tl* Jaargang LEIBSCH G&G3LAD Tweede Blad
Boelhuis in West-Friesland - Van het oorlogstooneel in den Balkan
Moord op kasteel
Entzberp
FEUILLETON
GISTEREN WERD DE NIEUWE BURGEMEESTER VAN LEIDEN, MR. R.
N. DE RUYTER VAN STEVENINCK plechtig geïnstalleerd. Vol belang
stelling bekijken de nieuwe burgemeester (rechts) en zijn echtgenoote na
afloop van de plechtigheid de fraaie ambtsketen. Links de waarnemend
burgemeester, mt. A. Tepe. (Polygoon)
i-
HET TWEEDE GEMAAL voor de droogmaking van den Noord-Oost
polder zal een dezer dagen in werking worden gesteld om vele hectaren
vruchtbaren grond aan het IJsselmeer te onttrekken. Doorkijkje in de
schutkolk der schutsluis, met de groote sluisdeuren. (Polygoon)
IN DE LUCHT GEVLOGEN BRUG BIJ SALONIKI. Zij werd
snel weer berijdbaar gemaakt en was toen geen hindernis meer
voor de oprukkende Duitsche troepen. (Atlantic-Holland.)
MA BRAÜN TRAINT WEER. Zijheeft nu de beste zwemmers en
zwemsters van het Haagsche Z.IA.N. onder haar hoede genomen. In het
Bosbad tijdens een trainingsuurtje. (Polygoon)
SERVISCHE GEVANGENEN DOORWADEN EEN RIVIER. Servische
gevangenen, witte vlaggen voor zich uit dragend, doorwaden een rivier
om weggevoerd te worden. Schcrl
GOED AANGEKOMEN EN DIRECT KLAAR VOOR DEN STRIJD.
Aan het Duitsche pantserwapen, dat steeds weer aangevuld wordt,
is mede het groote Duitsche militaire Succes
in Noord-Afrika te danken. (Atlantic-Holland)
BIJNA IEDEREN DAG VINDEN IN DE MAAND APRIL IN WEST
FRIESLAND BOELHUIZEN PLAATS. Zoo ook te Berkhout, waar
een geheele boerderij-inventaris verkocht werd. Een meer. dan 100 jaar
oude West-Friesche arreslede wordt verkocht. (Polygoon)
door
PETER PAUL BERTRAM.
(41
„Een dwaze geschiedenis," bromde Busch-
roitner.
Vahoda lette niet op deze opmerking. „En
precies zoo heeft.Maxwell het ook gedaan.
Overigens, waarom wilde u niet 'dat ik di
rect zijn naam noemde?"
„Omdat ik niet kon denken, dat u het
gevonden zou hebben met dat verhaaltje. Ik
wilde u zwart op wit bewijzen, dat u zich
vergist heeft."
Vahoda lachte uit de hoogte. „U heeft
zich weer vergist. Maar wat nu?"
„Nu moeten we uitzoeken, waarom Du
schinsky chantage kon plegen."
„Omdat hij hem bij den moord betrapt
heeft," hield Vahoda eigenzinnig vol.
„Neen," antwoordde Buschroitner. „Ik
heb een andere meening. Duschinsky heeft
de afpersing al begonnen, voor Von Ge-
taldi vermoord werd, toen zij biljart speel
den."
„Hoe weet u dat?"
«Omdat, mijnheer Vahoda, een afpersing,
lang duurt. Nu heb ik eens gecombineerd
en ik vond, dat de beste gelegenheid was
tijdens het biljartspel. Daarom moest het
ook Maxwell zijn.
Vahoda schudde het hoofd. „Neen, u moet
zich vergissen, dat kan niet. Waarom zou
hij dan Von Ghetaldi vermoord hebben?
Het moet wel zoo zijn, dat Duschinsky hem
bij den moord verrast heeft en hem toen
gechanteerd heeft."
Buschroitner wachtte, tot Vahoda uitge
sproken was. Toen zei hij, met nadruk in
zijn stem, waaruit diepe overtuiging sprak:
„Neen, mijnheer Vahoda, de geschiedenis
was anders. U vergaloppeert zich in één
idee. U wilt absoluut alles met elkaar ver
binden in dit geval, ook als er heelemaal
geen samenhang is. Laat mij u nu eens
vertellen, hoe volgens mij de geschiedenis
zich wel afgespeeld heeft." Hij leunde voor
over naar Vahoda. „Om de een of andere
reden, die wij nog niet kennen} kon Du
schinsky dien Maxwell iets afpersen. Hoe
hij 'iets' over dien Maxwell gewéten kan
hebben, weten we nog niet, maar misschien
vinden we dat nog wel. Gedurende de zoo
genaamde biljartpartij zette Duschinsky
Maxwell de duimschroeven aan en Max
well belooft-te betalen. Maar en dat is
het belangrijkste hij besluit niet te be
talen, maar Duschinsky te vermoorden.
Daartoe moet hij één ding weten, nl. welke
kamer' Duschinsky heeft. Als deze, verge
noegd en van zijn zorgen bevrijd, naar zijn
kamer gaat, sluipt Maxwell hem na. Du
schinsky gaat evenwel niet naar zijn eigen
kamer, maar naar die van Von Ghetaldi,
omdat hij hem iets zeggen wil. Maxwell
wacht buiten, maar als'hij ziet, dat Du
schinsky niet terugkomt, denkt hij, dat dit
zijn kamer is en gaat naar zijn eigen ka
mer. Duschinsky kon evenwel niet uit Von
Ghetaldi's kamer komen, omdat deze en
de gravin hem anders gezien zouden heb
ben. En dat wilde hij niet. 's Nachts sloop
Maxwell de kamer van Von Ghetaldi bin
nen, vermoordde hem, in de meening
Duschinsky te dooden. Waarschijnlijk had
hij handschoenen aan en liep hij op pan
toffels. Daar heeft u de oplossing voor den
moord op Von Ghetaldi. Een vergissing!
Ziet u, mijnheer Vahoda, daar hebben we
niet aan gedacht, dat iemand den verkeerde
zou dooden. Dat is, als ik het zoo uitdruk
ken mag, een motief waaraan we niet
konden denken."
Vahoda had verwonderd geluisterd. Hij
wilde iets zeggen, maar Buschroitner maak
te een ongeduldige beweging.
„Ik ben nog niet klaar," zei hij. „U zult
aanvoeren, dat Maxwell bij het verhoor ge
zegd heeft, dat hij gezien heeft dat Du
schinsky Von Ghetaldi's kamer binnenge
gaan is. Natuurlijk heeft Maxwell dat ge
zien en later gebruikt om Duschinsky te
belas'.en* Alleen wist hij, toen 'hij het zag,
nog^niet. dat het Von Ghetaldi's apparte
ment was. De rest kan zoo gebeurd zijn. als
wij oorspronkelijk gedacht hebben. Du
schinsky heeft Maxwell gisteren gemaand
en deze heeft waarschijnlijk het verhaal
in het magazine tot voorbeeld genomen om
den door uw theorie zoo zwaar belasten
Duschinsky neer te schieten op het oogen-
blik, dat allen naar u keken, eer u den
naam van den naar thans blijkt ver
meenden mooi denaar noemde."
Vahoda knikte, maar hij zag er ontsteld
uit. „Dan ben ik voor den moord op Du
schinsky mede verantwoordelijk, want ik
heb Maxwell Verteld, dat Duschinsky een
revolver bij zich had."
„Laat het u een troost zijn, dat Duschins
ky die revolver waarschijnlijk bij zich had,
om zich. van kant te maken, als zijn zaak
in het honderd liep. En dat had hij, zooals
de dingen zich ontwikkeld hebben, toch nieo
meer kunnen verhinderen."
„Maar waarom heeft Duschinsky gelogen
mét dien afvoer en de drie films?" Vahoda
scheen nieuwe hoop te scheppen, dat hij
Buschroitner's theorie omver kon werpen.
„Dat zullen we waarschijnlijk .nooit meer
vernemen," antwoordde de commissaris.
„Misschien heeft hij gelogen, omdat hij zich
schaamde dat de films verknoeid waren,
misschien, omdat hij in een paniekstemming
was wegens de verdenking. Misschien ook
dacht hij, dat het hem kon ontlasten. Dat
raadsel berokkent me veel minder zorgen
dan dat eene groote raadsel, hoe twe-; men-
schen, de een in China, de adder in Weenen
die elkander waarschijnlijk nog nooit eerder
ontmoet hebben, iets van elkander kunnen
v/eten, dat chantage mogelijk maakte. Als
ik dat niet vind, is het uit met mijn mooie
theorie."
„Kan ik u misschien helpen?" vroeg Va
hoda bijna deemoedig.
Buschroitner schudde het hoofd. „Neen,
mijn waarde, ik geloof het niet. Nu moet ik
werken, zoeken, of het me lukt, een betrek
king tusschen Duschinsky en Maxwell te
ontdekken. Ik zal de stukken uit Weenen
over Duschinsky.eerst eens doornemen."
Vahoda stond treurig op. Meer nog dan
zijn nederlaag, drukte hem het gevoel,
schuldig te zijn aan Duschinsky's dood. Hij
verliet zacht Buschroitner's kamer. Onwil
lekeurig wendde hij zijn schreden naar den
vijver in het park, waar hij zoo vaak om
heen geloopen had, om zijn gedachten den
vrijen loopte laten.
Ditmaal echter vond hij zijn lievelings
plekje niet verlaten. Op een bank zaten
Angela en dr. Muir. Vahoda zag het tweetal
te laat om zich nog terug te trekken. En
ofschoon hij weinig lust had in een gesprek
met de twee jonge menschen, moest hij nu
wel op hen toegaan en naar Angela infor-
meeren.
„Gaat u even bij ons zitten," noodigde
Angela hem uit. „Heeft u inmiddels al ont
dekt, hQe dat verhaal verder ging?"
„Ja", zuchtte Vahoda. „Helaas!" Hij
schrok op en verbeterde zichzelf: „Ik be
doel, gelukkig."
Angela en dr. Muir keken hem verbaasd
aan, zooals hij daar verdrietig op de bank
zat en voor zich uit staarde.
Angela en dr. Muir spraken samen.
(Wordt vervolgd).
