Beschadigde sportüliegtuigen worden in Delft hersteld - Hoog water
81de Jaargang LEEDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
Het Noodlot van de
Ransome Rovers
EEN ONTZAGLIJKE WATERZUIL EN EEN DONDERENDE SLAG. EEN PRACHTIG OUD HUIS in de „DE DIEREN IN HUN EIGEN OMGEVING" is het parool van de Diergaarde „Blij-Dorp" te Rotter-
MITO™,VKrTrno herben FFN DRITVENDF MIJN Oudestraat te Kampen zal worden geres- dam. De natuur heeft ook een handje geholpen om dezen slagzin kracht bij te zetten: de. ijsberen
DUITSCHE MIJNENVEGERS HEBBEN EEN DRIJVE E taureerd met steun van Rijk en gemeente. voelen zich best op hun gemak en wagen graag egn tochtje op de ijsschotsen, om een versnapering
ONSCHADELIJK GEMAAKT. (Holland) (Holland) te bemachtigen. (Polygoon)
DE HOOGE STAND VAN DE RIVIEREN BEZORGT VEEL LAST.
EEN DER PROBLEMEN: HOE KOM IK MET DROGE VOETEN
IN MIJN WONING (Polygoon)
IN HET PROEFSTATION VAN DE BATAAFSCHE TE DELFT IS DE NAT. LUCHTVAARTSCHOOL DRUK
BEZIG MET HET IN ORDE MAKEN VAN HAAR BESCHADIGDE SPORTVLIEGTUIGEN. (Polygoon)
OOK BIJ SLECHT WEER stijgen de
Duitsche vliegtuigen op. Een'Messerschmitt
Me 109 wordt uit de hangar op het be
sneeuwde veld geduwd. Hoffmann
Een roman uit de voetbalwereld,
door J. WILMAN-
(29
„Steele, de butler, vond vanmorgen de
wapenkamer open. Hij wist, dat oom Ben
jamin er den vorigen avond was geweest en
dacht niet anders, of deze had vergeten te
sluiten. Toch achtte hij het plicht, oom er
op te wijzen. Steele is een-secure, weet je.
Nu, je begrijpt wat hij ten antwoord kreeg.
Wy waren er trouwens bij, toen gesloten
werd."
„De anderen ook. Vergat de butler de
alarmsignalen te stéllen?" Curtis schudde
het hoofd. „Gesteld dat hij bij uitzondering
in gebreke was gebleven, dan zou het méér
dan toevallig zijn. dat juist van dien éénen
keer een inbreker profiteerde."
„Natuurlijk is het Steele gevraagd. Om
even voor elf kwam hij naar tante Edith en
informeerde of hij kon inschakelen. Zij
antwoordde bevestigend en voegde er bij,
dat niemand naar buiten zou Willen nu on
weer op til was. Steele heeft het toen ge
daan. Hoe onaangenaam ook de dief is
geen vreemde
„Eén uit huis stal den bracelet dacht
ik direct wel. Niet beter te weten zijn ze er
allemaal nog. Geen heksentoer dus om uit
te puzzelen, wie de dader is."
„Het gezelschap is zelfs met één uitge
breid William Hopkins. Hij arriveerde
kort vóór de lunch."
„Hopkins valt in ieder geval buiten ver
denking
„Ik wou, dat de ingebeelde kwast weg
was gebleven! Langer dan een uur heeft hij
met tante Edith, Maud en Arthur zitten
smoezen. Daarna ging hij met Russell het
parkin."
Curtis grijnsde. „Het zal hem om gratis
advies te doen zijn geweest! Als William
in de geniepige knepen van het vak wil in
gewijd worden, is hij bij Russell aan het
goede adres. A propos werd de voortref
felijke Wade overal buiten gehouden?"
„Hij verscheen niet aan het ontbijt, even
min aan de lunch. Waarschijnlijk had hij
in Ransome wat op te knappen. Elke dag,
dat ik den kerel niet zie, is me een feest
dag."
„Kan ik me voorstellen! Ga door, schat!"
„Het gesmoes had tot resultaat, dat tante
Edith haar sanctie hedntte aan Hopkins'
voorstel, na het diner de gasten te onder
vragen. Ze besloten tot zoolang te wachten>
daar jij en Wade dan ook aanwezig zouden
zijn. Oom Benjamin was woest toen hij het
hoorde en zei. dat wanneer ze den dader
rustig op het kerkhof wilden laten liggen ze
een kruk als Hopkins met het zaakje moes
ten belasten." Nora lachte. „Hopkins zat er
bij; ik wou dat je zijn gezicht had gezien!
Enfin, je weet hoe tante Edith is. Ze zette
door en het kwam tot een onverkwikkelijke
scène. Het eind van het lied was, dat oom
de kamer uitliep. „Als jij me met één vraag
lastig valt", dreigde hij Hopkins, „dan heb
je voor het laatst een voet in mijn huis ge
zet!" Het zelfde is het geval, als een van de
gasten zich beklaagt, dat jij hem overlast
heb aangedaan!" Ik dacht, dat Maud een
flauwte zou krijgen, maar het bleef bij een
hysterische huilpartij".
„Gezellig!" grinnikte Curtis. „Gaat de
voorstelling toch door?"
„Niets vaster! Ja, Hopkins laat zich zoo'n
buitenkansje niet ontglippen! Ik wil wed
den, dat het zijn eerste zaak is!"
„Hoe neemt je oom overigens het verlies
op?"
„Ik begrijp zijn houding niet. Russell ad
viseerde, deri diefstal aan te gevexi, maar
oom vond dat daar nog wel even mee kon
worden gewacht, te meer als Russell gelijk
had met te veronderstellen, dat de schul
dige binnenshuis is te zoeken. Oom had
hem graag de zaak op kicsche wijze laten
behandelen. Russell bedankte omdat hij per
slot van rekening ook maar gast is en het
allicht schele oogen maakte als hij zich in
een uitzonderingspositie stelde. Dan kon
het beter iemand doen, die er geheel bui
ten stond, mrende hij. Nu, toen wist Hop
kins niet, hoe gauw hij zich zou aanbieden!"
Het diner verliep ver van opgewekt,
hoofdzakelijk de schuld van Benjamin Sul
livan, die met een gezicht als een oorworm
3 an tafel zat. Slechts ééns werd de diefstal
aangeroerd; Arthur was de onvoorzichtige.
De hartige reprimande, welke hij incasseer
de, ontnam ieder den lust er daarna ook
maar op te zinspelen. Er werd weinig ge
spreken, en dan meestal op gedempten toon.
Zelfs advocaat Russell wist geen onderwerp
te bedenken, dat de stemming boven het
vriespunt deed stijgen. Allen verlangden
naar het eind van den taaien maaltijd. Ben
jamin was de eerste die van tafel opstond
Hij ging naar de bibliotheek, zei hij, en wie
hem wilde spreken kon hem daar vinden
op voorwaarde dat hij van onbenullig
heden verschoond bleef.
Zij dronken- koffie op het terras. Na een
kwartier verdwenen Mrs. Sullivan, Maud en
Hopkins in de tuinkamer.
Russell gichelde. „Voor een tiptop regie
wordt zorg gedragen! Wie ook den brace
let achterover drukte h., heeft geen
flauw idee, welken dienst hij er Hopkins
mee bewees! Reken maar, dat William zich
voelt als .een rechter van instructie! Klopt
bij de gedachte alleen je het hart niet in
de keel?"
„Als het jouwe zoo rustig klopt als het
mijne, Russell, is je eenige ongewone ge
waarwording ergernis over de poppenkast,
die ons wacht."
Curtis gaf den advocaat een teeken en
samen liepen ze een eind het park in, eer
hij Russell het bedrag ter hand stelde, dat
hij met triangel had verloren. Zijn schuld
bekentenis scheurde hy in snippers.
„Wanneer je revanche wilt we zijn
ter beschikking," verzekerde de advocaat.
C;-ril antwoordde koeltjes: „Dat is van
later zorg."
Toen zij terugkeerden was het terras
leeg. Mrs. Sullivan wachtte in de geopende
tuinkamerdeuren en wenkte hen. Met één
oogopslag constateerde Curtis dat Russell
juist had geprofiteerd: aan Jï mise-en-
scène mankeerde niets! Hopkins troonde
achter een tafel in het midden; er vóór
stonden in een halven boog tien stoelen.
Mrs. Guidman en Mrs. Mound hadden haar
plaats reeds ingenomen, recht tegenover
Hopkins; even later waren zij geflankeerd
door Mrs. Sullivan en Maud. Russell onder
hield zich op gedempten toon met Ryan;
de dokter lachte maar keek onmiddellijk
schuldbewust, als had hij een plechtige
stemming ontwijd. Daarna gingen ze zitten.
Cyril en Nora gaven de voorkeur aan een
der lage breede vensterbanken. Roger Wade
leunde nonchalant tegen de tuindeuren, die
Mrs. Sullivan weer had gesloten. Een niet
aangstoken sigaret bungelde tusschen zijn
lippen.
William Hopkins humde een paar keer
alvorens te beginnen. Het was den kwibus
aan te zien, dat hij zich voelde.
„Dames en heeren, u bent allen op de
hoogte, welk betreurenswaardig voorval ons
hier samenbrengt. Er bestaat nog altijd
hoop, dat niet het ergste behoeft te worden
aangenomen. Ik bedoel: iemand kan uit een
misplaatste grap zich den bracelet hebben
toegeëigend. Het staat namelijk vast, dat
geen inbreker van bulteiiaf aan het werk
is geweest. Het dienstpersoneel heb ik reeds
ondervraagd; naar mijn stellige overtuiging
gaat dit vrij uit. Van de familie Sullivan
komt natuurlijk niemand in aanmerking.
Dokter Ryan interrumpeerde; „Waarom
niet?"
„Bijzonder kiesch kan ik de vraag niet
noemen," antwoordde Hopkins stijfjes.
„Mrs. Sullivan, Maud en Arthur bleven, na
dat de anderen naar bed waren, tot ruim
twee uur in de tuinkamer bijeen. Zooals u
weet; kwam tegen half één onweer opzet
ten; het duurde lang en was buitengewoon
hevig. De ergste bui ontlastte zich pal bo
ven Sickenham. Op niet minder dan vijf
plaatsen in het dorp sloeg e bliksem in;
hier in het park werden twee boomen ge
troffen. Mrs., Sullivan en haar kinderen zijn
zeer bang voor onweer; zij durfden niet
naar bed vóór de bui was uitgeraasd. Mr.
Sullivan had om ongeveer één uur genoeg
van het wachten gekregen. Uit vrees, dat
het noodweer zou terugkeeren, ging Maud'
^in de kamer /an haar moeder slapen."
(Wordt vervolgd).
I
