De Jaarbeurs - Dorschen van tuinboonen - Uien-oogst begonnen
8Isle Jaargang
LEiDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
V
FEUILLETON
Een viool
verdween
UW
- L - v.HI-v(H
Cit-- -V»
DE 43E NEDERLANDSCHE JAARBEURS GEOPEND. Een fraai schiTderij in
den tentoonstellingsstand van den „Reichsnahrstand". Het schilderij
stelt voor „Landhilfe". (Polygoon)
DEN BRAND IN DE MEUBELOPSLAGLOODS AAN DE
KATTENBURGERGRACHT TE AMSTERDAM.
DE AANGERICHTE RAVAGE. (Polygoon)
DE BLOEMBOLLENKWEEKERS hebben hun vruchtbare gronden
niet braak laten liggen, doch aangewend voor den tuinbouw.
Het dorschen van tuinboonen te Sassenhcim. (Polygoon)
AAN DEN LANGEDIJK EN OMSTREKEN is de uien-oogst thans aangevangen.
Nadat de uien gedroogd zijn, worden zij van de wortels ontdaan
en daarna te drogen gelegd- (Polygoon)
ZEKERHEID GAAT BOVEN ALLES. De motor van een Duitschen
bommenwerper wordt aan een grondigo Inspectie onderworpen.
De motor is reeds verwijderd. (Holland)
HET EINDE VAN EEN BRITSCHEN BOMMENWERPER. Een
bommenwerper van het type Hampden-Hereford, welke bij een
nachtelijken aanval op Duitschland neergeschoten werd. (Holland)
DE EEUWENOUDE SINGELS VAN HOORN WORDEN UITGEDIEPT. Op den
achtergrond de uit de 15e eeuw dateerende Mariatoren, beter bekend
als de „Kruittoren". (Polygoon)
door
PAUL SCHOTT.
17)
„Mozart en verzekerlngswerk dat
vindt u natuurlijk grappig. U vindt mij
natuurlijk een stumper. Maar op mijn eigen
gebied ben ik volkomen thuis, dat zult u
moeten toegeven!" En daarbij keek hij haar
zoo kinderlijk trouwhartig aan, dat zij
ernstig werd:
„Ik lach allang niet meer. De verhou
ding tusschen Mozart en de wiskunde is
dezelfde als die tusschen een roos en een
botanikèr, begrijpt u? Mozart is om zoo te
^ggen, gegroeide wiskunde!"
Zij keek hem vriendelijk aan en hij zelde
zachtjes: „Natuurlijk begrijp ik hem en ik
verbaas mij over uw vriendelijkheid. Ik
heb nog nooit zbo'n verstandig persoontje
leeren kennen als u bent!"
„En ik nog nooit zoo'n onmuzikaal
mensch en zoo'n levenskunstenaar als u,
wij vullen elkaar wel heel goed aan, vindt
u niet?" En vervolgens op een anderen
ioon: „Ik moet eigenlijk eens naar Grangg
Baan kijken, maar ik weet dat hij liever
alleen is in de pauze; als ik hem begeleid,
toag ik in de artlstenkamèr ook nooit een
woord zeggen."
..U houdt zeker van hem!" stelde Hans
Apt vast en Lena riep blozend: „Niets van
waar, hcelemaal niet! U bent erg primi
tief!" Maar toen lachte hij haar uit:
„Aha, nu bloost u! En lk dacht nogal dat
u dat niet kon!"
Ondertusschen was Grangg heelemaal
niet alleen. Tot zijn groote verbazing was,
op hetzelfde oogenblik, dat hij de artisten-
kamer binnentrad, door de tweede deur
Faustina binnengekomen. Zij was erg bleek
en kon de eerste oogenbllkken geen woord
zeggen.
„Wat lief van Je!" zei Grangg eindelijk,
kuste haar de hand en bracht haar naar
een stoel. „Wat banaal!" dacht hij en er
gerde zich.
„Men liet mij bijna niet binnenkomen,"
fluisterde zij, „ik zei dat ik een kennis van
u was en dat u mijn bezoek verwachtte,
maar dat wilde de suppoost aanvankelijk
niet gelooven."
„Het ls ook niet waar," lachte de violist
teeder, „want op zooiets had ik nauwelijks
durven hopen."
Het geheele gesprek werd haastig, op
fluisterenden toon gevoerd, alsof ze allebei
een ontijdige onderbreking verwachtten.
„Maar ik wilde absoluut naar binnen
en heb den man een fooi gegeven. Hij zei,
dat u mij er wel uit zou gooien. U had ten
strengste verboden, dat er in de pauze ook
maar iemand binnengelaten zou worden.
Vergeef me, ik verdwijn direct weer!"
Gragg glimlachte nog steeds, af en toe
streek hij nerveus door zijn haar. Zijn
oogen zwierven zonder ophouden over dit
volmaakte gezicht; hij ging naast haar
zitten en zeide met zijn diepe stem.
waarin de bewogenheid doorklonk: „U
heeft er geen idee van, .vat deze minuten
op dit oogenblik voor my beteekenen!"
„Ik wilde u nog een keer spreken, omdat
wij morgen toch immers vertrekken. Mijn
Oom heeft daar -direct toe besloten, toen
hij ontdekte dat wij door de huistelefoon
met elkander spraken arme ziel! Hij
heeft zich zoo opgewonden! En dat moest
hij toch eigenlijk niet doen met zijn hart
kwaal! Ik wilde hem namelijk persoonlijk
zeggen
„Een ander meisje zou een dergelijke
tyrannie
„Het is geen tyrannie! Hij bedoelt het
goed en denkt alleen maar aan mij. Ik ben
zijn eenige zorg. Al staat hij er ook op, dat
ik een der rijkste mannen van Italië trouw,
daarom zal hij me toch niet dwingen. Hij
laat me de keus tusschen twee. Allebei zijn
ze erg aardig. Hij wil dat lk als een ko
ningin zal leven."
„De gouden stem," was aldoor zachter
geworden, tot zij nu haast niet meer te
verstaan was.
Aandachtig keek Grangg naar het an
ders zoo gladde voorhoofd, dat nu vol diepe
rimpels was. Heel zachtjes vroeg hij:
„U gaat dus trouwen? Een van deze rijke
mannen. En u bent hier gekomen om mij
dat te vertellen?"
„Ook daarom." zuchtte zij, nauwelijks
hoorbaar, alsof zij alleen in de kamer was.
Toen voegde zij er vlu» en gehaast aan
toe: „Ik wilde u bedanken voor uw spel.
dat mij zoo gegrepen heeft. Ik weet dat
het vandaag moeilijker voor u was om te
spelen dan ooit, omdat deze viool Hij
nam haar vingers, hield ze lang vast met
zijn warme, zachte, en toch zoo sterke
handen.
„Ik ben erg bang geweest voor dezen
avond. Ik had weer plankenkoorts, evenals
vroeger, toen lk pas begon. En eigenlijk
moest ik ook weé!r opnieuw beginnen, met
deze viool. Maar toen zag ik u zitten en
heusch, ik zweer dat het niet zoomaar
een compliment is, ik had al spoedig ver
geten, dat mijn geliefde Stradivarius nu
misschien al op weg naar Amerika is, in
den dubbelen bodem van een koffer, of in
de onverschillige handen van den een of
anderen gewetenloozen handelaar. Ik ge
loof, dat niemand in de zaal er iets van
gemerkt heeft, want lederen keer opnieuw
heb lk u even in de oogen gekeken. Ik zou
u zelfs kunnen zeggen, bij welke passages
u heeft opgekeken, en bij welke uw won
derbare wimpers zich sloten."
Grangg ademde diep. In lang had hij
niet zooveel .achter elkaar gesproken.
„Ik moet u teleurstellen," zei het meisje
plotseling zwaarmoedig, stond op en ging
even plotseling weer zitten. „Ik moet u wat
zeggen. U is mij en niet alleen door uw
spel sympathiek geworden. Ja, lk moet
u dat zeggen, ik moet. Maar lk ben erg
Jong. Ik heb heel veel gelezen, maar erg
weinig beleefd. Meestal wonen wij in een
kleine villa aan het Iseomeer, of in het
kleine paleis te Vicenza. Ik zie alleen de
menschen, die ons daar af en toe komen
bezoeken."
Toen, nogmaals opnieuw oeginnend: „U
bent goed en lief misschien had ik niet
hier moeten komen. Mijn Oom zou razend
zijn -als hij het wist Maar u moet niet ge
looven, dat ik zeker van mezelf ben."
„Dat is ook niet noodlg." zei Grangg en
zijn blik dwaalde door de kamer om einde
lijk weer bij die groote oogen te blijven
stilstaan. ,.U moet nog geen beslissing ne
men ik ben er zeker van dat wij elkan
der terug zullen zien."
„Maar dat is onmogelijk. Ik moet u te
leurstellen. U mag niet probeeren om ons
op te zoeken. Misschien trouw ik, misschien
ook niet. Per slot van rekening is er ook
nog de Spanjaard. Ik mag hem niet graag,
maar hij heeft mij betooverd. Ja, als hij
met zijn panteroogen mij aanziet, weet ik
heelemaal niets meer."
En zachtjes en droevig er achter aan:
„Het liefste zou ik eigenlijk in een klooster
willen gaan."
„Maar nu vraag ik u waarom dan? U
bent zoo mooi als een engel van Perugino
of Gozzoll u bent opgewekt u mag
werkelijk nog geen beslissing nemen!"
Maar alsof zij niets gehoord had, sprak
zij verder: „In het klooster van niets
meer weten! Vrede en rust ach, u weet
niet alles!" Steunend zuchtte zij: „Vluch
ten!"
„Wie ontvluchten om 's hemelswil? Maakt
u het mij toch duidelijk, u is dikwijls zoo
treurig, ook als u lacht." Plotseling stond
zij op. schudde wild het hoofd en riep:
„Vraagt u mij alstublieft niets. Dat zijn
maar kuren, heb ik u al eens gezegd. Ik
hoop dat u uw viool terugvindt, ik wensch
u nog vele Jaren van groot succes ik
wensch Groote tranen rolden lang
zaam uit haar oogen.
Toen legde hij beschermend zijn arm om
haar schouder, trok haar naar zich toe en
kuste haar op de vochtige oogleden, op
den kinderlijken, vragend naar hem opge
heven. half geopenden mond. tot het
schrille geluid van het belletje hen uit el
kaar scheurde.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
