Uitreiking persoonsbewijzen - Winterhulp-loten - Stadhuis Medemblik
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Sonate Pathétique
82sfe Jaargang
FEUILLETON
ffev.
DE UITREIKING VAN PERSOONSBEWIJZEN IN DEN DIERENTUIN
IN DEN HAAG IS GISTEREN BEGONNEN. MEVROUW H. A. MEINERS-
AALBERS ONTVING ALS EERSTE HAAR PERSOONSBEWIJS.
(Polygoon)
MORGEN (ZATERDAG) ZAL MET DEN VERKOOP VAN DE
LOTEN VOOR DE WINTERHULP-LOTERIJ een aanvang
worden gemaakt. Een ondoorzichtige enveloppe, waarin de
loten verkocht zullen worden en een model van een Winter
hulp-lot. Zooals bekend zal met deze loterij voor een waarde
van 1.000.000 aan geldprijzen verloot worden. (Polygoon)
DOOR VALSCHERMJAGERS GEVANGEN GENOMEN.
DEZE ENGELSCHEN WERDEN IN GRIEKENLAND DOOR VALSCHERM
JAGERS GEVANGEN GENOMEN. (Hoffmann)
PANTSERWAGENS VOOR AFRIKA WORDEN AAN BOORD
GEBRACHT. Een foto van een troepen verscheping in een
haven aan de Middellandsche Zee-kust. Hier worden zware
pantserwagens voor het Duitsche Afrika-korps
aan boord genomen. (Scherl)'
HET NIEUWE STADHUIS VAN MEDEMBLIK nadert zijn voltooiing.
Het is gebouwd naar een ontwerp van den architect A. J. Kropholler.
Het beeldhouwwerk in den monumentalen voorgevel is uitgevoerd door
den beeldhouwer John. Raedecker. Exterieur van het nieuwe gebouw.
(Polygoon)
OPENING DUITSCHE BOEKENTENTOONSTELLING TE AMSTERDAM.
Op 15 Mei werd te Amsterdam op de Keizersgracht 444 (Openbare
Leeszaal) een interessante Duitsche boekententoonstelling geopend, welke
tot 21 Mei zal gehouden worden. Commissaris Backer (rechts) in aan
dachtige beschouwing van een der vele mooie boeken. (Stapf)
TE 's-HERTOGENBOSCH ZIJN DONDERDAG DRIE DOCHTERS uit
het gezin van v. Herpen in het huwelijk getreden. De gelukkige echtge-
nooten verlaten na de kerkelijke plechtigheden de St. Pieterskerk
te den Bosch. (Het Zuiden)'
door OCTAVTTS ROY.
(18
De muziek bhgon, luidruchtig als een
dórpsharmonie, maar precies passend voor
dé gelegenheid. De stemming .werd ten min
ste al spoedig uitgelaten. Niemand kon ho
pen, zijn dame een heelen kring rond te
dansen, zonder dat er kapers op de kust
kwamen. Toby Fuller groeide er in. Ook
Lynn kreeg haar .deel van de attenties, on
danks het stilzwijgend aangenomen geloof
dat zij Gregg Stuart's persoonlijk eigendom
was. En de kleine Madge Andrews werjj zoo
danig belegerd, dat haar eigen man geen
kans kreeg. Als hij het probeerde, kreeg hij
te hooren: „Jij kunt iederen dag met haar
dansen vandaag mogen wij toch zeker
wel eens", waarna Wally zich mopperend,
®aar vol trots terugtrok.
Het liep tegen elven. Gregg zocht Lynn-
onder de dansers en vond haar nergens. Hij
slenterde naar binnen en kon haar ook
daar niet vinden. Eindelijk zag hij haar aan
het einde van de veranda met iemand zit
ten praten. Met een vrouw.
Dichterbij gekomen zag hij, dat het Mad
ge Andrews was. Hij schudde het hoofd en
'iep langzaam terug. Lynn Harrison en
Madge Andrews. Zijn gedachten gingen tien
dagen terugHij meende iets te begrij
pen. Lynn was in ernstig gesprek geweest,
en hij had gezien hoe Madge langzaam, als
het ware toestemmend knikte. Nu begreep
hij er weer niets van, en hij begon zich on
rustig te voelen.
Toen kwamen er drie jongelui op hem af,
die hem vroegen: „Waar is Sheba?"
„Wie?"
„Toby Fuller. Ze is er vandoor, en ze laat
ons maar voor gek staan. Ze sloegen de
armen om eikaars schouders en zongen in
koor: „Waar is To-by? Waar is To-by?"
Daarna begon een van hen als een hotèl-
cüasseur te jammeren: „Telefoon voor juf
frouw Ful-ler! Telefoon voor juffrouw Ful
ler!"
Gregg begreep niet, waar Toby heen kon
zijn, maar het interesseerde hem op dat
oogenblik maar matig. Het geroep werd
luider, maar Toby bleef onvindbaar. Wally
Andrews zei: „Schei toch uit, idioten. Ze
heeft natuurlijk alleen maar genoeg van
jullie gekregen."
Het orkest dat een oogenblik gezwegen
had, begon opnieuw. Gregg ging Lynn zoe
ken. Wat ze ook met Madge te bespreken
had, het werd hoog tijd, dat zij uit haar
ernstige gedachten gehaald werd. Maar toen
hij naderbij kwam, zag hij juist, hoe Lynn
en Madge opstonden en naar buiten liepen.
Hij riep haar achterna: „Hé, Lynn ik
krijg nog een dans van je!"
„Nu nog niet, Gregg". Hij meende te
hooren, dat haar stem een beetje onzeker
en gespannen klonk. „Straks".
Lynn en Madge wandelden weg in de
richting van de landhuizen. Het huis van
mevrouw Stuart lag daar, op een minuut
of vijf afstand loopen; het huis van de
Andrews wat verder. Zij verdwenen lang
zaam loopend en in ernstig gesprek over
het achterpad.
Gregg haalde niet-begrijpend de schou
ders op en liep weer naar binnen. Het la
waai om Toby was nog steeds aan den gang.
Iedereen deed er nu aan mee, en bedacht
er nieuwe varianten op.
Iedereen had pretmaar Gregg maak
te zich ernstig ongerust. Hij vond zichzelf
een idioot, vond dat zijn verbeelding met
hem aan den haal ging, maar zijn voorge
voelen van dreigend onheil liet zich niet
verjagen. Zoodra de muziek weer zweeg,
keerde hij naar de veranda terug en staar
de door de boomen naar buiten. Lynn en
Madge
Er was een korte pauze in de vroolijkheld
ingetreden, zoo'n onverklaarbare korte stil
te, die gewoonlijk door een lach of een gek
ke opmerking wordt afgebroken. Maar dit
maal klonk er buiten plotseling een
schreeuw een heesche verstikte mannen
stem. De menschen op de veranda ver
starden en keken verschrikt naar buiten.
Er kwam een man met lange passen op
het Clubhuis toe rennen, die onverstaan
bare kreten slaakte. „Is dat Frenzy niet
de knecht van Gregg?" zei iemand. Toen
hoorden ze ook reeds Frenzy's stem, heesch
van schrik en afgrijzen: „M'neerr Gregg
M'neer Gregg
Gregg liep de treden af en ging hem
tegemoet. De vrees in Frenzy's wild rollende
oogen had hen allen opgeschrikt. Het was
plotseling doodstil geworden. Gregg schudde
den neger, die geen woord kon uitbrengen,
bij de schouders en vroeg: „Wat is er ge
beurd?"
„Ga mee, m'neerr Gregg, gauw."
„Waarheen?"
„Uw huis. Iets verschrikkelijksFren
zy bibberde en hikte. „Gauw".
Gregg liep met hem weg. Iemand zei:
„Zouden we niet liever met hem mee
gaanen een troepje jongeren liep ach
ter hen aan. Een laaghangende wolk schoof
voor de maan en verduisterde tijdelijk het
pad.
De voordeur van Gregg's huis stond wijd
open. Frenzy wees naar binnen en weiger
de, ook maar een stap verder te gaan. Gregg
ging vóór naar binnen.
Lynn Harrison stond boven aan de trap.
Zij klemde haar onderlip tusschen de tan
den, en haar oogen stonden groot van
schrik. Gregg sprong de trap op en de an
deren volgden.
Lynn draalde zich om en ging hen voor
naar de slaapkamer, die zij met Toby deel
de. Gregg ging mee naar binnen en Wally
Andrews en nog eenige anderen volgden.
Toen slaakte iemand een verschrikten
kreet. Er lag een lichaam op den vloer. Het
lag niet vreemd verwrongen; het lag kalm,
rustig uitgestrekt. Maar allen voelden in
stinctief, dat het een lijk moest zijn; dat
de Dood in deze kamer had rondgewaard.
De stem van Wally Andrews brak de
stilte. Hij lag op zijn knieën naast het li
chaam van zijn vrouw. Het klonk hartver
scheurend, zooals hij riep: „Madge!"
Juist boven het hart was een ronde don-
kerroode vlek te zien, als een al te groote
versiering op haar vroolijke sportieve japon.
Niemand vroeg: „Is zij dood?" Zij begre
pen allen dat dit zoo moest zijn.
Wally hief de oogen op; hij schudde lang
zaam het hoofd. Hij keek de kamer rond
en zijn blik bleef op Lynn Harrison rusten.
Hij strekte zijn hand naar haar uit en zei
kalm en beslist: „Jij hebt haar gedood....
Jij hebt haar vermoord."
vin.
Iemand zei: „We moeten den sheriff op
bellen" en een mannenstem van buiten de
kamer antwoordde: „Ik zal er dadelijk voor
zorgen." Er werd in dat eerste oogenblik
van schrik niet veel meer gesproken. De
nauwelijks afgebroken vroolijkheid had
plaats gemaakt voor ongeloof en verwar
ring.
Zelfs Wally Andrews' directe beschuldi
ging van Lynn Harrison had geen onmid
dellijke heftige reactie veroorzaakt. Zij
stonden wezenloos, dicht op elkaar in de
kleine logeerkamer en in de gang. zy
staarden elkander aan, fluisterden stukken
van zinnen, niet in staat geregeld te denken
Carey Marshal, een advokaat uit Karnak,
maakte de opmerking: „We doen beter,
niets aan te raken, vóór de sheriff hier is",
zy keken neer op het lichaam van Madge
Andrews en op de korte ronde gestalte van
haar man, die nog steeds naast haar ge
knield lag. Sommigen keken om naar Lynn
Harrison, die naast de deur stond. Gregg
Stuart was nu naast haar komen staan; hy
had zijn hand op haar arm gelegd en ge
zegd: „Houd je flink, Lynn
De menschen begonnen zenuwachtig te
praten, ais om de spanning van hun zenu
wen te verminderen. Twee van de mannen
stonden onbeholpen naast Wally Andrews
en trachtten in stomme bewoordingen de
diepte van hun sympathie uit te drukken.
Hy was er zoo rustig onder, schudde enkel
maar langzaam het hoofd heen en weer.
Gregg kon Lynn een oogenblik in de oogen
zien en fluisterde: Jij toch niet
Zij antwoordde enkel: „Natuurlijk niet."
(Nadruk verboden), (Wordt vervolgd)
