LEiscH nmm
Het orgel in de St-Bavo gerestaureerd - Landüerbetering ih de Streek
82s?e Ja?wq
Tw*mle Blad
FEUILLETON
Möorcl op fosteel
Enïzberg
door
PETER PAUL BERTRAM.
(33
„Het was mijn verdiende straf voor het
verraad," zei Angela. „Ik ben toen een half
jaar naar Engeland gegaan, om te verge
ten. Toen Ik terugkwam, wachtte mij een
verrassing. Beate en mijn vader waren niet
gelukkig. Ik weet niet of Beate geweten of
vermoed heeft, waarom ik haar gesteund
had in haar plan, mijn vader, te trouwen,
maar er stond iets tusschen ons. Ofschoon
we eens de beste vriendinnen waren ge
weest, was onze verhouding niet alleen be
koeld, maar werkelijk slecht geworden.
Het was een vreeselijke tijd. Steeds weer
voelde ik, dat mijn egoïsme, mijn zelfzuch
tige liefde voor Felix het leven van ons
vieren bedorven had. En ik moest zwijgen.
Dat was misschien wel het ergste. Ik deed
wat ik kon om tenminste Beate en mijn
vader te helpen en langzamerhand, geluk
te het mij, de verhouding tusschen die bei
den te verbeteren. Het scheen dat Beate
Von Ghetaldi vergeten was. En mijn vader,
die geen poging ongedaan had gelaten, om
Beate gelukkig te maken, zag zich ten
slotte toch dichter bij zijn doel." Angela
zweeg uitgeput.
Buschroitner wachtte. Hij toonde geen
teekenen van ongeduld.
„Toen geloofde ik dat het mij gelukt was,
mijn schuld tenminste gedeeltelijk goed te
makenEn plotseling kwam, geheel on
verwacht, Felix hier. Van het eerste oogen-
blik af wist ik, wat de gevolgen zouden zijn.
Ik zag het toen ik ze gadesloeg, eerst bij
de thee, later aan. het diner. Ik was ver
schrikkelijk opgewonden. Ik ging direct na
tafel naar mijn kamer en schreef, zooals
mijn gewoonte was, in mijn dagboek. Toen
probeerde ik te slapen, maar ik was te opge
wonden. Toen stond ik op en ging naar de
badkamer van mijn vader, waar de huls
apotheek is, om een slaapmiddel te halen.
En daar hoorde ik, hoe Beate tegen mijn
vader zeide, dat zij hem verlaten wilde om
Felix te trouwen. Ik hoorde de wanhoop in
de stem van mijn vader. Hij zeide, dat hij
niet zou toegeven, en dat hij met Felix zou
afrekenen. Toen verloor ik mijn hoofd. Al
les wat'ik tot nu toe aan liefde voor Felix
gevoeld had verkeerde in haat. Hij had niet
alleen mijn leven verwoest, maar wilde, nu
ook het leven van mijn vader en Beate ver
nielen. Ik was buiten mezelf. Ik rende de
badkamer uit en toen, toen heb Ik Felix
gedoodAngela legde schreiend haar
hoofd in de kussens.
Buschroitner wachtte, tot zij wat tot rust
gekomen was.
„Hoe laat was dat?" informeerde hij ten
slotte.
Angela keerde hem een betraand gezicht
toe. „Ik weet het niet," zei ze. „Laat.
Buschroitner knikte. En wanneer nam u
het besluit, mijnheer Von Ghetaldi te
dooden?"
Angela dacht na. „In de badkamer."
„En hoe wilde u de daad uitvoeren?"
Angela keek den commissaris hulpeloos
'aan. „Hoe bedoelt u?."
„Als iemand van plan is, een mensch te
vermoorden, dan moet hij toch weten hoe
hij het doen zal."
„Ik weet het niet, ik was zoo opgewon
den, ik liep de badkamer uit en had maar
één idee: Felix te dooden, om te beletten
dat hij Beate zouen in de gang zag lk
de kris hangen, ik nam hem van den muur,
opende de deur naar zijn kamers en
toenWeer begon ze te huilen.
„Wat droeg u dien avond?" Informeerde
Buschroitner na een poosje.
„Waarom? Een namiddagjurk."
„Kan ik die zien?"
„Ja." Verbaasd keek zij den commissaris
aan. „Ze hangt daar." Ze wees op een oude
kast, die tusschen de ramen stond.
Buschroitner stond op en opende de
deuren.
„Die donkergroene jurk, de derde van
links," zei Angela.
Buschroitner nam voorzichtig de jurk uit
de kast en bekeek haar bij het venster.
„En toen u is gaan eten," vroeg hij -erder,
„heeft u toen een taschje meegenomen? De
dames hebben toch altijd een poederdoosje
en eèn zakdoek en zoo noodig?"
Angela knikte.
„En dat taschje hebt u weer meegenomen
naar uw kamer, niet?"
„Ja". Angela was heel verbaasd over die
vragen.
„En heeft u die'tascji meegenomen naar
de badkamer, toen u een slaapmiddel ging
halen?"
„Neen."
„Beslist niet?"
„Neen. Maar waarom?"
Buschroitner antwoordde niet. Hij keek
nog eens naar de jurk en wendde zich toen
tot Angela. „Ik heb niet veel verstand van
die dingen, maar hier in die jurk zitten toch
geen zakken, waarin je iets kunt steken,
wel?"
„Neen."
Buschroitner knikte en hing de jurk weer
In de kast. Hij sloot de deuren en ging weer
terug naar zijn stoel.
„U heeft dus de kris van den muur ge
nomen, is naar de kamers van mijnheer
Von Ghetaldi gegaan en hebt hem gedood.
Hebt u licht gemaakt?"
„Neen."
„Sliep hij?"
„Ja."
„Hoe kon u dat zien, als u geen licht ge
maakt hebt?"
Angela zweeg. Haar handen trilden ner
veus. „De maa:: scheen door het raam."
Buschroitner knikte.
„Mijnheer Von Ghetaldi lag dus te slapen.
Hoe lag hij?"
„Koe bedoelt u dat?"
„Nou, op zijn zij, of op zijn rug?"
„Ikik weet het niet precies meer. Ik
was zoo opgewonden
„Hm. Misschien valt het u later in. Maar
wat u me wel kunt zeggen: wat deed u,
nadat ueh, de daad volbracht had?
Vertelt u me dat eens precies."
„Toentoen ben ik naar mijn kamer
teruggegaan."
Buschroitner zweeg. Langen tijd zat hij
en keek naar de vrouw, die hem de beken
tenis gedaan had.
„En wanneer heeft u besloten mij den
moord te bekennen?"
„Toen ik hoorde, dat zoowel mijn vader
als de chauffëur in verdenking stonden".
„Hoe weet u dat van Wieninger?"
„Emerenzia, ons keukenmeisje, is huilend
bij me gekomen om het me te vertellen. Ze
wil met den chauffeur trouwen en was wan
hopig. En ik kon toch niet toelaten, dat een
onschuldigeu begrijpt toch commis
sarisen toen heb ik arsenicum genomen
en toen ik de werking begon te voelen, ben
ik naar u toegekomen
Buschroitner schudde misprijzend het
hoofd.
„Geeft u het toch op, het heeft geen zin
uzelf zoo te pijnigen. U hebt mijnheer Von
Ghetaldi heelemaal niet vermoord."
Angela schrok op. „Wel waar, ik heb hem
gedood, ik heb hem vermoord!"
„Neen, ik kan me wel voorstellen waarom
u tot iederen prijs de schuld op u wilt
nemen, maar van wat u mij verteld heeft
is de helft niet waar. Het zijn leugens zoo
groot als koeien."
Angela keek hem ontzet aan.
„Ziet u," ging Buschroitner voort, „als het
waar was, zouden uw vingerafdrukken op
het wapen moeten zitten."
„Ik heb ze afgeveegd," riep Angela.
„Waarmee?"
„Met mijn zakdoek."
„Waar had u die dan? Uw jurk heeft geen
zakken, geen mouwen en geen ceintuur. En
uw taschje heeft u in uw kamer laten
liggen."
„Ik heb den handdoek genomen", ant
woordde Angela. „Ik was het vergeten, de
opwinding
„De handdoeken ln de badkamer waren
alle ongebruikt." zei Buschroitner
„Neen, het was een zakdoek van Felix."
„Waar hebt u dien dan gevonden?"
„Ikik... lk heb hem zien liggen."
(Wordt vervolgd), i
EEN ESKADER ITALÏAANSCHE BOMMENWERPERS OP EEN VLUCHT BOVEN HET KANAAL
VAN SICILIË. (Holland)
TEGEN ZEER BILLIJKE CONDITIES KUNNEN DE TUINDERS IN „DE STREEK" hun akkers laten verbeteren.
De te hoog gelegen gronden, welke snel droog liggen, worden in werkverschaffing met ongeveer 1 meter ver
laagd. De weggegraven aarde wordt weer gebruikt voor het dichten vari overtollige slooten. (Polygoon)
HAARLÉMSCHE PAASCHKLANKEN. Het orgel in de oude
Sint Bavokerk te Haarlem heeft een grondige restauratie ondergaan.
Gedurende de Paaschdagen zal de bekende organist Georg Robert
het orgel weer bespelen. In April van het jaar 1735 werd een begin
gemaakt met den bouw van het orgel, dat een hoogte heeft van 20
meter en een breedte van negen meter en dat meer
dan vierduizend pijpen bevat. (Polygoon)
WEENEN TOONT EEN SMAAKVOL
WANDELTOILET VOOR HET
VOORJAAR gemaakt van groene
jersey, met korte mouwen en met
een interessante verwerking
van het materiaal.
(Holland)
NIET ELK BRUIDSPAAR begeeft zich op zulk een origineele
wijze in het huwelijksbootje als dit Amsterdamsche. Terwijl het
bruidspaar plaats heeft genomen in een spider, volgen de getuigen
in een ouderwetsche mailcoach. (Polygoon)
*4 \f;
GROOTE SCHOONMAAK IN DE ROTTER-
DAMSCHE DIERGAARDE BLIJ-DORP.
Om de bezoekers met Paschen waardig te
kunnen Ontvangen, worden de olifanten eens
'flink pnder handen genomen. „Sonny" laat
zich wasschen. (Polygoon)
OPMARSCH IN DE WOESTIJN. In gloeiende hitte rijden de
auto's door de zandzee. Zooals in Polen, in het Westen en op den
Balkan, worden in Afrika manschappen en wagens
op de proef gesteld. (Hoffmann)
