Schaakkampioenschap van Nederland - De 70 K.M. dorpentocht
80ste Jaargang LEIDSCH DAGBLAD Tweede Blad
3een bericht van
Hamilton
FEUILLETON
5 IJS IN DE GROOTE RIVIEREN. Dc Lek bij Schoonhoven in een groo.
n. ijsveld herschapen. De veerpont naar Gelkenes is uit de vaart genomen.
- 3 Met een motorboot wordt met moeite door het ijsveld den dienst
onderhouden.
DUIZENDEN LIEFHEBBERS hadden zich opgegeven voor den 70 k.m. dor
pentocht op de schaats, welke Zondag in Noord-Holland werd georganiseerd. De
start vond plaats in Purmerend. De aankomst der deelnemers op de Ringvaart
te Monnikendam.
STUKKEN VAN HET WRAK VAN DE „G. 1" het
vliegtuig, dat Vrijdag j.l. te Graft is neergestort, wor
den door militairen per slede opgeruimd.
DE KAMPIOENSCHAPPEN VAN NEDERLAND OP DE SCHAATS. Zater
dag te Groningen gehouden. Jan Langedijk, die kampioen van Nederland
werd, in een eindspurt
OP WACHT IN DE SNEEUW.
Soldalen van de Royal Air Force ergens in
Frankrijk op wacht in een kamp.
DE DOOI HEEFT DE LIEFHEBBERS VOOR DEN TBADITIONEELEN TOCHT
NAAR MARKEN niet kunnen weerhouden gisteren de schaatsen onder te bin
den. Boven: de heele familie op pad. Onder: ijszeilers in actie.
door
HANS HIRTHAMMER.
„Niets!" zei hij na een poosje, dat den
nder een eeuwigheid leek. „Het is bijna
ngstwekkend
„Ik begrijp er wel zooveel van, dat er iets
ntzettends moet zijn gebeurd', antwoordde
e professor.
En daarmee zou hij In het gelijk worden
esteld.
„Nog niet aangekomen?"
„Helaas niet, miss Hugsley; de heeren zijn
og niet terug. Wij beginnen ons langza-
ïerhand wat ongerust te maken. Als ze er
innen een paar uren nog niet zijn, zullen
e een vliegtuig met levensmiddelen en
ater laten starten."
Anny Hugsley legde den hoorn op den
:aak. Haar gezicht verried ergernis, zoowel
Is vrees.
„Nog steeds niets?" vroeg Hans Been, die
:huin achter haar in de vensterbank zat
n den rook van zijn sigaret den tuin in-
-lies.
Het was kort na de lunch. Dr. Hugsley
I
had zich teruggetrokken en over een uur
begon de tennismatch tegen Ellen Bovard
„Het wordt tijd, dat u afzegt!"
Zij keerde zich om en keek haar gast met
half gesloten oogen aan. „Nu, doe ik het
juist niet! Ik heb James dringend verzocht
op tijd terug te zijn. Bovendien hebt u mij
beloofd, dat u mee zou gaan!"
„Ik zou niet weten, wat ik liever deed!"
antwoordde dr. Been met een lachje, waar
van men niet wist, of het spot dan wel be
wondering uitdrukte.
Het was hetzelfde lachje, waarmee hij
haar den vorigen avond een paar gewaagde
complimenten had gemaakt, dat opwinden
de, cynische lachje, dat haar meer deed
ontvlammen dan plompe vleierijen dat zou
den vermogen te doen en dat haar toch an
derzijds weer zoo akelig onzeker maakte.
Zij was woedend op hem, omdat zij meende
te moeten aannemen, dat hij met haar
speelde, een vergrijp, dat tot dusver nog
geen enkele van haar bewonderaars zich
had durven permitteeren. Desondanks zou
zij bereid zijn geweest hem een heel eind
tegemoet te komen, als hij zich daarvoor
ook maar een klein beetje ontvankelijk had
getoond. Maar mr. Been net, alsof
hij niets merkte. Hij was een draak.
„Het wordt tijd dat ik mij ga verklee-
den!" zei ze, met een blik op de klok.
„Excuseert u me een oogenblik!"
„Met genoegen, miss Hugsley! Ook ik
zal me wel in gala moeten steken, wanneer
mij het voorrecht te beurt valt u te mogen
vergezellen."
Dit „in gala steken" bestond hierin, dat
hij allereerst de badkamer opzocht om een
koude douche te nemen. Dit bleek een uit
muntende remedie om den warm geloopen
hersenmotor weer op zijn normale toeren
tal terug te brengen.
Hij proestte behaaglijk, terwijl hij een
weldadigen sproeiregen op zijn breeden rug
liet neerplenzen. Die miss Hugsley was een
zeldzaam geraffineerd kind, dat hem zoo
waar uit zijn gewone doen zou kunnen
brengen. En zij scheen zich er nog hard
nekkig op toe te leggen om dat te bereiken
ook!
De uitwerking van de koude douche
scheen opnieuw in gevaar te zullen worden
gebracht, toen hij miss Anny, gereed om te
vertrekken, in de hal op hem vond wachten.
Zij zag er dan ook weer allerbekoorlijkst
uit: een vlotte, luchtige jurk, blauwe, ge
vlochten sandalen en een breede, zijden
band over haar voorhoofd.
Anny Hugsley beantwoordde den bewon-
derenden blik van den jongen man met een
kwasi onschuldig lachje. „Het is zoo ge
makkelijk, weet u, bij veertig graden warm
te. Men moet zich aan het klimaat weten
aan te passen!"
Tegen zulke argumenten was met den
besten wil niets in te brengen en boven
dien. miss Hugsley behoefde het om haar
figuur niet te laten.
Op de tennisbaan werd dr. Been aan een
groot aantal nette jonge menschen voor
gesteld. Daarbij maakte hij eveneens ken
nis met Ellen Boyard, een frisch jong
meisje met een paar opvallend donkere
oogen. Zij was pas dienzelfden ochtend per
vliegtuig uit Calcutta aangekomen. „Ik ben
niet bijzonder in vorm", bekende zij glim
lachend. „Wij hadden gisteren nog een
moeilijke operatie, waarbij ik moest assis-
teeren. Ik had nog maar net tijd om mijn
koffer te pakken."
„U bent arts?" vroeg Been verrast.
„Ja, twee maanden geleden heb ik mijn
doctoraal gedaan en vandaag is mijn
eerste verlofdag."
„Mister Been is een collega van u", lachte
Anny. ..Maar het vakdiscours moet u tot
later uitstellen. Aangezien u onze gast bent,
zal daar trouwens nog gelegenheid genoeg
voor zijn."
De wedstrijd begon en Hans Been keek
weldra geïnteresseerd toe. Hij was te veel
tennisliefhebber om niet onder de bekoring
te komen van deze voortreffelijke partij
dames-single, waarin de beide tegenstand
sters elkaar maar zeer weinig toegaven. Ge
durende vier sets ging de strijd vrijwel ge
lijk op, maar toen Anny Hugsley tenslotte
met 12—-0 deze set uit het vuur sleepte,
bleek miss Boyard aan het eind van haar
krachten. Nog even trachtte zij ln de be
slissende set partij te geven, maar toen
haar tegenstandster zich van een 42 voor
sprong had weten te verzekeren en zij ln
haar service hopeloos faalde, gaf zij het op.
Weldra was het 62 en daarmee had Anny
Hugsley den wedstrijd gewonnen.
Ellen Boyard haastte zich naar haar toe
om haar geluk te wenschen. maar miss
Hugsley wees alle complimenten van de
hand. „Nee, nee. ik heb deze overwinning
niet verdiend. Als u den laatsten tijd be
hoorlijk had kunnen trainen, zoudt u mij
zeker hebben geslagen. Ik zal den wed
strijdleider voorstellen de finale op een
anderen dag over te spelen."
„Ik denk er niet over!" gaf Ellen Boyard
lachend ten antwoord. „Ik ben veel te blij,
dat ik het er nog zoo behoorlijk heb afge
bracht. Kom mee, men wenscht u te hul
digen."
De beide meisjes liepen door een haag
van enthousiaste toeschouwers naar de
eeretribune, waar Anny door den wedstrijd
leider op waardeerende wijze werd toege
sproken en haar den kampioensprijs, een
bronzen sportfiguur. alsmede een oorkonde,
welke zij in een lijstje mocht hangen, wer
den overhandigd.
Miss Anny dankte met een stralenden
glimlach, nam haar prijzen in ontvangst en
haastte zich naar haar two-seater.
In snelle vaart ging het naar huis en na
dat zij miss Boyard aan haar vader had
voorgesteld, stelde zij zich opnieuw telefo
nisch met het vliegveld in verbinding.
Neen. van de woestijnvliegers had men
nog steeds niets vernomen. Het geval be
gon er werkelijk wat bedenkelijk uit te zien.
Er was reeds een machine onderweg om de
vermisten te zoeken. Aangezien er een mar
conist mee was hoopte men spoedig iets
naders te zullen vernemen.
Anny keerde met een bedrukt gezicht
naar haar gasten terug, die het zich op het
schaduwrijke terras gemakkelijk hadden
gemaakt. Een zwarte bediende serveerde op
ijs gekoelde dranken. „Ik begin me onge
rust te maken over James", bekende zij.
„Hij raakt uit zijn evenwicht, als hij zijn
maaltijden niet op tijd krijgt."
Miss Boyard werd van het gebeurde op
de hoogte gesteld.
Wat interessant!" zei ze, terwijl zij een
goudgele banaan van de schil ontdeed.
Daarbij waren haar groote heldere oogen
op Hans Been gevestigd.
„Het is hetzelfde gebied, waar mijn ex
peditie mij heen zal brengen", zei deze.
„Ach, daar moet u mij wat van vertel
len!" verzocht Ellen Boyard.
(Nadruk verboden).
(Wordt vervolgd).
