Herkenningsteekens militaire vliegtuigen - De Maas tunnelbouw
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Vlucht uit Moskou
80ste Jaargang
FEUILLETON
EEN PARISIENNE MET HAAR
TROUWEN VIERVOETER,
die voor haar het gasmasker draagt.
IN HET INUNDATIEGEBIED IN DE PROVINCIE UTRECHT.
Het schootsveld wordt vrijgemaakt, terwijl de afgezaagde Boomen na de
inundatie een goede hindernis tegen tankaanvallen vormen.
HET 60-JARIG BESTAAN
van de Alkmaarsche brandweer.
De autoriteiten luisteren naar
de muzikale hulde.
PER 1 OCTOBER A.S. zullen alle vliegtuigen van de Koninklijke Marine en van de Koninklijke Land
macht, van nieuwe kenteekenen worden voorzien, n.l. een oranje driehoek met zwarten rand en oranje roe
ren met zwarten rand. Men is thans bezig met schablone en verfspuit den oranje driehoek op de vlieg
tuigen aan te brengen.
DE MAASTUNNELBOUW TE ROTTERDAM. Gisteren heeft men het groote experiment, het proefzinken van een tunnelstuk in de
Waalhaven, ten uitvoer gebracht. Vier drijvende bokken hebben het stuk vastgepakt, en het op den bodem van de Waalhaven neergezet,
waarna de onderspoelingsinrichting, verstelbare pooten en vijzels etc. voor de nauwkeurige plaatsing zullen zorgdragen. Het eerste water
loopt over het tunnelstuk, dat naar den bodem van de Waalhaven verdwijnt.
DOOR DE BENZINE-SCHAARSCHTE IN ZWEDEN zijn de auto's nog niet
van de straat verdwenen. Een die het benzinevraagstuk op eenvoudige wijze
heeft opgelost door het paard voor de auto te spannen.
ROMAN
van
MARLISE ROLLING.
22)
Tenslotte zijn we van het kleine dakka
mertje in het Quartier Latin naar een
kamer aan de straat getrokken en zoo is
het steeds bergopwaarts gegaan. Nu vor
men wij het „Atelier Trubetzkoy". Wij
staan buiten alle concurrentie. De heele
wereld kent onze foto's en publiceert ze!"
Ze stak haar wit gepoederd Gaminneusje
pedant in de lucht, de kleine Ninette.
Grappig, die zakelijke trots, dacht Lisa
weta. Maar daarachter stak dan toch een
zich nauw verbonden voelen met het werk
met Helena Trubetzkoy. Zou zij zelf dezen
band ook nog eens bespeuren en- hierin
haar grootste voldoening vinden? Mis
schien zou dat inderdaad wel gekund heb
ben, wanneer daar niet dat smartelijk ver
langen die herinnering aan een warme
mannenstem, aan den teederen blik van
een paar lieve oogen was geweest - aan
iets dat voorbij was, dat voorbij zijn moest!
Den eersten dag had Lisaweta °chter
niet veel tijd tot nadenken. Zij zat reeds
vroeg in het atelier en liet zich fotogra
feeren. Dat was echter nog niet zoo een
voudig. Ze kon maar niet zoo haar han
den op tafel leggen: „Alstublieft, fotogra
feert u maar!" o neen, daar behoorde
nog heel wat meer toe. Steeds weer gaf Ni-
nette haar wat anders in haar handen, een
schaal, een bonte ketting, twee, drie losse
bloemen, een boek, een foto en nu moest
zij met al die verschillende voorwerpen
„poseeren", zooals Ninette dat vakkundig
noemde.
Lisaweta leerde, hoe men een ketting
anders moet vasthouden dan bloemen en
hoe de vingers zich om een boek moeten
sluiten, in tegenstelling met een vaasje of
een sigarettenpijpje. „Je handen moeten
de ziel van die dingen weergeven", ver
klaarde Ninette. „Begrijp je wel?"
Lisaweta begreep het. tot Ninette's groo
te voldoening, zeer spoedig. Het leek, alsof
elk van deze voorwerpen afzonderlijk een
geheime tooverkracht uitstraalde. Het was
een genot deze uitgezochte dingen te mo
gen vasthouden.
Met de aangeboren fijngevoeligheid en
den goeden smaak van de Russin wist zij
met alles iets te beginnen. Nadat zii haar
eerste onzekerheid had overwonnen, viel
het haar uiterst gemakkelijk al die mooie
dingen te hanteeren. Zij zou trouwens geen
echte vrouw zijn geweest, wanneer zij aan
de bekoring, die daarvan uitging, weer
stand had kunnen bieden! Hoe lang had
zij het niet moeten ontberen glanzende
zijde te voelen, met een mooie ketting te
spelen, een paar bloemen vast te houden!
Het oude Rusland herleefde in zulke
oogenblikken
Ninette behoefde er niet veel aan te
verbeteren en ook gravin Trubetzkoy, die
zeer geagiteerd tusschen twee visites het
atelier kwam binnen vallen, knikte te
vreden: „Ga zoo maar door, kind! Ninette
leg het direct maar vast. Vanmiddag heb
ik een paar proefafdrukken noodig voor
het „Journal des Femmes".
Lisaweta bloosde van blijdschap. En nu
zette Ninette er allen denkbaren spoed
achter.
De opnamen waren na een paar uren ont
wikkeld, afgedrukt en gedroogd. Lucilla Ba-
scharow verdween haastig met haar map
om de foto's naar de redactie van het
vrouwentijdschrift te brengen. Om zes
uur werd het atelier gesloten. Lisaweta
voelde het bijna sis een teleurstelling. Wat
moest zij hier met haar eenzame avonden
beginnen? Zoolang zij werkte, was alles
goed. Eenzaamheid echter beteekende ver
langen en zich verlaten voelen
Nog echter had zij het atelier niet den
rug toegekeerd of er kwam een telefoontje
van Helena Trubetzkoy.
„Of u zin hebt vanavond in het Russische
restaurant te komen, mademoiselle Berne-
kamp?" vroeg de kleine Fransche telefo
niste. „Madame Trubetzkoy zal zorgen er
om acht uur te zijn. Monsieur Stolyn zal
u afhalen."
„Zegt u maar, dat lk heel graag kom,
alleen Lisaweta bekeek zichzelf cri-
tisch. Zij had immers niet veel meer dan
een wandeltoiletje. „Hoe moet men zich
voor zoo'n avond in het Russische restau
rant kleeden?"
„Dat doet iedereen zoo goed als hij kan"
instrueerde Lucilla Bascharow haar. „Heb
je geen avondjapon?"
Lisaweta werd er verlegen van. V/at was
dat nu toch een ontactische vraag van die
Lucilla Bascharow!
De blonde Russin uit het gouvernement
TOmsk echter lachte Lisaweta bemoedi
gend toe. „De meesten van ons komen hier
zoo aan. Sommigen bezitten zelfs nog geen
paar behoorlijke schoenen. Maar wie He
lena Trubetzkoy onder haar vleugelen
neemt, kan er van op aan, dat hij vooruit
komt. Voorloopig moeten we elkaar een
beetje helpen. We zijn vrijwel even groot;
als je wilt, kan je van mij wel een jurk te
leen krijgen".
„Maar dat gaat toch niet!" protesteerde
Lisaweta. Lucilla Bascharow liet zich ech
ter niet zoo gemakkelijk afschepen.
„Ik zou niet weten waarom niet. Als je
eens wist. hoe vaak ik al kousen en klee-
ren heb geleend! Bovendien stelt Helena
Trubetzkoy er prijs op, dat haar employe's
bij dergelijke gelegenheden behoorlijk voor
den dag komen. Af en toe verschijnen er
nog wel eens vreemdelingen in het Rus
sische restaurant en daaronder bevinden
zich vaak cliënten van het Atelier Trubetz
koy. Wij gelden nu eenmaal als een soort
bezienswaardigheid" ze lachte wat
spottend. „Nou ja, tenslotte krijgt ook
niet elkeen zijn soep door een voormaligen
Russischen prins opgeschept, of zijn gar
derobe door een vroegere hofdame over
handigd".
„We zijn dus een soort tentoonstellings
object?" Om Lisaweta's mond verscheen
een wat pijnlijke trek.
„Dat heb ik aanvankelijk ook gedacht,
maar mettertijd stoor je je daar niet meer
aan. Wat wij zelf zijn. kan immers nie
mand ons afnemen Dat hebben zelfs de
bolsjewieken ons moeten laten Dat blijft
dus afgesproken", besloot zij haar pleidooi,
„jij krijgt van mij een jurk. Helena Tru
betzkoy zou het mij zeker nooit vergeven,
als ik je in dezen niet behulpzaam was".
Er bleef Lisaweta niet veel anders over
dan het vriendelijke aanbod met beide
handen aan te nemen. De beide meisjes
schoten haastig in haar mantel, er volgde
een luidruchtig afscheid van de andere
employé's, gelach en gescherts dan sloot
de boekhouder, monsieur Renaul, die er
uitzag als een Fransche markies, de buiten
deur van het atelier.
Lucila's woning bestond uit een vrij
kleine kamer met een daarbij aansluitende
alcoof. Er heerschte een onbeschrijfelijke
chaos, maar in al deze wanorde lag tocli
een zekere gratie. Het paste geheel bij Lu-
cilla's persoonlijkheid. Met een enkele
vlotte handbeweging schoof zij een japon,
een taschje en een muts van een der leun
stoelen. De theebus stond op een miniatuur
toilettafeltje midden tusschen ettelijke
schoonheidsmiddelen en een paar zijden
kousen. Maar in minder dan geen tijd had
zij de tafel gedekt. Uit een of anderen
hoek van een mooie antieke kast dook zij
een trommeltje biscuit op en nadat ook de
suiker op een of andere uitzonderlijke
plaats was gevonden, kon aan theezetten
worden gedacht.
Nauwelijks echter hadden zij eenige mi
nuten gezeten, of Lucilla sprong alweer
overeind en begon met haar gewone voort
varendheid een kleerenkast overhoop te
halen.
„Waar heb ik dat nu toch gelaten hier
nee, dat is het niet". Ze smeet een licht
blauwe pyama, diverse schoenen en een
hoedendoos in het midden van de kamer
op een hoop, waar het een waar stilleven
vormde.
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
