De strijd in de woestijn - Vertrek van Duitsche valschermtroepen
Sonate Pathétique
82ste Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
door OCTAVUS ROY.
(30
Lynn schudde weifelend het hoofd. Dat
was het, wat ze noodig had. „Ik houd ook
van jou", zei ze eenvoudig. „Hier hier
buiten, weg van alles lijkt het dwaasheid
dat niet toe-te geven."
„Goed zoo. Ik wilde, dat je het zoo voelde.
Want, lieveling: dat is de eenige gedachte,
waar je je aan vast moet klemmen voor
een poosje. Zelfs als ik niet dicht genoeg
bij je kan zijn, om je er aan te herinneren,
moet je er aan denken. Je moet zeker zijn.
Dat is het eenige, wat er werkelijk op aan
komt."
Tot morgen."
Hij nam haar hoofd tusschen zijn handen
en kuste haar kuste haar tot alle zorgen
verdwenen waren. Hij liet haar zachtjes
los, èn zijn stem klonk oneindig teeder. „Ik
houd van je, Lynn. Onthoud dat altijd
en later."'
„Ik zal het nooit vergeten, Gregg wat
ei ook gebeurt. Het lijkt "oo vreemd, dat
zoo iets moois zou kunnen voortkomen uit
al deze verschrikkingen." Zij kwam tot de
werkelijkheid terug en zei: „Zoudèn we niet
teruggaan?"
„Zoo gauw al?"
„Ja zoo gauw al", herhaalde zij. „Mor
gen is niet verafJe bent een wonder
baarlijke kerel, Gregg Stuart. Je hebt me
voor een oogenblik doen vergeten, dat ik
wegens moord terecht sta."
XV.
De vreemdeling in de getuigenbank scheen
dit soort beproeving meer bij de hand ge
had te hebben. Hij was van middelmatige
lengte, met een jongensachtig sproetenge
zicht en grijze intelligente oogen. Winthrop
vroeg het gewone: „Hoe is uw naam?" en de
getuige antwoordde rustig: „David R. Gra
ham".
Jason Marsh boog zijn hoofd voorover
over. de taf er en vroeg aan zijn medeverde-
diger en zijn cliënte: „Kennen jullie dien
vent?" Zij schudden ontkennend het hoofd
en Jason bromde: „Dat kon wel eens inte
ressant worden."
Winthrop ging voort met zijn vragen, en
Graham verklaarde dat hij als detective in
dienst was bij de „Worldwide" Verzekerings
Maatschappij, en dat hij naar Karnak ge
zonden was, omdat de van de Andrews ont
stolen juweelen. bij zijn maatschappij ver
zekerd waren geweest, en hij de identiteit
van de thans gevonden juweelen moest
vaststellen.
Winthrop overhandigde hem de broche
en het parelsnoer. „Bent U een expert op
,het gebied van juweelen?"
„Dat neemt men aan."
„Zijn dit de juweelen?"
David Graham knikte. „Ja." Hij nam een
document uit zijn binnenzak. „Hier heb ik
de betreffende polis. Wanneer een derge
lijke verzekering gesloten wordt, worden de
juweelen uitvoerig omschreven. Öet is dus
vrij eenvoudig na te gaan."
„Dus dit zijn dezelfde juweelen, waarvan
de heer en mevrouw Andrews op Long Is
land door bandieten beroofd werden?"
Een flauw glimlachje krulde de lippen
van den getuige. „Pardon, dat heb ik niet
gezeaL Ik zei dat dit de juweelen waren die
bij oMe maatschappij waren verzekerd."
„Dat komt op hetzelfde neer
„Edelachtbare" de stem van Jason
klonk sarcastisch „zou ik mogen voor
stellen dat, als de officier zoo graag ge
tuigenis wil afleggen, hij beter op de ge
tuigenbank kan plaats nemen?"
Rechter Mayberry zei met een hoofdbui
ging tot Winthrop: „Wilt U zich van dat
soort opmerkingen onthouden, mijnheer de
officier?"
„Spijt me, Edelachtbare". Winthrop was
niet uit het veld geslagen en ging vriende
lijk voort: „Was dit het eenige doel van uw
komst naar Karnak, mijnheer Graham? Of
had U nog een ander doel?"
„Neen. Als bij ons verzekerde juweelen ge
stolen worden", verklaarde getuige kalm,
„stellen wij alles in het werk om den dief
te vangen en veroordeeld te krijgen".
„Hebt U op dat punt eenig succes gehad
na uw komst in Karnak?"
„Dat zou ik denken!"
„Kunt U ons daar niet iets naders van
verklaren?"
Graham aarzelde. Hij wierp een blik cp
Marsh, als om te onderzoeken, waarom er
nog geen tegenwerping gemaakt werd. Dit
was een vraag, die niets met het onderha
vige geval van moord te maken had, en de
rechter zou een tegenwerping zeker gegrond
verklaren. Ook Carey Marshal keek zijn be
roemden collega aan, maar Jason's droge
gezicht was ondoorgrondelijk en hij bleef
zwijgen. i
De getuige haalde de schouders op: „Af
gezonderd van het verband van beklaagde
met de juweelen, heb ik een aanwijzing ge
vonden, die waarschijnlijk zal blijken zeer
belangrijk te zijn."
„In verband met dit geval?"
„Nee. In verband met de berooving."
Opnieuw die lange pauze dat wachten
op een tegenwerping. De kleine advokaat
luisterde gespannen, maar zweeg nog steeds.
Carey boog zich naar hem over en vroeg:
„Wilt U hem zijn gang laten gaan?" Jason
knikte en zei kortaf: „Ja voorloopig nog
wel."
„Wilt U voortgaan, mijnheer Graham?"
„Wij gelooven, dat de berooving juist zoo
is geschied als de heer Andrews heeft be
schreven. Wij meenen te weten, dat wij de
identiteit kennen van den man, die deze,
berooving pleegde. En als ik het wel heb
was diezelfde man in Karnak op den avond
van den achtentwintigsten."
„Den avond dat mevrouw Andrews werd
gedood?"
„Ik heb gehoord dat dat op dien datum
geweest is."
Lynn Harrison zag, hoe Marsh' gezicht
zich ontspande: hij knikte haast onmerk
baar. En opnieuw wachtte Graham op de
volgens hem onvermijdelijke tegenwerping.
Spike Warren fluisterde aan de perstafel:
„Zit Marsh te suffen, of is hij gek?"
„Let maar eens op zijn slimme gezicht",
antwoordde Sue.
Rechter Mayberry voelde zich hoogst on
behaaglijk, en zij woorden, hoewel aan
Winthrop gericht, waren voor Jason Marsh
bestemd. De rechter vroeg: „Mijnheer de
officier: mag ik vragen naar het doel van
deze vragen?"
„Het houdt alles verband met het motief
van den moord op mevrouw Andrews, Edel
achtbare. Wij wenschen te bewijzen
Jason Marsh stond op. Hij zei minzaam
en onbezorgd: „Edelachtbare, de verdedi
ging heeft niet het minste bezwaar, dat de
staat zijn ondervraging in deze richting
voortzet."
„Heel goed.De rechter was zichtbaar
in de war. „Als U er geen bezwaar tegen
hebt
„Ik hoor het met genoegen, werkelijk."
(Nadruk verboden). .(Wordt vervolgd).
TROEPEN VAN HET DUITSCHE AFRIK A-KOR PS BIJ DEN OPMARSCH DOOR DE WOESTIJN. DUITSCHE VALSCHERMTROEPEN BESTORMEN KORINTHE. Tot de grootste heldendaden, welke de Duitschers
BovenIn een zandstorm door de woestijn. Onder De stofbril beschermt in den Bdlkan-veldtocht volbracht hebben, behoort de inneming en de bezetting van den Isthmus van Korinthe door
tegen de zandstormen. (Holland) valschermjagers en van uit de lucht gelande troepen. De aanval is bevolen. Ieder maakt zich gereed. (Atlantic-Holland)
HET WIEDEN VAN EEN VLASVELD IN DEN #WIERINGERMEERPOLDER. De vlasplantjes, welke onge
veer 5 c-m. groot zijn, zijn zoo sterk, dat de arbeiders gewoon over de plantjes heen kunnen kruipen, zonder
dat zij iets beschadigen. (Polygoon)
ZOMER 1941.
DARTEL VEE IN DE WEIDE
(Polygoon)
BIJ DEN OUDEN MOLEN TE GEUL-
HEM trachten de visschers de dar
tele forellen uit de snelstroomende
"Geul te visschen. (Het Zuiden)
AMSTERDAM'S DIERGAARDE ARTIS IS VERRIJKT MET EEN MOOI STUK
SMEEDWERK, N.L. EEN STRALENSCHIETENDEN OUD-HOLLANDSCHEN
TUINSPIEGEL. (Polygoon)
