zich vasthoudend aan
een stoel voor haar ogen een blauwe
bril. Hij was op haar toe gevlogen, had
ondanks haar heftig verweer de bril van
haar ogen gerukt. Toen was de hemel
van zijn toekomstig geluk ingestort.
„Blind..,." stamelde hij, terwijl hij
wankelend achteruit week. Hij had
haar in zijn sterke armen genomen,
maar zijn omhelzing, die hen de grote
vreugde van het weerzien had moeten
schenken, deed beiden verzinken in een
zwarte afgrond van leed.
Versuft toeluisterend had hij het
droevig verhaal aangehoord: hoe zij
door een zware vrachtauto was aange
reden, en dagen bewusteloos was ge
weest. Toen ze weer tot bewustzijn was
gekomen, bleek dat ze blind was gewor
den, getroffen door een schok, die haar
gezichtszenuwen had verlamd, zo had
een professor gezegd. Slechts door -een
wonder, meende deze: een nieuwe
schok, een grote angst, zou er kans zijn,
dat zij het gezicht ooit weer terug zou
krijgen
Hij was heen gegaan, nadat hij Janet
vergeefs getracht had te bewegen toch
met hem te trouwen. Hij had haar be
zworen, dat hij alleen van haar zou
kunnen houden. Ze had zijn dappere
woorden, stil schreiend, aangehoord.
„Wat voordeel heeft de mens
van al zijn arbeid, die hij arbeidt
onder de zon".
Norman Mailer geeft in zijn oor
logsroman „The naked and the
death" de soldaat Ridges dit bij
belwoord in de mond als hij, Rid
ges, het dode lichaam van een
van zijn vriender ziet meevoeren
door de felle stroom van een
bergbeek. Het is de zinloze on
dergang van een levend bloed
warm mens in de onherbergzaam
heid van de Jungle, op een van
de eilandjes waai de Amerikanen
slaags zijn met de Jappen tijdens
hun titanische onderneming om
springend van eiland op eiland de
Jappen in het nauw te drijven.
De passage uit Mailers roman,
die ik zo juist beschreef komt voor
aan het eind van zijn verhaal en
onderschrijft nog eens de zin van
het geheel: de mens en niet alleen
de mens in de oorlog, is een vol
komen ontluisterde. De Neder
landse vertaling heeft als titel:
„Held?n zonder glorie'Maar het
zou misschien beter zijn om te
vertalen: „De Ontluisterde en de
Dood".
Nu het gebeuren. Er is een klei
ne groep verkenners aan land ge
zet achter de Japanse linies Zij
moeten door het oerwoud heen
dringen om gegevens over de vij
andelijke stellingen te verzamelen.
Hun gevaarlijk werk is bedoeld
als de voorbereiding van een
grootscheepse actie, waarbij de
vijand van twee kanten getroffen
zal worden. Vreselijk is hun tocht
door het oerwoua. en hun pogin
gen een bergtop te bestijgen om
dichter bij de Jappen te komen,
vragen een bovenmenselijke in
spanning. De bevelvoerende offi
cier sneuvelt. Zijn lichaam blijft
liggen tussen het hoge gras
eenzaam en verloren. Wilson, een
van de soldaten, krijgt e°n maag
schot, vier van zijr. kameraden
worstelen met de baar, waarop hij
ligt, de weg. terug naar het strand.
Onderweg sterft hij en als ze
proberen het lijk over een berg
beek te krijgen, wordt de dode
door de stroom gegrepen en mee
gevoerd. Uiteindelijk komen zeven
verkenners terug in het kampe
ment, aan de andere kant van
het eiland. Onderweg worden ze
overvallen door de mededeling, dat
de middelste Japanse Unies inge
stort zijn. Tijdens de laatste be
wogen dagen was men de ver
kenners volkomen vergeten. Af en
toe denkt nog iemand aan de
doden maar ook dat gaat
voorbij.
De ontluisterde mens en de dood
dat is het thema, niet alleen
van veel oorlogslitteratuur. Ook
het toneel, en vele romans hou
den zich hiermede bezig. Wat
voordeel heeft een mens van al
zijn arbeid, die hij arbeidt onder
de zon?
Ons is het gegeven
op geen plaats te rusten.
Er wank'len en vallen
lijdende mensen.
Blindelings, van het ene
uur na het andere.
Als watei van rots
tot rots geworpen.
Jarenlang, in het onzekere
naar beneden
(Hölderlin)
Een modern kunstenaar heeft de
mens getekend, de ene helft van
zijn gelaat zwart en de andere
helft blank. Hij bedoelt daarmee
uitdrukking te geven aan het we
zen van deze eeuw, dat de mens
met zijn dood leeft en tegelijker
tijd vervuld blijft van het diepe
verlangen om het leven vast te
houden. Het zou ons geheel op
nieuw duidelijk moeten worden,
dat het de moeite waard is om te
leven. Wij willen toch In de grond
van de zaak veel meer dan „de
hand beschermend om het hoofd
vouwen." Wij willen weten, dat het
leven het leven wk&rd is.
Tooh ken ik geen moderne roman
of toneelstuk, dat ook maar ergens
heenwyst naar deze totaal nieuwe
visie op het leven. Elkerlijc kent de
dood als de meest reële gestalt-e
en meer ontdekt men niet Het is
allerminst mijn bedoeling om van
uit sombere overpeinzingen van de
oudejaarsdag de sprong te doen
naar het Evangelie als de enige
mogelijkheid om het leven opnieuw
te ontdekken. Her. Evangelie heeft
zijn eigen dynamiek en het is
ten enenmale onmogelijk om van
uit welke menselijke overweging
dan ook het bevrijdende van de
Christelijke boodschap te vinden.
Het Evangelie schept zichzelf een
klankboden een openheid. Het
is nog altijd de verkondiging van
Jezus Christus. Hij zelf draagt. Zijn
waarheid naar mensen toe. Hijzelf
doordringt de Zijnen ervan dat het
leven van de mens zoals hij is,
kansloos is, „door de dood begeleid
wordt." Hij zelf is de Heer over
alle tijd en over alle menselijk le
ven, werken, dienen, offeren. De
vreze des Heren is het beginsel van
alle wijsheid van alle wijsheid
over de mens en over de wereld.
M. W. J. G.
^IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIf?.
Langzaam ging de nacht voorbij. De
andere dag, teen de storm voorbij was
en de zee wat kalmer, ving hij een be
richt van de marconist op, dat het schip
liet waarschijnlijk zou houden. Doch
daarna, toen het weer avond was gewor
den kwam het sein: „Het schip breekt
en zinkt-, we gaan in de boten". Enkele
uren later bespeurde hij een sloep, die
door roeiei's in de richting van Friar's
light werd geroeid. Hij bad in stilte, dat
de kerels het zouden volbrengen voor
een ranke sloep als deze was de zee al
tijd nog te woelig. En aan zijn bede werd
voldaan. Het lukte de mannen ten slot
te de boot in een geul tussen de rotsen
te sturen.
felle schrik of een grote angst, had zich
in verbinding gesteld, met een oogspe
cialist in Amerika, die een grote ver
maardheid bezat en reeds enkele blin
den het gezicht teruggegeven had. Hij
was van oordeel, dat die medicus in dit
geval wellicht redding zou kunnen bren
gen. En zij had toegegeven aan de drang
van de professor om naar Ameiika te
gaan en zich daar onder behandeling
te stellen.- Evenwel werd het vaartuig
door de storm over^anen en op de rot
sen geworpen. Toen men. het schip ver
liet en in de boten gmg, was net een
paniek. Kiemand lette op de jammeren
de, hulpeloze vrouw, die ruw werd ver
drongen een ieder vocht om eigen
Daarna was ze wonderlijk kalm geivor-
den en had hem getoond, dat zij, als
dochter van de zee, niet minder dapper
was.
„Nee, jongen, ik mag dit zware offer
van jou niet verlangen, hoe ik je liefde
voor mij ook waardeer. Zó wil ik je
vrouw niet worden. Ik moet berusten in
mijn lot. Alleen door een wonder zal ik
weer kunnen zien heeft die professor
gezegd. Misschienze glimlachte
mat met die vreemde glimlach, welke
alleen blinden in hun aanvaarde leed
kunnen tonen, „misschien gebeurt dat
wonder nog eens. Wie kan zeggen, wat
God met ons vóór heeft. En dano,
Angus, ga nu weg...."
Omdat het meisje, ook na zijn her
haalde pogingen haar over te halen
toch met hem te trouwen, hardnekkig
bleef weigeren, was hij vertrokken.
Maar hij had niet de moed gehad als
kapitein zonder zijn vrouw zijn nieuwe
schip'te betreden.. Zijn leven en zijn
tobkomst waren vernietigd. Hij was ge
gaan en Janet kwam nooit te weten
waarheen
Nu stond Angus Mc Laren op de
rondgang van Friar's Light en tuurde
in de nacht, die zwart was als zijn her
inneringen aan die rampzalige oude
jaarsavond van vijf jaar geleden.
Hij voelde zich oud en moe toen hij
terugging in de toren en legde de hoofd
telefoon aan zijn oren. Maar verschrikt
sprong hij echter op. S.OS.! S O S. klik
te de mic.ofocn. Snel nam hij de posi
tie op van hst m nood verkerende schip.
Het bleek cp enkele mijlen afstand var
Sandy Rocks op de rotsen te zijn gelo
pen. Hij vloog weer naar buiten en zag
nu, :n het licht van de toren, heel vaag
de omtrekken van een schip. Bijna voel
de hij zich schuldig, dat hij het niet
eerder had bemerkt, zij het dan dat hij
toch machteloos zou zijn geweest.
Weet je, Janet, welke dag het van
daag is
„Eerst die vrouw!" schreeuwden zc
hem toe toen hij afdaalde van de rots.
Hij nam een tengere gestalte, die in
ten deken gewikkeld was, in zijn sterke
armen en droeg haar de toren ln de
roeiers kwamen achteraan. Toen hij de
vrouw op zijn bed had gelegd, keerde
hij haar de rug toe om de mannen bin
nen te halen, die verkleumd waren van
kou.
Zorg maar eerst voor haar," zei er
een, .ze is buiten westen geel haar
iets warms."
Maar de vrouw was inmiddels bij ge
komen en terwijl ze verbaasd om zich
heen keek, zei ze tot de vuurtorenwach
ter, die met zijn rug naar haar toege
keerd stond:
„Waar 'oen ik hier eigenlijk?"
Met .een ruk keerde Angus Mc Laren
zich om. Die stem.
Met wijd opengesperde ogen zagen de
man en de vrouw elkander spiakeloos
aan. Toen opeens, schalde het door de
torenruimte:
Janet! Je ziet me! Je kunt zien!"
En daarna, de stem van de vrouw, als
een kreet:
Agnus! Ja. ik ziè je, AgnusO,
Agnus, 'net wonder is gebeurd. God
heeft mijn gebeden verhoord."
De roeiers staarden stom van verba
zing naar de vouw. die dat wisten
ze allen blind was. Zwijgend stonden
zij bij eikaar
In het kort vertelde de vrouw aan
Agnus, die alles tegelijk wilde weten
hoe zij op Friar's Light was gekomen.
De professor die haar indertijd hud ge
zegd, dat zij een kans had, weer ziende
te worden door een sterke emotie, een
leven. Ze hoorde hoe de anderen ln de
boten gingen. Ze werd radeloos van
angst, iuid gillend strompelde ze tastend
jond in de donkere gang. waar niemand
haar meer scheen te zien. Toen voelde
ze zich plotseling optillen door een ma
troos die haar wegdroeg
Dit was alles was zij nog wist.
De roeiers, die het vreemde verhaal
mede hadden aangehoord trokken zich.
zwijgend terug. „Friar's Light
mompelen ze, en ze ontbloten eerbiedig
het hoofd.
Terwiil uit haar ziende ogen nu de
bevrijdende tranen om het wondere ge
luk vloeiden, knielde Angus Mc Laren,
naast de vouw neer. HU streelde haar
en kuste haar ogen, in welke hij nu weer
de glans van voeger zag stralen.
„Weet je, Janet," vroeg hij haar, „wel
ke dag het vandaag is?"
Ze lachte blij en zei:
„Ja jongen, het ls Oudejaarsavond
dit is de avond van vyf Jaar geleden,
D" dag na Nieuwjaar gaan we trouwen."
En dit is dan het verhaal van ae won-
cierbaarliike genezing van de bruid van
Angus Mc Laren. Als heden ten dage
een schip langs de woeste kust van
Schotland vaart en de oudere zeelieden
de schepplngslegende van Sandy Rocks
cn Friar's Light aan de jonge matrozen
vertellen, zeggen ze er altijd bil. dat de
genezing van Janet. Mc Laren 't bewijs
ic. dat het scheppingsverhaal geen zee-
mansfartasie is.
..De Duivel", zeggen ze dan. had de
boat met de roeiers naai Ssndv Rocks
gelokh maar God heeft hem zijn prooi
ontrukt en de l.oot naar F-iar\- Light
geleid. Daar, op Friar's Light, schonk
God de bruid van Angus Mc La*-en het
licht in haar ogen. omdat Angus gedu
rende vijf Jaren Zijn gebied had be
waakt
