Urk geen eiland meer - Zware brand te Amsterdam - Jonge egels
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Vlucht uit Moskou
80ste Jaargang
FEUILLETON
ZEEPFABRIEK IN VLAMMEN. Gisteravond woedde een zware DE OPROEP tot de Amsterdammers om OVERZICHT VAN HET GROOTE RANGEERTERREIN BIJ WATERGRAAFSMEER TE
h'^tmand^eer^n'actie^in^^aMreling^veroakking mnhttmtn 06 kussens voor de militairen beschikbaar te AMSTERDAM, HETWELK GISTEREN IN GEBRUIK IS GENOMEN. DIT ENORME
in brand geraakt was. stellen. Een zending kussens wordt afgeleverd COMPLEX IS EEN ONDERDEEL VAN DE SPOORWEGWERKEN OOST.
f ROMAN
van
MARLISE KOLLING.
26)
„Beste Daisy, ook dat zal mij niet kun
nen weerhouden. Wij moeten elkaar toch
niets wijs maken, Daisy. Wij hebben onze
verloving op een leugen opgebouwd. Om
dat alles zoo mooi bij elkaar paste, dachten
we, dat het met de liefde ook wel zou gaan.
Het onwaarachtige van een dergelijke ver
bintenis moest zich vroeg of laat wreken.
Geljof me toch, Daisy. Ook zonder Llsa-
weta zou het op den duur tusschen ons
beiden nooit goed zijn gegaan."
„Ik wil niet, dat je in mijn tegenwoor
digheid over die vrouw spreekt!" Haar
stem sloeg over.
„Je kunt me niet verbieden aan haar te
denken." Robert zei het eigenlijk zonder
het t.e will6n.
„Nou, denk dan aan haar!" barstte Daisy
los. „Maar misschien wil je dan nog wel
even goed luisteren naar hetgeen ik je te
zeggen heb! Ik heb in Moskou het verlies
vaa mijn pas eerst 's middags bemerkt
's Avonds kregen we bezoek van een paar
politiemannen en die vertelden ons een en
ander over die juffrouw Flnschow. Men
scheen jullie samen te hebben gezien. Een
inspecteur hoe heette hij ook weer
het begon met een T
Terschilow, dacht Robert. Hij had voor
uit geweten, dat die knaap hem nog wel
cenige onaangename oogenblikken zou be
zorgen. Het was eigenlijk een wonder ge
weest, dat hij zich zoo om den tuin had
laten leiden.
„Het komt er ook niet op aan, hoe hij
heet," vervolgde Daisy. „In ieder geval
heeft hij ons trachten uit te hooren."
„En bij die gelegenheid heb je natuurlijk
mij aangewezen als degeen, die je pas
had gestolen?" viel Daisy hem in
de rede. „Nee, dat heb ik niet gedaan. Ik
wilde eerst nog eens afwachten. Ik heb er
dien inspecteur van kunnen overtuigen, dat
er tusschen het verlies van mijn pas en
jouw plotseling verdwijnen geen enkel ver
band bestond. Ik heb hem verteld, dat ik
den pas in een taxi ben kwijt geraakt en
Gattersworth heeft dat op mijn verzoek
bevestigd. Gattersworth is nu eenmaal een
gentleman Zij keek hem even hoonend
aan. „Of ze het geloofden of niet, weet
ik niet precies. In leder geval heeft vader
zich er verder voor gespannen. Het handels
commissariaat wilde geen schandaal om
dat het prijs stelde op goede betrekkingen
met het buitenland, zoolang de heeren dat
althans wenschelijk oordeelen. Overigens
behoeft het me maar één woord te kosten
en er wordt een bevel tot opsporing en
aanhouding van je beminde uitgevaar
digd!"
Robert voelde, hoe zijn knieën knikten.
Daisy stond triomfeerend tegenover hem
„Zie het toch in, Robert", zij sprak nu
bijna vleiend, maar dat was toch nog veel
erger dan haar woede van zooeven, „die
geschiedenis met dat schepsel leidt im
mers tot niets. Je maakt jezelf ongelukkig,
je werkt je totaal in den put en haar er
bij. Als wij de zaak aanhangig maken,
wordt zij natuurlijk wegens diefstal aan de
Russische politie-autoriteiten uitgeleverd".
Hij kromp ineen. Naar Rusland uitgele
verd wat dat beteekende, daaraan durf
de hij zelfs niet te denken. Die Pjotr met
zijn aartsgemeen gezicht Terschilow
met zijn wezenlooze oogen en de onder
kaak van een rund Niet aan te denken!
„Het eenige wat je voor haar kunt doen,
is je niet meer met haar te bemoeien. Dat
zie je zelf toch ook wel in?" hoorde hij
Daisy weer oreeren.
Hij knikte mechanisch.
Zij legde met een wat geforceerd vriend
schappelijk gebaar haar hand op zijn
schouder. Haar gezicht vertoonde nu geen
spoor meer van eenige innerlijke emotie;
het droeg weer hetzelfde effen masker als
bij het begin van hun gesprek. „Dan blijft
alles bij het oude; ik zal probeeren het te
vergeten, Robert, begrijp je?"
Hij keek haar ongeloovlg-verschrikt aan.
Ondanks alles wat er gebeurd was, wilde
ze zich dus toch nog aan hem binden?
„Ik heb alles al overdacht en tevens een
en ander met vader besproken. Je onver
wachte reis naar Londen was noodzakelijk
omdat Beerly Co. hun betalingen heb
ben gestaakt. Dat weet je misschien al wel;
je zult er waarschijnlijk in Londen wel
van in de krant hebben gelezen?" Zij
lachte even. „Eigenlijk bijzonder attent
van Beerly om juist nu in financieele
moeilijkheden te geraken dat verschaft
je een uitstekend alibi, Robert. En vader
vond, dat je de vijfduizend pond, die jullie
nog van Beerly te vorderen hebben, dan
maar als smartegeld moet beschouwen."
Robert wist van niets. Hij had er in
Londen zelfs geen moment aan gedacht
een krant ln te zien Enfin, de débaclevan
Beerly Co. vormde dus zijn alibi. Goed.
waarom niet? Daisy had haar maatrege
len inderdaad op geniale wijze getroffen.
„Behalve dr. Stephan weet niemand er
iets van. Stephan heeft vandaag op het
kantoor laten doorschemeren, hoe het met
Beerly Co. gesteld is. Wat dat betreft,
is dus alles in orde. En wanneer overigens
iemand zich geroepen mocht voelen praat
jes over ons rond te strooien nu, dan zal
ons huwelijk haar of hem wel spoedig het
bewijs leveren, dat die geruchten van al
len grond ontbloot zijn."
Robert keek op. „Hoe zoo? Dacht je er
over om spoedig te trouwen?"
„Ja, natuurlijk. Waar zouden we nog op
wachten? Ik stel voor, over zes weken
dan hebben we juist tijd genoeg om de
noodige voorbereidingen te treffen en met
zorg te overwegen, wie we zullen invitee
ren. Als we verder in den zomer komen,
zijn de meesten van onze vrienden al op
reis. Zoo kan het nog net. Wees dus zoo
goed ook van jouw kant met een en ander
rekening te houden. Ik kan in ieder geval
tegen dien tijd klaar zijn. En nu wil je me
verder wel excuseeren ik moet vader
even op zijn kantoor gaan opzoeken. Je
kunt Je voorstellen, dat hij met smart naar
eenig bericht uitziet."
„Jij doet maar, Daisy. Alleen zou ik
niet liever eerst eens met je vader
Daisy liet hem niet eens uitspreken. „Als
jeblieft niet. Als Ik hem meedeel, dat alles
in orde is, dan is dat voldoende. Vooral
geen ellenlange uiteenzettingen tusschen
vader en jou. Geloof maar gerust, dat de
laatste dagen hem geen goed hebben ge
daan".
Robert voelde zich aan handen en voe
ten gebonden. Daisy beschikte eenvoudig
over hem alsof zij met een willoos werk
tuig te doen had. Zij had hem volkomen
in haar macht, hem zoowel als het
meisje Lisaweta.
In Atelier Trubetzkoy was het razend
druk.
„Alsof alle modebladen zich tegelijk op
ons storten", steunde Ninette, die tusschen
het atelier en de donkere kamer heen en
weer rende. Fotografeeren, ontwikkelen,
afdrukken maken ze was overal en ner
gens.
In de eerste plaats was daar wel de groo-
te Internationale fotowedstrijd onder het
motto „Biddende handen", die hen geheel
in beslag nam. Reeds ontelbare malen had
Lisaweta haar handen voor de meest uit-
eenloopende opnamen ter beschikking
moeten stellen.
„Het is, of Fortuna in eigen persoon je
ons op het dak heeft gestuurd, kind"
meende Helena Trubetzkoy, die zich steeds
meer tot Lisaweta aangetrokken voelde.
„Alles, wat we tot dusver hebben ge
maakt, is nog niet heelemaal naar mijn
zin. Maar dit hier" ze wees op een foto
„dit is voortreffelijk. Het is in alle op
zichten echt. Als de juryleden werkelijk
vakmenschen, en niet van elk artistiek
gevoel gespeend zijn, wordt dit hier be
kroond."
Helena Trubetzkoy bleek het aan het
rechte eind te hebben gehad. Op zekeren
dag belde de redactie van een der grootste
Parijsche bladen op.
„Wat zegt u? Dat begrijp ik niet.
Maar dan zouden wij daar toch wel be
richt van hebben gekregen?" zei Helena
Trubetzkoy, totaal verbluft.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
URK IS GEEN EILAND MEER! Gistermiddag is de dijk tusschen Lemmer en Urk, de afsluiting van
den nieuwen Noord-Oostpolder, gesloten. Boven: de laatste bak keileem wordt gestort; onder: de burgemeester
van Urk, de heer Keyzer (links) reikt den burgemeester van Lemmer, den heer Krijger, de hand.
EEN VOORSPOEDIG GEZIN! Een
landbouwer te Schellinkhout (N.H.) vond
dezer dagen in zijn schuur een moeder
egel met 8 jongen.
OP EEN DER NED. EILANDEN kwam een sol
daat met zijn bruid terug van verlof. In een versier
de huifkar worden zij door de jongens van zijn
„Compie" rondgereden.
5
„STROOMEND KOUD WATER" is in het sol-
datenpension aanwezig. De put van de boerderij
dient als waschtafel voor de militairen.
