De Engelsche contrabande-controle - Nieuw station - Wijnoogst
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Vlucht uit Moskou
80sfe Jaargang
FEUILLETON
WIJNOOGST IN TOITRAINE.
Nu-de mannen gemobiliseerd zijn, wordt de wijnoogst grootendeels
door vrouwen binnengehaald.
DE GOOISCHE TRAM gaat binnen enkele dagen plaats
maken voor een autobusdienst. Tijdens een proefrit ont
moette de autobus voor het station te Hilversum zijn afge-
danklen collega den tramwagen. Doch er zal nog iets
anders veranderen, de conducteur zal opden bus ver
vangen worden door een conductrice.
DÜ1TSCHE PIONIERS AAN HET WERK. Door middel
van een motorzaag wordt een door de Polen gemaakte
boom-versperring opgeruimd.
DE ENGELSCHE CONTRABANDE-CONTRóLE. De Engelsche marine on
derzoekt nauwkeurig alle neutrale schepen op contrabande. Deze foto, werd
ergens aan de Engelsche kust gemaakt, terwijl een controle-officier aan boord
van een vrachtschip klimt.
HET MUIDERPOORTSTATION TE AMSTERDAM,
dal evenals hel nieuwe Amstelstation op 15 dezer voor het publiek
zal worden opengesteld.
EEN HANDJE HELPEN deed deze
dat het Engelsche verpleegstertje, bij
meer bagage bij zich had.
Fransche matroos graag, toen hij zag,
haar aankomst ergens in Frankrijk
dan zij alleen dragen kon.
ROMAN
van
MARLISE KOLLING.
29)
„Jawel, meneer Eschberg Juffrouw Kui
lers in de aangrenzende kamer haastte
zich aan de opdracht te voldoen. Een paar
minuten later nam Robert zelf bij de deur
het tablet met thee en broodjes van haar
in ontvangst; zijn gezicht stond ondoor
grondelijk.
De bescheiden maaltijd scheen Alexei
Finschow goed te hebben gedaan. Zijn
wangen kregen weer wat kleur. Onwille
keurig moest Robert aan zijn eerste ont
moeting met Lisaweta denken; ook bij
haar hadden een paar belegde broodjes
wonderen verricht.
„Als u mij nu eens een en ander wilt
vertellen, meneer Finschow. Hoe bent u
hier gekomen?"
„Ik heb het aan u te danken, meneer
Eschberg. dat ik Sovjet-Rusland den rug
kon toekeeren", antwoordde Alexei Fin
schow zacht.
Robert keek hem vragend aan.
„Mij? Hoezoo?"
„U hebt toch mister Hixley verzocht mij
te helpen".
„Dat is zoo, ja. Heeft meneer Hixley
u mee hierheen-«genomen?"
Alexei Finschow glimlachte droefgeestig.
„Dat zou niet goed mogelijk geweest zijn,
meneer Eschberg. Langs legalen weg kan
niemand Rusland verlaten. Maar als men
geld heeft mister Hixley heeft ontzet
tend vee! voor me gedaan kort en goed,
het is mij gelukt over de grens te komen.
Overigens" hij schraapte zijn keel"
„heeft die vlucht nogal wat van mijn
krachten gevergd. Mijn gezondheid laat al
sinds jaren veel te wenschen over. ik heb
nachten achtereen in de open lucht gesla
pen, wanneer ik niet af en toe onderdak
vond in een of andere boerderij. Men is in
Rusland zeer hulpvaardig, men kent el
kanders nooden en zorgen maar men
is ook ontzettend bang. Elk kind weet, wat
er op staat als men iemand helpt vluchten.
Ik heb wat kou gevat, maar het zal toch
wel niet ernstig zijn. nietwaar?" Angstig
hechtten zijn donkere oogen zich aan Ro
bert.
Dezen viel onmiddellijk weer de eigen
aardige gloed op. Nu had Finschow ook
van die typische teringachtige vlekken op
zijn wangen. Hij probeerde hem gerust te
stellen. „Dat is alleen maar een gevolg van
oververmoeidheid, meneer Finschow. Als u
een paar dagen behoorlijk hebt uitgerust,
zal dat wel weer over gaan. U hebt er toch
geen bezwaar tegen, dat ik daarvoor zorg?"
„U bent al te goed. meneer Eschberg",
mompelde Alexei dankbaar „Ik weet niet.
waarom u dit alles doet ik ben niet naar
u toe gekomen om te bedelen".
„Ik weet immers wel, waarom u hier ge
komen bent, meneer Finschow".
„U weet dus iets van haar?" Alexei Fin
schow boog zich met een ruk voorover; zijn
felle blik verloor Robert geen seconde uit
het oog.
„Van uw zuster? Ik had gehoopt van u
iets te zullen vernemen".
Finschow's gezicht was een groot vraag-
teeken. „Neemt u mij niet kwalijk, meneer
Eschberg, van wie spreekt u eigenlijk?"
„Wel, van uw zuster Lisaweta von Berne-
kamp, natuurlijk. Zij heeft mij verteld, dat
u beiden den naam Finschow hebt aange
nomen. Dat is toch zoo. nietwaar?" Er was
iets in Finschow's gezicht, dat Robert deed
aarzelen.
„Wat zegt u, meneer Eschberg, heeft
Lisaweta u verteld, dat zij mijn zuster is?
Maar dat is toch Hij zweeg plotseling,
zijn lippen trilden in zijn oogen kwam
iets van een. ziekelijken haat.
Robert greep hem bij zijn schouders.
„Spreek toch. mensch! Is Lisaweta soms
niet je zuster?"
„Laat me los!" kuchte Finschow, terwijl
hij zich uit Roberts handen trachtte te be
vrijden. „Laat me los wat hebt u met
Lisaweta gedaan? Waar is ze? Ik wil haar
zien! Onmiddellijk!"
Robert trok den man overeind tot hij
wankelend op zijn beenen stond. Het bloed
steeg hem naar het hoofd
„Op die vraag behoef ik je geen ant
woord te geven, al zou je ook tienmaal
haar broer zijn. Je moet goed weten, wien
je voor je hebt! Je wantrouwen is een
grove beleediging, zoowel voor haar als
voor mij. Lisaweta heeft zich onder mijn
bescherming gesteld!"
Finschow staarde hem verdwaasd aan.
Eindelijk stamelde hij met zijn gebroken
stem: „Ik zal u bewijzen wie hier meer
recht van vragen heeft. U schijnt het
niet te weten: Lisaweta is niet mijn zuster
maar mijn vrouw!"
De woorden bleven in het vertrek han
gen. Zij vormden plotseling een onaver-
komelijken muur tusschen alles, wat Ro
bert gedacht, gevoeld en gehoopt had.
Lisaweta had hem dus dubbel belogen. Zij
was de vrouw van dezen man! Een smar
telijk besef In zijn diepste gevoelens be
drogen te zijn, deed al het andere vergeten.
Alexei Finschow zag. hoe Robert zijn
hoofd op zijn arm legde. En hij begreep:
deze man was diep getroffen, was even
ongelukkig als hij zelf. Dat verdreef zijn
haat. Hij had immers zooveel aan Robert
Eschberg te danken. Lisaweta was gered.
Geen politie, geen ambtenaren konden
haar nog eenig leed berokkenen. Hij zelf
was er ook in geslaagd aan hun ijzeren
greep te ontkomen mocht hij dus nog
meer verlangen?
„Vergeef me, zoo heb ik het niet bedoeld,
ik
Robert Eschberg vloog met een ruk over
eind. „Maak, dat je wegkomt!" schreeuwde
hij Finschow toe. Het was een weldaad zoo
te kunnen brullen, zich te kunnen ont
leden.
Finschow deinsde verschrikt achteruit.
Op zijn teenen sloop hij achterwaarts naar
de deur. Robert had zijn handen al weer
voor het gezicht geslagen. Daar hoorde hij
eensklaps een benauwd hoesten, een ge
rochel Opspringend zag hij uit Fin
schow's mond bloed sijpelen. Rozig schuim
kwam den man, die wankelde, op de lip
pen. Tevergeefs trachtte hij een steunpunt
te vinden en het volgende oogenblik viel
het zware lichaam met een slag op den
grond.
Robert rende naar de deur. Juffrouw
Küllers gilde, toen zij den bezoeker van
haar chef op den grond zag liggen. Zij
wist niet, wat er gebeurd was, had slechts
dof het geluid van een vallend voorwerp
gehoord. Bloedige tafereelen uit romans en
films flitsten door haar brein. Had de baas
dien man neergeslagen?"
„Onmiddellijk een dokter bloedspu
wing!" riep Robert Eschberg.
Eenige dagen achtereen worstelde Alexei
Finschow in het ziekenhuis met den dood.
Robert had den patiënt in een uitstekend
sanatorium doen opnemen en opdracht
gegeven hem met de meeste zorg te be
handelen. Al dien tijd leefde Robert in
angstige spanning en maakte hij zichzelf
de bitterste verwijten. Hoe had hij dien
armen kerel zoo grof kunnen toesnauwen?
Tenslotte was het toch niet zijn schuld,
dat Lisaweta onwaarheid had gesproken.
Eindelijk, na vijf dagen, was in den toe
stand van Alexei Finschow eenige verbete
ring te constateeren. „Tenminste, voor zoo
ver in een dergelijk geval van verbetering
kan worden gesproken", zei de behande
lende geneesheer tot Robert. Veel kon men
voor het leven van den patiënt niet meer
geven. De eene long was vrijwel geheel
verwoest en de andere ernstig aangedaan.
Maar men zou hem voorloopig wel weer
op de been krijgen.
Wat men kon doen om het leven van den
patiënt te verlengen, vroeg Robert, diep
onder den indruk van deze, weinig hoop
latende, diagnose.
„Goede verpleging en een verblijf in de
bergen", luidde het antwoord van den me
dicus. Overigens had de patiënt dringend
den wensch te kennen gegeven den heer
Eschberg te mogen spreken en tegen een
kort bezoek bestond geen bezwaar.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
