Indië's üloot paraat - Het eeuwfeest der Nederlandsche Spoorwegen
80sfe Jaargang
LEIDSCH DAGBLAD
Tweede Blad
Vlucht uit Moskou
FEUILLETON
DE HERTOG VAN WINDSOR BIJ HET VERLATEN VAN HET DEPARTEMENT VAN OORLOG
TE LONDEN. DIT IS HET TWEEDE BEZOEK VAN DEN HERTOG
AAN DIT DEP ARTEMENT.
INDIË'S VLOOT IS PARAAT! Opnamen van de oefeningen van
het marine-eskader bij Soerabaja. Een voor duikbooten zeer ge
vaarlijk wapen is de dieptebom. Boven: de installatie voor het
laten vallen van deze projectielen, onder: de uitwerking ervan.
HET DUITSCHE HOSPITAALSCHIP „STUTTGART"
arriveerde te Stettin met gewonden van het Oostelijk front. Een aantal gewonden in een
der zalen van het schip.
HET EEUWFEEST DER NEDERLANDSCHE SPOORWEGEN. Links: minister Albarda en prof. Goudriaan woon
den te Utrecht de première bij van de spoorwegrevue, „Van diligence tot Diesel". Rechts: Voor het station te Haarlem
collecteerden dames in costuums uit 1839 voor de Vereeniging van spoorwegpersoneel ter bestrijding der tuberculose.
NOG EEN OPNAME VAN DE MARINE-OEFENINGEN BIJ SOERABAJA. TORPEDO-
BOOTJAGERS LEGGEN EEN ROOKGORDIJN.
ROMAN
van
MARLISE KOLLING.
15)
„Dank je geen lunch, Hixley, wij hebben
haast en iets zeer dringends met je te
bespreken."
Zij zaten met hun drieën in Hixley's ka
mer. Lisaweta bonsde het hart van schaam
te in de keel. Nu zou Robert Eschiberg dezen
correcten, gereserveerden Engelschman
deelgenoot maken van haar ongelukkig
leven. Zij was veel gewend, zij had zich
reeds van alles moeten laten welgevallen,
maar daarom had zij haar schaamtegevoel
toch nog niet geheel verloren.
Al spoedig bleek echter, dat Hixley in
alle opzichten een prachtkerel was. Nog
voor Robert het woord had kunnen nemen,
zei hij, zich vol oprechte deelneming tot
Lisaweta wendend: „Ik heb hier in Rusland
de merkwaardigste gevallen beleefd, miss
Bemekamp. Ik weet, wat het voor een dame
beteekent in dit land te moeten leven. Wat
ik voor u en Eschberg kan doen, zal ik stel
lig niet nalaten."
En daarop begon Robert te vertellen. In
zeer sobere trekken gaf hij Hixley een beeld
van Lisaweta's lotgevallen. Van de inbraak
echter repte hij met geen woord. Voor Hix
ley was het voldoende te weten, dat het er
om ging dit slachtoffer zoo spoedig moge
lijk over de grens te helpen.
„Wij moeten vandaag nog weg", besloot hij
zijn relaas, „en daarvoor hebben wij een
buitenlandsche pas noodig."
Hixley schudde bedenkelijk het hoofd.
„Daar gaan toch wel een paar dagen
overheen."
Robert haalde Daisy's pas te voorschijn
en nu keek zelfs de flegmatieke Hixley ver
baasd op.
„Maar dat is immers
„De pas van een familielid", viel Robert
hem haastig in de rede, terwijl hij zijn gast
heer doordringend aankeek. Deze begreep
onmiddellijk, waar Eschberg heen wilde.
„Met dien pas wil je dus miss Bemekamp
over de grens zien te krijgen?"
„Ja."
„Maar wat moet.dat familielid van je
dan zonder pas beginnen?"
„Daar kan ik mij op het oogenblik niet
mee bezig houden. Bovendien heeft haar
vader hier voldoende relaties. Hij zal er
heusch wel in slagen een nieuwen pas voor
zijn dochter te krijgen. De Russische auto
riteiten hebben er het grootste belang bij
met hem op goeden voet te blijven Bijzon
dere moeilijkheden zal dat wel niet opleve
ren. Je zult moeten toegeven, Hixley, dat
het de eenige manier is om het gewenschte
doel te bereiken."
Hixley ging er niet dieper op in. Hij
dacht er niet aan hier veel woorden aan te
verspillen. Wanneer een man als Eschberg
eenmaal tot een besluit was gekomen, dan
deed men het beste daar maar niet al te
lang over te praten.
„Dan zullen wij dus allereerst een foto van
miss Bemekamp moeten hebben. Op de
foto van deze dame kan zij niet reizen."
Robert wendde zich tot. Lisaweta. „Geef
mij uw Sovjetpas eens even."
Lisaweta voldeed zwijgend aan het ver
zoek. Van haar werd slechts verlangd, dat
zij zich schikte in hetgeen de man, die zoo
plotseling in haar leven was gekomen, met
haar voor had. Zij voelde zich als in een
maalstroom van gebeurtenissen, die niet
meer bij te houden waren, en waarbij zij
zich willoos moest laten leiden. Waar dit
alles tenslotte zou eindigen, was niet te
overzien en het echt Russische fatalisme
was haar nu eenmaal niet vreemd.
„Wij zullen die foto's dus moeten verwis
selen". constateerde Hixley zakelijk. Hij
nam de beide passen en verdween er
mee in het aangrenzende vertrek. Na een
paar minuten was hij alweer terug.
In Daisy's pas prijkte nu Lisaweta's con
té rf ei tsel.
„Er is nog een moeilijkheid, Eschberg. Die
dame van de foto heeft blond haar en miss
Bemekamp is donker."
„Onder een reismuts of zoo is dat wel te
verbergen", antwoordde Robert haastig.
„Lastiger dunkt het me om onmiddellijk
een vergunning, het land te mogen verla
ten, van de Sovjet-autoriteiten te krijgen.
Die heeren hebben dat hier aardig voor el
kaar. Als je er eenmaal in bent, ben je er
nog niet uit. Wat dat betreft, is het hier je
reinste muizenval."
„Maar een val, die met geld te openen is!
Laat dat maar aan mij over. Ik heb in de
betrokken kringen goede relaties en En-
gelsche ponden vinden nog steeds aftrek."
Hixley dacht een oogenblik na.
„Blijven jullie beiden nu voorloopig hier.
Ik hoop binnen een uur met alles klaar te
zijn.
Om twee uur vertrekt een vliegtuig naar
Koningsbergen. Ik denk, dat jullie dat wel
zullen kunnen halen. Natuurlijk kan je niet
zonder bagage reizen, dat zou te veel op
vallen. Ik zal je twee van mijn eigen koffers
geven. Die kan je me dan later wel eens te
rug sturen. Voorts zal ik dan nog voor
vliegkleeding voor miss Bemekamp zorgen,
daamiee is dan tevens het vraagstuk van
de vermomming opgelost. Hopenlijk valt
jullie het wachten niet te lang. Misschien
besluit je intusschen toch nog tot een lunch.
Ik zal James wel even instrueeren."
„Goed, anders heb je toch geen rust, Hix
ley." Robert schudde zijn zakenvriend har
telijk de hand. „Ik dank je voorloopig.
Hixley. Je bent een patente kerel!"
„Nonsens", bromde Hixley. Hij scheen niet
goed te kunnen hebben, dat men hem voor
zijn bereidwilligheid bedankte.
„Tot over een uur dan", herhaalde hij
nogmaals, terwijl hij vluchtig op zijn hor
loge keek.
„En als je dat visum nu eens niet kunt
krijgen?" Robert vroeg het uitsluitend voor
Lisaweta, om een geruststellend antwoord
te hooren.
„Ik heb tot dusver nog altijd gekregen,
wat ik verlangde, zelfs in Sovjet-Rus
land", zei Hixley
Nauwelijks was hij vertrokken, of de on-
prezen James, die blijkbaar zijn maatrege
len reeds had getroffen, verscheen met een
tablet, waarop een schaal echte Russische
Sakoeska en een paar warme schotels.
„Als mevrouw of meneer nog bijzondere
wenschen hebben ik ben in de keuken",
zei hij en verdween weer.
Lisaweta's gezicht verried een hevigen in-
nerlijken tweestrijd.
„Ik kan toch niet weg begrijpt u me
toch, AlexeiHaar stem klonk onvast
„Ook voor hem zal Hixley zorgen
maakt u toch niet zoo ongerust", smeekte
Robert. „U begrijpt toch wel, dat geen van
ons beiden zich op het oogenblik op straat
kan vertoonen. Wij kunnen nu niet meer
terug. Daarvoor hebben wij ons al te zeer
in gevaar begeven. Wij moeten er nu door
heen. Begrijpt u wel? Maakt u het dus niet
moeilijker dan het al is. Ik heb immers ook
al mijn krachten noodig."
Wederom zweeg Lisaweta na deze repri
mande. Zij moest zich laten leidener bleef
haar zooals voorheen niets anders
over.
Als Robert Eschberg later nog eens terug
dacht aan deze laatste uren op Russischen
bodem, dan kostte het hem telkens weer
moeite de details daarvan volledig voor zijn
geest te halen. Eigenlijk wist hij zich die
bijzonderheden nooit meer precies te her
inneren. Veel was werktuigelijk langs hem
heengegaan, omdat er tenslotte slechts één
ding was geweest, dat zijn aandacht volko
men in beslag nam: Hixley's terugkeer.
Lisaweta had onbeweeglijk in een fau
teuil gezeten. Hij daarentegen had het op
zijn stoel niet uitgehouden en afleiding
gezocht in een eindelooze wandeling door
de kamer. Wel honderd maal had hij een
blik op zijn armbandhorloge geworpen zon
der den tijd in zich op te nemen. Nooit
had hij geweten, dat een uur zoo lang kon
duren als men niets anders had te doen dan
wachten. Bij elk geluid van een autoclaxon
op straat schrok hij op. Waren zijn achter
volgers hem reeds op het spoor? Kwam
daar Terschilow om Lisaweta te arrestee
ren? Was Hixley er niet in geslaagd een
visum te bemachtigen? Had men ontdekt,
dat de pas vervalscht was? Of had Daisy
bemerkt, dat zij haar pas kwijt was en
daarvan aangifte gedaan
(Nadruk verboden). (Wordt vervolgd).
