Hand-dorschmachine - Mussolini bezoekt jeugdorganisatie - Pasfoto's
81 sfe Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Een viool
verdween
FEUILLETON
door
PAUL SCHOTT.
29)
„En wat doen we nu? Heb je de treinen
naar Parijs al laten nazien?" Het kleine
vrouwtje moest op de een ol andere manier
iets aan zijn gezicht gemerkt hebben, want
haar stem was onzeker en een beetje
angstig. „Wij gaan toch naar Parijs?" Zij
streek hem over de wang. Hij stond op:
„Misschien later, nu moet ik eerst een
eind aan die andere zaak maken."
.Andere zaak? Ik dacht dat die al afge-
loopen was?" En klagend zei ze: „Ik was al
zoo blij. dat het niets geworden was!"
„Ik heb nog eens nagedacht. Ik mag niets
laten schieten. Ik moet naar het Iseomeer."
Zij had hem gadegeslagen en kende hem
te goed, om niet te weten, wat die trekken
om mond en neus beduidden. Dit was voor
haar aanleiding om te zeggen: „Je moet!
Je bent eenvoudig verliefd op die Italiaan-
sche! Schaam je toch, je bent net een on
opgevoed kind, je kunt geen taartje op
tafel laten staan!" Zij probeerde er een
grapje van te maken, maar hij zelde kortaf
en kribbig: „Mag ik je verzoeken om mij
geen wetten voor te schrijven!! Lorenzetti
is rijk, het meisje beeldschoon. Ik heb je
uitgelegd, hoe er geld ls te verdienen. Zeker
tien of twintig keer zooveel als met de
viotJ-geschiedenis."
Marguerite zuchtte en haalde haar smalle
schouders op: „En ik dacht, dat we nu
eindelijk rust zouden krijgen." Toen, in
eens smeekend en vleierig: „Hjalmar, je
hebt me beloofd, dat dit onze laatste zaak
zou zijn! Wil je toch niet liever dat café in
Parijs koopen? Bij al die zaken, die je den
laatsten tijd doet, loop je toch voortdurend
risico?"
„Ik ben heelemaal niet bang." Hij keek
langs haar heen. Dan plotseling ruw: „Zeg,
ik heb een idee. Ik geef je 25.000 Lire, de
helft dus van alles wat ik heb." Hij trok
zijn eenen mondhoek op, zoodat het snor
retje scheef kwam te staan. „En jij maakt
je zelfstandig, je koopt een bar, of een
bonbonwinkeltje, of iets dergelijks."
Zwijgend keek ze hem eenige oogen-
blikken aan, koud en gevaarlijk: „Aha, je
gooit me er dus uit! Na alles wat ik die
vier jaren voor je gedaan hebt, hè? Afge
dankt, op straat gezet, met minder dan
vijfhonderd Engelsche ponden!"
Wat vlug had ze dat uitgerekend, toch
wel flink dacht hij vluchtig en ging bij het
venster staan, vervelende geschiedenis. Het
was te verwachten geweest, maar het
moest toch. Hij kon op het oogenblik geen
blok aan het been hebben. Tien duizend
Lire waren ook genoeg geweest. Enfin,
noblesse oblige!
„Ik dank je niet af, Margot," zei Zu-
biaurre, terwijl hij een Camel opstak, maar
ik moet weer vrij over mezelf kunnen be
schikken." Het meisje ging naast hem
staan en zag hem met half dichtgeknepen
oogen aan: „Ach, vrij zijn, belachelijk! Je
bent tot over je ooren in die Signorina ver
liefd, dat is alles!" Er was geen spoor van
tranen in haar stem, integendeel, die werd
ieder oogenblik zekerder en hoonender.
„Neen, dat is niet alles, waarschijnlijk heb
je van Cavalcanti den naam van den
eigenaar van de viool gekregen en nu zie
je er tegen op om met me te deelen."
„Dwaasheid," zei Zubiaurre, maar onder
wijl moest hij haar opnieuw bewonderen om
haar slimheid. Als hij geen ander doel had,
zou het stom zijn, van haar te scheiden.
„Maar het kan me allemaal niets sche
len. Je zult er nog eens berouw van heb
ben. Hjalmar, geloof me! Jarenlang is
het je gelukt, je door het leven te zwen
delen, éénmaal zullen ze je toch te pak
ken krijgen." Ze kwam een stap dichterbij.
„Herinner je Je nog dien keer in Singa
pore, toen je alleen door mijn handigheid
vrijkwam?" Zenuwachtig poederde ze haar
kleine neusje. „Dat kan ik niet ontkennen,
maar op het oogenblik heb ik plannen,
waar ik niemand bij gebruiken kan."
„Ik begrijpt het best!" Heel vlug spre
kend ging ze in het Fransch verder: „Je
wilt trouwen, in een veilig nestje zitten, een
mooie vrouw hebben, van goede familie.
Je wilt je in het particuliere leven terug
trekken. natuurlijk! Laat je tanden maar
niet zien, ik ben heelemaal niet bang meer
voor je!"
En na een korte pauze, waarin hij er
even aan gedacht had of het niet beter
was, alles maar te latèn, zooals het was,
maar die gedachte ook even vlug weer had
laten schieten, zeide Marguerite, nu lang
zamer: „Met minder dan vijfhonderd pond
moet ik een nieuw leven beginnen. Ik ben
zeven en twintig jaar. Tropenjaren tellen
driedubbel. Oh neen, mijn waaTde, zoo een
voudig kom je niet van me af."
„Ik kan ojP het oogenblik onmogelijk
meer missen."
„Binnen veertien dagen zal je tienmaal
zooveel hebben, zooals je daarnet gezegd
hebt. Ik kan niet weer opnieuw gaan dan
sen. Niemand in Parijs kent mij meer." En
dreigend: „Hjalmar, dwing mij niet tot het
uiterste. Ik heb veel van je geleerd." Woe
dend draaide hij zich om en smeet zijn
sigaret in het asohbakje: „Afpersing, je
wilt zeker naar de politie van Genua gaan,
niet?"
„Alleen, als je me daartoe dwingt."
„Wat, wat zeg je?" hij veranderde van
toon. „Kleine Margot, wees nu niet dom.
Begrijp je niet, dat ik eindelijk vrij wil
zijn? Ja, ik wil trouwen, rijk trouwen! Jij
bent jong, mooi, handig, je kunt met die
vijfhonderd pond gemakkelijk genoeg op
nieuw beginnen."
,Dat wil ik heelemaal niet. Ik wil, dat
je me, bij die groote vioolzaak nog eenmaal
voor de laatste maal meeneemt. Dan dee
len we, en ik zal spoorloos verdwijnen, als
het nu eenmaal niet anders kan." Ze
legde den nadruk op elk woord afzonder
lijk.
„Onmogelijk."
„Waarom onmogelijk?" Zubiaurre dacht
r.a. neen, hij'kon haar onmogelijk vertel
len, dat deze twee zaken onafscheidelijk
met elkaar verbonden waren, dat de oom
van het meisje tegelijkertijd bezitter van
de viool was. en dat hij dus door het meis
je de viool, en door de viool het meisje
kon krijgen.
„Omdat die zaak afgeloopen ls. Ik ken
den eigenaar van de viool niet, Cavalcanti
heeft zijn geheim in het graf meegeno
men."
„Je houdt me voor de gek," schreeuwde
Marguerite nu. „Ik kan aan je zien dat je
liegt. Zooals je wilt, ik zal Je tot morgen
den tijd geven, denk er over na."
Den laatsten zin had zij er zeer opge
wonden uitgegooid en daarna was ze de
kamer uitgeloopen.
Grangg zat zich in de zon te koesteren
op het terras van café Garibaldi te Vicenza
en kocht van een voorbijgaanden jongen
een „Giorno d'Italla". Direct zag hij den
in het oog springende kop: „Moord op een
antiquiteitenhandelaar." Cavalcanti was
vermoord, zonder twijfel in verband met de
verdwenen viool, men was den dader, een
dikke kerel op het spoor. Grangg las nog
verschillende bijzonderheden, zonder dat ze
eigenlijk goed tot hem doordrongen.
Zijn blikken zwierven over het prachtige
plein voor hem en zijn gedachten hielden
zich bezig met al de personen, die een rol
ln dit drama vervulden. Tot hij met een
schok tot de werkelijkheid en het besef
dat hij iets doen moest en niet hier moest
zitten droomen, teruggeroepen werd.
„Den eersten September .hebben we hier
een groot feest," zei een stem vlakbij hem,
„Festa della Rua", zeer bezienswaardig.
Zou mijnheer zoo lang blijven kunnen?"
Het was de kellner, in een, eens wit ge
weest jasje, die uit verveling het woord
tot hem gericht had. „Inglese? Tedesco?
I mijnheer Duitscher?" voegde hij eraan
toe. daar Grangg niet direct geantwoord
had.
„Ik spreek zeer goed ttaliaansch," zei hij
toen. „Neen, ik denk niet dat ik dat feest
zal kunnen afwachten. Vertel mij eens
waar is het palels Lorenzetti".
(Nadruk verboden). (Wordt! vervolgd).
DE FABREEKSFOTOGRAAF HEEFT HET DRUK. Nu de vraag naar
pasfoto's zoo groot is, hebben de fotografen het zeer druk en vooral de foto
graaf op een fabriek, die soms een duizend man voor de lens krijgt. Tijdens
de ophame, op den voorgrond de administrateurs. (Polygoon)
T
DUITSCHE OORLOGSCORRESPONDENT IN DE LUCHT. Een
filmcamera-man in den koepel van een vliegtuig. Bij gevaar moet
hij ook het machinegeweer bedienen. (Holland)
DE LAATSTE BADGASTEN VAN DE MAATSCHAPPIJ ZEEBAD SCHEVE-
NINGEN. DE BADMANNEN NEMEN DE PALEN, WAARAAN DE AF-
ZETTINGSTOUWEN BEVESTIGD WAREN, UIT ZEE WEG. (Polygoon);
NU MEN OP ALLE MOGELIJKE MANIEREN BRANDSTOF BESPAART, halen de tuinders de ouderwetsche DE BOUW VAN DE ROTTERDAMSCHE DIERGAARDE
handdorschmachines voor den dag. Een der oude handdorschmachines te Wognum in gebruik bij het dorschen wordt met spoed voortgezet om zoo gauw mogelijk ook het
nog afgesloten gedeelte te kunnen openstellen. Plaatsing
van erwten. Twee stoere knapen zpn nood.g om de machme in bewegmg te houden. (Polygoon) van een beeldengroep op de Rivièra.hai. (Polygoon)
ONDER DE VLEUGELS VAN HUN VOGEL. DUITSCHE VLIEGERS AAN DEN
MAALTIJD. IEDER OOGENBLIK KAN HET STARTBEVEL KOMEN. (Holland).
MUSSOLINI BRACHT EEN BEZOEK AAN AFDEELINGEN VAN DE ITALIAAN- SCHEVENINGSCHE NETTENBOETSTER
SCHE JEUGDORGANISATIE. DE DUCE INSPECTEERT DEN TROEP. (Holland). AAN DEN ARBEID.
(Holland);
.•StSforft
