De schaatsen onder - Gewichtheffen - Opening viaduct te Utrecht
Jt i V'
-gtr
8Isle JaarganglEIDSCH DAGBIAD Tweede Blad
5F
Huwelijk met
modern comfort
FEUILLETON
SHMIBIH i ■■■gnwwcaM—nn—B"»m IMP— H I
KONING WINTER heeft de vorstperiode ingeluid en het ziet er voor de schaats-enthousiasten
veelbelovend uit. Diverse clubs openden dan ook reeds Zaterdagmiddag weer haar banen
voor het publiek. Jöng geleerd, oud gedaan. (Polygoon)
IN DEN HAAG werd in het Volksgebouw aan de Prinsegracht het
rampioenschap gewichtheffen gehouden. Deze wedstrijd was georgani
seerd door de Haagsche Gewichtheffersvereeniging.
B. Charité in actie. (Polygoon)]
door
Mr. CORRY STOLZ—VAN DEN KIEBOOM
66)
Je krijgt me'geen zenuwtoeval of zoo
iets, zegt hij streng. Goeie genade, Lies,
ik begrijp niet, dat je nog tranen over hebt.
Als je drie dagen lang je man als mis
dadiger hebt beweend. Stommeling dat je
bent. Van alle stommiteiten, die wij tweeën
in de laatste maanden hebben uitgehaald,
is dit wel de klap op de vuurpijl.
O nee, zegt ze. Hierdoor is het juist
allemaal weer terecht gekomen. Want toen
ik dat bericht gelezen had, wist ik ineens,
dat het allemaal mijn schuld was, omdat
ik jou alleen had gelaten. En omdat Jimmy
me nog wel gewaarschuwd had, dat jij wel
den verkeerden weg op zou gaan, als ik
niet bij je bleef.
Zoo, zegt Frank. Nog zoo'n vleiende
opinie. Alles bij elkaar blijft er niet veel
van me over.
Jimmy heeft mij juist zoo vreeselijk
uitgekafferd, vertelt ze. En dit baantje.
maar dat vertel ik je straks wel. Eerst moet
ik nu weten, hoe dat zit met die krant en
de Officier van Justitie en dat heele ver
haal van jou, want daar begrijp ik nu hee-
lemaal niets meer van.
Wel, zegt Frank. Renselaer heeft
Dinsdag een attaque gekregen, in het Pa
leis van Justitie. Ze hebben er nog een
dokter bij gehaald, maar hij was al dood,
toen Westhove en ik er aankwamen- Hij
had juist te voren een heftig dispuut ge
had met den Officier over een zaak. En
vanmorgen hebben we hem begraven. Van
den eenen kant trof dat ongelukkig, want
nu kon ik bijna niet wegkomen. Maar van
den anderen kant kwam het wel prachtig
uit. Want er waren natuurlijk meer zulke
ezels als jij, weet je. Zóóveel zelfs, dat de
Deken me al gevraagd had, of ik er prijs
op stelde, dat er vanwege de Orde iets on
dernomen werd. Het is al eens meer ge
beurd, dat in zoo'n gevalletje de verkeerde
er op werd aangezien en dat dit via de
kranten rechtgezet moest worden. Nou.
maar dat hoefde toen niet, want die begrafe
nis bezorgde me voldoende publiciteit. Toen
ik zoo deftig vooraan in den stoet meetip-
pelde je ziet toch wel, dat ik mijn ape-
jas nog aan heb? Of dacht je zeg, dacht
je soms, dat het een buitenmodel boeven
pak was?
Lieveling, zegt Lies logisch Ik ga
nooit meer een minuut van je vandaan.
Schitterend, beaamt Frank. Maar
nu de practische uitvoering. Allemachtig
daar heb ik heelemaal vergeten om aan
dien dokter te vragen, of je er uit mocht.
Had die kerel zelf ook wel eens kunnen
zeggen. Nou ja, we wagen het er op. Je
hebt toch geen verhooging? vraagt hij
angstig.
Weet ik niet. Kan me niet schelen ook,
zegt Lies roekeloos. Ik weet alleen, dat
ik niet zonder jou hier blijf.
En ik weet positief, dat ik niet hier
mijn intrek wensch te nemen, zegt Frank
beslist. Maar waar gaan we in 's hemels
naam heen? Zijn er hier in dat prachtdorp
ook hotels?
Eén, weet Lies. Een heel behoorlijk
hotel. Ze lacht zachtjes voor zich heen.
Zeg, maar hoe moet het met de freule?
Ik moet hier toch opzeggen; het is mis
schien nog niet tot je doorgedrongen, dat
ik hier in betrekking ben.
Laat dat maar aan mij over, zegt Frank
beschermend. Kun je je alleen redden,
denk je? Zou je kunnen staan? Probeer
eens.
Het gaat best, bluft Lies, als ze aan
Frank's arm een paar stappen heeft ge
daan.
Mooi, dan zorg je maar, dat je je goed
warm aankleedt. Je koffer zal ik dadelijk
wel inpakken. Eerst maar naar beneden.
Frank, roept ze hem na Denk er
om, dat je beleefd blijft. Het is een tante
van Ada.
Als Frank na een lichtelijk stormachtig
onderhoud met Lies' werkgeefster weer bo
ven komt, zit ze hem al kant en klaar op
te wachten, het koffertje gepakt naast haar
stoel.
Even je koffer in den wagen zetten.
Hij wil al weer wegrennen, maar ze roept
hem terug. Waarin? Frankie toch, heb je
al dien tijd je taxi laten wachten?
Frank grinnikt gelukzalig. Nee hoor.
Ik ben met ons eigen wagentje hier.
Wat? O wat zalig. Hoe ben je daar zoo
ineens aan gekomen?
Ja, daar zit een lang verhaal aan vast»
zegt Frank\ Maar dat komt straks. We
hebben nog heel wat te bepraten, Lies.
Ze trekt zijn hoofd naar zich toe. Kun
je me vergeven? fluistert ze in zijn oor.
Ik jou? Och kindjezegt Frank be
rouwvol. Ik zou wel ik weet niet wat
willen doen, om alles goed te maken
Stil nou, zegt Lies. Nu we weer bij
elkaar zijn, komt alles in orde.
Jaalles komt in orde, beaamt
Frank. Als hij maar niet telkens aan Nick's
gezicht moest denken zooals ze daar be
neden in den auto zat Als hij zich maar niet
zoo vervloekt schuldig én verantwoordelijk
hoefde te voelen
Kom! Frank gooit het van zich af,
laten'we de rest van het programma nu
maar in een vroolijker omgeving afwerken,
vind je niet? Vooruit met dien koffer.
Ziezoo, zegt Frank even later. Neem
nu maar afscheid van je zolderkamer-
Klaar?
Allang, zegt Lies.
Dan tilt Frank haar op en draagt haar
in zijn armen naar beneden. De hall is
leeg Bertus en Marie blijven onzichtbaar
Door de open voordeur het bordes af
dan zet Frank Lies behoedzaam neer in het
effectief beste wagentje, springt zelf achter
het stuur.
Frank, zegt ze. Nu weet je nog niet
eens, hoe het hotel heet.
Nou? vraagt Frank en start vast.
Het „Wapen van Gelderland", zegt Lies
Niet origineel, zegt Frank en schakelt
in. Maar wel sympathiek. Want dit, zegt
Frank, dit wordt onze derde huwelijks
reis.
Mijn dorpsdoktertje is verloofd, zegt
Lies een paar weken later over de ontbijt
tafel en ze steekt Frank de engagements
kaartjes toe. Met een collega van je
dat meisje Lenswaerdt.
O ja? zegt. Frank en verslikt zich in
zijn boterham. Bijna had hij hardop „ge
lukkig" geroepen. Voortdurend heeft hij er
mee rondgeloopen, deze veertien dagen. Ge
tobd en gepiekerd. Zich voorgehouden, dat
hij iets moest doen voor Nick. Zich voorge
nomen alles aan Lies te vertellen, met haar
te overleggen. En nu hoeft het niet meer.,
gelukkig, nu hoeft het niet meer.
Wat vind je zouden we hun geen
bloemen sturen? vraagt Lies. Haar ken
nen we wel niet zoo goed, maar aan hèm
hebben we toch eigenlijk een boel te
danken.
Haar kennen we niet zoo goed, maar
aan hèm hebben we een boel te danken
jaja, zegt Frank, op een toon alsof hij
diep nadenkt.
Ik geloof, dat je nog niet goed wakker
bent, ontdekt Lies.
Ik dachtaan iets anders, zegt
Frank. Daar op dien stoel heeft ze ge
zeten„ik hou van je"Enfin, geluk
kig, gelukkig, dat het allemaal zoo ge-
loopen is.
We zullen een groote mand gaan be
stellen, besluit hij. De mooiste bloemen,
die er zijn- Uit dankbaarheid. Maar géén
orchideeën, zegt Frank. Want die kan ik
mijn leven lang niet meer zien.
EINDfi.
HET VALT NIET TE VERWONDEREN dat Piet Keijzer uit de Lier,
de winnaar van den Elfstedentocht 1940, reeds langen tijd naar de vorst
heeft gehunkerd. Nu het zoo ver is, heeft Keijzer zijn Noren te voorschijn
gehaald, om ze bij te slijpen. (Polygoon)
MET DE KERSTDAGEN zijn de roode en witte tulpjes en de witte hyacinten een zeer ge- RIJKSMINISTER DR. GÖBBELS IN NOOR-
vraagde bloemsoort. De kweekers hebben in hun kassen druk werk om aan de vele aanvragen WEGEN. Rijksminister dr. Göbbels in gesprek
te voldoen. De bloemen worden met bol en al uit de kweekbakken gehaald en zorgvuldig van met den stadscommandant in Oslo.
den overtolligen grond ontdaan. Polygoon(Hoffmann)
ZATERDAG had te Utrecht bij den Cathrijnensingel de opening plaats
van een voor het verkeer uiterst belangrijk viaduct. Achter het Politie-
muziekcorps. burgemeester en wethouders van Utrecht. Links met bolhoed,
de burgemeester van Utrecht, mr. dr. G. A. W. ter Pelkwijk. (Polygoon)
DUITSCHE GENEESMIDDELEN VOOR DE SPAANSCHE SOCIALE
ZORG. De Duitsche gezant in Madrid, von Stohrer, droeg voor het
gebouw van de sociale zorg „Auxilio Social" voor het hulpwerk twee
vrachtwagens vol geneesmiddelen over. (Hoffmann)
