Von Ribbentrop bij den Duce - De Maastunnel nadert haar voltooiing
8isfe Jaanir itj
Tweede Bfad
Een viool
verdween
FEUILLETON
EEN DUITSCH JACHTVLIEGTUIG WORDT VÓÓR DEN START NOG EENS GEHEEL NAGEZIEN.
(Hoffmann)
DE DUITSCHE MINISTER VAN BUITENLANDS CHE ZAKEN VON RIBBENTROP (IN WIT UNI
FORM) BIJ MUSSOLINI. Rechts naast den minister de Duce, links n^ast hem graaf Ciano.
(Telegrafisch overgebrachte foto.) (Hoffmann)
OP DIJK ZICHT' TE ROTTERDAM werd dezer dagen een
twee-verdiepings noodwinkel geopend. De belangstelling van het
publiek was al dadelijk groot, (Polygoon)
DUITSCHE AVONDPATROUILLE
LANGS DE KUST.
(Polygoon)
DE MAASTUNNELBOUW TE ROTTERDAM MAAKT ZEER GOEDE VORDERINGEN. OP DE FOTO ZIET MEN SCHOOLGANG OP MARKEN. DE KINDEREN DRAGEN HIER NOG ALTIJD DE SCHILDERACHTIGE
DEN INGANG VAN DE TUNNEL OP DEN LINKER-MAASOEVER. (Polygoon) KLEDIJ, ZOOALS DIE AL EEUWEN OP HET EILAND IN ZWANG IS. (Holland),
door
PAUL SCHOTT.
35)
Grangg vertelde hem, dat hij zich om per
soonlijke redenen interesseerde voor het
proces Lorenzettl. Hi] had toevallig aan
boord kennis gemaakt met de familie, en
daar hij nu op doorreis in Vicenza was,
wilde hij er graag meer van weten.
„Bent u psychiater? Criminalist?" vroeg
de advocaat achterdochtig.
De man zag er uit als een kleermakert]e
uit een sprookje, een dunne grijze baard,
lange, afgedragen gekleede jas, zwarte das,
een bril met dikke glazen in stalen mon
tuur.
Neen, vertelde Grangg hem, hij was vio
list, hij had persoonlijke redenen om zich
hiervoor te interesseeren.
„Ik zou u met Girolamo Lorenzettl in
verbinding kunnen brengen," zei de advo
caat, „maar dat kost mij een telefoon. Ik
kan het u echter niet aanraden, men wordt
uit den man niet wijs. Ik heb met hem, nu
vier jaren geleden niet eens, maar hon
derden malen met hem gesproken, zonder
iets verder te komen. Het was schijnbaar
een duidelijk geval, hij had de boeken ge
stolen, om zich geld te verschaffen, om
opium te koopen."
„Schijnbaar?" vroeg Grangg nerveus.
„Er waren verschillende onduidelijkhe
den, die men niet verklaren kon. Ik kan
het u moeilijk uitleggen, u zult het begrij
pen, als u den man gesproken hebt. Hij is
geen geboren misdadiger, ik houd hem
eerder voor zielsziek, maar daar heb ik het
liever niet over, het is zoo'n mode uitdruk
king geworden. Ik vind het onzin, iederen
misdadiger als een zielszieke te behande
len. Hij maakt een heel gewonen Indruk,
vooral, nu hij dat vergif niet meer ge
bruikt. Het was een moeilijk geval, ik heb
het niet gemakkelijk gehad als zijn advo
caat. „Baston veegde zijn baardje omhoog,
zoodat hij er nog kleermakerachtiger uit
zag.
„Wilt u daarmee zeggen, dat u zelf van
zijn schuld overtuigd was?"
„Neen. Maar de geheele st&d bemoeide
zich met het proces. Ugo Lorenzettl was
toen nog een macht, hij speelde kaart met
den rechter, bij den president kwam hij
geregeld aan huis. dat is een verzamelaar
van Majolica, begrijpt u?Het was geen
prettige toestand, waarin ik mij bevond."
„Wat bedoelde u met te zeggen, dat Ugo
toentertijd nog een macht was?"
„Hij ging voor zeer rijk door, ofschoon
ik, en nog een paar anderen wisten, dat hij
zeer zware verliezen aan de beurs geleden
had
„Zeer interessant", onderbrak Grangg
hem ongeduldig. „Welke rol speelt de
nicht?"
„Geen enkele. Dadelijk na het ontdekken
van de misdaad van haar vader werd zij
naar een Engelsche kostschool gezonden,
waar zij jaren bleef. Misschien is zij er nog
wel."
„Neen, zij woont bij haar oom in de villa
aan het Iseo meer." Grangg sloot eenige
seconden de oogen. Hij zag het fijne ovaal
van haar gezichtje duidelijk voor zich.
„Nog een vraag, dottore: „Wat weet u van
het leven van dien man in China?"
„Hij Is jaren in Charbln geweest, als
groothandelaar. Zijn zaken zijn achteruit
gegaan, en op een dag dook hij hier op,
met een klein meisje, dat was een paar
jaar voor den oorlog. Ugo nom hen beiden
op, en men sprak niets dan goeds over hem
in de stad. De broer scheen toen aan de
opium verslaafd te zijn, hij was geen aan
gename huisgenoot." i
Grangg had dit alles opmerkzaam toe
gehoord. Nu stond hij op, en bedankte den
advocaat voor zijn inlichtingen. „Ik zou den
broer graag zoo spoedig mogelijk willen
spreken. Zou het vandaag nog kunnen,
denkt u?"
Baston keek hem over zijn bril aan, en
antwoordde: „Het zou mij verheugen, als u
Girolamo aan het spreken kon krijgen, of
schoon ik dat niet geloof. Ik heb altijd het
gevoel gehad, dat de man die zware straf
niet verdiende. Ik laat u doorgaan voor een
Duitsch psychiater, dat is beter". Baston
verliet het vertrek, en Grangg hoorde hem
in de kamer er naast telefoneeren. Toen hij
terugkwam zei hij: „Men verwacht u om
drie uur in de gevangenis. Neem een auto.
het is nogal ver. Veel zal men u niet vragen,
maar u houdt vol dat u psychiater bent.
U kunt Girolamo een kwartier alleen spre
ken, heeft de directeur beloofd."
De razzia, de confrontaties, kortom, alles
wat de Marchese Fillipepi haastig onderno
men had, bleven zonder eenig resultaat. De
kranten sloegen een spottenden toon aan.
De dikke, bleeke, gladgeschoren vreemde
ling, zooals Cavalcanti's bediende hem be
schreven had, was en bleef zoek. Tevergeefs
verhoogde Grangg zijn belooning, tever
geefs trachtte Apt door bemiddeling van
den consul, ja zelfs door het gezantschap in
Rome, Lena's vrijstelling te bewerken, de
Marchese hield koppig de pianiste voor een
der hoofdschuldigen, hij verhoorde haar
dagelij ksch en bouwde steeds fantastischer
theoriën op. De kranten, en een humoris
tisch weekblad begonnen karikaturen te
brengen, de viool was verstopt onder de
schrijftafel van den politiechef en de mui
zen speelden er vroolijke wijsjes op, of: De
Marchese Fillipepi vindt de viool in het
museum van het Palazzo Municipale, waar
de dief zich naast Paganini's Guarneri op
gehangen heeft. Deze spotternijen maakten
den markies woedend, hij joeg zijn beamb
ten bij dag en nacht op, de telegrammen
vlogen bij tientallen door het land. Maar
niets hielp, de viool zoowel als de dief en
de moordenaar bleven onvindbaar.
Apt was volkomen terneer geslagen. Het
meisje, waar hij van hield, zuchtte in de
gevangenis en werd dagelijks door stomme
ondervragingen geplaagd en hij kon er
niets aan doen! Zijn antwoorden waren
kort, Apt kon alles doen, wat in zijn macht
lag, geld speelde geen rol. Hij had uitge
vonden, dat Zubiaurre, die Spanjaard, zijn
hotel verlatfen had, dat Gomez nog niet
met de „Van Houten" vertrokken was, daar
de motor van het schip defect was, en dat
hij nog in de kleine albergo vertoefde, in
gestadige angst voor de politie. Apt's levens-
rekening, die nooit gecompliceerd geweest
was, klopte nie meer. Hij veronachtzaamde
zijn werk. De acetyleenfabriek had alweer
opgebeld, waar de polls bleef, en zijn secre
taresse had vandaag tweemaal een fout in
zijn dictaat gevonden. Dat kan zoo niet
doorgaan! Er moest iets gebeuren. Langza
merhand vormde zich een plan In het brein
van den jongeman, hij moest echter nog
twee dagen wachten, voor hij het uit zou
kunnen voeren.
Marchese Fillipepi had juist de rappor
ten van drie agenten opgenomen, die eenige
dagen zoek gebracht hadden met het op
zoeken en ondervragen van de resteerende
zes en dertig Sallmbeni's.
Mistroostig las hij de rapporten door,
met zijn tien vingers in zijn baard woelend.
Daarna bekeek hij woedend een karikatuur
in „Mare Antonio", die Gra ïgg voorstelde
op het podium, omringd door „dikke onbe
kende vreemdelingen". Toen meldde men
hem, dat een zekere madame Marguerite
Lesueur hem wënschte te spreken naar
aanleiding van de viooldiefstal. Het kleine,
elegant gekleede vrouwtje begon direct in
gebroken Itallaansch te spreken. Monsieur
ie Marquis, ik kom u mededeelen, dat ik
iemand ken, die weet, wie de bezitter van
de viool is."
„Ik begrijp u niet. U kent iemand, die
een ander kent, die weetDus u weet
zelf niet, wie de viool in bezit heeft?" Hij
staarde de dame woedend aan, en scheen
niet in het minst ontvankelijk voor haar
vrouwelijke charme, haar parfum, of den
snit van haar nieuwmodische costuum.
„Neen, maar ik weet, waar deze man op
het oogenblik is, en ik weet ook, dat hij
binnenkort van den kooper geld zal trach
ten af te persen."
i Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
