Motor-mitrailleurs oefenen - Burgemeester de Vlugt opent laboratorium
SOsfe Jaargang LEiDSCH DAGBLAD Tweede Blad
FEUILLETON
De Hermandad, de
Heros en de Heroïne
VOLENDAM OP DE SCHAATS. Zoo gauw het ijs sterk genoeg is, bindt de Volendammer de schaatsen onder en geniet
van de bij uitstek Nederlandsche wintersport. Een schilderachtige opname uit het Noord-Hollandsche
visschersplaatsje.
„SEVION", het weesje van de
„Simon Bolivar'-ramp, is in goede
handen. Zijn pleegmoeder heeft de
handen vol aan hem.
DE BURGEMEESTER VAN AMSTERDAM dr.
W. de Vlugt ondergaat een proef in het door hem
geopende psychotechnisch laboratorium van de
Amsterdamsche Universiteit.
REEDS NU IS HET IJS IN HET IJSSELMEER
AAN HET KRUIEN. Zoo ver als het oog
reikt, ziet men de dikke schollen drijven.
Bij de haven van Huizen.
OEFENINGEN VAN HET VELDLEGER. ROOD TEGEN BLAUW.
Links: molor-mitrailleurs rukken op naar de gevechtslinie. Rechts: met motor-mitrailleurs wordt uit den zijspanwagen
gevuurd op naderende vliegtuigen.
door
FELIX ODERRICK.
Gedekt door de plank deed hij een pas
achteruit, haalde uit en slingerde het zware
"■arte projectiel met geweldige kracht te-
ten het paneel van de deur. De uitwerking
*as in hooge mate verrassend. Weliswaar
Weef de deur geheel intact, maar het stuk
kool vloog in scnerven uiteen, terwijl een
'it poeder door het vertrek stoof.
.rieo je dat gezien?" schreeuwde hij
Kgen Bertrand.
■Holy Scott! De heroïne", jubelde deze.
Maar het fijne poeder, dat door de lucht
I Hoofmiste zijn uitwerking niet. Wie ooit
hen snuifje van deze geestrijke snuiftabak
I ieproef d heeft, kent de stimuleerende
perking ervan, die onmiddellijk intreedt.
I Achter de deur begon er leven in de brou-
l'erij te komen. Mijnheer Carlos werd ru-
I moerig en putte zich uit in brullende bou-
I tades. Van Duuren, die eveneens een be-
Ihoorlijke portie naar binnen gekregen had,
Iwong achter zijn schild vandaan. Een
jfiembenemende scène volgde. Het eene
1 hoi na het andere werd door den bele-
I ferde gelost. Echter volkomen doelloos en
kennelijk alleen op het effect berekend.
Vervolgens vloog ook het wapen zelf naar
buiten en trof den ,,Groote Gemakzuch
tige", die juist kwam aanstormen, tegen
het machtige voorhoofd. Teun begon eerst
het paneel met zijn voeten te bewerken,
vervolgens sprong hij achteruit om zich
met zijn volle gewicht op de deur te wer
pen. Op hetzelfde oogenblik stormde ech
ter de tot waanzin gedreven Carlos naar
buiten en in een oogwenk vormden de twee
mannen een onontwarbare kluwen armen
en beenen. Bertrand kwam naderbij om
prompt op zijn beurt slachtoffer te worden
van de liefelijke snuiftabak, die in fijne
wolken door het vertrek stoof. Bij den in
specteur had de uitwerking meer een hu-
moristischen inslag. Hij liet zich onver
wijld op den grond vallen en kon niet meer
van het lachen.
Agent Blake, die buiten bezig geweest
was om den linkerpols van mijnheer Man-
drides door middel van boeien aan dien
van den drenkeling te verbinden, sloeg
deze scène belangstellend gade, maar het
moch een waar geluk genoemd worden, dat
er voor hem geen plaats meer was in het
overvolle vertrek, waar menschen en meu
belen in bonte afwisseling over den grond
tolden. Daardoor kreeg hij slechts een
minimale portie naar binnen, die hem in
die prachtige menschlievende. super-cle
mente stemming bracht, die men bij poli
tic-ambtenaren maar al te zelden aantreft.
Bij den gemakzuchtigen strijder had de
dosis echter te sterk gewerkt. Hij brulde
van uitbundige opwinding als een stier,
en hamerde met zooveel enthousiasme en
vasthoudendheid op den eveneens als een
wilde te keer gaanden Carlos, dat er gerul-
men tijd later, toen het den twee agenten
eindelijk had r ogen gelukken met vereen
de krachten een weinig orde in het vertrek
te scheppen, van den schurkachtigen ar
tist slechts een bloedige, ievenlooze klomp
over was.
Het was helaas nog altijd mistig van het
poeder in het vertrek. Inspecteur Ber-
trand's vroolijkheid duurde onverminderd
voort. De heele wereld, die intusschen in
den nacht was schuilgegaan, was voor hem
rose en verrukkelijk geworden. De twee
agenten hadden weliswaar weinig van het
verderfelijke goedje naar binnen gekregen
maar nog altijd genoeg om zijn opgewekt
heid te deelen. De gemakzuchtige was naar
buiten gezwaaid op zoek naar nieuwe
slachtoffers, brullend als een gorilla en ge
barend als iets dergelijks. Zijn toilet had
Ingrijpende wijzigingen ondergaan, die al
bitter weinig strookten met de gangbare
eischen van welvoegelij kheid. Brullend
verdween hij in de duisternis en Egypte
mocht dankbaar zijn voor zijn geringe be
volkingsdichtheid.
Men mocht het den heer Mandrides en zijn
zoo nauw aan hem verbonden lijdensgezel
werkelijk niet kwalijk nemen, dat zij niet
rustig afwachtten, totdat er weer wat orde
op zaken gesteld was, die voor hen toch
geen gunstigen afloop konden beloven,
maar onmiddellijk met hulp van den der
den nog ongedeerden boef met de schamele
galabijeh hun heil in de vlucht zochten...
en vonden. Zoo erg gemakkelijk ging dat
nu ook weer niet. want de afgeloopen dag
was voor de beide gekwetsten al zeer in
spannend geweest, bovendien hadden zij
beiden veel bloed verloren, terwijl Mandri
des door hevige koortsen gekweld werd.
Ondanks alles slaagden zij er niettemin in,
onder beschutting van het nachtelijk duis
ter, uit de gevaarlijke zone te ontvluchten.
Wat zich dien bewusten nacht nog ver
der afgespeeld moet hebben, is voor alle
betrokken personen een raadsel gebleven.
Slechts de volgende feiten staan vast:
Inspecteur Bertrand en de twee in Ko
ninklijken Egyptischen dienst staande po
litiemannen Blake en Ferris vonden zich
zelf den volgenden morgen in een aller-
miserabelste stemming in een wildvreemde
omgeving terug. Zij lagen namelijk temid
den van de puinhoopen van het meubilair
van een dahabije in de buurt van Schu-
bra. Zij waren in afschuwelijke lompen
gehuld en vergingen van de hoofdpijn.
Verder bevonden zich in hun gezelschap
een doode man en twee levende katten.
Muskieten hadden een even laag als veel
vuldig gebruik van hun bewusteloosheid
gemaakt.
Langzaam keerde de herinnering aan het
gebeurde terug. De eerste, die opsprong,
was Blake. de tweede Ferris. Zij sleepten
den nog verdoofden inspecteur op den oever
en trachtten hem zoo goed en kwaad als
het ging bij te brengen. Aan heroïne moet
men gewend zijn. wil men er dergelijke
doses van tot zich nemen. De worsteling
tusschen Teun en den misdadiger had ge
noeg van het prikkelende goed doen op
stuiven om den meest getrainden opium
schuiver buiten gevecht te stellen. Tot zijn
geluk was Bertrand een taaie oude tropen-
reiziger, die reeds meermalen kennis met
soortgelijke kruiden gemaakt had.
Het duurde echter nog geruimen tijd eer
de drie mannen weer volkomen helder
waren. Het gelukte Blake om bij een paar
boeren in de buurt wat melk op te schar
relen en langzaam maar zeker herstelden
zij zich. Bertrand moest gesteund worden.
Maar de drie gevangenen waren gevlogen.
Hetzelfde gold voor den heer Van Duuren.
Eer zij zich er toe zetten zich grondig met
deze kwesties bezig te houden, herinner
den zij zich plotseling de oorzaak van hun
verdooving en gingen voorzichtig naar de
dahabije terug. Een groote hoop kolen
trok hun aandacht. Met groote voorzich
tigheid sloegen zij een stuk er van kapot
en troffen daarbinnen een zorgvuldig in
cellophaan gewikkeld pakketje aan. Wat
dat betreft kon Bertrand zich met een
succes gelukwenschen. Niettemin liet zijn
humeur veel, heel veel te wenschen over.
Het verlies van de gevangenen en de ver
dwijning van zijn vriend verontrustten hem
in hooge mate. Wat de eersten betrof maak
te hij zich niet zoo zeer bezorgd, want zij
waren met handboeien van prima Engeiseh
staal aan elkaar geklonken en bovendien
nog gewond. Mijnheer Mandrides had een
kogel in zijn arm gekregen, de ander een
in zijn dijbeen. Die twee zou men ongetwij
feld weldra te pakken hebben. Maar met
den „Grooten Gemakzuchtige" stond de
zaak anders. Hij was en bleef zoek. De
streek rondom was op enkele boschjes na
volkomen onbegroeid en vlak, en bestond
geheel uit akkers waarop boeren werkzaam
waren. Het vermoeden, dat de brullende
kolossus regelrecht den Nijl ingeloopen was
was helaas lang niet misplaatst. Eij de ge
dachte aan deze mogelijkheid rezen den de
tective de haren te berge, want Teun was
de beste vriend, dien hij op aarde bezat.
iNadruk verboden). (Wordt vervolgd).
