125-jarig jubileum Militaire Willemsorde - Radiorede Prinses Juliana
Echtpaar z.k.
8 Isle Jaars:r,g
LEiDSCH DAGCUD
Tweede Biad
FEUILLETON
DE RADIOREDE VAN Il.K.H. PRINSES JULIANA uitgesproken voor
de N.I.R.O.M. in verband met de Roode Kruisweek In Indic. De Prinses
verlaat het hoofdgebouw der P.T.T. na het uitspreken van haar rede.
EEN PRUAJI-DOCHTER
(dochter van een hoogen Ind.
ambtenaar) danste te Soemedang
v. autoriteiten de Topeng Badaja.
125 JAAR MILITAIRE WILLEMSORDE. Gisteravond namen de rid
ders der Militaire Willemsorde deel aan een gemeenschappelijken maal
tijd in Hotel Wittebrug, waar Z.K.H. Prins Bernhard mede aanzat VJ.
n.r. dr. H. Colijn, luit.-gen. jhr. Wittert Z.K.H. Prins Bernhard. gen.-maj.
Oudendijk, jhr. mr. Beelaerts van Blokland, en generaal L H. Reynders.
DE HERDENKING VAN HET JUBILEUM DER MILITAIRE WILLEMSORDE is op luisterrijke wijze inge
zet H.M. de Koningin, Grootmeestcresse dezer orde, heeft de ridders ten Paleize ontvangen. Voor het Paleis.
Rechts vooraan: de commandeur in de orde, luit.-generaal H. N. A. Swart
(N HET NOORDZEEKANAAL, NABIJ DE VELSERPONT,
KANTELDE EEN DRIJVENDE BOK. OVERZICHT TIJDENS
HET BERGINGSWERK.
BRITSCH TROEPENVERVOER NAAR NOORWEGEN.
Soldaten van het Britsche expeditieleger kregen voor hun vertrek naar Noorwegen dik-gevoerde
jassen. De soldaten nemen de kleedingsiukken in ontvangst.
OP WEG NAAR NOORWEGEN. EEN TROEP FRANSCHE ALPENJAGERS AAN BOORD VAN
EEN TROEPENTRANSPORTSCHIP MET BESTEMMING
NOORWEGEN.
door
Mr. KEA BOSSERS.
16)
„Dat heb ik niet noodig geoordeeld. Ik
geef haar een vast huishoudgeld, hetzelfde
bedrag, als waarover Kee kon beschikken.
En ze komt er mee toe, dat lijkt mij vol
doende."
„Onverantwoordelijk. Zoo'n schepsel kan
Je op alle manleren bedriegen en bedotten.
Ze kan mindere qualiteiten bestellen en
het verschil In haar zak steken. Ze kan
posten noteeren voor uitgaven, die ze hee-
lemaal niet doet: lucifers, poetsmiddelen,
ik noem maar Iets. Er zijn honderden ma
nieren, waarop je bij den neus genomen
kunt worden."
„Tja Emllie'" zei de Jonker nadenkend.
„Dat heb ik nooit overwogen."
„Zie je wel?" triomfeerde zijn zuster.
„Wat heb Ik je gezegd?"
„Maar hoe zou jij dat dan willen contro-
leeren?"
..Door inzage te nemen van haar huis
houdboek natuurlijk. En wel onmiddellijk
Ik wil het met genoegen voor je duen Dat
is mij, naar ik meen. vel toevertrouwd."
„Ga je gang" zuchtte de Jonker. Onple
zierlg was dat. Waarom zou Lies niet te
vertrouwen zijn? Een door en door fat
soenlijk vrouwtje leek ze, een kind nog
bijna. Zou hij zich vergissen? Hij had in
den regel een goeden kijk op menschen.
„Laten we nu meteen de koe zij de ho
rens vatten" onderbrak zijn zuster beslist.
.Laat haar vanavond hier komen met het
huishoudboek."
„Zooals je wilt." En hij schelde Hendrik.
„Lies, er is een verrassing 'oor je van
avond" kondigde Hendrik opgewekt aan.
„Voor mij? Vertel gauw."
„Je wordt op de thee verzocht ln de
studeerkamer. Bij Mevrouw de Douairière
van Waveren Stortewljk".
„Als je me nou" zei Lies. Hoe moest ze
ooit die rare uitdrukkingen weer afleeren?
„Het is de waarheid" zei Hendrik plech
tig. ..Maar niet de vólle waarheid. Je moet
iets meebrengen. Je huishoudboek."
„Mijn wat?" kreet Lies ontzet.
„Je huis- houd - boek" herhaalde Hen
drik.
„Maar dat hèb ik niet. Waarom moet dat
ineens?"
„Ze wil Je uitgaven controleeren" ver
trouwde Hendrik haar toe. „Tenminste dat
heb lk er uit begrepen. Ze had het er druk
genoeg over."
„O, maar dat is verschrikkelijk!" steunde
Lies Frank, Frank dan toch!" Ze holde
naar de garage, een en al opwinding.
„Dat is leelijk" zei Frank en keek ernstig.
„Wat stom. dat je nooit iets hebt opge
schreven."
„Maar dat heeft niemand me gezegd.
En ik heb nooit een huishoudboek gehou
den Stel je voor. iederen dag hetzelfde, het
heele Jaar door zooveel bropd, zooveel
melk Wat een onzin!" barstte ze uit. viel
toen verslagen bij de tafel neer.
„En nu zit lk er mee," ze begon te huilen.
„Wat is er aan de hand?" Annie kwam
binnen, bleef verbaasd staan. Snikkend
vertelde Lies het onheil.
Annle dacht diep na, zei toen ineens:
„Hou je mond tegen Toos. Laat niet
merken, wat er aan de hand is. Ik geloof,
dat ik je kan helpen. Wacht maar tot
vanavond."
Ze werkten gevieren Toos vroeg de deur
uit.
„Ziezoo" zei Annle geheimzinnig. „Doe nu
die kast maar eens open. In de llnkerla ligt
je huishoudboek."'
Lies keek ongeloovlg, liep toch naar de
kast. De llnkerla lag vol beduimelde school
schriften, alle gevuld met Kee's onbehol
pen hanepooten. Dag voor dag stonden daar
alle uitgaven opgeteekend, fantastisch ge
speld, maar nauwkeurig en volledig. En
geen enkel schrift droeg een jaartal
„Nu moeten we er eentje uitzoeken, dat
met één November begint" zei practlsche
Annle. „En dan zoo verder. Kee gebruikte
zoowat iedere maand een nieuw. Ze kocht
altijd een heel pak schriften tegelijk aan
de deur."
Na lang zoeken en schiften hadden ze een
compleet stel bij elkaar. Van 1 November
tot 1 Maart. „Voor mekaar" zei Annle. „En
veel succes."
„Ik knijp hem toch" zei Lies. „Duimen,
hoor Frank!"
„Het zal wel losloopen" zei Frank die
het ln stilte toch een raar avontuur vond.
Maar ze hadden geen keus.
En mevrouw van Waveren Stortewljk,
heimelijk teleurgesteld, controleerde de
schriften. En kon geen aanmerking vinden
Maar haar broer, voor den vorm een
schrift doorbladerend, dacht: „Heb ik me
nu vergist.? Hoe kan een meiske, dat er zóó
uitziet, zulke hanepóoten schrijven? En
.groene seep'" en 2 pont ZooDa". HIJ hield
zijn twijfel voor zich. Maar om zijn mond
trok een lachje.
HOOFDSTUK X.
„De hoeveelste is het vandaag?" dacht
Lies meteen bij het wakker worden. Er hing
geen kalender ln de keuken en de eenige
datum, dien ze altijd onthielden was de
eerste van de maand „vanwege de spij
kers" zei Hendrik.
Maar vandaag was ze er ineens nieuws
gierig naar. In de keuken vond ze de kran
ten, die ze den vorigen avond gelezen had
den. „14 Maart" las ze. Dat was dus eer
gisteren. Dus wès het vandaag de zestiende.
Haar verjaardag. Niets aan Frank laten
merken, dacht ze. ruimde gauw de kranten
en theeboel op. Het werk van iederen vroe
gen morgen, nu al viereneenhalve maand
lang. Redderen ln de schemerige, koude
keuken. Theewater opzetten. De kachel uit
halen. Inleggen en aansteken. Natuurlijk
trok ze weer niet. Ze hoestte, tranen ln
haar oogen. Niet alleen van den rook.
Vierentwintig werd ze vandaag. Haar ver
jaardag vorig jaarNiet aan denken
commandeerde re zichzelf. Maar het lukte
niet. Ze zag het Ineens wéér allemaal: Hun
schattige huisje. De eetkamer, dien morgen
vol bloemen Truus met haar witte schortje,
die de thee binnenbracht. Den heelen dag
bezoek, 's avonds het dlnertje. En tus-
schen en boven alles heen: Frank. Frank
aan de ontbijttafel, als een schooljongen
met zijn pakje de ring en oorhangers, waar
ze al tijden wild op was. Frank, 's middags
vroeg thuis van kantoor, als gewichtig
gastheer in actie met flesschen en sigaret
ten. Frank aan tafel tegenover haar, hun
oogen. die elkaar telkens stralend zochten.
Omdat het allemaal zoo zalig was.
En Frank, die nu boven nog sliep en
haar verjaardag wel zou vergeten hebben.
Je moest vooral niet huilen, terwijl Je de
kachel aanmaakte, ontdekte Lies. toen ze
een spiegel voorbijliep. Een huilbui in divan
kussens met een kanten zakdoekje in de
buurt, dat was nog lèts. „Asschepoes" zei
ze en waschte de roetvegen weg.
Aan het ontbijt niets bijzonders. Lies had
toch nog een beetje gehoopt. Maar Frank
deed gewóón. Hij keek haar wel een paar
keer aan. vroeg bezorgd: „Heb Je iets, je
ziet zoo wit." „Een beetje hoofdpijn, de
kachel rookte straks zoo."
Een uurtje later zag ze Frank de Chevro
let naar bulten rijden. Het eerste jaar. dat
ze getrouwd waren, hadden ze op haar ver
jaardag hun eigen wagentje nog gehad.
Toen waren ze er samen den heelen dag op
uitgetrokken. Het was op een Zondag. Het
wagentje had de eerstvolgende salarisver
laging niet overleefd. Maar die Zondag....
Als ze zoo doorpiekerde kon ze wel alle ver
jaardagen van haar leven gaan overpein
zen. Matig genoegen.
Maar ze kon er den geheelen dag niet
van loskomen. Wat zou Frank het land
hebben, als hij het merkte. Zou ze het hem
nog vertellen? Of wachten, tot hij het zelf
ontdekte misschien over een paar weken?
Het zou in beide gevallen een ellendige ge
waarwording voor hem zijn. Kon ze hem
die maar besparen Want ze voelde zoo goed
waardoor het gekomen was. dat Frank het
had vergeten Niet doordat hij minder van
haar hield dat wist ze zeker Maat alleen
door het vreemde leven
(Nadruk verboden).
(Wordt vervolgd).
