'hineesch Nieuwjaar te Batavia - Een lunch van de P.E.N.-club
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
*een bericht van
Hamilton
v
FEUILLETON
CHINEESCH NIEUWJAAR TE BATAVIA.
Bij deze feestviering ontbreekt nooit het Inheemsclie orkestmet Europeesche instrumenten (de
eenige keer van het jaar, dat de Inheemschen zich daaraan „Bezondigen").
DAT HET GEMEENTELIJK PAROOL „GEEN VUIL OP STRAAT OF IN DE GRACHT" IN
AMSTERDAM NOG NIET ALGEMEEN WORDT OPGEVOLGD, BLIJKT WEL UIT HET AANZICHT,
DAT EEN DER GRACHTEN BIEDT.
|AAN HET WESTELIJK FRONT. EEN BRITSCHE PATROUILLE IN EEN
BOSCH OP VERKENNING.
KEN HUIS IN EEN FRANSCH
DORP aan het front raakt In
brand door een granaat, die door
het dak heen is gedrongen.
DE P.E.N.-CLUB —'heeft in Hotel du Vieux Doelen In den Haag den scheidenden secretaris van de Braziliaansche lega-
l"ï» den heer Ribeiro Couto een afscheidslunch aangeboden. Tweede van rechts de heer Ribeiro Couto, vierde van rechts
de gezant van Turkije.
VOOR DEN RAAD VOOR DE SCHEEPVAART TE AMSTERDAM werd de ramp van het s.s.
Simon Bolivar" van de K.N.S.M. behandeld. De voorzitter van den Raad voor de Scheepvaart,
prof. mr. B. M. Taverne (2e v. links) verhoort 2 getuigen n.l. den inspecteur v. d. K.N.S.M. den
heer H. C. Thomsen (r.ra. opgeheven handen) en den 3en stuurman A. P. Praamsma, (geh. r.)'.
door
HANS HIRTHAMMER.
•ft heb er niets over te zeggen. Praat u
eens met kolonel Austen I"
ue tenders deden dienzelfden nacht hun
Cn iln het kamP- Aan het hoofd reed
'ange, magere officier. Zijn. door de
Ptttton gebruind en gekerfd gezicht had
"verbeten, ongenaakbaren trek.
lypiteln Black worth, ontving hem en
I loeide hem naar de hoofdtent.
kon* ?nel Austen!" stelde hij zich met een
Jw buiging voor. terwijl hij de aanwezi-
biil met een vluchtlgen, bUna vijandigen
°Pnam. „Kapitein Blackworth heeft
urrf een paar woorden van het ge-
~rJe op de hoogte gesteld. Ik zou graag
p JJ'at détails weten."
L!Jv!ei80r F1°yd trad naar voren. Hij
«te den indruk, of hij zich slechts met
■hik iwlst te beheerschen. „Een oogen
ic vó°r tot het zakelUke onder
la»1!, ov,er gaan: betreurt u het verlies van
I dochter?"
Even was het, of de kolonel door een
hevige smart getroffen, Ineen kromp. On
middellijk daarop echter effende zich zijn
gezicht en verviel hij weer ln zijn starre
terughoudendheid.
„Wat heeft dat met het doel van mijn
komst te maken, sir?"
„Ik heb bijzondere redenen voor mijn
vraag, sir! Een zoo persoonlijke kwestie op
hetzelfde moment, dat ik uw naam hoor
U zult wel begrijpen, dat het geen nieuws
gierigheid is, die mij daartoe drijft!"
Hij zag. hoe de lippen van den kolonel
zenuwachtig begonnen te trillen. „Sir u
roert daarmee een der pijnlijkste oogen-
bllkken van mijn leven aan!"
„De naam van uw dochter?"
„Mabel!"
,Hebt u haar twee Jaar geleden verloren?"
..Sir
„Ik verzoek u mU te willen volgen,
kolonel! Mijne heeren, u excuseert ons een
oogenblik?"
Zwijgend gingen de beide mannen naar
buiten, beiden tot in het diepst van hun ziel
bewogen. Zwijgend ook schoof Floyd, nadat
zij eenige meters hadden afgelegd, het lin
nen voorhangsel van een der kleinere ten
ten opzij.
Kolonel Austen aarzelde even. „Wilt u
mij geen verklaring geven, sir?"
Floyd haalde diep adem. ..Kolonel, ik ben
ik verkeer in de gelukkige omstandig
heden u te kunnen meedeelen, dat
Twee gespierde handen grepen hem in
zijn borst en schudden hem door elkaar.
„Sir! Wilt u daarmee zeggen, dat u
„Ja, kolonel Austen, uw dochter leeft!"
Een oogenblik stond de kolonel als aan
den grond genageld, onbeweeglijk voor zich
uitstarend. Tenslotte kwam het moeizaam,
bijna stamelend van zijn lippen: „Ik ver
zoek u mij alleen te willen laten."
,Met genoegen, sir! Maar verschrikt
u miss Mabel niet al te zeer! ZIJ slaapt
en zij verkeert ln de overtuiging, dat haar
vader gesneuveld ls!"
„Welk een tragische verwikkeling! Ik
dank u, mister mister
„Professor Floyd, sir!"
„Ik dank u, professor!"
Twee uren later droegen de aethergolven
het volgende bevel naar het Gainer meer:
„Maharadja van Japir onmiddellijk ln
arrest stellen. Scherpe bewaking noodza
kelijk. Majoor Wllkins wordt met uitvoe
ring van dit bevel belast en blijft persoon
lijk borg.
Kolonel Austen."
„Die schurk! Die hond!" zei de Kolonel
knarsetandend, toen hij den zender verliet.
„Eiken afzonderlijken dag van deze twee
jaren zal ik hem betaald zetten!"
Nu moest ln het Oosten de dageraad
weldra aanbreken. Reeds begon het licht
der sterren te verbleeken
Hand in hand liepen de beide meisjes ln
de richting van den berg.
Irene Barlovius schoof haar arm vertrou
welijk door dien van de Mulattin aan haar
zijde ,Hoe vaak heb ik mij dit oogenblik
gedacht!"
„Ik heb er niet meer aan durven den
ken"! gaf Mabel fluisterend ten antwoord.
„En dat ik bovendien mijn vader nog ln
leven vond? O, je kunt Je niet voorstellen,
wat deze dag en nacht voor mij belee-
kenden!"
Arm in arm vervolgden zij hun weg en
zoo bereikten zij den, door de jongeren van
Siddhab gegraven uitgang.
„Nu mag Ik hun de vrijheid schenken!"
Irene wierp Hans Been een dankbaren blik
toe en kuste haar vriendin.
Toen zU, in de Inmiddels weer open ge
graven gang verdwenen was, haastte
Mabel zich naar haar vader. Floyd trok
zich bescheiden terug en wachtte op James
Cookerel, die met de zeer zwijgzaam gewor
den miss Boyard en de anderen wat was
achter gebleven.
„Ik denk met Mabel ln Siddhab te blij
ven, Cooksy, ln het nieuwe Siddhab. dat wij
hier willen opbouwen. Zooeven heb ik er
met Mabel's vader over gesproken. Hij
twijfelt er niet aan, of Been's plannen zul
len de goedkeuring der autoriteiten ver
krijgen, temeer, omdat ik een gunstig
rapport zal kunnen uitbrengen over de
aanwezigheid van belangrijke ertsvoorraden
De kolonel zou graag zien. dat lk mij met
de leiding van het ontginningswerk belast,
ook al, omdat hij hm Mabel in zijn
nabijheid weet. Ik heb ik voel daar heel
veel voor, maar e Cooksy, ik zou best
een flinken medewerker kunnen ge
bruiken!"
„Natuurlijk blijf ik hier! Of had je mis
schien wat anders verwacht? Dat wil zeg
gen hm of Anny Hugsley het leven in
de woestijn bijzonder aantrekkelijk zal
vinden?"
„Kom, kom, wij zullen de woestijn in een
paradijs veranderen!"
„Dat zou misschien een oplossing zijn!"
peinsde Cookerel
Dan kwamen zij naar bulten uit het
duister van den berg: mannen, vrouwen en
kinderen, een eindelooze rij.
Velen hielden elkaar bij de hand vast,
anderen vielen snikkend op hun knieën.
Voor het eerst ontwaarden zij boven hun
hoofd de oneindigheid van het hemelgewelf.
Irene bevond zich ln hun midden. Zij
leidde hen en streek met een t^eder gebaar
over het haar van de kinderen, die zich
angstig aan de rokken van hun moeders
vast klemden.
Hans Been had een plaats gezocht op den
rand van de berghelling.
Terwijl hij naar Irene keek, was het, of
er een stralenkrans boven haar hoofd
zweefde.
De morgen brak aan.
Het geheim ontdeed zich van zijn sluiers.
Steeds hooger reeds de dageraad Reeds
kleurden de toppen der bergen zich in zijn
purperen gloed.
Zwijgend voltrok zich de geboorte van
den nieuwen dag.
Licht!
Een stroom van licht stortte zich uit over
den schoot der aarde.
Stralend rees de zon boven de kim.
Been staarde naar de schare wachtenden
en zag, hoe zij in ademlooze spanning, vol
van huiverend verlangen hun handen naar
het licht uitstrekten.
Zijn glimlach bestierf bij het aanschou
wen van dit wonder.
Einde.
