Gebouu) voor den Raad Van Arbeid te Amsterdam - Landing op Thassos
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Sonate Pathétique
82ste Jaargang
FEUILLETON
door OCTAVUS ROY.
(12
Zijn rijdier sloot gehoorzaam nog dichter
bij zijn buurman aan, zoodat de knieën van
de berijders tegen elkaar wreven. Gregg
keek Lynn van opzij aan haar wangen
waren rood, haar oogen helder en onbe
zorgd, het lichtbruine haar een beetje in
wanorde. Plotseling vroeg hij: „Heb je het
baar je zin?"
,.Wat zou je denken, Gregg?"
Hij antwoordde daar niet op; dat was
biet noodig. Bij hun eerste ontmoeting had
bij haar alleen onder den druk van haar
vrees gekend, en had hij nog niet geweten,
boe, zij, in werkelijkheid was. Maar sinds
ze hier was, was ze anders geweest gees
tig en vroolijk en levendig. Zij had haar
zorgen meer dan duizend mijlen achter zich
gelaten, en slechts een enkele maal zag
{Jij-nog een schaduw achter haar heldere
bruine oogen; slechts zelden vond hij haar
oogen onderzoekend op hem gericht, alsof
zij zich afvroeg, of ze wel het recht had,
bier te zijn als zijn gast.
Zij hadden vermeden, nog weer te spreken
oyer de omstandigheden die tot hun ken
nismaking hadden geleid. Zij toonde geen
beiging, hem meer te vertellen, en hij wilde
biet den indruk wekken, zich in haar ver
trouwen te willen dringen. Maar er waren
andere dingen gebeurd; dingen die minder
dramatisch waren, maar die hem inwendig
ernstig in beroering brachten. Hij wist niet
precies, wanneer dat begonnen was
waarschijnlijk dien eersten nacht al.
Lieve hemel! Dat was pas eën week gele
denHij greep haar warme hand.
„Raad mijn gedachten eens?" noodigde
hij haar uit.
„Mijn specialiteit!" Zij wendde haar ge
zicht lachend naar hem toé. Toen verdween
haar glimlach en keek ze vlug den anderen
kant uit. Zacht zei ze: „Laten we dat spel
letje niet spelen, Gregg."
„Waarom niet?"
„Moet je dat nog vragen?"
„Jawel."
„Je weet het antwoord immers. Het is
doodgewoon niet eerlijk."
„Het is wèl -eerlijk. Ik geef er geen blik
sem om, wat er met je aan de hand ge
weest is of .waarom. Nu je hier bent,
ben je jezelf en daar stel ik alleen be
lang in."
„Ik kan hier niet blijven, Gregg. Ik moet
eenmaal weer naar New Yórk terug."
„Waarom?"
„Omdat Haar woorden klonken vast
beraden, maar haar stem was niet zoo vast.
Ze zei: „Ik weet, wat je me wilde zeggen,
Gregg maar doe het niet. En jij weet,
wat ik zoo graag zou willen zeggen en
wat ik niet zal doen."
„Maar Lynn
De druk van haar hand op de zijne werd
sterker. „Gregg", smeekte ze, „doe het als
jeblieft niet. Ik heb je toch duidelijk genoeg
gezegd hoe mijn gevoelens zijn. Ik moet
eerlijk zijn. Het zou akelig makkelijk zijn,
me te laten gaan maar ik moet fair
blijven."
Hij keek haar vast aan. „Weet je zeker,
dat je het zóó,wilt en niet anders?"
„Neehet is niet, zooals ik het zou
willen, maar het is zooals het moe t".
Hij trok zijn hand terug, en zij weer
stond het verlangen, hem weer te grijpen;
hem te zeggen, hoeveel zij om het gaf; zich
zelf te laten gaanZij zei met trillende
stem: „Gregg?"
„Ja, Lynn?"
„Zal je me beloven, lief. te zijn?"
Hij glimlachte- heel flauwtjes. „Ik zal
op mijn woorden passen, als je dat bedoelt.
Maar als je denkt, dat ik zal ophouden, aan
je te denken,.over jou te droomen
dan heb je het wel glad mis!"
Zij raakte de flanken van haar paard met
de hielen aan, en het uit zijn sloomheid op
geschrikte dier sprong vooruit. „Snelheid",
riep ze over haar schouder. „Dat hebben
we noodig! Uit de sleur! Kom, naar huis."
Hij joeg achter haar aan en trachtte zich
aan haar nieuwe stemming aan te passen.
Zij paard galoppeerde vlak achter haar aan.
„Achter den vos aan!" riep hij. „Houd er
den gang in!"
Zij reden langs een groot, laag, langge-
strekt woonhuis, en Lynn zei glimlachend:
„Dat is ook een van de landhuisjes van de
Club, is het niet?"
„Ja. Van de Deerings. Hoezoo?"
„Landhuisje!" Zij keek naar de uitge
strekte veranda, de pompeuze plantenkas,
de groote spiegelruiten van woon- en eet
kamer, den uitgebreiden dienstvleugel. „Ik
zou wel eens willen zien, wat jullie hier een
buit:nverblijf noemen".
Hij lachte „Waarom mag het niet wat
grooter? De dames en heeren, die tot deze
Club behcoren, kunnen het zich permittee-
ren en ze hebben er plezier in."
„Dat weet ik wel. Maar ik ben aan zoo*n'
luxe niet gewend. Ik heb heusch moeite, me
er bij aan te passenEn ik heb van
mijn leven nog niet zoo koninklijk geleefd,
Nu dat ding daar bijvooibëïid. je kunt
het moeilijk meer een snoezig huisje noe
men."
Zij wees op een gebouw van twee verdie
pingen, met wanden van cypressenstam-
men: „Tim kamers op sjjn minst dienst
vleugel, badkamer bij iedere slaapkamer,
speelkamer
Madge en V/aLly Andrews legde Gregg
uit. „Ze zijn hier gisteren aangekomen. Ze
hebben een schandaiigcn hoop geld en
het is het aardigste stel, dat je ooit ontmoet
hebt. Werkelijk reusachtige lui in Jeder op
zicht. Je zult ze vanavond op de partij ont
moeten;"
Zij bogen af naar het pad, dat naar het
huis van de Stuarts voerde. Door de hoo
rnen heen zag ze een glimp van het club
huis. Ze was daar met Gregg al verschil
lende malen geweest om biljard of tafel
tennis te spelen. Er was een ruime hall door
twee verdiepingen heen, met een rondgaand
balcon op de verdieping, waarop logeerka
mers uitkwamen en kamers voor de leden
van de club, die geen eigen woning op het
terrein hadden. Beneden grensden aan de
hall een eetzaal en bar, en in het souster-
rain waren een kegelbaan, ping-pong- en
biljardtafels.
Voor de voorj aars- en zomergasten waren
er een zwembad en vier schitterende tennis
banen. Verder een schietbaan, een golfter
rein en een konijnenjacht. Alles bij elkaar
meer dan drieduizend hectare, goed van-
wild voorzien, en geheel omrasterd. Lynn
had wel eens gehoord, dat zooiets bestond,
maar zij had nog nooit iets dergelijks ge
zien. Zij viel telkens weer van de eene ver
rassing in de andere. En het meest van alles
was ze nog verwonderd over de vanzelfspre
kende manier, waarop Gregg dit alles ac
cepteerde. Hij en-al de andere leden
schenen te denken, dat het heel natuurlijk
was, en niet de mpeite waard, er over te
praten. Lynn dacht: „Ze zijn allemaal
angstwekkend rijkze leven gemakkelijk
maar ze smijten niet met hun geld. En ze
laten zich er niet op voorstaan."
Er was hier niet de minste stijfheid of
plechtigheid of terughoudendheid. Er waren
op het moment ongeveer vijftig leden van
de club. In het eerst had Lynn er zich
vreemd gevoeld, maar dat had maar kort
geduurd. Dit waren geen menschen, waar
je je lang vreemd bij voelde. Zij was een
vriend, een gast van de Stuarts. Dat was
meer dan genoeg.
Lynn en Gregg lieten de paarden over
aan de zorg van een kleinen zwarten stal
jongen en gingen over de veranda naar
binnen. Gregg greep haar arm vast en zëi:
„Kijk eens!"
In de woonkamer draaide de gramofoon
wilde Spaansche muziek. Toby Fuller stond
met de rokken omhoog, zoodat haar góed-
gevormde beenen zichtbaar waren, tegen
over een groote knappe vrouw van ruim
vijftig jaren. Zij zei tegen Gregg's moeder:
„U moet het met de knieën doen. Die jon
gens denken altijd, dat dat gehup in de
rumba uit de heupen komt. Maar datis
niet zoo. Ziet u, zóó. Let u nu op.de maat;
u moet van voren naar achteren wisselen
en van den eenen voet nu op den anderen.
-En daar moeten de knieën meewippen.
Daardoor krijgt u die golvende beweging,
die ze wild maakt. Probeert u het met mij
langzaam aanJuist, dat is hetNu
sneller; daar gaat-ie dan!"
(Na iruk verboden), (Wordt vervolgd).
DE LIMBURGS CHE TRAM „TE WATER". De afgedankte personenrijtuigen der voormalige Limburg-
sche tramwegen worden-tot alle mogelijke diensten omgebouwd. De op onze foto voorkomende „woongelegen
heid" heeft 12 jaar rondgezworven op de lijn MaastrichtVaals. (Het Zuiden)
OP DE PLAATS WAAR EENS
TE AMSTERDAM STOND, zal
van Arbeid verrijzen. Het
HET WEESPERPOORT-STATION
het nieuwe gebouw van den Raad
gieten van de betonpalen.
(Polygoon)
DUITSCHE SOLDATEN BIJ DE 'LANDING EN INBEZITNEMING VAN
HET GRIEKSCHE EILAND THASSOS IN DE EGEiSCHE ZEE.
(Atlantic-Holland)
DE NEDERLANDSCHE SPOORWEGEN ALS HANDELAAR IN HOUT. Op verschillende stations is men
overgegaan tot den verkoop van eenige partijen eiken, grenen en beuken dwarsliggers en eiken wisselhout,
hetgeen bij uitstek geschikt is voor het maken van hekken, beschoeiingen, enz. Tijdens den verkoop van een
partij hout, waarvoor vooral bij tuinders veel interesse bestond. (Polygoon)
PRODUCTIESLAG IN HET KLEIN.
Haagsche kinderen aan het werk
in hun schooltuintjes.
(Schimmelpenningh)
BLOÏ-MBOLLFNCULTUUR IN HET NOORDEN VAN ONS LAND.
En hier de eerste resultaten na zwaren arbeid. Bollen op den
afgestoken veengrond. (Holland)
