DRIE LEVENS
leidse Raad
werkt agenda vlot af
Critiek op het Amerikaanse
State Department
Verstandige taal van de „Saturday Evening Post"
HET WENEN VAN NU
Nieuwe dag voor Oostenrijk
brak
aan
Na sombere slotaccoorden ener
sinistere sympkonie
Panda en de meester
s-reiziger
DT
Radio-programma
SSste Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Dinsdag 15 Maart 1949
Tweede Blad No. 26642
Weinig belangrijks
De Leldse raad heeft gisteren binnen
vijf kwartier een agenda van 22 pun-
-jifzedaan. En al moge het waar zijn,
y de agenda weinig „groots" bevatte,
J js toch een gunstig teken van „za-
ia doen".
Bij de opening feliciteerde de voorzit-
■a de heer Lombert met zijn herstel,
ijarvoor deze dankte.
Afwezig waren met kennisgeving de
£en Knol, v. Schaik, Piena en Llgt-
AÜe agenda-punten door ons Dinsdag
vermeld, gingen ten slotte zonder
rattling onder de hamer door.
*Bij het voorstel om vergoeding van
'e kosten van vervoer van kinderen van
/kinderhuis Voordorp naar en van de
Sr. school voor B.L.O. te Alphen
-jeRe de heer Knuttel (CP.N.) be-
T-ar. HU meende, dat hier wat royaal
gesprongen werd met het gemeente-
■ii Waarom kan geen Leidse school
E.-den bezocht?
Wethouder Menken antwoordde, dat
gekozen school in overeenstemming
.met de levensrichting. Voordorp zelf
ha het niet betalen. Hier in Leiden is
iter spoedig een Chr. B.L.O. school te
swachten, waarna de kwestie nader
-der de ogen is te zien.
Bij het voorstel om tot een maximum
m f. 1000 bij te dragen in het tekort
;m twee door de plaatselijke Demobili-
jüe-raad Leiden te geven feestavonden
ir gedemobiliseerde militairen maakte
heer Riedel (P. v. d. A.) bezwaar. Z.i.
er eerst na het slagen -der besprekin-
sii over Indónesië reden tot feestvieren.
'De heer Woudstra (Prot. Chr.) oor-
helde voor zover het feestavonden he
rat, het vooYstel ook niet sympathiek,
heil deze feestavonden zullen wel een
jionder karakter dragen n.l. die van
vgroetingsfeesten en daarom zal hij
steg aan. De voorwaarde van de heer
Ledel wil hij niet aanvaarden.
De heer Knuttel (C.P.N.) verklaarde,
de uitdrukking feestavonden voor
::m een Ietwat huichelachtig karakter
hagen, gezien de door betrokkenen
largemaakte ellende en de moeite te-
-4 te kunnen keren in de burger-
□atschappU. Ook hij verwerpt de
wrwaarde van de heer Riedel.
De heer Wilmer (KVP) meende, dat
e raad z.h.st. dit voorstel moet aan
vaarden als liggende in de lijn van
raads waardigheid.
Wethouder Menken wees er op, hoe
organisatie steeds in 2 richtingen
beeft gewerkt, n.l. een prettige ont
vangst by de terugkeer en medewerking
nn de jonge.is om weer opgenomen te
Drden in 't arbeidsproces Het betreft
ïe: inderdaad begroetingsavonden. Zie
terugkeer in vorig jaar hetgeen toen
:r is gewaardeerd. Vorig jaar hebben
organisaties alle kosten zelf gedra-
ftt, maar thans zijn de kassen vrijwel
Het nu voorgestelde is analoog aan
ut anderen gemeenten doen, die zelfs
srder gingen.
Ook hij vroeg z.h^t. aannemen, om
:oze jongens ais goede Nederlanders te
ïimen ontvangen op waardige wijze.
Na repliek van de heren Riedel en
Smit-tel1 wordt het voorstal z.hst. aan
komen.
Bij het voorstel tot het aangaan van
ra regeling inzake brandblussing met
fceterwoude verwees de heer Schüller
v. d. A.) naar het debat in deraads-
üüng van 22 Dec. 1947 en naar het
ipport van de commandant van de
riïidweer. Toen deed hij al een derge-
Ise suggestie.
Doch hü heeft in bedoeld rapport niet
innen vinden dat dit voorstel moge-
is zonder gevaar voor Leiden, inte
nded. Daarom lijkt een vast contract
gevaarlijk, want dan is Leiden toch
Krpllcht tot hulpverlening!
Daarom moeten er z.i. maatregelen
fciroffen worden bij de brandweer,
"ttt van de uit te voeren 10 pun
ten is z.i. nog niet veel terecht geko
men al zijn er 15 maanden verstreken.
De voorzitter: U grijpt terug op een
oud rapport. Daar gaat het nu niet om.
De heer Schüller ziet wel degelijk ver
band. want de brandweer is niet ge
outilleerd er is al personeel te kort ge
zien het werken in vrije tijd, al wordt
dit nu betaald.
Spr. heeft overigens tegen de idee
van dit voorstel geen bezwaar.
De voorzitter wees er op, dat dit voor
stel is gebaseerd op de toestand van het
ogenblik. De brandweer is volkomen
capabel voor de gemeente, zoals in de
practijk is gebleken.
Nu vraagt Zoeterwoude steun en z.i.
mag Leiden zich niet onttrekken aan
steun voor de kleine gemeenten in de
omtrek. Absoluut en voor de .100 pet. is
aan het verzoek van Zoeterwoude te
voldoen, ook gelet op het daar minder
grote gevaar voor uitgebreide branden,
een gevaar dat hier wel bestaat.
Leiden verleende de volgende as
sistentie
in 1945 in 3, in 1946 in 14, in 1947 in
2, in 1948 in 5 en in 1949 al in 2 gevallen.
De reserve-ploeg is voldoende, behal
ve in abnormale gevallen, als bij vele
branden in eens, doch daartegenover,
zijn nooit maatregelen te treffen.
De heer Goslings vroeg of de Leidse
brandweer ook bü stormschade is op te
roepen door Zoeterwoude. Hij vreest
dan voor overbelasting van de brand
weer, die overigens wat meer mocht
letten op veiligheid van verkeer.
De voorzitter zeide, dat stormschade
niet onder de regeling valt, tenzij dit
gevaar voor brand zou meebrengen.
Z.h.st. aanvaard.
Bij de erfenis der begrotine herstem
ming over het voorstel-A. v. Dijk inzake
kindertoeslag voor de wethouders die
zich verwijderden zeide de voorzit
ter, dat een landelijke regeling niet wel
mogelijk is, daar iedere gemeente zelf
recht heeft de salarissen der wethou
ders vast te .9 ellen, onder goedkeuring
der Prov. autoriteiten. De directeur der
Ver. van Nederl. Gemeenten zal aan
dacht wijden aan de kwestie van de
kindertoeslag.
Over het voorstel staakten opnieuw
de stemmen (13—13), waardoor het
verworpen is. Voor de KVP en Prot. Chr.
Hierna ging de raad in geheime zit
ting.
Doopceel van Sukarno en
Hatta gelicht.
(Van onze correspondent te New York)
Het geeft de burger weer moed om
af en toe in een Amerikaans blad of
tijdschrift eens iets te vinden, dat
blijk geeft van enig inzicht in de In
donesische kwestie of van kennis van
de hoofdrolspelers in dit drama. De
„Saturday Evening Post", Amerika's
oudste wekelijkse tijdschrift (het
werd gesticht door Benjamin Frank
lin, een man, wiens wijze woorden
thans nog graag door de Amerikanen
worden aangehaald) met een oplage
van vele millioenen, bevatte dezer
dagen een hoofdartikel, waaruit een
Nederlander weer wat moed kan put
ten, terwijl het voorts zeer de ber-
langstelling van het State Depart
ment waard is.
Wij laten hier de S. E. Post aan het
woord
„Washington kiest enkele vreemd
soortige protégé's om het imperialisme
in Indonesië te bestrijden." Weken aan
één stuk hebben onze UJ1!.-afgevaar
digden getracht om Rusland te ©ver
bieden bij het uitroepen van de affec
tie van het State-Department voor de
Indonesische nationalisten. Van alle
kanten hebben niet-ongeïnteresseerde
groepen met veel nadruk hartstochte
lijke resoluties uitgevaardigd, waarbij
de Indonesische leiders werden uitge
roepen als de personificatie van de
mocratische „underdogs" (personen, die
tegen hopeloos zware krachten moeten
optornen en daarom dé sympathie ver
dienen) en als symbolen van de we
reldwijde worsteling tegen de tyrannies
Niemand kan natuurlijk zo rein zijn
en de Indonesische leiders zijn het ze
ker niet. Wie zijn zij dan wel, deze
voormalige president Sukarno en pre
mier Hatta, en wat is het dat hen
maakt tot de afgoden van tot tranen
sentimentele figuren van Palembang
tot Union Square (Union Suare in
New York is het bolwerk van het Ame
rikaanse „intellectuele communisme").
Beide hebben met de communisten
meegespeeld, sedert zij op het politieke
toneel zijn verschenen. Wij realiseren
ons dat dat beschouwd wordt als
hoogst respectabele praktijken bij lie
den, die zich zelf „progressieven" ple
gen te noemen. Maar Sukarno en
Hatta aarzelden evenmin, wanneer het
tot collaboreren kwam met de pogin
gen der Japanners om Azië over te
nemen.
Hier in het kort is de geschiedenis:
„Toen de Japanners in N.O. Indië
kwamen, erkenden zij Sukarno en
Hatta snel als hun vrienden en
brachten hen over naar het voor
naamste eiland: Java- Sukarno, in
zijn enthousasme over Tojo's eerste
grote overwinningen, gokte er op dat
de Japanners zouden winnen.
Op 1 Maart 1943 vertelde hij aan zijn
volgelingen: „Sedert het Japanse le
ger een regering heeft gevormd op
deze eilanden, hebben wij Indone
siërs alles gedaan wat in onze macht
lag om met hen samen te werken en
wy hebben ons uitgesloofd om het
grote doel te bereiken dat voor ons
werd geplaatst door de Dai Nippon.
Hiiita vierde enkele wekin later de
verjaardag van de Japanse keizer
met deze woorden: „Wij zijn opgeno
men in de uitvoering van de oorlog
van „groter Oost-Azië en wij werken
in volkomen overeenstemming en sa
menwerking in deze gemeenschap
van het lot." Om er zeker van te zyn,
dat hij zijn bazen in Tokio genoeg
vleide, voegde hij er aan toe: „Wü
zijn klaar om volledig deel te nemen
in de strijd tot vernietiging van de
Ver. Staten en Engeland en daarom
staan wü met compleet vertrouwen
en met al onze kracht achter 't leger
van Dai Nippon, opdat het de over
winning moge behalen."
Zowel Sukarno als Hatta waren de
leiders van een aantal onder auspiciën
van de Japanners gestichte bewegin
gen, om Indonesiërs te recruteren voor
het Japanse leger en om de productie
van ocrlogsgoeaeren aan te sporen.
Sukarno en Hatta reisden het land
af, hielden redevoeringen en schreven
oproepen en trachtten in het algemeen
de steun van de massa te krijgen voor
Tokio's „co-prosperity" ideeën. In 1945
organiseerden zij op hun eigen initia
tief een z.g. „nie-uw leven beweging".
Het doel er van was om de bevolking
op te zetten tegen de verwachte ge
allieerde invasie. Juist nadat de atoom
bom op Hiroshima was gevallen, wer
den Sukarno en Hatta door de Japan
ners naar Saigon, Indo-China, gesom
meerd. Veldmaarschalk Terauc'ni, op
perbevelhebber voor Zuid Oost Azië,
n.
(Speciale reportage).
Toen in Maart 1938 de Duitse troepen Wenen binnen trokken, werd de eerste
bladzüde open geslagen van een hoofdstuk in Oostenrük's geschiedenis, dat vele
sombere pagina's bevat. Van het balcon van de Ncue Hofburg dat precies zeven
jaar later door een Amerikaanse bom haarfijn van de majestueuze gevel zou
worden geschoren proclameerde Adolf Hitler de „Anschluss" en Oostenryk
was „Heim ins Reich". „Herr Piefke", zoals de OostenrÜker met zün traditionele
speelse geest zün logge stamverwant uit het duizendjarige Rük pleegt te betitelen,
was heer en meester. Het heeft nu weinig zin meer te speculeren over het aantal
Oostenrükers. dat werkelük de annexatie van zün land wenste en zü die dat
volk van karakterloosheid betichten, doen goed te bedenken dat er in die tüd
geen regering ter wereld was die meer deed dan een beetje ongerust protesteren.
Het land stond alleen. Hoezeer het Oostenrijkse volkskarakter in strijd Is met
het wezen van het Nationaal-Socialisme werd nog eens onderstreept toen de
Oostenrükers verbeten maar helaas lüdelük moesten toezien bü de afzichtelükc
progroms waarmee de Nazi's hun heerschappü inluidden.
Zo begonnen de zeven lange jaren die
bloed en tranen over dit land brachten.
Het noodlot heeft dit land nooit ge
spaard, maar de geestelüke en mate
riële ellende die het dit keer te verstou
wen kreeg, was zwaarder dan ooit. On
der de meedogenloze druk van de Nazi's,
bedreigd door de verraders uit het eigen
land en gedwongen in Duitse uniformen
te strüden tegen hen van wie zy de be-
vryding verwachtten, gingen de Oosten
rükers de oorlog in. Toch zagen zelfs in
dat land, waar de Gestapo zich dieper
had genesteld dan waar ook, vermetelen
nog kans een verzetsbeweging te orga
niseren, die( al kon zü minder effectief
zijn dan elders het gehate regiem
afbreuk wist te doen en daarvoor een
zware tol moest betalen in de talloze
duizenden, die in de concentratiekam
pen werden afgemaakt.
Toen dreunden in 1945 de sombere
sloiaccooiden van deze sinistere sym-
phonie, die voor Wenen het bittere einde
en het moeilyke begin inluidden. Boven
de stad daverden de Amerikaanse bom
menwerpers om de vesting Wenen murw
te maken. In de eerste drie njaanden
van het jaar 1945 kwam het tot drie
En nog was het lyJen van de stad
niet voorbij. Want toen de Russische
troepen zich straat voor straat meester
maakten van de stad, die door de SS
tot de laatste man verdedigd moest
worden, belastte de laatste haar toch
al zo zware schuld met een van de ver
schrikkelijkste cultuurmisdaden van de
hele oorlog. Eenmaal uit het centrum
van de stad verdreven, beseften zü dat
zü een verloren spel speelden. In blinde
razernü begonnen zij een hagel van
handgranaten los te laten over het hart
vac de stad Het eerste wat zü troffen,
was de Stefansdom.
Onmiddellü^ kropen de Weners, die
van hun Dom zeggen „Solang der Stef-
fel steht, geht Wlen nlt unter", uit hun
schuilplaatsen om een vergeefse poging
te wagen te redden wat er te redden
viel. Hun emmertjes water bleken even
wel evenzovele druppels op een gloeiende
plaat en het hele middenstuk van de
kerk brandde uit. Een vrouw zei ons:
„Ik had hem met mün tranen kunnen
blussen".
Huls voor huis, gebouw voor gebouw
uiit deze schatkamer van de Europese
architectuur, zakte in elkaar onder de
vlammen, die huiverend getuigden van
de ineenstorting van het derde Ryk. In
machteloze woede hoorden de Weners
hoe hun stad, die zü pm zyn schoonheid
en in steen gehouwen levensblüheid
meer dan wat ook liefhebben, zieltoogde
onder de Duitse granaten. Met de laat
ste schoten troffen de vertegenwoordi
gers van de Kultur nog het Burgtheater,
een tempel voor de toneelkunst van de
gehele wereld. In de keldei's wachtte de
bevolking in stomme angst het einde
af. Zonder water, voedsel of licht. Boven
hun hoofden werd Wenen bevrüd in het
licht van de vlammen. In de straten
dreunden de tanks en ratelden de ma
chinegeweren hun venünlg staccato.
Toen het ten slotte rustiger werd,
kwamen zü als lichtschuwe dieren te
voorschün. Het inferno van die explo
sies was voorbü, maar de stad brandde
vertelde hen daar, dat er orders uit
Tokio waren gekomen om onmlddellyk
een Indonesische Republiek uit te roe-
peil. Sukarno was op gepaste wyze en
zeer uitbundig dankbaar. Hü erkende
de onafhankelijkheid als een „gunst
van Z.M. Fenno Heika, die voortsproot
uit zyn onbeperkte wüsheid" en vervol
gens betuigde hij zijn „eeuwigdurende
dankbaarheid".
De aandacht moet er natuurlü'k op
gevestigd worden dat van Indonesisch
standpunt uit onafhankelykheid wel
kom was van welkebegunstiger dan
ock, maar dat moet niet betekenen aat
wij de voormalige collaborateurs met
Japan moeten beschouwen als de mo
dellen van politieke volmaaktheid.
De Indonesische Republiek was ge
boren in de Bataafse residentie van de
Japanse Schout by Nacht Maeda.hoofa
van de Japanse marine-geheime dienst,
op de ochtend van 17 Augustus 1945.
Sukarno tekende de onafnankelyk-
heidsproclamatie, die hem tot president
en Hatta tot vice-president maakte.
Schout by Nacht Maeda zag toe. Hij
had zo juist een gigantische tydbom
geplaatst. Vandaag zün Sukarno en
Hatta de onderwerpen van Washing
ton's zorgvolle belangstelling.
Het State Department, in zün be
zorgdheid om zich aan te sluiten by
de stoet van „anti-imperialisten", heeft
een paar merkwaardige protégé's geko
zen!
Tot zover de Saterday Evening Post.
Maar kennelijk leest het State De
partment de Saturday Evening Post
niet, want de dag na het verschyncn
van dat artikel drong de Amerlkaan-
.se gedelegeerde in de Veiligheidsraad
er op aan, dat de heren Sukarno,
Hatta en de hunnen teruggevoerd
zullen worden naar Djokja om daar
hun bedrijf te hervatten.
Wat een droevig spel wordt er toch
met Indonesië en Nederland gespeeld!
Wat er van de Opera overbleef, nadat het gebouw 9 treffers had gekregen.
Maar ook hier vordert de wederopbouw, en over anderhalf jaar zal het gebouw
in zijn oorspronkelijke staat hersteld zün
grote aanvallen, waarvan de laatste en
ds zwaarste op 12 Ma-art de verjaardag
van de Anschluss mst een donderende
bommen-regen herdacht.
Op dis dag%lng een noodlotsWjding
door de stad, die eerst niemand wilde
geloven, zo vertelt Ernst Marboe In zijn
Oesterrelch-Buch „De opera brandt".
Uit alle wüken van de stad trok een
eindeloze processie naar de Ring, van
mensen die hun eigen ellende vergaten
om nog eenmaal te kyken naar dit ge
liefde gebouw dat voor iedere Wener de
verpersoonlüking van zyn grandioze cul
tuur betekent. Achtenveertig uur duurde
het, voordat de vlammen bü gebrek aan
voedsel wegstierven en al die tüd staar
de een geslagen massa naar de bran
dende ruïne.
FEUILLETON
door DAVID GARTH
zij wilde het uitgeven. Zij waren er
sft enthousiast over. Waar en wie
-is mr Pemberlain? Connie, die bijna
flde van opwinding, zei, dat mr Pem-
silain een van de knapste mensen ter
jseld was en dat hü momenteel ..on-
toik'oaar" was; een woord, dat zij in
laatste tüd grondig had leren ken-
=ai. Hij was in het Westen, maar zü
"a hem de contracten toezenden.
Opgewonden verliet zü het kantoor.
moest het iemand vertellen. Zü
«htte te bedenken, wie zü daarvoor
1 nemen.
,-%s Carsden! En bovendien had zy
Carsden nooit eigenhjk behoorlek
«dankt. Connie zocht haar adres in
telefoonboek op en ging er onmid-
Glijk heen.
Oaar wachtte haar een teleurstelling.
butler deelde haar mede, dat Miss
'#sden niet thuis was. Zü kwam uit
afopa terug en zou morgenochtend
ïuls komen.
01 het nu het werkelijke verlangen
f-s, om Fontaine te zien, of een harts-
'•schtelijke wens, om weer eens een re-
r-e te zien, zullen we in het midden
maar in ieder geval bleef Con-
■een nacht in New-York. Naar een
gaan! Een kleine viering van
succes! Zü nam een kamer ln een
&okoop hotel midden in de stad en
avond zat zü op het tweede balcon
J een theater en ging op in de we-
&d achter het voetlicht. Eens had zü
y gedroomd van een groot succes op
toneel!
Voor zij de volgende morgen de trein
hu 12 uur terug naar Brenton nam,
floot zy nog eens te proberen, of zü
^5 Carsden te spreken kon krügen.
stapte voor het hoge smalle huis
haar taxi en juist toen zü die stoep
l'-öe opgaan, bleef zü plotseling staan.
stond een man tegen het spatbord
een coupé geleund, die vlak in de
püjheid geparkeerd was en hü kwam
bekend voor. Zy wierp nog een
^.lle blik op hem en zag, dat hij haar
"■esloeg. Hij maakte,tevens de indruk,
hjj dat smalle hoge huis bewaakte.
Plotseling herkende Connie hem. Ed-
Branley, die „uitsmüter" geweest
ln een van Flshbalm's meer obscure
P^gen. Hy herkende haar ook en gaf
'hr een bevelende v.er.k met zijn
):fd. Connie ging met «doppend hart
af. Branleyeen van de ge-
•^rlükste huurlingen van New-York.
„Zeg eens," zei hy. „ben jü niet du
Valt? Ja, inderdaad. Wat moet je daar?
Ken je dat mens?"
„Verondersteld, dat ik dat doe," zei
Connie, „wat kan het jou dan nog
schelen?"
„Het kan me niks schelen. En maak
Je niet benauwd. Ik werk niet meer
voor Fishbalm."
Het meisje dacht snel na. Voor wie
hij ook werkte, Eddie Branley bewaak
te geen huizen, als er niet ergens iets
mis was. En dit was het huis van Miss
Carsden!
„Maar wacht eens even," zei zü,
trachtend zich een klee te vormen van
hetgeen er gaande was, „je zit toch
niet achter Miss Carsden aan, Eddie?"
„Ik vroeg je, of je dat mens kende?"
„Hoor eens," zei 't meisje, „zü heeft
my eens een tüdje geleden op een
Nachtzittin^ uit een beroerd parket ge
holpen en ik wilde haar bedanken; dat
is alles."
Zün harde zwarte ogen boorden zich
een ogenblik in de hare en toen ver
trok zün mond tot een glimlach.
„Wel. O.K. Chèrie, het is my best,
hoor. Zeg, waar heb jy gezeten? Ik
heb je al in een hele tüd niet gezien."
„Ik ben ik ben in het Westen
op tournée geweest," zei Constance op
afwezige toon. Zü keek hem plotseling
aan. „Wat doe jy tegenwoordig, Ed
die?"
„Ik. Oh, ik scharrel zo'n beetje rond."
Connie liet dit vrü onduidelü'ke ant
woord langs zich heen gaan. Er was
hier jets vreemds. Branley
„Hoor eens, Eddie," zei zij, „laten we
even in je wagen gaan zitten. Het is
hier buiten nogal aardig koud."
„Best hoor," zei Branley. „Stap in,
zus."
Hij stapte ook in en schoof zün hced
achterop zü'n hoofd.
„Dit is heel wat vriendelyker, dan je
ooit tegen mij geweest bent, Ohérie. Je
was gewoonlük nogal op een afstand
tegen de ouwe Eddie."
„Ik had een hekel aan Fishbalm en
zün hele bende."
„Hü Is nu ih appèl tegen een vonnis
van drie jaar. Deze Officier van Jus
titie is een lastpak. Hij heeft zelfs een
paar van Ben Turgott's zaakjes opge
ruimd. Als hij ooit Ben zelf te pakken
krijgt, verdwün ik uit deze stad!"
Turgott? Turgott! Die vent met die
zware stem en die gespleten kin, wiens
ondernemingen Fishbalm maar 'n klei
ne jongen deden lyken.
„Werk je voor Turgott, Eddie?" riep
zü uit.
„Jahoud even je mond. Ik ge
loof, dat er iemand uit kemt."
Zün ogen waren gericht c-p de van
een yzeren traliewerk voorziene deur
van het huis van de familie Carsden.
Als betoverd volgde Constance zün blik.
Een meisje was juist boven aan de trap
verschenen. Connie herkende Fontaine
Carsden zü moest het zün een
knap, slank meisje in een zachte otter-
jas en met een züden sjaal en echte
züden kousen.
„Eddie, wat heb je tegen haar?"
„Ik? Niets. Zij heeft alleen iets in
haar bezit, wat aan de baas toebe
hoort en ik houd een oogje op haar,
zolang zy dat in haar bezit heeft."
„Bedoel je, dat zü iets. heeft, wat
aan Turgott toebehoort?" zei Connie
stom verbaasd. „Miss Carsden, Eddie?"
„Ja, zeker. Misschien is zy volkomen
O.K., maar de baas neemt geen risico.
Ik houd haar alleen maar in het oog.
Smeer 'm, zus. Ik moet weg."
Connie onderdrukte een plotselinge
opwelling van schrik. Miss Carsden
wenkte een taxi.
„Laat mü met je mee gaan
„Niks hoor. Dit zün zaken. Ruk in,
Chérie,"
Hy opende 't portier en duwde haar
half naar bulten. Een oogenftlik later
12). „Caponietwat zou dat zijn?"
vroeg Panda zich af. „Er staat in de
krant dat Caponiet een wonderlük me
taal is, dat in Kromostan gevonden is,
maar ik heb er nog nooit van gehoord.
En wat moet die Bey dan hier?" Maar
verder kon hy er niet over denken,
want hy moest de gang schoon maken
en toen hij daarmee klaar was. moest
hij beneden bij de ingang van het ho
tel gaan helpen. Daar verschenen nu
namelyk allerlei loopjongens en bestel-
I wagens en pakjesdragers met pakket
ten, die allemaal bestemd waren voor
de Bey van Kromostan. Kleren, schoe
nen, hoeden, dure sigaren en likeuren
en wat al niet meer. Die Bey scheen een
vermogend man te zün! En even later
werd er zelfs een grote auto voorgere
den. ,De wagen die dé Bey telefonisch
besteld heeft", zei de man die hem
kwam brengen. „Dat is zevenentwintig
duizend ducaten". „Hpel goed, mün
vriend", antwoordde Joris Goedbloed,
die de wagen zelf ln ontvangst nam.
„Hier zyn er vast zevenentwintig. Zet
de rest maar op de rekening. Ik zal
intussen een kleine proefrit maken".
En hij begaf zich naar de auto maar
voordat hij er in stapte bedacht hü
zich en wenkte Panda, die bij de ingang
stond. „Ge kunt meerijden, klein ke
reltje, „sprak hü- „Dan hebt ge eens 'n
verzetje en bovendien kunt ge me be
hulpzaam zijn. Dat wilt ge toch graag,
nietwaar?"
reed hü achter de taxi de straat af.
Connie bleef de wagen half versufd
naküken. Er was iets helemaal niet in
orde.
De gedachte, om naar Brenton terug
te keren, verdween geheel uit haar ge
dachten. Naar Connie's mening, was
dit wel de gekste situatie, die zy' nog
ooit meegemaakt had. Miss Carsden in
connectie over wat dan ook met Ben
Turgotthet was byna onmogelyk!
Maar zij kon Eddie Branley niet uit
haar gedachten krygen. Zy had Eddie
al eens meer aan het werk gezien.
Later op de middag ging Ccnnie naar
"het huis van Miss Carsden terug en
vroeg angstig, of deze thuis was. Dat
was zü niet: Zy was die morgen uitge
gaan en was nog niet terug. Neen, de
butler kon haar met geen mogelükheid
zeggen, wanneer zij terug verwacht
werd. Hü was biykbaar gewend aan
plotselinge veranderingen in de plannen
van Miss Carsden.
Die avond telefoneerde Connie uit
haar hotel, zy kreeg hetzelfde ant
woord. Miss Carsden was nog niet te
rug, De onverstoorbaarheid van de
butler maakte haar dol.
„Maar denkt u dan niet, dat er iets
met Miss Carsden gebeurd kan zün?"
riep zy uit. „Verwacht u haar dan
niet?"
„Miss Carsden heeft vaak haar plan
nen veranderd, zonder daar het huls
van in 'kennis te-stellen," zei de butler
kalm.
Och, kom! Maar dan zeker niet met
Eddie Branley op haar hielen. Daar
wilde Connie aardig wat onder verwed
den. Zü bracht in haar hotelkamer
enige rusteloze uren door trachtend
voor zichzelf tot de conclusie te komen,
of zy zich alleen maar dingen verbeeld
de, maar altyd kwam als' 't ware van
zelf die ingeving weer terug een in
geving, die gebaseerd was op de harde
zwarte ogen van Eddie Branley.
Kort voor middernacht belde zü Fon
taine's huis nogmaals op. Na een hele
tijd wachten, herhaalde de slaperige
stem van de butler, dat Miss Carsden
niet thuis was.
Toen kon Connie het niet langer uit
houden. Zy schrok er voor terug, om
naar de politie te' gaan. In de eerste
plaats meende zü dat het zeer onver
standig zou zün, om de politie er in te
mengen, als Miss Carsden op de een of
andere manier met Turgott ln verband
stond. Dan kon 't haar wel eens meer
kwaad dan goed doen. Maar zü moest
tcch iemand te hulp roepen en toen
herinnerde zij zich Jock Pemberlain's
verzoek om het hem te laten weten,
als zü iets van Miss Carsden hoorde.
(Wordt vervolgd)
in alle hoeken en gaten. Moeizaam
zochten zfj struikelend over het puin
hun weg naar de binnenstad, door de
rook en de wolken puinstof. In de
straten lagen hecatomben van doden.
Maar zü gingen verder, met één
doel voor ogen: de Ring.
Daar ontrolde zich voor hun bran
dende ogen langzaam de rood-wit-
rode vlag boven het oude stadhuis.
Wenen was vry
En een nieuwe dag brak voor Oos
tenrijk aan
VOOR WOENSDAG 16 MAART.
Hilversum I (301 M.) NCRV 7.00:
nieuws; 7.15: ochtendgymnastiek; 7.30:
gram.muzlek; 7.45: woord voor de dag;
8.00: nieuws: 8.15: orgelwerken van Reger;
8.30: muziek bij het werk, 9.00: zieken
bezoek; 9.30: symphonle van Mahler; 10.30:
morgenwüdlng o. 1, v. ds J. A. Vink; 11.00:
Concerto Grosso van Handel; 11.15: klank
beeld St. Laurenskerk Rotterdam; 12.00:
ensemble Selecta: 12.30: weerpraatje; 12.33:
concert; 13.00: nieuws; 13.15: Promenade
orkest; 13.45: ensemble voor oude muziek;
14.15: draaiorgelfavorieten; 14.30: scherzo
van Chopln; 14.40: bloemen ln potten en
vazen; 15.00: Jeugdconcert: 16.00: voor
fjostzegelverzamelaars; 16.15: voor de
eugd; 17.30: Concertgebouwkwintet; 18.00:
Neef. koren en korpsen: 18 30: Ned. strijd
krachten, 19 00: nieuws; 19.15: Prlkkebeen;
19.30: actueel geluld; 19.45: Engelse les
voor gevorderden; 20.00: nieuws; 20.05:
proloog; 20 15: lijdersoverdenking; 20.45:
Radio Pkllh. Orkest: 21.45: planoduo;
22.00: de zee bleef vrij; 22.15: viool en
plano; 22.45: avondoverdenking; 23.00:
nieuws; 23.15: Sweellnckkwartet; 23.45
24 00: Toscanlnl dirigeert een Wagner-
programma.
Hilversum II (415 M.) VARA 7.00:
nieuws; 7.15: operetteselectles; 8.00:
nieuws; 8.15: strijdlied; 8.18: musette-
klanken, 8.50: voor de nulsvrouw; 9.00:
Philadelphia orkest: VPRO 10.00: morgen
wijding door ds R. Richards; VARA^0.20:
onze keuken; 10.30: als de stofzuiger
zwügt: 11.00: gevarieerd programma; 12.00:
Accordeola; 12.30: weerpraatje: 12.33: voor
het platteland: 12.38: Engels cabaret:
13.00: nleuv-s; 13.15: kalender; 13.20:
Ramblers; 13.50: Carlo Butl; 14.00: gespro
ken portretten; 1415: Jeugdconcert; lo.OO:
voor de kleuters: 15.15: mensen, dieren en
dingen; 15.30: ziekenbezoek: 16,00: Rood
borstjes; 16.15: bet stond ln de krant;
16.45: vragen staat vrij: 17.15: Cor Steyn,
orgel: 17.15: de West ln tijdschrift en boek;
18.00: nieuws: J8.15: varia; 18.20: Metro-
pole Orkest: 19.00: ln de frontlijn; 19.15:
het nieuws uit Indonesië; VPRO 19.30:
voor de Jeugd: 19.40: leugdnleuws; 19.45:
lezen ln de bybel; VARA 20.00: nieuws;
20.05: dlngën van de dag: 20.15: socialis
tisch nieuws; 20.20: operaconcert; 21.10:
klankbeeld over Manchester 22.10: orkest
Malando: 22.45: van boek tot boek; 23.00:
nieuws: 23 15- Hit Kit; 23.45—24.00: Regi
nald Dlxon, orgel.
AGENDA
Den Haag (HoklJ): Weense IJsrevue,
8.15 uur nam.
WOENSDAGk
Den Haag (Hokfl): Weense IJsrevue,
3.15 uur nam.
Gerecht 10: Splritlsch Genootschap, 8
uur nam.
DONDERDAG:
Rapenburg 50' Anthropnsophlsche lezing
J. M. Wastra. 8.15 uur nam.
Den Haag (HokU): Weense IJsrevue,
8.15 uur nam.
Stac'szaal: Residentie-orkest. Soliste Ida
Handel, 8 uur nam.
Den Haag (HoklJ); Weense IJsrevue,
8.15 uur nam.
