Een school in een k^k - Dochters van Pilsoedski in Londen
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Vlucht uit Moskou
80ste Jaargang
iiir**
FEUILLETON
IN HET STATION HAARLEM ONTSPOORDE EEN RIJTUIG
VAN DEN UIT ZANDVOORT KOMENDEN
ELECTRISCHEN TREIN.
DE K.L.M. vliegt na het gebeur
de met de „Mees" op de Europ. lij
nen met twee gezagvoerders. Smir
noff en Moll voor hun vertrek naar
Scandinavië.
DAAR HET GEMEENTELIJK GYMNASIUM TE ALKMAAR DOOR MILITAIREN BEZET IS
ontvangen de Alkmaarsche gymnasiasten hun lessen in de Groote Kerk aldaar. Kijkje in het
vreemde leslokaal; de achterste leerlingen zitten in de ho oge eikenhouten kerkbanken.
POOLSCHE VLUCHTELINGEN IN ROEMENIË.
Een Poolsche vrouw, met haar bezittingen in een kinderwagen gepakt bij de
PoolschRoemeensche grens te Czernowitz op Roemeensch grondgebied.
IN HET AMSTERDAMSCHE HA
VENGEBIED werd gisteravond
een luchtbeschermingsoefening ge
houden. Een „gewonde" wordt aan
boord van een schip gebracht.
DE WEDUWE EN DE DOCHTERS VAN MAARSCHALK
PILSOEDSKI vluchtten uit Wilna via Litauen naar
Londen. De beide dochters verlaten de Poolsche legatie te
Londen in gezelschap van de echtgenoote
van den secretaris (links).
DE GEVANGENENBEWAKER P. BLAAUWBROEK,
die in de gevangenis te Haarlem door 5 ontvluchte gevangenen werd
gekneveld en mishandeld, in den huiselijken kring.
ROMAN
van
MARLISE KOLLING.
27)
„Wij, journalisten, zijn altijd nog even
vlugger, madame", klonk de stem van den
redacteur aan het andere einde. „Ik feli-
citeer u, madame.'
Met een stralend gezicht keerde Helena
van de telefoon terug en weldra wist het
geheele atelier Trubetzkoy, wat er aan de
hand was: men had den eersten prijs ge
wonnen. De jury had eenparig de foto van
Lisaweta's handen bekroond.
Dienzelfden avond was Helena Trubetz
koy de gastvrouw op een schitterend feest
in Restaurant Wrinsky. Zij had letterlijk
iedereen uitgenoodigdvan haar assisten
ten tot de loopjongens, van de kellners tot
de garderobière van het restaurant.
Er werd gezongen en gedanst, de bala
laika vierde hoogtij, kortom het was een
avond van uitbundige vroolijkheid, een
herinnering aan soortgelijke bijeenkom
sten in het oude Petersburg en daarmee
aan vroegere, gelukkiger tijden
De kleine zaal en de aangrenzende ver
trekken van Restaurant Wrinsky bleken
nauwelijks groot genoeg om de menigte be
zoekers te kunnen bevatten, want ten
slotte waren het niet alleen Russen, die
op dezen avond acte de présence gaven,
maar ook vele redacteuren van Parijsche
bladen, buitenlandsche correspondenten,
modekunstenaars van groote firma's.
Lisaweta vormde van hen allen het mid
delpunt. Iedereen wilde haar geluk wen-
schen, spreken of interviewen. Een film
impresario uit Amerika verzekerde aan
ieder die het hooren wilde: „Waarom toch
alleen haar handen? Dat meisje is im
mers als geheel een zeldzame schoonheid,
zooals we die maar zelden te zien krijgen!
Die moesten we voor Hollywood zien te
winnen. De Russische film zou weer stor
menderhand de wereld veroveren!"
„Maar ik heb nog nooit in mijn leven
tooneel gespeeld!" Lisaweta voelde zich
hopeloos verlegen onder de uitbundige
geestdrift van al die vreemde menschen.
„Het zou een verschrikkelijke mislukking
worden!"
Maar de impresario was niet van zijn
plannen af te brengen. Hij had haar „ont
dekt" en zij moest en zou naar Amerika.
Reeds den volgenden dag moesten een
paar opnamen van haar worden gemaakt.
Lisaweta zag geen kans van den enthou
siasten Yankee af te komen en zij was der
halve dankbaar, toen Fedor Stolyn naast
haar opdook om haar voor een dans te
vragen.
„Nu, voel je je gelukkig?" Stolyn keek
verrukt naar het knappe, slanke figuurtje
in het elegante, wit-tule toiletje. Lisaweta
behoefde nu haar garderobe niet meer van
Lucilla te leenen. Sinds vanmiddag had zij
een schitterend contract met het Atelier
Trubetzkoy in haar zak. Dit contract ver
plichtte haar zich tegen een zeer behoor
lijk honorarium uitsluitend het Atelier
Trubetzkoy voor foto's ter beschikking te
stellen.
Maar Lisaweta luisterde slechts met een
half oor naar hetgeen Stolyn haar vroeg.
Zij dacht op dit oogenblik aan geheel an
dere dingen, onder meer, dat zij morgen
Robert Eschberg het eerste geld zou sturen.
„Ik vind het heerlijk je zoo gelukkig te
zien". Stolijn nam het tengere vrouwtje
nog wat vaster, in zijn arm. Hij keek in het
naar hem opgeheven 'gezichtje en bewon
derde haar reine trekken. Zijn hart klopte
onstuimig. Hij was verheugd en neerslach
tig tegelijk. Sinds zijn eerste ontmoeting
met Lisaweta bi] de taxi-standplaats was
zij hem niet.meer uit de gedachten gegaan.
In al de jaren van zijn verblijf in Frank
rijk had geen enkele vrouw een zoo diepen
indruk op hem gemaakt als deze kleine
land- en lotgenoote. Zoolang zij niets be-
teekende enk niets bezat, was het mogelijk
geweest naar haar gunst te dingen, maar
nu.
Nu ja, er waren voorbeelden,te over van
jonge menschen, die elkaar hadden gevon
den, aanzien, rijkdommen en verschil in
maatschappelijke posities ten spijt. Daar
was bijvoorbeeld dat geval van Kathinka
Rodin. Half verhongerd was zij naar Parijs
gekomen. Een vriend van hem. die een
baantje als monteur in een fabriek had
gevonden, had zich haar lot aangetrokken
en haar door den eersten moeilijken tijd
heen geholpen, tot een lid van het Fran-
schc ballet Kathinka Rodin had ontdekt
in een armzalig cabaret, waar zij met haar
Russische nationale dansen een geweldig
succes oogstte Hij had haar een plaats in
het beroemde ballet gegeven en nu was zij
een der meest op den voorgrond tredende
kunstenaressen. Maar dat had haar toch
niet kunnen weerhouden den man, wien zij
zooveel verschuldigd was, haar hart en
hand te schenken.
Hij was ook na zijn huwelijk monteur
gebleven, omdat hij in geen „le mari de
sa femme" wilde zijn en Kathinka Rodin
had dat weten te respecteeren.
Of Lisaweta er ook zoo over zou denken?
Zijn hart sloeg sneller. Hij kon niet meer
wachten, hij moest het haar vragen. Hij
had haar lief. Deze onzekerheid verdroeg
hij niet langer.
Eerst laat in den nacht werden de lich
ten in restaurant Wrinsky gedoofd. Stolyn
bracht Lisaweta naar huis. Hij wilde een
taxi aanroepen, maar Lisaweta verzette
zich daartegen. Het was een heerlijke
nacht, een van die zoele voorzomernach
ten, waarvan slechts Parijs het monopolie
schijnt te hebben.
„Zullen we niét liever een eindje loo-
pen?" vroeg ze, terwijl ze met volle teugen
de zuivere nachtlucht inademde.
„Met genoegen, als je dat liever doet".
Samen liepen zij door de stille straten
van de wereldstad, twee jonge menschen.
die uit hun eigen land verbannen, zich in
den vreemde een bestaan moesten verove
ren. Sterren fonkelden aan den hemel. De
maan was door ijle wolkjes omgeven. Het
was een avond, die alle sluimerende ver
langens in den mensch wakker riep. Lisa
weta was geheel in haar eigen droomerige
gedachten verdiept. Toen Stolyn zijn arm
door den hare schoof, lette zij er nauwe
lijks op.
Plotseling bleef hij staan en dat bracht
Lisaweta met een ruk tot de werkelijkheid
terug. De hartstochtelijke blik, vaarmee
hij haar aankeek, liet geen twijfel omtrent
den aard van zijn gevoelens.
„Lisaweta!" Met een impulsief gebaar
greep hij haar handen. „Ik smeek je, luis
ter naar me. Ik heb geaarzeld je te zeggen,
wat je voor me beteekent
„Nee, zeg dat niet", trachtte Lisaweta
een nadere verklaring te voorkomen.
Om Stolyn's mond kwam een verbitterde
trek. üfisschien is het nu wel het ongun
stigste oogenblik om je mijn liefde te be
kennen. Want nu ben je op weg om rijk en
beroemd te worden. Ik kan me indenken,
dat je geen prijs stelt op de liefde van een
eenvoudigen chauffeur".
„Ach, nee toch, dat is het immers niet",
overdedigde ze zich, gekweld door de ge
dachte, dat hij haar te trotsch waande.
Hoe zou zij Stolyn begrijpelijk kunnen ma
ken dat het geen zin had hier nog verder
over te praten?
„Is het dat niet? Werkelijk niet? Lisa
weta, zou je er toe kunnen besluiten mijn
vrouw te worden? Ik weet, dat ik je niets
kan aanbieden. Wat ik verdien, is nauwe
lijks toereikend voor mijn eigen beschei
den behoeften, maar het zal toch wel niet
altijd zoo blijven. Denk maar eens aan je
zelf, Lisaweta. Een paar weken geleden
wist je nog niet, hoe je je er doorheen zou
moeten slaan en nu? Voor ons allen is
immers eens het geluk weggelegd. Als ik
wist, dat je mij eens zou kunnen toebe-
hooren. Lisaweta, dan zou ik mijn krach
ten en gaven kunnen vertienvoudigen
Hij boog zich over haar heen in een po
ging om haar te kussen. Lisaweta deinsde
achteruit. Haar gezicht was doodsbleek.
Stolyn schrok van den smartelijken trek
om haar mond en in haar oogen. Onmid
dellijk liet hij haar los.
(Nadruk verboden).
(Wordt vervolgd*.
