mi m
Op de fiets door het Westland - Zeilwedstrijden - Athletiek te Amsterdam
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Sisfe Jaarnana
FEUILLETON
Een viool
verdween
ATHLETIEK IN AMSTERDAM.
DE DISTRICTSKAMPIOENSCHAPPEN NOORD-HOL.
LAND VONDEN ONDER STROOMENDEN REGEN
PLAATS. DRIE LOOPERS IN DE 1500 M. RACE, WELKE
MEER VAN EEN WEDSTRIJD MET HINDERNISSEN
WEG HAD. (Polygoon)
PER FIETS DOOR HET WESTLAND. De A.N.W.B. organiseerde Zon
dag een fietstocht met onbekende bestemming door bet Westland.
Eenige deelnemers onderweg. (Pc'.ygoon)
DUITSCHE SNEL.-BOOTEN IN HET KANAAL. HET LEGGEN VAN EEN ROOKGORDIJN.
(Associated Press)
HET KUNSTSEIZOEN werd te Amsterdam geopend met een tentoon
stelling der Maatschappij „Rembrandt" in het Stedelijk Museum. De com
missaris in Noord-Holland, mr. dr. A. baron Roell en wethouder Kropman
(2e en le van rechts) op de tentoonstelling. (Polygoon).
NEPTUNUS kwam mevr. Triebels-Koens, de bekende
zwempropagandiste, gelukwenschen met haar 75en ver
jaardag, op het 92e afzwemfeest te Amsterdam.
(Polygoon)
STARTKLAAR. MET ZWEMVEST EN VALSCHERM OM, WACHTEN DUITSCHE
VLIEGERS BIJ DE MACHINES OP HET BEVEL OM TE STARTEN.
(Hoffmann)
OP DE KAGERPLASSEN BU WARMOND vonden zeüwedstrijden plaats voor
12 voetsjollen en olympiajollen om het kampioenschap van Nederland.
De start van de olympiajollen. Polygoon,JJ
door
PAUL SCHOTT.
27)
„Wij zijn eenzaam", had hij gezegd, „en
ontvangen nooit bezoek." Wat Faustina wel
over dien man wist? Waarop zij blozend
antwoordde, dat hij jarenlang ln de tropen
gewoond had en zeer rijk moest zijn. Ove
rigens gaf zij er ook niet veel om, of hij
wel- of niet kwam.
In de eerste dagen had Oom zich nauw-
lijks vertoond. Zooals gewoonlijk hield hij
zich voortdurend met zijn verzameling
bezig. Faustina zag hem vakwerken na
slaan en ln catalogi bladeren, voorwerpen
in- en uitpakken, rechtzetten of schoon
maken.
Al spoedig had zij weer haar gewone
leven van altijd, vrij en toch gebonden,
hervat. Zij las Engelsch met juffrouw
Francis, maakte groote wandelingen over
het geheele eiland, dwars door de prachtige
kastanjebosSchen, tot aan het kleine kerkje
Madonna del Derlola, waar zij uren lang
met den waard van het kleine café'tje kon
zitten praten. Of naar het eenzame hotel
Sensole, vanwaar zij op het terras zwaar
moedig over zee staarde naar het kleine
eilandje San Paolo, dat haar herinnerde
Qan een schip, hoewel het niet van zijn
plaats kwam. Soms voer er een visschers
boot voorbij, waarvan de zeilen door de
ondergaande zon, waren gekleurd.
Dikwijls trok zij er ook alleen met de
motorboot op uit, in volle vaart voer zij
naar Lovore, of naar de prachtige waterval
te Predore. Van deze uitstapjes keerde zij
meestal echter erg gedrukt terug. Een ver
schrikkelijke en haarzelf onverklaarbare
onrust had haar neergedrukte stemming
allengs verdreven. Opgewonden las zij de
spaarzaam binnenkomende kranten en uit
voerig besprak zij met juffrouw Francis
het feit, dat twee handelaren bij de politie
aangifte hadden gedaan van het koopen
van de viool en dat er niettegenstaande
dat, verder niets bekend was.
Op den vierden dag na haar aankomst
vond zij op de tafel in haar kamer een
brief zonder enveloppe. Zij las:
„Lieve Slgnorina Faustina, ik stuur de
zen brief aan juffrouw Francis en hoop,
dat zij hem door zal geven. Zij is goed en
houdt van u. Alleen een zeer slecht ver
dorven mensch zou niet van u kunnen
houden, wanneer hij een tijdlang in uw
uabijheld geweest ls. Mijn leven glijdt ver
der, hoewel het mijdikwijls te moede
ls. alsof ik een arm of een been mis. Zoo
moet ook de beroemde eenarmige vlolist,
graaf Zichy zich gevoeld hebben. Het erg
ste is. dat ik mij bij het concert in Milaan
verbeeld heb. dat het publiek koeler was.
dan anders omdat ik mijn Stradivarius niet
bespeelde. Waarschijnlijk is het onzin,
maar wat kan men tegen dergelijke ge
dachten beginnen? Ik weet nu, dat ik u zoo
liefheb, als ik nooit voor mogelijk had ge
houden, meer zelfs dan van mijn Kunst.
Ja tegen Jou durf ik nu wel bekennen, dat
mijn kunst me, vergeleken bij jou, klein en
onbelangrijk voorkomt. Misschien praat ik
wartaal, maar lk heb dit gevoel nog nooit
gekend. Ik neem het, naar ik hoop tijdelijk
verlies van mijn viool als symbool: het
geeft mij tijd en gelegenheid mij geheel en
met alle kracht te wijden aan de verove
ring van een andere kostbaarheid. Ik zal
u pas weer opzoeken, als ik meer van u
weet dan tot dusverre. Ik hoop dat u mij
dezen brief, den ernstigsten, dien ik ooit ge
schreven heb. niet kwalijk wilt nemen,
maar ik moest haar schrijven. V. G."
Faustina las den verbazingwekkenden
brief nog eens over en sloot toen de oogen
Een liefdesbrief, det eerste dien zij kreeg! En
telkens weer herhaalde zij ln gedachten
het laatste gedeelte. Wat bedoelde hij?
meer van u weet Waar moest
hij in 's hemelsnaam Inlichtingen inwin
nen?? Die Duitschers waren zoo nauwgezet.
Waarschijnlijk had hij reeds iemand on
dervraagd. Wie? Wie kon hem ln Genua,
waar niemand de familie kende iets ver
teld hebben?
In gedachten verzonken haalde Faustina
briefpapier te voorschijn en terwijl ze haar
Oom in de kamer daarnaast bezig hoorde
met een paar oude muziekinstrumenten,
dacht ze na over het begin van een kort
antwoordbrief Je, dat zij zelf in de motor
boot naar Sala Marasina wilde brengen. De
violist had zeer tactvol zijn adres gegeven,
want hij had geschreven op papier van
hotel Continental in Milaan. Daar kon ze
den brief dus heenzenden. Weer las zij:
meer van u weet
Zonder twijfel wist hij iets en zou nu
doorgaan tot hij de heele waarheid had
uitgevonden. En dat moest verhinderd wor
den. Faustina nam met een bezwaard hart
haar vulpen en wilde juist beginnen te
schrijven, toen zij plotseling de tonen van
een viool hoorde: een zeldzame gebeurte
nis, haar oom speelde viool. De laatste
maal, dat hij gespeeld had, was een jaar
geleden. Meestal sloeg hij van zijn strijk
instrumenten slechts een paar onsamen
hangende tonen aan. nu speelde hij voor
het eerst weer iets in zijn geheel. Wat was
het? Een serenade van Schubert, vol en
warm. Het klonk bijna als een cello.
Faustina schudde het hoofd en woelde
met een nerveuze beweging dóór het haar,
Waarom sprongen haar opeens de tranen
in de oogen? Was ze overspannen? Alles
werd haar ineens zoo zonderling te moede,
dat zij haastig den brief van Grangg op
borg en de kamer uitliep, naar de muziek
zaal. Juist hield haar oom op met spelen
en Faustina hoorde hem het instrument
neerleggen. Zij applaudisseerde en trad
binnen.
Hij stond midden in de kamer en had
juist de viool weer in de handen genomen.
Zijn wangen waren gekleurd van opwin
ding en terwijl hij zich omwendde, zei hij:
„Mooi? Heb je geluisterd? Je zou bijna niet
gelooven dat het een heel gewone viool van
Kaspar Tieffenbacher is! Heb ik lang gele
den te Parma uit een particuliere verza
meling gekocht voor 10.000 Lire." Hij zwaai
de met de viool heen en weer alsof het de
klepel van een klok was. „Op zoo'n viool
speel ik minstens even goed, als jou be
roemde heer Grangg!" Hij lachte luid en
boosaardig. Faustina bloosde en antwoord
de: „Is dat die Tirolerviool? Ik had haar
bijna niet herkena."
„Ja, ik moet haar eens na laten kijken
door een eerste klas vakman," zijn oogen
dwaalden over het bruine hout. „bijvoor
beeld door Dal Ponte in Venetië of door
Koch". Hij grijnsde met een gelukzalige
uitdrukking. „Klonk bijna als een Stradi
varius, niet?" En hij speelde de sonate
verder, terwijl hij het pianogedeelte zelf
brommend en fluitend erbij maakte.
„Zou die gestolen Stradivarius van jouw
vriend wel een beteren klank hebben?"
Faustina had zich omgedraaid en stond
nu voor het raam. Over het meer voer een
visschersvloot met groote helgekleurde zei
len. „Natuurlijk niet te vergelijken, zul Je
zeggen. Dat kan ook niet, stel je voor,
Tieffenbacher en Stradivarius!"
Midden in een accoord brak hij plotse
ling af. opende de hooge glasvitrine, waar
in verschillende instrumenten lagen, legde
de viool ertusschen en draaide de kast op
slot. „Zoo, nu zullen we het kleine viooltje
maar eens een beetje van de vermoeienis
laten uitrusten, en ineens van onderwerp
veranderend, „ik kreeg een brief van den
Prins, die op het oogenblik aan het Lago
Maggiore vertoeft. Over een dag of acht
wil hij hier een bezoek komen brengen,
wat denk je ervan? Wil je hem niet een
paar regels schrijven, Faustina? Doe het
maar! Natuurlijk, als je niet wilt, dan niet!
Ik ben wel geen booze oom uit de comedla,
maar de Prins zal het erg op prijs stellen
en aangezien je toch met hem zult moe
ten trouwen
De oom verliet de kamer, keek hij de
deur nog eens om en zeide: „Hij is op zijn
slot te Stresa."
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
