Verkoop Duitsche leger-paarden te Amsterdam - Eenheidstoiletzeep
Jlife Jaarwn
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Een viool
verdween
FEUILLETON
DE CHEF VAN DE SPAANSCHE POLITIE bezocht met een Spaansche politie-delegatie het Relchskriminal-
polizeiamt in Berlijn. Reichskriminaldirektor Oberführer Nebe (rechts) met den chef der Spaansche politie,
Don José Finat Conde de Mayalde (links met schouderbedekking) tijdens den rondgang. Hoffmann
door
PAUL SCHOTT.
19)
„Alle hutten de kwartleren van den
manschappen. Neem twintig menschen
mee. Vanetta! Morgen vroeg, tegelijk met
het verschijnen van de kranten moeten
alle antiquiteitenhandelaars en andere
scharrelaars ondervraagd worden!" Dan tot
Grangg: „Wilt u een belooning uitloven.
Maestro? Wij zijn bereid ook iets bij te
dragen, het is een eerezaak voor Italië!"
„Hoeveel dacht u?" vroeg Grangg zenuw
achtig.
„Twintigduizend lire? Wij doen er dan
tienduizend bij."
Grangg knikte. De markies wendde zich
tot Lena: „Hoe zag de man eruit, die u
bedwelmd heeft? Het ls toch wonderlijk,
dat u niets van hem gezien heeft!" Hij
maakte een boosaardige grimas en woelde
als een razende met alle tien vingers door
zijn baardje.
Lena lachte: „Ah, u houdt mij voor de
dievegge! Ik heb de viool verstopt, verkoop
haar naar Amerika, aan Hearst of Morgan,
verpakt en aangegeven als baby!" De
markies staarde haar aan. Zooiets had hij
oog nooit gehoord. Maar de overmoedige
blauwe oogen lachten hem nog steeds te
gemoet en de lachende stem ging verder:
„Gelooft u misschien ook, dat het mijn
been en teenen waren die het patrijs
poortje van mijnheer Grangg. binnenkwa
men misschien alleen maar uit roman
tiek, om in een echten detectiveroman mee
te spelen?"
Eindelijk scheen de markies den humor
van Lena's woorden te begrijpen en hij
lachte voor de eerste maal!
„Slgnorina ik heb u geen oogenbllk
verdacht! Maar u was toch de laatste, niet
waar, diemen moet als detective aan
alle mogelijkheden denken."
„Ik heb overmorgen een concert in Mi
laan", begon Grangg, die tijdens dit alles
meermalen nerveus met de handen door
het haar had gestreken.
„Gelukkig Milaan", onderbrak de markies
hem.
„Ik vertrek dus. Maar mijn pianiste en
mijnheer Apt blijven een paar dagen hier
dat hebben wij zoo afgesproken.
Als u dus nog iets wilt weten, of eenlg
resultaat heeft bereikt, verzoek ik u bericht
te willen zenden naar het Grand Hotel."
Grangg maakte aanstalten om te vertrek
ken, evenals de andere twee. De markies
wilde hen terughouden:
„Dadelijk kunt u twee van onze nieuwste
politieauto's naar de haven zien vertrekken,
zoodra ik toestemming van het Nederland-
sche gezantschap heb gekregen. Wilt u niet.
zoo lang wachten, Maestro?" vroeg Fillipepi
nog, maar de violist zeide, dat hij moe was
en naar huls wilde gaan. Met een nieuwen
woordenstroom liet de markies de beamb
ten dus vertrekken, en met trippelende
pasjes, die zijn lengte nog beter deden uit
komen, begeleidde hij zijn bezoekers tot op
de gang, waar hij hen aan een van de
agenten overgaf, die de woordenrijke op
dracht kreeg, hen uit te laten.
„Ik geloof niet, dat die knaap er veel
van terecht zal brengen" zei Lena naden
kend. „Ik ben blij dat we buiten zijn. Ik
dacht niet dat ik me een oogenblik langer
goed kon houden, toen u hem zoo zonder
eenlg respect toesprak," antwoordde Apt.
„In mijn heele leven heb ik nog nooit zoo'n
amusant persoontje leeren kennen als u,
juffrouw'Pllschmuth. Is u wel ooit ernstig?"
„Nooit", schudde Lena met een treurig
gezicht en blikte even verscholen naar den
violist, die echter afwezig naar het asfalt
staarde. „Nietwaar mijnheer? De reden is,
dat ik een verterende en onbeantwoorde
liefde voor mijnheer Grangg heb opgevat,
begrijpt u?" Grangg en Apt keken haar
belden aan. Haar toon was zoo oprecht, dat
het moeilijk was om aan een grapje te
gelooven.
Grangg zweeg en scheen weer tot zijn
gedachten terug te keeren, terwijl de verze
keringsman zachtjes zeide: „Ik weet niet,
of u dat als scherts of ernst bedoelt?" Daar
bij keek hij haar recht in de oogen.
„Ik ook niet." Zij lachte alweer en knikte
hem vriendelijk toe.
„U is even geheimzinnig als de Egyptische
sphinx", zei hij. ZIJ lachte.
HOOFDSTUK VIL
Grangg ontwaakte uit een zeer prettlgen
droom. Hij had geen tijd om over den in
houd ervan na te denken, daar een piccolo
van het hotel hem een briefje binnenbracht
Hij haddenzelfden jongen gisteravond na het
concert, opdracht gegeven, juffrouw Loren-
zetti eenige regels te overhandigen, waarin
hij haar vroeg, of het haar mogelijk was,
hem voor haar vertrek nog eenmaal te
ontmoeten, al was het dan ook maar voor
een paar minuten. En nu bracht de page
hem dan een briefje, dat hem. vreemd ge
noeg, door de Engelsche dame was gege
ven. De violist las de weinige regels in het
regelmatige krachtige handschrift, blijk
baar met groote haast met potlood ge
schreven: „Ik kan u niet meer zien, nooit
meer! Wij vertrekken niet om elf uur, zoo
als wij van plan waren, maar om half tien.
Direct toen mijn oom het bericht van den
diefstal in de krant las, zei hij, dat hij geen
seconde rust meer had als hij niet bij zijn
verzameling was. En het is beter zoo. Ik
heb het u gezegd het heeft geen zin.
Waarschijnlijk zal ik trouwen. Ik moet.
Addio! Addio!" En heel klein, onder aan
den rand van het papier in het Duitsch:
„Lebe wohl, lieber Mensch!" Grangg liep
de gang op en riep den jongen terug:
„Senti, wie heeft Je dat voor me gege
ven?" Plotseling was alle moeheid bij hem
verdwenen. Zijn gedrukte stemming was
voorbij. „Lebe wohl, lieber Mensch," zei hij
zachtjes voor zich heen en lachte, zoodat
hij het antwoord van den Jongen eerst niet
verstond. Wat. viool! Wat bestaan! Wat
beroemdheid! Hier ging het om iets heel
anders. Er waren meer Stradivari op de
wereld. Men kon ze koopen, evenals piano's
of kaas. Roem?? Hij was jong en kon
wachten. Maar dit hier, dat kwam toch
slechts eenmaal. Zoo'n meiske. even mooi
van lichaam als van geest! Faustina! Ein
delijk, nadat de longen het eenige malen
herhaald had, drong zijn antwoord tot
hem door: ..Die Engelsche die dame met
die uitgezakte ^ngen, de Inglesa!" Grangg
lachte nog steeds.
„Juffrouw Francis? Werkelijk? Deze
brief?" Hij keek den-Jongen aan, drukte
hem een paar Lire in de hand, en belde via
de huistelefoon den portier op. „Welke
kamer heeft juffrouw Francis, de gezel
schapsdame van juffrouw Lorenzetti?"
Nauwelijks had de man het nummer, zeven
en-dertig, genoemd, of de violist, het hor
loge in de hand, sloeg een sjaal om, schoot
een Jas aan en rende de trap af. Het was
nu kwart over negen. Om halftien zou
Faustina met den wagen vertrekken. Dq
Engelsche had voor den brief gezorgd!
Grangg klopte. ,31nnen!" zei een krakende
stem en Grangg ging de kamer in. Juf
frouw Francis was Juist bezig met het
sluiten van een ouderwetsche, maar dege
lijke bagagerol, waartegen zij haar knie
gezet had, terwijl zij met alle macht de
riemen aantrok
„U vertrekt binnen eenige minuten lk
kan Faustina niet meer zien. Juffrouw
FrancLs, waarom heeft u dien brief laten
bezorgen?" Het was grappig het donkere
gezicht van de Engelsche nog rood er te zien
worden, hoewel men dat nauwelijks voor
mogelijk zou hebben gehouden. De zin „met
bloed overgoten" schoot Grangg te binnen.
Zij knipperde eenige malen met de oogen
en raffelde toen zeer vlug:
„Het zou niet fair zijn als u mij zoudt
verraden, mijnheer Grangg. Maar ik heb
ook een beetje Schotsch bloed, weet u? En
wij Schotten zijn niet alleen spaarzaam,
maar ook een beetje muzikaal. Ik houd
veel van Faustina. Zij heeft er mij dringend
om gesmeekt en lk kan haar in zulke be
langrijke dingen niets weigeren." Gran^
knikte: deze vriendelijke vrouw zou zeker
spreken, wanneer zy iets wist. Ademloos
besloot zij: ..Overlsens weet ik niet. wat er
in dien brief staat."
(Nadruk -verboden). (Wordt Terrolgd).
DE NEDERL ZEEPFABRIEKEN
werken thans met volle kracht aan de
fabricatie van eenheidszeep, welke bin
nenkort in den handel zal komen. (Pol.)
SEPTEMBERKWARTJESMAAND
IN ARTIS TE AMSTERDAM. DE
EERSTE SENSATIE VAN HUN LEVEN
(Polyöoon)
HET LINIESCHIP „SCHLES WIG-HOLSTEIN" op patrouille ter
bescherming der Duitsche kust. Het schip speelde een groote rol bij
de verovering van Polen, toen het met succes de Westerplatte, een
sterk Poolsch fort bij Danzig, beschoot en tot overgave dwong.
(Holland)
HET OPLEIDINGSSCHIP „POLLUX" aan de Prins Hendrikkade
tc Amsterdam, dat door een nieuwe „Pollux" vervangen zal worden,
is van zijn masten en raas ontdaan. De laatste mast in de takels.
(Polygoon)
(Holland,).
EEN ESKADER STUKA'S GEREED VOOR DEN START.
